Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 167 poz. 1629

Na podstawie art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002) zarządza się, co następuje:

1) [1] cielę – młode zwierzę z gatunku bydło domowe (Bos taurus), bez względu na płeć, w wieku od dnia urodzenia do 6. miesiąca życia;

2) knur – samca świni, który osiągnął dojrzałość płciową i jest przeznaczony do celów rozpłodowych;

3) loszka – samicę świni, która osiągnęła dojrzałość płciową, w wieku od 4. miesiąca życia do pierwszego wyproszenia;

4) [2] locha – samicę świni po pierwszym wyproszeniu:

a) między okresem okołoporodowym a odsadzeniem prosiąt albo

b) w okresie między odsadzeniem prosiąt a okresem okołoporodowym;

5) [3] (uchylony);

6) prosię – młodą świnię, bez względu na jej płeć, w wieku od urodzenia do odsadzenia;

7) warchlak – młodą świnię, w wieku od odsadzenia do ukończenia 10. tygodnia życia;

8) [4] gniazdo – wydzielone miejsce przeznaczone do znoszenia jaj, w którym podłoga jest wykonana w sposób uniemożliwiający kurze kontakt z drucianą siatką;

9) [5] gniazdo grupowe – gniazdo bez wewnętrznych przegród umożliwiające jednoczesne znoszenie jaj grupie ptaków;

10) system bateryjny – zespół klatek o jednakowych wymiarach i konstrukcji, ustawionych obok siebie jednopoziomowo lub wielopoziomowo;

11) klatka – zamkniętą przestrzeń, której podłoga znajduje się powyżej poziomu posadzki w pomieszczeniu inwentarskim;

12) kura nieśna – dorosłego ptaka płci żeńskiej z gatunku Gallus domesticus, który osiągnął dojrzałość nieśną i jest utrzymywany w celu produkcji jaj nieprzeznaczonych do wylęgu;

13) [6] ściółka – suchy, miękki, dobrze nasiąkający materiał, w szczególności słomę lub trociny, kładziony na podłogę w pomieszczeniach inwentarskich w celu zapewnienia zwierzętom uczucia suchości i ciepła oraz stwarzający im warunki dla spełnienia potrzeb etologicznych;

14) [7] świnia – zwierzę z gatunku świnia domowa (sus domestica), bez względu na wiek, przeznaczone do celów hodowlanych lub do tuczu.

1) w pomieszczeniu inwentarskim, z wyjątkiem lisów polarnych, lisów pospolitych, jenotów, norek i tchórzy;

2) [8] w systemie otwartym, z wyjątkiem kur, indyków, strusi, gęsi do ukończenia 6. tygodnia życia, kaczek do ukończenia 3. tygodnia życia, przepiórek do ukończenia 20. dnia życia oraz zwierząt futerkowych.

2. Zwierzętom gospodarskim utrzymywanym w systemie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zapewnia się możliwość ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i zwierzętami drapieżnymi.

2. Zwierzęta gospodarskie utrzymuje się w warunkach:

1) nieszkodliwych dla ich zdrowia oraz niepowodują-cych urazów i uszkodzeń ciała lub cierpień;

2) zapewniających im swobodę ruchu, a w szczególności kładzenia się, wstawania oraz leżenia;

3) umożliwiających kontakt wzrokowy z innymi zwierzętami.

3. Loszki i lochy w tygodniu poprzedzającym przewidywany termin proszenia oraz w okresie proszenia się mogą być utrzymywane w warunkach, w których nie mają kontaktu wzrokowego z innymi zwierzętami.

2. W przypadku gdy oświetlenie sztuczne stosuje się w pomieszczeniach inwentarskich, w których są utrzymywane cielęta, pomieszczenia te oświetla się w czasie odpowiadającym normalnemu dostępowi światła naturalnego – co najmniej jednak między godziną 9⁰⁰ a 17⁰⁰.

3. W przypadku stosowania oświetlenia naturalnego w pomieszczeniach inwentarskich, w których są utrzymywane kury nieśne, okna rozmieszcza się w sposób umożliwiający równomierne oświetlenie całego pomieszczenia.

4. W przypadku gdy oświetlenie sztuczne stosuje się w pomieszczeniach inwentarskich, w których są utrzymywane kury nieśne, pomieszczenia te oświetla się w rytmie dobowym tak, aby około 1/3 doby stanowiło nieprzerwany okres ciemności oraz występowały okresy przyciemnienia odpowiadające zmierzchowi.

5. Świnie utrzymuje się w pomieszczeniach inwentarskich oświetlonych przez nie mniej niż 8 godzin dziennie światłem o natężeniu co najmniej 40 lux.

2. Pomieszczenia inwentarskie wyposaża się w stałe lub przenośne oświetlenie umożliwiające ich kontrolę i doglądanie zwierząt o każdej porze.

1) wykonuje się z materiałów nieszkodliwych dla zdrowia zwierząt oraz nadających się do czyszczenia i dezynfekcji;

2) czyści się i dezynfekuje.

2. [9] Odchody zwierząt oraz niezjedzone resztki pasz usuwa się z pomieszczeń inwentarskich tak często, aby uniknąć wydzielania się nieprzyjemnych woni, zanieczyszczenia paszy lub wody, oraz zabezpiecza się je przed muchami i gryzoniami.

3. Wyposażenie i sprzęt przeznaczone do karmienia i pojenia zwierząt gospodarskich wykonuje się i umieszcza w sposób minimalizujący możliwość zanieczyszczenia paszy lub wody oraz ułatwiający bezkonfliktowy dostęp zwierząt do paszy i wody.

4. Wyposażenie i sprzęt w pomieszczeniach inwentarskich dla zwierząt gospodarskich sprawdza się co najmniej raz dziennie, a wykryte usterki niezwłocznie usuwa.

5. Podłoga w pomieszczeniach inwentarskich dla zwierząt gospodarskich powinna być twarda, równa i stabilna, a jej powierzchnia gładka i nieśliska.

2. W przypadku wyposażenia pomieszczeń, o których mowa w ust. 1, w mechaniczny lub automatyczny system wentylacji, system ten powinien być połączony z:

1) systemem alarmowym sygnalizującym awarię systemu wentylacyjnego;

2) system wentylacji awaryjnej.

2. Konie poi się co najmniej trzy razy dziennie.

3. Cielętom powyżej 2. tygodnia życia zapewnia się dostęp do wystarczającej ilości wody lub innych płynów.

4. Cielętom, o których mowa w ust. 3, w okresie upałów lub w przypadku choroby zapewnia się stały dostęp do wody.

2. [12] Pasza dla cieląt powinna zawierać ilość żelaza zapewniającą we krwi cieląt poziom hemoglobiny wynoszący co najmniej 4,5 milimol/litr.

3. Pasza dla cieląt powyżej 2 tygodni życia powinna zawierać pasze włókniste, z tym że dawkę tej paszy dla cieląt od 8. do 20. tygodnia życia zwiększa się od 50 do 250 g dziennie.

2. Świnie karmi się co najmniej raz dziennie, przy czym świniom utrzymywanym grupowo zapewnia się dostęp do paszy w tym samym czasie.

3. [14] Lochom w okresie między odsadzeniem prosiąt a okresem okołoporodowym i loszkom zapewnia się wystarczającą ilość pokarmu wysokoenergetycznego oraz pokarmu objętościowego lub wysokowłóknistego.

1) na uwięzi;

2) bez uwięzi wolnostanowiskowo: [15]

a) z wydzielonymi legowiskami, z wyjątkiem bydła opasowego i buhajów,

b) bez wydzielonych legowisk na ściółce,

c) bez wydzielonych legowisk i ściółki, z wyjątkiem buhajów, krów i jałówek cielnych powyżej 7. miesiąca ciąży.

2. W systemie utrzymywania bydła, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, wymiary stanowiska powinny wynosić w przypadku utrzymywania:

1) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała do 500 kg:

a) długość – co najmniej 1,6 m,

b) szerokość – co najmniej 1,1 m;

2) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała powyżej 500 kg:

a) długość – co najmniej 1,65 m,

b) szerokość – co najmniej 1,15 m;

3) jałówek powyżej 19. miesiąca życia do 7. miesiąca ciąży:

a) długość – co najmniej 1,5 m,

b) szerokość – co najmniej 1 m;

4) jałówek powyżej 6. do 19. miesiąca życia:

a) długość – co najmniej 1,4 m,

b) szerokość – co najmniej 0,9 m;

5) buhajów:

a) długość – co najmniej 2,4 m,

b) szerokość – co najmniej 1,4 m;

6) bydła opasowego o masie ciała do 300 kg:

a) długość – co najmniej 1,3 m,

b) szerokość – co najmniej 0,8 m;

7) bydła opasowego o masie ciała powyżej 300 do 450 kg:

a) długość – co najmniej 1,45 m,

b) szerokość – co najmniej 0,95 m;

8) bydła opasowego o masie ciała powyżej 450 kg:

a) długość – co najmniej 1,5 m,

b) szerokość – co najmniej 1 m.

3. W systemie utrzymywania bydła, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, wymiary wydzielonego legowiska powinny wynosić w przypadku utrzymywania:

1) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała do 500 kg:

a) długość – co najmniej 2,1 m,

b) szerokość – co najmniej 1,1 m;

2) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała powyżej 500 kg:

a) długość – co najmniej 2,2 m,

b) szerokość – co najmniej 1,15 m;

3) jałówek powyżej 19. miesiąca życia do 7. miesiąca ciąży:

a) długość – co najmniej 2 m,

b) szerokość–co najmniej 1 m;

4) jałówek powyżej 6. do 19. miesiąca życia:

a) długość – co najmniej 1,9 m,

b) szerokość – co najmniej 0,85 m.

4. W systemie utrzymywania bydła, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, powierzchnia powinna, w przeliczeniu na jedną sztukę, wynosić w przypadku utrzymywania: [16]

1) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała do 500 kg – co najmniej 4,5 m²;

2) krów i jałówek powyżej 7. miesiąca ciąży i o masie ciała powyżej 500 kg – co najmniej 5 m²;

3) jałówek powyżej 19. miesiąca życia do 7. miesiąca ciąży – co najmniej 2,5 m²;

4) jałówek powyżej 6. do 19. miesiąca życia – co najmniej 2 m²;

5) bydła opasowego o masie ciała do 300 kg – co najmniej 1,6 m²;

6) bydła opasowego o masie ciała powyżej 300 do 450 kg – co najmniej 2 m²;

7) bydła opasowego o masie ciała powyżej 450 kg – co najmniej 2,5 m²;

8) buhajów – co najmniej 9 m².

5. W systemie utrzymywania bydła, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, powierzchnia powinna, w przeliczeniu na jedną sztukę, wynosić w przypadku utrzymywania: [17]

1) jałówek powyżej 19. miesiąca życia do 7. miesiąca ciąży – co najmniej 2 m²;

2) jałówek powyżej 6. do 19. miesiąca życia – co najmniej 1,6 m²;

3) bydła opasowego o masie ciała do 300 kg – co najmniej 1,3 m²;

4) bydła opasowego o masie ciała powyżej 300 do 450 kg – co najmniej 1,6 m²;

5) bydła opasowego o masie ciała powyżej 450 kg – co najmniej 2 m².

1) jałówek– co najmniej 10 m²;

2) krów – co najmniej 15 m²;

3) buhajów – co najmniej 20 m².

1) pomieszczeniach inwentarskich;

2) w systemie utrzymywania, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2.

2. W przypadku utrzymywania cieląt grupowo powierzchnia kojca, w przeliczeniu na jedną sztukę, powinna wynosić dla cieląt:

1) o masie ciała do 150 kg – co najmniej 1,5 m²;

2) o masie ciała powyżej 150 do 220 kg – co najmniej 1,7 m²;

3) o masie ciała powyżej 220 kg – co najmniej 1,8 m².

3. W przypadku utrzymywania cieląt pojedynczo w kojcu:

1) jego wymiary powinny wynosić:

a) szerokość – co najmniej wysokość cielęcia w kłębie,

b) długość – co najmniej 1,1 długości ciała cielęcia mierzonej od czubka nosa do ogonowej krawędzi guza kulszowego;

2) ściany kojca, z wyjątkiem kojca, w którym utrzymywane są chore cielęta, powinny być wykonane w sposób umożliwiający cielętom kontakt wzrokowy i fizyczny.

4. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się do:

1) gospodarstw utrzymujących mniej niż 6 sztuk cieląt;

2) utrzymywania cieląt z matkami.

5. W systemie utrzymywania, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, powierzchnia, na której są utrzymywane cielęta, w przeliczeniu na jedną sztukę, powinna wynosić co najmniej 5 m².

6. Cielęta, z wyjątkiem cieląt utrzymywanych w systemie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, dogląda się co najmniej dwa razy dziennie.

7. W przypadku utrzymywania cieląt w pomieszczeniu inwentarskim cielęta do ukończenia 2. tygodnia życia utrzymuje się na ściółce.

8. Powierzchnia legowiska powinna być wygodna, czysta i odwodniona.

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

2) koncentracja amoniaku (NN₃) nie powinna przekraczać 20 ppm;

3) [19] (uchylony).

1) w boksie;

2) na stanowisku na uwięzi;

3) w systemie wolnostanowiskowym bez uwięzi.

2. Ogiery i klacze powyżej roku życia utrzymuje się oddzielnie.

1) koni dorosłych – co najmniej 9 m²;

2) klaczy ze źrebięciem –co najmniej 12 m².

2. Wymiary stanowiska, o którym mowa w § 21 ust. 1 pkt 2, powinny wynosić w przypadku utrzymywania:

1) koni dorosłych, których wysokość w kłębie wynosi do 1,47 m:

a) szerokość – co najmniej 1,6 m,

b) długość – co najmniej 2,1 m;

2) koni dorosłych, których wysokość w kłębie wynosi powyżej 1,47 m:

a) szerokość – co najmniej 1,8 m,

b) długość–co najmniej 3,1 m.

3. W przypadku utrzymywania koni w systemie, o którym mowa w § 21 ust. 1 pkt 3, powierzchnia powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) koni dorosłych lub młodzieży po odsadzeniu od matki, w przeliczeniu na jednego konia – co najmniej 10 m²;

2) klaczy ze źrebięciem – co najmniej 12 m².

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

2) koncentracja amoniaku (NH₃) nie powinna przekraczać 20 ppm;

3) wilgotność względna nie powinna przekraczać 80%;

4) prędkość przepływu powietrza nie powinna przekraczać 0,3 m/s;

5) temperatura powietrza powinna wynosić od 5 do 28⁰ C.

2. Powierzchnię, o której mowa w ust. 1, zabezpiecza się trwałym ogrodzeniem.

1) pojedynczo;

2) grupowo.

2. Świń nie utrzymuje się na uwięzi.

3. W przypadku utrzymywania świń w systemie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2:

1) grupuje się zwierzęta o zbliżonym wieku;

2) utrzymujący zwierzęta podejmuje działania minimalizujące agresję i zapobiegające walkom zwierząt, w szczególności te, o których mowa w ust. 4 i § 27.

4. Utrzymywane grupowo świnie chore, zranione, wykazujące cechy agresywne lub atakowane przez inne zwierzęta, czasowo utrzymuje się pojedynczo.

5. Lochy i loszki od 4. tygodnia po pokryciu do tygodnia przed przewidywanym terminem proszenia utrzymuje się grupowo.

6. W przypadku gdy w gospodarstwie utrzymuje się mniej niż 10 sztuk loch lub loszek, o których mowa w ust. 5, można je utrzymywać pojedynczo.

2. Prośne lochy i loszki umieszczone w kojcach do proszenia:

1) czyści się dokładnie;

2) leczy przeciwko zewnętrznym i wewnętrznym pasożytom, jeżeli to konieczne.

3. Powierzchnia kojca do proszenia powinna umożliwiać proszenie naturalne lub zapewniać osobie obsługującej dostęp do zwierzęcia.

4. Kojec powinien być zbudowany w sposób zapewniający prosiętom swobodny dostęp do karmiącej lochy.

5. W przypadku utrzymywania loch z prosiętami:

1) kojec wyposaża się w przegrodę zapobiegającą przygnieceniu prosiąt przez lochę;

2) [20] w kojcu wydziela się część ze ściółką o powierzchni pozwalającej na jednoczesny odpoczynek prosiąt.

2. [22] W przypadku zagrożenia zdrowia lochy lub prosięcia, prosięta odsadza się nie wcześniej niż w 21. dniu od dnia urodzenia.

3. Po odsadzeniu prosię, o którym mowa w ust. 2, umieszcza się w pomieszczeniu inwentarskim:

1) uprzednio oczyszczonym i zdezynfekowanym;

2) odizolowanym od pomieszczeń inwentarskich, w których są utrzymywane lochy.

1) diagnostycznym, terapeutycznym oraz związanym z identyfikacją świń;

2) związanym z:

a) redukcją kłów u prosiąt i knurów,

b) obcinaniem części ogona,

c) kastracją samców świń,

d) kolczykowaniem nosa, w przypadku utrzymywania świń w systemie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2.

2. Redukcję kłów wykonuje się:

1) poprzez ich ścieranie lub obcinanie, z pozostawieniem nienaruszonej, gładkiej powierzchni;

2) nie później niż w 7. dniu życia prosięcia – u prosiąt.

3. Kastrację samców świń wykonuje się przy zastosowaniu technik niepowodujących rozrywania tkanek.

4. Zabiegi, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a i b, wykonuje się jedynie ze względów bezpieczeństwa świń oraz w celu przeciwdziałania okaleczaniu innych świń.

5. Przed wykonaniem zabiegów, o których mowa w ust. 4, podejmuje się środki zapobiegające okaleczaniu, w szczególności poprzez zmianę warunków utrzymywania.

6. Zabiegi, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b i c, mogą być wykonane u świń po ukończeniu 7. dnia życia, wyłącznie po zastosowaniu długotrwałego znieczulenia.

1) utrzymywania knurów pojedynczo – co najmniej 6 m²;

2) [23] utrzymywania knurów pojedynczo, w przypadku krycia w kojcu – co najmniej 10 m²;

3) loch w okresie porodu i odchowu prosiąt ssących – co najmniej 3,5 m²;

4) utrzymywania pojedynczo knurów i loszek hodowlanych o masie ciała od 30 do 110 kg – co najmniej 2,7 m².

2. Wymiany kojca, o którym mowa w § 25 ust. 1, w przypadku utrzymywania loch pojedynczo powinny wynosić co najmniej:

1) długość – odpowiadać długości zwierzęcia powiększonej o 0,3 m, nie mniej jednak niż 2 m;

2) szerokość – 0,6 m.

3. Powierzchnia kojca, o którym mowa w § 25 ust. 1, powinna wynosić, w przeliczeniu na jedną sztukę, w przypadku utrzymywania grupowo:

1) knurów – co najmniej 6 m²;

2) warchlaków i tuczników o masie ciała:

a) do 10 kg – co najmniej 0,15 m²,

b) powyżej 10 do 20 kg – co najmniej 0,2 m²,

c) powyżej 20 do 30 kg – co najmniej 0,3 m²,

d) powyżej 30 do 50 kg – co najmniej 0,4 m²,

e) powyżej 50 do 85 kg – co najmniej 0,55 m²,

f) powyżej 85 do 110 kg – co najmniej 0,65 m²,

g) powyżej 110 kg – co najmniej 1 m²;

3) knurków i loszek hodowlanych o masie ciała powyżej 30 do 110 kg – co najmniej 1,4 m²;

4) [24] loch – co najmniej 2,25 m², przy czym dla loch prośnych co najmniej 1,3 m² powierzchni kojca powinno stanowić stałe podłoże i nie więcej niż 15 % tego podłoża – otwory odpływowe;

5) [25] loszek po pokryciu – co najmniej 1,64 m², przy czym co najmniej 0,95 m² powierzchni kojca powinno stanowić stałe podłoże i nie więcej niż 15 % tego podłoża – otwory odpływowe.

4. Powierzchnia kojca, o której mowa w ust. 3 pkt 4 i 5, w przypadku utrzymywania w grupie loch lub loszek po pokryciu:

1) do 5 sztuk – powinna być większa o 10%;

2) powyżej 39 sztuk – może być mniejsza o 10%.

5. W gospodarstwach utrzymujących co najmniej 10 loch lub loszek, w przypadku utrzymywania ich w okresie, o którym mowa w § 25 ust. 5, długość każdego z boków kojca powinna wynosić w przypadku grup: [26]

1) do 5 sztuk – co najmniej 2,41 m;

2) powyżej 5 sztuk – co najmniej 2,81 m.

1) szerokość otworów w podłodze nie może wynosić dla:

a) prosiąt – więcej niż 11 mm,

b) warchlaków, loszek i knurków hodowlanych – więcej niż 14 mm,

c) tuczników – więcej niż 18 mm,

d) loszek po pokryciu lub loch – więcej niż 20 mm;

2) szerokość beleczki w podłodze powinna wynosić dla:

a) prosiąt i warchlaków – co najmniej 50 mm,

b) tuczników, loszek i knurków hodowlanych, loszek po pokryciu lub loch – co najmniej 80 mm.

1) hałas:

a) nie powinien być stały lub wywoływany nagle,

b) jego natężenie nie powinno przekraczać 85 dB;

2) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

3) koncentracja amoniaku (NH₃) nie powinna przekraczać 20 ppm.

1) pojedynczo;

2) grupowo.

2. Powierzchnia pomieszczenia inwentarskiego dla owiec utrzymywanych pojedynczo powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) tryka – co najmniej 3 m²;

2) matki z jagnięciem – co najmniej 2,5 m² i dodatkowo co najmniej 0,7 m² dla każdego jagnięcia ssącego;

3) jarki – co najmniej 1,5 m²;

4) tryczka – co najmniej 2 m²;

5) skopka – co najmniej 0,8 m².

3. Powierzchnia pomieszczenia inwentarskiego dla owiec utrzymywanych grupowo, w przeliczeniu na jedną sztukę, powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) tryków – co najmniej 2 m²;

2) matek z jagniętami – co najmniej 1,5 m² i dodatkowo co najmniej 0,5 m² dla każdego jagnięcia ssącego;

3) jarek – co najmniej 0,8 m²;

4) tryczków – co najmniej 1,5 m²;

5) skopków – co najmniej 0,6 m².

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

2) koncentracja amoniaku (NH₃) nie powinna przekraczać 20 ppm;

3) wilgotność względna nie powinna przekraczać 85%;

4) [28] w przypadku utrzymywania matek z jagniętami do 3. miesiąca życia temperatura powietrza powinna wynosić co najmniej 6 °C.

1) na stanowisku na uwięzi;

2) w kojcu bez uwięzi:

a) pojedynczo, z wyjątkiem koźląt, lub

b) grupowo.

2. Na uwięzi utrzymuje się wyłącznie dorosłe samice, z wyjątkiem samic w okresie porodu i odchowu koźląt.

3. Kozom zapewnia się możliwość korzystania z wybiegów.

1) szerokość – co najmniej 0,75 m;

2) długość – co najmniej 1,35 m.

2. Powierzchnia kojca, o którym mowa w § 36 ust. 1 pkt 2 lit. a, powinna wynosić, w przypadku utrzymywania:

1) kozy dorosłej – co najmniej 1,5 m² i dodatkowo co najmniej 0,3 m² dla koźlęcia ssącego;

2) kozła – co najmniej 1,5 m²;

3) kozła reproduktora – co najmniej 3 m².

3. Powierzchnia kojca, o którym mowa w § 36 ust. 1 pkt 2 lit. b, powinna wynosić, w przeliczeniu na jedną sztukę, w przypadku utrzymywania:

1) kóz dorosłych – co najmniej 1,5 m² i dodatkowo co najmniej 0,3 m² dla koźlęcia ssącego;

2) kozłów – co najmniej 1,5 m²;

3) kozłów reproduktorów – co najmniej 3 m²;

4) koźląt – co najmniej 1 m².

4. Powierzchnia wybiegu, o którym mowa w § 36 ust. 3, w przeliczeniu na jedną kozę, powinna wynosić co najmniej 4 m², a w przypadku kozłów – co najmniej 6 m².

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

2) koncentracja amoniaku (NH₃) nie powinna przekraczać 20 ppm;

3) wilgotność względna nie powinna przekraczać 80%;

4) temperatura powietrza powinna wynosić co najmniej 8⁰ C;

5) prędkość przepływu powietrza nie powinna przekraczać 0,5 m/s.

1) bez ściółki w klatkach jednopoziomowych lub wielopoziomowych;

2) bez klatek.

2. Klatki konstruuje się w sposób zapobiegający powstawaniu urazów u ptaków oraz umożliwiający osobie obsługującej swobodne wyjmowanie i wkładanie kur i indyków.

3. Podłogę klatki wykonuje się z materiału zapewniającego podtrzymywanie wszystkich zwróconych ku przodowi pazurów nogi ptaka; jej nachylenie nie powinno być większe niż 8⁰ lub 14%.

4. Klatkę wyposaża się w:

1) pojemnik na paszę, którego minimalną długość ustala się, mnożąc 0,1 m przez liczbę ptaków w klatce;

2) urządzenia do pojenia:

a) pojemnik na wodę, którego minimalną długość ustala się, mnożąc 0,1 m przez liczbę ptaków w klatce, lub

b) [29] co najmniej 2 poidła kropelkowe lub kubeczkowe, dostępne dla każdej z kur znajdujących się w klatce.

c) [30] (uchylona).

5. Powierzchnia klatki, w przeliczeniu na jednego ptaka, powinna wynosić, w przypadku utrzymywania:

1) kur:

a) do 6. tygodnia życia – co najmniej 0,02 m²,

b) powyżej 6. do 16. tygodnia życia – co najmniej 0,035 m²,

c) powyżej 16. tygodnia życia – co najmniej 0,045 m²;

2) indyków:

a) do 6. tygodnia życia – co najmniej 0,03 m²,

b) powyżej 6. do 16. tygodnia życia – co najmniej 0,165 m²,

c) powyżej 15. tygodnia życia – co najmniej 0,225 m²;

6. Wysokość klatki powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) kur:

a) do 16. tygodnia życia – co najmniej 0.35 m,

b) powyżej 16. tygodnia życia, z wyjątkiem samców – co najmniej 0,45 m,

c) samców powyżej 16. tygodnia życia – co najmniej 0,7 m;

2) indyków:

a) do 15. tygodnia życia – co najmniej 0,35 m,

b) powyżej 15. tygodnia życia, z wyjątkiem samców – co najmniej 0,55 m,

c) samców powyżej 15. tygodnia życia – co najmniej 0,85 m.

1) kur mięsnych:

a) do 8. tygodnia życia – 8 sztuk,

b) powyżej 8. do 20. tygodnia życia – 7 sztuk,

c) powyżej 20. tygodnia życia – 5 sztuk;

2) brojlerów kurzych:

a) do 3. tygodnia życia – 35 sztuk,

b) powyżej 3. do 5. tygodnia życia – 22 sztuki,

c) powyżej 5. tygodnia życia – 17 sztuk;

3) indyków:

a) do 8. tygodnia życia – 7 sztuk,

b) powyżej 8. do 14. tygodnia życia – 4 sztuki,

c) powyżej 14. do 29. tygodnia życia – 3 sztuki,

d) powyżej 29. tygodnia życia – 2 sztuki;

4) indyków rzeźnych:

a) do 3. tygodnia życia – 32 sztuki,

b) powyżej 3. do 6. tygodnia życia – 12 sztuk,

c) powyżej 6. do 16. tygodnia życia – 4 sztuki,

d) powyżej 16. tygodnia życia – 3 sztuki.

1) pojemniki na paszę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 1;

2) urządzenia do pojenia:

a) pojemniki na wodę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 2 lit. a lub

b) poidła kropelkowe, przy czym poidło powinno przypadać nie więcej niż na 4 kury;

3) gniazda;

4) grzędy;

5) [31] ściółkę.

1) w zmodyfikowanych klatkach jednopoziomowych lub wielopoziomowych;

2) bez klatek jednopoziomowo lub wielopoziomowo.

1) pojemnik na paszę, którego minimalną długość ustala się, mnożąc 0,12 m przez liczbę ptaków w klatce;

2) urządzenia do pojenia:

a) pojemnik na wodę, którego minimalną długość ustala się, mnożąc 0,12 m przez liczbę ptaków w klatce, lub

b) [32] co najmniej 2 poidła kropelkowe lub kubeczkowe, dostępne dla każdej z kur znajdujących się w klatce;

c) [33] (uchylona);

3) gniazdo;

4) grzędy, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,15 m przez liczbę ptaków w klatce;

5) [34]ściółkę w ilości umożliwiającej kurom dziobanie i grzebanie.

2. Powierzchnia klatki, w przeliczeniu na kurę nieśną, powinna wynosić co najmniej 0,075 m², przy czym powierzchnia użytkowa klatki bez gniazda powinna wynosić co najmniej 0,06 m², a powierzchnia całkowita klatki powinna wynosić co najmniej 0,2 m².

3. Wymiary powierzchni użytkowej klatki bez gniazda powinny wynosić:

1) szerokość – co najmniej 0,3 m;

2) wysokość – co najmniej 0,45 m, przy czym nachylenie podłogi – nie więcej niż 8⁰ lub 14%.

4. Wysokość klatki, z wyjątkiem powierzchni użytkowej, powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

5. Klatkę wyposaża się w urządzenie do skracania pazurów.

6. Odległość pomiędzy rzędami klatek powinna wynosić co najmniej 0,9 m, a odległość pomiędzy podłogą w budynku inwentarskim a pierwszym poziomem klatek powinna wynosić co najmniej 0,35 m.

2. Ściółka powinna zajmować co najmniej 1/3 powierzchni podłogi w pomieszczeniu inwentarskim, przy czym powierzchnia ściółki, w przeliczeniu na jednego ptaka, powinna wynosić co najmniej 0,025 m².

3. Podłogę i wyposażenie w pomieszczeniu inwentarskim wykonuje się w sposób zapewniający podtrzymywanie wszystkich zwróconych ku przodowi pazurów nogi ptaka.

4. Pomieszczenie inwentarskie wyposaża się w:

1) urządzenia do karmienia:

a) liniowe pojemniki na paszę, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,1 m przez liczbę ptaków w tym pomieszczeniu, lub

b) kołowe pojemniki na paszę, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,04 m przez liczbę ptaków w tym pomieszczeniu;

2) urządzenia do pojenia:

a) liniowe pojemniki na wodę, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,025 m przez liczbę ptaków w tym pomieszczeniu, lub

b) kołowe pojemniki na wodę, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,01 m przez liczbę ptaków w tym pomieszczeniu, lub

c) poidła kropelkowe lub kubeczkowe, przy czym poidło powinno przypadać nie więcej niż na 10 ptaków, lub

d) co najmniej 2 poidła kropelkowe lub kubeczkowe dostępne dla każdej z kur, w przypadku podłączenia poideł do sieci wodociągowej;

3) gniazda pojedyncze lub grupowe, przy czym:

a) w przypadku stosowania gniazd pojedynczych gniazdo powinno przypadać nie więcej niż na 7 ptaków,

b) w przypadku stosowania gniazd grupowych obsada na m² powierzchni gniazda powinna wynosić nie więcej niż 120 ptaków;

4) grzędy, nieposiadające ostrych krawędzi, umieszczone nad powierzchnią niepokrytą ściółką, których minimalną długość ustala się, mnożąc 0,15 m przez liczbę ptaków w tym pomieszczeniu, przy czym:

a) odległość między grzędami, mierzona w płaszczyźnie poziomej, powinna wynosić co najmniej 0,3 m,

b) odległość pomiędzy grzędą a ścianą, mierzona w płaszczyźnie poziomej, powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

5. W przypadku utrzymywania kur nieśnych na kilku poziomach, między którymi kury mogą się swobodnie poruszać:

1) dopuszcza się stosowanie nie więcej niż 4 poziomów;

2) wysokość między poziomami powinna wynosić co najmniej 0,45 m;

3) poziomy ustawia się tak, aby zapobiec spadaniu nieczystości na niższy poziom;

4) urządzenia do karmienia i pojenia umieszcza się w sposób umożliwiający każdej z kur jednakowy dostęp do tych urządzeń.

6. W przypadku gdy kury mają zapewniony dostęp do otwartych wybiegów, pomieszczenie inwentarskie wyposaża się w kilka otworów wyjściowych, przy czym otwory te rozmieszcza się równomiernie na całej długości pomieszczenia.

7. Wymiary otworu, o którym mowa w ust. 6, powinny wynosić:

1) wysokość – co najmniej 0,35 m;

2) szerokość – co najmniej 0,4 m, przy czym całkowita szerokość otworów, w przeliczeniu na 1 000 ptaków, powinna wynosić co najmniej 2 m.

8. Powierzchnię wybiegu, o którym mowa w ust. 6, dostosowuje się do liczby utrzymywanych kur oraz rodzaju gruntu, mając na względzie jego ochronę przed skażeniem.

9. Kurom nieśnym na wybiegu zapewnia się ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i zwierzętami drapieżnymi, a w razie potrzeby dostęp do urządzeń do pojenia.

2. Pomieszczenia inwentarskie dla kur nieśnych, ich wyposażenie oraz sprzęt czyści się i dezynfekuje każdorazowo przed wstawieniem nowej partii ptaków.

3. Pomieszczenia inwentarskie, w których utrzymuje się kury nieśne, ich wyposażenie oraz sprzęt utrzymuje się w czystości; w szczególności odchody usuwa się regularnie, a padłe ptaki – co najmniej raz na dobę.

1) uniemożliwić ucieczkę ptaków;

2) wyeliminować możliwość urazów i okaleczeń u ptaków;

3) zapewnić osobie obsługującej swobodne wyjmowanie i wkładanie ptaków do klatki.

2. [36] Podłogę klatki wykonuje się w sposób zapewniający podtrzymywanie wszystkich zwróconych ku przodowi pazurów nogi ptaka; jej nachylenie nie może być większe niż 8 ° lub 14 %.

1) gęsi:

a) do 3. tygodnia życia – 5 sztuk,

b) powyżej 3. do 6. tygodnia życia – 3 sztuk,

c) powyżej 6. do 28. tygodnia życia – 2 sztuki,

d) powyżej 28. tygodnia życia – 1 sztuka;

2) kaczek:

a) do 4. tygodnia życia – 10 sztuk,

b) powyżej 4. do 8. tygodnia życia – 7 sztuk,

c) powyżej 8. tygodnia życia – 5 sztuk.

2. W przypadku utrzymywania gęsi i kaczek w systemie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2:

1) powierzchnię utrzymywania zabezpiecza się trwałym ogrodzeniem;

2) maksymalna obsada na m² powierzchni powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

a) gęsi – 1 sztuka,

b) kaczek – 3 sztuki.

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 2 500 ppm,

b) [38] siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 10 ppm;

2) [39] koncentracja amoniaku NH₃ nie powinna przekraczać 26 ppm;

3) [40] temperatura jest określona w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

1) na ściółce;

2) bez ściółki.

2. Pomieszczenie inwentarskie dla strusi:

1) ogrzewa się do ukończenia przez ptaki 6. miesiąca życia;

2) dzieli się na sektory, w których utrzymuje się ptaki w różnym wieku.

3. Z każdego sektora pomieszczenia inwentarskiego zapewnia się strusiom wyjście na oddzielny wybieg.

4. W sektorach, o których mowa w ust. 2 pkt 2, powierzchnia, w przeliczeniu na ptaka, powinna wynosić w przypadku utrzymywania strusi:

1) do 3. miesiąca życia – co najmniej 0,3 m², przy czym powierzchnia całego pomieszczenia powinna wynosić co najmniej 5 m²;

2) powyżej 3. do 6. miesiąca życia – co najmniej 2 m², przy czym powierzchnia całego pomieszczenia powinna wynosić co najmniej 10 m²;

3) powyżej 6. do 14. miesiąca życia – co najmniej 3,5 m², przy czym powierzchnia całego pomieszczenia powinna wynosić co najmniej 15 m²;

4) powyżej 14. miesiąca życia – co najmniej 5 m²; przy czym powierzchnia całego pomieszczenia powinna wynosić co najmniej 20 m².

5. Wysokość pomieszczenia powinna wynosić w przypadku utrzymywania strusi:

1) do 6. miesiąca życia – co najmniej 2,2 m;

2) powyżej 6. miesiąca życia – co najmniej 3 m.

1) przylegać bezpośrednio do pomieszczenia inwentarskiego;

2) posiadać wydzielone miejsce wysypane piaskiem;

3) być zabezpieczony trwałym ogrodzeniem.

2. Strusiom na wybiegu zapewnia się możliwość ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i zwierzętami drapieżnymi.

3. Powierzchnia wybiegu, w przeliczeniu na ptaka, powinna wynosić w przypadku utrzymywania strusi:

1) do 3. miesiąca życia – co najmniej 5 m², przy czym powierzchnia całego wybiegu powinna wynosić co najmniej 30 m²;

2) powyżej 3. do 6. miesiąca życia – co najmniej 50 m², przy czym powierzchnia całego wybiegu powinna wynosić co najmniej 300 m²;

3) powyżej 6. do 14. miesiąca życia – co najmniej 100 m², przy czym powierzchnia całego wybiegu powinna wynosić co najmniej 600 m²;

4) powyżej 14. miesiąca życia – co najmniej 200 m², przy czym powierzchnia całego wybiegu powinna wynosić co najmniej 800 m².

1) pojedynczo;

2) grupowo.

1) długość – co najmniej 0,21 m;

2) szerokość – co najmniej 0,1 m;

3) wysokość – co najmniej 0,2 m.

2. W przypadku utrzymywania przepiórek w systemie, o którym mowa w § 53 pkt 2, powierzchnia podłogi w klatkach, w przeliczeniu na ptaka, powinna wynosić dla:

1) przepiórek nieśnych – co najmniej 0,025 m², przy czym wysokość klatki powinna wynosić co najmniej 0,2 m;

2) przepiórek mięsnych – co najmniej 0,006 m², przy czym wysokość klatki powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

2. Powierzchnię, na której utrzymuje się przepiórki, trwale zabezpiecza się ogrodzeniem o wysokości co najmniej 2 m i przykrywa siatką.

2. Pomieszczenie inwentarskie dla perlic wyposaża się w:

1) grzędy noclegowe;

2) gniazda.

3. Na perlicę powinno przypadać co najmniej 0,15 m grzędy noclegowej.

4. Gniazda, o których mowa w ust. 2 pkt 2, umieszcza się na bocznej ścianie pomieszczenia inwentarskiego.

5. Wymiary gniazda dla perlic powinny wynosić co najmniej:

1) szerokość – 0,4 m;

2) długość – 0,4 m.

6. Maksymalna obsada perlic na m² powierzchni pomieszczenia inwentarskiego powinna wynosić 6 ptaków.

7. Powierzchnia wybiegu, o którym mowa w ust. 1, w przeliczeniu na ptaka, powinna wynosić co najmniej 20 m².

2. W systemie utrzymywania, o którym mowa w ust. 1, maksymalna obsada perlic na m² powierzchni powinna wynosić 15 ptaków.

2. Zwierzęta futerkowe stada podstawowego gatunków, o których mowa w ust. 1, utrzymuje się pojedynczo.

3. Wymiary klatki powinny wynosić w przypadku:

1) lisów i jenotów utrzymywanych pojedynczo:

a) wysokość – co najmniej 0,5 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 0,6 m², przy czym jej szerokość powinna wynosić co najmniej 0,6 m, a długość co najmniej 0,9 m;

2) samic lisów i jenotów z młodymi:

a) wysokość – co najmniej 0,5 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 1,2 m², przy czym jej szerokość powinna wynosić co najmniej 0,75 m, a długość co najmniej 0,8 m;

3) norek i tchórzy utrzymywanych pojedynczo oraz samic z młodymi:

a) wysokość – co najmniej 0,35 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 0,18 m², przy czym jej szerokość powinna wynosić co najmniej 0,3 m, a długość co najmniej 0,6 m;

4) lisów i jenotów utrzymywanych grupowo, przy utrzymywaniu 2 sztuk zwierząt w klatce:

a) wysokość – co najmniej 0,5 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 1 m², przy czym jej szerokość powinna wynosić co najmniej 0,8 m, a długość co najmniej 0,9 m;

5) norek i tchórzy utrzymywanych grupowo, przy utrzymywaniu 2 sztuk zwierząt w klatce:

a) wysokość – co najmniej 0,35 m,

b) powierzchnia podłogi klatki – co najmniej 0,18 m², przy czym jej szerokość powinna wynosić co najmniej 0,3 m, a długość co najmniej 0,6 m;

6) lisów i jenotów utrzymywanych grupowo, przy utrzymywaniu więcej niż 2 sztuk zwierząt w klatce:

a) wysokość – co najmniej 0,5 m,

b) powierzchnię podłogi klatki, o której mowa w pkt 4 lit. b, powiększa się o co najmniej 0,4 m² na każde dodatkowe zwierzę, przy czym jej szerokość powinna wynosić – co najmniej 0,8 m, a długość – co najmniej 0,9 m;

7) norek i tchórzy utrzymywanych grupowo, przy utrzymywaniu więcej niż 2 sztuk zwierząt w klatce:

a) wysokość – co najmniej 0,35 m,

b) powierzchnię podłogi klatki, o której mowa w pkt 5 lit. b, powiększa się o co najmniej 0,065 m² na każde dodatkowe zwierzę, przy czym jej szerokość powinna wynosić – co najmniej 0,3 m, a długość – co najmniej 0,6 m.

4. Klatki dla kotnych i odchowujących młode samic lisów i jenotów wyposaża się w domek wykotowy.

1) klatkach;

2) kojcach.

2. Króliki utrzymuje się pojedynczo lub grupowo, przy czym króliki stada podstawowego utrzymuje się pojedynczo.

3. Samce i samice królików po osiągnięciu dojrzałości płciowej utrzymuje się oddzielnie.

4. Wymiary klatki dla królików utrzymywanych pojedynczo oraz samic z młodymi powinny wynosić w przypadku utrzymywania:

1) królików o masie ciała do 2,5 kg:

a) wysokość – co najmniej 0,3 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 0,18 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,4 m, a długość – co najmniej 0,45 m;

2) królików o masie ciała powyżej 2,5 do 6 kg:

a) wysokość – co najmniej 0,4 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 0,24 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,4 m, a długość – co najmniej 0,6 m;

3) królików o masie ciała powyżej 6 kg:

a) wysokość – co najmniej 0,43 m,

b) powierzchnia podłogi – co najmniej 0,315 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,45 m, a długość – co najmniej 0,7 m.

5. Powierzchnia podłogi w klatce dla królików utrzymywanych grupowo, w przeliczeniu na zwierzę, powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) królików o masie ciała do 2,5 kg – co najmniej 0,06 m²;

2) królików o masie ciała powyżej 2,5 do 6 kg – co najmniej 0,08 m²;

3) królików o masie ciała powyżej 6 kg – co najmniej 0,1 m².

6. Powierzchnia podłogi w kojcu dla królików utrzymywanych pojedynczo oraz samic z młodymi powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) królików o masie ciała do 2,5 kg – co najmniej 0,18 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,4 m, a długość – co najmniej 0,45 m;

2) królików o masie ciała powyżej 2,5 do 6 kg – co najmniej 0,24 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,4 m, a długość – co najmniej 0,6 m;

3) królików o masie ciała powyżej 6 kg – co najmniej 0,315 m², przy czym jej szerokość – co najmniej 0,45 m, a długość – co najmniej 0,7 m.

7. Powierzchnia podłogi w kojcu dla królików utrzymywanych grupowo, w przeliczeniu na zwierzę, powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) królików o masie ciała do 2,5 kg – co najmniej 0,06 m²;

2) królików o masie ciała powyżej 2,5 do 6 kg – co najmniej 0,08 m²;

3) królików o masie ciała powyżej 6 kg – co najmniej 0,1 m².

8. Klatkę i kojec dla samic królików, z wyjątkiem samic utrzymywanych na ściółce, wyposaża się w domek wykotowy.

2. Dopuszcza się utrzymywanie w tej samej klatce samca i samicy, z wyjątkiem okresu odchowu młodych przez samicę.

3. Wymiary klatki, o której mowa w ust. 1, powinny wynosić:

1) długość – co najmniej 0,4 m;

2) szerokość – co najmniej 0,45 m, a w przypadku utrzymywania samca i samicy w jednej klatce – co najmniej 0,6 m;

3) wysokość – co najmniej 0,34 m.

1) klatkach;

2) kojcach.

2. Powierzchnia klatki lub kojca, o których mowa w ust. 1, w przeliczeniu na zwierzę, powinna wynosić co najmniej 0,4 m², a dla samicy z młodymi – co najmniej 1,5 m².

3. Klatkę lub kojec dla nutrii wyposaża się w domek wykotowy.

1) zwierzętom zapewnia się, w okresie pastwiskowym, stały dostęp do pastwiska;

2) obsada zwierząt na ha powierzchni powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

a) jeleni – nie więcej niż 7 sztuk,

b) danieli – nie więcej niż 15 sztuk.

2. Powierzchnia, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna wynosić co najmniej 1 ha.

3. Powierzchnię zabezpiecza się trwałym i wytrzymałym ogrodzeniem, wykonanym z siatki, uniemożliwiającym wydostawanie się zwierząt na zewnątrz.

4. Wysokość ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 2 m.

5. Ogrodzenie od góry zabezpiecza się rurami lub drewnianymi żerdziami.

6. Gospodarstwo, w którym są utrzymywane jelenie lub daniele, wyposaża się w zagrodę, umożliwiającą wykonywanie zabiegów weterynaryjnych lub zootechnicznych.

7. Jeleniom lub danielom utrzymywanym w systemie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, zapewnia się:

1) stały dostęp do wody;

2) możliwość korzystania z zacienionych miejsc.

1) pojedynczo;

2) grupowo.

2. W pomieszczeniu inwentarskim jelenie lub daniele utrzymuje się:

1) poza okresem pastwiskowym lub

2) w przypadku choroby, lub

3) w przypadku kwarantanny zwierzęcia.

3. Powierzchnia boksu, o którym mowa w ust. 1, w przeliczeniu na zwierzę, powinna wynosić w przypadku utrzymywania:

1) jeleni do 12. miesiąca życia – co najmniej 2 m²;

2) jeleni powyżej 12. miesiąca życia – co najmniej 3 m²;

3) danieli do 12. miesiąca życia – co najmniej 1 m²;

4) danieli powyżej 12. miesiąca życia – co najmniej 1,5 m².

4. Ściany boksu, w którym utrzymuje się jelenie lub daniele, wykonuje się w sposób umożliwiający zwierzętom kontakt wzrokowy oraz ich obserwację przez osobę obsługującą.

1) stężenie:

a) dwutlenku węgla (CO₂) nie powinno przekraczać 3 000 ppm,

b) siarkowodoru (H₂S) nie powinno przekraczać 5 ppm;

2) koncentracja amoniaku (NH₃) nie powinna przekraczać 20 ppm.

1) dla obiektów, które są budowane, modernizowane lub nie zostały oddane do użytku przed dniem wejścia w życie rozporządzenia – z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej;

2) dla pozostałych obiektów – z dniem 1 stycznia 2013 r.

1) dla obiektów, które są budowane, modernizowane lub nie zostały oddane do użytku przed dniem wejścia w życie rozporządzenia – z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej;

2) dla pozostałych obiektów – z dniem 1 stycznia 2007 r.

1) pojemnik na paszę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 1;

2) urządzenia do pojenia:

a) pojemnik na wodę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 2 lit. a lub

b) [42] co najmniej 2 poidła kropelkowe lub kubeczkowe, dostępne dla każdej z kur znajdujących się w klatce.

c) [43] (uchylona).

2. Powierzchnia klatki, w przeliczeniu na kurę nieśną, powinna wynosić co najmniej 0,045 m².

3. Wysokość klatki powinna wynosić na 65% jej powierzchni co najmniej 0,4 m, nie mniej jednak niż 0,35 m w dowolnym jej punkcie.

1) dla obiektów, które są budowane, modernizowane lub nie zostały oddane do użytku przed dniem wejścia w życie rozporządzenia – do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej;

2) dla pozostałych obiektów – do dnia 31 grudnia 2011 r.

1) pojemnik na paszę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 1;

2) urządzenia do pojenia:

a) pojemnik na wodę o wymiarach ustalonych w sposób określony w § 39 ust. 4 pkt 2 lit. a lub

b) [44] co najmniej 2 poidła kropelkowe lub kubeczkowe, dostępne dla każdej z kur znajdujących się w klatce;

c) [45] (uchylona).

3) [46] urządzenie do skracania pazurów.

2. Powierzchnia klatki, w przeliczeniu na kurę nieśną, powinna wynosić co najmniej 0,055 m².

3. Wysokość klatki powinna wynosić na 65% jej powierzchni co najmniej 0,4 m, nie mniej jednak niż 0,35 m w dowolnym jej punkcie.

¹⁾ Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi kieruje działem administracji rządowej – rolnictwo, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Dz. U. Nr 32, poz. 305).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Rolnictwa
i Rozwoju Wsi z dnia 2 września 2003 r. (poz. 1629)

Załącznik nr 1

(uchylony).

Załącznik nr 2

TEMPERATURA W POMIESZCZENIACH INWENTARSKICH DLA KUR, INDYKÓW, KACZEK I GĘSI