Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 98 poz. 895

Na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.¹⁾) zarządza się, co następuje:

Prezes Rady Ministrów: L. Miller

¹⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 769, z 1998 r. Nr 99, poz. 632 i Nr 106, poz. 668 oraz 2001 r. Nr 100, poz. 1080.

Załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 maja 2003 r. (poz. 895)

POLSKA KLASYFIKACJA EDUKACJI (PKE)

Spis treści

PRZEDMOWA

Polska Klasyfikacja Edukacji (PKE) stanowi odzwierciedlenie wdrażanego obecnie systemu edukacji w Polsce, uwzględniając jednocześnie elementy systemu dotychczasowego. Składa się ona z dwóch części: pierwsza dotyczy obszaru kształcenia, a druga obszaru wykształcenia.

W zakresie kształcenia ma ona służyć:

– krajowej sprawozdawczości,

– badaniom w dziedzinie kształcenia,

– potrzebom zarządzania kształceniem,

– międzynarodowej wymianie informacji dotyczących kształcenia.

Polska Klasyfikacja Edukacji umożliwia klasyfikowanie danych o kształceniu, a przyjęty system kodowy pozwala na zewidencjonowanie każdej jednostki edukacyjnej, realizującej proces kształcenia w dowolnym okresie sprawozdawczym.

Polska Klasyfikacja Edukacji opiera się na obowiązujących aktach prawnych i dotyczy kształcenia w szkołach objętych systemem oświaty (przed reformą, w trakcie jej trwania i po wdrożeniu) oraz szkolnictwa wyższego, a także nadawanych stopni naukowych. Klasyfikacja nie obejmuje pozostałych form edukacyjnych.

Kształcenie zostało scharakteryzowane przez:

– poziomy kształcenia,

– rodzaje kształcenia,

– profile kształcenia lub dziedziny kształcenia (obejmujące kierunki lub kierunki i specjalności studiów prowadzone przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe).

Podziałowi temu odpowiada zastosowany system kodowy, umożliwiający przypisanie jednostkom realizującym proces kształcenia określonych symboli cyfrowych i znakowych zawartych w tablicach kodów.

Klasyfikacja w zakresie poziomów i dziedzin kształcenia nawiązuje do standardu międzynarodowego, jakim jest Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Edukacji (International Standard Classification of Education) ISCED'97 zaaprobowana w listopadzie 1997 r. przez 29. Konferencję UNESCO, z uwzględnieniem aktualnych rozwiązań krajowych.

Polska Klasyfikacja Edukacji może być również wykorzystywana w badaniach dotyczących wykształcenia, a w szczególności w:

– badaniach demograficznych (spisy powszechne, mikrospisy),

– badaniach rynku pracy (aktywności ekonomicznej, zatrudnienia i wynagrodzeń).

– badaniach gospodarstw domowych

i we wszelkiego rodzaju badaniach edukacyjnych, gdzie przedmiotem badania jest wykształcenie ludności.

Rozdział 1 – KLASYFIKACJA KSZTAŁCENIA. ZASADY METODYCZNE

Część 1. CHARAKTERYSTYKA KSZTAŁCENIA

1. Kształcenie charakteryzowane jest na podstawie:

1) poziomu kształcenia – odpowiadającego etapowi edukacyjnemu (etapom edukacyjnym) o wyróżnionych celach, stanowiących całość dydaktyczną: w szkole podstawowej, gimnazjum, w szkołach ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych, jak również w kolegiach nauczycielskich, odpowiednio do systemu szkolnego. Dotyczy również kształcenia na studiach prowadzonych przez szkoły wyższe oraz przez wyższe szkoły zawodowe, a także na studiach doktoranckich prowadzonych przez jednostki organizacyjne do tego uprawnione;

2) rodzaju kształcenia – wynikającego z podziału szkolnictwa (objętego systemem oświaty) ze względu na:

a) wiek uczących się (dla dzieci i młodzieży oraz dla dorosłych),

b) typ szkolnictwa:

– specjalne – przeznaczone dla osób z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi,

– ogólnodostępne – pozostałe szkolnictwo poza specjalnym (w szkołach bez oddziałów integracyjnych, szkołach z oddziałami integracyjnymi, szkołach integracyjnych).

Dalsze uszczegółowienie wynika z potrzeb szkolnictwa:

– specjalnego – podział ze względu na specyfikę potrzeb edukacyjnych,

– ogólnodostępnego – podział na ogólne, ogólnozawodowe, rolnicze, leśne, artystyczne, medyczne i pozostałe zawodowe;

3) profilu kształcenia – charakteryzowanego przez:

– rozszerzony program grup przedmiotów ogólnokształcących lub

– przedmioty i zajęcia określone w podstawach programowych profili kształcenia ogólnozawodowego, lub

– podstawę programową kształcenia w zawodzie/zawodach

lub

4) dziedziny kształcenia – obejmującej kierunki lub kierunki i specjalności studiów prowadzone przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe, a dla studiów doktoranckich dyscypliny naukowe.

2. Kształcenie prowadzone jest przez jednostki edukacyjne, tj. jednostki organizacyjne realizujące poszczególne etapy procesu kształcenia.

1.1. Poziom kształcenia

1. Wyróżnia się 9 głównych poziomów kształcenia odpowiadających systemowi oświaty i systemowi szkolnictwa wyższego oznaczonych kodami:

1) wychowanie przedszkolne – poziom 0, obejmujące wychowanie w przedszkolach i oddziałach przedszkolnych przy szkołach podstawowych;

2) kształcenie podstawowe – poziom 1, obejmujące kształcenie w 8-letnich szkołach podstawowych, 6-letnich szkołach podstawowych, szkołach artystycznych niedających uprawnień zawodowych;

3) kształcenie gimnazjalne – poziom 2, obejmujące kształcenie w gimnazjach;

4) kształcenie ponadpodstawowe, ponadgimnazjalne i artystyczne dające uprawnienia zawodowe – poziom 3:

a) kształcenie ponadpodstawowe – obejmujące kształcenie w szkołach zasadniczych, w szkołach średnich ogólnokształcących, tj. liceach ogólnokształcących na podbudowie programowej 8-letniej szkoły podstawowej lub na podbudowie programowej szkoły zasadniczej, w szkołach średnich ogólnokształcących o profilu zawodowym, tj. w liceach technicznych, w szkołach średnich zawodowych: liceach zawodowych, technikach, liceach i szkołach równorzędnych na podbudowie programowej 8-letniej szkoły podstawowej lub na podbudowie programowej szkoły zasadniczej, szkołach policealnych i pomaturalnych,

b) kształcenie ponadgimnazjalne – obejmujące kształcenie w zasadniczych szkołach zawodowych, trzyletnich liceach ogólnokształcących, trzyletnich liceach profilowanych, czteroletnich technikach, dwuletnich uzupełniających liceach ogólnokształcących, trzyletnich technikach uzupełniających, szkołach policealnych,

c) kształcenie w szkołach artystycznych dających uprawnienia zawodowe;

5) kształcenie w kolegiach – poziom 4, obejmujące kształcenie w kolegiach nauczycielskich i nauczycielskich kolegiach języków obcych;

6) kształcenie na wyższych studiach zawodowych – poziom 5, obejmujące studia w wyższej szkole zawodowej lub w szkole wyższej, kończące się uzyskaniem tytułu zawodowego licencjata lub inżyniera;

7) kształcenie na studiach magisterskich – poziom 6, obejmujące studia w szkole wyższej kończące się uzyskaniem tytułu zawodowego magistra lub równorzędnego;

8) kształcenie na studiach podyplomowych – poziom 7, obejmujące studia w szkole wyższej lub w innych jednostkach organizacyjnych posiadających uprawnienia do prowadzenia studiów podyplomowych, przeznaczone dla osób, które ukończyły studia – prowadzone przez szkoły wyższe, a także przez wyższe szkoły zawodowe;

9) kształcenie na studiach doktoranckich – poziom 8, obejmujące studia umożliwiające uzyskanie stopnia naukowego doktora.

Kody główne poziomów kształcenia i ich uszczegółowienie zawiera tablica nr 1.

2. Poziomy kształcenia scharakteryzowane są za pomocą poniższych kryteriów:

1) obowiązku nauki, tj. powinności dzieci do kontynuowania nauki do czasu osiągnięcia określonego wieku (obecnie 18 lat) oraz obowiązku szkolnego, tj. prawnie uregulowanej powinności dzieci dotyczącej nauki szkolnej lub ukończenia szkoły danego typu (w aktualnym systemie oświaty obowiązek szkolny rozpoczyna się z początkiem roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 7 lat, i trwa aż do ukończenia gimnazjum, ale nie dłużej niż do 18 roku życia),

2) okresu kształcenia, wynikającego z wieku rozpoczynania nauki oraz normatywnego czasu nauczania na danym poziomie;

3) podstawowych jednostek edukacyjnych (szkół wg typów);

4) odpowiedniej podstawy programowej (rozumianej zgodnie z tekstem ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 i Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 117, poz. 759 i Nr 162, poz. 1126, z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 19, poz. 239, Nr 48, poz. 550, Nr 104, poz. 1104, Nr 120, poz. 1268 i Nr 122, poz. 1320, z 2001 r. Nr 111, poz. 1194 i Nr 144, poz. 1615, z 2002 r. Nr 41, poz. 362, Nr 113, poz. 984, Nr 141, poz. 1185 i Nr 200, poz. 1683 oraz z 2003 r. Nr 6, poz. 65);

5) orientacji programowej, tj. stopnia, w jakim program kształcenia jest zorientowany na potrzeby gospodarki narodowej, poszczególne zawody i stanowiska pracy;

6) wymagań wstępnych, tj. świadectw lub dyplomów ukończenia szkół stanowiących podbudowę programową danej szkoły, sprawdzianów lub egzaminów wstępnych itp.;

7) wymagań końcowych, tj. sprawdzianów, egzaminów, prac dyplomowych;

8) uzyskiwanych tytułów zawodowych lub stopni naukowych.

3. Opisy poziomów kształcenia i reprezentujących je typów szkół z kryteriami ich wyodrębniania, zawiera tablica nr 1A „Poziomy kształcenia (typy szkół) i kryteria ich wyodrębniania".

1.2. Rodzaj kształcenia

1. Wyodrębnia się dwa podstawowe rodzaje kształcenia:

1) kształcenie ogólnodostępne – w tym w szkołach integracyjnych i szkołach z oddziałami integracyjnymi, które dzieli się na:

a) ogólne – tzn. kształcenie mające zapewnić rozumienie przedmiotów lub grup przedmiotów obejmujące programy z orientacją ogólną, nieskupiające się na określonej specjalizacji,

b) ogólnozawodowe,

c) zawodowe, w tym artystyczne,

d) pozostałe;

2) kształcenie specjalne w szkołach specjalnych i szkołach z oddziałami specjalnymi.

2. Rodzaje kształcenia określane są także w zależności od wieku uczących się i z tego względu wyróżnia się dwa rodzaje kształcenia:

1) kształcenie dzieci lub młodzieży;

2) kształcenie dorosłych.

1.3. Profil kształcenia lub dziedzina kształcenia

Profil kształcenia lub dziedzinę kształcenia określa się na podstawie:

1) profilu szkoły (ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej i artystycznej dającej uprawnienia zawodowe) realizującej proces kształcenia, na który składa się w przeważającej części kształcenie ogólne, a także kształcenie specjalistyczne, w szczególności odpowiadające określonej dziedzinie gospodarki, zwane „kształceniem według profilu ogólnozawodowego"

2) dziedziny kształcenia, którą objęte są kierunki lub kierunki i specjalności studiów prowadzonych przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe, oraz dyscypliny naukowe na studiach doktoranckich.

Część 2. SYSTEM KODOWY

2.1. Ogólna charakterystyka systemu kodowego

1. Do klasyfikowania podmiotów realizujących proces kształcenia stosuje się system kodowy odpowiadający kolejno:

1) poziomowi kształcenia,

2) rodzajowi kształcenia,

3) profilowi lub dziedzinie kształcenia,

traktowany jako poszczególne i zarazem sprzężone człony oddzielone kropkami:

2. Kody poszczególnych członów zawarte są w tablicach nr od 1 do 7B.

2.1.1. Kod poziomu kształcenia

Kod poziomu kształcenia jest kodem 4-cyfrowym: XXX[X], gdzie poszczególne cyfry kodu oznaczają:

1) pierwsza cyfra jest kodem głównego poziomu kształcenia (tablica nr 1);

2) cyfry druga i trzecia stanowią uszczegółowienie kodu głównego (tablica nr 1);

3) czwarta cyfra jest kodem identyfikacyjnym systemu szkolnego, w jakim odbywa się kształcenie, np. przed reformą, w okresie wdrażania reformy, po reformie systemu edukacji, co dotyczy poziomów 1–4 (tablica nr 2); w przypadku poziomów 5–9 cyfra czwarta jest zerem lub spacją.

2.1.2. Kod rodzaju kształcenia

1. Kod rodzaju kształcenia jest kodem czterocyfrowym: XXXX, gdzie poszczególne cyfry kodu oznaczają:

1) pierwsza cyfra jest kodem rodzaju kształcenia ze względu na wiek uczących się (tablica nr 3);

2) druga cyfra jest wyróżnikiem (kodem) podstawowego rodzaju kształcenia (tablica nr 4).

2. Gdy wyróżnikiem podstawowego rodzaju kształcenia:

1) są cyfry od 1 do 3 – pozostałe dwie cyfry kodu rodzaju kształcenia (trzecia i czwarta) odpowiadają szczegółowemu rodzajowi kształcenia (tablica nr 5),

2) są cyfry 4 lub 5 – cyfry trzecia i czwarta odpowiadają rodzajowi specjalnych potrzeb edukacyjnych (tablica nr 6),

3) jest cyfra 6 – cyfry trzecia i czwarta są dwoma zerami (lub spacjami).

2.1.3. Kod profilu kształcenia lub dziedziny kształcenia

(kierunku lub kierunku i specjalności studiów prowadzonych przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe, a dla studiów doktoranckich – dyscypliny naukowej).

1. Kod profilu kształcenia jest kodem 3-znakowym: (XXX), gdzie kolejne znaki kodu oznaczają:

1) pierwszy znak jest literą P – będącą skrótem od nazwy „Profil"

2) pozostałe dwa znaki są cyframi, które wraz z literą P stanowią jedną z pozycji tablicy kodów profili (tablica nr 7A) specyfikującej szczegółowo wyłącznie profile ogólnozawodowe. Kod profilu kształcenia stosuje się dla wszystkich szkół, z wyjątkiem szkół wyższych.

2. Kod dziedziny kształcenia jest kodem 3- lub 4-znakowym (XXX[.X]), reprezentującym jedną z pozycji tablicy kodów dziedzin (tablica nr 7B), które oznaczają kierunki studiów określone w odrębnych przepisach lub dyscyplinę nauki na studiach doktoranckich określoną w odrębnych przepisach, gdzie:

1) jednocyfrowy kod dziedziny – oznacza grupę ogólną kształcenia (składającą się na ogół z kilku obszarów kształcenia);

2) dwucyfrowy kod dziedziny – oznacza obszar kształcenia (składający się na ogół z kilku dziedzin);

3) czwarty znak kodu (litera) – jeśli występuje – jest wyróżnikiem wybranego kierunku (specjalności, dyscypliny).

3. Jednocyfrowe (grupy ogólne kształcenia) i dwucyfrowe (obszary kształcenia) kody dziedzin stosuje się głównie przy syntetyzowaniu wyników badań edukacyjnych.

2.1.4. Jednolity kod kształcenia

Jednolity kod odpowiada pełnej charakterystyce kształcenia i powstaje z trzech elementów określających:

1) poziom kształcenia – 3- lub 4-cyfrowy,

2) rodzaj kształcenia – 4-cyfrowy,

3) profil kształcenia – 3-znakowy lub dziedzinę kształcenia 3-cyfrową,

które oddzielone kropkami – tworzą jednolity kod kształcenia:

XXX[X].XXXX.XXX[.X]

Część 3. SPOSÓB KLASYFIKOWANIA JEDNOSTEK EDUKACYJNYCH

3.1. Zasady ogólne

1. Przedmiotem klasyfikowania kształcenia jest jednostka edukacyjna realizująca dany etap procesu kształcenia, zwana „jednostką klasyfikacyjną". Określając jednolity kod kształcenia dla jednostki klasyfikacyjnej, należy ustalić:

1) kod poziomu kształcenia. W tym celu należy w tablicy nr 1 odszukać właściwy kod poziomu kształcenia, uzupełniając go (dla szkół objętych systemem oświaty) o kod identyfikacyjny systemu szkolnego z tablicy nr 2;

2) kod rodzaju kształcenia. W tym celu należy w tablicy nr 3 odszukać właściwy kod rodzaju kształcenia ze względu na wiek uczących się, a w tablicy nr 4 właściwy kod podstawowego rodzaju kształcenia. W przypadku kodu podstawowego rodzaju kształcenia od 1 do 3 – pozostałą część kodu rodzaju kształcenia należy uzupełnić szczegółowym kodem rodzaju kształcenia z tablicy nr 5, a dla kodu podstawowego rodzaju kształcenia 4 uzupełnić kodem rodzaju specjalnej potrzeby edukacyjnej z tablicy nr 6;

3) kod profilu lub dziedziny kształcenia:

– w przypadku szkół objętych systemem oświaty odszukuje się w tablicy nr 7A kod profilu poprzedzony literą P,

– w przypadku szkół wyższych i wyższych szkół zawodowych lub studiów doktoranckich w tablicy nr 7B, kod dziedziny odpowiadający kierunkowi lub kierunkowi i specjalności studiów prowadzonym przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe lub dyscyplinie nauki dla studiów doktoranckich.

2. Kod profilu dotyczy przede wszystkim szkolnictwa ponadpodstawowego i ponadgimnazjalnego (ogólnego, ogólnozawodowego i zawodowego); dla przedszkoli, szkół podstawowych i gimnazjów należy użyć kodu „P00".

3.2 Opcje szczegółowe

1. Przy tworzeniu jednolitego kodu kształcenia, jeśli kody poszczególnych jego członów nie są kodami pełnymi, to uzupełnia się je zerami do kodu pełnego.

2. W uzasadnionych przypadkach można również posługiwać się kodami skróconymi (niepełnymi) powstającymi z kodów pełnych przez pomijanie zer, np. pełny jednolity kod kształcenia 1000.2500.P00 można zastąpić kodem skróconym 10.25.P.

Część 4. AKTUALIZACJA PKE

1. Aktualizacja PKE, tj. dokonywanie zmian i uzupełnień, może dotyczyć:

1) zasad metodycznych PKE;

2) kodów i nazw składowych kodów poziomów kształcenia, rodzajów szkolnictwa;

3) profili kształcenia lub dziedzin kształcenia.

2. Wszelkie zmiany i uzupełnienia Polskiej Klasyfikacji Edukacji dokonywane będą na podstawie ustawowych zmian w systemie oświaty i aktów prawnych dotyczących tej dziedziny, w trybie przewidzianym w art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z 1996 r. Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 1 Nr 121, poz. 769, z 1998 r. Nr 99, poz. 632 i Nr 106, poz. 668 oraz z 2001 r. Nr 100, poz. 1080) oraz ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385, z 1991 r. Nr 104, poz. 450, z 1992 r. Nr 54, poz. 254 i Nr 63, poz. 314, z 1994 r. Nr 1, poz. 3, Nr 43, poz. 163, Nr 105, poz. 509 i Nr 121, poz. 591, z 1996 r. Nr 5, poz. 34 i Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 96, poz. 590, Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 770 i Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 50, poz. 310, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1115 i 1118, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268 i Nr 122, poz. 1314, z 2001 r. Nr 85, poz. 924, Nr 103, poz. 1129, Nr 111, poz. 1193 i 1194 i Nr 126, poz. 1383, z 2002 r. Nr 4, poz. 33 i 34, Nr 150, poz. 1239, Nr 153, poz. 1271 i Nr 200, poz.1683 oraz z 2003 r. Nr 65, poz. 595) i ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96, poz. 590, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268 i Nr 122, poz. 1314, z 2001 r. Nr 85, poz. 924 i Nr 111, poz. 1194, z 2002 r. Nr 4, poz. 33 i Nr 150, poz. 1239 oraz z 2003 r. Nr 65, poz. 595).

Część 5. POWIĄZANIA ZE STANDARDEM MIĘDZY NARODOWYM

1. Polska Klasyfikacja Edukacji jest powiązana z Międzynarodową Standardową Klasyfikacją Edukacji (International Standard Classification of Education) ISCED'97. Dotyczy to zarówno dziedzin, jak i poziomów kształcenia. Pomimo zbieżności, dla celów międzynarodowej wymiany informacji, niezbędne jest stosowanie klucza powiązań.

2. Kody dziedzin występujące w tablicy nr 7B są w poważnej mierze wzorowane na symbolice dziedzin (obszarów, grup) kształcenia stosowanych w ISCED'97, uwzględniając jednocześnie, w maksymalnym stopniu, podporządkowane im zakresowo nazwy kierunków lub kierunków i specjalności studiów prowadzonych przez szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe oraz dyscyplin naukowych, występujących w odrębnych przepisach.

Rozdział 2 – KLASYFIKACJA WYKSZTAŁCENIA. ZASADY METODYCZNE

Część 1. CHARAKTERYSTYKA WYKSZTAŁCENIA

Wykształcenie rozumiane jako rezultat procesu kształcenia w zakresie ogólnym i specjalistycznym, charakteryzowane jest na podstawie:

1) poziomu wykształcenia – odpowiadającego poziomowi ukończonej szkoły (w przypadku szkoły podstawowej także nieukończonej). Ogólna struktura poziomów wykształcenia odpowiada strukturze występujących w klasyfikacji poziomów kształcenia, a kody poziomów wykształcenia odróżniane są literą W;

2) profilu wykształcenia lub dziedziny wykształcenia odpowiadającym w przypadku:

a) profili – profilowi wykształcenia ukończonej szkoły (dotyczy to także nieukończonej szkoły podstawowej),

b) dziedzin wykształcenia – kierunkowi lub kierunkowi i specjalności ukończonej szkoły wyższej lub wyższej szkoły zawodowej lub dyscyplinie nauki, w zakresie której uzyskany został stopień doktora.

Część 2. SYSTEM KODOWY

2.1. Ogólna charakterystyka systemu kodowego

Do klasyfikowania wykształcenia badanych osób stosuje się system kodowy odpowiadający kolejno:

1) poziomowi wykształcenia;

2) profilowi wykształcenia lub dziedzinie wykształcenia (specjalności, kierunkowi ukończonych studiów) traktowanych jako poszczególne i zarazem sprzężone człony oddzielone kropką:

2.1.1. Kod poziomu wykształcenia

Kod poziomu wykształcenia jest kodem 5-znakowym: XXXX[X], gdzie:

1) pierwszy znak jest literą W, odróżniającą kod poziomu wykształcenia od kodu poziomu kształcenia;

2) znaki w kodzie od 2 do 5 są cyframi:

a) pierwsza cyfra – oznacza kod głównego poziomu wykształcenia (tablica nr 8),

b) cyfry druga i trzecia – stanowią rozwinięcie kodu głównego (tablica nr 8),

c) czwarta cyfra – jest kodem identyfikacyjnym systemu szkolnego, w jakim uzyskane zostało wykształcenie, np. przed reformą, w okresie wdrażania reformy, a w przyszłości po reformie systemu edukacji (tablica nr 2) – dotyczy kodów głównych od W0 do W4, występujących w tablicy nr 8.

2.1.2. Kod profilu wykształcenia lub dziedziny wykształcenia (specjalności, kierunku studiów, dyscypliny nauki)

1. Kod profilu wykształcenia jest kodem 3-znakowyrn: XXX, przy którego stosowaniu należy korzystać z tablicy kształcenia nr 7A.

2. Kolejne znaki kodu oznaczają:

1) pierwszy znak jest literą P – będącą skrótem od nazwy „Profil"

2) pozostałe dwa znaki są cyframi, które wraz z literą P stanowią jedną z pozycji tablicy kodów profili kształcenia (tablica nr 7A) specyfikującej szczegółowo wyłącznie profile kształcenia ogólnozawodowego. Kod profilu wykształcenia stosuje się dla wszystkich szkół, z wyjątkiem szkół wyższych i wyższych szkół zawodowych.

3. Kod dziedziny wykształcenia (specjalności, kierunku studiów, dyscypliny nauki) jest kodem 3- lub 4--znakowym: XXX[X] reprezentującym jedną z pozycji tablicy kodów dziedzin (tablica nr 7B), które odpowiadają ukończonym specjalnościom i kierunkom studiów wyższych lub dyscyplinom nauki na studiach doktoranckich określonym w odrębnych przepisach.

2.1.3. Jednolity kod wykształcenia

Jednolity kod wykształcenia składa się z dwóch elementów określających:

1) poziom wykształcenia – 5-znakowy;

2) profil wykształcenia – 3-znakowy lub dziedzinę wykształcenia (specjalności, kierunku studiów, dyscypliny nauki) – 3-cyfrową.

Segmenty te oddzielone kropką tworzą jednolity kod wykształcenia:

XXXX[X].XXX[.X]

Część 3. SPOSÓB POSŁUGIWANIA SIĘ SYSTEMEM KODOWYM

Przedmiotem klasyfikowania wykształcenia jest osoba badana, stanowiąca jednostkę klasyfikacyjną. Ustalając jednolity kod wykształcenia dla jednostki klasyfikacyjnej, należy ustalić:

1) kod poziomu wykształcenia, korzystając z tablicy nr 8, oraz kod identyfikacyjny systemu szkolnego, zamieszczony w tablicy nr 2;

2) kod profilu wykształcenia lub dziedziny wykształcenia (specjalności, kierunku studiów, dyscypliny nauki), odpowiadający profilowi kształcenia szkoły, mieszczący się w tablicy nr 7A (w przypadku absolwentów szkół ponadgimnazjalnych) lub dziedzinie kształcenia mieszczącej się w tablicy nr 7B (w przypadku absolwentów szkół wyższych i wyższych szkół zawodowych, a także osób posiadających stopień naukowy doktora lub doktora habilitowanego).

Uwagi dodatkowe:

1. Przy tworzeniu jednolitego kodu wykształcenia, jeśli kody poszczególnych jego członów nie są kodami pełnymi, to uzupełnia się je zerami do kodu pełnego.

2. W uzasadnionych przypadkach można również posługiwać się kodami skróconymi (niepełnymi) powstającymi z kodów pełnych przez pomijanie zer (por. rozdz. 1, cz. 3, pkt 3.2).

TABLICE KODÓW KLASYFIKACJI KSZTAŁCENIA l WYKSZTAŁCENIA

Tablica nr 1

Kody poziomów kształcenia (typy szkół)