Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 70 poz. 639

Na podstawie art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676) zarządza się, co następuje:

1) dostosowane do sytuacji warunki i sposób postępowania przy użyciu broni palnej,

2) ograniczenia w zakresie użycia broni palnej,

3) sposób dokumentowania przypadków użycia broni palnej

– przez funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, zwanego dalej „funkcjonariuszem".

2. Przy podejmowaniu decyzji o użyciu broni palnej funkcjonariusz jest obowiązany postępować ze szczególną rozwagą, traktując broń palną jako szczególny i ostateczny środek przymusu bezpośredniego.

1) po uprzednim okrzyku „Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego" wezwać osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy;

2) w razie niepodporządkowania się wezwaniom określonym w pkt 1, zagrozić użyciem broni palnej, wzywając „Stój – bo strzelam"

3) oddać strzał ostrzegawczy w bezpiecznym kierunku, jeżeli wezwania określone w pkt 1 i 2 okażą się bezskuteczne.

2. W przypadku konwojowania, funkcjonariusz przed rozpoczęciem konwoju jest obowiązany uprzedzić osobę konwojowaną, że w razie podjęcia próby ucieczki zostanie użyta broń palna.

3. Przepisów ust. 1 nie stosuje się w przypadkach, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 1, 3, 5 i 8 ustawy, a także w innych przypadkach, gdy z zachowania osoby posiadającej broń lub niebezpieczne narzędzie wynika, że wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego.

4. Użycie broni palnej w sytuacji, o której mowa w ust. 3, musi być poprzedzone okrzykiem „Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego".

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia broni palnej nastąpiła śmierć człowieka albo szkoda w mieniu, funkcjonariusz jest obowiązany ponadto do:

1) zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób postronnych;

2) w miarę możliwości, ustalenia świadków zdarzenia.

3. Funkcjonariusz może odstąpić od obowiązku, o którym mowa w ust. 1, w przypadku gdy zostanie zapewnione udzielenie pomocy przez inne właściwe podmioty, które są obowiązane udzielać pomocy zranionej osobie.

2. Dyżurny, po uzyskaniu informacji o użyciu broni palnej, jest obowiązany niezwłocznie spowodować zabezpieczenie wszelkich śladów i dowodów związanych z użyciem broni palnej oraz udzielić funkcjonariuszowi pomocy w niezbędnym zakresie.

3. Jeżeli w wyniku użycia broni palnej nastąpiła śmierć lub zranienie człowieka, dyżurny jest obowiązany również powiadomić niezwłocznie właściwego miejscowo prokuratora.

1) wskazanie stopnia, imienia i nazwiska funkcjonariusza;

2) wskazanie typu i numeru seryjnego użytej broni;

3) określenie czasu i miejsca użycia broni;

4) dane osoby, wobec której użyto broni;

5) szczegółowe powody użycia broni;

6) opis działań funkcjonariusza poprzedzających użycie broni;

7) określenie skutków użycia broni;

8) opis sposobu udzielenia pierwszej pomocy przedmedycznej przez funkcjonariusza i fachowej pomocy medycznej;

9) wskazanie innych faktów koniecznych – według funkcjonariusza – do zobrazowania zdarzenia;

10) dane dotyczące ewentualnych świadków zdarzenia;

11) podpis funkcjonariusza.

1) zbadanie, czy użycie broni palnej nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami;

2) niezwłoczne zawiadomienie o każdym przypadku użycia broni palnej wyższego przełożonego.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller

¹⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 lipca 1990 r. w sprawie warunków i sposobów postępowania przy użyciu broni palnej przez funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 56, poz. 327), zachowanym w mocy na podstawie art. 232 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676).