Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 88 poz. 810

Na podstawie art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43 i Nr 100, poz. 1085 oraz z 2002 r. Nr 199, poz. 1672) zarządza się, co następuje:

1) wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, właściwości manewrowych oraz dotyczące ochrony wód, powietrza i ochrony przed hałasem, zwane dalej „wymaganiami technicznego stanu bezpieczeństwa”;

2) wymagania w zakresie wyposażenia statków;

3) tryb i podmioty właściwe do przeprowadzania przeglądów technicznych statków, niepodlegających nadzorowi technicznemu polskiej instytucji klasyfikacyjnej.

1) „rejonach żeglugi 1, 2, 3, 4” – należy przez to rozumieć odpowiednie rejony określone w przepisach o świadectwach zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej;

2) „małym statku” – należy przez to rozumieć mały statek w rozumieniu przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych.

1) konstrukcji kadłuba;

2) urządzeń sterowych;

3) urządzeń kotwicznych;

4) urządzeń cumowniczych, holowniczych i sczepiających;

5) stateczności i wolnej burty;

6) urządzeń maszynowych;

7) wałów napędowych i pędników;

8) zbiorników ciśnieniowych;

9) instalacji rurociągów;

10) urządzeń elektrycznych i automatyzacji;

11) ochrony przeciwpożarowej;

12) urządzeń przeładunkowych i dźwigowych;

13) urządzeń zapobiegających zanieczyszczaniu wody, powietrza i emisji hałasu;

14) właściwości manewrowych statku.

1) co najmniej średniego wykształcenia technicznego;

2) pięcioletniej praktyki zawodowej w stoczniach lub bazach remontowych statków żeglugi śródlądowej;

3) zaświadczenie o ukończeniu kursu w polskiej instytucji klasyfikacyjnej oraz

4) zdanie egzaminu ze znajomości wymagań technicznych określonych w przepisach technicznych polskiej instytucji klasyfikacyjnej i metodyki przeprowadzania przeglądów technicznych statków przed komisją powołaną przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.

2. Po przeprowadzeniu przeglądu technicznego rzeczoznawca stwierdza, w formie orzeczenia, zdolność statku do żeglugi w rejonie określonym w przepisach o świadectwach zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej.

3. Wzór orzeczenia, o którym mowa w ust. 2, określa załącznik do rozporządzenia.

2. Na statku powinny znajdować się dokumenty potwierdzające spełnienie przez wyposażenie ruchome wymagań, o których mowa w ust. 1.

3. Wyposażenie ruchome powinno być właściwie rozmieszczone i utrzymywane we właściwym stanie technicznym.

2. Statek pasażerski powinien być wyposażony dodatkowo w pasy lub kamizelki ratunkowe dla dzieci, w ilości odpowiadającej 10% maksymalnej liczby pasażerów.

3. Statek powinien być wyposażony w koła ratunkowe w ilości zależnej od wielkości i przeznaczenia statku, nie mniejszej niż:

1) małe statki o napędzie mechanicznym:

a) w rejonie 1 – o długości do 12 m – 1 koło na każde 2 osoby,

– o długości powyżej 12 m – 2 koła,

b) w rejonie 2, 3 i 4 – 1 koło;

2) statki bez napędu – 2 koła;

3) statki pasażerskie:

Uwaga:

Przy ustalaniu wymaganej ilości kół należy przyjąć większą wartość wynikającą odpowiednio z kolumny pierwszej lub drugiej;

4) inne statki:

a) o długości do 50 m – 2 koła,

b) o długości powyżej 50 m – 3 koła.

2. Na statku pasażerskim uprawiającym żeglugę w porze nocnej połowa wymaganych kół ratunkowych, a na pozostałych statkach co najmniej 1 koło, powinny być wyposażone w pławkę świetlną.

3. Pasy i kamizelki ratunkowe na statku pasażerskim uprawiającym żeglugę w porze nocnej na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego w rejonach 1, 2 i 3 i na pozostałych statkach uprawiających żeglugę w rejonach 1 i 2 powinny być wyposażone w lampki świetlne.

2. Wymóg wyposażenia w środki, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy:

1) małych statków o napędzie mechanicznym o długości do 12 m, uprawiających żeglugę w rejonie 1;

2) statków niezatapialnych z wypełnionymi komorami wypornościowymi;

3) statków na stałe zacumowanych do nabrzeża;

4) statków uprawiających żeglugę wyłącznie na kanałach;

5) promów linowych na uwięzi.

3. Rozmieszczenie zbiorowych środków ratunkowych powinno zapewniać ich bezpieczne i szybkie użycie w każdych warunkach eksploatacji.

2. Wyposażenie łodzi i tratw ratunkowych, o których mowa w ust. 1, powinno być zgodne z przepisami wydanymi przez dyrektora urzędu morskiego.

3. Na statku uprawiającym żeglugę w rejonie 1, 2, 3 po wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego jako zbiorowe środki ratunkowe mogą być używane pływaki ratunkowe:

1) w okresie od dnia 1 maja do dnia 31 października – o nośności odpowiadającej ilości osób określonej w dokumencie wystawionym przez uznaną instytucję klasyfikacyjną,

2) poza okresem określonym w pkt 1 – o nośności odpowiadającej ilości osób, która może być umieszczona na pływaku.

4. Statek uprawiający żeglugę w rejonie 2, 3 i 4 powinien być wyposażony w łodzie ratunkowe lub towarzyszące, wyposażone w 2 wiosła, cumę, czerpak, bosak i koło ratunkowe.

5. Wymóg wyposażenia, o którym mowa w ust. 4, dotyczy:

1) statków do przewozu towarów o nośności większej niż 150 t;

2) pchaczy i holowników o wyporności większej niż 150 t;

3) urządzeń pływających, w tym w szczególności pływających żurawi i pogłębiarek;

4) promów linowych;

5) statków pasażerskich, przeznaczonych do przewozu nie mniej niż 250 pasażerów lub posiadających więcej niż 50 miejsc sypialnych dla pasażerów.

6. Statek towarowy o nośności większej niż 150 t, pchacz i holownik o wyporności większej niż 150 t, urządzenie pływające oraz statek pasażerski o długości powyżej 12 m uprawiające żeglugę w rejonie 1 powinny być wyposażone w łodzie ratunkowe lub towarzyszące o napędzie mechanicznym.

7. Łodzie towarzyszące holowane za statkiem bez napędu mechanicznego powinny spełniać wymagania przewidziane dla łodzi ratunkowych.

8. Łodzie towarzyszące i ratunkowe, sztywne tratwy ratunkowe, pływaki ratunkowe i urządzenia do ich wodowania podlegają przeglądom dokonywanym przez polską instytucję klasyfikacyjną nie rzadziej niż co 5 lat.

2. Pneumatyczne tratwy ratunkowe spełniają wymagania bezpieczeństwa, jeżeli posiadają ważne dokumenty, potwierdzające dokonanie przeglądu technicznego, wydane przez stację badań uznaną przez dyrektora urzędu morskiego.

3. Koła ratunkowe i kamizelki ratunkowe po naprawie podlegają przeglądowi technicznemu dokonanemu przez uznaną stację atestacji.

2. Pchacz, holownik, lodołamacz oraz inny statek o długości większej niż 20 m powinien być wyposażony w gaśnice płynowe o wielkości napełniania 9 l albo proszkowe o wielkości napełniania 6 kg z proszkiem przeznaczonym do gaszenia pożarów grup ABC. Gaśnice powinny być rozmieszczone po jednej w każdym z następujących miejsc:

1) w sterówce;

2) w pobliżu każdego wejścia z pokładu do pomieszczeń mieszkalnych;

3) w pobliżu każdego wejścia do pomieszczeń roboczych, niedostępnych bezpośrednio z pomieszczeń mieszkalnych, w których zainstalowane są urządzenia grzewcze, kuchenne lub chłodnicze zasilane paliwem stałym, płynnym lub gazem;

4) przy każdym wejściu do siłowni i kotłowni;

5) w siłowni, w odpowiednim miejscu poniżej pokładu głównego, gdy moc silników napędowych jest większa niż 100 kW.

3. Statek pasażerski powinien być wyposażony w gaśnice, o których mowa w ust. 2, oraz dodatkowo w:

1) jedną gaśnicę na każde 120 m² powierzchni podłogi pomieszczeń ogólnego użytku, z zaokrągleniem w górę, do następnych 120 m²;

2) jedną gaśnicę na każde 10 kabin, z zaokrągleniem w górę.

4. Statek o długości równej lub mniejszej niż 20 m, inny niż pchacz, holownik i lodołamacz, powinien być wyposażony w gaśnice proszkowe o wielkości napełniania 2 kg. Minimalna ilość gaśnic wynosi dla statków o długości:

1) do 10 m – (1 + s) gaśnic,

2) powyżej 10 m do 15 m – (2 + s) gaśnic,

3) powyżej 15 m do 20 m – (3 + s) gaśnic,

przy czym „s” oznacza liczbę dodatkowych gaśnic w zależności od mocy silników napędowych i wynosi: jedna gaśnica dla silników o mocy 50–100 kW oraz jedna gaśnica na każde następne 100 kW.

5. Dodatkowe gaśnice, o których mowa w ust. 4, powinny być równomiernie rozmieszczone w miejscach widocznych i łatwo dostępnych.

6. Gaśnice powinny być tak rozmieszczone, aby znajdowały się przy każdej zejściówce oraz, w miarę możliwości, w odległości nie większej niż 1 m od stanowiska sternika i 2 m od kuchenki. Jedna gaśnica powinna się znajdować w pobliżu siłowni.

7. Na statku dopuszcza się stosowanie innej, niż określona w ust. 4, liczby gaśnic jeżeli przy zastosowanej wielkości napełnienia nieprzekraczającej 6 kg zachowana jest ta sama skuteczność gaśnicza.

8. Rodzaj gaśnic powinien być dostosowany do źródła zagrożenia pożarowego, występującego w danym miejscu na statku. Dopuszcza się stosowanie gaśnic CO₂ do gaszenia siłowni z zewnątrz oraz tablic rozdzielczych i kuchni, o ile ilość CO₂ nie stwarza zagrożenia dla zdrowia.

9. Stan techniczny i napełnienie gaśnic powinny być kontrolowane w okresach i w sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.

§ 18. 1. Statek o długości powyżej 20 m i łącznej mocy maszyn głównych i pomocniczych 1 000 kW i większej uprawiający żeglugę w rejonie 1 powinien być wyposażony w agregat gaśniczy.

2. Statek o długości powyżej 20 m z pomieszczeniami pod pokładem głównym, w których mogą przebywać na stałe członkowie załogi albo pasażerowie, uprawiający żeglugę w rejonie 1 powinien być wyposażony w aparat oddechowy z linką asekuracyjną, ubranie ognioochronne, hełm strażacki, pas strażacki z zatrzaśnikiem i toporkiem oraz lampę bezpieczeństwa.

3. Zbiornikowiec nieposiadający stałej pokładowej instalacji gaśniczej pianowej, uprawiający żeglugę w rejonie 1, powinien być wyposażony w zestaw pianowy.

2. Statek pasażerski, na którym nie jest możliwa bezpośrednia łączność pomiędzy sterówką a pomieszczeniami załogi, pomieszczeniami służbowymi, dziobową i rufową częścią statku oraz miejscami dostępnymi dla pasażerów, powinien być wyposażony w rozgłośnię manewrową.

3. Siatek pasażerski o długości 40 m i większej, przeznaczony do przewozu powyżej 75 pasażerów, powinien być wyposażony w głośniki rozgłośni manewrowej zainstalowane w miejscach dostępnych dla wszystkich pasażerów.

1) na pchaczu, holowniku lub innym statku o długości większej niż 20 m – zapasowe światła do sygnalizacji nocnej na postoju, z niezależnym zasilaniem;

2) lornetkę – minimum 7 x 50;

3) megafon lub tubę głosową.

2. Statek uprawiający żeglugę w rejonie 1 i 2 powinien być wyposażony w kompas magnetyczny z aktualną tabelą dewiacji.

3. Na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego statek pasażerski uprawiający żeglugę w rejonie 1, 2 i 3, statek towarowy przewożący materiały niebezpieczne oraz pchacz i holownik uprawiające żeglugę w rejonie 1 i 2 powinny być wyposażone w radar, a statek i zestaw o pojemności brutto poniżej 200 – ponadto w reflektor radarowy.

4. Statek uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego powinien być wyposażony w mapy, locje, spisy świateł i przepisy portowe lub wyciągi z tych pomocy nawigacyjnych dotyczące akwenu, na którym ma być uprawiana żegluga.

1) kładka z relingiem, o szerokości nie mniejszej niż 0,4 m i długości nie mniejszej niż 4,0 m – na statku o długości większej niż 20 m; dla mniejszych statków dopuszcza się krótszą kładkę;

2) tyczka do sondowania lub sonda ręczna lub inny odpowiedni przyrząd do pomiaru głębokości;

3) odbijacze w ilości odpowiedniej do rodzaju i wymiarów statku;

4) bosak łodziowy;

5) 2 wiosła – na małym statku o napędzie mechanicznym;

6) rzutka;

7) apteczka pierwszej pomocy;

8) instrukcja ratowania człowieka za burtą i reanimacji;

9) plaster awaryjny – na pchaczu, holowniku i innym statku o długości większej niż 20 m;

10) trap burtowy lub drabinka burtowa, dla statku o wolnej burcie większej niż 1,5 m przy minimalnym zanurzeniu.

2. Instrukcja bezpieczeństwa powinna zawierać plan obrony statku, na którym wyraźnie i w sposób przejrzysty pokazane są:

1) środki ratunkowe;

2) drzwi wodoszczelne poniżej pokładu grodziowego oraz zamknięcia innych podobnych otworów w grodziach wodoszczelnych, ze wskazaniem miejsca ich sterowania;

3) drzwi i klapy pożarowe;

4) instalacja alarmowa;

5) instalacja pożarowej sygnalizacji alarmowej;

6) instalacje gaśnicze i gaśnice;

7) drogi ewakuacji i wyjścia awaryjne;

8) awaryjne źródła energii elektrycznej;

9) urządzenia do obsługi i kontroli instalacji wentylacyjnej;

10) podłączenia do zasilania z lądu;

11) urządzenia odcinające dopływ paliwa;

12) instalacje gazu płynnego;

13) instalacje głośnikowe;

14) urządzenia radiotelefoniczne.

3. Instrukcja bezpieczeństwa i plan obrony statku powinny być zatwierdzone przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej oraz umieszczone w dobrze widocznym miejscu.

4. Na statkach pasażerskich powinien być wywieszony w ogólnie dostępnym miejscu plan dróg ewakuacji dla pasażerów. Plan ten może być wspólnym dokumentem z planem obrony statku.

5. W każdej kabinie pasażerskiej powinny znajdować się niezbędne informacje o zachowaniu się pasażerów w przypadku alarmu, pożaru, awarii statku lub ewakuacji, jak również informacje o usytuowaniu środków ratunkowych.

6. Na statku uprawiającym żeglugę międzynarodową informacje, o których mowa w ust. 4 i 5, powinny być podane dodatkowo w języku angielskim i niemieckim.

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302 oraz z 2003 r. Nr 19, poz. 165).

Załącznik do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 14 marca 2003 r (poz. 810}