Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 86 poz. 805

Na podstawie art. 34 ust. 2a ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 594, Nr 96, poz. 874, Nr 166, poz. 1611 i Nr 189, poz. 1851 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 177) zarządza się, co następuje:

1) należności nie odzyskano w wyniku zakończonego postępowania likwidacyjnego albo upadłościowego;

2) dłużnik będący osobą fizyczną zmarł, nie pozostawiając żadnego majątku lub pozostawiając ruchomości niepodlegające egzekucji na podstawie odrębnych przepisów albo pozostawiając przedmioty codziennego użytku domowego, których łączna wartość nie przekracza kwoty stanowiącej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w roku poprzedzającym umorzenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” do celów naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych;

3) dłużnik będący osobą prawną został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego przy jednoczesnym braku majątku, z którego można by egzekwować należność, a odpowiedzialność z tytułu należności nie przechodzi z mocy prawa na osoby trzecie;

4) zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności;

5) postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne.

2. Właściwy organ agencji płatniczej, na wniosek dłużnika, może zastosować ulgę w spłacie należności, przez umorzenie kwoty należności nie wyższej niż kwota stanowiąca równowartość 100 euro przeliczona na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień stwierdzenia należności, jeżeli należność ta nie może zostać odzyskana na skutek potrącenia z płatności w okresie dwóch lat od dnia jej stwierdzenia.

3. Właściwy organ agencji płatniczej może, z urzędu, umorzyć kwotę należności, która powstała z przyczyn leżących po stronie dłużnika i nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość 35 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień stwierdzenia należności, jeżeli należność ta nie może zostać odzyskana na skutek potrącenia w okresie jednego roku od dnia jej stwierdzenia.

1) w odniesieniu do należności o charakterze administracyjno-prawnym – na podstawie decyzji administracyjnej;

2) w odniesieniu do należności o charakterze cywilnoprawnym – na podstawie przepisów prawa cywilnego.

2. Umowa cywilnoprawna, na podstawie której następuje umorzenie należności lub odroczenie terminu spłaty całości lub części należności albo rozłożenie spłaty całości lub części należności na raty, powinna zawierać w szczególności:

1) oznaczenie stron umowy;

2) przedmiot umowy;

3) termin realizacji przedmiotu umowy;

4) kwotę należności.

1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres dłużnika;

2) kwotę zadłużenia w podziale na poszczególne składniki;

3) informacje o:

a) sytuacji majątkowej, źródłach i wysokości dochodów dłużnika oraz osób prowadzących z nim wspólne gospodarstwo domowe i liczbie osób pozostających na jego utrzymaniu,

b) stanie finansowym dłużnika,

c) istniejących innych zobowiązaniach dłużnika;

4) przyczyny ubiegania się o umorzenie, odroczenie spłaty całości lub części należności lub rozłożenie spłaty całości lub części należności na raty;

5) proponowane terminy, kwoty spłaty i źródła pokrycia zadłużenia.

2. Właściwy organ agencji płatniczej może wezwać do dostarczenia przez dłużnika, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, dokumentów potwierdzających dane zawarte we wniosku, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

3. W przypadku gdy wniosek nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 1, właściwy organ agencji płatniczej pisemnie wzywa dłużnika do uzupełnienia wniosku, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

4. Jeżeli dłużnik nie dotrzyma terminów, o których mowa w ust. 2 i 3, wniosek pozostawia się bez rozpatrzenia.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller