Dziennik Ustaw - rok 2005 nr 126 poz. 1056

Na podstawie art. 13 ust. 8 pkt 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 86, poz. 789, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) poszkodowany – osobę, która w wyniku katastrofy kolejowej poniosła śmierć na miejscu, zmarła w wyniku odniesionych obrażeń ciała albo doznała w wyniku wypadku kolejowego obrażeń ciała wymagających udzielenia pomocy lekarskiej;

2) ofiary w ludziach – zabitych lub poważnie rannych w katastrofie kolejowej;

3) zabity – osobę, która utraciła życie w katastrofie kolejowej lub w jej wyniku doznała obrażeń ciała, powodujących śmierć w ciągu 30 dni, licząc od dnia katastrofy (z wyłączeniem samobójstwa);

4) poważnie ranny – osobę, która w wyniku wypadku doznała obrażeń ciała, powodujących hospitalizację na okres dłuższy niż 24 godziny (z wyłączeniem próby samobójstwa).

2. Pracownik metra jest obowiązany zgłosić wypadek w sposób określony w ust. 1, dyżurnemu stacji metra lub dyżurnemu ruchu stacji techniczno-postojowej metra.

3. Użytkownik bocznicy kolejowej powinien zawiadomić niezwłocznie dyżurnego ruchu stacji obsługującej bocznicę o każdym wypadku zaistniałym na bocznicy.

4. Zgłaszając wypadek należy podać miejsce, czas, opis wypadku i jego skutki; brak możliwości natychmiastowego podania niektórych danych nie może opóźniać zgłoszenia.

1) wezwać pogotowie ratunkowe, jeżeli w wyniku wypadku są ofiary w ludziach;

2) zgłosić niezwłocznie wypadek swojemu bezpośredniemu przełożonemu, właściwemu dyspozytorowi oraz jednostce straży ochrony kolei;

3) wezwać straż pożarną w razie konieczności zapewnienia ratownictwa technicznego, chemicznego, ekologicznego i medycznego, a w szczególności w przypadku:

a) uwięzienia ludzi w uszkodzonym pojeździe lub braku do nich dostępu,

b) pożaru lub wybuchu,

c) zawalenia lub zalania wodą obiektu budowlanego,

d) wykolejenia wagonu z towarem niebezpiecznym,

e) niekontrolowanego uwolnienia się towaru niebezpiecznego z wagonu lub opakowania;

4) zamknąć tor, na którym powstała przeszkoda dla ruchu, w przypadku wypadku z pojazdem kolejowym, uszkodzenia budowli, urządzeń kolejowych lub sieci trakcyjnej;

5) żądać od właściwego dyspozytora stosownie do potrzeb:

a) wezwania pociągu ratownictwa technicznego,

b) wezwania pomocy dla ambulansu pocztowego,

c) powiadomienia Policji,

d) powiadomienia dyspozytora zasilania elektroenergetycznego.

2. Dyspozytor, któremu zgłoszono wypadek, jest obowiązany:

1) dokonać czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4, jeżeli nie zostały one wykonane przez dyżurnego ruchu;

2) zgłosić niezwłocznie wypadek swojemu bezpośredniemu przełożonemu oraz dyspozytorowi wyższego szczebla;

3) wezwać stosownie do potrzeb i sytuacji jednostki ratownictwa technicznego;

4) zgłosić niezwłocznie wypadek dyspozytorom innych jednostek organizacyjnych, których pojazdy kolejowe, infrastruktura lub pracownicy uczestniczyli w wypadku;

5) powiadomić członków komisji powypadkowej właściwej dla okoliczności i skutków wypadku o konieczności przybycia na miejsce wypadku;

6) zgłosić wypadek właściwej terytorialnie komendzie Policji oraz prokuraturze odpowiedniego szczebla;

7) powiadomić o wypadku państwowy powiatowy organ ochrony środowiska i państwowego inspektora sanitarnego, w przypadku zagrożenia środowiska;

8) powiadomić dyspozytora zasilania elektroenergetycznego oraz ustalić z nim zakres niezbędnych wyłączeń napięcia w sieci trakcyjnej i możliwość prowadzenia ruchu trakcją elektryczną, jeżeli wypadek nastąpił na torach zelektryfikowanych;

9) powiadomić o wypadku oddział terenowy Urzędu Transportu Kolejowego właściwy dla miejsca wypadku;

10) powiadomić o wypadku inne komórki organizacyjne, których powiadamianie nakazują obowiązujące przepisy wewnętrzne;

11) wezwać na hasło „Ratunek” ekipę ratunkową z najbliżej położonego zakładu chemicznego, jeżeli wypadek spowodował toksyczne zagrożenie dla środowiska;

12) w przypadku zagrożenia radiacyjnego powiadomić Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki i wojewodę właściwego dla miejsca wypadku, podając:

a) miejsce wypadku,

b) nazwę substancji promieniotwórczej (według nazwy w liście przewozowym),

c) rodzaj i wielkość opakowania,

d) rodzaj uszkodzenia,

e) rodzaj innych towarów niebezpiecznych znajdujących się w zasięgu awarii,

f) bezpieczne i dogodne drogi dojazdowe,

g) nazwisko i numer telefonu;

13) powiadomić:

a) jednostkę macierzystą pracownika kolejowego, który został poszkodowany w wypadku i jest niezdolny do kontynuowania lub podjęcia pracy,

b) przedstawiciela przewoźnika o udziale w wypadku jego pojazdu kolejowego,

c) najbliższą placówkę pocztową operatora publicznego, jeżeli pracownicy pocztowi pełniący służbę w pojeździe kolejowym (pocztowym) zostali poszkodowani w wypadku, albo zostały uszkodzone w wypadku przesyłki pocztowe,

d) najbliższy urząd celny, jeżeli pracownicy celni, wykonujący czynności służbowe na terenie kolejowym, zostali poszkodowani w wypadku lub zostały uszkodzone zamknięcia celne lub towary podlegające ocleniu.

3. W przypadku zabicia lub zranienia człowieka przez pojazd kolejowy, pojazd ten należy zatrzymać i zgłosić wypadek dyżurnemu ruchu najbliższego posterunku ruchu.

4. Dyżurny ruchu jest obowiązany niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe oraz zawiadomić o wypadku najbliższą jednostkę Policji, z którą ustala zakres prowadzonych na miejscu wypadku czynności.

2. Dyspozytor ruchu metra po otrzymaniu zgłoszenia o wypadku oraz wstępnej ocenie zdarzenia jest obowiązany powiadomić o wypadku:

1) bezpośredniego przełożonego oraz zainteresowanych kierowników komórek organizacyjnych metra i miasta, wymienionych w wewnętrznych przepisach;

2) Policję, straż pożarną i pogotowie ratunkowe, jeżeli zachodzi taka potrzeba;

3) oddział terenowy Urzędu Transportu Kolejowego.

3. Dyspozytor ruchu metra, który otrzymał zgłoszenie o wypadku, osobiście lub przy pomocy wyznaczonych pracowników powinien:

1) dopilnować wezwania i skierowania właściwych jednostek ratowniczych na miejsce wypadku;

2) zgłosić wypadek zarządzającemu transportem miejskim;

3) powiadomić członków komisji powypadkowej właściwej dla okoliczności i skutków wypadku o konieczności przybycia na miejsce wypadku;

4) wezwać przedstawicieli właściwych służb metra, które powinny współdziałać w akcji ratunkowej lub pomagać w ustalaniu przyczyn wypadku.

4. Podczas prowadzenia akcji ratunkowej dyspozytor ruchu metra powinien być w ciągłym kontakcie z kierującym akcją ratunkową, aż do czasu usunięcia przeszkody i wznowienia ruchu pociągów.

5. W przypadku zabicia człowieka przez pociąg metra, pociąg należy zatrzymać i zgłosić wypadek dyspozytorowi ruchu metra.

6. Dyspozytor ruchu, zawiadamiając o wypadku Policję, ustala z nią zakres prowadzonych na miejscu wypadku czynności.

2. Wzór pisemnego zawiadomienia o wypadku kolejowym, zwanego dalej „zawiadomieniem o wypadku”, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. Zawiadomienie o wypadku otrzymują właściwe dla miejsca wypadku następujące podmioty:

1) oddział terenowy Urzędu Transportu Kolejowego;

2) prokuratura rejonowa;

3) komenda powiatowa Policji;

4) właściwa terenowo komenda miejska bądź komenda powiatowa Państwowej Straży Pożarnej.

3. Jeżeli po przekazaniu zawiadomienia o wypadku ujawnione zostały nowe okoliczności wypadku, powodujące zasadniczą zmianę poprzednich ustaleń, w tym zmianę kategorii wypadku, ustalonej przyczyny wypadku albo zmianę innych ważnych informacji – należy pilnie przekazać dodatkowe zawiadomienie o wypadku, prostując lub uzupełniając zawiadomienie pierwotne.

4. Zawiadomienie o wypadku powinno być przekazane przed upływem 24 godzin od stwierdzenia wypadku.

5. Jeżeli wypadek spowodował ofiary w ludziach, a poszkodowani zostali skierowani do szpitala, zarządca infrastruktury, po uzyskaniu informacji od kierującego akcją ratunkową, podaje do wiadomości publicznej, za pośrednictwem środków masowego przekazu, numery telefonów, pod którymi można uzyskać informację o osobach poszkodowanych w katastrofie.

1) okoliczności wypadku;

2) przyczyny wypadku;

3) wniosków zapobiegawczych.

1) komisja miejscowa – w sprawach wypadków powstałych podczas wykonywania prac manewrowych oraz wypadków najechania pojazdu kolejowego na osoby podczas przechodzenia przez tory oraz wskakiwania lub wyskakiwania z pociągu;

2) komisja zakładowa – w sprawach pozostałych wypadków;

3) komisja specjalna – w sprawach katastrof kolejowych.

2. Komisja miejscowa prowadzi postępowanie powypadkowe do czasu przybycia komisji właściwego szczebla, w sprawach wypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.

2. W skład komisji specjalnej wchodzą osoby powołane przez Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, który jest przewodniczącym komisji.

3. Wykaz osób powołanych pisemnie, przez kierownika jednostki organizacyjnej biorącej udział w transporcie kolejowym, do udziału w pracach komisji miejscowej oraz zakładowej (ich nazwiska, imiona, adresy zamieszkania oraz numery telefonów), powinni posiadać dyspozytorzy oraz oddziały terenowe Urzędu Transportu Kolejowego.

2. Przewodniczącym komisji powypadkowej miejscowej oraz zakładowej jest przedstawiciel zarządcy infrastruktury kolejowej, właściwej dla miejsca wypadku, albo przedstawiciel użytkownika bocznicy, jeżeli wypadek miał miejsce na terenie bocznicy.

3. Prezes Urzędu Transportu Kolejowego może dla każdego rodzaju wypadku wyznaczyć na przewodniczącego komisji powypadkowej miejscowej oraz zakładowej pracownika Urzędu Transportu Kolejowego.

4. Przewodniczący komisji miejscowej oraz zakładowej może włączyć do składu komisji powypadkowej osobę spoza wykazu, o którym mowa w § 10 ust. 3, jeżeli udział tej osoby w pracach komisji może przyczynić się do ustalenia przyczyn wypadku.

5. Zarządcy infrastruktury, przewoźnicy kolejowi, użytkownicy bocznic, w drodze porozumienia, mogą powołać komórkę organizacyjną działającą w ich imieniu w komisjach powypadkowych na obszarze działania tych przedsiębiorców.

6. W porozumieniu, o którym mowa w ust. 5, ustala się w szczególności zasięg terytorialny i zakres działania utworzonej komórki organizacyjnej oraz wyznacza się przedsiębiorcę, któremu ta komórka organizacyjna podlega.

2. Zmiana, o której mowa w ust. 1, powinna być zgłoszona komisji i zainteresowanym jednostkom organizacyjnym oraz udokumentowana w aktach postępowania powypadkowego.

2. Komisja, ustalając okoliczności i przyczyny wypadku może, w szczególności:

1) dokonywać oględzin i badań na miejscu wypadku z wykorzystaniem technik zapisu danych, obrazu i dźwięku;

2) analizować dokumentację mającą związek z wypadkiem i włączać jej oryginały lub wykonane kopie, wyciągi i odpisy do akt postępowania;

3) wysłuchiwać osoby mające związek ze sprawami objętymi postępowaniem;

4) przeprowadzać lub żądać przeprowadzenia konfrontacji, wizji lokalnych lub ekspertyz;

5) żądać od związanych z wypadkiem jednostek organizacyjnych pomocy w prowadzeniu postępowania i przygotowaniu oraz dostarczeniu potrzebnych materiałów i ekspertyz;

6) wnioskować o powierzenie pracownikowi kolejowemu innej pracy, niż dotychczasowa, w przypadku stwierdzenia niewywiązywania się z dotychczasowych obowiązków pracowniczych.

2. Zastrzeżenia i uwagi osób obecnych przy dokonywaniu danej czynności należy odnotować w protokole.

3. Osoby wysłuchiwane podpisują protokół z wysłuchania bezpośrednio pod treścią wyjaśnień na każdej stronie protokołu.

2. Wykonanie ekspertyzy, na wniosek komisji, zleca jednostka posiadająca tytuł prawny do obiektu podlegającego ekspertyzie lub zarządca infrastruktury kolejowej w miejscu wypadku, jeżeli przedmiotem ekspertyzy jest ocena wzajemnego oddziaływania na siebie pojazdów kolejowych, budowli kolejowych i urządzeń kolejowych przeznaczonych do prowadzenia ruchu kolejowego.

3. Ekspertyzę wykonują jednostki badawcze określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie świadectw dopuszczenia do eksploatacji typu budowli i urządzeń przeznaczonych do prowadzenia ruchu kolejowego oraz typu pojazdu kolejowego (Dz. U. Nr 103, poz. 1090).

2. Rodzaj i zakres badań określa przewodniczący komisji po przedstawieniu wniosków przez członków komisji.

1) oceny strat powstałych wskutek wypadku oraz liczby ofiar w ludziach;

2) oceny stanu psychicznego i fizycznego pracowników, którzy mieli związek z powstaniem wypadku;

3) sprawdzenia kwalifikacji pracowników, którzy mieli związek z powstaniem wypadku;

4) badania stanu trzeźwości osób, które mogły przyczynić się do powstania wypadku;

5) opisu miejsca wypadku ze szczególnym uwzględnieniem rozmieszczenia pojazdów kolejowych przed wypadkiem oraz stanu i położenia pojazdów kolejowych po wypadku, a także stanu połączenia pojazdów;

6) ustalenia przy wypadkach na przejazdach kolejowych:

a) czy przejazd kolejowy był należycie zabezpieczony oraz osygnalizowany od strony toru i od strony drogi,

b) czy maszynista dawał wymagane sygnały,

c) czy obsługa przejazdu zamknęła na czas rogatki i była obecna na stanowisku pracy,

d) stanu widoczności pociągu z drogi i z posterunku obsługi przejazdu,

e) warunków obserwacji i słyszalności ze stanowiska kierującego pojazdem drogowym,

f) stanu jezdni, drogi, pomostu oraz przejazdu w poziomie szyn;

7) sprawdzenia zapisów w dokumentach związanych z prowadzeniem ruchu kolejowego, dokumentach pojazdów kolejowych biorących udział w wypadku; dokumenty istotne dla wyjaśnienia przyczyn wypadku należy zabezpieczyć dla celów dalszego postępowania;

8) odczytania przez wyznaczonego przez komisję pracownika jednostki organizacyjnej użytkującej urządzenie rejestrujące, z udziałem członków komisji, zapisów urządzeń rejestrujących; w szczególności należy dokonać odczytów rejestratorów znajdujących się na pojeździe kolejowym, rejestrujących stany awaryjne w pojazdach kolejowych, stany urządzeń sterowania ruchem kolejowym, czynności pracowników kolejowych oraz prowadzone rozmowy;

9) sprawdzenia stanu oświetlenia terenu i stanu sygnałów oraz wskaźników, ich widzialność jak również stanu osygnalizowania pojazdów kolejowych;

10) sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania stacyjnych i liniowych urządzeń sterowania ruchem i ich zabezpieczenia, prawidłowości działania blokady liniowej, systemu hamowania pojazdów kolejowych, urządzeń łączności, a w szczególności radiołączności pociągowej;

11) badania stanu nawierzchni kolejowej w stanie statycznym i pod obciążeniem odpowiadającym obciążeniu w chwili wypadku; oceny takiej dokonuje się w odniesieniu do prędkości jazdy pojazdu kolejowego, który uległ wypadkowi, w chwili wypadku oraz drogi przebiegu pojazdu kolejowego przed miejscem wypadku;

12) pomiarów i badań pojazdu kolejowego na miejscu wypadku, mierząc wstępnie parametry profilu obręczy kół pojazdu, stan i położenie maźnic oraz wideł maźniczych i resorów;

13) określenia rodzaju przesyłki, sposobu jej opakowania i zabezpieczenia, nadawcy przesyłki oraz ewentualnej obecności konwojenta w przypadku przewozu towarów;

14) określenia warunków atmosferycznych istniejących w czasie wypadku.

2. W zależności od okoliczności wypadku komisja może żądać od przewoźnika sporządzenia protokołu ustalenia stanu hamulców w pociągu, którego wzór określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. W uzasadnionych przypadkach przewodniczący komisji samodzielnie lub na wniosek członka komisji może zarządzić wykonanie badań innych niż określone w przepisach, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to konieczne dla ustalenia przyczyny wypadku.

1) odpowiednio, protokół oględzin miejsca wypadku kolejowego, którego wzór określa załącznik nr 3 do rozporządzenia, lub protokół oględzin miejsca wypadku na przejeździe kolejowym, którego wzór określa załącznik nr 4 do rozporządzenia, albo protokół oględzin miejsca wypadku w metrze, którego wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia;

2) pisemną ocenę wyników wykonanych badań.

1) plan wysłuchań pracowników kolejowych, podróżnych lub osób postronnych mających związek z wypadkiem;

2) plan czynności, jakie należy przedsięwziąć dla wyjaśnienia wszelkich okoliczności wypadku, w tym wykonania badań poza miejscem wypadku.

2. Kartę poszkodowanego w wypadku kolejowym wypełnia i przesyła komisji w celu dołączenia do akt postępowania:

1) przedstawiciel przewoźnika pasażerskiego właściwego dla miejsca wypadku – dla poszkodowanego podróżnego znajdującego się w pojeździe kolejowym przeznaczonym do przewozu osób oraz podczas wskakiwania, wyskakiwania, wypadnięcia, wsiadania lub wysiadania podróżnego z pojazdu kolejowego;

2) przedstawiciel zarządcy infrastruktury kolejowej właściwy dla miejsca wypadku – dla pozostałych poszkodowanych.

1) przyczyny wypadku;

2) końcową kwalifikację przyczyn wypadku;

3) wnioski zapobiegawcze.

2. Kwalifikacje przyczyn wypadku, o których mowa w ust. 1 pkt 2, oraz ich kategorię określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.

1) przyczynę pierwotną – stanowiącą początek ciągu nieprawidłowości, które doprowadziły do powstania wypadku;

2) przyczyny pośrednie – umożliwiające powstanie przyczyny pośrednio doprowadzającej do wypadku;

3) przyczynę zasadniczą – stwarzającą stan bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu kolejowego i doprowadzającą do wypadku;

4) przyczyny systemowe – związane ze stosowanymi uregulowaniami prawnymi i systemem zarządzania bezpieczeństwem ruchu kolejowego.

1) opis stanu faktycznego, w tym:

a) opis zdarzenia, z podaniem daty, dokładnego czasu i miejsca wypadku,

b) opis wypadku, według następujących danych:

– pracownicy kolejowi, podwykonawcy biorący udział w zdarzeniu oraz inne osoby i świadkowie,

– pociągi i ich skład, ładunek (ze szczególnym uwzględnieniem towarów niebezpiecznych), pojazdy kolejowe biorące udział w wypadku,

– infrastruktura kolejowa i system sygnalizacji, w szczególności typy torów, rozjazdów, urządzeń, sygnalizacji,

– stosowane środki łączności radiowej i telefonicznej,

– prace wykonywane w miejscu wypadku lub jego sąsiedztwie,

– uruchomienie procedur powypadkowych i ich kolejne etapy,

– uruchomienie publicznych służb ratunkowych i Policji, kolejne etapy akcji ratunkowej,

c) ofiary śmiertelne, poważnie ranni i straty, w tym:

– podróżni i osoby postronne, pracownicy kolejowi łącznie z podwykonawcami,

– ładunki, bagaże i szkody eksploatacyjne,

– pojazdy kolejowe, infrastruktura i środowisko,

d) warunki zewnętrzne, w tym warunki pogodowe i inne okoliczności mogące mieć wpływ na powstanie zdarzenia;

2) opis:

a) systemu zarządzania bezpieczeństwem ruchu kolejowego w odniesieniu do rodzaju zdarzenia, w tym:

– organizacji oraz sposobu wydawania i wykonywania poleceń,

– wymagań wobec pracowników kolejowych i ich egzekwowanie (czas pracy, kwalifikacje zawodowe, wymogi zdrowotne),

– procedur wewnętrznych kontroli doraźnych i okresowych oraz ich wyniki,

– obowiązków dotyczących współdziałania pomiędzy różnymi jednostkami organizacyjnymi uczestniczącymi w wypadku,

b) przeprowadzonych wysłuchań z uwzględnieniem ochrony danych osobowych:

– pracowników kolejowych, łącznie z podwykonawcami,

– świadków,

c) stanu budowli i urządzeń przeznaczonych do prowadzenia ruchu kolejowego oraz pojazdów kolejowych, w tym:

– systemu sygnalizacji, sterowania ruchem i zabezpieczeń, łącznie z zapisem z automatycznych rejestratorów danych,

– infrastruktury kolejowej,

– urządzeń łączności,

– pojazdów kolejowych, z uwzględnieniem zapisów z automatycznych rejestratorów danych,

d) dokumentacji prowadzenia ruchu kolejowego, w tym:

– środków podjętych przez pracowników kolejowych dla kontroli ruchu i sygnalizacji,

– wymiany komunikatów ustnych w związku ze zdarzeniem, łącznie z dokumentacją z rejestrów,

– środków podjętych w celu ochrony i zabezpieczenia miejsca wypadku,

e) organizacji pracy w miejscu i czasie wypadku, z uwzględnieniem:

– czasu pracy pracowników kolejowych biorących udział w wypadku,

– stanu psychofizycznego pracowników kolejowych mających wpływ na zaistnienie wypadku,

– warunków środowiskowych i ergonomicznych stanowisk pracy pracowników kolejowych mających związek przyczynowy z wypadkiem;

3) analizę i wnioski, w tym:

a) odniesienie do wcześniejszych wypadków zaistniałych w podobnych okolicznościach,

b) ustalenia komisji w zakresie przebiegu wypadku w oparciu o stan faktyczny wymieniony w pkt 1 i 2,

c) określenie przyczyn wypadku,

d) ustalenie kategorii wypadku zgodnie z załącznikiem nr 7 do rozporządzenia,

e) wskazanie innych nieprawidłowości ujawnionych w trakcie postępowania, niemających znaczenia dla wniosków zapobiegawczych dotyczących wypadku;

4) zastosowane przez komisję operatywnie środki zapobiegawcze;

5) zalecenia i wnioski zmierzające do zapobieżenia powstawaniu wypadków w przyszłości lub ograniczenia ich skutków.

1) kierownicy jednostek organizacyjnych, którzy są obowiązani do zrealizowania zaleceń i wniosków zapobiegawczych – niezwłocznie po podpisaniu protokołu;

2) jednostka nadrzędna nad jednostką organizacyjną, której przedstawiciel uczestniczył w komisji, oraz właściwy oddział terenowy Urzędu Transportu Kolejowego – w terminie 7 dni od dnia podpisania protokołu.

2. Terminem zakończenia postępowania powypadkowego jest data podpisania protokołu ustaleń końcowych przez komisję powypadkową.

3. W uzasadnionych przypadkach, w szczególności konieczności przeprowadzenia ekspertyz, na pisemny wniosek przewodniczącego komisji, Prezes Urzędu Transportu Kolejowego może przedłużyć termin zakończenia postępowania powypadkowego nie dłużej jednak niż o 5 miesięcy.

Minister Infrastruktury: w z. J. Kurylczyk

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 134, poz. 1429).

²⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 170, poz. 1652 i Nr 203, poz. 1966 oraz z 2004 r. Nr 92, poz. 883, Nr 96, poz. 959, Nr 97, poz. 962 i Nr 173, poz. 1808.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 28 czerwca 2005 (poz. 1056)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6

Załącznik nr 7

KWALIFIKACJE PRZYCZYN WYPADKU ORAZ ICH KATEGORIE