Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 66 poz. 439

Podaje się niniejszym do wiadomości, że na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 15 grudnia 1997 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 716), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej dnia 31 grudnia 2003 r. ratyfikował wyżej wymienioną konwencję. Dnia 3 lutego 2004 r. złożono Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, jako depozytariuszowi konwencji, dokument ratyfikacyjny.

Zgodnie z artykułem 22 ustęp 1, konwencja weszła w życie dnia 23 maja 2001 r.

Zgodnie z artykułem 22 ustęp 2, w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej konwencja weszła w życie dnia 4 marca 2004 r.

Przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego złożono następujący sprzeciw wobec oświadczenia Islamskiej Republiki Pakistanu:

„Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uważa, że oświadczenie Rządu Islamskiej Republiki Pakistanu zgłoszone przy przystąpieniu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z dnia 15 grudnia 1997 r. stanowi w istocie zastrzeżenie, które ma na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji, i które jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji, jakim jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uważa, że oświadczenie to jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym każde Państwo-Strona konwencji „zastosuje wszelkie niezbędne środki, obejmujące, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie są w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi".

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej pragnie przypomnieć, że stosownie do międzynarodowego prawa zwyczajowego skodyfikowanego w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Rzeczypospolitej Polskiej sprzeciwia się wymienionemu wyżej oświadczeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrory stycznych ataków bombowych.

Sprzeciw ten nie stoi jednak na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Islamską Republiką Pakistanu."

Jednocześnie podaje się do wiadomości co następuje:

1) Następujące państwa złożyły dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub przystąpienia w podanych niżej datach:

2) W momencie podpisania konwencji oraz przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia lub przystąpienia podane niżej państwa złożyły następujące oświadczenia, zastrzeżenia i sprzeciwy:

Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna

Zastrzeżenie:

„Rząd Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej nie uważa się za związany postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej oświadcza, że w celu przedłożenia sporu do arbitrażu lub Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości będzie wymagane w każdym przypadku porozumienie wszystkich stron sporu.”

Królestwo Bahrainu

Zastrzeżenie:

„Królestwo Bahrainu nie uważa się za związane postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 powyższej konwencji.”

Królestwo Belgii

Oświadczenie dotyczące artykułu 11:

„1. W szczególnych okolicznościach Rząd Belgii zastrzega sobie prawo do odmowy ekstradycji lub wzajemnej pomocy prawnej w odniesieniu do jakiegokolwiek przestępstwa wymienionego w artykule 2, które uważane jest jako przestępstwo polityczne lub jako przestępstwo związane z przestępstwem politycznym bądź jako przestępstwo inspirowane motywami politycznymi.

2. W przypadkach gdy ma zastosowanie powyższy ustęp, Belgia przypomina, że jest związana ogólną zasadą prawną aut dedere aut judicare, stosownie do przepisów wyznaczających właściwość jej sądów.”

Federacyjna Republika Brazylii

Zastrzeżenie:

„... Federacyjna Republika Brazylii oświadcza, że stosownie do artykułu 20 ustęp 2 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjętej w Nowym Jorku dnia 15 grudnia 1997 r., nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 tej konwencji.”

Chińska Republika Ludowa

Zastrzeżenie:

„... Chiny przystępują do do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjętej w Nowym Jorku dnia 15 grudnia 1997 r., i oświadczają, że nie uważają się za związane artykułem 20 ustęp 1 konwencji.”

Arabska Republika Egiptu

Zastrzeżenia:

„1. Artykuł 6 ustęp 5:

Rząd Arabskiej Republiki Egiptu oświadcza, że jest związany artykułem 6 ustęp 5 konwencji, w zakresie, w jakim prawa wewnętrzne Państw-Stron nie zaprzeczają istotnym przepisom i zasadom prawa międzynarodowego.

2. Artykuł 19 ustęp 2:

Rząd Arabskiej Republiki Egiptu oświadcza, że jest związany artykułem 19 ustęp 2 konwencji, w zakresie, w jakim siły zbrojne państwa, w wykonywaniu swoich obowiązków, nie naruszają przepisów i zasad prawa międzynarodowego.”

Federalna Demokratyczna Republika Etiopii

Zastrzeżenie dotyczące artykułu 20 ustęp 2:

„Rząd Federalnej Demokratycznej Republiki Etiopii nie uważa się za związany wskazanymi wyżej postanowieniami konwencji, zgodnie z którymi wszelkie spory między dwoma lub więcej Państwami-Stronami dotyczące interpretacji lub stosowania konwencji będą, na wniosek jednego z nich, przekazywane do arbitrażu lub Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, i stoi na stanowisku, że spory dotyczące interpretacji lub stosowania konwencji będą mogły zostać przekazane do arbitrażu lub Trybunałowi tylko za uprzednią zgodą wszystkich zainteresowanych stron.”

Królestwo Hiszpanii

Oświadczenie:

„Zgodnie z artykułem 23 ustawy o organizacji sądownictwa 6/1985 z dnia 1 lipca, terroryzm jest przestępstwem, które podlega powszechnemu ściganiu i nad którym hiszpańskie sądy mają międzynarodową jurysdykcję w każdej sytuacji; zgodnie z tym artykuł 6 ustęp 2 konwencji uważany jest za satysfakcjonujący i nie ma potrzeby ustanawiania specjalnej jurysdykcji w momencie ratyfikacji konwencji.”

Republika Indii

Zastrzeżenie:

„Zgodnie z artykułem 20 ustęp 2, Rząd Republiki Indii niniejszym oświadcza, że nie uważa się za związany postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 konwencji.”

Republika Indonezji

Oświadczenie:

„Rząd Republiki Indonezji oświadcza, że postanowienia artykułu 6 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych będą wdrożone w ścisłej zgodzie z zasadami suwerenności i integralności terytorialnej państwa.”

Zastrzeżenie:

„Rząd Republiki Indonezji nie uważa się za związany postanowieniami artykułu 20 i stoi na stanowisku, że spór dotyczący interpretacji lub stosowania konwencji nie może być rozstrzygany w sposób wskazany w ustępie 1 wspomnianego artykułu, może być on skierowany do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości jedynie za zgodą wszystkich stron tego sporu.”

Państwo Izrael

Oświadczenia:

„Rząd Państwa Izrael rozumie artykuł 1 ustęp 4 Konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, w tym sensie, że termin „siły zbrojne państwa” obejmuje policję i siły bezpieczeństwa działające stosownie do prawa wewnętrznego Państwa Izrael.

Rząd Państwa Izrael rozumie, że termin „międzynarodowe prawo humanitarne”, o którym mowa w artykule 19 konwencji, ma takie samo znaczenie materialne jak termin „prawo wojenne” (ius in bello). Prawo to nie obejmuje postanowień protokołów dodatkowych do konwencji genewskich z 1977 r., których stroną nie jest Państwo Izrael.

Rząd Państwa Izrael rozumie, że artykułu 1 ustęp 4 i artykułu 19 konwencji nie stosuje się do osób cywilnych, które kierują lub organizują oficjalną działalność sił zbrojnych państwa.

Stosownie do artykułu 20 ustęp 2 konwencji, Państwo Izrael nie uważa się za związane postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 konwencji.”

Kanada

Oświadczenie:

„Kanada oświadcza, że uważa stosowanie artykułu 2 ustęp 3 litera c Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych za ograniczone do czynów popełnionych w konspiracji dwóch lub więcej osób, mającej na celu popełnienie specyficznego przestępstwa, o którym mowa w artykule 2 ustęp 1 lub 2 konwencji.”

Republika Kolumbii

Oświadczenie:

„Na podstawie artykułu 20 ustęp 2 konwencji, Kolumbia oświadcza, że nie uważa się za związaną ustępem 1 wspomnianego artykułu.”

Republika Kuby

Zastrzeżenie:

„Republika Kuby oświadcza, stosownie do artykułu 20 ustęp 2, że nie uważa się za związaną ustępem 1 wspomnianego artykułu dotyczącym rozstrzygania sporów powstałych między Państwami-Stronami, przez co uważa, że takie spory muszą być rozstrzygane przez polubowne negocjacje. W konsekwencji, oświadcza, że nie uznaje obowiązkowej jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.”

Oświadczenie:

„Republika Kuby oświadcza, że żadne z postanowień zawartych w artykule 19 ustęp 2 nie będzie stosowane, popierane lub akceptowane w przypadku groźby lub użycia siły w stosunkach międzynarodowych, które to we wszystkich okolicznościach muszą ściśle podlegać zasadom prawa międzynarodowego oraz celom i zasadom zagwarantowanym w Karcie Narodów Zjednoczonych.

Kuba uważa również, że stosunki między państwami muszą ściśle bazować na postanowieniach zawartych w Rezolucji 2625 (XXV) Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych.

W dodatku, wykorzystywanie przez państwo terroryzmu od lat stanowi podstawową troskę Kuby, która uważa, że całkowite jego wyeliminowanie poprzez poszanowanie, przyjaźń, współpracę między państwami, pełne przestrzeganie suwerenności i integralności terytorialnej, samostanowienie i nieingerencję w sprawy wewnętrzne, musi stanowić priorytet międzynarodowej społeczności.

Dlatego też Kuba wyraża stanowczy pogląd, że nadmierne używanie sił zbrojnych przez jedno państwo w celu agresji skierowanej przeciw innemu nie może być zaakceptowane w rozumieniu przedmiotowej konwencji, której celem jest zwalczanie, zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego, jednej z najbardziej szkodliwych form przestępstwa we współczesnym świecie.

Akceptowanie aktów agresji może, w rzeczywistości, sprowadzić się do akceptowania przemocy w prawie międzynarodowym i w Karcie oraz wywołania konfliktów o nieprzewidywalnych konsekwencjach, które mogą naruszyć niezbędną jedność społeczności międzynarodowej w walce przeciwko pladze, która ją prawdziwie dotyka.

Republika Kuby interpretuje również postanowienia przedmiotowej konwencji jako stosujące się ze wszystkimi rygorami do działań prowadzonych przez siły zbrojne jednego państwa przeciw innemu państwu w przypadkach, w których nie istnieje między nimi żaden konflikt zbrojny.”

Państwo Kuwejt

Zastrzeżenie i oświadczenie:

„... z zastrzeżeniem do ustępu 1 artykułu 20 i z oświadczeniem o niestosowaniu się do jego postanowień.”

Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Zastrzeżenie:

„Zgodnie z artykułem 20 ustęp 2 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna nie uważa się za związaną artykułem 20 ustęp 1 niniejszej konwencji. Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna oświadcza, że w celu przedłożenia sporu dotyczącego interpretacji i stosowania niniejszej konwencji do arbitrażu lub Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości konieczne jest porozumienie wszystkich zainteresowanych stron sporu.”

Malezja

Oświadczenia:

„1. Rząd Malezji rozumie zwrot „siły zbrojne państwa” w artykule 1 ustęp 4 konwencji jako obejmujący międzynarodowe kontyngenty Malezji działające jako część sił Narodów Zjednoczonych.

2. Rząd Malezji rozumie artykuł 8 ustęp 1 konwencji jako zawierający prawo właściwych organów do decydowania o niekierowaniu poszczególnej sprawy do ścigania sądowego przez te organy sądowe, jeśli domniemany sprawca jest traktowany na podstawie przepisów dotyczących bezpieczeństwa narodowego i przepisów o zastosowaniu zapobiegawczego zatrzymania.

3. (a) Stosownie do artykułu 20 ustęp 2 konwencji, Rząd Malezji oświadcza, że nie uważa się za związany artykułem 20 ustęp 1 konwencji oraz

(b) Rząd Malezji zastrzega sobie specjalne prawo do wyrażenia zgody w poszczególnych przypadkach na zastosowanie procedury arbitrażu wymienionej w artykule 20 ustęp 1 konwencji lub innej procedury arbitrażu.”

Republika Mołdowy

Oświadczenia:

„Republika Mołdowy oświadcza, że rozumie, iż postanowienia artykułu 12 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych powinny być wprowadzone w życie w taki sposób, ażeby zapewnić nieuchronność odpowiedzialności za zlecanie przestępstw popełnionych w zakresie konwencji, bez szkody dla skuteczności współpracy międzynarodowej w zakresie ekstradycji i pomocy prawnej.

Stosownie do artykułu 20 ustęp 2 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Mołdowy oświadcza, że nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 konwencji.”

Republika Mozambiku

Oświadczenie:

„... z poniższym oświadczeniem na podstawie artykułu 20 ustęp 2:

Republika Mozambiku nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 konwencji.

W związku z tym, Republika Mozambiku stoi na stanowisku, że w każdym indywidualnym przypadku na przekazanie sporu do arbitrażu lub Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości niezbędna jest zgoda wszystkich stron takiego sporu.”

Poza tym, Republika Mozambiku oświadcza, że:

„Republika Mozambiku, w zgodzie ze swoją konstytucją i prawem wewnętrznym, nie może i nie będzie dokonywać ekstradycji obywateli Mozambiku.

W związku z tym, obywatele Mozambiku będą oskarżani i sądzeni przed sądami krajowymi.”

Związek Myanmar

Zastrzeżenie:

„Rząd Związku Myanmar, po przeanalizowaniu wyżej wspomnianej konwencji, niniejszym oświadcza, że przystępuje do niej z zastrzeżeniem do artykułu 20 ustęp 1 i nie uważa się za związany postanowieniem wyrażonym w tym artykule.”

Królestwo Niderlandów

Oświadczenie:

„Królestwo Niderlandów rozumie artykuł 8 ustęp 1 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych jako zawierający prawo kompetentnych władz sądowych do decydowania o niewnoszeniu oskarżenia przeciwko osobie, która rzekomo popełniła takie przestępstwo, jeśli kompetentne władze sądowe, po należytym rozważeniu procedur prawnych, wskażą, że skuteczne oskarżenie będzie niemożliwe.”

Republika Federalna Niemiec

Oświadczenie:

„Republika Federalna Niemiec rozumie artykuł 1 ustęp 4 przedmiotowej konwencji w tym sensie, że termin „siły zbrojne państwa” obejmuje ich narodowe kontyngenty działające jako część sił Narodów Zjednoczonych. Ponadto, Republika Federalna Niemiec rozumie również, że w rozumieniu przedmiotowej konwencji termin „siły zbrojne państwa” obejmuje również siły policyjne.”

Islamska Republika Pakistanu

Oświadczenie:

„Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu oświadcza, że nic w niniejszej konwencji nie będzie miało zastosowania do walk, włączając w to walki zbrojne, mających na celu wykonywanie prawa do samostanowienia wszczętych zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego przeciwko jakiejkolwiek obcej lub zagranicznej okupacji lub dominacji. Taka interpretacja jest zgodna z artykułem 53 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r., który postanawia, że porozumienie lub traktat zawarty w sprzeczności z istniejącą normą ius cogens lub imperatywną normą prawa międzynarodowego jest nieważny i z tym, że prawo do samostanowienia zostało powszechnie uznane za normę ius cogens.”

Republika Portugalska

Oświadczenie:

„Dla celów artykułu 8 ustęp 2 konwencji, Portugalia oświadcza, że ekstradycja obywateli Portugalii z jej terytorium będzie zaaprobowana tylko wtedy, jeżeli poniższe warunki, wskazane w Konstytucji Republiki Portugalii, zostaną spełnione:

a) w przypadku terroryzmu i zorganizowanej przestępczości oraz

b) dla celów postępowań karnych, i wtedy gdy państwo, które żąda ekstradycji, udzieli gwarancji, że ta osoba zostanie wydana Portugalii w celu odbycia kary, chyba że ta osoba nie zgadza się na to poprzez złożenie oświadczenia.

W celu odbycia wyroku w Portugalii, procedury przedstawione przez Portugalię w oświadczeniu do Europejskiej konwencji o przekazywaniu osób skazanych powinny być z tym zgodne.”

Federacja Rosyjska

Oświadczenie:

„Federacja Rosyjska stoi na stanowisku, że postanowienia artykułu 12 konwencji powinny być wprowadzone w życie w taki sposób, ażeby zapewnić nieuchronność odpowiedzialności za zlecanie przestępstw popełnionych w zakresie konwencji, bez szkody dla skuteczności współpracy międzynarodowej w zakresie ekstradycji i pomocy prawnej.”

Republika Salwadoru

Oświadczenie:

„... w związku z artykułem 20 ustęp 2, Republika Salwadoru oświadcza, że nie uważa się za związaną ustępem 1 wymienionego artykułu, ponieważ nie uznaje obowiązkowej jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.”

Stany Zjednoczone Ameryki

Zastrzeżenie:

„a) stosownie do artykułu 20 ustęp 2 konwencji, Stany Zjednoczone Ameryki oświadczają, że nie uważają się za związane artykułem 20 ustęp 1 konwencji oraz

b) Stany Zjednoczone Ameryki zastrzegają sobie specjalne prawo do wyrażenia zgody w poszczególnych przypadkach na zastosowanie procedury, o której mowa w artykule 20 ustęp 1 konwencji, lub jakiejkolwiek innej procedury arbitrażu.”

Objaśnienia:

„1) Wyłączenie spod zakresu pojęcia „konflikt zbrojny”. Stany Zjednoczone Ameryki rozumieją, że pojęcie „konflikt zbrojny”, o którym mowa w artykule 19 ustęp 2 konwencji, nie obejmuje wewnętrznych niepokojów i napięć, takich jak zamieszki wewnętrzne, odosobnione i sporadyczne akty przemocy oraz inne akty o podobnej naturze.

2) Rozumienie pojęcia „międzynarodowe prawo humanitarne”. Stany Zjednoczone Ameryki rozumieją, że pojęcie „międzynarodowe prawo humanitarne”, o którym mowa w artykule 19 konwencji, ma to samo rzeczywiste znaczenie, co prawo wojenne.

3) Wyłączenie spod zakresu czynów sił zbrojnych. Stany Zjednoczone Ameryki rozumieją, że zgodnie z artykułem 19 i artykułem 1 ustęp 4, konwencji nie stosuje się do:

A) sił zbrojnych państwa w wykonywaniu ich oficjalnych obowiązków;

B) osób cywilnych, które kierują lub organizują oficjalne działania sił zbrojnych państwa lub

C) osób cywilnych działających w celu wsparcia oficjalnych działań sił zbrojnych państwa, jeżeli osoby te znajdują się pod formalną komendą, kontrolą i odpowiedzialnością tych sił.”

Republika Sudanu

Oświadczenie dotyczące artykułu 19 ustęp 2:

„Ustęp ten nie tworzy żadnych dodatkowych zobowiązań dla Rządu Republiki Sudanu. Nie wpływa on również na odpowiedzialność i nie zmniejsza odpowiedzialności Rządu Republiki Sudanu za utrzymanie, za pomocą wszelkich środków dozwolonych prawem, porządku i prawa lub ponowne wprowadzenie ich w kraju lub obronę jego narodowej jedności lub integralności terytorialnej.

Ustęp ten nie wpływa na zasadę nieingerencji w wewnętrzne sprawy państw, bezpośrednio lub pośrednio, tak jak zostało to ustanowione w Karcie Narodów Zjednoczonych i odpowiednich postanowieniach prawa międzynarodowego.”

Zastrzeżenie do artykułu 20 ustęp 1:

„Republika Sudanu nie uważa się za związaną artykułem 20 ustęp 1, stosownie do ustępu 2 tego samego artykułu.”

Republika Tunezyjska

Zastrzeżenie:

„Zgadzając się na przystąpienie do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 15 grudnia 1997 r., (Republika Tunezyjska) oświadcza, że nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 i stwierdza, że spory dotyczące interpretacji lub stosowania wymienionej konwencji mogą być przekazane Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości tylko za uprzednią zgodą (Republiki Tunezyjskiej).”

Republika Turcji

Oświadczenia:

„Republika Turcji oświadcza, że artykuły 9 i 12 nie będą interpretowane w ten sposób, ażeby sprawcom przestępstw, o których mowa w tych artykułach, nie można było przedstawić zarzutów lub oskarżyć ich.

Republika Turcji oświadcza, że rozumie, iż termin międzynarodowe prawo humanitarne, o którym mowa w artykule 19 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, będzie interpretowany jako obejmujący odpowiednie zasady międzynarodowe, włącznie z postanowieniami Protokołu dodatkowego do konwencji genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r., którego Turcja nie jest stroną. Pierwsza część drugiego ustępu wspomnianego artykułu nie będzie interpretowana jako dająca odmienny status siłom zbrojnym i grupom, innym niż siły zbrojne państwa, jak jest to obecnie rozumiane i stosowane w prawie międzynarodowym oraz, skutkiem tego, tworząca nowe zobowiązania dla Turcji.”

Zastrzeżenie:

„Stosownie do artykułu 20 ustęp 2 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Turcji oświadcza, że nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 20 ustęp 1 wspomnianej konwencji.”

Ukraina

Zastrzeżenie:

„Postanowienia artykułu 19 ustęp 2 nie uniemożliwiają Ukrainie wykonywania swojej jurysdykcji nad członkami sił zbrojnych państwa i oskarżania ich, jeżeli ich działania są nielegalne. Konwencja będzie stosowana w stosunku do takich działań, jeżeli nie odnoszą się do nich inne zasady prawa międzynarodowego.”

Boliwariańska Republika Wenezueli

Zastrzeżenie:

„Boliwariańska Republika Wenezueli, stosownie do postanowień artykułu 20 ustęp 2 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, wyraża zastrzeżenie dotyczące ustępu 1 w tym artykule. Zgodnie z powyższym (Wenezuela) nie uważa się za związaną stosowaniem arbitrażu jako środka rozstrzygania sporu i nie uznaje za wiążącą jurysdykcję Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.”

Zjednoczone Emiraty Arabskie

Zastrzeżenie:

„.... z zastrzeżeniem dotyczącym ustępu 1 artykułu 20, który odnosi się do rozstrzygania sporów między Państwami-Stronami, w konsekwencji którego (zastrzeżenia) Zjednoczone Emiraty Arabskie nie uważają się za związane tym ustępem dotyczącym arbitrażu.”

Oświadczenia złożone zgodnie z artykułem 6 ustęp 3

Królestwo Andory

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Andora ustanawia swoją właściwość w odniesieniu do przestępstw opisanych w artykule 2, we wszystkich przypadkach wskazanych w artykule 6 ustęp 2 litery b, c i d.”

Związek Australijski

„... zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Australia zdecydowała o ustanowieniu jurysdykcji we wszystkich przypadkach wskazanych w artykule 6 ustęp 2 i wprowadza tę jurysdykcję do ustawodawstwa wewnętrznego z mocą od dnia 8 września 2002 r.”

Republika Boliwii

„... na mocy postanowień artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Boliwii stwierdza, że ustanawia swoją jurysdykcję zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym w odniesieniu do przestępstw popełnionych w sytuacjach i w warunkach wskazanych w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Federacyjna Republika Brazylii

„... Federacyjna Republika Brazylii oświadcza, że zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 3 konwencji, będzie wykonywała jurysdykcję nad przestępstwami w rozumieniu artykułu 2, w przypadkach wymienionych w artykule 6 ustęp 2 litery a, b i e konwencji.”

Republika Chile

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Rząd Chile oświadcza, że, zgodnie z artykułem 6 ustęp 8 Kodeksu organizacji sądownictwa Republiki Chile, zbrodnie i pospolite przestępstwa popełnione poza terytorium Republiki, które zostały wskazane w traktatach zawartych z innymi państwami, pozostają pod jurysdykcją Chile.”

Republika Cypryjska

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Republika Cypryjska ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 we wszystkich przypadkach wskazanych w artykule 6 ustępy 1, 2 i 4.”

Królestwo Danii

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Dania podaje poniższe informacje o duńskiej jurysdykcji karnej:

Zasady duńskiej jurysdykcji karnej zostały wyrażone w sekcjach od 6 do 12 duńskiego Kodeksu karnego. Postanowienia te mają następującą treść:

Sekcja 6

Czyny popełnione:

1) na terytorium państwa duńskiego lub

2) na pokładzie duńskiego statku lub samolotu, znajdującego się poza terytorium określonym przez prawo międzynarodowe jako przynależne do jakiegokolwiek państwa, lub

3) na pokładzie duńskiego statku lub samolotu, znajdującego się na terytorium określonym przez prawo międzynarodowe jako przynależne do obcego państwa, jeśli zostało popełnione przez osobę zatrudnioną na statku lub w samolocie, lub przez pasażerów podróżujących na pokładzie statku lub samolotu,

są przedmiotem duńskiej jurysdykcji karnej.

Sekcja 7

(1) Czyny popełnione poza terytorium państwa duńskiego przez obywatela duńskiego lub przez osobę posiadającą miejsce stałego pobytu w państwie duńskim, są również przedmiotem duńskiej jurysdykcji karnej w poniższych okolicznościach, a mianowicie:

1) kiedy czyn został popełniony poza terytorium określonym przez prawo międzynarodowe jako przynależnym do jakiegokolwiek państwa, pod warunkiem że tego rodzaju czyny podlegają karze pozbawienia wolności powyżej czterech miesięcy, lub

2) kiedy czyn został popełniony na terytorium obcego państwa, pod warunkiem że czyn ten jest również karalny na mocy prawa obowiązującego na terytorium tego państwa.

(2) Postanowienia podsekcji (1) są odpowiednio stosowane do czynów popełnionych przez osobę, która jest obywatelem lub posiada miejsce stałego pobytu w Finlandii, Islandii, Norwegii lub Szwecji i która aktualnie przebywa w Danii.

Sekcja 8

Następujące czyny popełnione poza terytorium państwa duńskiego również podlegają duńskiej jurysdykcji karnej, niezależnie od narodowości sprawcy:

1) kiedy czyn narusza niezależność, bezpieczeństwo, Konstytucję władz publicznych państwa duńskiego, urzędowe obowiązki państwowe lub tego typu sprawy, ochronę prawną, od której zależy osobiste powiązanie z państwem duńskim, lub

2) kiedy czyn narusza obowiązek, do przestrzegania którego poza granicą sprawca jest zobowiązany na mocy prawa lub kiedy pozostaje ze szkodą dla wypełniania jego urzędowych obowiązków odnoszących się do duńskich statków lub samolotów, lub

3) kiedy czyn popełniony poza terytorium uznanym przez prawo międzynarodowe jako przynależne do jakiegokolwiek państwa dotyka obywatela duńskiego lub osobę posiadającą miejsce stałego pobytu w państwie duńskim, pod warunkiem że czyny tego rodzaju podlegają karze pozbawienia wolności powyżej czterech miesięcy, lub

4) kiedy czyn podlega postanowieniom sekcji 183 kodeksu. Oskarżenie może również obejmować na ruszenia sekcji 237 i 244–248 kodeksu, jeśli zostały popełnione w połączeniu z naruszeniem sekcji 183, lub

5) kiedy czyn został ujęty w międzynarodowej konwencji, zgodnie z którą Dania ma obowiązek wszcząć postępowanie sądowe, lub

6) kiedy przekazanie oskarżonego w celu przeprowadzenia postępowania sądowego w innym państwie zostało odrzucone i czyn – pod warunkiem że został popełniony na terytorium uznanym przez prawo międzynarodowe jako przynależne do obcego państwa – jest karalny zgodnie z prawem tego państwa i pod warunkiem, że zgodnie z prawem duńskim czyn podlega karze pozbawienia wolności powyżej jednego roku.

Sekcja 9

Jeżeli karalność czynu zależy od lub jest warunkowana przez rzeczywiste lub zamierzone konsekwencje, czyn jest również uważany za popełniony w miejscu, gdzie konsekwencje odniosły skutek lub gdzie miały odnieść skutek.

Sekcja 10

(1) Jeżeli oskarżenie zostaje wniesione w tym kraju na mocy prawa obcego, orzeczenie odnoszące się do kary lub innych środków prawnych stanowiących konsekwencje popełnienia czynu zostanie wydane na podstawie prawa duńskiego.

(2) W okolicznościach wskazanych w sekcji 7 kodeksu, jeżeli czyn został popełniony na terytorium uznanym przez prawo międzynarodowe za należące do obcego państwa, kara nie może być surowsza niż kara przewidziana przez prawo tego państwa.

Sekcja 10a

(1) Osoba, która została skazana przez sąd karny państwa, w którym czyn został popełniony, lub która otrzymała orzeczenie, które zostało przewidziane w Europejskiej konwencji o międzynarodowej ważności wyroków karnych lub przez ustawę o przekazywaniu postępowań karnych do innego państwa, nie zostanie oskarżona w tym państwie za ten sam czyn, jeżeli:

1) została ostatecznym wyrokiem uniewinniona lub

2) kara została odbyta, jest odbywana lub została umorzona zgodnie z prawem państwa, w którym siedzibę ma sąd, lub

3) została skazana, ale nie orzeczono kary.

(2) Postanowień zawartych w podsekcji (1) nie stosuje się do:

a) czynów, które podlegają sekcji 6 (1) kodeksu, lub

b) czynów, o których mowa w sekcji 8 (1) 1), chyba że oskarżenie w państwie, w którym siedzibę ma sąd, zostało wniesione na żądanie prokuratury duńskiej.

Sekcja 10b

Jeżeli jakakolwiek osoba została oskarżona i skazana za ten sam czyn w innym kraju, kara orzeczona w tym kraju zostanie zmniejszona do wymiaru, do którego kara orzeczona za granicą została odbyta.

Sekcja 11

Jeżeli obywatel duński lub osoba posiadająca miejsce stałego pobytu w państwie duńskim została skazana w obcym kraju za czyn, który zgodnie z prawem duńskim może stanowić podstawę do utraty lub odebrania stanowiska, zawodu lub innych praw, może być powszechnie poszukiwana w kraju.

Sekcja 12

Stosowanie postanowień sekcji 6–8 kodeksu będzie przedmiotem odpowiednich postanowień prawa międzynarodowego.”

Republika Estonii

„...odnośnie do artykułu 6 ustęp 3 konwencji, Republika Estonii oświadcza, że zgodnie z prawem krajowym będzie stosowała jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2, w przypadkach wymienionych w artykule 6 ustęp 2.”

Republika Finlandii

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Finlandii ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 we wszystkich przypadkach podanych w artykule 6 ustępy 1, 2 i 4.”

Republika Islandii

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Islandia oświadcza, że ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 konwencji we wszystkich przypadkach podanych w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Państwo Izrael

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Rząd Państwa Izrael niniejszym notyfikuje Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, że ustanowił jurysdykcję nad przestępstwami, o których mowa w artykule 2, we wszystkich przypadkach wymienionych w artykule 6 ustęp 2.”

Jamajka

„... Jamajka ustanawia jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 odnośnie do przypadku określonego w artykule 6 ustęp 2 litera d, który brzmi „Państwo-Strona może ustanowić jurysdykcję nad każdym takim przestępstwem, gdy:

... d) przestępstwo zostało popełnione w celu zmuszenia tego państwa do podjęcia jakiegoś działania lub do powstrzymania się od jakiegoś działania;”...”.

Republika Kolumbii

„Na podstawie artykułu 6 ustęp 3 konwencji, Kolumbia oświadcza, że ustanawia swoją jurysdykcję na mocy prawa krajowego, zgodnie z ustępem 2 tego artykułu.”

Republika Korei

„Odnośnie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Korei przedstawia następujące informacje na temat swojej jurysdykcji karnej. Zasady jurysdykcji karnej zawarte są w Rozdziale I Część I koreańskiego Kodeksu karnego. Postanowienia te mają następującą treść:

Artykuł 2 (przestępstwa krajowe)

Kodeks stosuje się do każdego, zarówno do obywatela Korei, jak i cudzoziemca, kto popełnia przestępstwo w granicach terytorium Republiki Korei.

Artykuł 3 (przestępstwa popełniane przez obywateli Korei poza terytorium Korei)

Kodeks stosuje się do osób narodowości koreańskiej, które popełniają przestępstwo poza granicami terytorium Republiki Korei.

Artykuł 4 (przestępstwa popełniane przez cudzoziemców na pokładzie koreańskiego statku, etc., poza terytorium Korei)

Kodeks stosuje się do cudzoziemców, którzy popełniają przestępstwo na pokładzie koreańskiego statku lub w koreańskim samolocie poza granicami terytorium Republiki Korei.

Artykuł 5 (przestępstwa popełniane przez cudzoziemców poza terytorium Korei)

Kodeks stosuje się do cudzoziemców, którzy popełniają, poza granicami terytorium Republiki Korei, którekolwiek z następujących przestępstw:

1. przestępstwa wobec państwa (dot. rewolt, powstań);

2. przestępstwa zdrady stanu;

3. przestępstwa wobec flagi państwowej;

4. przestępstwa wobec waluty;

5. przestępstwa wobec papierów wartościowych oraz znaczków pocztowych i skarbowych;

6. przestępstwa wymienione w artykułach od 225 do 230, w tym przestępstwa dotyczące dokumentów, oraz

7. przestępstwa wymienione w artykule 238 w tym dotyczące pieczęci.

Artykuł 6 (przestępstwa przeciwko Republice Korei i obywatelom koreańskim popełniane za granicą)

Kodeks stosuje się wobec cudzoziemców, którzy popełniają przestępstwo, inne niż wymienione w poprzednim artykule, przeciwko Republice Korei lub jej obywatelom poza granicami Republiki Korei, nawet jeżeli czyn ten nie stanowi tam przestępstwa albo nie podlega ściganiu lub wykonaniu kary zgodnie z lex loci delictus.

Artykuł 8 (postanowienia ogólne)

Postanowienia poprzednich artykułów stosuje się do przestępstw uregulowanych innymi przepisami prawa, chyba że przepisy te stanowią inaczej.”

Republika Litewska

„... Parlament Republiki Litewskiej oświadcza, że Republika Litewska ustanawia jurysdykcję nad przestępstwami uregulowanymi w artykule 2 konwencji, we wszystkich przypadkach wymienionych w ustępie 2 artykułu 6 wspomnianej konwencji.”

Republika Łotewska

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, otwartej do podpisu w Nowym Jorku dnia 12 stycznia 1998 r., Republika Łotewska oświadcza, że ustanowiła jurysdykcję we wszystkich przypadkach wymienionych w artykule 6 ustęp 2.”

Malezja

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Rząd Malezji oświadcza, że ustanawia jurysdykcję zgodnie ze swoim prawem krajowym nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 konwencji, we wszystkich przypadkach uregulowanych w artykule 6 ustępy 1 i 2.”

Meksykańskie Stany Zjednoczone

„... zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Meksyk wykonuje jurysdykcję nad przestępstwami zdefiniowanymi w konwencji, jeżeli:

a) zostały popełnione przeciwko Meksykanom na terytorium innego Państwa-Strony, pod warunkiem że oskarżony przebywa w Meksyku i nie został oskarżony w państwie, w którym przestępstwo zostało popełnione. Jeżeli sytuacja ta dotyczy przestępstwa zdefiniowanego w konwencji, ale popełnionego na terytorium państwa niebędącego stroną konwencji, przestępstwo będzie również definiowane jako takie w miejscu, w którym zostało popełnione (artykuł 6 ustęp 2 litera a);

b) zostały popełnione w meksykańskich ambasadach lub pomieszczeniach dyplomatycznych albo konsularnych (artykuł 6 ustęp 2 litera b);

c) zostały popełnione za granicą, ale wywołują skutki lub domniemywa się, że wywołują skutki na narodowym terytorium (artykuł 6 ustęp 2 litera d).”

Republika Mołdowy

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Mołdowy ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 w przypadkach wskazanych w artykule 6 ustępy 1 i 2.”

Księstwo Monako

„Księstwo oświadcza, że zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, ustanawia swoją jurysdykcję nad czynami uznanymi za przestępstwa w znaczeniu artykułu 2 konwencji, w przypadkach wymienionych w artykule 6 ustępy 1 i 2 konwencji.”

Republika Paragwaju

„... na podstawie przepisów artykułu 6 ustęp 3 wymienionej wyżej konwencji, Republika Paragwaju ustanowiła własną jurysdykcję w zgodzie ze swoim prawem krajowym, w zakresie artykułu 6 ustęp 2 konwencji.”

Republika Portugalska

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Portugalia oświadcza, że zgodnie z artykułem 5 ustęp 1 litera a Kodeksu karnego, portugalskie sądy będą miały jurysdykcję nad przestępstwami terroryzmu i organizacji terrorystycznych wskazanymi odpowiednio w artykułach 300 i 301 tego kodeksu, gdziekolwiek zostaną one popełnione, co obejmuje również, w związku z wspomnianymi przestępstwami, przypadki wymienione w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Federacja Rosyjska

„Federacja Rosyjska oświadcza, że zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych (zwanej dalej „konwencją”) ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami określonymi w artykule 2 konwencji w przypadkach przewidzianych w artykule 6 ustępy 1 i 2 konwencji.”

Rumunia

„Zgodnie z artykułem 6 ustęp 3 konwencji, Rumunia oświadcza, że ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2, we wszystkich przypadkach przewidzianych w artykule 6 ustępy 1 i 2, stosownie do odpowiednich przepisów swojego ustawodawstwa krajowego.”

Republika Salwadoru

„W związku z artykułem 6 ustęp 3, Rząd Republiki Salwadoru notyfikuje, że ustanowił swoją jurysdykcję zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym w odniesieniu do przestępstw popełnionych w sytuacjach i w przypadkach wymienionych w artykule 6 ustęp 2 konwencji; ....”

Republika Sudanu

„Republika Sudanu niniejszym oświadcza, że ustanowiła swoją jurysdykcję nad przestępstwami określonymi w artykule 2 konwencji, zgodnie z sytuacjami i warunkami określonymi w artykule 6 ustęp 2.”

Konfederacja Szwajcarska

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Szwajcaria ustanawia swoją jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 we wszystkich przypadkach wskazanych w artykule 6 ustęp 2.”

Królestwo Szwecji

„Stosownie do artykułu 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Szwecja podaje poniższe informacje o szwedzkiej jurysdykcji karnej. Zasady szwedzkiej jurysdykcji karnej zostały wyrażone w Rozdziale 2 Sekcja 1–5 szwedzkiego Kodeksu karnego. Postanowienia te mają następującą treść:

Sekcja 1

Przestępstwa popełnione na terytorium Królestwa będą ścigane zgodnie ze szwedzkim prawem i przez szwedzki sąd. To samo stosuje się, jeżeli nie można ustalić, gdzie przestępstwo zostało popełnione, ale istnieją podstawy do domniemania, że zostało ono popełnione na terytorium Królestwa.

Sekcja 2

Przestępstwa popełnione poza terytorium Królestwa będą ścigane zgodnie ze szwedzkim prawem i przez szwedzki sąd, jeżeli zostały popełnione:

1. przez obywatela Szwecji albo cudzoziemca posiadającego miejsce stałego zamieszkania w Szwecji,

2. przez cudzoziemca nieposiadającego stałego miejsca zamieszkania w Szwecji, jeżeli, po popełnieniu przestępstwa, nabył obywatelstwo szwedzkie albo uzyskał prawo stałego pobytu na terytorium Królestwa, albo jeżeli jest obywatelem Danii, Finlandii, Islandii lub Norwegii i przebywa na terytorium Królestwa, albo

3. przez jakiegokolwiek innego cudzoziemca, jeżeli przebywa na terytorium Królestwa, a przestępstwo zgodnie ze szwedzkim prawem jest zagrożone karą pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy.

Ustępu pierwszego nie stosuje się, jeżeli czyn nie podlega odpowiedzialności karnej zgodnie z prawem miejsca, w którym został popełniony, albo jeżeli został popełniony w miejscu niepodlegającym jakiemukolwiek państwu i, zgodnie ze szwedzkim prawem, kara za jego popełnienie nie może być surowsza od grzywny.

W przypadkach wymienionych w tej sekcji, nie mogą zostać nałożone sankcje surowsze niż najbardziej surowa kara przewidziana za to przestępstwo zgodnie z prawem miejsca, w którym zostało ono popełnione.

Sekcja 3

Niezależnie od przypadków wymienionych w sekcji 2, przestępstwa popełnione poza terytorium Królestwa będą ścigane zgodnie ze szwedzkim prawem i przez szwedzki sąd:

1. jeżeli przestępstwo zostało popełnione na pokładzie szwedzkiego statku albo samolotu albo zostało popełnione w czasie wykonywania obowiązków przez oficera na służbie albo członka jego załogi,

2. jeżeli przestępstwo zostało popełnione przez członka sił zbrojnych w miejscu, w którym stacjonował oddział sił zbrojnych albo zostało popełnione przez inną osobę w takim miejscu, a oddział stacjonował w tym miejscu w celu innym niż ćwiczenia,

3. jeżeli przestępstwo zostało popełnione w czasie wykonywania obowiązków poza terytorium Królestwa przez osobę zatrudnioną w kontyngencie zagranicznym szwedzkich sił zbrojnych,

3a. jeżeli przestępstwo zostało popełnione w czasie wykonywania obowiązków poza terytorium Królestwa przez policjanta, urzędnika celnego albo urzędnika zatrudnionego w straży ochrony wybrzeża, który wykonuje zadania zlecone zgodnie z porozumieniem międzynarodowym, które zostało ratyfikowane przez Szwecję,

4. jeżeli przestępstwo zostało popełnione przeciwko narodowi szwedzkiemu, szwedzkim władzom miejskim lub innym zgromadzeniom albo szwedzkim instytucjom publicznym,

5. jeżeli przestępstwo zostało popełnione w miejscu niepodlegającym jakiemukolwiek państwu i było skierowane przeciwko obywatelowi Szwecji, szwedzkiemu stowarzyszeniu lub instytucji prywatnej albo przeciwko cudzoziemcowi posiadającemu miejsce stałego pobytu w Szwecji,

6. jeżeli przestępstwo stanowi przestępstwo piractwa powietrznego, akt sabotażu morskiego lub lotniczego, akt sabotażu na lotnisku, przestępstwo fałszowania pieniędzy, usiłowanie popełnienia takiego przestępstwa, przestępstwo przeciwko prawu międzynarodowemu, przestępstwo nielegalnego obrotu bronią chemiczną, przestępstwo nielegalnego obrotu minami albo składania fałszywych lub nierzetelnych wyjaśnień przed międzynarodowym sądem, albo

7. jeżeli za przestępstwo w szwedzkim prawie grozi co najmniej kara 4 lat pozbawienia wolności lub więcej.

Sekcja 3a

Poza przypadkami określonymi w sekcjach 1–3, przestępstwa będą ścigane zgodnie ze szwedzkim prawem przez szwedzki sąd w zgodzie z postanowieniami ustawy o międzynarodowej współpracy dotyczącej postępowania w sprawach karnych.

Sekcja 4

Przestępstwo jest uważane za popełnione, jeżeli czyn przestępczy został popełniony, jak również jeżeli przestępstwo zostało dokonane, albo jeżeli usiłowano jego dokonania, jeżeli zamierzone przestępstwo miało zostać dokonane.

Sekcja 5

Dochodzenie sądowe w sprawie przestępstwa popełnionego na terytorium Królestwa na pokładzie zagranicznego statku albo samolotu przez cudzoziemca, który był oficerem na służbie albo członkiem jego załogi albo w jakikolwiek inny sposób podróżował nim, przeciwko innemu cudzoziemcowi albo zagranicznym interesom nie zostanie wszczęte bez upoważnienia Rządu albo osoby wyznaczonej przez Rząd:

1. na szwedzkim statku albo samolocie lub przez oficera na służbie albo członka jego załogi w czasie wykonywania obowiązków,

2. przez członka sił zbrojnych w miejscu, w którym stacjonował oddział sił zbrojnych,

3. w czasie wykonywania obowiązków poza terytorium Królestwa przez osobę zatrudnioną przez za graniczny kontyngent szwedzkich sił zbrojnych,

4. w czasie wykonywania obowiązków poza terytorium Królestwa przez policjanta, urzędnika celnego albo urzędnika zatrudnionego przez straż ochrony wybrzeża, który wykonywał zadania zlecone zgodnie z porozumieniem międzynarodowym, które zostało ratyfikowane przez Szwecję,

5. w Danii, Finlandii, Islandii lub Norwegii lub na pokładzie statku albo samolotu w regularnej służbie komercyjnej pomiędzy miejscami znajdującymi się w Szwecji lub w jednym z wyżej wymienionych państw, albo

6. przez obywatela Szwecji, Danii, Finlandii, Islandii lub Norwegii przeciwko interesom szwedzkim.”

Ukraina

„Ukraina wykonuje swoją jurysdykcję nad przestępstwami wskazanymi w artykule 2 konwencji w przypadkach podanych w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Wschodnia Republika Urugwaju

„Mając na względzie, z uwagi na artykuł 6 ustęp 3 konwencji, że władze Wschodniej Republiki Urugwaju wykonują jurysdykcję nad przestępstwami określony mi w artykule 2, do którego nawiązuje artykuł 6 ustęp 2. Uwzględniając artykuł 6 ustęp 2 litery a i b, jurysdykcja ta została ustanowiona w artykule 10 Kodeksu karnego (ustawa nr 9.155 z dnia 4 grudnia 1933 r.) i uwzględniając artykuł 6 ustęp 2 litera e – w artykule 4 Kodeksu aeronautycznego (rozporządzenie nr 14.305 z dnia 29 listopada 1974 r.).”

Republika Uzbekistanu

„Republika Uzbekistanu ustanowiła swoją jurysdykcję nad przestępstwami określonymi w artykule 2 pod wszystkimi warunkami wymienionymi w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Boliwariańska Republika Wenezueli

„Mając na względzie artykuł 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Boliwariańska Republika Wenezueli oświadcza, że ustanowiła jurysdykcję, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, nad przestępstwami popełnionymi w sytuacjach i warunkach wyrażonych w artykule 6 ustęp 2 konwencji.”

Republika Węgierska

„Rząd Republiki Węgierskiej oświadcza, że w związku z artykułem 6 ustęp 3 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, Republika Węgierska, stosownie do jej Kodeksu karnego, posiada jurysdykcję nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 konwencji w przypadkach podanych w artykule 6 ustępy 1 i 2 konwencji.”

Zjednoczone Emiraty Arabskie

„Rząd Zjednoczonych Emiratów Arabskich ustanowi swoją jurysdykcję nad przestępstwami stanowiącymi przypadki określone w artykule 6 ustęp 2 konwencji i powiadomi o wyniku Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, zgodnie z ustępem 3 tego artykułu.”

Sprzeciwy

Związek Australijski

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Australii przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r. Rząd Australii uważa, że oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, jakim jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Australii uważa, że oświadczenie to jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeżeli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Australii przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone.

Rząd Australii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Australią a Islamską Republiką Pakistanu.”

Republika Austrii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Austrii przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Austrii uważa, że oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest ponadto sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Austrii przypomina, że zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, przez wszystkie strony i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Austrii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Austrią a Islamską Republiką Pakistanu.”

Królestwo Danii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Królestwa Danii uważa, że oświadczenie złożone przez Pakistan jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Królestwa Danii przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Królestwa Danii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Danii a Pakistanem.”

Republika Finlandii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Finlandii dokładnie przeanalizował treść oświadczenia interpretacyjnego złożonego przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

W opinii Rządu Finlandii oświadczenie stało się zastrzeżeniem, gdyż jego celem jest jednostronne ograniczenie zakresu konwencji. Rząd Finlandii uważa również, że oświadczenie pozostaje w sprzeczności z przedmiotem i celem konwencji, jakim jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do zastosowania niezbędnych środków w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Rząd Finlandii pragnie przypomnieć, że, stosownie do zwyczajowego prawa międzynarodowego skodyfikowanego w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Finlandii sprzeciwia się wymienionemu wyżej oświadczeniu interpretacyjnemu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do konwencji.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Islamską Republiką Pakistanu a Finlandią. Tym samym, konwencja zacznie obowiązywać między obydwoma państwami bez odnoszenia przez Islamską Republikę Pakistanu korzyści wynikających z jej oświadczenia.”

Republika Francuska

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Republiki Francuskiej przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z dnia 15 grudnia 1997 r., zgodnie z którym „nic w niniejszej konwencji nie będzie miało zastosowania do walk, włączając w to walki zbrojne, mających na celu wykonywanie prawa do samostanowienia wszczętych zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego przeciwko jakiejkolwiek obcej lub zagranicznej okupacji lub dominacji”. Celem konwencji jest zwalczanie wszystkich terrorystycznych ataków bombowych, przy czym artykuł 5 konwencji stanowi, że „każde Państwo-Strona zastosuje wszelkie niezbędne środki (...) w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”. Rząd Republiki Francuskiej uważa, że powyższe oświadczenie stanowi zastrzeżenie, któremu się sprzeciwia.”

Królestwo Hiszpanii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Królestwa Hiszpanii przeanalizował oświadczenie złożone przez Islamską Republikę Pakistanu złożone do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych (Nowy Jork,

15 grudnia 1997 r.) w momencie ratyfikacji przez nią konwencji.

Rząd Królestwa Hiszpanii uważa, że oświadczenie stanowi w rzeczywistości zastrzeżenie, którego celem jest jednostronne ograniczenie zakresu konwencji. Jest to niezgodne z przedmiotem i celem konwencji, którym jest karanie za terrorystyczne ataki bombowe niezależnie od tego, przez kogo i gdzie mogłyby zostać dokonane.

W szczególności oświadczenie Rządu Islamskiej Republiki Pakistanu jest niezgodne z duchem artykułu 5 konwencji, który ustanawia obowiązek dla wszystkich Państw-Stron zastosowania „wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Królestwa Hiszpanii pragnie podkreślić, że, zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r., zastrzeżenie, które jest niezgodne z przedmiotem i celem traktatu, jest niedozwolone.

Konsekwentnie, Rząd Królestwa Hiszpanii sprzeciwia się wymienionemu wyżej oświadczeniu złożonemu przez Islamską Republikę Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu terrorystycznym atakom bombowym.

Jednakże sprzeciw ten nie powinien zapobiec wejściu w życie wymienionej konwencji w stosunkach między Królestwem Hiszpanii a Islamską Republiką Pakistanu.”

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Królestwo Belgu w momencie ratyfikacji:

„Rząd Królestwa Hiszpanii przeanalizował oświadczenie do artykułu 11 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, złożone przez Rząd Królestwa Belgii w momencie ratyfikacji tej konwencji.

Rząd Królestwa Hiszpanii uważa, że zastrzeżenie to jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

W szczególności, Rząd Królestwa Hiszpanii uważa, że zastrzeżenie Królestwa Belgii jest niezgodne z artykułem 5 konwencji, mocą którego Państwa-Strony podejmą działania w celu zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Rząd Królestwa Hiszpanii przypomina, że zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, zawartym w artykule 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r., zastrzeżenia, które są nie zgodne z przedmiotem i celem traktatu, są niedozwolone.

Zgodnie z tym, Rząd Królestwa Hiszpanii sprzeciwia się zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Królestwa Belgii do artykułu 11 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Hiszpanii a Królestwem Belgii.”

Republika Indii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Republiki Indii przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r.

Rząd Republiki Indii uważa, że oświadczenie złożone przez Rząd Pakistanu jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Indii uważa oświadczenie za pozostające w sprzeczności z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Indii uważa, że powyższe oświadczenie stanowi zastrzeżenie, które jest niezgodne z przedmiotem i celem Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Indii przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Indii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Indiami a Pakistanem.”

Irlandia

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Irlandii przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, zgodnie z którym Islamska Republika Pakistanu uważa, że nic w niniejszej konwencji nie będzie miało zastosowania do walk, włączając w to walki zbrojne, mających na celu wykonywanie prawa do samostanowienia wszczętych zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego przeciwko jakiejkolwiek obcej lub zagranicznej okupacji lub dominacji.

Zdaniem Rządu Irlandii oświadczenie to stanowi zastrzeżenie mające na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji. Rząd Irlandii jest także zdania, że zastrzeżenie to jest sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych, gdziekolwiek i przez kogokolwiek są dokonywane.

Ponadto Rząd Irlandii uważa, że oświadczenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Rząd Irlandii przypomina, że zgodnie z międzynarodowym prawem zwyczajowym skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji są niedozwolone. We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Irlandii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Irlandią a Islamską Republiką Pakistanu. Konwencja wejdzie w życie między Irlandią a Islamską Republiką Pakistanu bez odnoszenia przez Islamską Republikę Pakistanu korzyści z jego zastrzeżenia.”

Państwo Izrael

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Państwa Izrael uważa, że oświadczenie jest, w rzeczywistości, zastrzeżeniem niezgodnym z przedmiotem i celem konwencji wyrażonym w jej artykule 5.

Rząd Państwa Izrael przypomina, że, zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Państwa Izrael sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu.”

Japonia

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„... [Stałe Przedstawicielstwo Japonii ma zaszczyt przedstawić, w imieniu Rządu Japonii, następujące oświadczenie.

W momencie przekazania depozytariuszowi swojego dokumentu przystąpienia Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu złożył oświadczenie w następującym brzmieniu:

„Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu oświadcza, że nic w niniejszej konwencji nie będzie miało zastosowania do walk, włączając w to walki zbrojne, mających na celu wykonywanie prawa do samostanowienia wszczętych zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego przeciwko jakiejkolwiek obcej lub zagranicznej okupacji lub dominacji. Taka interpretacja jest zgodna z artykułem 53 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r., który postanawia, że porozumienie lub traktat zawarty w sprzeczności z istniejącą normą ius cogens lub imperatywną normą prawa międzynarodowego jest nieważny i z tym, że prawo do samostanowienia zostało powszechnie uznane za normę ius cogens.”

W związku z tym, Rząd Japonii zwraca uwagę na postanowienia artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym każde z Państw-Stron zastosuje wszelkie niezbędne środki, obejmujące, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją, w szczególności jeśli są zamierzone lub obliczone na wzbudzenie strachu u ogółu społeczeństwa, grupy osób lub pojedynczych osób, nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Rząd Japonii uważa, że oświadczenie złożone przez Islamską Republikę Pakistanu ma na celu wyłączenie z zakresu konwencji walk, włączając w to walki zbrojne, odnoszących się do wykonywania prawa do samostanowienia wszczętych przeciwko jakiejkolwiek obcej lub zagranicznej okupacji lub dominacji oraz że oświadczenie to stanowi zastrzeżenie, które jest nie zgodne z przedmiotem i celem konwencji.

W związku z tym, Rząd Japonii sprzeciwia się wyżej wymienionemu zastrzeżeniu złożonemu przez Islamską Republikę Pakistanu.”

Kanada

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Kanady przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do konwencji i uważa, że oświadczenie to jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej p^rzed-miotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Kanady uważa, że oświadczenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Kanady uważa, że powyższe oświadczenie stanowi zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych

Rząd Kanady przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, przez wszystkie strony i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Kanady sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Kanadą a Pakistanem.”

W odniesieniu do zastrzeżenia złożonego przez Królestwo Belgii w momencie przystąpienia:

„Rząd Kanady uważa, że zastrzeżenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „... zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Ponadto, Rząd Kanady sprzeciwia się zastrzeżeniu złożonemu w związku z artykułem 2 przez Rząd Królestwa Belgii podczas ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, które uważa za sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji miedzy Kanadą a Belgią.

Rząd Kanady odnotowuje, że zgodnie z zasadami międzynarodowego prawa traktatów odzwierciedlonymi w artykule 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie, które jest niezgodne z przedmiotem i celem traktatu, jest niedozwolone.”

Republika Mołdowy

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Republiki Mołdowy przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r.

Rząd Republiki Mołdowy uważa, że oświadczenie jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Republiki Mołdowy przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone. We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, przez wszystkie strony i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Republiki Mołdowy sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Republiką Mołdowy a Islamską Republiką Pakistanu. Konwencja wejdzie w życie w całości pomiędzy obydwoma państwami bez odnoszenia przez Pakistan korzyści z jego zastrzeżenia.”

Królestwo Niderlandów

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Królestwa Niderlandów przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Królestwa Niderlandów uważa, że oświadczenie złożone przez Pakistan jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

Rząd Królestwa Niderlandów przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, przez wszystkie strony i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Królestwa Niderlandów sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Niderlandów a Islamską Republiką Pakistanu.”

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Malezję w momencie przystąpienia:

„Rząd Królestwa Niderlandów przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Malezji w momencie jej przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Królestwa Niderlandów uważa, że interpretując i stosując artykuł 8 konwencji odnośnie do prawa krajowego Malezji, Rząd Malezji przedstawia ogólne i niesprecyzowane zastrzeżenie, co powoduje, że nie możliwe jest określenie, w jakim kierunku Rząd Malezji chce wprowadzić zmiany do zobowiązań wynikających z konwencji. W związku z tym, Rząd Królestwa Niderlandów uważa, że zastrzeżenie sformułowane w ten sposób prawdopodobnie przyczynia się do podważenia podstaw międzynarodowego prawa traktatów.

Z tego powodu, Rząd Królestwa Niderlandów sprzeciwia się temu oświadczeniu, które uważa za zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Królestwem Niderlandów a Malezją”.

Republika Federalna Niemiec

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Republiki Federalnej Niemiec przeanalizował „oświadczenie” do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie jego przystąpienia do konwencji.

Rząd Republiki Federalnej Niemiec uważa, że oświadczenie złożone przez Rząd Pakistanu jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją, w szczególności jeśli są zamierzone lub obliczone na wzbudzenie strachu u ogółu społeczeństwa, grupy osób lub pojedynczych osób, nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.”

W związku z tym, Rząd Republiki Federalnej Niemiec sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Republiką Federalną Niemiec a Islamską Republiką Pakistanu.”

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Malezję w momencie przystąpienia:

„Rząd Republiki Federalnej Niemiec przeanalizował oświadczenie złożone do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych przez Rząd Malezji w momencie jej przystąpienia do konwencji.

Rząd Republiki Federalnej Niemiec uważa, że interpretując i stosując artykuł 8 konwencji odnośnie do prawa krajowego Malezji, Rząd Malezji przedstawia ogólne i niesprecyzowane zastrzeżenie, co powoduje, że niemożliwe jest jasne określenie, w jakim kierunku Rząd Malezji chce wprowadzić zmiany do zobowiązań wynikających z konwencji.

W związku z tym, Rząd Republiki Federalnej Niemiec sprzeciwia się temu oświadczeniu, które uważa za zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Republiką Federalną Niemiec a Malezją.”

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Królestwo Belgii w momencie ratyfikacji:

„Rząd Republiki Federalnej Niemiec przeanalizował uważnie zastrzeżenie złożone przez Rząd Królestwa Belgii w momencie ratyfikacji do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych odnoszące się do jej artykułu 11. Zgodnie z tym zastrzeżeniem, Rząd Królestwa Belgii oświadcza, że zastrzega sobie prawo odmowy ekstradycji lub wzajemnej pomocy prawnej w odniesieniu do każdego przestępstwa, które jest uważane za popełnione z powodów politycznych. Zdaniem Rządu Republiki Federalnej Niemiec zastrzeżenie to ma na celu ograniczenie wykonywania zakresu konwencji, w ten sposób będąc niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

W związku z tym, Rząd Republiki Federalnej Niemiec sprzeciwia się wyżej wymienionemu zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Królestwa Belgii do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Republiką Federalną Niemiec a Królestwem Belgii.”

Królestwo Norwegii

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Królestwa Norwegii przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Królestwa Norwegii uważa, że oświadczenie jest zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest mianowicie zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Rząd Królestwa Norwegii przypomina, że zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Królestwa Norwegii sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożone mu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Norwegii a Pakistanem.”

Nowa Zelandia

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Nowej Zelandii przeanalizował uważnie oświadczenie złożone przez Rząd Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r.

Rząd Nowej Zelandii uważa, że oświadczenie złożone przez Pakistan jest zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest mianowicie zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Nowej Zelandii stwierdza, że oświadczenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”.

Rząd Nowej Zelandii przypomina, że zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Nowej Zelandii sprzeciwia się zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Nową Zelandią a Pakistanem.”

Federacja Rosyjska

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Federacja Rosyjska przeanalizowała uważnie oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r.

Federacja Rosyjska przyjmuje stanowisko, że każde państwo, które zgadza się na związanie postanowieniami konwencji, musi, stosownie do artykułu 5, zastosować wszelkie niezbędne środki w celu zagwarantowania, że przestępstwa, które są objęte konwencją, zgodnie z artykułem 2, w szczególności jeżeli są zamierzone lub obliczone na wzbudzenie strachu u ogółu społeczeństwa, grupy osób lub pojedynczych osób, nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Federacja Rosyjska pragnie odnotować, że realizacja prawa ludzi do samostanowienia nie może pozostawać w konflikcie z innymi podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, takimi, jak zasada rozstrzygania sporów w sposób pokojowy, zasada terytorialnej integralności państwa oraz zasada przestrzegania praw człowieka oraz podstawowych wolności.

Federacja Rosyjska uważa, że oświadczenie złożone przez Islamską Republiką Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji. W opinii Federacji Rosyjskiej oświadczenie złożone przez Islamską Republikę Pakistanu może narazić na ryzyko wykonanie postanowień konwencji w stosunkach między Islamską Republiką Pakistanu a innymi Państwami-Stronami i utrudnić współpracę w walce z aktami terrorystycznych ataków bombowych. We wspólnym interesie państw leży rozwój i wzmacnianie współpracy poprzez sformułowanie i zastosowanie efektywnych, realnych środków w celu zapobieżenia terrorystycznym aktom oraz ukarania sprawców.

Federacja Rosyjska ponownie deklarując swoje wyraźne potępienie wszystkich aktów, metod i praktykowania terroryzmu jako mających charakter przestępczy i nieusprawiedliwiony, bez względu na ich motywy i formy, gdziekolwiek i przez kogokolwiek są przygotowywane, wzywa Islamską Republikę Pakistanu do zrewidowania swojego stanowiska i wycofania oświadczenia.”

Stany Zjednoczone Ameryki

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki, po dokładnym rozpoznaniu, uważa oświadczenie złożone przez Pakistan za zastrzeżenie mające na celu jedno stronne ograniczenie zakresu konwencji. Oświadczenie jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji, jakim jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki uważa również, że oświadczenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, który stanowi „Każde z Państw-Stron zastosuje wszelkie niezbędne środki, obejmujące, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”.

Rząd Stanów Zjednoczonych odnotowuje, że zgodnie z zasadami międzynarodowego prawa traktatów odzwierciedlonymi w artykule 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie, które jest niezgodne z przedmiotem i celem traktatu, jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Stanów Zjednoczonych sprzeciwia się wymienionemu wyżej oświadczeniu złożonemu przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Stanami Zjednoczonymi a Pakistanem.”

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Królestwo Belgii w momencie ratyfikacji:

„Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki, po dokładnym rozpoznaniu, uważa oświadczenie złożone przez Królestwo Belgii do artykułu 11 za zastrzeżenie mające na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji.

Rząd Stanów Zjednoczonych rozumie, że zamiar Rządu Królestwa Belgii mógł być węższy niż wynikałoby to z jego deklaracji, w ten sposób, że Rząd Królestwa Belgii będzie mógł oczekiwać, że jego oświadczenie będzie stosowane tylko w wyjątkowych okolicznościach, kiedy można by przypuszczać, że z powodu politycznej natury przestępstwa domniemany sprawca mógłby nie mieć zapewnionego uczciwego procesu sądowego Stany Zjednoczone uważają, że oświadczenie nie jest niezbędne z powodu zabezpieczeń przewidzianych w artykułach 12, 14 i 19 ustęp 2 konwencji. Jednakże biorąc pod uwagę szeroko sfor mutowaną deklarację oraz ponieważ Rząd Stanów Zjednoczonych uważa, że artykuł 11 zawiera kluczowe postanowienia konwencji, Stany Zjednoczone są zmuszone zgłosić sprzeciw. Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Stanami Zjednoczonymi a Belgią”.

Królestwo Szwecji

W odniesieniu do zastrzeżenia złożonego przez Republikę Turcji w momencie ratyfikacji:

„Rząd Szwecji przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Turcję do artykułu 19 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, poprzez które Turcja zamierza wyłączyć protokoły dodatkowe do konwencji genewskich spod zakresu pojęcia międzynarodowego prawa humanitarnego. W opinii Rządu Szwecji większość postanowień tych protokołów dodatkowych stanowi zwyczajowe prawo międzynarodowe, którym Turcja jest związana.

W związku z tym, wobec braku dalszych wyjaśnień, Szwecja sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu Turcji do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Turcją a Szwecją Konwencja wejdzie w życie w całości pomiędzy obydwoma państwami bez odnoszenia przez Turcję korzyści z jej zastrzeżenia”.

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Szwecji przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych (konwencji).

Rząd Szwecji przypomina, ze nazwa nadana oświadczeniu, w którym wyklucza się lub modyfikuje skutek prawny pewnych postanowień traktatu, nie określa statusu tego oświadczenia jako zastrzeżenia do traktatu. Rząd Szwecji uważa, że oświadczenie złożone przez Pakistan do konwencji faktycznie stanowi zastrzeżenie.

Rząd Szwecji odnotowuje, że konwencja jest przedmiotem ogólnego zastrzeżenia.

Zastrzeżenie to nie określa jasno zakresu derogacji konwencji i powoduje poważne wątpliwości co do realizacji przez Pakistan przedmiotu i celu konwencji.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”.

Rząd Szwecji pragnie przypomnieć, że, zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone.

We wspólnym interesie państw leży, aby traktaty, których zdecydowały się zostać stronami, były przestrzegane, jak również ich przedmiot i cel, przez wszystkie strony i aby państwa te były przygotowane do podjęcia wszelkich zmian ustawodawczych niezbędnych dla zapewnienia realizacji ich zobowiązań zgodnie z tymi traktatami.

W związku z tym, Rząd Szwecji sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Pakistanem a Szwecją, konwencja wejdzie w życie w całości pomiędzy obydwoma państwami bez odnoszenia przez Pakistan korzyści z jego zastrzeżenia”.

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Państwo Izrael w momencie ratyfikacji:

„Rząd Szwecji przeanalizował oświadczenie złożone przez Izrael do artykułu 19 Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, poprzez które Izrael zamierza wyłączyć protokoły dodatkowe do konwencji genewskich spod zakresu pojęcia międzynarodowego prawa humanitarnego.

Rząd Szwecji pragnie przypomnieć, że cel nadany oświadczeniu, w którym wyklucza się lub modyfikuje skutek prawny pewnych postanowień traktatu, nie określa statusu tego oświadczenia jako zastrzeżenia do traktatu. Rząd Szwecji uważa, że oświadczenie złożone przez Izrael faktycznie stanowi zastrzeżenie.

W opinii Rządu Szwecji większość postanowień tych protokołów dodatkowych do konwencji genewskich stanowi zwyczajowe prawo międzynarodowe, którym Izrael jest związany.

W związku z tym, wobec braku dalszych wyjaśnień Szwecja sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu Izraela do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Izraelem a Szwecją Konwencja wejdzie w życie w całości pomiędzy obydwoma państwami bez odnoszenia przez Izrael korzyści z jego zastrzeżenia”.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia:

„Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Pakistanu w momencie przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych z 1997 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa uważa oświadczenie złożone przez Pakistan za będące zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i będące sprzeczne z jej przedmiotem i celem, jakim jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Ponadto, Rząd Zjednoczonego Królestwa uważa, że oświadczenie jest sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją (...) nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej rasowej, etnicznej, religijnej lub podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”.

Rząd Wielkiej Brytanii przypomina, że, zgodnie z artykułem 19 litera c Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

W związku z tym, Rząd Zjednoczonego Królestwa sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych. Jakkolwiek sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Zjednoczonym Królestwem a Pakistanem”.

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Królestwo Belgii w momencie ratyfikacji.

„Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeanalizował oświadczenie złożone przez Rząd Belgii w momencie ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Rząd Zjednoczonego Królestwa pragnie odnotować, że efektem wspomnianego zastrzeżenia jest nieobowiązywanie postanowień artykułu 11 w „szczególnych okolicznościach.” W związku z poważną naturą przestępstw wymienionych w artykule 2 konwencji, Rząd Zjednoczonego Królestwa uważa, że postanowienia artykułu 11 powinny mieć zastosowanie we wszystkich okolicznościach.

W związku z tym, Rząd Zjednoczonego Królestwa sprzeciwia się zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Belgii do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Zjednoczonym Królestwem a Belgią”.

Republika Włoska

W odniesieniu do oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Pakistanu w momencie przystąpienia.

„Rząd Włoch przeanalizował „oświadczenie” do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych złożone przez Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu w momencie przystąpię ma do konwencji.

Rząd Włoch uważa, że oświadczenie złożone przez Pakistan jest w rzeczywistości zastrzeżeniem mającym na celu jednostronne ograniczenie zakresu konwencji i w związku z tym jest sprzeczne z jej przedmiotem i celem, którym jest zwalczanie terrorystycznych ataków bombowych niezależnie od tego, gdzie mają miejsce i kto ich dokonuje.

Oświadczenie jest, ponadto, sprzeczne z treścią artykułu 5 konwencji, zgodnie z którym Państwa-Strony zobowiązały się do „zastosowania wszelkich niezbędnych środków, obejmujących, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją, w szczególności jeśli są zamierzone lub obliczone na wzbudzenie strachu u ogółu społeczeństwa, grupy osób lub pojedynczych osób, nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi”.

W związku z tym, Rząd Włoch sprzeciwia się wymienionemu wyżej zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Pakistanu do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych.

Jednakże sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji w stosunkach między Włochami a Pakistanem.”

Minister Spraw Zagranicznych: A. Fotyga

¹ Konwencję stosuje się do Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkongu i Specjalnego Regionu Administracyjnego Makao Chińskiej Republiki Ludowej.

² Z terytorialnym wyłączeniem Wysp Owczych i Grenlandii.

³ Konwencję stosuje się do Królestwa w Europie oraz do Aruby.

⁴ Z wyłączeniem terytorialnym Tokelau do czasu złożenia depozytariuszowi stosownego oświadczenia przez Rząd Nowej Zelandii, w oparciu o konsultacje z tym terytorium.

Wersja angielska