Dziennik Ustaw - rok 2005 nr 252 poz. 2122

Oświadczenie rządowe z dnia 27 kwietnia 2005 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 939), uzupełnia się w sposób następujący:

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 12 ustęp 2 Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938), żadna ze Stron konwencji nie zgłosiła sprzeciwu wobec przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1) Wykaz Stron konwencji, z którymi będzie ona obowiązywać w stosunkach dwustronnych z Rzecząpospolitą Polską:

Państwa będące członkami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego:

Republika Albanii

Republika Argentyńska

Związek Australijski

Republika Austrii

Republika Białorusi

Królestwo Belgii

Bośnia i Hercegowina

Republika Bułgarii

Chińska Republika Ludowa:

Specjalny Region Administracyjny Hongkong

Specjalny Region Administracyjny Makau

Republika Chorwacji

Republika Cypryjska

Republika Czeska

Republika Estońska

Republika Finlandii

Republika Francuska

Republika Grecka

Królestwo Hiszpanii

Irlandia

Republika Islandii

Państwo Izrael

Japonia

Republika Litewska

Wielkie Księstwo Luksemburga

Republika Łotewska

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

Republika Malty

Meksykańskie Stany Zjednoczone

Księstwo Monako

Królestwo Niderlandów

Republika Federalna Niemiec

Królestwo Norwegii

Nowa Zelandia

Republika Panamy

Republika Portugalska

Republika Południowej Afryki

Federacja Rosyjska

Rumunia

Serbia i Czarnogóra

Republika Słowacka

Republika Słowenii

Stany Zjednoczone Ameryki

Republika Surinamu

Konfederacja Szwajcarska

Królestwo Szwecji

Republika Turcji

Ukraina

Boliwariańska Republika Wenezueli

Republika Węgierska

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Republika Włoska

Państwa niebędące członkami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego:

Księstwo Andory

Antigua i Barbuda

Republika Armenii

Republika Azerbejdżanu

Wspólnota Bahamów

Barbados

Belize

Republika Botswany

Państwo Brunei Darussalam

Wyspy Cooka

Wspólnota Dominiki

Republika Ekwadoru

Republika Wysp Fidżi

Grenada

Republika Hondurasu

Republika Indii

Republika Kazachstanu

Republika Kolumbii

Królestwo Lesotho

Republika Liberii

Księstwo Liechtensteinu

Republika Malawi

Republika Wysp Marshalla

Republika Mauritiusu

Republika Namibii

Niue

Saint Kitts i Nevis

Saint Lucia

Saint Vincent i Grenadyny

Republika Salwadoru

Samoa

Republika San Marino

Republika Seszeli

Królestwo Suazi

Królestwo Tonga

Republika Trynidadu i Tobago

2) Następujące państwa złożyły sprzeciw:

wobec przystąpienia Republiki Albanii do konwencji:

Królestwo Belgii,

Republika Grecka,

Królestwo Hiszpanii,

Republika Federalna Niemiec,

Republika Włoska;

wobec przystąpienia Republiki Azerbejdżanu do konwencji:

Królestwo Niderlandów,

Republika Federalna Niemiec;

wobec przystąpienia Republiki Indii do konwencji:

Królestwo Belgii,

Republika Finlandii,

Królestwo Hiszpanii,

Królestwo Niderlandów,

Republika Federalna Niemiec;

wobec przystąpienia Republiki Liberii do konwencji:

Królestwo Belgii,

Republika Federalna Niemiec,

Stany Zjednoczone Ameryki;

wobec przystąpienia Ukrainy do konwencji:

Republika Federalna Niemiec.

3) W momencie podpisania konwencji oraz przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych, przystąpienia lub w terminach późniejszych, podane niżej państwa złożyły następujące deklaracje lub dokonały następujących notyfikacji:

Państwa będące członkami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego:

Republika Albanii

„Zgodnie z art. 3 ust. 1 konwencji, Departament Konsularny Ministerstwa Spraw Zagranicznych będzie organem właściwym w zakresie wydawania zaświadczenia.”

Republika Argentyńska

„Na mocy poniższego oświadczenia:

Republika Argentyńska odrzuca rozszerzenie zastosowania Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r., o wyspy Falklandy/Malwiny, Georgię Południową i Sandwich Południowy, podane do wiadomości Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów dnia 24 lutego 1965 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, oraz potwierdza swoje prawo zwierzchnictwa nad wyspami: Falklandy/Malwiny, Georgia Południowa i Sandwich Południowy, które należą do terytorium jej państwa.

Podczas Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych przyjęto rezolucje 2065 (XX), 3160 (XXVIII), 31/49, 37/9, 38/12, 39/6, 40/21 i 41/40, w których uznaje się istnienie konfliktu dotyczącego zwierzchnictwa nad wyspami Falklandy/Malwiny; wywiera się nacisk na Republikę Argentyńską oraz na Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, by państwa te prowadziły rokowania mające na celu jak najszybsze znalezienie pokojowego i ostatecznego rozwiązania sporu, przy mediacji Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który będzie informował Członków Zgromadzenia Ogólnego o dokonujących się postępach w rozmowach.

Ponadto Republika Argentyńska odrzuca roszerzenie konwencji o tzw. Brytyjskie Terytorium Antarktyczne, przedstawione tego samego dnia, a także potwierdza prawo Republiki do Argentyńskiego Sektora Antarktycznego, do zwierzchnictwa na tym terytorium i wynikającej z niego morskiej jurysdykcji. Odwołuje się także do gwarancji dotyczących roszczeń do prawa zwierzchnictwa terytorialnego na Antarktydzie, przewidzianych w artykule IV Paktu Antarktycznego podpisanego w Waszyngtonie 10 grudnia 1959 r., w którym Stronami są Republika Argentyńska oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.”

Nawiązując do powyższego oświadczenia, Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oświadczył dnia 27 sierpnia 1987 r., co następuje:

„Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie może zaakceptować oświadczenia wystosowanego przez Republikę Argentyńską w odniesieniu do Falklandów, Georgii Południowej i Sandwicha Południowego. Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie ma żadnej wątpliwości co do zwierzchnictwa Zjednoczonego Królestwa nad Falklandami, Georgią Południową i Sandwichem Południowym i w związku z tym do jego prawa do objęcia konwencją Falklandów, Georgii Południowej i Sandwicha Południowego.

Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej również nie może zaakceptować oświadczenia wystosowanego przez Republikę Argentyńską w odniesieniu do Brytyjskiego Terytorium Antarktycznego. Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie ma żadnych wątpliwości co do zwierzchnictwa Zjednoczonego Królestwa nad Brytyjskim Terytorium Antarktycznym i w związku z tym do jego prawa do objęcia konwencją Brytyjskiego Terytorium Antarktycznego. Rząd Zjednoczonego Królestwa zwraca uwagę na art. IV Układu Antarktycznego, którego Stronami są Rządy Zjednoczonego Królestwa i Argentyny. Artykuł IV zamraża roszczenia do terytorium antarktycznego położonego na południe od 60° szerokości geograficznej południowej.”

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Wyznań, Reconquista 1088, 1003 Buenos Aires.

Związek Australijski

„Zgodnie z art. 6 ust. 2, Sekretarz Departamentu Spraw Zagranicznych i Handlu Związku Australijskiego będzie organem właściwym dla celów tegoż artykułu.

Zgodnie z art. 13, konwencja rozciąga się na wszystkie terytoria, za które państwo to odpowiada, gdy chodzi o stosunki międzynarodowe.”

Republika Austrii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczeń zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Bundesministerium für Auswärtige Angelegenheiten w odniesieniu do wszystkich dokumentów wystawionych:

a) przez Bundespräsidenten lub przez Präsidentschaftskanzlei,

b) przez Präsidenten des Nationalrates, przez Vorsitzenden des Bundesrates lub przez Parlamentdirektion,

c) przez rząd federalny,

d) przez jedno z ministerstw federalnych,

e) przez Verfassungsgerichtshof lub przez Verwaltungsgerichtshof,

f) przez Obersten Gerichtshof, przez Kartellobergericht beim Obersten Gerichtshof, przez Kartellobergericht beim Obersten Gerichtshof lub przez Obersten Rückgabekommission beim Obersten Gerichtshof bądź

g) przez Rechnungshof.

2. Prezesi sądów pierwszej instancji rozstrzygających sprawy cywilne lub ich zastępcy wyznaczeni do wydawania potwierdzeń podpisów (Apostille), z wyjątkiem Sądu Handlowego w Wiedniu i Sądu dla Nieletnich w Wiedniu, w odniesieniu do wszystkich dokumentów wystawionych przez inny sąd niż wymieniony w punkcie 1 lit. e) i f), przez organ prokuratury, notariusza, izbę notarialną lub izbę adwokacką – o ile izby te podejmują przy tym czynności w ramach wykonywania urzędowych zadań szczebla centralnego (Federacji) – na terenie okręgu danego sądu.

3. W odniesieniu do wszystkich innych dokumentów:

a) Landeshauptmänner, o ile są to dokumenty wystawione na terenie ich kraju związkowego w ramach wykonywania zadań spoczywających na urzędach szczebla centralnego (Federacji) i

b) Landesregierungen, o ile są to dokumenty wystawione na terenie ich kraju związkowego w toku wykonywania zadań spoczywających na urzędach kraju związkowego.

Republika Białorusi

Dnia 8 lutego 1993 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Białorusi oświadczyło depozytariuszowi konwencji, co następuje:

„(...) Ministerstwo oświadcza, że zgodnie z art. 6 konwencji oraz zgodnie z dekretem wydanym dnia 1 stycznia 1993 r. przez Rząd Republiki Białorusi dokumenty urzędowe wydawane przez agencje rządowe Republiki Białorusi do użytku na terytoriach państw-sygnatariuszy konwencji haskiej, przy zniesieniu konieczności legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, są teraz uwierzytelniane tylko poprzez opatrzenie takich dokumentów apostille. Apostille może być wydawana przez Ministerstwo Sprawiedliwości dla dokumentów sporządzanych przez sądy lub organy sądowe; przez Ministerstwo Edukacji Narodowej dla dokumentów sporządzanych przez właściwe instytucje edukacyjne; przez Komisję ds. Archiwów i Administracji dla dokumentów sporządzanych przez właściwe archiwa państwowe oraz przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych dla wszystkich pozostałych dokumentów.”

Królestwo Belgii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Handlu Zagranicznego i Współpracy w Rozwoju.

Bośnia i Hercegowina

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Sprawiedliwości Bośni i Hercegowiny.

Notą dyplomatyczną z dnia 17 sierpnia 2000 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Bośni i Hercegowiny poinformowało depozytariusza o następujących kwestiach:

„(...) organami wyznaczonymi przez Bośnię i Hercegowinę, które są właściwe w zakresie wydawania zaświadczeń określonych w art. 3 ust. 1 Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r., są Sądy Gminne w Federacji Bośni i Hercegowiny oraz w Republice Serbskiej. Zaświadczenia te podlegają uwierzytelnieniu przez Ministerstwo Spraw Obywatelskich i Łączności Bośni i Hercegowiny oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych Bośni i Hercegowiny.”

Notą dyplomatyczną z dnia 8 października 2003 r. depozytariusz został poinformowany o następujących kwestiach:

„(...) Ministerstwo Sprawiedliwości Bośni i Hercegowiny przejęło z datą 15 marca 2003 r. od Ministerstwa Spraw Obywatelskich i Łączności odpowiedzialność za współpracę międzynarodową w sprawach prawnych, jak również za współpracę między dwiema częściami Bośnią i Hercegowiną.”

Republika Bułgarii

„Republika Bułgarii oświadcza, iż następujące organy zostały wyznaczone do wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 3 ust. 1 konwencji: Ministerstwo Sprawiedliwości – w zakresie dokumentów sądowych i notarialnych; Ministerstwo Spraw Zagranicznych – w zakresie wszystkich pozostałych dokumentów.”

Chińska Republika Ludowa

Specjalny Region Administracyjny Hongkong

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów, depozytariusz konwencji, poinformowało, że dnia 16 czerwca 1997 r. Minister Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów otrzymał w sprawie Hongkongu notę dyplomatyczną z dnia 11 czerwca 1997 r. od Ambasadora Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w Hadze oraz notę z dnia 3 czerwca 1997 r. od Ambasadora Chińskiej Republiki Ludowej w Hadze.

Nota od Ambasadora Zjednoczonego Królestwa ma następujące brzmienie:

„Wasza Ekselencjo,

Pierwszy Sekretarz Stanu ds. Zagranicznych i Brytyjskiej Wspólnoty Narodów Jej Królewskiej Mości Królowej Zjednoczonego Królestwa polecił mi nawiązać do Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (zwanej dalej „konwencją”), która ma obecnie zastosowanie w Hongkongu.

Polecono mi również oświadczyć, iż zgodnie ze Wspólnym Oświadczeniem Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Rządu Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie Hongkongu, podpisanym 19 grudnia 1984 r., Rząd Zjednoczonego Królestwa zwróci Hongkong Chińskiej Republice Ludowej ze skutkiem od dnia 1 lipca 1997 r. Do tego czasu Rząd Zjednoczonego Królestwa będzie odpowiadał za Hongkong w zakresie stosunków międzynarodowych. Jednak po tym dniu Rząd Zjednoczonego Królestwa nie będzie już odpowiadał za prawa i zobowiązania międzynarodowe wynikające ze stosowania konwencji w Hongkongu.

Byłbym ogromnie wdzięczny, gdyby treść niniejszej noty została formalnie dołączona do akt i przedstawiona pozostałym Stronom konwencji (...).”

Nota od Ambasadora Chińskiej Republiki Ludowej ma następujące brzmienie:

„Wasza Ekselencjo,

zgodnie ze Wspólnym Oświadczeniem Rządu Chińskiej Republiki Ludowej oraz Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie Hongkongu, podpisanym dnia 19 grudnia 1984 r. (zwanym dalej „Wspólnym Oświadczeniem”), Chińska Republika Ludowa wznowi sprawowanie zwierzchnictwa nad Hongkongiem ze skutkiem od dnia 1 lipca 1997 r. Od tego dnia Hongkong stanie się Specjalnym Regionem Administracyjnym Chińskiej Republiki Ludowej i będzie korzystał z dużej autonomii, z wyjątkiem spraw zagranicznych i obronnych, za które odpowiada Centralny Rząd Ludowy Chińskiej Republiki Ludowej.

Zarówno Sekcja XI Załącznika I do Wspólnego Oświadczenia „Omówienie przez Rząd Chińskiej Republiki Ludowej swojej zasadniczej polityki wobec Hongkongu”, jak i art. 153 ustawy zasadniczej Specjalnego Regionu Administracyjnego Chińskiej Republiki Ludowej Hongkong, uchwalonej dnia 4 kwietnia 1990 r. przez Narodowy Kongres Ludowy Chińskiej Republiki Ludowej, przewidują, że umowy międzynarodowe, których Stroną nie jest Chińska Republika Ludowa, ale które obowiązują w Hongkongu, mogą nadal być stosowane w Specjalnym Regionie Administracyjnym Hongkong.

Zgodnie z powyższymi postanowieniami, Minister Spraw Zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej polecił mi przedstawić następujące kwestie:

Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (zwana dalej „konwencją”), mocą której Rząd Królestwa Niderlandów został wyznaczony na depozytariusza i która ma obecnie zastosowanie do Hongkongu, nadal będzie obowiązywała Specjalny Region Administracyjny Hongkong ze skutkiem od dnia 1 lipca 1997 r.”

Rząd Chińskiej Republiki Ludowej składa również następujące oświadczenie:

Zgodnie z art. 6 konwencji, Rząd wyznacza dla Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong następujące organy w Specjalnym Regionie Administracyjnym Hongkong, które będą właściwe w zakresie wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 3 ust. 1 konwencji: „the Administrative Secretary, the Registrar of the High Court, the Deputy Registrar of the High Court and the Assistant Registrar of the High Court”. W wyznaczonych powyżej granicach, odpowiedzialność za prawa i zobowiązania międzynarodowe danej Strony konwencji zostanie przejęta przez Rząd Chińskiej Republiki Ludowej.

Byłbym ogromie wdzięczny, gdyby treść niniejszej noty została formalnie dołączona do akt i przedstawiona pozostałym Stronom konwencji (...).”

Specjalny Region Administracyjny Makau

Pismem z dnia 26 listopada 1999 r. Ambasador Portugalii w Niderlandach poinformował Ministra Spraw Zagranicznych Niderlandów o następujących kwestiach:

„Zgodnie z instrukcjami od mojego Rządu oraz odnosząc się do Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (zwanej dalej „konwencją”), która obecnie ma zastosowanie do Makau, mam zaszczyt poinformować Waszą Ekscelencję o następujących kwestiach:

Zgodnie ze Wspólnym Oświadczeniem Rządu Republiki Portugalskiej oraz Rządu Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie Makau, podpisanym 13 kwietnia 1987 r. w Pekinie, Rząd Republiki Portugalskiej będzie odpowiadał za Makau w dziedzinie stosunków międzynarodowych do dnia 19 grudnia 1999 r. Od tego dnia Chińska Republika Ludowa odzyska zwierzchność nad Makau ze skutkiem od dnia 20 grudnia 1999 r.

Od dnia 20 grudnia 1999 r. Republika Portugalska nie będzie już odpowiadała za prawa i zobowiązania międzynarodowe wynikające ze stosowania konwencji w Makau (...).”

Pismem z dnia 10 grudnia 1999 r. Ambasador Chińskiej Republiki Ludowej w Niderlandach poinformował Ministra Spraw Zagranicznych Niderlandów o następujących kwestiach:

„Zgodnie ze Wspólnym Oświadczeniem Rządu Chińskiej Republiki Ludowej oraz Rządu Republiki Portugalskiej w sprawie Makau (zwanym dalej „Wspólnym Oświadczeniem”), podpisanym dnia 13 kwietnia 1987 r., Rząd Chińskiej Republiki Ludowej wznowi sprawowanie zwierzchnictwa nad Makau ze skutkiem od dnia 20 grudnia 1999 r. Od tego dnia Makau stanie się Specjalnym Regionem Administracyjnym Chińskiej Republiki Ludowej i będzie korzystało z dużej autonomii, z wyjątkiem spraw zagranicznych i obronnych, za które odpowiada Centralny Rząd Ludowy Chińskiej Republiki Ludowej.

Zarówno Sekcja VIII „Omówienia przez Rząd Chińskiej Republiki Ludowej swojej zasadniczej polityki wobec Makau”, która została dołączona w formie Załącznika I do Wspólnego Oświadczenia, jak i art. 138 ustawy zasadniczej Specjalnego Regionu Administracyjnego Chińskiej Republiki Ludowej Makau, która została uchwalona dnia 31 marca 1993 r. przez Narodowy Kongres Ludowy Chińskiej Republiki Ludowej, przewidują, że umowy międzynarodowe, których Stroną nie jest Chińska Republika Ludowa, ale które obowiązują w Makau, mogą nadal być stosowane w Specjalnym Regionie Administracyjnym Makau.

Zgodnie z powyższymi postanowieniami, Minister Spraw Zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej polecił mi poinformować Waszą Ekscelencję o następujących kwestiach:

Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (zwana dalej „konwencją”), która obecnie ma zastosowanie do Makau, nadal będzie obowiązywała Specjalny Region Administracyjny Makau ze skutkiem od dnia 20 grudnia 1999 r.

Rząd Chińskiej Republiki Ludowej pragnie również złożyć następujące oświadczenie:

Zgodnie z art. 6 konwencji, Rząd wyznacza dla Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau „the Chief Executive, the Secretary for Administration and Justice and the Director of Justice Affairs Department” Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau jako organy właściwe w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1 konwencji. W wyznaczonych powyżej granicach, Rząd Chińskiej Republiki Ludowej przejmuje odpowiedzialność za prawa i zobowiązania międzynarodowe nałożone na daną Stronę konwencji (...).”

Republika Chorwacji

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Sądy gminne lub Ministerstwo Sprawiedliwości i Administracji Republiki Chorwacji.

Republika Cypryjska

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Cypryjskiej.

Republika Czeska

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Ministerstwo Sprawiedliwości, Departament Spraw Międzynarodowych (zaświadczenia wydane przez organy sądowe, w tym zaświadczenia wydane lub poświadczone przez notariuszy);

2. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Departament Konsularny (dokumenty sporządzone przez organy administracji centralnej lub inne podmioty).

Republika Estońska

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Departament Konsularny, Wydział Prawny, Islandi väljak 1, 15049 Tallin, tel. +372 6317 440, fax +372 631 7454, e-mail: info.apostill@mfa.ee:

2. Ministerstwo Edukacji i Badań Naukowych, Departament Administracyjny, Munga 18, 51007 Tartu, tel. +372 7 350 252, fax +372 7 350 250; Biuro w Tallinie: Tõnismägi 11, 15192 Tallin, tel. +372 6 281 243, fax +372 6 281 390;

3. Ministerstwo Sprawiedliwości, Departament Sądów, Lõkke 4, 10122 Tallin, tel. +372 611 3100, fax +372 611 3101, e-mail: info.apostill@just.ee;

4. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Departament Danych Demograficznych, Pikk 61, 15065 Tallin, tel. +372 612 5169, +372 612 5170, fax +372 612 5162;

5. Ministerstwo Spraw Socjalnych, Departament Zarządzania Informacją, Gonsiori 29, 15027 Tallin, tel. +372 626 9302, +372 626 9306, fax +372 699 2209.

Republika Finlandii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Francuska

Składając swój dokument ratyfikacyjny, Rząd francuski oświadczył, iż konwencję stosuje się do całego terytorium Republiki Francuskiej.

Rozszerzenie

„Francja podjęła decyzję, w porozumieniu z Rządem Zjednoczonego Królestwa, o rozszerzeniu stosowania konwencji na Angielsko-Francuskie Kondominium Nowych Hebrydów od dnia 17 grudnia 1965 r. (Konwencja weszła w życie w Nowych Hebrydach dnia 15 lutego 1966 r.).

W notach dyplomatycznych z dnia 1 kwietnia 1970 r., Ambasada Brytyjska i Ambasada Francuska informowały, że Rząd Zjednoczonego Królestwa i Rząd Republiki Francuskiej osiągnęły porozumienie, na mocy którego potwierdzone zostało objęcie konwencją Angielsko-Francuskiego Kondominium Nowych Hebrydów ze skutkiem od dnia 15 lutego 1966 r. oraz wyznaczone zostały organy właściwe w zakresie wydawania zaświadczenia. Nowe Hebrydy uzyskały niezależność dnia 30 lipca 1980 r., stając się Republiką Vanuatu.”

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

– Departamenty w Europie i Departamenty Zamorskie (Gwadelupa, Gujana Francuska, Martynika i Reunion): "les Procureurs généraux près les cours d'appel”;

– Terytoria zamorskie:

Republika Grecka

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1) departament (nómos) będący siedzibą organu wystawiającego dokument w przypadku dokumentów administracyjnych;

2) sąd pierwszej instancji w okręgu, w którym znajduje się siedziba organu wystawiającego dokument – w przypadku dokumentów sądowych.

Królestwo Hiszpanii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. W przypadku dokumentów sporządzonych przez właściwe organy sądowe lub urzędników sądowych: „the Secretaries of the "Territorial Courts” (Secretários de Gobierno de las Audiencias)” lub ich zastępcy.

2. W przypadku dokumentów uwierzytelnianych przez notariusza lub dokumentów prywatnych, na których podpisy zostały uwierzytelnione przez notariusza: Prezes Stowarzyszenia Notariuszy lub osoba prawnie odpowiedzialna za te kwestie.

3. W przypadku innych dokumentów urzędowych, z wyjątkiem dokumentów wystawianych przez organy administracji centralnej: którykolwiek z urzędników określonych w ust. 1 i 2 powyżej.

4. W przypadku dokumentów wystawionych przez organy administracji centralnej: „the Head of the Central Section (Jefe de la Sección Central de la Subsecretaria)” Ministerstwa Sprawiedliwości.

Irlandia

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Departament Spraw Zagranicznych w Dublinie.

Republika Islandii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

(UtanríkisráPduneytiP)

RauParárstíg 25

150 Reykjavik

Republika Islandii

tel.: +354 545 9900

fax: +354 562 2373.

Państwo Izrael

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Państwa Izrael;

2. „Registrars of Magistrates' Courts” i urzędnicy służby cywilnej wyznaczeni przez Ministra Sprawiedliwości na mocy ustawy o notariuszach z 1976 r.

Japonia

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych w Tokio.

Republika Litewska

„Zgodnie z art. 6 ust. 1 konwencji Litwa wyznaczyła jako organ właściwy w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1: Departament Konsularny Ministerstwa Spraw Zagranicznych.”

Wielkie Księstwo Luksemburga

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Republika Łotewska

„Zgodnie z art. 6 ust. 1, Łotwa wyznaczyła następujący organ, który będzie właściwy w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1:

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Brivibas bvld 36

Ryga LV-1395.”

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

Rząd Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii wyznaczył, zgodnie z art. 6 ust. 1, jako organ właściwy: Ministerstwo Sprawiedliwości.

Notą dyplomatyczną z dnia 11 sierpnia 1997 r. Ambasada Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii w Hadze poinformowała depozytariusza, iż oprócz Ministerstwa Sprawiedliwości wszystkie 27 sądów pierwszej instancji w Republice Macedonii mają właściwość w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3.

Republika Malty

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Meksykańskie Stany Zjednoczone

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Księstwo Monako

Wyznaczenie organów właściwych zgodnie z art. 6:

Dyrekcja Służb Prawnych

Pałac Sprawiedliwości

BP 513

MC 98015 Monako Cedex.

Królestwo Niderlandów

Rozszerzenia

Królestwo Niderlandów podjęło decyzję o rozszerzeniu stosowania konwencji na Antyle Niderlandzkie dnia 1 marca 1967 r. (Konwencja weszła w życie w stosunku do Antyli Niderlandzkich dnia 30 kwietnia 1967 r.)

Królestwo Niderlandów podjęło decyzję o rozszerzeniu stosowania konwencji na Surinam: dnia 16 maja 1967 r. (Konwencja weszła w życie w stosunku do Surinamu dnia 15 lipca 1967 r.)

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Królestwo w Europie:

the Registrar w sądach pierwszej instancji;

Antyle Niderlandzkie:

the Lieutenant Governor wyspy lub grupy wysp.

Organ wyznaczony dla wyspy Curaçao – the Lieutenant Governor wyspy Curaçao – delegował swoją właściwość w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1 konwencji, do:

1. the Head of the Births, Deaths and Marriages, Population and Electoral Registers wyspy Curaçao oraz

2. the acting Head of the Births, Deaths and Marriages, Population and Electoral Registers wyspy Curaçao.

Republika Federalna Niemiec

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust 1:

W dniu 22 listopada 1994 r. Rząd Republiki Federalnej Niemiec powiadomił depozytariusza konwencji o następujących kwestiach:

„W związku ze zjednoczeniem Niemiec dnia 3 października 1990 r., konwencję haską z dnia 5 października 1961 r. stosuje się do całego terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 konwencji, za wydawanie zaświadczeń odnoszących się do dokumentów urzędowych z nowych federalnych Länder wymienionych poniżej:

– Brandenburgia

– Meklemburg-Zachodnia Pomerania

– Saksonia

– Saksonia-Anhalt

– Turyngia

odpowiadają następujące organy Landów.

Deklaracja z dnia 2 sierpnia 2004 r.:

„Zgodnie z art. 3 ust 1 konwencji, organami właściwymi w zakresie wydawania zaświadczeń w Land Baden-Württemberg są:

1. Ministerstwo Sprawiedliwości w odniesieniu do dokumentów urzędowych wystawionych przez Ministerstwo, Oberlandesgericht (Najwyższy Sąd Kraju Związkowego – Landu) i urzędy prokuratorów obsługujące Oberlandesgericht;

2. Prezydent Landesgericht (Sąd Krajowy Landu) dla dokumentów urzędowych wystawionych w jego okręgu przez inne sądy powszechne i urzędy prokuratorów, organy, do których kompetencji przekazane zostały zadania właściwe dla sądów powszechnych, notariuszy i notariuszy okręgowych, i dla innych dokumentów wystawionych w związku ze sprawowaniem wymiaru sprawiedliwości;

3. okręgowa rada Tübingen dla dokumentów urzędowych wystawionych przez ministerstwa, z wyjątkiem wystawionych przez Ministerstwo Sprawiedliwości;

4. okręgowe rady dla dokumentów urzędowych wystawionych w ich okręgach przez wszystkie inne organy administracyjne i sądy wszystkich gałęzi systemu sądowego, z wyjątkiem sądów powszechnych.”

Królestwo Norwegii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Królestwa Norwegii;

2. "the Country Governors”, mianowicie:

Nowa Zelandia

Na mocy następującego oświadczenia:

„(...) przystąpienie to nie uwzględnia Tokelau, chyba że i do czasu, gdy Rząd Nowej Zelandii złoży stosowne oświadczenie u depozytariusza, zgodnie z art. 13 konwencji; jak również wyznacza Departament Spraw Wewnętrznych Nowej Zelandii jako organ właściwy dla celów art. 6 konwencji.”

Republika Panamy

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. W przypadku dokumentów wystawianych przez właściwe organy sądowe lub urzędników sądowych, ”the Secretary of the Supreme Court” lub jego prawnie wyznaczeni zastępcy.

2. W przypadku aktów sporządzanych przez notariusza lub poświadczanych przez niego dokumentów prywatnych, urzędnicy departamentu służby administracyjnej Ministerstwa Sprawiedliwości.

3. W przypadku dokumentów sporządzonych przez którykolwiek z organów centralnych, organów autonomicznych lub o ograniczonej autonomii, władze gminne/miejskie, policję, ministerstwa, urzędnicy departamentu konsularnego i legislacyjnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

4. W przypadku wszystkich innych dokumentów urzędowych dopuszcza się stosowanie którejkolwiek z trzech procedur wymienionych powyżej.

Republika Portugalska

Rozszerzenia

Dnia 22 października 1969 r. Portugalia oświadczyła, iż rozszerza stosowanie konwencji na całe terytorium Republiki Portugalskiej. (Konwencja weszła w życie na całym terytorium Republiki Portugalskiej dnia 21 grudnia 1969 r.)

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Południowej Afryki

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Any magistrate or additional magistrate.

2. Any registrar or assistant registrar of the Supreme Court of South Africa.

3. Każda osoba wyznaczona przez the Director-General: Justice.

4. Każda osoba wyznaczona przez the Director-General: Foreign Affairs.

Federacja Rosyjska

Oświadczenie złożone przez Federację Rosyjską:

„Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej przesyła wyrazy szacunku Szefom Przedstawicielstw Dyplomatycznych w Moskwie i ma zaszczyt prosić o zakomunikowanie swoim Rządom o kwestiach przedstawionych poniżej.

Federacja Rosyjska nadal korzysta z praw i wypełnia zobowiązania wynikające z międzynarodowych porozumień podpisanych przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Stosownie do powyższego, funkcje depozytariusza, zgodnie z odpowiednimi wielostronnymi umowami, pełni w miejsce Rządu ZSRR, Rząd Federacji Rosyjskiej.

Dlatego też Ministerstwo uprzejmie prosi o uznanie Federacji Rosyjskiej jako Strony wszystkich obowiązujących międzynarodowych umów, których Stroną był ZSRR.

Ministerstwo korzysta z okazji, aby ponownie wyrazić Szefom Przedstawicielstw Dyplomatycznych wyrazy swego głębokiego szacunku.

Moskwa, dnia 13 stycznia 1992 r.”

Notą dyplomatyczną z dnia 14 kwietnia 1992 r., która wpłynęła do Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Hadze dnia 11 maja 1992 r., Federacja Rosyjska potwierdziła, że oświadczenie z dnia 13 stycznia 1992 r. dotyczy również tej konwencji, a także zmieniła brzmienie oświadczenia złożonego z chwilą akcesji przez Rząd ZSRR.

Oświadczenie złożone przez Rząd ZSRR z chwilą przystąpienia do Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r., ma następujące brzmienie:

„Zgodnie z art. 6 konwencji, Rząd Federacji Rosyjskiej oświadcza, że następujące podmioty są organami właściwymi w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 konwencji:

1. Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej poświadcza oryginały dokumentów wystawionych przez organizacje i instytucje bezpośrednio podlegające Ministerstwu Sprawiedliwości.

2. Ministerstwa Sprawiedliwości republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej oraz organy sądowe administracji krajów, obwodów i autonomicznych jednostek administracyjnych, jak również miast wydzielonych: Moskwy i Petersburga, poświadczają dokumenty wystawione przez podlegające im organy sądowe, instytucje i odnośne organy prawne danej republiki, kraju, obwodu, okręgu lub miasta.

3. W republikach urzędy stanu cywilnego republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej, centralne urzędy stanu cywilnego krajów, obwodów i okręgów oraz miast wydzielonych: Moskwy i Petersburga, poświadczają świadectwa stanu cywilnego wydane przez powyższe organy lub urzędy stanu cywilnego, które im podlegają.

4. Departament Prac Dokumentacyjnych i Archiwizacyjnych Komisji ds. Archiwów Federacji Rosyjskiej poświadcza dokumenty wydane przez centralne archiwa państwowe Rosji.

5. Organy archiwów w autonomicznych jednostkach administracyjnych oraz departamenty archiwów w krajach i obwodach poświadczają dokumenty wydane przez podlegające im archiwa.

6. Departament Urzędu Prokuratora Generalnego Federacji Rosyjskiej poświadcza dokumenty powstałe w organach ścigania.”

Rumunia

„Zgodnie z art. 6 konwencji, do rumuńskich organów mających właściwość w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1, należą: Ministerstwo Sprawiedliwości dla zaświadczeń określonych w art. 1 lit. a), c), d) oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych dla urzędowych zaświadczeń określonych w art. 1 lit. b).”

„... zgodnie z art. 6 ust. 2 konwencji, od dnia 1 sierpnia 2005 r., rumuńskimi organami odpowiedzialnymi w zakresie wydawania apostille są:

– sądy dla dokumentów urzędowych określonych w art. 1 lit. a), c), d) i

– prefektury dla dokumentów urzędowych określonych w art. 1 lit. b).”

Serbia i Czarnogóra

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Ministerstwo Sprawiedliwości i Samorząd Terytorialny Republiki Serbii

Belgrad, 22 Nemanjina Street

tel./fax: +381 11 361 287.

2. Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Czarnogóry

Sector for Justice

Podgorica, 3 Vuka Karadzica Street

tel./fax: +381 081 248 541.

Notą dyplomatyczną z dnia 24 stycznia 2003 r., Ambasada Federalnej Republiki Jugosławii poinformowała depozytariusza o następujących kwestiach:

„Ambasada Federalnej Republiki Jugosławii przesyła wyrazy szacunku Ministerstwu Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów i nawiązując do nieporozumień dotyczących stosowania Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. i ratyfikowanej przez Federacyjną Ludową Republikę Jugosławii dnia 21 maja 1961 r., oraz Konwencji dotyczącej wydawania wielojęzycznych odpisów skróconych aktów stanu cywilnego, podpisanej w Wiedniu dnia 8 września 1976 r. i ratyfikowanej przez Socjalistyczną Federacyjną Republikę Jugosławii, do których Federalna Republika Jugosławii jako następca podpisała deklaracje odpowiednio dnia 19 kwietnia 2001 r. i dnia 16 października 2001 r. oraz określiła w związku z tym właściwość jugosłowiańskich instytucji w zakresie legalizacji dokumentów urzędowych, ma zaszczyt zakomunikować, co następuje:

1) Jugosławia legalizuje dokumenty publiczne w rozumieniu konwencji haskiej na mocy ustawy o legalizacji dokumentów urzędowych w obrocie międzynarodowym (Dziennik Urzędowy SFRJ nr 6 z dnia 8 lutego 1973 r.) od chwili jej przyjęcia.

Zgodnie z art. 8 tej ustawy, sądy pierwszej instancji oraz Ministerstwa Sprawiedliwości jugosłowiańskich republik wydają apostille, tj. uwierzytelniają jugosłowiańskie dokumenty do użytku w państwach-sygnatariuszach konwencji haskiej. Zgodnie z ustawą, sądy gminne mają zasadniczą właściwość w zakresie uwierzytelniania dokumentów wydawanych przez instytucje mające siedzibę w obszarze podlegającym właściwości miejscowej sądów. Organy administracyjne wymiaru sprawiedliwości w republikach i okręgach są właściwe w zakresie poświadczania, jako alternatywa, dokumentów wydanych przez instytucje mające siedzibę w obszarze znajdującym się w ich jurysdykcji, jeśli nie są one uwierzytelnione przez właściwe organy sądowe pierwszej instancji.

Mając to na uwadze, wprowadzenie jugosłowiańskich dokumentów do międzynarodowego obrotu prawnego wymaga tylko jednej legalizacji, tj. apostille, wystawionej przez właściwy sąd pierwszej instancji lub, w wyjątkowych przypadkach, przez organy administracyjne wymiaru sprawiedliwości w republikach lub okręgach. Zatem naleganie na łączne uwierzytelnianie dokumentów przez jedną lub większą liczbę jugosłowiańskich instytucji jest sprzeczne z postanowieniami konwencji haskiej oraz z celami, dla których promowania konwencja została podpisana i uznana przez wiele państw, w tym Jugosławię, za źródło prawa międzynarodowego.

2) Ponadto, nawiązując do wspomnianej noty, Ambasada zauważyła, że właściwe organy Królestwa Niderlandów często proszą o legalizację wielojęzycznych odpisów skróconych jugosłowiańskich aktów stanu cywilnego przez alternatywne organy jugosłowiańskie (Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Serbii i Republiki Czarnogóry).

Praktyka ta jest sprzeczna z postanowieniami art. 8 ust. 2 konwencji wiedeńskiej oraz art. 6 ust. 1 konwencji haskiej. Organy te żądają również, by odpisy skrócone jugosłowiańskich aktów stanu cywilnego w języku serbskim były poddawane całej gamie wszelkich możliwych legalizacji dokonywanych przez organy jugosłowiańskie i holenderskie. Jest to sprzeczne z literą prawa i duchem art. 1 konwencji haskiej, który nakłada na państwa-sygnatariuszy konwencji obowiązek przyjęcia odpisów skróconych aktów stanu cywilnego pochodzących od wszystkich państw-sygnatariuszy i definiowanych jako dokumenty publiczne, jeśli są one przedkładane za pomocą samej apostille.

Informując Ministerstwo o powyższym, Ambasada Federalnej Republiki Jugosławii byłaby wdzięczna, gdyby Ministerstwo wstawiło się za nią u właściwych organów Królestwa Niderlandów, jako depozytariusza konwencji haskiej, prosząc o zmianę dotychczasowej praktyki i dostosowanie jej do postanowień konwencji haskiej, a także o poinformowanie o tym pozostałych państw-sygnatariuszy konwencji (...).”

Republika Słowacka

„Republika Słowacka, zgodnie z art. 6 konwencji, wyznacza dla celów art. 3 konwencji jako organy właściwe w zakresie wydawania zaświadczenia następujące podmioty:

1) Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Słowackiej („Ministerstvo sprawodlivosti Slovenskej republiky”) dla:

a) dokumentów urzędowych wystawianych lub uwierzytelnianych przez sądy, notariuszy, huissiers de justice lub innych urzędników sądowych;

b) tłumaczeń sporządzonych przez tłumaczy przysięgłych (ustanowionych przez sądy);

2) Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Republiki Słowackiej („Ministerstvo wnútra Slovenskej republiky”) dla dokumentów urzędowych pochodzących od organów podlegających jego jurysdykcji, z wyjątkiem dokumentów określonych w punkcie 6 lit. a) poniżej;

3) Ministerstwo Edukacji Republiki Słowackiej („Ministerstwo školstva Slovenskej republiky”) dla dokumentów urzędowych pochodzących od organów podlegających jego jurysdykcji;

4) Ministerstwo Zdrowia Republiki Słowackiej („Ministerstwo zdravotníctva Slovenskej republiky”) dla dokumentów urzędowych pochodzących od organów podlegających jego jurysdykcji, z wyjątkiem dokumentów określonych w punkcie 6 lit. b) poniżej;

5) Ministerstwo Obrony Republiki Słowackiej („Ministerstwo obrany Slovenskej republiky”) dla dokumentów urzędowych pochodzących od organów podlegających jego jurysdykcji;

6) Urząd Administracji Regionalnej („krajský úrad”) dla:

a) dokumentów z rejestru urodzeń, zgonów i małżeństw („matrika”), z wyjątkiem decyzji w sprawach stanu cywilnego;

b) dokumentów wydanych przez placówki ochrony zdrowia powołane przez Urząd Administracji Regionalnej;

c) dokumentów wydanych przez organy samorządu terytorialnego;

7) Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Słowackiej („,Ministerstvo zahraničných vecí Slovenskej republiky") dla wszelkich innych dokumentów urzędowych wystawionych w Republice Słowackiej, nieuwzględnionych powyżej.”

Republika Słowenii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Sprawiedliwości i Administracji Republiki Słowenii.

Stany Zjednoczone Ameryki

Przy okazji składania przez Stany Zjednoczone Ameryki swojego dokumentu przystąpienia do Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej dnia 5 października 1961 r. („konwencja z 1961 r.”), Departament Stanu pragnie zwrócić uwagę państw będących obecnie Stronami konwencji, a także krajów, które w przyszłości staną się jej sygnatariuszami, na postanowienia tytułu 18 Kodeksu Stanów Zjednoczonych, Sekcja 3190, dotyczące dokumentów przedkładanych Rządowi Stanów Zjednoczonych na poparcie żądania ekstradycji. Departament czyni to w celu uniknięcia nieporozumień w przyszłości, zastrzegając, że konwencja z 1961 r. nie zastępuje ani nie jest nadrzędna w stosunku do postanowień Sekcji 3190.

Sekcja 3190 przewiduje:

„Sekcja 3190 Materiały dowodowe w postępowaniu (ekstradycyjnym)

Pisemne zeznania pod przysięgą, nakazy ekstradycyjne lub inne dokumenty bądź ich kopie, przedstawiane jako materiał dowodowy w postępowaniu dotyczącym ekstradycji, są przyjmowane i traktowane jako materiał dowodowy w takim postępowaniu dla wszystkich celów tego postępowania, jeśli są należycie i prawomocnie uwierzytelnione, tak aby mogły być przyjęte w podobnych celach przez organy sądowe innego państwa, z którego oskarżona osoba uciekła, przy czym zaświadczenie wystawione przez głównego przedstawiciela dyplomatycznego lub urzędnika konsularnego Stanów Zjednoczonych rezydującego w danym państwie jest dowodem, że przedkładane dokumenty zostały uwierzytelnione w wymagany sposób.”

Wymóg przewidziany w Sekcji 3190 jest spełniony, jeśli przez głównego przedstawiciela dyplomatycznego lub urzędnika konsularnego Stanów Zjednoczonych, rezydującego w państwie wnoszącym o ekstradycję, wydane zostanie zaświadczenie, że przedstawione mu dokumenty mają taką formę, która gwarantuje ich dopuszczalność w organach sądowych tegoż państwa. Zaświadczenie w formie apostille, przewidziane w konwencji z 1961 r., nie zaspokaja tego wymogu, gdyż taka legalizacja polega jedynie na poświadczeniu wiarygodności podpisu, funkcji, w jakiej występowała osoba składająca podpis, oraz autentyczności pieczęci, jaką dokumenty te są opatrzone. Nie poświadcza ona dopuszczalności przedstawionych dokumentów. Z tej przyczyny, wymóg z Sekcji 3190 nie jest uznawany przez Stany Zjednoczone za uchylony w wyniku działania art. 8 konwencji z 1961 r.

Należy jednak zauważyć, że poświadczenie przez głównego funkcjonariusza dyplomatycznego lub konsularnego Stanów Zjednoczonych, zgodnie z Sekcją 3190, również służy i będzie służyło legalizacji takich dokumentów bez konieczności uzyskiwania jakiejkolwiek innej legalizacji dokonywanej przez urzędników Stanów Zjednoczonych lub zaświadczenia w formie apostille na mocy konwencji z 1961 r.

W świetle powyższego zaleca się, by państwa-sygnatariusze konwencji z 1961 r. nadal opatrywały dokumenty, wspierające ich żądania ekstradycji, kierowane do Stanów Zjednoczonych, specjalnym zaświadczeniem, o którym mowa w Sekcji 3190. Postąpienie z dokumentami ekstradycyjnymi w sposób inny niż zalecany może niestety spowodować, że sędzia lub wyższy urzędnik administracji w Stanach Zjednoczonych rozpatrujący wniosek o wydanie przestępcy uzna, że przedstawione dokumenty nie spełniają wymogu z Sekcji 3190 i w związku z tym nie mogą być przyjęte i traktowane jak materiały dowodowe. Taka decyzja może z kolei doprowadzić do nieodwołalnego odrzucenia wniosku ekstradycyjnego.”

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydavvania zaśvviadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Uvvaga: Krótszym, pełniejszym i przystępniejszym opisem punktu II może być:

///. Urzędnicy poszczególnych Stanów i innych jednostek administracyjnych wskazanych poniżej:

Stany:

Pozostałe jednostki administracyjne:

* Notą dyplomatyczną z dnia 12 grudnia 1997 r., Ambasada Stanów Zjednoczonych Ameryki w Hadze poinformowała depozytariusza, że zgodnie z art. 6 ust. 2 Legislatura Stanu Georgia wyznaczyła 'the Georgia Superior Court Clerks' Cooperative Authority' jako jedyny właściwy podmiot w zakresie wydawania apostille w Stanie Georgia ze skutkiem od dnia 1 lutego 1998 r.

Republika Surinamu

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Królestwo Szwecji

„Rząd Szwecji oświadcza, zgodnie z art. 6, że organami właściwymi w zakresie wydawania zaświadczenia są wszyscy notariusze.”

Konfederacja Szwajcarska

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

A. Władze Konfederacji: Kancelaria Federalna.

B: Władze kantonalne:

Republika Turcji

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. Dokumenty administracyjne:

a) w prowincjach: „Governor, Deputy-Governor, Director of Juridical Matters”;

b) w miastach: „Vice-Governor”.

2. Dokumenty sądowe:

„Presidencies of the Judicial Commissions”, w których działają sądy karne wyższej instancji.

Ukraina

„Zgodnie z art. 6 konwencji oraz z dekretem Rządu Ukrainy nr 61 z dnia 18 stycznia 2003 r., apostille może wystawić: Ministerstwo Sprawiedliwości Ukrainy na dokumentach wydanych przez organy sądowe, w tym na dokumentach poświadczonych przez ukraińskich notariuszy; Ministerstwo Edukacji i Nauki Ukrainy na dokumentach urzędowych wydanych przez placówki edukacyjne oraz organy, instytucje i organizacje państwowe w sektorze szkolnictwa i nauki oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych Ukrainy na wszystkich pozostałych dokumentach.”

Boliwariańska Republika Wenezueli

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Dyrektoriat Generalny Spraw Konsularnych.

Republika Węgierska

„Węgierska Republika Ludowa oświadcza, iż postanowienia art. 13 Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r., są sprzeczne z uchwałą 1514/XV w sprawie zapewnienia niezależności krajom i narodom będącym koloniami, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 14 grudnia 1960 r.”

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Minister Sprawiedliwości (...) w odniesieniu do dokumentów urzędowych i legalizacji sporządzanych przez organy sądowe oraz Minister Spraw Zagranicznych (...) w odniesieniu do dokumentów urzędowych i legalizacji wystawianych przez inne organy.

Republika Włoska

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

1. dla aktów prawnych, aktów stanu cywilnego i aktów notarialnych: Prokurator Republiki w sądach właściwych miejscowo dla danego dokumentu;

2. dla wszystkich innych aktów administracyjnych przewidzianych konwencją: właściwi miejscowo prefekci, dla regionu Val d'Aosta – Prezydent Regionu, a dla prowincji Trydent i Bolzano – Komisarze Rządu.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Rozszerzenia

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oświadczyło, zgodnie z art. 13 konwencji, że konwencja ta została rozszerzona na następujące terytoria:

* Kraj odzyskał niepodległość i oświadczył, że uznaje się za związanego konwencją lub przystąpił do konwencji.

** Kraj odzyskał niepodległość. Dotychczas nie złożono żadnego oświadczenia w sprawie dalszego obowiązywania konwencji.

Data odzyskania niepodległości: Gujana Brytyjska przekształciła się w Republikę Gujany (26 maja 1966 r.); Brytyjski Protektorat Wysp Salomona przekształcił się w Wyspy Salomona (7 lipca 1978 r.); Wyspy Gilberta i Wyspy Ellice przekształciły się odpowiednio w Kiribati (12 lipca 1979 r.) i Tuvalu (1 października 1978 r.); Nowe Hebrydy przekształciły się w Republikę Vanuatu (30 lipca 1980 r.); Saint Lucia (22 lutego 1979 r.); Wyspa Saint Vincent przekształciła się w Saint Vincent i Grenadyny (27 października 1979 r.); Rodezja Południowa przekształciła się w Republikę Zimbabwe (18 kwietnia 1980 r.).

*** Dnia 1 lipca 1997 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zwrócił Hongkong Chińskiej Republice Ludowej.

**** Notą dyplomatyczną nr 89 z dnia 4 sierpnia 1997 r., Ambasada Hiszpanii powiadomiła depozytariusza o następującym oświadczeniu dotyczącym Gibraltaru:

„Ambasada Hiszpanii przesyła wyrazy szacunku Ministerstwu Spraw Zagranicznych Królestwa i ma zaszczyt powiadomić, że Kolonia Gibraltaru sporządza apostille do konwencji haskiej, numer XII z dnia 5.10.1961 r., w których określa swoje terytorium mianem „państwa”.

Królestwo Hiszpanii uważa, że wzór apostille używany przez władze Zjednoczonego Królestwa w Gibraltarze oznacza ewidentne pogwałcenie konwencji haskiej, o której mowa i której artykuł 13 pozwala krajom będącym Stronami konwencji jedynie na rozszerzenie tej konwencji na wszystkie te terytoria, których stosunki międzynarodowe zależą od tych krajów. Skutkiem tego, wymienione terytoria mogą tworzyć apostille, ale nigdy nie jako „państwa”, tak jak miało to miejsce w przypadku Gibraltaru.

Rzeczywiście, Wielka Brytania w pewnym momencie rozszerzyła terytorialne zastosowanie konwencji na Gibraltar, który ma status, według samych władz brytyjskich, terytorium zależnego, a nie państwa. Uznanie siebie – Gibraltaru – w apostille jako państwa nie tylko jest nie do zaakceptowania przez Hiszpanię, ale także nie odzwierciedla aktualnego statusu, który ma to terytorium z punktu widzenia prawa międzynarodowego.

W związku z powyższym, Królestwo Hiszpanii oświadcza, że nie akceptuje ważności apostille sporządzonych przez Zjednoczone Królestwo w Gibraltarze, w których Kolonia określona jest mianem „państwa”.

Królestwo Hiszpanii prosi Ministerstwo Spraw Zagranicznych Niderlandów o przekazanie tej decyzji krajom będącym Stronami konwencji.”

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

„Dla Zjednoczonego Królestwa z dniem 17 października 1968 r.: Her Majesty's Principal Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs, Foreign and Commonwealth Office, London SW1, oraz dla następujących terytoriów:

*⁾ Dnia 1 lipca 1997 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zwrócił Hongkong Chińskiej Republice Ludowej.

Państwa niebędące członkami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego:

Księstwo Andory

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 3 ust. 1:

1. Minister Spraw Zagranicznych;

2. Minister Prezydencji i Turystyki;

3. Minister Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych;

4. Sekretarz Stanu Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych;

5. Dyrektor Polityki Zagranicznej ds. Stosunków Dwustronnych i Unii Europejskiej;

6. Dyrektor ds. Stosunków Wielostronnych i Współpracy dla Rozwoju.

Antigua i Barbuda

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Armenii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

(a) Ministerstwo Spraw Zagranicznych;

(b) Ministerstwo Sprawiedliwości.

Republika Azerbejdżanu

„Zgodnie z artykułem 6 konwencji, Prezydent Republiki Azerbejdżanu instrukcją nr 544 z dnia 10 grudnia 2004 r. wyznaczył: Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Azerbejdżanu jako organ właściwy dla dokumentów pochodzących od sądów, prokuratorów, organów wymiaru sprawiedliwości, włączając dokumenty poświadczone notarialnie oraz dokumenty rejestracyjne aktów stanu cywilnego, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Azerbejdżanu jako organ właściwy dla innych dokumentów.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Azerbejdżanu
4, Sh. Gurbanov str.
Baku city, AZ1009
Republika Azerbejdżanu
tel: +99412 4923401
fax: +99412 4988480
e-mail: bkat1@mfa.qov.az

Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Azerbejdżanu

1, Inshaatchilar avn
Baku city, 370073
Republika Azerbejdżanu
tel: +99412 4300977
fax: +99412 4300981
e-mail: minjus@azdata.net”

Wspólnota Bahamów

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Barbados

Zgodnie z art. 6 ust. 1, Rząd Barbadosu wyznaczył następujące organy, które będą właściwe w zakresie wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 3 ust. 1:

Belize

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Botswany

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

a) osoby, które tymczasowo pełnią obowiązki:

(i) Permanent Secretary,

(ii) Registrar of High Court,

(iii) District Commissioner;

b) każda osoba wyznaczona lub upoważniona do przewodniczenia niższemu sądowi pierwszej instancji oraz

c) każda inna osoba powołana przez Prezydenta w drodze ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym.

Państwo Brunei Darussalam

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Wyspy Cooka

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1: Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Imigracji.

Wspólnota Dominiki

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 3 ust. 1:

Republika Ekwadoru

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Departament Legalizacji

Dyrekcja Generalna ds. Konsularnych i Legalizacji

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Carrión 10-40 y Av. 10 de Agosto

Quito

Republika Ekwadoru

tel: +593 22560888/22500800/22993224/22993284

ext. 3425

fax: +593 22500800/22993226/22993273/22993274

e-mail: dgasucon@mmrree.gov.ec albo

subasumiqcon@mmrree.gov.ec

Republika Wysp Fidżi

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Grenada

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Handlu Zagranicznego

The Permanent Secretary and the Senior Administrative Officer

Ministerial Complex

Botanical Gardens

St. Georges

Grenada W.l.

tel.: 440-2640/2712/2255

fax: 440-4184

e-mail: faffgnd@caribsurf.com

Republika Hondurasu

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Minister Spraw Zagranicznych

Secretaría de Estado en el Despacho de Relaciones Exteriores

Centro Cívico Gubernamental, contiguo a la Corte

Suprema de Justicia

Tegucigalpa

Republika Hondurasu

tel.: +504 234 49 71

fax: +504 234 18 97.

Republika Kazachstanu

Notą dyplomatyczną z dnia 19 września 2001 r. Republika Kazachstanu poinformowała depozytariusza o następujących kwestiach:

„(...) oraz ma zaszczyt zakomunikować, że wyznaczone zostały nowe organy właściwe w zakresie wydawania apostille zgodnie z dekretem Rządu Republiki Kazachstanu nr 545 z dnia 24.04.01:

Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Kazachstanu – dla dokumentów urzędowych wystawianych przez organy sądowe i inne organy państwowe, w tym kancelarie notarialne;

Ministerstwo Edukacji i Nauki Republiki Kazachstanu – dla dokumentów urzędowych wystawianych przez placówki edukacyjne i naukowe Republiki;

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Republiki Kazachstanu – dla dokumentów urzędowych wystawianych przez strukturalne podjednostki Policji Migracyjnej;

Komitet ds. Administrowania Archiwami i Dokumentacją przy Ministerstwie Kultury, Informacji i Zgody Publicznej Republiki Kazachstanu – dla zaświadczeń z archiwów i kopii dokumentów archiwalnych sporządzonych przez państwowe archiwa Republiki Kazachstanu;

Komitet ds. Administracji Prawnej przy Sądzie Najwyższym (podlega koordynacji) – dla dokumentów urzędowych wystawionych przez organy wprowadzające w życie i egzekwujące prawo;

Ministerstwo Dochodu Państwowego Republiki Kazachstanu – dla dokumentów urzędowych wystawionych przez strukturalne i terytorialne jednostki podległe Ministerstwu Dochodu Państwowego Republiki Kazachstanu;

Prokuratura Generalna Republiki Kazachstanu (podlega koordynacji) – dla dokumentów urzędowych wystawionych przez organy prokuratury, wydziały dochodzeniowe i śledcze;

Ministerstwo Obrony Republiki Kazachstanu – dla zaświadczeń z archiwów i kopii dokumentów archiwalnych sporządzonych przez specjalne archiwa państwowe Ministerstwa Obrony Republiki Kazachstanu;

Komitet Bezpieczeństwa Narodowego Republiki Kazachstanu (podlega koordynacji) – dla zaświadczeń z archiwów i kopii dokumentów archiwalnych sporządzonych przez specjalne archiwa Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego Republiki Kazachstanu.

Wyznaczone organy są upoważnione do delegowania swoich uprawnień w zakresie wydawania apostille swoim jednostkom terytorialnym.

Załącznik: konwencja haska z dnia 05.10.1961 r. znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych przewiduje apostille o wymiarach 9 x 9 cm.

Wskazane jest posiadanie stempla apostille o wymiarach 13 x 13 cm.

Treść danego tekstu może zostać powiększona w celu lepszego jej przedstawienia i ułatwienia odczytania. Nie zezwala się na dokonywanie zmian (tłumaczenie) w języku dokumentu, tekście i kolejności, w jakiej jest umieszczony na stemplu.

Stempel można wypełniać tylko w języku obowiązującym w Republice Kazachstanu.”

Republika Kolumbii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 3 ust. 1:

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Area de Legalizaciones

Dyrekcja: Transversal 17A No. 98-55

Bogota, D.C.

tel.: +57(1) 525 1860/62

fax: +57 (1) 522 3538

e-mail: lgcoord@minrelext.gov.co

Królestwo Lesotho

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

a) the Attorney-General;

b) the Permanent Secretary of a Ministry or Department;

c) the Registrar of the High Court;

d) a Resident Magistrate;

e) a Magistrate of the First Class;

f) każda inna osoba wyznaczona przez Ministra, pod warunkiem opublikowania informacji o jej wyznaczeniu w Dzienniku Urzędowym.

Republika Liberii

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Księstwo Liechtensteinu

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Malawi

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Mauritiusu

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Notą dyplomatyczną z dnia 17 września 1973 r. Rząd Mauritiusu poinformował Ministerstwo Spraw Zagranicznych Niderlandów, że organem właściwym w zakresie wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 3 ust. 1, jest obecnie:

the Permanent Secretary lub, w razie jego nieobecności, a Principal Assistant Secretary of the Prime Minister's Office.

Republika Namibii

Wyznaczenie organów właściwych zgodnie z art. 6:

Niue

Notą dyplomatyczną z dnia 22 czerwca 1999 r. Rząd Niue poinformował depozytariusza, że zgodnie z art. 6 ust. 1 konwencji wyznaczonymi organami są:

Saint Kitts i Nevis

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Dla Saint Kitts i Nevis lub Wyspy Saint Kitts właściwym organem jest:

a dla Wyspy Nevis właściwym organem jest:

Saint Lucia

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Saint Vincent i Grenadyny

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Salwadoru

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Salwadoru poinformowało depozytariusza, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest jedynym właściwym organem w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 konwencji.

Samoa

Zgodnie z art. 6 ust. 1 konwencji, Niezależne Państwo Samoa wyznacza jako organ właściwy:

Sekretarz Spraw Zagranicznych

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

P.O. Box L1861

Apia

Samoa

tel.: (685) 63333

fax: (685) 21504.

Republika San Marino

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Minister Spraw Zagranicznych (il Segretario di Stato per gli Affari Esteri della Repubblica di San Marino) lub osoba delegowana i oficjalnie upoważniona przez niego do podpisywania i uwierzytelniania dokumentów prawnych i dokumentów wydanych przez Departament Spraw Zagranicznych i inne organy urzędowe Republiki.

Republika Seszeli

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 1:

1) minister odpowiedzialny za sprawy zagraniczne lub inna osoba powołana i oficjalnie upoważniona przez niego;

2) the Attorney General lub inna osoba powołana i oficjalnie przez niego upoważniona;

3) the Secretary to the Cabinet;

4) the Registrar of the Supreme Court.

Królestwo Suazi

Notą dyplomatyczną z dnia 3 lutego 1998 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Handlu Królestwa Suazi poinformowało depozytariusza, że zgodnie z art. 6 ust. 2 konwencji, the Principal Secretary's Office w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Handlu jest jedynym właściwym podmiotem w zakresie wydawania apostille w Suazi.

Królestwo Tonga

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Republika Trynidadu i Tobago

Notą dyplomatyczną z dnia 27 lipca 2000 r. Republika Trynidadu i Tobago zakomunikowała depozytariuszowi, co następuje:

„the Registrar General (w Port-of-Spain) został wyznaczony jako organ właściwy w zakresie wydawania apostille, o której mowa w konwencji (...).”

Notą dyplomatyczną z dnia 9 marca 2001 r. Republika Trynidadu i Tobago zakomunikowała depozytariuszowi, co następuje:

„(...) w formie uzupełnienia noty (...) informującej o tym, iż the Registrar General został wyznaczony jako organ właściwy w zakresie wydawania apostille, o której mowa w konwencji, następujące podmioty również zostają wyznaczone jako organy właściwe w zakresie wydawania zaświadczeń poświadczających autentyczność dokumentów, zgodnie z art. 3 konwencji: the Permanent Secretary, Ministerstwo Edukacji i Szef Protokołu, Ministerstwo Rozwoju Przedsiębiorczości, Spraw Zagranicznych i Turystyki. Każdy organ właściwy może delegować swoją funkcję zastępcy lub zastępcom zależnie od okoliczności.”

Republika Wysp Marshalla

Wyznaczenie organów właściwych w zakresie wydawania zaświadczenia zgodnie z art. 6 ust. 1:

Wersja obcojęzyczna

Minister Spraw Zagranicznych: w z. J. T. Wolski