Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 10 poz. 65

Podaje się niniejszym do wiadomości, że Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej dnia 30 stycznia 2006 r. ratyfikował Umowę w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi, sporządzoną w Nowym Jorku dnia 4 sierpnia 1995 r.

Dnia 14 marca 2006 r. złożono Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, jako depozytariuszowi umowy, dokument przystąpienia.

Zgodnie z artykułem 40 ustęp 1 umowa weszła w życie dnia 11 grudnia 2001 r. W stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z artykułem 40 ustęp 2, weszła ona w życie dnia 13 kwietnia 2006 r.

Przy składaniu dokumentu przystąpienia złożono następującą deklarację:

„Rząd Rzeczypospolitej Polskiej przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Rzeczpospolita Polska przeniosła na Wspólnotę Europejską swoje kompetencje w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych niniejszą umową.

Jednocześnie Rzeczpospolita Polska potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Jednocześnie podaje się do wiadomości, że następujące państwa i organizacja międzynarodowa złożyły dokumenty ratyfikacyjne bądź przystąpienia w podanych niżej datach:

¹⁾ Umowę stosuje się do Królestwa w Europie.

²⁾ Umowę stosuje się do terytorium Tokelau.

³⁾ „W dniu 3 grudnia 1999 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożyło dokument ratyfikacyjny w imieniu Wyspy Pitcairn, Wyspy Henderson, Wysp Ducie i Oeno, Wysp Falklandów (Malwinów), Wyspy Georgii Południowej i Południowych Wysp Sandwich, Bermudów, Wysp Turks i Caicos, Brytyjskiego Terytorium Oceanu Indyjskiego, Brytyjskich Wysp Dziewiczych i Anguilli z następującymi deklaracjami:

1. Zjednoczone Królestwo rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Zjednoczone Królestwo rozumie, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Zjednoczone Królestwo rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.”

„Dnia 19 grudnia 2003 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożyło we własnym imieniu dokument ratyfikacyjny.

Republika Argentyńska sprzeciwiła się włączeniu i odwołaniu się do Malwinów (Falklandów), Wyspy Południowa Georgia, Południowych Wysp Sandwich przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jako terytoriów zależnych oraz potwierdziła swą suwerenność nad tymi wyspami, które stanowią integralną część jej państwowego terytorium, i nad otaczającymi je obszarami morskimi.

Republika Mauritiusu sprzeciwiła się włączeniu i odwołaniu się do Brytyjskiego Terytorium Oceanu Indyjskiego przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jako terytoriów zależnych oraz potwierdziła swą suwerenność nad tymi wyspami, to jest Archipelagiem Chaos, który stanowi integralną część państwowego terytorium Republiki Mauritiusu, i nad otaczającymi je obszarami morskimi.”

W momencie podpisania oraz przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia podane niżej państwa oraz organizacja międzynarodowa złożyły następujące deklaracje:

Republika Austrii

„Republika Austrii deklaruje w momencie ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przeniosła kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do następujących kwestii regulowanych przez umowę:

I. Kwestie, w których Wspólnota ma kompetencję wyłączną

1. Państwa członkowskie przeniosły kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do ochrony i zarządzania żywymi zasobami morskimi. Od tej chwili w tej dziedzinie do Wspólnoty należy przyjmowanie odpowiednich zasad i regulacji (które państwa członkowskie wykonują) i w jej kompetencji jest zawieranie zobowiązań zewnętrznych z państwami trzecimi lub kompetentnymi organizacjami. Ta kompetencja ma zastosowanie w odniesieniu do wód znajdujących się pod narodową jurysdykcją połowową oraz mórz pełnych.

2. Wspólnota sprawuje kompetencję regulacyjną przyznaną zgodnie z prawem międzynarodowym państwu bandery do określania sposobów ochrony i zarządzania morskimi zasobami połowowymi stosowanymi do statków pływających pod banderą państw członkowskich i zapewnia, że państwo członkowskie przyjmuje przepisy pozwalające na wdrożenie wspomnianych środków.

3. Niemniej jednak, środki mające zastosowanie w odniesieniu do kapitanów i oficerów statków rybackich, jak na przykład odmowa, cofnięcie lub zawieszenie zezwoleń do sprawowania takich funkcji, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z ich narodowym prawodawstwem. Środki odnoszące się do sprawowania jurysdykcji przez państwo bandery nad jego statkami na morzu pełnym, w szczególności takie, jak te odnoszące się do przejęcia i zaniechania kontroli nad statkami rybackimi przez państwa inne iż państwo bandery, współpracy międzynarodowej w odniesieniu do egzekwowania i odzyskiwania kontroli nad ich statkami, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem wspólnotowym.

II. Kwestie, w których zarówno Wspólnota, jak i państwa członkowskie mają kompetencję

4. Wspólnota dzieli kompetencję z państwami członkowskimi w następujących kwestiach regulowanych niniejszą umową: wymagania dla rozwijających się państw, badania naukowe, środki państwa portu i środki podejmowane w odniesieniu do podmiotów niebędących członkami regionalnych organizacji połowowych i stronami tej umowy. Następujące przepisy umowy stosuje się do Wspólnoty i jej państw członkowskich:

– przepisy generalne (artykuły 1, 4 i 34 do 50),

– rozstrzyganie sporu (część VIII).”

Deklaracje interpretacyjne:

„1. Republika Austrii rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy subregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Republika Austrii rozumie, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Republika Austrii rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.

5. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Republika Austrii rozumie, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21. Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery. Republika Austrii nadto uważa, że słowo „bezprawne” w artykule 21 (18) umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

6. Republika Austrii powtarza, że wszystkie państwa powinny powstrzymać się w swych relacjach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Ponadto, Republika Austrii podkreśla, że użycie siły, do którego odnosi się artykuł 22, stanowi środek wyjątkowy, który musi opierać się na pełnym przestrzeganiu zasady proporcjonalności, a jakiekolwiek nadużycie takiego środka będzie pociągać za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przeprowadzającego kontrolę. Każdy przypadek nieprzestrzegania będzie rozwiązywany środkami pokojowymi i zgodnie z odpowiednimi procedurami rozwiązywania sporu. Ponadto, Republika Austrii uważa, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

7. Republika Austrii rozumie, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 (6), (7) i (8) państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.”

Potwierdzenie deklaracji złożonych przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji:

„Republika Austrii niniejszym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi,...:”

Królestwo Belgii

„Rząd Królestwa Belgii odwołuje się jako członek Wspólnoty Europejskiej, że przeniósł kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych tą umową.

Królestwo Belgii niniejszym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Chińska Republika Ludowa

„Rząd Chińskiej Republiki Ludowej wierzy, że niniejsza umowa stanowi istotny element rozwoju Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Umowa ta będzie miała szczególny wpływ na ochronę i zarządzanie żywymi zasobami morskimi, a w szczególności zasobami połowowymi na morzu pełnym, jak również na międzynarodową współpracę w zakresie rybołówstwa. Przy podpisaniu umowy Rząd Chińskiej Republiki Ludowej pragnie złożyć nastepujące oświadczenie zgodnie z artykułem 43 umowy:

1. Odnośnie do rozumienia ustępu 7 artykułu 21 umowy: Rząd Chińskiej Republiki Ludowej uważa, że działania wykonawcze prowadzone przez państwo przeprowadzające kontrolę z upoważnieniem państwa bandery ingeruje w suwerenność i narodowe prawodawstwo tychże państw. Upoważnione działania wykonawcze powinny ograniczać się do trybu i celu określonego w upoważnieniu państwa bandery. Działania wykonawcze dokonywane przez państwo przeprowadzające kontrolę w takich okolicznościach powinny ograniczać się do upoważnienia państwa bandery.

2. Odnośnie do rozumienia litery (f) ustępu 1 artykułu 22 umowy: litera ta stanowi, że państwo przeprowadzające kontrolę powinno zapewnić, aby jego prawidłowo upoważnieni inspektorzy „unikali użycia siły z wyjątkiem przypadków, gdy i o ile jest to niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa inspektorów i w przypadkach, gdy inspektorom utrudnia się wypełnianie ich obowiązków. Zastosowane środki siłowe nie wykraczają poza wymagane w określonych okolicznościach”. Rozumienie przez Rząd Chińskiej Republiki Ludowej tych postanowień jest takie, że tylko, kiedy bezpieczeństwo upoważnionych inspektorów, których upoważnienie zostało prawidłowo zweryfikowane, jest zagrożone i utrudnia się ich normalne czynności kontrolne poprzez stosowanie przemocy przez załogę statku rybackiego poddawanego kontroli, inspektorzy podejmują stosowne środki przymusu niezbędne dla zaniechania takiej przemocy. Należy podkreślić, że użycie siły przez inspektorów jest podejmowane wyłącznie przeciwko tym członkom załogi, którzy dokonują aktów przemocy i nigdy nie może być skierowane przeciwko całemu statkowi i załodze jako takim.”

Królestwo Danii

„W tym względzie, Rząd Królestwa Danii przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Królestwo Danii przeniosło swoją kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych niniejszą umową, które są określone w aneksie do niniejszego listu. Aneks ten zawiera także deklaracje interpretacyjne Wspólnoty Europejskiej i jej krajów członkowskich do niniejszej umowy.

Jednocześnie [Królestwo Danii] niniejszym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską w momencie ratyfikacji umowy.”

Republika Finlandii

„Republika Finlandii przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, przeniosła swoją kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych niniejszą umową, które są określone w aneksie do dokumentu ratyfikacyjnego. Republika Finlandii niniejszym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji umowy.”

Republika Francuska

„1. Rząd Republiki Francuskiej przypomina, że wymogi dla wdrożenia umowy muszą być ściśle w zgodzie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r.

2. Rząd Republiki Francuskiej niniejszym deklaruje, że postanowienia artykułów 21 i 22 stosuje się wyłącznie do morskich czynności połowowych.

3. Postanowienia te nie mogą być uważane za mogące być rozszerzane na inne statki dokonujące transportu morskiego zgodnie z innym międzynarodowym dokumentem lub być przenoszone do jakiegoś innego dokumentu niemającego bezpośredniego zastosowania do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi regulowanymi niniejszą umową.

Zgodnie z artykułem 47.1 umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi (wraz z dwoma aneksami), sporządzonej w Nowym Jorku dnia 4 grudnia 1995 r., której depozytariuszem są Narody Zjednoczone, i zgodnie z artykułem 5.2 aneksu IX do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Rząd Republiki Francuskiej niniejszym deklaruje, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Republika Francuska przeniosła kompetencje objęte umową na Wspólnotę Europejską. Kompetencje te są wyliczone w aneksie do tejże deklaracji.

Rząd Republiki Francuskiej także potwierdza treść deklaracji złożonych przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji tej umowy.

Deklaracje interpretacyjne:

1. Ratyfikując umowę w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi, Rząd Republiki Francuskiej deklaruje, że uważa, iż umowa stanowi istotny wkład dla zapewnienia długookresowej ochrony i zrównoważonego gospodarowania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi oraz promuje międzynarodową współpracę nakierowaną na ten cel.

2. Rząd Republiki Francuskiej rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy subregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” lub jakikolwiek inny podobny termin stosowany w odniesieniu do regionu geograficznego, nie stanowią uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

3. Rząd Republiki Francuskiej rozumie, że żadne postanowienia umowy nie będą interpretowane w taki sposób, aby były sprzeczne z podstawową zasadą wolności morza pełnego, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

4. Rząd Republiki Francuskiej rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób dokonujących połowu na morzu pełnym raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

5. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresów przejściowych, o których mowa w artykule 21 ustęp 3. Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie osiągnięte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z postanowieniami ustanowionymi w artykułach 21 i 22 umowy.

6. Mając na względzie zastosowanie artykułu 21 umowy, Rząd Republiki Francuskiej rozumie, że jeśli państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z artykułem 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą w zakresie podejrzewanego naruszenia popełnionego na morzu pełnym, władze państwa przeprowadzającego kontrolę nie będą zmierzały do sprawowania dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z przepisami artykułu 21. Każdy spór odnoszący się do tej kwestii będzie rozstrzygany zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy (Polubowne rozstrzyganie sporów). Żadne państwo nie może podnosić tego rodzaju sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie pływa pod jego banderą, a podejrzewany jest o popełnienie naruszenia na morzu pełnym. Dodatkowo, Rząd Republiki Francuskiej uważa, że słowo „bezprawne” w artykule 21 ustęp 18 umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a zwłaszcza artykułów 4 i 35.

7. Rząd Republiki Francuskiej powtarza, że wszystkie państwa powstrzymają się w swoich stosunkach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

8. Dodatkowo, Rząd Republiki Francuskiej podkreśla, że użycie siły, o którym mowa w artykule 22, stanowi wyjątkowy środek, który ma być oparty na ścisłym przestrzeganiu zasady proporcjonalności i że jakiekolwiek jego nadużycie pociągnie za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przeprowadzającego kontrolę. Jakikolwiek przypadek nieprzestrzegania będzie rozstrzygany środkami pokojowymi, zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego, w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

9. Rząd Republiki Francuskiej rozumie, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery korzysta ze swoich przepisów prawnych, zgodnie z którymi organy ścigania mają prawo decydowania, czy istnieją podstawy dla ścigania w świetle okoliczności sprawy. Decyzje podjęte przez państwo bandery oparte na takich przepisach nie będą interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.

10. Rząd Republiki Francuskiej deklaruje, że postanowienia artykułów 21 i 22 stosuje się wyłącznie do sektora połowów morskich.

11. Rząd Republiki Francuskiej wyraża pogląd, że postanowienia artykułów 21 i 22 nie mogą być uważane za mogące być rozszerzane na statki dokonujące transportu morskiego w ramach innego międzynarodowego dokumentu lub być przenoszone do innych dokumentów, które nie dotyczą bezpośrednio ochrony i zarządzania zasobami rybnymi, do których odnosi się ta umowa.”

Republika Grecka

„W tym względzie, Rząd Republiki Greckiej przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, przeniósł kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii uregulowanych tą umową, które są określone w aneksie do tego listu. Republika Grecka potwierdza, że deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Królestwo Hiszpanii

„Królestwo Hiszpanii, jako członek Wspólnoty Europejskiej, wskazuje, że przeniosło swoją kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do określonych kwestii regulowanych Konwencją o zasobach rybnych. Królestwo Hiszpanii tym samym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.

Deklaracje interpretacyjne:

1. Królestwo Hiszpanii rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Królestwo Hiszpanii rozumie, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Królestwo Hiszpanii rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresów przejściowych, o których mowa w artykule 21 ustęp 3. Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie osiągnięte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z postanowieniami ustanowionymi w artykułach 21 i 22 umowy.

5. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Królestwo Hiszpanii rozumie, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21. Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery.

Królestwo Hiszpanii nadto uważa, że słowo „bezprawne” w artykule 21 ustęp 18 umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

6. Królestwo Hiszpanii powtarza, że wszystkie państwa powinny powstrzymać się w swych relacjach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

Dodatkowo, Królestwo Hiszpanii podkreśla, że użycie siły, o którym mowa w artykule 22, stanowi wyjątkowy środek, który ma być oparty na ścisłym przestrzeganiu zasady proporcjonalności i że jakiekolwiek jego nadużycie pociągnie za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przeprowadzającego kontrolę. Jakikolwiek przypadek nieprzestrzegania będzie rozstrzygany środkami pokojowymi i zgodnie z odpowiednimi procedurami rozstrzygania sporów.

Ponadto, Królestwo Hiszpanii uważa, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

7. Królestwo Hiszpanii rozumie, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.

8. Królestwo Hiszpanii wyraża pogląd, że konwencje ustanawiające regionalne organizacje zarządzające połowami, takie jak Północno-Zachodnia Atlantycka Organizacja Połowowa, Północno-Wschodnia Atlantycka Komisja Połowowa i Międzynarodowa Komisja Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego, mając status specjalnych międzynarodowych porozumień, mają prawne pierwszeństwo nad umową z Nowego Jorku, która ustanawia generalne zasady dotyczące ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi. Część VI umowy „Przestrzeganie i wykonywanie”, ustanawiająca procedury wejścia na pokład i przeprowadzania kontroli, musi być zatem uważana za regulację podporządkowaną mechanizmom alternatywnym ustanowionym przez subregionalne i regionalne organizacje zarządzające połowami, które efektywnie pełnią obowiązki zgodnie z Konwencją z Nowego Jorku wobec jej członków lub uczestników dla zapewnienia przestrzegania środków ochrony i zarządzania ustanowionych przez takie organizacje i porozumienia.

9. Królestwo Hiszpanii rozumie, że termin „istotny interes” użyty w artykule 8 ustęp 3 umowy w odniesieniu do państw, które mogą być członkami regionalnych organizacji zarządzających połowami, będzie uważany jako oznaczający, że regionalna organizacja zarządzająca połowami będzie w każdych okolicznościach otwarta dla państwa, którego flota łowi lub łowiła na obszarach objętych konwencją ustanawiającą taką organizację, w odniesieniu do których flota państwa bandery ma upoważnienie do zapewnienia przestrzegania i wykonywania. Udział w takich organizacjach przez państwa, o których mowa, wskazuje na ich istotny interes w łowiskach.”

Republika Indii

„Rząd Republiki Indii gwarantuje sobie prawo do złożenia w odpowiednim czasie deklaracji stosownie do artykułów 287 i 298 dotyczących rozstrzygania sporów.”

Irlandia

„Stosownie do artykułu 47 (1) umowy (stosując mutatis mutandis artykuły 5 (2) i 5 (6) aneksu IX do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r.), Rząd Republiki Irlandii niniejszym deklaruje, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Irlandia przeniosła kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii uregulowanych w tej umowie, które są określone w aneksie do tej deklaracji.

Rząd Irlandii niniejszym potwierdza deklaracje Wspólnoty Europejskiej z chwilą ratyfikacji umowy.

Aneks

I. Kwestie, w których Wspólnota ma wyłączną kompetencję

1. Jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej, Irlandia przypomina, że przeniosła kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do ochrony i zarządzania żyjącymi zasobami morskimi. Tym samym, w tym względzie do Wspólnoty należy przyjmowanie odpowiednich zasad i regulacji (które państwa członkowskie wykonują) i w ramach jej kompetencji leży zawieranie zobowiązań zewnętrznych z państwami trzecimi oraz kompetentnymi organizacjami. Kompetencja ta stosowana jest w odniesieniu do wód pod narodową jurysdykcją połowową oraz mórz pełnych.

2. Wspólnota sprawuje kompetencję regulacyjną przyznaną prawem międzynarodowym państwu bandery statku do określania środków ochrony i zarządzania morskimi zasobami połowowymi stosowanymi do statków pływających pod banderą państw członkowskich oraz do zapewnienia, że państwa członkowskie przyjmują przepisy pozwalające na wykonanie wspomnianych środków.

3. Niemniej jednak, środki mające zastosowanie w odniesieniu do kapitanów i oficerów statków rybackich, jak na przykład odmowa, cofnięcie lub zawieszenie zezwoleń do sprawowania takich funkcji, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z ich narodowym prawodawstwem. Środki odnoszące się do sprawowania jurysdykcji przez państwo bandery nad jego statkami na morzu pełnym, w szczególności przepisy, jak te, które odnoszą się do przejmowania i zrzekania się kontroli nad statkiem rybackim przez państwo inne niż państwo bandery, współpracy w odniesieniu do sprawowania i odzyskiwania kontroli nad ich statkami, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem wspólnotowym.

II. Kwestie, w których Wspólnota i państwa członkowskie mają kompetencję

4. Wspólnota dzieli kompetencję z państwami członkowskimi w następujących obszarach regulowanych tą umową: wymagania dla rozwijających się państw, badania naukowe, środki państwa portu i środki przyjmowane w odniesieniu do państw, które nie są członkami regionalnych organizacji połowowych i nie są stronami umowy. Następujące postanowienia umowy mają zastosowanie zarówno do Wspólnoty, jak i jej państw członkowskich:

– postanowienia generalne: (artykuły 1, 4 i 34 do 50),

– rozstrzyganie sporów: (część VIII).”

Kanada

„Stosownie do artykułu 30 ustęp 4 umowy, Rząd Kanady deklaruje, że wybiera trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VII Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. jako środek rozstrzygania sporów zgodnie z częścią VIII umowy. W świetle artykułu 30 ustęp 1 umowy, Rząd Kanady deklaruje także, że nie akceptuje żadnej z procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV Konwencji w odniesieniu do sporów, o których mowa w artykule 298 ustęp 1 Konwencji.

Zgodnie z artykułem 42 umowy, żadne zastrzeżenia lub wyjątki nie są dopuszczalne do niniejszej umowy. Deklaracje i oświadczenia zgodne z artykułem 43 umowy nie mogą zmierzać do wykluczenia lub modyfikacji prawnego działania postanowień umowy w ich stosowaniu do państwa lub podmiotu je składającego. Zgodnie z tym Rząd Kanady deklaruje, że nie uważa się związanym deklaracjami lub oświadczeniami przewidzianymi w artykule 43 umowy, które zostały złożone lub będą składane przez państwa lub podmioty wyliczone w artykule 2 (b) umowy i wykluczają lub modyfikują prawne działanie postanowień umowy poprzez ich stosowanie do państw lub podmiotów. Brak odpowiedzi Rządu Kanady na jakąkolwiek deklarację lub oświadczenie nie może być interpretowany jako milcząca zgoda na taką deklarację lub oświadczenie. Rząd Kanady gwarantuje sobie prawo do zajęcia w każdym czasie stanowiska co do każdej deklaracji lub oświadczenia w sposób uznawany za odpowiedni.”

Wielkie Księstwo Luksemburga

„... [Jako] członek Wspólnoty Europejskiej, Wielkie Księstwo Luksemburga przekazało kompetencję w odniesieniu do spraw regulowanych niniejszym porozumieniem Wspólnocie Europejskiej.

[Wielkie Księstwo Luksemburga] ma zaszczyt potwierdzić,..., deklarację dotyczącą kompetencji Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do wszystkich kwestii regulowanych niniejszą umową w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi, zawartą w aneksie B, jak również deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską w związku z ratyfikacją wyżej wspomnianej umowy, zawarte w aneksie C.”

Republika Malty

„... zgodnie z artykułem 43 umowy, Rząd Republiki Malty składa następującą deklarację:

1. W ocenie Rządu Republiki Malty, wymogi dla wdrożenia umowy z 1995 r. muszą być zgodne z Konwencją o prawie morza z 1982 r.

2. Republika Malty rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

3. Republika Malty rozumie, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza i wyłączną jurysdykcję państwa bandery nad jego statkami na morzu pełnym, uznawanymi przez prawo międzynarodowe.

4. Republika Malty rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

5. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.

6. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Republika Malty rozumie, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21.

Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii będzie rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery.

Republika Malty nadto uważa, że słowo „bezprawne” w artykule 21 ustęp 18 umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

7. Republika Malty powtarza, że wszystkie państwa powinny powstrzymać się w swych relacjach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

Ponadto, Republika Malty uważa, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

8. Republika Malty rozumie, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.

9. Republika Malty deklaruje, że postanowienia artykułów 21 i 22 mają zastosowanie wyłącznie do morskich połowów.

10. Postanowienia te nie mogą być uważane za mogące być rozszerzane na statki dokonujące transportu morskiego w ramach innego międzynarodowego dokumentu lub być przenoszone do innych dokumentów, które nie dotyczą bezpośrednio ochrony i zarządzania zasobami rybnymi, do których odnosi się ta umowa.

11. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresów przejściowych, o których mowa w artykule 21, (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie osiągnięte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z postanowieniami ustanowionymi w artykułach 21 i 22 umowy.

12. Republika Malty nie uważa się za związaną żadnymi deklaracjami, które inne państwa mogły złożyć lub mogą złożyć przy podpisaniu lub ratyfikacji umowy, w razie konieczności gwarantuje sobie prawo do określenia swojego stanowiska w odniesieniu do każdej z nich w odpowiednim czasie, w szczególności ratyfikacja umowy nie oznacza automatycznego uznania morskich lub terytorialnych roszczeń jakiegokolwiek sygnatariusza lub podpisującego umowę państwa.

13. Zauważa się oświadczenie Wspólnoty Europejskiej złożone w momencie podpisania umowy, mające na względzie fakt, że państwa członkowskie przeniosły kompetencję na nią w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych umową. W świetle wniosku Republiki Malty o przyjęcie do Wspólnoty Europejskiej, jest zrozumiałe, że będzie to miało zastosowanie także do Republiki Malty w momencie członkostwa.

Ponadto, Rząd Republiki Malty pragnie stwierdzić, że Republika Malty w przypadku przystąpienia do Unii Europejskiej, gwarantuje sobie prawo do złożenia dalszych deklaracji zgodnych z deklaracjami Unii Europejskiej.”

Królestwo Niderlandów

„Przy podpisaniu umowy Królestwo Niderlandów przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, przeniosło ono kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych tą umową. Rozbudowana deklaracja, co do natury i zakresu kompetencji przeniesionych na Wspólnotę Europejską została złożona przez Wspólnotę Europejską w momencie podpisania umowy, zgodnie z artykułem 47 umowy.

Deklaracje interpretacyjne:

Rząd Królestwa Niderlandów przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przeniósł kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych umową.

... Rząd Królestwa Niderlandów [potwierdza] deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi. W tym względzie,... [Rząd Królestwa Niderlandów potwierdza] deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Republika Federalna Niemiec

„Republika Federalna Niemiec przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Republika Federalna Niemiec przeniosła kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych tą umową, które są określone w aneksie I do tej deklaracji.

Republika Federalna Niemiec niniejszym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji umowy (zobacz aneks II).”

Królestwo Norwegii

„Zgodnie z artykułem 42, żadne zastrzeżenia i wyjątki nie mogą być złożone do niniejszej umowy. Deklaracja odnosząca się do artykułu 43 nie może mieć charakteru wyjątku lub zastrzeżenia dla państwa ją składającego. Konsekwentnie, Rząd Królestwa Norwegii deklaruje, że nie uważa się za związany deklaracjami odnoszącymi się do artykułu 43 umowy, które są lub będą składane przez inne państwa lub organizacje międzynarodowe. Bierność w odniesieniu do takich deklaracji nie może być interpretowana ani jako zgoda, ani też odrzucenie takich deklaracji. Rząd Królestwa Norwegii gwarantuje sobie prawo do zajęcia stanowiska w każdym czasie do takich deklaracji w sposób uznawany za odpowiedni.

Rząd Królestwa Niderlandów deklaruje stosownie do artykułu 30 umowy, porównaj artykuł 298 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, że nie akceptuje trybunału arbitrażowego powołanego zgodnie z aneksem VII Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, co do sporów dotyczących prawa zastosowania czynności mających na względzie sprawowanie suwerennych praw i jurysdykcji wyłączonych spod jurysdykcji sądu lub trybunału zgodnie z artykułem 297 ustęp 3 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, w przypadku gdy takie spory mogą być uważane za objęte niniejszą umową.”

Republika Portugalska

„Rząd Republiki Portugalskiej przypomina, że [jako] członek Wspólnoty Europejskiej przeniósł swą kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do kwestii regulowanych przez tę umowę. Republika Portugalii tym samym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Federacja Rosyjska

„Federacja Rosyjska stwierdza, że procedury rozstrzygania sporów ustanowione w artykule 30 [niniejszej umowy] zawierają wszystkie postanowienia części XV Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, które są stosowane do rozpatrywania sporów pomiędzy Państwami-Stronami umowy.

Federacja Rosyjska stwierdza, że biorąc pod uwagę artykuły 42 i 43 umowy, sprzeciwia się ona deklaracjom i oświadczeniom, które zostały złożone w przeszłości i które mogą być złożone w przyszłości w momencie podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia do umowy lub w innej okoliczności w związku z umową i które nie są zgodne z artykułem 43 umowy. Zdaniem Federacji Rosyjskiej takie deklaracje i oświadczenia, w jakiejkolwiek formie byłyby składane i jakkolwiek miałyby się nazywać, nie mogą wykluczać lub modyfikować mocy prawnej postanowień umowy i ich stosowania do strony umowy, która złożyła deklarację lub oświadczenie, i dlatego takie deklaracje nie będą brane pod uwagę przez Federację Rosyjską w jej relacjach ze stroną umowy.”

Republika Słowenii

„Republika Słowenii, składając dokument przystąpienia do Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi, deklaruje, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przeniosła swoje kompetencje na Wspólnotę w odniesieniu do kwestii regulowanych przez tę umowę:

I. Kwestie, w których Wspólnota ma wyłączną kompetencję

1. Państwa członkowskie przeniosły na Wspólnotę swoje kompetencje w odniesieniu do ochrony i zarządzania żyjącymi zasobami morskimi. Dlatego w tym względzie, do Wspólnoty należy przyjmowanie odpowiednich zasad i regulacji (które państwa członkowskie wykonują) i do jej kompetencji należy zawieranie zobowiązań zewnętrznych z państwami trzecimi lub kompetentnymi organizacjami. Kompetencja ta stosowana jest w odniesieniu do wód objętych narodową jurysdykcją połowową i na morzu pełnym.

2. Wspólnota sprawuje kompetencję regulacyjną przyznaną prawem międzynarodowym państwu bandery statku do określenia środków ochrony i zarządzania morskimi zasobami połowowymi do statków pływających pod banderą państw członkowskich oraz zapewnia, że państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające wdrożenie rzeczonych środków.

3. Niemniej jednak, środki mające zastosowanie w odniesieniu do kapitanów i oficerów statków rybackich, jak na przykład odmowa, cofnięcie lub zawieszenie zezwoleń do sprawowania takich funkcji, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z ich narodowym prawodawstwem. Środki odnoszące się do sprawowania jurysdykcji przez państwo bandery nad jego statkami na morzu pełnym, w szczególności przepisy, jak te, które odnoszą się do przejmowania i zrzekania się kontroli nad statkiem rybackim przez państwo inne niż państwo bandery, współpracy w odniesieniu do sprawowania i odzyskiwania kontroli nad ich statkami, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem wspólnotowym.

II. Kwestie, które odnoszą się do kompetencji Wspólnoty i jej państw członkowskich

Wspólnota dzieli kompetencję z państwami członkowskimi w następujących obszarach regulowanych tą umową: wymagania dla rozwijających się państw, badania naukowe, środki państwa portu i środki przyjmowane w odniesieniu do państw, które nie są członkami regionalnych organizacji połowowych i nie są stronami umowy. Następujące postanowienia umowy mają zastosowanie zarówno do Wspólnoty, jak i jej państw członkowskich:

– przepisy generalne: (artykuły 1, 4 i 34 do 50),

– rozstrzyganie sporu (część VIII).

Deklaracje interpretacyjne:

1. Republika Słowenii rozumie, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Republika Słowenii rozumie, że żadne postanowienia tej umowy nie mogą być interpretowane w sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Republika Słowenii rozumie, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.

5. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Republika Słowenii rozumie, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21. Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery. Nadto Republika Słowenii uważa, że słowo „bezprawne” w artykule 21 (18) umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

6. Republika Słowenii powtarza, że w swych relacjach powstrzyma się od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Dodatkowo Republika Słowenii podkreśla, że użycie siły, do którego odnosi się artykuł 22, stanowi środek wyjątkowy, który musi opierać się na pełnym przestrzeganiu zasady proporcjonalności, a jakiekolwiek nadużycie takiego środka będzie pociągać za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przeprowadzającego kontrolę. Każdy przypadek nieprzestrzegania będzie rozwiązywany środkami pokojowymi i zgodnie z odpowiednimi procedurami rozwiązywania sporu. Ponadto, Republika Słowenii uważa, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

7. Republika Słowenii rozumie, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak relacji lub podjęcia działania.”

Potwierdzenie deklaracji złożonych przez Wspólnotę Europejską:

„Republika Słowenii potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Stany Zjednoczone Ameryki

„Zgodnie z artykułem 30 (4) umowy, Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki deklaruje, że wybiera specjalny trybunał arbitrażowy ustanowiony na podstawie aneksu VIII Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. dla rozstrzygania sporów stosownie do części VIII umowy.”

Królestwo Szwecji

„Królestwo Szwecji przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, przeniosło kompetencję na Wspólnotę w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych tą umową. Królestwo Szwecji tym samym potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Republika Włoska

„..., Rząd Republiki Włoskiej przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej, przekazał kompetencję Wspólnocie w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych niniejszą umową, które określa aneks do tego listu. Republika Włoska potwierdza deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.”

Wspólnota Europejska

Deklaracja dotycząca kompetencji Wspólnoty:

1. Artykuł 47 (1) Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi stanowi, że w przypadkach, gdy organizacja międzynarodowa, o której mowa w aneksie IX artykuł 1 Konwencji nie posiada kompetencji we wszystkich kwestiach regulowanych umową, aneks IX Konwencji [z wyjątkiem artykułu 2 pierwsze zdanie i artykułu 3(1)] stosowany będzie mutatis mutandis do uczestniczenia przez taką organizację międzynarodową w umowie.

2. Obecni członkowie Wspólnoty: Republika Austrii, Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Finlandii, Republika Francuska, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Irlandia, Wielkie Księstwo Luksemburga, Królestwo Niderlandów, Republika Federalna Niemiec, Republika Portugalska, Królestwo Szwecji, Republika Włoska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

3. Umowa w sprawie wykonania postanowień [rzeczonej Konwencji] będzie stosowana, w odniesieniu do kompetencji przeniesionych na Wspólnotę Europejską, na terytoriach, na których Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską jest stosowany i zgodnie z warunkami ustanowionymi w Traktacie, w szczególności z artykułem 227.

4. Deklaracja ta nie jest stosowana w przypadku terytoriów państw członkowskich, na których rzeczony Traktat nie jest stosowany oraz jest bez uszczerbku dla takich czynności lub stanowisk, jakie mogą być zastosowane zgodnie z umową przez zainteresowane państwa członkowskie w ich imieniu i w interesie tych terytoriów.

I. Kwestie, w których Wspólnota ma wyłączną kompetencję

5. Wspólnota wskazuje, że jej państwa członkowskie przeniosły na nią kompetencję w odniesieniu do ochrony i zarządzania żyjącymi zasobami morskimi. Dlatego w tym względzie do Wspólnoty należy przyjmowanie odpowiednich zasad i regulacji (które państwa członkowskie wykonują) i do jej kompetencji należy zawieranie zobowiązań zewnętrznych z państwami trzecimi oraz kompetentnymi organizacjami.

Kompetencja ta stosowana jest w odniesieniu do wód pod narodową jurysdykcją połowową i na morzu pełnym.

6. Wspólnota sprawuje kompetencję regulacyjną przyznaną prawem międzynarodowym państwubandery statku do określania środków ochrony i zarządzania morskimi zasobami połowowymi stosowanymi do statków pływających pod banderą państw członkowskich oraz dla zapewnienia, że państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające wdrożenie rzeczonych środków.

7. Niemniej jednak środki stosowane w odniesieniu do kapitanów i oficerów statków rybackich, tj. odmowa, cofnięcie lub zawieszenie zezwoleń do sprawowania takich funkcji, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z ich narodowym prawodawstwem.

Środki odnoszące się do wykonywania jurysdykcji przez państwo bandery nad jego statkami na morzu pełnym, w szczególności przepisy takie, jak te odnoszące się do przejęcia i zaniechania kontroli nad statkami rybackimi przez państwa inne niż państwo bandery, współpracy międzynarodowej w odniesieniu do egzekwowania i odzyskiwania kontroli nad ich statkami, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem wspólnotowym.

II. Kwestie, które odnoszą się do kompetencji Wspólnoty i jej państw członkowskich

Wspólnota dzieli kompetencję z państwami członkowskimi w zakresie następujących kwestii regulowanych tą umową: wymagania dla rozwijających się państw, badania naukowe, środki państwa portu i środki podjęte w odniesieniu do podmiotów niebędących członkami regionalnych organizacji połowowych i stronami tej umowy.

Następujące przepisy umowy stosuje się do Wspólnoty i jej państw członkowskich:

– przepisy generalne: (artykuły 1, 4 i 34 do 50),

– rozstrzyganie sporu (część VIII).”

Deklaracje interpretacyjne:

1. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.

5. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21.

Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery.

Nadto, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie uważają, że słowo „bezprawne” w artykule 21 (18) umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

6. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie powtarzają, że wszystkie państwa powinny powstrzymać się w swych relacjach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

Ponadto, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie uważają, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub sebregionalnych organizacji zarządzających połowami lub układów.

7. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.

Stosownie do artykułu 4 aneksu IX Konwencji, uczynione odpowiednimi mutatis mutandis w kontekście umowy mocą jej artykułu 47 (1), Wspólnota Europejska przyjmuje prawa i obowiązki państw zgodnie z umową w odniesieniu do kwestii, odnośnie do których kompetencje zostały przekazane jej przez państwa członkowskie, które są stroną umowy.

1. Artykuł 47 (1) umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi stanowi, że w przypadkach, gdy organizacja międzynarodowa, o której mowa w aneksie IX artykuł 1 Konwencji, nie posiada kompetencji we wszystkich kwestiach regulowanych umową, aneks IX Konwencji (z wyjątkiem artykułu 2 pierwsze zdanie i artykułu 3 (1)) stosowany będzie mutatis mutandis do uczestniczenia przez taką organizację międzynarodową w umowie.

2. Obecni członkowie Wspólnoty: Republika Austrii, Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Finlandii, Republika Francuska, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Irlandia, Wielkie Księstwo Luksemburga, Królestwo Niderlandów, Republika Federalna Niemiec, Republika Portugalska, Królestwo Szwecji, Republika Włoska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

3. Umowa w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi będzie stosowana, w odniesieniu do kompetencji przeniesionych na Wspólnotę Europejską, na terytoriach, na których Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską jest stosowany i zgodnie z warunkami ustanowionymi w Traktacie, w szczególności z artykułem 227.

4. Deklaracja ta nie jest stosowana w przypadku terytoriów państw członkowskich, na których rzeczony Traktat nie jest stosowany oraz jest bez uszczerbku dla takich czynności lub stanowisk, jakie mogą być podejmowane zgodnie z umową przez zainteresowane państwa członkowskie w ich imieniu i w interesie tych terytoriów.

I. Kwestie, w których Wspólnota ma wyłączną kompetencję

5. Wspólnota wskazuje, że jej państwa członkowskie przeniosły na nią kompetencję w odniesieniu do ochrony i zarządzania żyjącymi zasobami morskimi. Dlatego w tym względzie do Wspólnoty należy przyjmowanie odpowiednich zasad i regulacji (które państwa członkowskie wykonują) i do jej kompetencji należy zawieranie zobowiązań zewnętrznych z państwami trzecimi oraz kompetentnymi organizacjami. Kompetencja ta stosowana jest w odniesieniu do wód pod narodową jurysdykcją połowową i na morzu pełnym.

6. Wspólnota sprawuje kompetencję regulacyjną przyznaną prawem międzynarodowym państwu bandery statku do określania środków ochrony i zarządzania morskimi zasobami połowowymi stosowanymi do statków pływających pod banderą państw członkowskich oraz dla zapewnienia, że państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające wdrożenie rzeczonych środków.

7. Niemniej jednak środki stosowane w odniesieniu do kapitanów i oficerów statków rybackich, tj. odmowa, cofnięcie lub zawieszenie zezwoleń do sprawowania takich funkcji, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z ich narodowym prawodawstwem.

Środki odnoszące się do wykonywania jurysdykcji przez państwo bandery nad jego statkami na morzu pełnym, w szczególności przepisy takie, jak te odnoszące się do przejęcia i zaniechania kontroli nad statkami rybackimi przez państwa inne niż państwo bandery, współpracy międzynarodowej w odniesieniu do egzekwowania i odzyskiwania kontroli nad ich statkami, należą do kompetencji państw członkowskich zgodnie z prawem wspólnotowym.

II. Kwestie, w których zarówno Wspólnota, jak i państwa członkowskie mają kompetencję

8. Wspólnota dzieli kompetencję z państwami członkowskimi w zakresie następujących kwestii regulowanych tą umową: wymagania dla rozwijających się państw, badania naukowe, środki państwa portu i środki podjęte w odniesieniu do podmiotów niebędących członkami regionalnych organizacji połowowych i stronami tej umowy.

Następujące przepisy umowy stosuje się do Wspólnoty i jej państw członkowskich:

– przepisy generalne: (artykuły 1, 4 i 34 do 50),

– rozstrzyganie sporu (część VIII).”

Deklaracje interpretacyjne złożone przez Wspólnotę i państwa członkowskie przy ratyfikacji

1. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że terminy „geograficzna specyfika”, „indywidualne cechy podregionu lub regionu”, „czynniki społeczno-ekonomiczne, geograficzne i środowiskowe”, „naturalna charakterystyka morza” oraz inne podobne terminy stosowane w odniesieniu do regionu geograficznego nie powodują uszczerbku dla praw i obowiązków państw zgodnie z prawem międzynarodowym.

2. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że żadne przepisy tej umowy nie mogą być interpretowane w taki sposób, który naruszałby zasadę wolności pełnego morza, uznawaną przez prawo międzynarodowe.

3. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że termin „Państwa, których obywatele łowią na pełnym morzu” nie stanowi żadnych nowych podstaw dla jurysdykcji opartej na narodowości osób zaangażowanych w połów na pełnym morzu raczej niż na zasadzie jurysdykcji państwa bandery.

4. Umowa nie przyznaje żadnemu państwu prawa do utrzymywania lub stosowania jednostronnych środków podczas okresu przejściowego, do którego odnosi się artykuł 21 (3). Następnie, jeśli żadne porozumienie nie zostanie zawarte, państwa będą działały wyłącznie zgodnie z przepisami przewidzianymi w artykułach 21 i 22 umowy.

5. Odnośnie do zastosowania artykułu 21, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że w przypadku, gdy państwo bandery deklaruje, że zamierza sprawować swą władzę zgodnie z postanowieniami artykułu 19 nad statkiem rybackim pływającym pod jego banderą, władze państwa przeprowadzającego kontrolę powstrzymają się od sprawowania wszelkiej dalszej władzy nad takim statkiem zgodnie z postanowieniami artykułu 21.

Wszelki spór wynikły w odniesieniu do tej kwestii powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z procedurami ustanowionymi w części VIII umowy. Żadne państwo nie może podnosić takiego sporu dla utrzymania kontroli nad statkiem, który nie należy do jego bandery.

Nadto, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie uważają, że słowo „bezprawne” w artykule 21 (18) umowy powinno być interpretowane w świetle całej umowy, a w szczególności jej artykułów 4 i 35.

6. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie powtarzają, że wszystkie państwa powinny powstrzymać się w swych relacjach od groźby lub użycia siły zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

Dodatkowo, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie podkreślają, że użycie siły, o którym mowa w artykule 22 stanowi wyjątkowy środek, który ma być oparty na ścisłym przestrzeganiu zasady proporcjonalności i że jakiekolwiek jego nadużycie pociągnie za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przeprowadzającego kontrolę. Jakikolwiek przypadek nieprzestrzegania będzie rozwiązywany środkami pokojowymi, zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego, w ramach właściwych ragionalnych lub subregionalnych organizacji do spraw zarządzania połowami lub układów.

Ponadto, Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie uważają, że odpowiednie terminy i warunki wejścia na pokład i kontroli powinny być nadal opracowywane zgodnie z odpowiednimi zasadami prawa międzynarodowego w ramach właściwych regionalnych lub subregionalnych organizacji zarządzających połowami lub układów.

7. Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie rozumieją, że w stosowaniu postanowień artykułu 21 ustępy 6, 7 i 8 państwo bandery opierać się może na wymogach swego systemu prawnego, w którym to organy ścigania uznają, czy podjąć ściganie w świetle okoliczności każdej sprawy. Decyzje państwa bandery opierające się na takich wymogach nie mogą być interpretowane jako brak reakcji lub podjęcia działania.”

Wschodnia Republika Urugwaju

„1. Celem niniejszej umowy, jak stanowi artykuł 2, jest zapewnienie odpowiednich ram prawnych i całościowych oraz efektywnych środków dla ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.

2. Efektywność ustanowionego reżimu zależeć będzie, inter alia, od tego, czy środki ochrony i zarządzania na obszarach leżących poza jurysdykcją narodową będą odpowiednio uwzględniane i zgodne z tymi przyjętymi przez dane państwa nadbrzeżne w odniesieniu do takich samych obszarów pod jurysdykcją narodową, jak stanowi artykuł 7.

3. Pośród biologicznej charakterystyki zasobów rybnych jako czynnika, którego specjalny wzgląd musi być brany pod uwagę w określaniu kompatybilnych środków ochrony i zarządzania zgodnie z artykułem 7 ustęp 2 (d). Wschodnia Republika Urugwaju przywiązuje szczególną wagę do okresu rozmnażania zasobów rybnych, o których mowa, celem zapewnienia rozsądnego i zrównoważonego podejścia do ochrony.

4. Ponadto, aby powyższy reżim był w pełni efektywny, zgodnie z celem i intencją niniejszej umowy, niezbędne jest przyjęcie nadzwyczajnych środków ochrony i zarządzania, jak stanowi artykuł 6 ustęp 7, kiedy istnieje poważne zagrożenie dla bytu jednego lub większej liczby międzystrefowych zasobów rybnych oraz zasobów rybnych masowo migrujących w wyniku zjawiska naturalnego lub działalności człowieka.

5. Wschodnia Republika Urugwaju wyraża pogląd, że jeśli kontrola prowadzona przez państwo portu na statku rybackim, który obecny jest dobrowolnie w jednym z jego portów, ujawni, że istnieją oczywiste podstawy dla uznania, że ów statek rybacki uczestniczył w działaniach, które są sprzeczne z subregionalnymi i regionalnymi środkami ochrony i zarządzania na pełnym morzu, wtedy wykonując swoje uprawnienie i obowiązek zgodnie z artykułem 23 umowy, państwo portu powinno poinformować o tym państwo bandery i poprosić, by przejęło ono odpowiedzialność nad statkiem celem zapewnienia przestrzegania rzeczonych środków.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

„[Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ma zaszczyt zadeklarować], zgodnie z artykułem 47 (1) umowy (stosując mutatis mutandis artykuł 5 (2) i (6) aneksu IX Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r.), że jako członek Wspólnoty Europejskiej, Zjednoczone Królestwo przeniosło kompetencję na Wspólnotę Europejską w odniesieniu do pewnych kwestii regulowanych tą umową, które są określone w aneksie do tej deklaracji.

[Rząd Zjednoczonego Królestwa tym samym potwierdza] deklaracje złożone przez Wspólnotę Europejską przy ratyfikacji umowy i potwierdza, że deklaracje interpretacyjne złożone przez Wspólnotę Europejską będą także stosowane do ratyfikacji przez Zjednoczone Królestwo rzeczonej umowy w odniesieniu do Terytoriów Zamorskich, mianowicie Wyspy Pitcairn, Wyspy Henderson, Wysp Ducie i Oeno, Wysp Falklandów, Wyspy Georgii Południowej i Południowych Wysp Sandwich, Bermudy, Wysp Turks i Caicos, Brytyjskiego Terytorium Oceanu Indyjskiego, Brytyjskich Wysp Dziewiczych i Anguilla.”

Wersja obcojęzyczna

Minister Spraw Zagranicznych: A. Fotyga