Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 28 poz. 246

POROZUMIENIE ADMINISTRACYJNE

w sprawie stosowania Konwencji o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Hiszpanii

Na podstawie artykułu 36 ustęp 1 Konwencji o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Hiszpanii z dnia 22 lutego 2001 r. właściwe władze:

– w Rzeczypospolitej Polskiej – Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Minister Zdrowia oraz Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

– w Królestwie Hiszpanii – Ministerstwo Pracy i Spraw Socjalnych

ustanowiły środki administracyjne konieczne do stosowania wyżej wymienionej Konwencji i uzgodniły, co następuje:

DZIAŁ I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 1

Definicje

1. Dla celów stosowania Porozumienia Administracyjnego pojęcie „Konwencja” oznacza Konwencję o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Hiszpanii z dnia 22 lutego 2001 r.

2. Pojęcia i wyrażenia określone w artykule 1 Konwencji zachowują w Porozumieniu takie samo znaczenie, jakie im zostało przypisane w wymienionym artykule.

Artykuł 2

Instytucje łącznikowe

Zgodnie z artykułem 36 ustęp 2 litera a) Konwencji dla każdej z Umawiających się Stron wyznacza się następujące instytucje łącznikowe:

1) w Hiszpanii:

a) El Instituto Nacional de la Seguridad Social – INSS – (Krajowy Instytut Ubezpieczeń Społecznych) dla wszystkich grup zatrudnionych, z wyjątkiem osób objętych Specjalnym Systemem Ubezpieczenia Społecznego Pracowników Morza, i w zakresie wszystkich świadczeń, z wyjątkiem świadczeń z tytułu bezrobocia,

b) El Instituto Social de la Marina – ISM – (Instytut Spraw Socjalnych Pracowników Morza) w zakresie wszystkich świadczeń Specjalnego Systemu Ubezpieczenia Społecznego Pracowników Morza;

2) w Polsce:

a) Biuro Rozliczeń Międzynarodowych – BRM – (Instituto de Reembolsos de Prestaciones Sanitarias con el Extranjero) podległe Ministerstwu Zdrowia, w zakresie świadczeń zdrowotnych,

b) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – ZUS – (Instituto de la Seguridad Social) – w zakresie stosowania ustawodawstwa dotyczącego ubezpieczeń społecznych, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników,

c) Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego – KRUS – (Caja del Régimen Especial de Seguridad Social de los Agricultores) – w zakresie stosowania ustawodawstwa dotyczącego ubezpieczenia społecznego rolników.

Artykuł 3

Instytucje właściwe

Instytucjami właściwymi dla stosowania Konwencji są:

1) w Hiszpanii:

a) Las Direcciones Provinciales del Instituto Nacional de la Seguridad Social – INSS – (Dyrekcje Regionalne Krajowego Instytutu Ubezpieczeń Społecznych) w zakresie wszystkich świadczeń, z wyjątkiem świadczeń z tytułu bezrobocia, oraz w odniesieniu do wszystkich grup zawodowych, z wyjątkiem osób objętych Specjalnym Systemem Ubezpieczenia Społecznego Pracowników Morza,

b) Las Direcciones Provinciales del Instituto Nacional de Empleo – INEM – (Dyrekcje Regionalne Krajowego Instytutu do Spraw Zarudnienia) w zakresie świadczeń z tytułu bezrobocia w odniesieniu do wszystkich grup zawodowych, z wyjątkiem osób objętych Specjalnym Systemem Ubezpieczenia Społecznego Pracowników Morza,

c) El Instituto Social de la Marina – ISM – (Instytut Spraw Socjalnych Pracowników Morza) w zakresie wszystkich świadczeń z tytułu Specjalnego Systemu Ubezpieczenia Społecznego Pracowników Morza,

d) El Instituto Nacional de Migraciones y de Servicios Sociales – IMSERSO – (Krajowy Instytut Pomocy Społecznej) w zakresie rent z powodu niezdolności do pracy oraz dla przypadków bezskładkowych emerytur,

e) La Tesoreria General de la Seguridad Social – TGSS – (Instytut Poboru Składek i Ewidencji Ubezpieczonych) dla stosowania artykułu 7 ustęp 1 Konwencji oraz dla szczególnych wyjątków, jakie zostaną uzgodnione w oparciu o artykuł 7 ustęp 2 Konwencji;

2) w Polsce:

a) Biuro Rozliczeń Międzynarodowych – BRM – (Instituto de Reembolsos de Prestaciones Sanitarias con el Extranjero) – podległe Ministerstwu Zdrowia, w zakresie świadczeń zdrowotnych,

b) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – ZUS – (Instituto de la Seguridad Social) – w zakresie stosowania artykułu 7 Konwencji oraz w zakresie świadczeń pieniężnych, o których mowa w dziale III w rozdziałach 2, 3, 4, 5 i 7 Konwencji, z wyjątkiem świadczeń z ubezpieczenia społecznego rolników,

c) Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego – KRUS – (Caja del Regimen Especial de Seguridad Social de los Agricultores) – w zakresie świadczeń pieniężnych, o których mowa w dziale III w rozdziałach 2, 3, 4, 5 i 7 Konwencji, z ubezpieczenia społecznego rolników,

d) Powiatowe Urzędy Pracy – PUP – (Delegaciones Provinciales del Instituto de Empleo) – w zakresie świadczeń z tytułu bezrobocia.

Artykuł 4

Postanowienia dla instytucji łącznikowych oraz instytucji właściwych

1. Właściwe władze każdej z Umawiających się Stron mogą wyznaczyć inne niż określone w artykule 2 Porozumienia instytucje łącznikowe lub zmienić zakres ich kompetencji. W takim przypadku zobowiązane są powiadomić niezwłocznie o podjętych decyzjach właściwą władzę drugiej Umawiającej się Strony.

2. Instytucje łącznikowe wskazane w artykule 2 Porozumienia i instytucje właściwe wskazane w artykule 3 Porozumienia ustalą formularze niezbędne dla stosowania Konwencji. Przesyłanie formularzy zastępuje przekazywanie dokumentów potwierdzających zawarte w nich dane.

3. Instytucje łącznikowe i instytucje właściwe uprawnione są do porozumiewania się zarówno między sobą, jak i z zainteresowanymi osobami.

Artykuł 5

Stosowanie zasad szczególnych i wyjątków

1. W przypadkach, o których mowa w artykule 7 ustęp 1 litery a), c), d), e), g), l), o) Konwencji, instytucja właściwa Umawiającej się Strony, której ustawodawstwo ma zastosowanie, wystawia na wniosek pracodawcy lub osoby pracującej na własny rachunek formularz potwierdzający okres, w którym pracownik lub osoba pracująca na własny rachunek w dalszym ciągu podlega ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony. Wymieniony formularz stanowi dowód na to, że do pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek nie odnosi się ustawodawstwo o obowiązkowym ubezpieczeniu drugiej Umawiającej się Strony.

2. Wniosek o wyrażenie zgody na przedłużenie okresu delegowania, o którym mowa w artykule 7 ustęp 1 litera b) Konwencji, powinien zostać złożony przez pracodawcę na trzy miesiące przed upływem okresu trzech lat, o którym mowa w artykule 7 ustęp 1 litera a) Konwencji.

Wniosek kierowany jest do instytucji właściwej tej Umawiającej się Strony, na której terytorium pracownik jest ubezpieczony. Instytucja ta zobowiązana jest uzgodnić przedłużenie okresu delegowania z instytucją właściwą tej Umawiającej się Strony, na której terytorium pracownik został oddelegowany.

3. W przypadku gdy przed upływem okresu delegowania ustaje stosunek pracy między danym pracownikiem a pracodawcą, który dokonał jego delegowania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, lub gdy pracownik wraca przed upływem okresu delegowania, wymieniony pracodawca zobowiązany jest powiadomić o zaistniałej sytuacji instytucję właściwą tej Umawiającej się Strony, której ubezpieczeniu pracownik podlega. Powiadomiona instytucja właściwa informuje bezzwłocznie o zaistniałej sytuacji instytucję właściwą drugiej Umawiającej się Strony.

4. W przypadku gdy osoba pracująca na własny rachunek zaprzestanie swej działalności lub powróci przed upływem określonego w formularzu okresu, zobowiązana jest powiadomić o tym instytucję właściwą tej Umawiającej się Strony, na terytorium której jest ubezpieczona. Instytucja właściwa informuje bezzwłocznie o zaistniałej sytuacji instytucję właściwą drugiej Umawiającej się Strony.

5. W przypadku gdy osoba, o której mowa w artykule 7 ustęp 1 litery m) i n) Konwencji, dokona przewidzianego w tym artykule wyboru, zobowiązana jest za pośrednictwem swego pracodawcy zawiadomić instytucję właściwą tej Umawiającej się Strony, której system zabezpieczenia społecznego wybrała. Instytucja ta, za pomocą odpowiedniego formularza, informuje o dokonanym wyborze instytucję właściwą drugiej Umawiającej się Strony.

DZIAŁ II

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE

Rozdział 1

Świadczenia zdrowotne

Artykuł 6

Świadczenia zdrowotne dla członków rodziny pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek

1. W celu stosowania artykułu 8 Konwencji członkowie rodziny pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek zobowiązani są zarejestrować się w instytucji miejsca zamieszkania potwierdzającej prawo do świadczeń zdrowotnych, przedkładając formularz wydany przez instytucję właściwą, który poświadcza prawo do tych świadczeń i okres, w którym mogą być one udzielane.

W przypadku gdy osoba, która występuje o świadczenia zdrowotne, nie może przedstawić formularza, o którym mowa w niniejszym artykule, instytucja miejsca zamieszkania wystąpi do właściwej instytucji w celu jego uzyskania.

Formularz ten zachowuje ważność w okresie wskazanym w nim przez instytucję właściwą, o ile wymieniona instytucja miejsca zamieszkania nie otrzyma od instytucji właściwej zawiadomienia na odpowiednim formularzu o zawieszeniu, utracie lub zmianie tego prawa.

2. Instytucja miejsca zamieszkania potwierdzająca uprawnienia do świadczeń zdrowotnych zobowiązana jest zawiadamiać instytucję właściwą o każdej rejestracji, jakiej dokonuje w oparciu o swoje ustawodawstwo zgodnie z postanowieniem ustępu 1.

3. Pracownik lub osoba pracująca na własny rachunek, albo członkowie ich rodzin, zobowiązani są powiadomić instytucję miejsca zamieszkania, o której mowa w ustępach 1 i 2, o każdorazowej zmianie ich sytuacji, która może wpłynąć na zmianę prawa członków rodziny do świadczeń zdrowotnych.

Wymieniona instytucja miejsca zamieszkania zobowiązana jest zawiadamiać instytucję właściwą o każdej znanej sobie zmianie mającej wpływ na prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych.

Artykuł 7

Świadczenia zdrowotne dla emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin

1. W celu stosowania artykułu 9 ustęp 2 Konwencji osoba posiadająca uprawnienia do emerytury lub renty, która zamieszkuje na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, zobowiązana jest do przedłożenia instytucji miejsca zamieszkania potwierdzającej prawo do świadczeń zdrowotnych formularza wystawionego przez instytucję właściwą, poświadczającego prawo do świadczeń zdrowotnych dla niej oraz członków jej rodziny. Formularz ten zachowuje ważność do chwili, gdy instytucja właściwa nie zawiadomi o zawieszeniu, utracie lub zmianie zakresu tego prawa.

Jeżeli osoba, o której mowa w niniejszym artykule, nie przedłoży tego formularza, instytucja miejsca zamieszkania ma obowiązek wystąpić do instytucji właściwej z wnioskiem o jego wystawienie.

2. Instytucja miejsca zamieszkania, na podstawie formularza, o którym mowa w ustępie 1, ustala w oparciu o swoje ustawodawstwo członków rodziny i dokonuje rejestracji emeryta lub rencisty oraz uprawnionych członków jego rodziny, zawiadamiając o tym instytucję właściwą.

3. Emeryt lub rencista zobowiązany jest do poinformowania instytucji miejsca zamieszkania o każdorazowej zmianie mającej wpływ na jego oraz członków jego rodziny prawo do świadczeń zdrowotnych.

Instytucja miejsca zamieszkania zobowiązana jest zawiadamiać instytucję właściwą o każdej znanej sobie zmianie mogącej mieć wpływ na prawo do świadczeń zdrowotnych.

Artykuł 8

Zwrot kosztów świadczeń zdrowotnych udzielonych na rzecz członków rodzin pracowników oraz osób pracujących na własny rachunek

1. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielonych na rzecz członków rodziny pracownika oraz osoby pracującej na własny rachunek, o których mowa w artykule 8 Konwencji, będą zwracane przez instytucję właściwą na rzecz instytucji, która udzieliła danych świadczeń, w oparciu o ustaloną kwotę, maksymalnie zbliżoną do wartości rzeczywistych kosztów, określanych na każdy rok kalendarzowy.

2. Określenie kwoty, o której mowa w ustępie 1, nastąpi przez pomnożenie średniego rocznego kosztu świadczeń zdrowotnych przypadających na jedną rodzinę przez średnią roczną liczbę rodzin, które należy uwzględnić, a następnie pomniejszenie otrzymanego wyniku o 20 %.

3. Elementy obliczeń niezbędne do ustalenia kwoty, o której mowa w ustępie 1, określa się według następujących zasad:

a) średni koszt roczny na rodzinę dla każdej Umawiającej się Strony otrzymuje się, dzieląc kwotę wydatków rocznych związanych z całością świadczeń zdrowotnych spełnionych przez instytucję danej Umawiającej się Strony dla ogółu członków rodzin pracowników lub osób pracujących na własny rachunek, podległych ustawodawstwu tej Umawiającej się Strony, przez średnią roczną liczbę tych pracowników i osób pracujących na własny rachunek, którzy mają członków rodziny,

b) średnia roczna liczba rodzin, którą należy uwzględnić, odpowiada średniej rocznej liczbie pracowników i osób pracujących na własny rachunek podległych ustawodawstwu jednej Umawiającej się Strony, których członkowie rodzin są uprawnieni do korzystania ze świadczeń zdrowotnych, jakie ma spełniać instytucja drugiej Umawiającej się Strony.

4. Liczbę rodzin, którą należy uwzględnić zgodnie z postanowieniami ustępu 3 litera b), ustala się na podstawie spisu prowadzonego w tym celu przez instytucję miejsca zamieszkania, opartego na dokumentach uzasadniających uprawnienia zainteresowanych, dostarczonych przez instytucję właściwą.

Artykuł 9

Zwrot kosztów świadczeń zdrowotnych udzielonych na rzecz emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin

1. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielonych emerytom i rencistom oraz członkom ich rodzin, o których mowa w artykule 9 ustęp 2 Konwencji, będą zwracane przez instytucję właściwą na rzecz instytucji, która udzieliła świadczeń, w oparciu o ustaloną kwotę, maksymalnie zbliżoną do rzeczywistych kosztów, określonych na każdy rok kalendarzowy.

2. Określenie kwoty, o której mowa w ustępie 1, nastąpi przez pomnożenie średniego rocznego kosztu świadczeń zdrowotnych, przypadających na osobę w rozumieniu ustępu 3 litera a), przez średnią roczną liczbę emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin, których trzeba uwzględnić w rozumieniu ustępu 3 litera b), a następnie pomniejszenie otrzymanego wyniku o 20 %.

3. Elementy obliczeń dla ustalenia kwoty, o której mowa w ustępie 1, określa się według następujących zasad:

a) średni koszt roczny na osobę dla każdej Umawiającej się Strony oblicza się, dzieląc kwotę wydatków rocznych na świadczenia zdrowotne, udzielone przez instytucję Umawiającej się Strony ogółowi emerytów i rencistów, którym świadczenia są wypłacane na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, wliczając w tę kwotę koszt świadczeń udzielonych członkom ich rodzin, przez średnią roczną liczbę tych emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin,

b) średnia roczna liczba emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin, którą należy uwzględnić, odpowiada średniej rocznej liczbie emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin zamieszkujących na terytorium jednej z Umawiających się Stron, którzy są uprawnieni do korzystania ze świadczeń zdrowotnych obciążających instytucję drugiej Umawiającej się Strony.

4. Liczbę emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin, którą należy uwzględnić zgodnie z postanowieniami ustępu 3 litera b), ustala się na podstawie spisu prowadzonego w tym celu przez instytucję miejsca zamieszkania w oparciu o dokumenty uzasadniające uprawnienia zainteresowanych, dostarczone przez instytucję właściwą dla potwierdzenia tych uprawnień.

Artykuł 10

Rozliczenie zwrotu kosztów świadczeń zdrowotnych

1. Rozliczenie zwrotu kosztów w oparciu o ustalone kwoty, o których mowa w artykułach 8 i 9 Porozumienia, będzie dokonywane corocznie za pośrednictwem instytucji łącznikowych.

W tym celu instytucja łącznikowa Umawiającej się Strony, która jest wierzycielem, przekaże, w terminie sześciu miesięcy po zakończeniu roku kalendarzowego, do instytucji łącznikowej drugiej Umawiającej się Strony:

– formularz rozliczenia na członków rodzin każdego pracownika i osoby pracującej na własny rachunek (artykuł 8 Konwencji),

– formularz rozliczenia indywidualnego dla emeryta i rencisty oraz każdego członka jego rodziny (artykuł 9 ustęp 2 Konwencji).

Należność do zwrotu za każdy rok kalendarzowy oblicza się na podstawie liczby miesięcy, w których w danym roku kalendarzowym instytucja miejsca zamieszkania była zobowiązana do udzielenia świadczeń zdrowotnych, z uwzględnieniem miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego prawa i z wyłączeniem miesiąca, w którym prawo to ustało, chyba że ustało ono z końcem tego miesiąca. Miesięczna kwota, którą należy uwzględnić, odpowiada 1/12 ustalonej kwoty określonej w wyniku zastosowania postanowień artykułów 8 i 9 Porozumienia.

2. Po akceptacji wysokości ustalonych miesięcznych kwot przypadających na każdy rok przez każdą z Umawiających się Stron instytucja będąca wierzycielem jest zobowiązana zawiadomić instytucję dłużnika o rocznej wysokości kosztów podlegających zwrotowi.

3. Instytucje łącznikowe zobowiązane są dokonać przekazu należności w nieprzekraczalnym terminie 24 miesięcy od otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ustępie 2.

4. Rozbieżności w rozliczeniu zwrotu poszczególnych kosztów lub pozycji tego rozliczenia nie stanowią przeszkody dla dokonania wpłaty należności wynikającej z tej części rozliczeń, w której istnieje zgodność.

Jeżeli kwoty będące przedmiotem rozbieżności nie zostaną wpłacone w terminie 48 miesięcy od daty otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ustępie 2, ich rozliczenie zostanie rozpatrzone przez Komisję Mieszaną, o której mowa w artykule 36 ustęp 3 Konwencji.

Rozdział 2

Świadczenia pieniężne z tytułu czasowej niezdolności do pracy i macierzyństwa

Artykuł 11

Poświadczanie okresów ubezpieczenia

W celu stosowania artykułu 12 ustęp 2 Konwencji, w przypadku potrzeby zastosowania przez instytucję właściwą jednej z Umawiających się Stron zsumowania okresów ubezpieczenia w celu przyznania świadczeń pieniężnych z tytułu czasowej niezdolności do pracy lub macierzyństwa, wymieniona instytucja właściwa jednej Umawiającej się Strony występuje do odpowiedniej instytucji drugiej Umawiającej się Strony o poświadczenie, w formie ustalonego formularza, okresów ubezpieczenia przebytych w świetle jej ustawodawstwa.

Rozdział 3

Świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, starości i z tytułu śmierci żywiciela rodziny

Artykuł 12

Wnioski o świadczenia

1. W celu ustalenia prawa do świadczeń z tytułu niezdolności do pracy, starości oraz śmierci żywiciela rodziny zainteresowani powinni złożyć wniosek do instytucji właściwej tej Umawiającej się Strony, na której terytorium mają miejsce zamieszkania i zgodnie z jej ustawodawstwem. Data złożenia wniosku w wymienionej instytucji uznana będzie za datę złożenia wniosku w instytucji właściwej drugiej Umawiającej się Strony.

2. Jeżeli zainteresowani zamieszkują na terytorium Państwa trzeciego, powinni złożyć wniosek do instytucji właściwej tej Umawiającej się Strony, której ustawodawstwu oni sami bądź osoby, z których ubezpieczenia wywodzą prawo do świadczeń, podlegali ostatnio.

3. Jeżeli instytucja, która otrzymała wniosek, nie jest instytucją właściwą dla rozpatrywania danej sprawy, zgodnie z postanowieniami ustępów 1 i 2, przekaże bezzwłocznie wniosek, wraz z posiadaną dokumentacją, do instytucji łącznikowej w przypadku Hiszpanii lub instytucji właściwej w przypadku Polski, ze wskazaniem daty jego otrzymania.

4. Jeżeli we wniosku o przyznanie świadczenia podane są wyłącznie okresy zatrudnienia lub ubezpieczenia zgodne z ustawodawstwem jednej z Umawiających się Stron, a zostanie on przedstawiony instytucji drugiej Umawiającej się Strony, wówczas wymieniona instytucja zobowiązana jest do bezzwłocznego przesłania wniosku instytucji łącznikowej w przypadku Hiszpanii lub instytucji właściwej w przypadku Polski, ze wskazaniem daty jego otrzymania.

Artykuł 13

Postępowanie w sprawie świadczeń

1. Instytucja właściwa, do której należy rozpatrzenie wniosku, powinna wypełnić formularz ustanowiony w tym celu i bezzwłocznie przesłać jego dwa egzemplarze do instytucji łącznikowej w przypadku Hiszpanii lub instytucji właściwej w przypadku Polski.

2. W przypadku wniosku o świadczenie z tytułu niezdolności do pracy, do formularza dołączone zostaną zaświadczenia lekarskie wydane przez służby medyczne upoważnione w każdej z Umawiających się Stron do oceny wyżej wymienionej niezdolności do pracy, zawierające:

– informację o stanie zdrowia pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek,

– przyczyny niezdolności do pracy,

– realną ocenę możliwości powrotu do zdrowia, o ile taka istnieje.

3. Instytucja właściwa, która otrzymała formularze, o których mowa w ustępie 1, zwraca instytucji właściwej drugiej Umawiającej się Strony jeden egzemplarz formularza, w którym potwierdzone zostały okresy ubezpieczenia przebyte w świetle jej ustawodawstwa, data przyznania oraz wysokość świadczenia przyznanego przez tę instytucję.

4. Instytucje właściwe zobowiązane są pisemnie zawiadomić zainteresowanych o podjętej decyzji, a także o trybie i terminach składania odwołań od podjętej w ich sprawie decyzji, jakie przysługują im według ich ustawodawstwa.

5. Instytucje właściwe każdej z Umawiających się Stron zobowiązane są przesłać instytucjom właściwym drugiej Umawiającej się Strony kopie podjętych decyzji w sprawach wszczętych w wyniku stosowania Konwencji.

6. Instytucje właściwe każdej z Umawiających się Stron, jeżeli zajdzie taka potrzeba, mogą wzajemnie żądać udostępnienia informacji na temat wysokości świadczeń pobieranych przez świadczeniobiorców od drugiej Umawiającej się Strony.

Rozdział 4

Świadczenia z tytułu wypadku przy pracy i choroby zawodowej

Artykuł 14

Wnioski o świadczenia

1. Wnioski o przyznanie świadczeń przewidzianych w dziale III rozdział 7 Konwencji wnoszone są bezpośrednio do instytucji właściwej, z zastrzeżeniem ustępu 2.

2. Pracownicy w Hiszpanii lub pracownicy i osoby pracujące na własny rachunek w Polsce, którzy w momencie zaistnienia wypadku przy pracy lub stwierdzenia choroby zawodowej albo też pogorszenia się stanu zdrowia przebywają lub zamieszkują na terytorium drugiej Umawiającej się Strony innej niż Strona instytucji właściwej, uprawnieni są do złożenia wniosku o przyznanie świadczenia w instytucji właściwej tej Umawiającej się Strony, na terytorium której przebywają lub zamieszkują.

Wniosek zostanie przesłany do instytucji łącznikowej w przypadku Hiszpanii lub instytucji właściwej w przypadku Polski, wraz z dokumentacją lekarską, o ile taka istnieje, zawierającą opis zaistniałego wypadku oraz jego skutków, informacje na temat stwierdzenia choroby zawodowej lub pogorszenia się stanu zdrowia.

Artykuł 15

Postępowanie w sprawie świadczeń

1. W przypadkach, o których mowa w artykule 26 Konwencji, instytucja właściwa tej Umawiającej się Strony, na terytorium której nastąpiło zaostrzenie choroby zawodowej, zobowiązana jest poinformować o tej sytuacji instytucję właściwą drugiej Umawiającej się Strony, zwracając się do niej, o ile istnieje taka potrzeba, o przekazanie informacji dotyczących świadczenia udzielonego zainteresowanemu przez wymienioną instytucję właściwą, a także udostępnienie posiadanej dokumentacji lekarskiej dotyczącej tego przypadku. Instytucja właściwa, do której zwrócono się o powyższe informacje, zobowiązana jest przekazać je w możliwie najkrótszym terminie.

2. Instytucja właściwa zobowiązana do wypłacania świadczeń z tytułu zaostrzenia się choroby zawodowej informuje instytucję właściwą drugiej Umawiającej się Strony o podjętej decyzji w tej sprawie.

3. W celu stosowania artykułu 32 Konwencji instytucja miejsca zamieszkania osoby uprawnionej do świadczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, która nie jest instytucją właściwą, zobowiązana jest do przeprowadzenia badań lekarskich i kontroli administracyjnej na wniosek i na koszt instytucji właściwej, zgodnie z jej ustawodawstwem.

Rozdział 5

Zasiłki rodzinne

Artykuł 16

Przyznanie prawa do zasiłków rodzinnych

1. W celu stosowania postanowień artykułu 20 ustępy 1 i 2 Konwencji pracownik lub osoba pracująca na własny rachunek albo emeryt lub rencista zobowiązany jest do przedłożenia na przeznaczonym do tego celu formularzu wniosku skierowanego do instytucji właściwej tej Umawiającej się Strony, w której jest ubezpieczony albo od której otrzymuje emeryturę lub rentę.

Do wniosku powinno być dołączone zaświadczenie dotyczące zamieszkałych na terytorium drugiej Umawiającej się Strony członków rodziny pracownika, osoby pracującej na własny rachunek, emeryta lub rencisty wydane przez upoważnioną instytucję miejsca ich zamieszkania na ustalonym w tym celu formularzu.

Zaświadczenie to powinno być aktualizowane w razie zmiany sytuacji mającej wpływ na prawo do zasiłków rodzinnych lub na wniosek instytucji właściwej drugiej Umawiającej się Strony.

2. Pracownik lub osoba pracująca na własny rachunek albo emeryt lub rencista zobowiązany jest do powiadamiania instytucji właściwej o każdej zmianie:

a) sytuacji własnej lub członków jego rodziny, która może mieć wpływ na prawo lub wysokość przyznanych świadczeń,

b) liczby członków rodziny, na rzecz których przyznane zostały świadczenia,

c) miejsca zamieszkania członków rodziny.

DZIAŁ III

INNE POSTANOWIENIA

Artykuł 17

Kwoty należne z tytułu okresów ubezpieczenia dobrowolnego

Jeżeli przy ustalaniu wysokości świadczenia na podstawie artykułu 13 ustęp 2 Konwencji zastosowano artykuł 28 litera a) Konwencji, wysokość tego świadczenia zwiększa się o kwotę odpowiadającą okresom ubezpieczenia dobrowolnego, które nie zostały uwzględnione. Kwotę zwiększenia ustala się na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, zgodnie z którym zostały przebyte okresy ubezpieczenia dobrowolnego, o ile to ustawodawstwo tak przewiduje.

Artykuł 18

Kontrola i współpraca administracyjna

1. W celu kontroli uprawnień świadczeniobiorców zamieszkujących na terytorium drugiej Umawiającej się Strony instytucje właściwe obu Umawiających się Stron zobowiązane są dostarczać sobie niezbędnych informacji o okolicznościach, które w świetle obowiązującego ustawodawstwa mogłyby spowodować zmianę, zawieszenie lub wygaśnięcie praw do przyznanych przez nie świadczeń.

2. Instytucje łącznikowe obu Umawiających się Stron zobowiązane są do wzajemnej wymiany danych statystycznych dotyczących wypłat emerytur lub rent dokonanych na rzecz świadczeniobiorców, którzy zamieszkują na terytorium drugiej Umawiającej się Strony. Powyższe dane obejmują liczbę świadczeniobiorców i ogólną kwotę wypłaconych emerytur lub rent w ciągu każdego roku kalendarzowego i przesyłane są corocznie do końca pierwszego kwartału następnego roku.

3. Właściwe władze i instytucje łącznikowe obydwu Umawiających się Stron zobowiązane są do udostępniania, na wniosek drugiej Umawiającej się Strony, informacji i danych dotyczących systemów wyliczania kosztów świadczeń zdrowotnych.

DZIAŁ IV

POSTANOWIENIE KOŃCOWE

Artykuł 19

Wejście w życie

Niniejsze Porozumienie wchodzi w życie jednocześnie z Konwencją z dnia 22 lutego 2001 r. i pozostaje w mocy tak długo, jak długo obowiązywać będzie Konwencja, o ile właściwe władze obu Umawiających się Stron nie zadecydują inaczej.

Sporządzono w Warszawie w dniu 17 czerwca 2003 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach hiszpańskim i polskim, przy czym oba teksty mają jednakową moc.