REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 160 poz. 1675

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 1 ust. 9 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zawodzie felczera (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 531) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Znajomość języka polskiego w mowie i w piśmie, niezbędna do wykonywania zawodu felczera, obejmuje umiejętność:

1) rozumienia tekstu pisanego, umożliwiającą w szczególności korzystanie z fachowej literatury i piśmiennictwa oraz przepisów regulujących wykonywanie zawodu felczera w Rzeczypospolitej Polskiej;

2) porozumiewania się z pacjentami, lekarzami i przedstawicielami innych zawodów medycznych, a w szczególności przeprowadzania wywiadów felczerskich, poprawnego udzielania przystępnych i zrozumiałych dla pacjenta porad i informacji oraz czynnego uczestniczenia w konsultacjach, naradach i szkoleniach zawodowych;

3) pisania zgodnie z zasadami ortografii, a w szczególności: prowadzenia dokumentacji medycznej określonej odrębnymi przepisami, wystawiania skierowań do szpitala i innych instytucji udzielających świadczeń zdrowotnych, wypisywania recept oraz skierowań na badania diagnostyczne.

§ 2.

Naczelna Rada Lekarska zawiadamia cudzoziemca, o którym mowa w art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zawodzie felczera, o terminie i miejscu składania egzaminu z języka polskiego, zwanego dalej „egzaminem”, nie później niż na 14 dni przed jego terminem.

§ 3.

1. W skład komisji egzaminacyjnej, powołanej przez Naczelną Radę Lekarską, wchodzi pięciu lekarzy posiadających tytuł specjalisty z wybranej dziedziny medycyny oraz co najmniej jedna osoba posiadająca wykształcenie wyższe na kierunku filologia polska.

2. Komisja egzaminacyjna działa na podstawie regulaminu organizacyjnego opracowanego przez komisję i zatwierdzonego przez Naczelną Radę Lekarską.

§ 4.

1. Egzamin składa się z czterech części, które obejmują:

1) sprawdzian pisemny – dyktando (część A);

2) sprawdzian testowy – rozumienie tekstu mówionego (część B);

3) sprawdzian ustny – umiejętność czytania i zrozumienia tekstu (część C);

4) sprawdzian praktyczny – umiejętność symulowanego udzielania porad pacjentom, a w szczególności poprawnego formułowania pytań i wypowiedzi na podstawie dwóch wybranych problemów medycznych (część D).

2. W części A i B egzaminu wykorzystuje się zapis z płyt kompaktowych lub innych nośników dźwięku.

§ 5.

1. Komisja egzaminacyjna określa maksymalną liczbę punktów możliwą do uzyskania z każdego sprawdzianu, stanowiącego część egzaminu.

2. Podstawą zaliczenia egzaminu jest suma punktów uzyskana z egzaminu, która musi przekroczyć 50 % ogólnej sumy punktów przewidzianej dla wszystkich sprawdzianów.

3. Podstawą zaliczenia każdej części egzaminu jest liczba punktów uzyskanych z poszczególnych sprawdzianów, która musi przekroczyć 50 % sumy punktów przewidzianych dla każdej części egzaminu.

§ 6.

Z przeprowadzonego egzaminu sporządza się protokół przebiegu egzaminu, który podpisują wszyscy członkowie komisji egzaminacyjnej.

§ 7.

Wyniki egzaminu podaje się do wiadomości poprzez wywieszenie, w siedzibie Naczelnej Rady Lekarskiej, listy osób wraz z liczbą uzyskanych punktów.

§ 8.

1. Opłata za egzamin wynosi 400 zł.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Naczelna Rada Lekarska, na wniosek cudzoziemca, może obniżyć opłatę do 50 % albo całkowicie z niej zwolnić.

§ 9.

1. Cudzoziemcowi, który zdał egzamin. Naczelna Rada Lekarska wydaje zaświadczenie.

2. Cudzoziemiec, który nie zdał egzaminu, może przystąpić do egzaminu ponownie po upływie co najmniej sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia wyników egzaminu.

§ 10.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Zdrowia: M. Czakański

¹⁾ Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. Nr 134, poz. 1439).

Metryka