Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 70 poz. 638

Na podstawie art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676) zarządza się, co następuje:

2. Funkcjonariusz może odstąpić od wzywania osoby do zachowania zgodnego z prawem oraz od uprzedzenia o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, jeżeli zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego bądź mienia.

2. Odstępuje się od dalszego stosowania środków przymusu bezpośredniego, gdy osoba, wobec której użyto tych środków, podporządkowała się wydanym poleceniom.

3. Jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom, można stosować jednocześnie różne środki przymusu bezpośredniego.

1) siłę fizyczną w postaci chwytów obezwładniających lub podobnych technik obrony lub ataku;

2) urządzenia techniczne, takie jak:

a) kajdanki,

b) prowadnice,

c) kaftany bezpieczeństwa, pasy i siatki obezwładniające,

d) kolczatki drogowe i inne przeszkody umożliwiające zatrzymanie pojazdu;

3) chemiczne środki obezwładniające, takie jak:

a) ręczne miotacze gazu,

b) ręczne granaty łzawiące.

2. Używając siły fizycznej, nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w obronie koniecznej albo w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie ludzkie bądź mienie.

2. Kajdanki stosuje się:

1) na polecenie sądu lub prokuratora;

2) wobec osób podejrzanych lub oskarżonych o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu albo skazanych za takie przestępstwo.

3. Nie stosuje się kajdanek wobec osób, których wygląd wskazuje na wiek poniżej 17 lat, z wyjątkiem nieletnich, których wygląd wskazuje na wiek powyżej 15 lat, podejrzanych o popełnienie przestępstwa, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

4. Kajdanki zdejmuje się niezwłocznie po wprowadzeniu osób, wobec których je zastosowano, do pomieszczeń służbowych zabezpieczonych przed możliwością ucieczki, aresztów lub na salę rozpraw, chyba że sąd zarządzi inaczej.

5. Kajdanki zakłada się na ręce z przodu, a osobom, co do których zachodzi podejrzenie, że mogą zachowywać się agresywnie – na ręce do tyłu.

2. Siatkę obezwładniającą można stosować także:

1) w pościgu za osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa;

2) w celu udaremnienia ucieczki osoby skazanej, tymczasowo aresztowanej lub zatrzymanej.

3. Decyzję o zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w ust. 1, podejmuje kierownik jednostki organizacyjnej Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub upoważniony przez niego funkcjonariusz, a podczas ich nieobecności – właściwy ze względu na miejsce zdarzenia dyżurny Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub delegatury, zwani dalej „dyżurnym".

2. Decyzję o użyciu urządzeń technicznych, o których mowa w ust. 1, podejmuje właściwy dyżurny, po uprzednim uzgodnieniu z komendantem terytorialnie właściwej jednostki Policji.

1) odpierania czynnej napaści;

2) pokonywania czynnego lub biernego oporu;

3) pościgu za osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa;

4) udaremnienia ucieczki osoby skazanej, tymczasowo aresztowanej lub zatrzymanej;

5) przeciwdziałania niszczeniu mienia.

2. Przy stosowaniu chemicznych środków obezwładniających należy zachować ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzkiego.

2. Pomoc lekarską zapewnia się zawsze kobiecie ciężarnej, wobec której użyto środka przymusu bezpośredniego.

3. Funkcjonariusz może odstąpić od obowiązku, o którym mowa w ust. 1, w przypadku gdy zostanie zapewnione udzielenie pomocy przez inne właściwe podmioty, które są obowiązane do udzielania pomocy zranionej osobie.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku zastosowania środka przymusu nastąpiła śmierć osoby albo szkoda w mieniu, funkcjonariusz jest obowiązany do:

1) zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób postronnych;

2) w miarę możliwości ustalenia świadków zdarzenia;

3) powiadomienia o zdarzeniu właściwego dyżurnego, a także swojego przełożonego.

5. Jeżeli w wyniku zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiła śmierć lub zranienie osoby, dyżurny jest obowiązany niezwłocznie spowodować zabezpieczenie śladów i dowodów związanych z zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego oraz zawiadomić właściwego miejscowo prokuratora.

2. Notatka, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności:

1) wskazanie stopnia, imienia i nazwiska funkcjonariusza;

2) określenie czasu i miejsca zastosowania środka przymusu bezpośredniego;

3) dane osoby, wobec której zastosowano środek przymusu bezpośredniego;

4) powody i rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego;

5) opis działań funkcjonariusza poprzedzających zastosowanie środka przymusu bezpośredniego;

6) określenie skutków zastosowania środków przymusu bezpośredniego;

7) wskazanie innych faktów, koniecznych – w ocenie funkcjonariusza – do zobrazowania zdarzenia;

8) dane dotyczące ewentualnych świadków zdarzenia;

9) podpis funkcjonariusza.

3. Jeżeli w wyniku zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiła śmierć człowieka, przełożony, o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie zawiadamia o tym wyższego przełożonego.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller

¹⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 lipca 1990 r. w sprawie określenia wypadków, warunków i sposobów użycia środków przymusu bezpośredniego przez funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 56, poz. 328), zachowanym w mocy na podstawie art. 232 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676).