Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 203 poz. 2081

Na podstawie art. 219 ust. 8 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205, z późn. zm.¹⁾) zarządza się, co następuje:

1) tryb i zakres nakładania obowiązku świadczeń osobistych i rzeczowych;

2) wzory decyzji administracyjnych, wniosków i obwieszczeń oraz zaświadczeń wydawanych w sprawach świadczeń osobistych i rzeczowych;

3) szczegółowe zasady i tryb odpłatności za używanie przedmiotów świadczeń rzeczowych;

4) tryb i sposób ustalania i wypłacania odszkodowań za szkody w nich powstałe;

5) tryb wypłacania ryczałtu i należności pieniężnych za wykonywanie świadczeń osobistych, a także dokumenty składane w celu ich wypłacenia – w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.

1) ustawie – należy przez to rozumieć ustawę z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej;

2) Siłach Zbrojnych – należy przez to rozumieć Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej.

1) na uzupełnienie etatowych potrzeb wynikających z wojennych struktur organizacyjnych jednostek organizacyjnych Sił Zbrojnych oraz jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa, zwanych dalej „potrzebami etatowymi”;

2) do doraźnego używania przez jednostki organizacyjne Sił Zbrojnych oraz jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 208 ust. 2a i art. 217 ust. 1 ustawy, jako niepodlegające włączeniu w skład ich struktur organizacyjnych, zwane dalej „potrzebami doraźnymi”.

2. W razie ogłoszenia mobilizacji lub w czasie wojny wójt lub burmistrz (prezydent miasta) może nałożyć obowiązek świadczeń osobistych i rzeczowych na podstawie doraźnie zgłoszonych wniosków.

3. Na podstawie wniosków, o których mowa w ust. 2, przedmiotem świadczeń rzeczowych mogą być nieruchomości i rzeczy ruchome, w tym w szczególności materiały budowlane, paliwa, smary, oleje, materiały energetyczne, a także produkty spożywcze i pasze.

4. Przedmioty świadczeń rzeczowych, znajdujące się w posiadaniu jednostek zmilitaryzowanych, mogą być wykorzystywane tylko na rzecz realizacji zadań dotyczących bezpieczeństwa i obronności państwa.

5. Wniosek wojskowego komendanta uzupełnień i dowódcy jednostki wojskowej o nałożenie obowiązku świadczeń osobistych lub rzeczowych, wykonywanych na potrzeby Sił Zbrojnych, realizuje się w pierwszej kolejności przed innymi organami wnioskującymi o nałożenie świadczeń.

6. Wzór wniosku o nałożenie obowiązku świadczeń osobistych, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

7. Wzór wniosku o nałożenie obowiązku świadczeń rzeczowych, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Do wykonania świadczeń, o których mowa w ust. 1, osoby i posiadacze mogą być również wzywani przez wójta lub burmistrza (prezydenta miasta), jeżeli z wnioskiem w tej sprawie wystąpi świadczeniobiorca.

2. O nałożeniu obowiązku świadczeń osobistych lub rzeczowych powiadamia się organ wnioskujący o nałożenie świadczeń, a w przypadku wniosków dowódców jednostek wojskowych wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powiadamia tego dowódcę oraz właściwego wojskowego komendanta uzupełnień.

3. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

4. Wzór obwieszczenia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

1) wniosek o zwrot kosztów przejazdu, o których mowa w art. 204 ust. 6 ustawy, zawierający oświadczenie o sposobie i kosztach przejazdu;

2) wniosek o zwrot kosztów, z tytułu wykorzystywania przez kuriera własnego środka transportowego, o którym mowa w art. 200 ust. 2 ustawy, zawierający oświadczenie o rodzaju wykorzystanego pojazdu oraz liczbie przejechanych kilometrów;

3) oświadczenie o czasie dojazdu i powrotu, o którym mowa w art. 201 ust. 3 pkt 1 ustawy, w celu naliczenia ryczałtu, o którym mowa w art. 204 ust. 1 ustawy;

4) zaświadczenie od pracodawcy w celu naliczenia należności pieniężnej, o której mowa w art. 204 ust. 2 i 3 ustawy.

2. Należności pieniężne, o których mowa w ust. 1, wypłaca kierownik (dowódca) jednostki organizacyjnej, na rzecz której świadczenie osobiste zostało wykonane, bezpośrednio osobie, która wykonała to świadczenie, w dniu zakończenia wykonywania świadczenia lub przekazuje na rachunek bankowy wskazany przez tę osobę.

2. Wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

2. Koszty przejazdu posiadacza lub jego przedstawiciela z miejsca zamieszkania (siedziby) do miejsca zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych pokrywa kierownik (dowódca) jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1.

2. Maksymalna wysokość wypłaconego ryczałtu za używanie przedmiotów świadczeń rzeczowych nie może być wyższa niż wartość rynkowa tych przedmiotów w dniu ich przyjęcia przez świadczeniobiorcę.

2. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.

2. Prawo do odszkodowania powstaje z dniem zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych lub otrzymania zawiadomienia o tym, że nie zostaną one zwrócone z powodu ich utraty albo zniszczenia w całości lub części, albo od dnia, w którym zwrot lub powiadomienie powinno nastąpić. W razie zaistnienia przeszkód uniemożliwiających dokonanie zwrotu lub zawiadomienia, prawo do odszkodowania powstaje z dniem ustania tych przeszkód.

2. Zgłoszenie wniosku o odszkodowanie powinno nastąpić nie później niż w ciągu dwunastu miesięcy od dnia, o którym mowa w § 13 ust. 2.

3. Ustalenie wysokości odszkodowania powinno nastąpić nie później niż w ciągu trzydziestu dni od dnia zgłoszenia wniosku.

4. Wniosek złożony po terminie, o którym mowa w ust. 2, pozostawia się bez rozpatrzenia.

1) poświadczenie przekazania przedmiotów świadczeń rzeczowych na potrzeby obrony państwa;

2) poświadczenie zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych, zawierające ustalenie ich stanu technicznego, a w razie potrzeby protokół, albo zawiadomienie stwierdzające, że nie zostaną one zwrócone z powodu utraty albo zniszczenia w całości lub części;

3) inne dowody dotyczące przedmiotów świadczeń rzeczowych przedstawione przez posiadacza albo znajdujące się w dyspozycji organów administracji rządowej lub samorządu terytorialnego.

1) uwzględnia się procentowy ubytek wartości przedmiotów świadczeń rzeczowych na skutek oddania ich świadczeniobiorcy do używania do dnia zwrotu albo otrzymania przez posiadacza zawiadomienia o niemożności zwrotu tych przedmiotów;

2) stosuje się ceny rynkowe oddanych do używania przedmiotów świadczeń rzeczowych, obowiązujące w dniu rozpatrywania wniosku o odszkodowanie.

2. Odszkodowanie przyznane za utratę albo zniszczenie w całości lub części przedmiotów świadczeń lub za szkody wynikłe z używania tych rzeczy w sposób sprzeczny z ich właściwościami lub przeznaczeniem podlega zmniejszeniu o kwotę wypłaconą z tytułu ich ubezpieczenia.

1) przedstawiciel jednostki organizacyjnej, na rzecz której przedmioty świadczeń rzeczowych zostały udostępnione;

2) posiadacz lub jego przedstawiciel;

3) rzeczoznawcy.

2. Podstawę do wypłaty odszkodowania stanowi protokół ustalający wysokość odszkodowania, sporządzony przez komisję, o której mowa w ust. 1.

3. Protokół, o którym mowa w ust. 2, sporządza się w dwóch egzemplarzach, po jednym dla przedstawiciela jednostki organizacyjnej, na rzecz której przedmioty świadczeń rzeczowych zostały udostępnione, i posiadacza lub jego przedstawiciela.

2. W razie uznania roszczenia za nieuzasadnione lub niemożności uzgodnienia wysokości odszkodowania, świadczeniobiorca albo wojewoda zawiadamia pisemnie poszkodowanego o odmowie zaspokojenia roszczenia. Posiadacz, po zakończeniu działań wojennych, może dochodzić roszczenia na drodze sądowej.

2. Dokumenty sporządzane w sprawach świadczeń osobistych lub rzeczowych na rzecz obrony mogą być wykonywane również przy wykorzystaniu elektronicznych nośników informacji.

Prezes Rady Ministrów: w z. I. Jaruga-Nowacka

¹⁾²⁾³⁾

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministra
z dnia 11 sierpnia 2004 r. (poz.2081)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6