Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 4 poz. 40

Na podstawie art. 26 ust. 7 i art. 72 ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43 i Nr 100, poz. 1085 oraz z 2002 r. Nr 199, poz. 1672) zarządza się, co następuje:

2. Przepisy rozporządzenia stosuje się do statków żeglugi śródlądowej przeznaczonych do przewozu ładunków, do statków pasażerskich, holowników, pchaczy i lodołamaczy oraz do innych statków nieprzeznaczonych do przewozu ładunków o długości większej niż 20 m, a także do statków pomierzonych na wniosek armatora.

1) „nośność” [t] – maksymalną masę ładunku, paliwa i ruchomego balastu, którą może zabrać statek, określoną jako różnicę wyporności statku zanurzonego do wodnicy maksymalnego zanurzenia i wyporności statku pustego, mierzoną w wodzie słodkiej (o gęstości 1,000 t/m³);

2) „wyporność” [m³] – objętość wody słodkiej wypartej przez statek przy danym zanurzeniu, równą objętości zanurzonej części kadłuba statku;

3) „długość” [m] – długość kadłuba statku, bez odbojnic, wsporników kotwic i płetwy sterowej;

4) „największa długość” [m] – „długość gabarytowa statku” – długość kadłuba statku mierzoną z uwzględnieniem części stałych statku, takich jak odbojnice, wsporniki kotwic i płetwa sterowa;

5) „szerokość” [m] – największą szerokość kadłuba mierzoną do zewnętrznej powierzchni poszycia, bez odbojnic i osłon kół łopatkowych;

6) „największa szerokość” [m] – „szerokość gabarytowa statku” – największą szerokość statku mierzoną w najszerszym miejscu, do zewnętrznych krawędzi stałych części statku, takich jak odbojnice i osłony kół łopatkowych;

7) „wysokość” [m] – wysokość kadłuba mierzoną w płaszczyźnie owręża od dolnej krawędzi stępki do górnej krawędzi pokładu głównego;

8) „maksymalna wysokość przelotowa” [m] – wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu stałej konstrukcji statku;

9) „minimalna wysokość przelotowa” [m] – wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu nierozbieralnej części kadłuba statku po opuszczeniu lub zdemontowaniu sterówki, pokładówki, masztu lub komina;

10) „minimalna wolna burta” [m] – odległość mierzoną w płaszczyźnie owręża od wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia do górnej krawędzi pokładu głównego;

11) „zanurzenie średnie” [m] – zanurzenie obliczone jako średnia arytmetyczna wartości zanurzeń odczytanych na podziałkach zanurzenia dla danej wodnicy pływania;

12) „największe zanurzenie” [m] – zanurzenie statku do wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia.

2. Pomiar statku wykonuje się w celu określenia jego maksymalnej wyporności lub nośności, a także wyporności odpowiadających określonym wodnicom pływania.

3. Pomiar statku przeznaczonego do przewozu ładunków wykonuje się również w celu określenia masy ładunku na podstawie zanurzenia.

1) dokonywanie pomiarów statków i określanie ich nośności oraz wyporności;

2) sporządzanie protokołów pomiarowych;

3) ustalanie znaków i symboli pomiarowych, podziałek zanurzenia oraz sposobów ich rozmieszczenia;

4) wydawanie i przedłużanie świadectw pomiarowych;

5) weryfikacja pomiarów;

6) prowadzenie rejestru pomierzonych statków;

7) współpraca z organami pomiarowymi państw obcych.

2. Zgłaszający statek do pomiaru jest obowiązany do:

1) przedłożenia organowi pomiarowemu niezbędnej dokumentacji technicznej statku, w tym rysunku naniesienia podziałek zanurzenia oraz znaków i symboli pomiarowych statku, do zatwierdzenia;

2) oznakowania statku poprzez naniesienie podziałek zanurzenia, znaków pomiarowych oraz symboli pomiarowych w sposób i miejscach wskazanych przez organ pomiarowy;

3) udzielania informacji niezbędnych do wykonania pomiarów statku;

4) udostępnienia wszystkich pomieszczeń statku zgłoszonego do pomiaru.

1) bez ładunku i ruchomego balastu;

2) z minimalnym zapasem paliwa, nieprzekraczającym 0,5% maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;

3) z właściwie rozmieszczonym pełnym wyposażeniem, załogą i zapasami, przy czym zapasy wody słodkiej nie powinny przekraczać 0,5% maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;

4) z gotowymi do pracy instalacjami;

5) z wodą zęzową i balastową, której nie można usunąć z zęz i zbiorników balastowych w zwyczajnie przyjęty sposób;

6) wyposażony w urządzenia maszynowe.

1) w wodzie o gęstości 1,000 t/m³, zwanej dalej „wodą słodką”

2) przy bezwietrznej pogodzie lub w miejscu osłoniętym od wiatru i fali;

3) na wodzie stojącej;

4) przy głębokości wody pod stępką nie mniejszej niż 30 cm.

1) długość, szerokość, wysokość i zanurzenie – w metrach, z dokładnością do dwóch znaków po przecinku;

2) wolną burtę – w metrach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku;

3) objętość (wyporność) dla wody słodkiej – w metrach sześciennych, z dokładnością do trzech znaków po przecinku;

4) masę (nośność) – w tonach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku.

2. Przy zaokrąglaniu do określonego miejsca po przecinku ostatnią cyfrę zwiększa się o 1, jeżeli następna cyfra po przecinku jest równa lub większa niż 5.

3. Wyniki pomiaru statku zapisuje się w protokole pomiarowym.

2. Pomiarem objęta jest część statku pomiędzy wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia a wodnicą statku pustego, wyposażonego w sposób określony w § 6 lub, na wniosek zlecającego, poziomą płaszczyzną przechodzącą przez najniższy punkt kadłuba statku.

2. Objętość sekcji oblicza się przez pomnożenie połowy sumy pól górnej i dolnej wodnicy przez grubość sekcji.

3. Objętość sekcji ograniczonej płaszczyznami siecznymi oblicza się w sposób, o którym mowa w ust. 2, przy czym jako średnią grubość przyjmuje się pionową odległość między górną i dolną płaszczyzną w środku geometrycznym płaszczyzny środkowego przekroju sekcji. W obliczeniach można przyjmować dla wszystkich sekcji pionową odległość w wypadkowym środku geometrycznym.

2. Do obliczenia powierzchni poszczególnych części, w zależności od ich kształtu, stosuje się metody przyjęte w teorii okrętu do obliczania przekrojów wodnicowych, w tym wzór Simpsona.

3. Dla dziobowych i rufowych części można stosować aproksymację, w szczególności elipsą lub para-bolą.

2. Przy obliczaniu wyporności mogą być wykorzystywane wymiary podane w dokumentacji technicznej statku.

2. Współczynniki pełnotliwości określa się na podstawie dokumentacji technicznej statku, a przy braku krzywych hydrostatycznych – przyjmuje się wartości współczynnika ogólnie stosowane dla danego typu statku. Przy braku innych podstaw, przyjmuje się wartość współczynnika pełnotliwości równą 0,7.

1) trzy pary – na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości równej lub większej niż 40 m;

2) dwie pary – na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości mniejszej niż 40 m;

3) jedna para – na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunku.

2. Znaki pomiarowe umieszcza się na obu burtach tak, aby linia pozioma lub dolna krawędź płytki poziomej pokrywała się z wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia, dla którego statek został pomierzony.

3. Znaki pomiarowe rozmieszcza się symetrycznie względem środka geometrycznego wodnicy leżącej w połowie odległości pomiędzy wodnicą statku pustego i wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia. Odległość pomiędzy znakami powinna wynosić 1/n długości statku, gdzie n jest liczbą par znaków większą niż 1.

4. Znaki pomiarowe nanosi się na kadłubie statku w sposób trwały, przez wyżłobienie lub napunktowanie linii albo przez naspawanie płytek na poszycie i odpowiednio kontrastowe ich pomalowanie.

2. Symbol pomiarowy nanosi się w sposób trwały na znakach pomiarowych oraz dodatkowo, w dobrze widocznym miejscu, określonym w świadectwie pomiarowym, w dowolnej części statku tak, aby nie był narażony na uszkodzenie lub zniszczenie.

1) świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej przeznaczonego do przewozu ładunków –stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;

2) świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej nieprzeznaczonego do przewozu ładunków – stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. O zatonięciu, wycofaniu z eksploatacji lub złomowaniu statku, który posiadał świadectwo pomiarowe wydane przez organ pomiarowy innego państwa, urząd żeglugi śródlądowej właściwy dla miejsca tego zdarzenia powiadamia niezwłocznie ten organ pomiarowy, który wydał świadectwo, i jeżeli jest to możliwe – odsyła świadectwo.

Minister Infrastruktury: w z. A. Piłat

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302).

²⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone zarządzeniem Ministra Komunikacji nr 208 z dnia 22 listopada 1975 r. w sprawie przepisów o pomierzaniu statków żeglugi śródlądowej (Dz. Urz. MK Nr 32, poz. 259).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
 z dnia 5 grudnia 2002 r. (poz. 40)

Załącznik nr 1

WZÓR ŚWIADECTWA POMIAROWEGO STATKU ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ PRZEZNACZONEGO DO PRZEWOZU ŁADUNKÓW

Załącznik nr 2

WZÓR ŚWIADECTWA POMIAROWEGO STATKU ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ NIEPRZEZNACZONEGO DO PRZEWOZU ŁADUNKÓW