Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 226 poz. 2295

Na podstawie art. 70 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 144, poz. 1529) zarządza się, co następuje:

2. W toku postępowania Rzecznik Dyscyplinarny powinien dążyć do szczegółowego wyjaśnienia sprawy. W tym celu może on przesłuchać diagnostę laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie, świadków, biegłych, jak również przeprowadzić inne dowody.

3. Sąd Dyscyplinarny jest obowiązany dążyć do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy. W tym celu może dopuszczać z urzędu wszelkie dowody, jeśli uzna, że są potrzebne do uzupełnienia materiału.

4. Rzecznik Dyscyplinarny i sąd dyscyplinarny czuwają, aby w toku postępowania jego uczestnicy nie ponieśli szkody z powodu nieznajomości przepisów prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych informacji i wyjaśnień.

2. Przewodniczący sądu dyscyplinarnego kieruje pracą sądu, a w szczególności:

1) zaznajamia się z każdą sprawą wpływającą do sądu i wyznacza terminy poszczególnych posiedzeń;

2) ustala skład orzekający oraz wyznacza jego przewodniczącego.

2. W przypadku wyłączenia jawności mogą być obecne na rozprawie, oprócz osób biorących udział w postępowaniu, po dwie osoby wskazane przez Rzecznika Dyscyplinarnego i obwinionego diagnostę laboratoryjnego. Jeżeli jest kilku obwinionych diagnostów laboratoryjnych, każdy z nich może żądać pozostawienia na sali rozpraw po jednej osobie.

2. W przypadku dłuższej nieobecności w kraju diagnosty laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie, uniemożliwiającej prowadzenie postępowania, właściwy sąd dyscyplinarny może zawiesić postępowanie na czas trwania przeszkody.

3. Postępowanie może być zawieszone, jeżeli o ten sam czyn, który stanowi przewinienie dyscyplinarne, toczy się postępowanie karne, którego ustalenia lub wynik mogą mieć istotne znaczenie dla orzeczenia.

2. W przypadku gdy czyny kilku sprawców, które stanowią odrębne przewinienia, jednak wiążą się ze sobą, możliwe jest łączne prowadzenie sprawy. Postanowienie o łącznym prowadzeniu postępowania wyjaśniającego podejmuje Rzecznik Dyscyplinarny.

3. Jeżeli diagnoście laboratoryjnemu, którego dotyczy postępowanie, zarzuca się popełnienie dwóch lub więcej przewinień dyscyplinarnych, postępowanie przeprowadza się łącznie, chyba że jest to niemożliwe lub w znacznym stopniu utrudnione.

2. Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka:

1) w składzie trzyosobowym w sprawach odpowiedzialności dyscyplinarnej wymienionych w art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej, zwanej dalej „ustawą"

2) w składzie pięcioosobowym w sprawach odwołań od orzeczeń Sądu Dyscyplinarnego.

2. Wniosek o wyłączenie może być złożony w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o terminie rozprawy. Jeżeli przyczyna wyłączenia doszła do wiadomości strony później, termin ten liczy się od chwili dowiedzenia się o tej przyczynie.

3. Jeżeli po wysłaniu zawiadomienia o terminie rozprawy nastąpiła zmiana składu sądu dyscyplinarnego, termin, o którym mowa w ust. 2, biegnie od chwili dowiedzenia się o tym fakcie przez wnioskodawcę. Wniosek można złożyć najpóźniej do chwili rozpoczęcia rozprawy.

2. O wyłączeniu Rzecznika Dyscyplinarnego Sąd Dyscyplinarny rozstrzyga postanowieniem.

2. Obrońca z urzędu może być ustanowiony spośród diagnostów laboratoryjnych lub adwokatów.

3. Obrońcą nie może być członek sądu dyscyplinarnego i Rzecznik Dyscyplinarny.

4. W przypadku gdy diagnosta laboratoryjny, którego dotyczy postępowanie, nie ma obrońcy z wyboru, sąd dyscyplinarny wyznacza mu obrońcę z urzędu, jeżeli:

1) zachodzi uzasadniona wątpliwość co do poczytalności diagnosty laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie;

2) postępowanie toczy się po śmierci diagnosty laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie.

5. Sąd dyscyplinarny na wniosek diagnosty laboratoryjnego lub z urzędu może wyznaczyć mu obrońcę z urzędu także w innych uzasadnionych przypadkach.

6. Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się również w toku postępowania wyjaśniającego.

7. Obrońca jest obowiązany zachować w tajemnicy wszystko, o czym się dowie w związku z wykonywaniem czynności obrońcy.

1) zgłoszenia wniosków dowodowych;

2) wniesienia zażalenia na postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego i o umorzeniu postępowania;

3) wniesienia odwołania od orzeczenia sądu dyscyplinarnego kończącego postępowanie, z zastrzeżeniem § 41 ust. 2.

2. Pokrzywdzony jest uprawniony do przeglądania akt sprawy, z tym że Rzecznik Dyscyplinarny lub sąd dyscyplinarny może ograniczyć pokrzywdzonemu dostęp do nich w zakresie objętym tajemnicą zawodową, o której mowa w art. 29 ustawy, lub tajemnicą lekarską.

2. W przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w ust. 1, Rzecznik Dyscyplinarny wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, które doręcza wraz z uzasadnieniem pokrzywdzonemu i diagnoście laboratoryjnemu, na którego złożono skargę.

3. Jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 1, wystąpią w toku postępowania wyjaśniającego, Rzecznik Dyscyplinarny wydaje postanowienie o umorzeniu wszczętego postępowania, które doręcza wraz z uzasadnieniem pokrzywdzonemu i diagnoście laboratoryjnemu, którego dotyczy postępowanie.

4. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie do Sądu Dyscyplinarnego.

2. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie diagnosty laboratoryjnego, dokładne określenie zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego i uzasadnienie.

3. Na wniosek diagnosty laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie, jego obrońca może być obecny przy składaniu wyjaśnień.

2. Diagnosta laboratoryjny, którego dotyczy postępowanie, ma prawo w toku postępowania wyjaśniającego zgłaszać wnioski dotyczące przesłuchania świadków, powołania biegłych oraz przeprowadzenia innych dowodów.

3. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania wyjaśniającego, Rzecznik Dyscyplinarny wydaje postanowienie o jego zamknięciu, o czym powiadamia diagnostę laboratoryjnego, którego dotyczy postępowanie, udostępnia mu zebrane dowody oraz umożliwia złożenie dodatkowych wyjaśnień i wniosków dowodowych, w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia.

2. Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem, o którym mowa w ust. 1, doręcza się diagnoście laboratoryjnemu, którego dotyczy postępowanie, oraz pokrzywdzonemu.

3. Na postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego diagnoście laboratoryjnemu, którego dotyczy postępowanie, i pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie do Sądu Dyscyplinarnego.

2. Wniosek o ukaranie zawiera:

1) imię i nazwisko, nazwisko rodowe, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, adres zamieszkania obwinionego diagnosty laboratoryjnego oraz jego miejsce pracy i zajmowane stanowisko;

2) dokładne określenie zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków z niego wynikających;

3) imiona i nazwiska oraz adresy zamieszkania świadków, którzy mają być wezwani na rozprawę, jak również inne dowody;

4) uzasadnienie wniosku.

3. O skierowaniu wniosku do Sądu Dyscyplinarnego Rzecznik Dyscyplinarny zawiadamia pokrzywdzonego, obwinionego diagnostę laboratoryjnego i Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych.

2. W szczególnie uzasadnionym przypadku Sąd Dyscyplinarny może przedłużyć okres postępowania wyjaśniającego na dalszy czas oznaczony, nie dłuższy niż 3 miesiące.

3. W przypadku niezakończenia postępowania wyjaśniającego w terminie 6 miesięcy akta sprawy przekazuje się Wyższemu Sądowi Dyscyplinarnemu, który może przedłużyć postępowanie wyjaśniające na dalszy czas oznaczony.

2. Na posiedzeniu niejawnym Sąd Dyscyplinarny wydaje postanowienie o:

1) umorzeniu postępowania;

2) zawieszeniu postępowania;

3) przekazaniu sprawy Rzecznikowi Dyscyplinarnemu w celu uzupełnienia postępowania wyjaśniającego albo

4) skierowaniu sprawy do rozpoznania na rozprawie,

które doręcza stronom, a postanowienie, o którym mowa w pkt 1, doręcza również pokrzywdzonemu.

3. Na postanowienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3, stronom przysługuje zażalenie; pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie na postanowienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 1.

4. Postanowienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, powinno wskazywać, w jakim kierunku ma nastąpić uzupełnienie postępowania, oraz określać termin zakończenia postępowania, nie dłuższy niż 3 miesiące.

2. Pomiędzy terminem doręczenia obwinionemu diagnoście laboratoryjnemu wniosku o ukaranie a terminem rozprawy powinno upłynąć co najmniej 14 dni. W przypadku niezachowania tego terminu obwiniony diagnosta laboratoryjny lub jego obrońca może żądać odroczenia rozprawy.

3. W zawiadomieniu stron o rozprawie wymienia się wyznaczony skład orzekający Sądu Dyscyplinarnego.

4. Przewodniczący Sądu Dyscyplinarnego zarządza wezwanie świadków i biegłych oraz przedstawienie innych dowodów wskazanych we wniosku o ukaranie, a także w innych uzasadnionych wnioskach zgłoszonych przez strony przed rozpoczęciem rozprawy.

5. Udział Rzecznika Dyscyplinarnego w rozprawie jest obowiązkowy.

6. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego diagnosty laboratoryjnego lub jego obrońcy na rozprawie nie stanowi przeszkody do rozpoznania sprawy, chyba że Sąd Dyscyplinarny uzna ich obecność za konieczną.

2. Jeżeli świadek nie może stawić się z powodu przeszkody zbyt trudnej do usunięcia. Sąd Dyscyplinarny zleca jego przesłuchanie członkowi wyznaczonemu ze swego składu. Strony mają prawo brać udział w przesłuchaniu.

3. Zwolnienie świadka lub biegłego od przyrzeczenia zależy od uznania Sądu. Na żądanie strony świadek lub biegły jest obowiązany złożyć przyrzeczenie.

4. W zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu do przyrzeczeń stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego.

2. Materiały sprawy za zgodą stron mogą być bez odczytania uznane za materiał dowodowy.

3. Sąd Dyscyplinarny może z ważnych powodów zarządzić przerwę w rozprawie na okres nie dłuższy niż 21 dni.

4. Rozprawę przerwaną prowadzi się po przerwie w dalszym ciągu, a od początku – jeżeli skład sądu uległ zmianie albo sąd uzna to za konieczne.

5. W przypadku przekroczenia terminu przerwy rozprawę uważa się za odroczoną.

6. Sąd Dyscyplinarny odracza rozprawę w przypadku:

1) niestawiennictwa Rzecznika Dyscyplinarnego;

2) usprawiedliwionego niestawiennictwa obwinionego diagnosty laboratoryjnego;

3) niestawiennictwa obwinionego diagnosty laboratoryjnego, którego obecność na rozprawie uznał za konieczną;

4) niestawiennictwa obwinionego diagnosty laboratoryjnego, któremu wezwanie nie zostało doręczone.

7. Sąd Dyscyplinarny może odroczyć rozprawę w przypadku niestawiennictwa świadka lub biegłego albo z innej ważnej przyczyny.

8. Rozprawę odroczoną prowadzi się w nowym terminie od początku. Sąd może wyjątkowo prowadzić rozprawę odroczoną w dalszym ciągu, chyba że skład sądu uległ zmianie.

9. Za zmianę składu sądu, o której mowa w ust. 4 i 8, nie uznaje się wejścia w skład sądu sędziego rezerwowego, o którym mowa w § 8.

2. W przypadku odroczenia rozprawy z przyczyny określonej w ust. 1 Rzecznik Dyscyplinarny wnosi nowy lub dodatkowy wniosek o ukaranie.

2. Przebieg narady i głosowania nad orzeczeniem nie podlegają ujawnieniu. W naradzie i głosowaniu uczestniczyć mogą tylko członkowie składu orzekającego.

2. Sąd Dyscyplinarny wymierza karę, biorąc pod uwagę stopień winy, naruszenie zasad etyki zawodowej oraz naruszenie przepisów dotyczących wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej, skutki czynu oraz zachowanie się obwinionego diagnosty laboratoryjnego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu.

2. Przy orzekaniu kary łącznej stosuje się następujące zasady:

1) w przypadku orzeczenia kar upomnienia i nagany wymierza się karę łączną nagany;

2) kara zawieszenia prawa wykonywania zawodu nie wyłącza orzeczenia kary upomnienia i nagany;

3) przy orzeczeniu za kilka przewinień kar zawieszenia prawa wykonywania zawodu kara łączna nie może przekroczyć 5 lat;

4) przy orzeczonych za kilka przewinień karach rodzajowo różnych i kary pozbawienia prawa wykonywania zawodu wymierza się karę łączną pozbawienia prawa wykonywania zawodu.

3. Zasady przewidziane w ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku wydania orzeczenia łącznego. Do orzeczenia łącznego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego o wyroku łącznym.

2. W sprawach szczególnie zawiłych Sąd Dyscyplinarny może odroczyć ogłoszenie orzeczenia na czas nieprzekraczający 7 dni.

1) oznaczenie sądu, który je wydał, oraz nazwiska członków sądu. Rzecznika Dyscyplinarnego i protokolanta;

2) datę oraz miejsce rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia;

3) imię i nazwisko oraz inne dane określające tożsamość obwinionego diagnosty laboratoryjnego;

4) opis zarzuconego przewinienia dyscyplinarnego;

5) rozstrzygnięcie Sądu Dyscyplinarnego;

6) uzasadnienie.

2. Orzeczenie skazujące ponadto zawiera:

1) dokładne określenie przewinienia dyscyplinarnego przypisanego obwinionemu diagnoście laboratoryjnemu przez Sąd Dyscyplinarny;

2) rozstrzygnięcie co do kary.

3. Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego uprawomocnia się po upływie terminu przewidzianego w § 41 do złożenia środka odwoławczego.

2. Uzasadnienie, o którym mowa w ust. 1, powinno być sporządzone na piśmie w terminie 14 dni od dnia wydania rozstrzygnięcia, o którym mowa w ust. 1.

3. Odpisy orzeczeń i postanowień wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o środkach odwoławczych i terminie ich wniesienia doręcza się stronom i pokrzywdzonemu, a jeżeli ustanowiono obrońcę, odpisy te doręcza się również obrońcy.

2. Pokrzywdzonemu przysługuje odwołanie od wydanych przez Sąd Dyscyplinarny orzeczeń kończących postępowanie tylko w części dotyczącej winy w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem oraz pouczeniem o terminie i trybie wniesienia odwołania.

3. Odwołanie wraz z odpisami dla stron wnosi się do Sądu Dyscyplinarnego. Sąd Dyscyplinarny w terminie 7 dni od dnia wpływu przekazuje akta sprawy Wyższemu Sądowi Dyscyplinarnemu albo odmawia przyjęcia odwołania, jeżeli zostało wniesione po terminie lub przez osobę nieuprawnioną.

4. Od postanowienia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego przysługuje zażalenie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia.

2. Jeżeli odwołanie zostało wniesione po terminie lub przez osobę nieuprawnioną, przewodniczący Wyższego Sądu Dyscyplinarnego kieruje sprawę na posiedzenie niejawne.

3. Wyższy Sąd Dyscyplinarny pozostawia odwołanie bez rozpoznania, jeżeli zachodzą okoliczności określone w ust. 2.

2. Niezależnie od granic odwołania Wyższy Sąd Dyscyplinarny bierze z urzędu pod rozwagę rażące naruszenie prawa oraz istotną odmienność oceny co do naruszenia zasad etyki i deontologii zawodowej.

3. Wydanie orzeczenia na niekorzyść obwinionego diagnosty laboratoryjnego może nastąpić tylko wtedy, gdy odwołanie wniesiono na jego niekorzyść, i tylko w granicach odwołania.

4. Niezależnie od granic odwołania orzeczenie podlega zmianie na korzyść obwinionego diagnosty laboratoryjnego lub uchyleniu, jeżeli jest ono w sposób oczywisty niesprawiedliwe.

2. Jeżeli pozwalają na to zebrane dowody. Wyższy Sąd Dyscyplinarny zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, albo uchyla je w całości lub części i umarza postępowanie w odpowiednim zakresie. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w innych przypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu.

2. Wyższy Sąd Dyscyplinarny, który wydał prawomocne orzeczenie, zwraca akta sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu w terminie 14 dni od dnia jego wydania.

2. Sąd Dyscyplinarny przesyła Wyższemu Sądowi Dyscyplinarnemu odpis postanowienia o tymczasowym zawieszeniu diagnosty laboratoryjnego w czynnościach zawodowych.

3. Postanowienie w sprawie tymczasowego zawieszenia diagnosty laboratoryjnego w czynnościach zawodowych, wydane na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy, doręcza się obwinionemu diagnoście laboratoryjnemu z pouczeniem o przysługującym środku odwoławczym, Krajowej Radzie Diagnostów Laboratoryjnych i pracodawcy zatrudniającemu diagnostę laboratoryjnego.

4. Postanowienie o tymczasowym zawieszeniu diagnosty laboratoryjnego w czynnościach zawodowych jest natychmiast wykonalne.

2. Odpis prawomocnego orzeczenia dołącza się do akt osobowych ukaranego diagnosty laboratoryjnego.

2. O wznowieniu postępowania zakończonego orzeczeniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego orzeka Wyższy Sąd Dyscyplinarny w składzie 5 sędziów.

3. Na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego przysługuje zażalenie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego.

4. Wznowione postępowanie toczy się na zasadach określonych w rozporządzeniu.

5. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozporządzeniu do wznowienia postępowania stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego.

2. Jeżeli w orzeczeniu nie określono kosztów postępowania, określa je przewodniczący sądu dyscyplinarnego, w terminie 14 dni od dnia wydania orzeczenia.

3. Na zarządzenie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje ukaranemu diagnoście laboratoryjnemu zażalenie do sądu dyscyplinarnego.

2. Jeżeli jednym orzeczeniem ukarano dwóch lub więcej obwinionych diagnostów laboratoryjnych, koszty postępowania sąd dyscyplinarny dzieli między nich według zasad słuszności.

3. Sąd dyscyplinarny może zwolnić ukaranego diagnostę laboratoryjnego od zwrotu kosztów postępowania w całości lub w części, jeśli uzna, że poniesienie ich byłoby dla ukaranego lub jego rodziny zbyt uciążliwe.

4. W przypadku wydania orzeczenia uniewinniającego, umorzenia postępowania oraz nieściągalności koszty postępowania ponosi Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych.

2. Egzekucja kosztów postępowania należy do Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych.

3. Należności przypadające świadkom lub biegłym wypłaca Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych na zasadach obowiązujących w postępowaniu sądowym.

1) koszty doręczenia wezwań i innych pism;

2) należności Rzecznika Dyscyplinarnego i członków sądu dyscyplinarnego związane z postępowaniem, a w szczególności zwrot utraconych zarobków i koszty przejazdów;

3) należności świadków i biegłych.

Minister Zdrowia: M. Balicki

¹⁾ Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. Nr 134, poz. 1439).