Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 89 poz. 857

Na podstawie art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 33, poz. 287) zarządza się, co następuje:

1) Szef Służby Weterynaryjnej – Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego;

2) wojskowi inspektorzy weterynaryjni.

2. Wojskowymi inspektorami weterynaryjnymi są:

1) zastępca Inspektora Weterynaryjnego Wojska Polskiego;

2) lekarze weterynarii wojskowych ośrodków medycyny prewencyjnej;

3) wojskowy weterynaryjny inspektor farmaceutyczny;

4) epizootiolodzy szefostw służby zdrowia rodzajów Sił Zbrojnych;

5) epizootiolog Dowództwa Garnizonu Warszawa;

6) epizootiolodzy wydziałów służby zdrowia dywizji i samodzielnych brygad;

7) epizootiolodzy korpusów obrony powietrznej i baz lotniczych;

8) epizootiolodzy flotylli i portów wojennych;

9) lekarze weterynarii 74 batalionu przeciwepidemicznego;

10) lekarze weterynarii kursu szkolenia przewodników i tresury psów służbowych.

2. Szef Służby Weterynaryjnej – Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego w zakresie Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej wykonuje zadania na zasadach i w trybie przewidzianych w ustawie dla Głównego Lekarza Weterynarii, z uwzględnieniem przepisów niniejszego rozporządzenia.

2. Szef Służby Weterynaryjnej – Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego może, w każdym czasie, odsunąć czasowo od wykonywania obowiązków wojskowego inspektora weterynaryjnego, jeżeli działalność tego inspektora zagraża prawidłowemu wykonywaniu zadań Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, a zwłaszcza narusza bezpieczeństwo sanitarno-weterynaryjne na obszarze właściwości tego inspektora.

1) wstępu na teren i do obiektów jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, na teren i do obiektów zajmowanych przez wojska obce przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także do środków transportu, w tym okrętów i statków powietrznych wykorzystywanych do przewozu produktów pochodzenia zwierzęcego i zwierząt na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz wojsk obcych;

2) przeprowadzania weterynaryjnej kontroli granicznej produktów pochodzenia zwierzęcego i zwierząt przewożonych na potrzeby wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz okazania dokumentów i udostępnienia niezbędnych danych związanych z prowadzonymi czynnościami;

4) pobierania nieodpłatnych próbek do badań laboratoryjnych;

5) dokonywania kwalifikacji zakładów do zaopatrywania jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej oraz wojsk obcych w produkty spożywcze pochodzenia zwierzęcego – w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach;

6) wydawania, niezbędnych ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, decyzji i zaleceń w związku z naruszeniem przepisów lub zagrożenia bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego.

2. Wojskowy inspektor weterynaryjny może wystąpić do właściwej miejscowo jednostki Żandarmerii Wojskowej z wnioskiem o pomoc, jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia czynności kontrolnych lub realizacji przedsięwzięć w sytuacjach zagrożenia sanitarno-weterynaryjnego. Właściwa miejscowo jednostka Żandarmerii Wojskowej jest zobowiązana do udzielenia pomocy w toku wykonywania tych czynności.

3. W razie stwierdzenia przez wojskowego inspektora weterynaryjnego, że podmiot zakwalifikowany do zaopatrywania wojska produkuje lub dostarcza produkty spożywcze pochodzenia zwierzęcego z naruszeniem lub niezgodnie z warunkami weterynaryjnymi, stwarzając zagrożenie dla zdrowia i życia konsumenta wojskowego, bądź uniemożliwia przeprowadzenie czynności kontrolnych, wojskowy inspektor weterynaryjny ma prawo nakazać odbiorcy wojskowemu zaprzestania dalszego zaopatrywania się u wskazanego podmiotu.

2. Wydanie decyzji, o której mowa w § 8 ust. 1 pkt 6, wraz z uzasadnieniem i zaleceniami, wojskowy inspektor weterynaryjny dokumentuje wpisem w książce kontroli, potwierdzając go własnoręcznym podpisem i pieczątką.

3. Dowódcy (szefowie, komendanci, dyrektorzy) kontrolowanej jednostki są obowiązani:

1) zapewnić organom Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej niezbędną pomoc przy wykonywaniu ich obowiązków;

2) wykonywać zalecenia wojskowego inspektora weterynaryjnego;

3) w terminie trzydziestu dni od dnia przeprowadzenia kontroli i stwierdzenia uchybień, pisemnie poinformować właściwego wojskowego inspektora weterynaryjnego o podjętych i wykonanych czynnościach.

2. Organem wyższego stopnia w stosunku do wojskowych inspektorów weterynaryjnych jest Szef Służby Weterynaryjnej – Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego.

2. Szef Służby Weterynaryjnej – Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego przedstawia corocznie, w pierwszym kwartale, szefowi komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia, analizę i ocenę realizacji zadań przez Wojskową Inspekcję Weterynaryjną.

Minister Obrony Narodowej: J. Szmajdziński

¹⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 sierpnia 2003 r. w sprawie wojskowych organów weterynaryjnych (Dz. U. Nr 163, poz. 1581), wydanym na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752, z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i Nr 129, poz. 1438, z 2002 r. Nr 112, poz. 976, z 2003 r. Nr 52, poz. 450, Nr 122, poz. 1144, Nr 165, poz. 1590 i Nr 208, poz. 2020 oraz z 2004 r. Nr 33, poz. 288), które utraciło moc z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625).