Dziennik Ustaw - rok 2002 nr 199 poz. 1672

1) utworzeniem i funkcjonowaniem Funduszu Żeglugi Śródlądowej i Funduszu Rezerwowego;

2) regulacją podaży zdolności przewozowej śródlądowej floty towarowej;

3) promocją śródlądowego transportu wodnego.

1) „armator” – osobę fizyczną lub prawną będącą właścicielem statku polskiego;

2) „statek” – urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu mechanicznego przeznaczone lub używane na śródlądowych drogach wodnych do przewozu rzeczy;

3) „statek polski” – statek, który stanowi własność Skarbu Państwa, osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub osoby prawnej mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

4) „barka pchana lub holowana” – statek bez własnego napędu mechanicznego przeznaczony do przewozu rzeczy;

5) „barka motorowa” – statek z własnym napędem mechanicznym przeznaczony do przewozu rzeczy;

6) „pchacz lub holownik” – statek z własnym napędem mechanicznym przystosowany do przemieszczania barek przez pchanie lub holowanie;

7) „zbiornikowiec” – statek z własnym napędem mechanicznym lub bez własnego napędu mechanicznego przystosowany i używany do przewozu ładunków ciekłych;

8) „nośność” – nośność statku przeznaczonego do przewozu rzeczy określoną w świadectwie pomiarowym statku wydanym przez polską instytucję klasyfikacyjną;

9) „moc napędowa” – moc wytworzoną przez własne urządzenie napędowe zainstalowane na statku;

10) „flota towarowa” – ogół statków przeznaczonych do przewozu rzeczy na śródlądowych drogach wodnych;

11) „promocja” – system instrumentów ekonomicznych i prawnych mających na celu stymulowanie i wspieranie rozwoju śródlądowego transportu wodnego.

2. Przepisów ustawy nie stosuje się do:

1) statków pływających po śródlądowych drogach wodnych niepołączonych z drogami wodnymi państw członkowskich Unii Europejskiej;

2) statków, które ze względu na swoje rozmiary nie mogą opuścić krajowych śródlądowych dróg wodnych i nie mogą wypływać na inne śródlądowe drogi wodne;

3) pchaczy i holowników o mocy napędowej nieprzekraczającej 150 kilowatów (kW);

4) statków morskich pływających po śródlądowych drogach wodnych;

5) barek przewożonych na statkach morskich używanych wyłącznie do przewozów międzynarodowych lub do przewozów krajowych podczas podróży obejmujących odcinek morski;

6) statków używanych w/łącznie do magazynowania towarów lub do przeładunku;

7) statków służących do wykonywania robót technicznych i innych niesłużących do zarobkowego przewozu rzeczy.

3. W sprawach nieuregulowanych ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43 i Nr 100, poz. 1085 oraz z 2002 r. Nr 199, poz. 1672).

1) składki wnoszone przez armatorów;

2) środki przekazywane z budżetu państwa – w wysokości określonej w ustawie budżetowej;

3) przychody ze sprzedaży akcji i udziałów w spółkach z udziałem Skarbu Państwa przekazanych Bankowi Gospodarstwa Krajowego w celu dofinansowania Funduszu;

4) odsetki od lokat środków Funduszu w bankach;

5) przychody z inwestycji środków Funduszu w papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski oraz papiery wartościowe określające świadczenia pieniężne gwarantowane lub poręczane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski;

6) darowizny i zapisy;

7) wpływy z innych tytułów.

2. Suma lokat, o których mowa w ust. 1 pkt 4, w jednym banku lub grupie banków powiązanych ze sobą kapitałowo lub organizacyjnie nie może przekroczyć 15% okresowo wolnych środków Funduszu.

3. Na wniosek ministra właściwego do spraw transportu Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej przekazuje corocznie, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia ustawy budżetowej, na rachunek Funduszu dotację na wspieranie ekologicznych form transportu oraz ochronę środowiska w żegludze śródlądowej.

4. Wysokość dotacji, o której mowa w ust. 3, nie może przekroczyć 1% przychodów Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej zaplanowanych w ustawie budżetowej na dany rok.

2. Akcje i udziały Skarbu Państwa, o których mowa w ust. 1, Bank Gospodarstwa Krajowego zbywa w uzgodnieniu z ministrami właściwymi do spraw finansów publicznych, Skarbu Państwa oraz transportu.

3. O zbyciu akcji i udziałów, o których mowa w ust. 1, Bank Gospodarstwa Krajowego zawiadamia ministrów właściwych do spraw finansów publicznych, Skarbu Państwa oraz transportu.

4. Do przekazania akcji i udziałów, o których mowa w ust. 1, oraz do ich zbywania nie stosuje się przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493 i Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 106, poz. 673, Nr 115, poz. 741 i Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 155, poz. 1014, z 2000 r. Nr 48, poz. 550, z 2001 r. Nr 4, poz. 26 oraz z 2002 r. Nr 25, poz. 253).

1) wypłaty dla armatorów za trwałe wyłączenie statków z eksploatacji w przewozach rzeczy;

2) inne cele określone w planie finansowym Funduszu, o którym mowa w art. 11 ust. 3 pkt 1.

2. Środki Funduszu mogą być wykorzystywane na realizację przedsięwzięć promujących śródlądowy transport wodny i polegających na dofinansowaniu zakupu, modernizacji lub przebudowie statków oraz innych przedsięwzięć wspierających restrukturyzację sektora żeglugi śródlądowej.

3. Okresowo wolne środki Funduszu mogą być:

1) lokowane w innych bankach, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 2;

2) inwestowane w papiery wartościowe, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5.

1) składki specjalne, o których mowa w art. 17;

2) inne przychody.

2. Fundusz Rezerwowy gospodaruje środkami finansowymi gromadzonymi na odrębnych rachunkach:

1) dla statków do przewozów ładunków stałych;

2) dla zbiornikowców;

3) dla pchaczy i holowników.

3. Wpłaty do Funduszu Rezerwowego z tytułu składek specjalnych armatorów oraz z tytułu innych przychodów są przekazywane na odpowiednie rachunki, na warunkach określonych umową, o której mowa wart. 11 ust. 4.

4. Dyrektor właściwego urzędu żeglugi śródlądowej informuje armatorów o sposobie dokonywania wpłat do Funduszu Rezerwowego.

1) wspomaganie przedsięwzięć służących restrukturyzacji sektora żeglugi śródlądowej;

2) wspieranie armatorów wprowadzających rozwiązania postępu technicznego oraz poprawy warunków i bezpieczeństwa pracy;

3) zachęcanie armatorów do przystępowania do zrzeszeń komercyjnych;

4) doskonalenie zawodowe armatorów i pracowników żeglugi śródlądowej;

5) ułatwianie pracownikom zatrudnionym w żegludze śródlądowej zmiany zawodu przez przekwalifikowanie lub odejście na wcześniejszą emeryturę.

2. Nadzór nad gospodarowaniem środkami Funduszu i Funduszu Rezerwowego sprawuje Rada Nadzorcza Banku Gospodarstwa Krajowego z udziałem przedstawiciela ministra właściwego do spraw transportu.

3. Bank Gospodarstwa Krajowego:

1) wyodrębnia w swoim planie finansowym plan finansowy Funduszu oraz Funduszu Rezerwowego opracowany w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw transportu;

2) sporządza dla Funduszu oraz Funduszu Rezerwowego odrębny bilans oraz rachunek zysków i strat wchodzących w skład sprawozdania finansowego banku;

3) składa ministrowi właściwemu do spraw transportu, w terminie do końca miesiąca następującego po każdym kwartale, informację o realizacji planu finansowego Funduszu oraz Funduszu Rezerwowego.

4. Szczegółowe warunki współpracy w zakresie gospodarowania środkami Funduszu i Funduszu Rezerwowego określa umowa zawarta między ministrem właściwym do spraw transportu a Bankiem Gospodarstwa Krajowego.

2. W zakresie Funduszu Rezerwowego przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio.

2. Składka roczna jest sumą iloczynów rocznych stawek jednostkowych, o których mowa w ust. 3, oraz nośności barek lub mocy napędowej pchaczy i holowników objętych ustawą.

3. W zależności od rodzaju statku ustala się maksymalne roczne stawki jednostkowe odpowiednio:

4. Wysokość stawek, o których mowa w ust. 3, obniża się w zależności od rodzaju statku, jego nośności lub mocy napędowej:

1) dla barek o nośności mniejszej niż 450 ton – o 30%;

2) dla barek o nośności od 450 ton do 650 ton – o 15% na każdą tonę, o którą nośność statku jest mniejsza niż 650 ton;

3) dla pchaczy lub holowników o mocy napędowej mniejszej niż 300 kW – o 30%.

5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, z uwzględnieniem zasad zawartych w ust. 3 i 4, wysokość rocznych stawek jednostkowych w zależności od rodzaju, nośności lub mocy napędowej statku oraz sposób dokonywania wpłat do Funduszu.

6. Roczne składki jednostkowe podane w euro podlegają przeliczeniu na złote według średniego kursu Narodowego Banku Polskiego obowiązującego w pierwszym dniu roboczym danego roku kalendarzowego.

7. Dokument potwierdzający wpłatę przez armatora składki rocznej do Funduszu powinien znajdować się u kierownika danego statku.

8. Składki wpłacane do Funduszu stanowią koszt uzyskania przychodów armatorów.

2. W przypadku złomowania statku, armator ma prawo wprowadzić do eksploatacji, w zamian za złomowany statek, inny statek.

3. Prawo do otrzymania wypłaty za złomowanie statku polskiego uzyskują armatorzy po upływie 5 lat od dnia jego zarejestrowania.

4. Za statek złomowany uznaje się statek eksploatowany w żegludze śródlądowej, posiadający ważne świadectwo zdolności żeglugowej i dokonujący przewozów rzeczy co najmniej w 10 rejsach o trasach nie krótszych niż 50 km, przy wykorzystaniu nośności statku co najmniej w 70%, w okresie ostatnich 24 miesięcy przed dniem zgłoszenia do złomowania.

5. Statek na stałe wycofany z przewozów towarowych i przeznaczony na cele niezwiązane z przewozem rzeczy za zgodą dyrektora właściwego urzędu żeglugi śródlądowej może być uznany za statek złomowany.

6. Armator, którego statek został przeznaczony do złomowania z przyczyn powstałych w wyniku wypadku żeglugowego lub innego poważnego uszkodzenia, nie uzyskuje prawa do wypłaty z Funduszu,

7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokości stawek jednostkowych do obliczania wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem rodzaju, nośności lub mocy napędowej statku;

2) szczegółowy tryb postępowania przy dokonywaniu wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem procedur obowiązujących armatorów przy ubieganiu się o wypłatę.

2. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie konieczność weryfikacji danych będących podstawą spełniania wymogów zawartych w art. 14 ust. 4 i 5, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz dokumentów stanowiących podstawę do wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, a także jego wzór i szczegółowy tryb wydawania.

2. Do ustalenia różnicy między nośnością lub mocą napędową statku wprowadzonego do eksploatacji i statku złomowanego są stosowane współczynniki korygujące.

3. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wielkości współczynników korygujących, o których mowa w ust. 2, dla każdego rodzaju statku, biorąc pod uwagę sytuację na rynku przewozów śródlądowego transportu wodnego.

2. Armator, który wprowadzi do eksploatacji statek o nośności lub mocy napędowej wyższej od nośności lub mocy napędowej statku złomowanego, wpłaca do Funduszu Rezerwowego składkę specjalną obliczaną w wysokości uwzględniającej różnicę nośności lub mocy napędowej statku.

3. Przepisy art. 13 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

4. Składki specjalne określone w euro podlegają przeliczeniu na złote według średniego kursu Narodowego Banku Polskiego obowiązującego w dniu wprowadzenia do eksploatacji statku, o którym mowa w ust. 1 i 2.

5. Składki specjalne wpłacane do Funduszu Rezerwowego stanowią koszt uzyskania przychodów armatorów.

6. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokości stawek jednostkowych do obliczania składki specjalnej do Funduszu Rezerwowego, o której mowa w ust. 1 i 2, w zależności od rodzaju statku, jego nośności lub mocy napędowej;

2) szczegółowy tryb postępowania przy dokonywaniu wypłat z Funduszu Rezerwowego, z uwzględnieniem procedur obowiązujących przy ubieganiu się o wypłatę.

1) udzielanie preferencyjnych kredytów na realizację przez armatorów inwestycji mających na celu poprawę ochrony środowiska i bezpieczeństwa żeglugi na śródlądowych drogach wodnych, w tym na zakup, modernizację lub przebudowę statków;

2) dopłaty do kredytów na cele, o których mowa w pkt 1;

3) pożyczki oprocentowane lub nieoprocentowane.

2. Dopłaty do kredytów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, nie mogą przekroczyć 80% wartości kredytu.

3. Dopłaty określone w ust. 2 mogą być, na wniosek armatora, w całości lub w części umarzane pod warunkiem zrealizowania inwestycji.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się do armatorów będących właścicielami statków polskich prowadzących działalność gospodarczą polegającą na zarobkowym przewozie rzeczy trwającym nie krócej niż 5 lat.

5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii Rady do Spraw Promocji Żeglugi Śródlądowej, zwanej dalej „Radą”, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokość oprocentowania kredytów preferencyjnych ze środków Funduszu,

2) warunki i tryb udzielania dopłat do kredytów ze środków Funduszu oraz ich spłaty,

3) warunki i tryb przyznawania pożyczek oraz ich spłaty,

4) rodzaje dokumentów składanych przez wnioskodawcę kredytu lub pożyczki

– kierując się wysokością środków zgromadzonych na rachunku Funduszu.

2. W skład Rady wchodzi przedstawiciel:

1) ministra właściwego do spraw transportu;

2) ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej;

3) ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego;

4) ministra właściwego do spraw finansów publicznych;

5) armatorów i ich związków;

6) ogólnokrajowych przedstawicielstw związków zawodowych pracowników żeglugi śródlądowej;

7) ośrodków naukowych zajmujących się żeglugą śródlądową;

8) zainteresowanych samorządów województw.

3. Przewodniczącego Rady oraz poszczególnych członków powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw transportu, na wniosek właściwego ministra, armatorów i ich związków, samorządów województw, zainteresowanych ośrodków naukowych oraz związków zawodowych pracowników żeglugi śródlądowej.

4. Do zadań Rady należy:

1) opiniowanie i wnioskowanie w sprawach ustalania kryteriów i parametrów systemu promocji żeglugi śródlądowej;

2) opiniowanie projektów planów finansowych gospodarowania środkami Funduszu i Funduszu Rezerwowego;

3) opiniowanie dokumentów Banku Gospodarstwa Krajowego, o których mowa w art. 11 ust. 3;

4) opiniowanie wniosków armatorów w sprawach promocji żeglugi śródlądowej;

5) opiniowanie innych spraw na wniosek ministra właściwego do spraw transportu.

„5) należności pieniężne z tytułu składek do Funduszu Żeglugi Śródlądowej oraz składek specjalnych do Funduszu Rezerwowego.”.

„4x) dochody Banku Gospodarstwa Krajowego prowadzącego Fundusz Żeglugi Śródlądowej i Fundusz Rezerwowy stanowiące równowartość dochodów uzyskanych przez te fundusze z tytułów określonych w przepisach regulujących ich tworzenie i funkcjonowanie – w części przeznaczonej wyłącznie na realizację celów wymienionych w tych przepisach,”.

„9b) zbycie akcji i udziałów przez Bank Gospodarstwa Krajowego na podstawie ustawy z dnia 28 października 2002 r. o Funduszu Żeglugi Śródlądowej i Funduszu Rezerwowym (Dz. U. Nr 199, poz. 1672),”.

1) w art. 6 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3. Obsługę finansowo-księgową urzędów żeglugi śródlądowej sprawuje główny księgowy urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw transportu.”

2) w art. 9 w ust. 2 w pkt 9 kropkę na końcu zdania zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 10 w brzmieniu:

„10) kontrola dokumentów armatorów dotyczących Funduszu Żeglugi Śródlądowej i Funduszu Rezerwowego.”

3) w art. 21 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Kierownik statku, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany prowadzić dzienniki i posiadać dokumenty wynikające z przepisów ustawy oraz wymagane umowami międzynarodowymi, a także dowód opłacenia składki do Funduszu Żeglugi Śródlądowej.”

4) w art. 29 w ust. 4 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) innego niż wymieniony w pkt 1 bez napędu mechanicznego o iloczynie długości i szerokości nieprzekraczającym 20 m² lub o napędzie mechanicznym o mocy silników do 20 kW albo o iloczynie długości i szerokości nieprzekraczającym 20 m²,”

5) w art. 30 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Podstawę do wydania świadectwa zdolności żeglugowej stanowią kopie lub wyciągi dokumentów wymienionych w ust. 1 oraz dodatkowo, dla statków do przewozu osób, statków o napędzie mechanicznym do przewozu rzeczy, a także pchania lub holowania, pozytywny wynik ich inspekcji przeprowadzonej przez organ wydający to świadectwo.”

6) w art. 58 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) wykonuje przewóz ładunków niezgodnie z dokumentami przewozowymi lub bez dowodu opłacenia składki do Funduszu Żeglugi Śródlądowej,”.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski

¹⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 60, poz. 700 i 703, Nr 86, poz. 958, Nr 103, poz. 1100, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1315 i 1324, z 2001 r. Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190 i Nr 125, poz. 1363 oraz z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 93, poz. 820, Nr 141, poz. 1179 i Nr 169, poz. 1384.