Dziennik Ustaw - rok 2005 nr 61 poz. 548

Na podstawie art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe warunki wykonywania polowania;

2) szczegółowe warunki znakowania tusz łosi, jeleni, danieli, muflonów, saren i dzików;

3) wzór upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego;

4) wzór książki ewidencji pobytu na polowaniu indywidualnym.

1) ambonie – rozumie się przez to nadziemne stanowisko myśliwskie, z którego korzystają myśliwi w czasie polowania, oczekując na zwierzynę;

2) broni załadowanej – rozumie się przez to broń z co najmniej jednym nabojem umieszczonym w komorze nabojowej lub w znajdującym się w broni magazynku;

3) chmarze – rozumie się przez to stado łosi, jeleni lub danieli;

4) flance – rozumie się przez to skrzydło linii myśliwych zagięte w kierunku nadchodzącej naganki;

5) licówce – rozumie się przez to łanię prowadzącą chmarę i czuwającą nad jej bezpieczeństwem;

6) miocie – rozumie się przez to określoną powierzchnię pola lub lasu zawartą między naganką – przed rozpoczęciem pędzenia – a myśliwymi, z której wypłaszana jest zwierzyna;

7) myśliwym – rozumie się przez to osobę fizyczną uprawnioną do wykonywania polowania;

8) nagance – rozumie się przez to jednego naganiacza lub grupę naganiaczy współpracujących ze sobą;

9) narogach – rozumie się przez to jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej: płuca, serce, wątrobę i nerki;

10) naganiaczu – rozumie się przez to uczestnika polowania, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny;

11) nocy – rozumie się przez to okres doby zaczynający się godzinę po zachodzie słońca i kończący się godzinę przed wschodem słońca;

12) otoku – rozumie się przez to linkę, na której prowadzony jest pies;

13) pędzeniu – rozumie się przez to naganianie zwierzyny przez nagankę w kierunku linii myśliwych stojących na stanowiskach;

14) podkładaczu z psem – rozumie się przez to myśliwego pędzącego zwierzynę z psem lub psami w miocie;

15) postrzałku – rozumie się przez to zranioną w wyniku postrzału zwierzynę;

16) przyspieszniku – rozumie się przez to urządzenie zmniejszające, przy oddawaniu strzału, siłę oporu języka spustowego;

17) przystrzelaniu broni – rozumie się przez to wyregulowanie przyrządów celowniczych, a następnie sprawdzenie na strzelnicy celności oddawanych strzałów;

18) stanowisku – rozumie się przez to miejsce, na którym myśliwy podczas polowania zbiorowego oczekuje na zwierzynę.

2. Polowanie na zwierzynę grubą odbywa się, z zastrzeżeniem ust. 3, wyłącznie przy użyciu myśliwskiej broni palnej o lufach gwintowanych i kalibrze minimum 5,6 mm oraz stosowanych do niej naboi myśliwskich z pociskami półpłaszczowymi, które w odległości 100 m od wylotu lufy posiadają energię nie mniejszą niż:

1) 2 500 J przy polowaniu na łosie;

2) 2 000 J przy polowaniu na jelenie, daniele, muflony i dziki;

3) 1 000 J przy polowaniu na sarny i dziki warchlaki;

4) 500 J przy polowaniu na drapieżniki.

3. Na zwierzynę, o której mowa w ust. 2, z wyjątkiem łosi i jeleni byków, dopuszcza się polowanie z broni o lufach gładkich, z użyciem myśliwskich naboi kulowych.

4. Do wykonywania polowania na zwierzynę drobną, z zastrzeżeniem ust. 5, używa się wyłącznie myśliwskich naboi śrutowych ze śrutem o średnicy do 4,5 mm.

5. Na drapieżniki poluje się, używając myśliwskich naboi kulowych wymienionych w ust. 2 i 3, myśliwskich naboi śrutowych wymienionych w ust. 4 lub naboi myśliwskich z pociskami pełnopłaszczowymi.

2. Dopuszcza się dochodzenie postrzałka przy użyciu sztucznego światła.

1) polowanie z psami lub naganką może odbywać się w okresie od dnia 1 października do dnia 15 stycznia; ograniczenie to nie dotyczy polowania z psami na ptactwo łowne, z psami i naganką na lisy oraz poszukiwania postrzałka z psem na otoku;

2) poszukiwanie postrzałka zwierzyny grubej w obwodzie łowieckim, w którym myśliwy nie ma upoważnienia do wykonywania polowania, może odbywać się pod warunkiem zawiadomienia o tym dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego w ciągu 24 godzin od chwili podjęcia poszukiwań; poszukujący postrzałka może korzystać z pomocy naganiacza lub innego myśliwego, a także przy udziale psa prowadzonego na otoku;

3) myśliwy powinien poszukiwać, dochodzić i uśmiercić ranną zwierzynę możliwie szybko i w sposób oszczędzający jej niepotrzebnych cierpień;

4) dopuszcza się podniesienie zwierzyny drobnej, która po strzale padła w cudzym obwodzie łowieckim w polu widzenia od granicy tego obwodu;

5) polowanie na ptactwo może odbywać się pod warunkiem używania ułożonego w tym celu psa, z tym że jeden pies przypada na nie więcej niż trzech myśliwych;

6) polowanie na zwierzynę grubą może odbywać się pod warunkiem zapewnienia udziału w poszukiwaniach postrzałka ułożonego w tym celu psa.

2. Jeżeli dzień 1 października przypada na dzień następny po dniu wolnym od pracy, okres polowań z psami lub naganką, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, rozpoczyna się pierwszego z dni wolnych od pracy bezpośrednio przed dniem 1 października.

3. Jeżeli dzień 15 stycznia przypada na dzień poprzedzający dzień wolny od pracy, okres polowań z psami lub naganką, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, kończy się ostatniego dnia wolnego od pracy z dni następujących bezpośrednio po dniu 15 stycznia.

4. Przy określaniu rozpoczęcia i zakończenia okresu polowań z psami lub naganką, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przyjmuje się, że dzień wolny od pracy to niedziele i święta, określone w odrębnych przepisach o dniach wolnych od pracy, oraz soboty.

1) licówki;

2) zwierzyny przy paśnikach, lizawkach, pasach zaporowych oraz punktach stałego dokarmiania, z wyjątkiem polowań przy nęciskach na dziki i drapieżniki;

3) zwierzyny z pojazdów mechanicznych i konnych oraz łodzi o napędzie mechanicznym z pracującym silnikiem;

4) zwierzyny na ogrodzonych poletkach żerowych w okresie wegetacji uprawianych na nich roślin i w czasie udostępniania ich zwierzynie;

5) ptactwa niebędącego w locie, z wyjątkiem jarząbków, gęsi i łysek;

6) zajęcy pozostających w bezruchu w terenie polnym;

7) celów nierozpoznanych.

1) dziki, piżmaki i drapieżniki łowieckie – przez myśliwego wyposażonego w myśliwską broń palną z zamontowanym optycznym przyrządem celowniczym, o którym mowa w § 4 ust. 1, oraz w lornetkę;

2) gęsi i kaczki – na zlotach i przelotach.

2. Myśliwy polujący w nocy jest obowiązany zachować wyjątkową ostrożność, a w szczególności:

1) znać dokładnie teren w rejonie polowania;

2) nie strzelać w kierunku osad i dróg publicznych;

3) przed strzałem, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 1, osobiście rozpoznać przez lornetkę cel i teren na linii strzału;

4) w razie oddania strzału i niepodniesienia zwierzyny w nocy sprawdzić wynik strzału przy świetle dziennym.

1) używania broni myśliwskiej sprawnej technicznie;

2) przystrzeliwania broni co najmniej raz w roku;

3) sprawdzania każdorazowo przed załadowaniem broni, czy lufy nie są zatkane;

4) trzymania broni zawsze lufami skierowanymi w górę lub w dół: podczas ładowania i rozładowania broni, poruszania się w terenie, w czasie przerw w polowaniu, zajmowania miejsca w pojeździe lub wychodzenia z niego i w innych podobnych okolicznościach – niezależnie od tego, czy broń jest załadowana, czy rozładowana.

2. Przy przechodzeniu lub przejeżdżaniu przez tereny zabudowane, albo poruszaniu się pojazdem, w obwodzie, w którym myśliwy wykonuje polowanie, broń powinna być rozładowana.

2. Na polowaniu zbiorowym między pędzeniami myśliwy musi usunąć naboje z komór nabojowych przed zejściem ze stanowiska. Ponowne wprowadzenie nabojów do komór nabojowych może nastąpić dopiero po zajęciu stanowiska w następnym pędzeniu.

3. Po zakończeniu ostatniego pędzenia, przed zejściem ze stanowiska, myśliwy musi broń rozładować.

4. Prowadzący polowanie powinien wyrywkowo sprawdzać w czasie przerw w polowaniu, czy myśliwi usunęli naboje z komór nabojowych, a po jego zakończeniu, czy myśliwi rozładowali broń.

5. Używanie optycznych przyrządów celowniczych na polowaniu zbiorowym jest możliwe wyłącznie za zgodą prowadzącego polowanie, pod warunkiem że luneta ma ustaloną krotność nie większą niż trzy.

2. W czasie poruszania się w terenie nierównym, zakrzewionym, grząskim, śliskim, w głębokim śniegu, w momencie karcenia psa lub odbierania od niego aportu, troczenia ptactwa broń musi być zabezpieczona przed możliwością oddania strzału.

3. Odłożona w czasie przerw w polowaniu broń musi być rozładowana, znajdować się w pobliżu i w polu widzenia myśliwego oraz być zabezpieczona przed upadkiem.

1) na linii strzału znajdują się myśliwi lub inne osoby albo zwierzęta gospodarskie, budynki lub pojazdy, a odległość od nich nie gwarantuje warunków bezpiecznego strzału;

2) zwierzyna znajduje się na szczytach wzniesień;

3) zwierzyna znajduje się w odległości mniejszej niż 200 metrów od pracujących maszyn rolniczych.

2. Myśliwy może oddać strzał do zwierzyny znajdującej się od niego w odległości nie większej niż:

1) 40 m – w razie strzału śrutem lub kulą z broni o lufach gładkich;

2) 100 m – w razie strzału kulą z broni o lufach gwintowanych, przy wykorzystaniu otwartych przyrządów celowniczych;

3) 200 m – w razie strzału kulą z broni o lufach gwintowanych, przy wykorzystaniu optycznych przyrządów celowniczych.

2. Na polowaniu zbiorowym prowadzący polowanie nie dopuszcza lub wyklucza z polowania osoby nieprzestrzegające reguł, o których mowa w ust. 1.

1) w terenie o ograniczonej widoczności lub w warunkach zmniejszających widoczność;

2) przy nasilonych pracach w polu, pracach pielęgnacyjnych i eksploatacyjnych w lesie oraz przy zbiorze runa leśnego.

2. W sytuacji, gdy myśliwemu towarzyszy osoba nieposiadająca uprawnień do wykonywania polowania, jest on obowiązany pouczyć ją o sposobie zachowania się na polowaniu.

1) nie wolno strzelać wzdłuż linii myśliwych; za strzał wzdłuż linii myśliwych uważa się strzał, przy którym pocisk kulowy lub skrajne śruty wiązki przechodzą lub w przedłużeniu przeszłyby w odległości mniejszej niż 10 m od stanowiska sąsiada;

2) nie wolno strzelać ze stanowiska na linii myśliwych w kierunku stanowisk na flankach i ze stanowisk na flankach w kierunku linii myśliwych, jeżeli odległość między tymi stanowiskami lub ukształtowanie terenu nie zapewnia bezpieczeństwa;

3) nie wolno zajmować stanowisk w rowach, wykopach i zagłębieniach terenu;

4) po zajęciu stanowiska myśliwy jest obowiązany przyjąć pozycję stojącą lub siedzącą;

5) oddanie strzału może nastąpić jedynie z pozycji stojącej; ograniczenie to nie dotyczy strzałów oddawanych z ambon;

6) strzał kulą do zwierzyny znajdującej się poza miotem jest dopuszczalny na odległość nie większą niż 100 m;

7) strzał kulą do zwierzyny znajdującej się w miocie jest dopuszczalny, z zachowaniem szczególnej ostrożności, na odległość nie większą niż 40 m;

8) oddawanie strzału do zwierzyny płowej w miot może nastąpić tylko za zgodą prowadzącego polowanie, w warunkach gwarantujących bezpieczeństwo;

9) nie wolno strzelać do zwierzyny znajdującej się w miocie, jeżeli naganka znajduje się od myśliwego w odległości mniejszej niż 150 m w terenie otwartym i w odległości mniejszej niż 100 m w terenie leśnym;

10) wolno strzelać do ptactwa w locie w kierunku naganki lub w kierunku innych myśliwych, jeżeli strzał oddaje się w górę pod kątem nie mniejszym niż 60°, a na linii strzału nie ma gałęzi lub innych przeszkód;

11) oddawanie strzału między poszczególnymi pędzeniami jest dopuszczalne, za zgodą prowadzącego polowanie, tylko do zwierzyny postrzelonej lub chorej.

1) udziela pierwszej pomocy poszkodowanemu;

2) organizuje transport poszkodowanego do placówki służby zdrowia lub wzywa lekarza;

3) zabezpiecza miejsce i ślady wypadku;

4) w miarę możliwości odtwarza okoliczności, w których zdarzył się wypadek, ustala jego świadków i sporządza odręczny szkic sytuacyjny;

5) sporządza protokół.

1) odebrać i zabezpieczyć broń sprawcy i poszkodowanego;

2) bezzwłocznie powiadomić o wypadku najbliższą jednostkę Policji;

3) ustalić numery stanowisk, jakie w momencie zaistnienia wypadku zajmowali myśliwi, i zabezpieczyć kartki z numerami stanowisk.

2. Protokół, o którym mowa w § 19 pkt 5, sporządza się w trzech egzemplarzach podpisanych przez prowadzącego polowanie oraz świadków wypadku.

3. Protokoły przekazuje się dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1, również Policji.

2. Polowanie indywidualne nie może odbywać się z użyciem naganki lub podkładacza z psem.

2. Upoważnienie jest drukiem ścisłego zarachowania i jest wydawane na jeden obwód łowiecki w dwóch egzemplarzach, po jednym dla myśliwego oraz dla dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego.

3. Wydane upoważnienie może zostać przedłużone tylko jeden raz.

4. Myśliwy przekazując do punktu skupu tusze zwierzyny pozyskanej na polowaniu indywidualnym, okazuje egzemplarz upoważnienia osobie prowadzącej punkt skupu celem dokonania stosownej adnotacji.

5. Myśliwy jest obowiązany zwrócić wydającemu upoważnienie po jego wykorzystaniu lub utracie przez nie terminu ważności.

6. Wzór upoważnienia stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. O miejscu wyłożenia książki ewidencji oraz o danych personalnych (imię, nazwisko i adres) osoby upoważnionej do dokonywania wpisów dzierżawca lub zarządca obwodu łowieckiego jest obowiązany poinformować pisemnie właściwego nadleśniczego oraz okazywać mu ją lub upoważnionej przez niego osobie, a także innym upoważnionym do tego osobom na każde żądanie.

2. Polowanie zbiorowe może być wykonywane z udziałem zarówno naganki, jak i psów.

3. Pierwsze pędzenie nie może rozpocząć się wcześniej niż o wschodzie słońca, a ostatnie pędzenie nie może zakończyć się później niż o zachodzie słońca.

2. Prowadzący polowanie powinien przeprowadzać je w sposób niepowodujący szkód w uprawach.

3. Prowadzący polowanie może zlecić uczestnikom wykonanie niektórych czynności związanych z polowaniem.

2. Jeżeli polecenia wydawane przez prowadzącego polowanie zbiorowe lub sposób prowadzenia przez niego polowania są sprzeczne z obowiązującymi przepisami lub mogą zagrażać bezpieczeństwu otoczenia, myśliwy może wycofać się z polowania, zawiadamiając o tym prowadzącego polowanie.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, myśliwy zawiadamia o tym niezwłocznie dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego.

2. Osoby przyjęte do naganki należy otoczyć opieką, a w czasie polowania sprawdzać ich obecność.

3. Organizujący polowanie zbiorowe oraz prowadzący to polowanie są odpowiedzialni za zaopatrzenie naganiaczy w wierzchnie okrycie zapewniające ich dobrą widzialność przez myśliwych.

2. Polowanie uważa się za rozpoczęte z chwilą przystąpienia do odprawy myśliwych.

1) poinformować, jaką zwierzynę, w jakiej ilości przewidziano do odstrzału;

2) poinformować, komu powierzono apteczkę;

3) omówić przewidziane sygnały i obowiązujące zasady bezpieczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem aktualnych warunków terenowych i atmosferycznych, oraz przekazać inne uwagi dotyczące polowania;

4) okazać myśliwym uczestniczącym w polowaniu wszystkie psy, które mogą brać udział w tym polowaniu;

5) sprawdzić dokumenty uprawniające do udziału w polowaniu.

2. Po odprawie dokonuje się losowania stanowisk; numeracja stanowisk zaczyna się od lewej flanki.

3. Prowadzący polowanie może nie brać udziału w losowaniu stanowisk; w takim przypadku po rozprowadzeniu ma obowiązek zająć stanowisko za ostatnim z rozprowadzonych myśliwych.

1) ruszenie naganki;

2) zakaz strzału w miot;

3) koniec pędzenia i obowiązek usunięcia nabojów z komór nabojowych.

2. Prowadzący polowanie:

1) ustala rodzaj sygnałów oznaczających czynności, o których mowa w ust. 1;

2) może zarządzić pominięcie pierwszego i drugiego sygnału jako niecelowych lub mogących wprowadzić w błąd uczestników polowania; naganka rusza wówczas o godzinie określonej przez prowadzącego polowanie, a warunki oddania strzału ustala się na podstawie § 17;

3) jest obowiązany w przypadku, o którym mowa w pkt 2, poinformować wszystkich uczestników polowania o tych zmianach i o znaczeniu każdego sygnału;

4) jest odpowiedzialny za rozprowadzenie myśliwych na stanowiska;

5) powinien każdorazowo, przed rozprowadzeniem myśliwych na stanowiska, podać im miejsce lub kierunek zbiórki po zakończeniu pędzenia.

1) myśliwy zajmuje stanowisko w miejscu wskazanym mu przez rozprowadzającego, przy czym wolno mu przesunąć się nie więcej niż trzy metry w prawo lub w lewo wzdłuż linii myśliwych;

2) w czasie zajmowania stanowisk oraz na stanowisku myśliwy jest obowiązany zachowywać się cicho i spokojnie;

3) po zajęciu stanowiska myśliwy nawiązuje łączność wzrokową z myśliwymi na sąsiednich stanowiskach i w miarę możliwości potwierdza to widocznym ruchem ręki;

4) myśliwy pozostaje na stanowisku aż do sygnału oznajmiającego koniec pędzenia, z zastrzeżeniem pkt 5;

5) w sytuacji wymagającej niesienia w nagłych wypadkach pomocy innym osobom myśliwy, schodząc ze stanowiska, powinien w miarę możliwości powiadomić o tym swoich sąsiadów oraz rozładować broń, z zastrzeżeniem pkt 6;

6) zejście ze stanowiska z bronią załadowaną jest dopuszczalne tylko w razie konieczności udzielenia pomocy osobie zaatakowanej przez zwierzynę.

2. Jeżeli myśliwy lub myśliwi spełniają w danym pędzeniu rolę naganki, obowiązuje ich bezwzględny zakaz strzelania, z uwzględnieniem ust. 3, a broń muszą mieć rozładowaną.

3. Jeżeli nagankę stanowią wyłącznie jeden lub dwaj myśliwi korzystający z psów, prowadzący polowanie może zezwolić jednemu lub obu na strzelanie podczas pędzenia wyłącznie do dzików.

4. Jeżeli w polowaniu na zwierzynę grubą dopuszcza się możliwość strzelania zajęcy, do naganiania zwierzyny nie wolno używać psów.

1) pędzenie odbywa się bez udziału psów;

2) myśliwi są rozstawieni na linii wzdłuż jednego z boków miotu i na flankach, a naganka jest rozstawiona naprzeciwko tej linii;

3) na flance nie może znajdować się więcej niż dwóch myśliwych.

2. Myśliwy może strzelać do zwierzyny znajdującej się co najwyżej w połowie odległości między stanowiskami, z zastrzeżeniem ust. 3.

3. Do zwierzyny znajdującej się bliżej stanowiska sąsiada wolno strzelać dopiero po oddaniu przez niego dwóch nieskutecznych strzałów lub po wyraźnym zasygnalizowaniu przez niego rezygnacji z oddania strzałów lub drugiego strzału.

1) pies powinien być trzymany na otoku;

2) myśliwy może używać psa do dochodzenia postrzałka tylko po zakończeniu pędzenia i za zgodą prowadzącego polowanie.

2. Prowadzący polowanie obowiązany jest dopilnować spełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

3. Prowadzący polowanie, na prośbę myśliwego, powinien udzielić mu pomocy podczas dochodzenia postrzałka zwierzyny grubej.

4. Myśliwy dochodzący postrzałka nie może wymagać przerwania polowania.

5. Myśliwy powracający z poszukiwania postrzałka jest obowiązany zatrzymać się w bezpiecznym miejscu; może włączyć się do polowania po zakończeniu pędzenia i zgłoszeniu powrotu prowadzącemu polowanie.

2. Uczestnik polowania, który zamierza opuścić polowanie przed jego zakończeniem, może to zrobić w przerwie między pędzeniami i po powiadomieniu prowadzącego polowanie.

3. Do obowiązków prowadzącego polowanie należy poinformowanie wszystkich uczestników o dołączeniu lub wycofaniu się uczestnika polowania.

2. Prowadzący polowanie zbiorowe, w terminie do siedmiu dni od zakończenia polowania, sporządza protokół zawierający:

1) numer lub numery obwodów łowieckich;

2) datę odbycia polowania zbiorowego;

3) wyszczególnienie gatunków zwierzyny przewidzianej do odstrzału;

4) godzinę rozpoczęcia i zakończenia polowania zbiorowego;

5) listę uczestników;

6) wyszczególnienie pozyskanej zwierzyny;

7) sposób zagospodarowania pozyskanej zwierzyny;

8) uwagi dotyczące przebiegu polowania zbiorowego.

3. Prowadzący polowanie przekazuje protokół, o którym mowa w ust. 2, dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego.

4. Dla tusz zwierzyny pozyskanej na polowaniu zbiorowym dzierżawca lub zarządca obwodu łowieckiego wydaje świadectwo pochodzenia zwierzyny będące drukiem ścisłego zarachowania.

5. Świadectwo pochodzenia zwierzyny wydaje się w dwóch egzemplarzach, z czego jeden dostarcza się osobie prowadzącej punkt skupu wraz z tuszami pozyskanej zwierzyny.

6. Świadectwo pochodzenia zwierzyny stanowi druk ścisłego zarachowania, który zawiera:

1) pieczęć dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego;

2) miejsce i datę wystawienia;

3) numer dokumentu;

4) dane dotyczące zwierzyny pozyskanej na polowaniu zbiorowym:

a) gatunek oraz płeć sztuki zwierzyny,

b) datę oraz godzinę pozyskania;

5) miejsce pozyskania:

a) numer obwodu łowieckiego,

b) nadleśnictwo,

c) województwo;

6) czytelny podpis za dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego.

2. W przypadku braku porozumienia, któremu z nich należy przyznać strzeloną śrutem zwierzynę drobną – prowadzący polowanie może rozstrzygnąć spór, stosując następujące kryteria:

1) po kolejnych strzałach – decydujący jest strzał, który unieruchomił zwierzynę;

2) po jednoczesnych strzałach – decydujący jest strzał oddany z bliższej odległości, a w razie równych odległości – strzał oddany w lewą stronę;

3) w razie dostrzelenia przez innego myśliwego zranionego ptaka – należy on do myśliwego, który go zranił.

2. Zespół arbitrów wydaje decyzję, stosując następujące kryteria:

1) po 2 lub więcej kolejnych celnych strzałach kulowych – decydujący jest pierwszy strzał unieruchamiający zwierzynę lub uznany za śmiertelny;

2) po jednoczesnych strzałach – decyduje strzał uznany za śmiertelny;

3) po jednoczesnych strzałach uznanych za śmiertelne decyduje strzał dany z bliższej odległości, a w razie równych odległości – strzał dany w lewą stronę.

2. Niezgłoszenie przez zainteresowanego myśliwego prowadzącemu polowanie swych roszczeń do spornej zwierzyny zaraz po podniesieniu sztuki spornej pozbawia go prawa do ubiegania się o jej przyznanie.

2. Przy wykonywaniu polowania z użyciem ptaków łowczych stosuje się następujące metody:

1) łowy indywidualne – z ptakiem łowczym z rękawicy, z ptakiem łowczym z wolnego lotu, lotu towarzyszącego, z czatu, z konia albo z podjazdu;

2) łowy zbiorowe – z ruchomą linią sokolników.

3. Podczas łowów zbiorowych, w trakcie wykonywania pracy przez jednego ptaka łowczego, wszystkie pozostałe współuczestniczące w łowach ptaki powinny znajdować się na rękawicach sokolników i w tym czasie nie mogą być użyte do łowów.

2. Przy strzelonej zwierzynie, leżącej w określonym porządku według łowieckiej hierarchii i tradycji, zbierają się i ustawiają myśliwi oraz naganka.

2. Pokot powinien być, w miarę możliwości, uświetniony tradycyjnymi sygnałami myśliwskimi.

2. Znak składa się z dwóch części, z których jedna jest zakładana na nacięcie wykonane pomiędzy kością skokową a ścięgnem Achillesa, natomiast druga jest dołączana do narogów pozyskanej zwierzyny.

3. Konstrukcja znaku powinna uniemożliwić jego ponowne użycie.

4. Wzór oraz opis znaku stanowią załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. Dostarczający otrzymuje od osoby prowadzącej skup dokument stwierdzający przyjęcie tuszy do punktu skupu, który stanowi druk ścisłego zarachowania.

3. Dokument stwierdzający przyjęcie tuszy do punktu skupu zawiera:

1) pieczęć przedsiębiorcy prowadzącego punkt skupu;

2) określenie miejscowości punktu skupu;

3) numer dokumentu;

4) określenie dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego;

5) imię i nazwisko myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę;

6) adres myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę;

7) datę, godzinę i miejsce pozyskania zwierzyny;

8) określenie gatunku pozyskanej zwierzyny oraz numer tuszy w upoważnieniu lub w świadectwie pochodzenia zwierzyny;

9) numer znaku, o którym mowa w § 50 ust. 1;

10) numer obwodu łowieckiego;

11) województwo;

12) określenie klasy jakości tuszy;

13) wagę tuszy wyrażoną w kg;

14) cenę jednostkową za kg tuszy;

15) wartość tuszy;

16) numer upoważnienia lub świadectwa pochodzenia zwierzyny;

17) oświadczenie myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę o braku zastrzeżeń wagowych i jakościowych oraz o załączeniu oświadczenia, o którym mowa w art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. Nr 33, poz. 288 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 68 i Nr 23, poz. 188);

18) datę i godzinę przyjęcia tuszy potwierdzoną podpisem przyjmującego;

19) podpis myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę.

Minister Środowiska: J. Swatoń

¹⁾ Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej – środowisko, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 134, poz. 1438).

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 113, poz. 984 oraz z 2004 r. Nr 92, poz. 880, Nr 172, poz. 1802 i Nr 173, poz. 1808.

³⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 4 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków wykonywania polowania oraz obowiązku znakowania (Dz. U. Nr 35, poz. 215, z 1999 r. Nr 3, poz. 19 oraz z 2002 r. Nr 13, poz. 127), które utraciło moc na podstawie art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 172, poz. 1802).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Środowiska
z dnia 23 marca 2005 r. (poz. 548)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

WZÓR ORAZ OPIS ZNAKU SŁUŻĄCEGO DO ZNAKOWANIA TUSZ ZWIERZYNY GRUBEJ