Dziennik Ustaw - rok 2005 nr 118 poz. 994

Przekład

UCHWAŁA FAL. 2(19)
przyjęta w dniu 3 maja 1990 r.

Przyjęcie poprawek do Konwencji o ułatwieniu międzynarodowego obrotu morskiego, 1965, tekst poprawiony

KOMITET UŁATWIEŃ,

PRZYPOMINAJĄC postanowienia artykułu VII ustęp 2 litera a) Konwencji o ułatwieniu międzynarodowego obrotu morskiego, 1965, w jej wersji poprawionej, zwanej dalej „Konwencją”, dotyczące procedur wprowadzania poprawek do jej załącznika,

PRZYPOMINAJĄC zadania powierzone przez Konwencję Komitetowi Ułatwień w celu rozważenia i przyjęcia poprawek do Konwencji,

WZIĄWSZY POD UWAGĘ, na swojej dziewiętnastej sesji, poprawki do załącznika do Konwencji, które zostały zaproponowane i rozpowszechnione zgodnie z zapisem artykułu VII ustęp 2 litera a) przedmiotowej Konwencji,

1. PRZYJMUJE, zgodnie z artykułem VII ustęp 2 litera a) Konwencji, poprawki do rozdziału 1B zatytułowanego „Postanowienia ogólne” do Norm 3.16.7 i 3.17.1 i do Zaleconych praktyk 2.12, 2.12.1, 3.9.1, 3.11. i 3.11.1 załącznika do Konwencji, jak również przyjmuje nowe Zalecone praktyki 1.3, 2.7.6.1, 3.11.2, 3.11.3, 3.11.4, 3.11.5, 5.13 i 5.14, których treść jest zamieszczona w załączniku do niniejszej uchwały;

2. POSTANAWIA, że zgodnie z artykułem VII ustęp 2 litera b) Konwencji wymienione powyżej poprawki wejdą w życie z dniem 1 września 1991 r., chyba że przed dniem 1 czerwca 1991 r. co najmniej jedna trzecia Umawiających się Rządów notyfikuje na piśmie Sekretarzowi Generalnemu, że nie akceptuje wymienionych poprawek;

3. PROSI Sekretarza Generalnego, zgodnie z artykułem VII ustęp 2 litera a) Konwencji, o przekazanie poprawek zawartych w załączniku do niniejszej uchwały wszystkim Umawiającym się Rządom;

4. PROSI TAKŻE Sekretarza Generalnego o notyfikowanie niezwłocznie Umawiającym się Rządom przyjęcia i wejścia w życie poprawek.

Załącznik

POPRAWKI DO ZAŁĄCZNIKA DO KONWENCJI O UŁATWIENIU MIĘDZYNARODOWEGO OBROTU MORSKIEGO, 1965, TEKST POPRAWIONY, PRZYJĘTE PRZEZ KOMITET UŁATWIEŃ W DNIU 3 MAJA 1990 R.

Rozdział 1 – B. POSTANOWIENIA OGÓLNE otrzymuje brzmienie:

„B. POSTANOWIENIA OGÓLNE

W związku z postanowieniem ustępu 2 artykułu V konwencji, postanowienia niniejszego załącznika nie stanowią przeszkody dla władz publicznych do podejmowania wszelkich stosownych środków, włączając w to prośbę o dodatkowe informacje, które mogą być niezbędne w przypadkach podejrzenia o oszustwo lub dla rozwiązania szczególnych problemów stanowiących poważne zagrożenie dla porządku, bezpieczeństwa lub zdrowia publicznego, takich jak czyny niedozwolone przeciwko bezpieczeństwu obrotu morskiego oraz nielegalny handel substancjami odurzającymi i psychotropowymi, lub w celu zapobieżenia wprowadzeniu lub rozpowszechnianiu chorób lub szkodników zagrażających zwierzętom i roślinom.”.

Dodaje się nową Zaleconą praktykę 1.3 w następującym brzmieniu:

„1.3 Zalecona praktyka. Środki i procedury narzucone przez Umawiające się Rządy dla celów bezpieczeństwa lub kontroli handlu narkotykami powinny być skuteczne i, gdzie jest to możliwe, powinny wykorzystywać zaawansowane techniki, włącznie z automatycznym przetwarzaniem danych (APD). Środki i procedury powinny być wprowadzone w taki sposób, aby zminimalizować utrudnienia dla statków, osób i dóbr znajdujących się na pokładzie i aby nie narażały ich na niepotrzebne opóźnienia.”.

Dodaje się nową Zaleconą praktykę 2.7.6.1. w następującym brzmieniu:

„2.7.6.1 Zalecona praktyka. Kiedy pasażer bez biletu posiada nieodpowiednie dokumenty, władze publiczne powinny, jeżeli jest to możliwe i na ile ta praktyka jest zgodna z krajowym ustawodawstwem i wymogami bezpieczeństwa, wydać pismo zawierające fotografię pasażera bez biletu oraz wszelkie inne ważne informacje. To pismo, pozwalające na powrót pasażera bez biletu do macierzystego portu jakimkolwiek środkiem transportu i określające wszelkie inne warunki narzucone przez władze, powinno zostać wręczone armatorowi lub podmiotowi odpowiedzialnemu za usunięcie pasażera bez biletu. Pismo to będzie zawierało informacje wymagane przez władze w punktach tranzytowych i w miejscu początkowego zaokrętowania.

Nota: Niniejsze zalecenie nie ma na celu powstrzymania władz publicznych od poddania pasażera bez biletu dalszemu dochodzeniu w celu ewentualnego postawienia go przed wymiarem sprawiedliwości i/lub deportacji. Również żadne postanowienie niniejszego zalecenia nie powinno być interpretowane jako sprzeczne z postanowieniami Konwencji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców, przyjętej 28 lipca 1951 r., która dotyczy zakazu wydalania lub odsyłania uchodźcy.”.

Zmienia się Zaleconą praktykę 2.12, jak następuje:

„2.12 Zalecona praktyka. Władze publiczne powinny, we współpracy z armatorami i administracją portową, podjąć odpowiednie środki, aby czas postoju w porcie był ograniczony do minimum i zorganizować w sposób satysfakcjonujący ruch w porcie. Powinny często dokonywać analizy procedur związanych z wejściem i wyjściem statków z portu, w tym procedur dotyczących zaokrętowania i wyokrętowania, załadunku i rozładunku, obsługi itp., jak również związanych z tym środków ochrony. Powinny tak to zorganizować, aby statki towarowe i ich ładunki mogły być wprowadzone i odprawione w miarę możliwości w strefie obsługi statku.”.

Zmienia się Zaleconą praktykę 2.12.1, jak następuje:

„2.12.1 Zalecona praktyka. Władze publiczne powinny, przy współpracy z armatorami i administracją portową, podjąć odpowiednie środki dla zorganizowania, w sposób satysfakcjonujący, ruchu w porcie, tak aby procedury związane z obsługą i odprawą ładunku przebiegały w sposób łagodny i nieskomplikowany. Te środki powinny obejmować wszystkie fazy, począwszy od momentu zacumowania statku w celu rozładunku i dokonania odprawy przez władze publiczne, aż do składowania oraz reekspedycji ładunku, jeśli zachodzi taka potrzeba. Powinno się zapewnić wygodny i bezpośredni dostęp między magazynem a obszarem odprawy władzy publicznej, który powinien zostać usytuowany blisko nabrzeża, a mechaniczne środki transportu powinny być osiągalne wszędzie tam, gdzie jest to możliwe.”.

Zmienia się Zaleconą praktykę 3.9.1, jak następuje:

„3.9.1 Zalecona praktyka. Władze publiczne powinny, wszędzie gdzie jest to możliwe, znieść kontrolę bagażu towarzyszącego wyjeżdżającym pasażerom, ze zwróceniem należytej uwagi na możliwą konieczność zastosowania środków ochrony.”.

Zmienia się Zaleconą praktykę 3.11, jak następuje:

„3.11 Zalecona praktyka. Władze publiczne, przy współpracy z armatorami i administracją portową, powinny podjąć odpowiednie środki dla zorganizowania, w sposób satysfakcjonujący, ruchu w porcie, tak aby pasażerowie, załoga i bagaż były odprawione szybko i zapewnić w tym celu odpowiedni personel i urządzenia, ze zwróceniem szczególnej uwagi na środki załadunku, rozładunku i transportu bagażu (w tym wykorzystanie systemów mechanicznych) oraz na punkty, gdzie stwierdzono częste opóźnienia pasażerów. W razie potrzeby powinny zostać zapewnione środki do poruszania się pod dachem między statkiem a punktem kontroli pasażerów lub załogi. Te środki i urządzenia powinny być elastyczne i możliwe do rozbudowy, tak aby sprostać wzmocnionym środkom ochrony podczas sytuacji zwiększonego zagrożenia.”.

Zmienia się Zaleconą praktykę 3.11.1, jak następuje:

„3.11.1 Zalecona praktyka. Władze publiczne powinny:

(a) przy współpracy z armatorami i administracją portową, zastosować niezbędne środki, takie jak:

(i) metoda indywidualnego i nieprzerwanego odprawiania pasażerów i bagażu;

(ii) system pozwalający pasażerom na szybkie rozpoznanie i otrzymanie skontrolowanego bagażu, gdy tylko został on umieszczony w miejscach odbioru;

(iii) zapewnienie urządzeń i usług odpowiadających potrzebom pasażerów w podeszłym wieku i osobom niepełnosprawnym;

(b) zapewnić podjęcie przez administrację portową wszelkich koniecznych środków, w celu:

(i) zapewnienia pasażerom i ich bagażowi łatwego i szybkiego dostępu do miejscowych środków transportu;

(ii) łatwego dostępu do pomieszczeń, do których wzywa się załogę w celach urzędowych, które to pomieszczenia powinny być położone możliwie jak najbliżej siebie.”.

Dodaje się cztery nowe Zalecone praktyki 3.11.2, 3.11.3, 3.11.4 i 3.11.5 w następującym brzmieniu:

„3.11.2 Zalecona praktyka. Powinny zostać podjęte środki dla zapewnienia, aby wszystkie niezbędne informacje dotyczące transportu i bezpieczeństwa były dostępne w sposób łatwy i ciągły dla osób niedosłyszących i niedowidzących.

3.11.3 Zalecona praktyka. Wydzielone miejsca do przebywania lub przyjmowania osób starszych lub niepełnosprawnych na dworcu morskim powinny być usytuowane w bezpośredniej bliskości głównych wejść. Powinny być one jasno oznaczone odpowiednimi znakami. Drogi dostępu do nich powinny być wolne od wszelkich przeszkód.

3.11.4 Zalecona praktyka. Jeżeli dostęp do publicznych środków transportu jest ograniczony, powinny zostać podjęte wszelkie wysiłki dla zaoferowania naziemnych usług transportowych, za rozsądną cenę, poprzez zaadaptowanie istniejących lub planowanych usług, lub też poprzez ofertę specjalnych usług transportowych dla pasażerów mających problemy z poruszaniem się.

3.11.5 Zalecona praktyka. Powinny zostać zapewnione odpowiednie urządzenia na terminalach i statkach dla umożliwienia osobom w podeszłym wieku lub osobom niepełnosprawnym bezpiecznego wejścia i zejścia ze statku.”.

Zmienia się Normę 3.16.7, jak następuje:

„3.16.7 Norma. Generalnie, z wyjątkiem względów bezpieczeństwa oraz dla ustalenia tożsamości i pozwolenia na wjazd, pasażerowie statków wycieczkowych nie powinni być poddawani kontroli osobistej przez władze publiczne odpowiedzialne za kontrolę imigracyjną.”.

Zmienia się Normę 3.17.1, jak następuje:

„3.17.1 Norma. Z wyjątkiem względów bezpieczeństwa, pasażer w tranzycie, pozostający na pokładzie statku, którym przybył, i odpływający na pokładzie tego statku nie powinien zwyczajowo być poddawany rutynowej kontroli przez władze publiczne.”.

W rozdziale 5 dodaje się sekcję G w brzmieniu:

„G. KRAJOWE KOMITETY UŁATWIEŃ

5.13 Zalecona praktyka. Każdy Umawiający się Rząd powinien, jeżeli uważa, że taka decyzja jest konieczna i stosowna, opracować krajowy program dla ułatwienia obrotu morskiego, oparty na zaleceniach uproszczenia formalności zawartych w niniejszym załączniku, i zapewnić, aby celem tego programu było dostosowanie wszystkich możliwych działań do ułatwienia ruchu statków, ładunku, załóg, pasażerów, przesyłek pocztowych i zaopatrzenia, poprzez eliminacje niepotrzebnych przeszkód i opóźnień.

5.14 Zalecona praktyka. Każdy Umawiający się Rząd powinien powołać krajowy komitet ułatwień dla transportu morskiego lub podobną krajową jednostkę koordynacyjną, aby zachęcić do przyjmowania i wdrażania działań ułatwiających, pomiędzy poszczególnymi rządowymi resortami, agencjami i innymi organizacjami, których dotyczy lub które odpowiedzialne są za różne aspekty międzynarodowego obrotu morskiego, jak również między administracją portową, armatorami i operatorami statków.

Nota: Przy tworzeniu krajowego komitetu ułatwień lub podobnej jednostki koordynacyjnej szczebla państwowego, Umawiające się Rządy zachęca się do uwzględniania dyrektyw zapisanych w okólniku FAL.5/Circ.2.”.

Wersja obcojęzyczna