Dziennik Ustaw - rok 2002 nr 125 poz. 1063

2. Jeżeli krajem pochodzenia lub krajem eksportu towaru będącego przedmiotem postępowania antysubsydyjnego jest kraj będący członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO), środki wyrównawcze i postępowania antysubsydyjne będą stosowane z zachowaniem wymogów określonych w Porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz w Porozumieniu w sprawie rolnictwa (Dz. U. z 1996 r. Nr 9, poz. 54), stanowiących załączniki do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz. U. z 1995 r. Nr 98, poz. 483).

3. Do postępowania antysubsydyjnego, z wyjątkiem postępowania dotyczącego złożenia i zwrotu zabezpieczenia oraz zwrotu cła wyrównawczego, nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

2. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 19 ust. 1, art. 25 ust. 3, art. 36 ust. 1, art. 38 ust. 1 i art. 40 ust. 1, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

3. Postanowienia ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” oraz rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki doręcza niezwłocznie ogłoszone rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze organom kraju pochodzenia lub kraju eksportu, natomiast postanowienia doręcza stronom uczestniczącym w postępowaniu, których one dotyczą.

5. W przypadku gdy liczba stron uczestniczących w postępowaniu jest większa niż 50, minister właściwy do spraw gospodarki nie doręcza postanowień stronom postępowania antysubsydyjnego, a obwieszcza je w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim.

6. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia o dokonaniu ostatecznych ustaleń, nie podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1) środki wyrównawcze – tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze oraz zobowiązania; tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze stanowią należności celne przywozowe w rozumieniu przepisów prawa celnego,

2) towar podobny – towar, który jest jednakowy pod każdym względem w stosunku do towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym, lub, w razie braku takiego towaru – inny towar, który, pomimo że nie jest jednakowy pod każdym względem, ma cechy ściśle odpowiadające cechom towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

3) szkoda – istotną szkodę wyrządzoną przemysłowi krajowemu; za szkodę uważa się również groźbę wyrządzenia istotnej szkody, jak też istotne opóźnienie w powstaniu przemysłu krajowego,

4) przemysł krajowy – ogół producentów wytwarzających towar podobny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub tych spośród producentów, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji krajowej tego towaru; w przypadku gdy producenci są powiązani z zagranicznymi eksporterami lub krajowymi importerami albo sami są importerami towaru będącego przedmiotem postępowania antysubsydyjnego – przez przemysł krajowy można rozumieć pozostałych producentów krajowych wytwarzających towar podobny,

5) producenci powiązani – producentów powiązanych z zagranicznymi eksporterami lub krajowymi importerami w jeden z następujących sposobów:

a) jeden z nich bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugiego,

b) obaj są bezpośrednio lub pośrednio kontrolowani przez osobę trzecią,

c) obaj bezpośrednio lub pośrednio kontrolują osobę trzecią

– pod warunkiem, że istnieje uzasadnione przekonanie lub podejrzenie, że na skutek powiązań dany producent postępuje odmiennie od producentów niemających powiązań,

6) osoba kontrolująca drugą osobę – przedsiębiorcę uczestniczącego w obrocie, który prawnie lub faktycznie może ukierunkować lub ograniczyć postępowanie drugiego przedsiębiorcy,

7) strony:

a) zagranicznych producentów lub eksporterów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym, krajowych importerów tego towaru lub organizacje oraz zrzeszenia przedsiębiorców, jeżeli większość ich członków jest zagranicznymi producentami lub eksporterami albo krajowymi importerami danego towaru,

b) organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu,

c) krajowych producentów lub organizacje oraz zrzeszenia producentów, jeżeli większość ich członków jest producentami towaru podobnego,

d) producentów wykorzystujących w procesie produkcji towar objęty postępowaniem antysubsydyjnym lub ich organizacje, lub organizacje konsumenckie,

e) inne krajowe lub zagraniczne osoby fizyczne lub prawne, które wykażą swój bezpośredni interes materialny lub inny prawem chroniony interes w badanej sprawie,

8) zagraniczne podmioty subsydiujące:

a) organy państwowe,

b) organy jednostek samorządu terytorialnego,

c) inne organy lub instytucje wykonujące funkcje przekazane im przez organy państwowe lub organy jednostek samorządu terytorialnego, w tym inne podmioty, na które organy państwowe lub samorządowe wywierają wpływ w sferze działań mających charakter subsydiowania,

9) kraj eksportu – kraj, z którego towar jest przywożony na polski obszar celny,

10) kraj pochodzenia – kraj pochodzenia towaru w rozumieniu przepisów prawa celnego,

11) okres badany – okres, w odniesieniu do którego bada się, czy towar przywożony na polski obszar celny był subsydiowany i czy przywóz ten wyrządził szkodę; okres ten dla ustalenia:

a) subsydiowania – powinien obejmować rok obrachunkowy beneficjenta subsydium; w uzasadnionych przypadkach okres ten może być krótszy, nie może jednak wynosić mniej niż 6 miesięcy,

b) szkody – wynosi nie mniej niż 3 lata

– bezpośrednio poprzedzające wszczęcie postępowania antysubsydyjnego,

12) GATT 1994 – Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu, stanowiący załącznik do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz. U. z 1995 r. Nr 98, poz. 483).

2. Towar uważa się za subsydiowany w rozumieniu ustawy, jeśli w kraju pochodzenia lub w kraju eksportu jego produkcja, transport lub eksport bezpośrednio lub pośrednio korzystają z subsydium określonego w art. 6, które jest specyficzne w rozumieniu art. 7.

3. Środki wyrównawcze ustala się w wysokości wystarczającej do przeciwdziałania skutkom przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego, ale nie wyższej niż kwota subsydium obliczona zgodnie z art. 8 i 9.

4. Tymczasowe i ostateczne cło wyrównawcze stosuje się w odniesieniu do towarów dopuszczanych do obrotu na polskim obszarze celnym od daty określonej w rozporządzeniu je ustanawiającym, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

1) finansowy wkład zagranicznych podmiotów subsydiujących w kraju pochodzenia lub kraju eksportu lub

2) jakąkolwiek inną formę wspierania dochodu lub ceny w rozumieniu art. XVI GATT 1994

– przysparzające korzyść producentowi lub eksporterowi.

2. Finansowy wkład zagranicznych podmiotów subsydiujących występuje w szczególności, gdy:

1) działalność zagranicznych podmiotów subsydiujących obejmuje bezpośredni przepływ środków publicznych, w tym darowizny, pożyczki, wkłady kapitałowe, lub potencjalny przepływ środków, lub przejęcie zobowiązań, w tym gwarancje kredytowe,

2) należne od przedsiębiorców świadczenia pieniężne stanowiące środki publiczne są pomniejszane, w szczególności w drodze odstąpienia od ich ustalenia, zaniechania poboru lub umorzenia, z zastrzeżeniem ust. 3,

3) zagraniczne podmioty subsydiujące dostarczają towary lub usługi inne niż służące tworzeniu lub rozbudowie ogólnej infrastruktury zapewniającej prawidłowe funkcjonowanie przedsiębiorstw, lub też dokonują zakupów, a warunki tych zakupów czy dostaw odbiegają od normalnych warunków rynkowych,

4) zagraniczne podmioty subsydiujące powierzają lub zlecają przedsiębiorcom wykonywanie swoich funkcji w zakresie, o którym mowa w pkt 1–3, normalnie należących do tych podmiotów i nieróżniących się faktycznie od funkcji zwyczajowo należących do nich,

5) zagraniczne podmioty subsydiujące przekazują środki publiczne organizacjom lub instytucjom, w tym prywatnym, pośredniczącym w przekazywaniu tych środków przedsiębiorcom.

3. Nie uważa się za subsydium, pomimo przysporzenia korzyści w rozumieniu ust. 2 pkt 2, zwolnienia towaru eksportowanego z cła lub podatku obciążającego taki towar, jeśli jest przeznaczony do konsumpcji krajowej, lub zwrotu takiego cła albo podatku w kwocie nieprzekraczającej rzeczywistych obciążeń, o ile zwolnienie to zostaje udzielone zgodnie z postanowieniami zawartymi w załącznikach l, II i III do Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

1) zagraniczny podmiot subsydiujący lub przepisy, na podstawie których działa ten podmiot, znacząco ograniczają dostęp do subsydiów tylko niektórym podmiotom,

2) zagraniczny podmiot subsydiujący lub przepisy, na podstawie których działa ten podmiot, ustalają obiektywne kryteria lub warunki określające dostępność subsydium i jego wysokość, ale kwalifikowanie przedsiębiorców nie jest automatyczne lub warunki i kryteria nie są ściśle przestrzegane; obiektywne kryteria i warunki oznaczają takie warunki, które nie uprzywilejowują niektórych przedsiębiorców oraz mają charakter ekonomiczny, w szczególności odnoszą się do liczby zatrudnionych lub wielkości przedsiębiorstwa,

3) jest ograniczone do niektórych tylko przedsiębiorców prowadzących działalność w regionie geograficznym objętym właściwością zagranicznego podmiotu subsydiującego, z wyjątkiem sytuacji, gdy następuje ustalenie lub zmiana powszechnie stosowanych stawek podatku przez wszystkie właściwe organy uprawnione do takiego działania.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki może stwierdzić, że subsydium, niezależnie od regulacji przez przepisy prawne, jest faktycznie specyficzne, w szczególności ze względu na to, że:

1) z programu subsydiowania korzysta ograniczona liczba przedsiębiorców,

2) niektórzy przedsiębiorcy mają dominujący udział w przyznawanych subsydiach,

3) niektórym przedsiębiorcom są przyznawane nieproporcjonalnie wysokie kwoty subsydiów,

4) zagraniczny podmiot subsydiujący różnie traktuje przedsiębiorców; podstawowymi informacjami w tym zakresie jest częstotliwość odrzucania lub akceptacji wniosków o subsydia oraz uzasadnienia tych decyzji.

3. Niezależnie od warunków i okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, za specyficzne uznaje się subsydia, których udzielenie jest uzależnione:

1) prawnie lub faktycznie od wyników osiąganych w eksporcie, niezależnie od tego, czy jest to wyłączny czynnik, czy też występuje łącznie z innymi; przykładową listę subsydiów eksportowych zawiera załącznik l do Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, lub

2) od używania towarów krajowych zamiast towarów importowanych, niezależnie od tego, czy jest to wyłączny czynnik, czy też występuje łącznie z innymi.

4. Subsydium, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, będzie traktowane jako uzależnione faktycznie od wyników osiąganych w eksporcie, gdy ustalono, że udzielenie subsydium, nie będąc prawnie uzależnione od wyników osiąganych w eksporcie, jest w rzeczywistości związane z faktycznym lub przewidywanym eksportem lub przychodami z eksportu. Udzielenie subsydium przedsiębiorcy, który jest eksporterem, samo w sobie nie jest wystarczające do uznania tego subsydium za subsydium specyficzne.

5. Element subsydiowania, który może występować w środku wsparcia krajowego, wymienionym w załączniku nr 2 do Porozumienia w sprawie rolnictwa, nie stanowi subsydium specyficznego, pod warunkiem że środek ten odpowiada warunkom określonym w załączniku do tego Porozumienia.

2. Korzyść, o której mowa w ust. 1, nie obejmuje:

1) dekapitalizowania przez zagraniczne podmioty subsydiujące, pod warunkiem że jest ono zgodne z powszechną praktyką inwestycyjną stosowaną przez inwestorów prywatnych na terytorium kraju pochodzenia lub kraju eksportu,

2) udzielania przez zagraniczne podmioty subsydiujące pożyczek, chyba że występuje różnica między kwotą, którą przedsiębiorca płaci od otrzymanej pożyczki, i kwotą, którą przedsiębiorca zapłaciłby od porównywalnej pożyczki udzielonej mu na warunkach rynkowych; różnica między tymi dwoma kwotami jest korzyścią rzeczywistą,

3) udzielania przez zagraniczne podmioty subsydiujące gwarancji dla pożyczki, chyba że istnieje różnica między kosztem, który przedsiębiorca ponosi z tytułu otrzymanej gwarancji, i kosztem, który przedsiębiorca poniósłby w przypadku porównywalnej pożyczki udzielonej na warunkach rynkowych, przy braku takiej gwarancji; różnica kosztów jest korzyścią rzeczywistą,

4) dostarczania lub zakupu towarów lub usług przez zagraniczne podmioty subsydiujące, chyba że:

a) ceny dostarczanych przez zagraniczne podmioty subsydiujące towarów i usług są niższe od cen realizowanych na warunkach rynkowych lub

b) ceny kupowanych przez zagraniczne podmioty subsydiujące towarów i usług są wyższe od cen uzyskiwanych na warunkach rynkowych.

2. Przy obliczaniu kwoty subsydium łączną kwotę subsydium można pomniejszyć, jeżeli strona zainteresowana takim pomniejszeniem wykaże, że jest to uzasadnione. Pomniejszenia te mogą obejmować:

1) opłaty i inne koszty poniesione w związku z uzyskaniem subsydium,

2) cła, podatki lub inne opłaty eksportowe nałożone na towary dopuszczone do obrotu na polskim obszarze celnym, których celem była likwidacja korzyści przysporzonej przez udzielenie subsydium.

3. Jeżeli subsydium nie było przyznane proporcjonalnie do wielkości produkcji, eksportu lub kosztów transportu, kwotę subsydium oblicza się jako iloraz wartości całego subsydium do ilości produkcji, sprzedaży lub eksportu towaru w okresie badanym.

4. Jeżeli subsydium jest związane z nabyciem środków trwałych, kwota subsydium jest obliczana z uwzględnieniem okresu amortyzacji obowiązującej dla tych środków wykorzystywanych przy produkcji towaru objętego postępowaniem, w kraju pochodzenia lub kraju eksportu. Jeśli środki trwałe nie są amortyzowane, kwota subsydium będzie wyceniona jako nieoprocentowana pożyczka, do której stosuje się art. 8 ust. 2 pkt 2.

5. Jeśli subsydium nie jest powiązane z nabyciem środków trwałych, kwota korzyści uzyskanej z tytułu subsydium w okresie badanym jest przypisywana do tego okresu, chyba że istnieje uzasadnienie przypisania jej również do innego okresu,

1) wielkości przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych oraz jego wpływu na poziom cen towarów podobnych na rynku krajowym oraz

2) wpływu tego przywozu na sytuację przemysłu krajowego.

2. Ocena wielkości przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych powinna uwzględniać, czy przywóz ten wzrósł w stopniu znaczącym w wielkościach bezwzględnych lub w stosunku do wielkości krajowej produkcji lub konsumpcji krajowego towaru podobnego.

3. W celu ustalenia wpływu przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych na ceny towarów podobnych na rynku krajowym należy zbadać, czy:

1) ceny towarów subsydiowanych są znacznie niższe od cen krajowych towarów podobnych oraz

2) przywóz towarów subsydiowanych nie powoduje znacznego spadku cen krajowych towarów podobnych albo czy nie hamuje wzrostu tych cen, który w przypadku niewystępowania przywozu towarów subsydiowanych mógłby być znaczący.

4. Żaden pojedynczy czynnik, o którym mowa w ust. 2 i 3, bądź kilka z nich, nie musi stanowić koniecznej ani wystarczającej przesłanki dla stwierdzenia wyrządzenia szkody przemysłowi krajowemu.

1) kwota subsydium w przywozie z każdego kraju przekracza minimalny poziom określony zgodnie z art. 47 ust. 2 i 3 i z uwzględnieniem art. 77,

2) wielkość przywozu towaru subsydiowanego z poszczególnych krajów nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 19 ust. 2 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2,

3) dokonanie łącznej oceny skutków przywozu jest zasadne po uwzględnieniu warunków konkurencji pomiędzy towarami przywożonymi na polski obszar celny oraz warunków konkurencji między towarami przywożonymi a podobnymi towarami krajowymi.

1) procesu przezwyciężania przez przemysł krajowy trudności spowodowanych w przeszłości przez przywóz na polski obszar celny towarów subsydiowanych lub towarów po cenach dumpingowych,

2) wielkości subsydium,

3) rzeczywistego bądź potencjalnego spadku wielkości:

a) sprzedaży,

b) zysków,

c) produkcji,

d) udziału w rynku,

e) wydajności,

f) stopy zwrotu inwestycji,

g) poziomu wykorzystania zdolności produkcyjnych,

4) czynników wpływających na ceny krajowe,

5) rzeczywistych bądź potencjalnych skutków w zakresie przepływów pieniężnych,

6) stanu zapasów,

7) stanu zatrudnienia,

8) poziomu wynagrodzeń,

9) rozwoju przemysłu,

10) zdolności do pozyskania kapitału i inwestycji.

2. W przypadku gdy przedmiotem postępowania jest towar rolny, badanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje także analizę, czy przywóz spowodował zwiększenie obciążenia polskich rządowych programów wspierających.

3. Żaden pojedynczy czynnik, o którym mowa w ust. 1 i 2, bądź kilka z nich, nie musi stanowić koniecznej ani wystarczającej przesłanki dla stwierdzenia wystąpienia wpływu, o którym mowa w
ust. 1.

4. Wpływ przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego ocenia się dla produkcji krajowego towaru podobnego, wydzielonej w oparciu o:

1) proces produkcyjny,

2) obroty producenta,

3) zyski producenta.

5. W przypadku gdy dostępne dane nie pozwalają na wydzielenie, o którym mowa w ust. 4, szkodę ocenia się na podstawie badania najwęższej grupy lub kategorii towaru, obejmującej towar podobny, dla której można uzyskać niezbędne informacje.

2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, powinno obejmować w szczególności:

1) wielkość przywozu i ceny towaru, który nie jest subsydiowany,

2) spadek popytu na krajowy towar podobny,

3) zmiany w poziomie i strukturze konsumpcji krajowej,

4) restrykcyjnie stosowane praktyki handlowe,

5) konkurencję między producentami zagranicznymi i krajowymi,

6) rozwój techniki i technologii,

7) zmiany w eksporcie,

8) zmiany wydajności przemysłu krajowego.

3. Przepisy art. 12 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

2. Dla stwierdzenia groźby wyrządzenia szkody przemysłowi krajowemu należy zbadać w szczególności:

1) charakter stosowanego subsydium i jego wpływ na przemysł krajowy,

2) czy stopa wzrostu przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych wskazuje na prawdopodobieństwo dalszego znacznego wzrostu przywozu,

3) dysponowanie przez eksportera rezerwami mocy produkcyjnych lub możliwość bliskiego w czasie znacznego zwiększenia przez niego mocy produkcyjnych, uprawdopodobniające znaczący wzrost przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych, z uwzględnieniem dostępności innych rynków eksportowych, które mogłyby przyjąć dodatkowy przywóz,

4) możliwości przywozu na polski obszar celny towarów po cenach mogących spowodować znaczne obniżenie cen na rynku krajowym bądź zapobiec ich wzrostowi, który miałby miejsce w przypadku niewystępowania przywozu tych towarów, zwiększając tym samym prawdopodobieństwo dalszego wzrostu popytu na przywóz tych towarów,

5) stan zapasów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

6) ograniczenie sprzedaży towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym w wyniku zastosowania ograniczeń przywozu towaru objętego postępowaniem przez kraje trzecie.

3. Żaden pojedynczy czynnik, o którym mowa w ust. 2, bądź kilka z nich, nie musi stanowić koniecznej przesłanki dla stwierdzenia wystąpienia groźby wyrządzenia szkody przemysłowi krajowemu. Dla jej stwierdzenia należy uwzględnić wszystkie czynniki.

1) na pisemny wniosek osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, złożony w imieniu lub na rzecz przemysłu krajowego, zwanej dalej „wnioskodawcą”,

2) z urzędu – gdy zachodzą szczególne okoliczności, a posiadane dane i informacje wskazują na znaczne prawdopodobieństwo występowania przywozu towaru subsydiowanego, szkody i związku przyczynowego między nimi.

2. Wniosek uważa się za złożony zgodnie z ust. 1 pkt 1, jeżeli popierają go producenci krajowi produkujący nie mniej niż 25% całej produkcji krajowego towaru podobnego, przy czym ich produkcja stanowi ponad 50% produkcji krajowych producentów wyrażających pisemnie swoje stanowisko wobec wniosku, niezależnie od tego, czy stanowisko to wyraża poparcie czy sprzeciw.

3. Wniosek o wszczęcie postępowania antysubsydyjnego powinien zawierać wystarczające dowody na to, że w okresie badanym towar przywożony na polski obszar celny był subsydiowany i że przywóz ten wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, powinien w szczególności zawierać informacje i dane dotyczące:

1) wnioskodawcy,

2) towaru, wobec którego jest wnioskowane wszczęcie postępowania antysubsydyjnego,

3) zagranicznych producentów i eksporterów oraz krajowych importerów towaru,

4) produkcji i sprzedaży krajowego towaru podobnego, w ujęciu ilościowym i wartościowym,

5) przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego, w ujęciu ilościowym i wartościowym,

6) subsydium, w tym jego wysokości,

7) wpływu przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego na ceny towarów podobnych na rynku krajowym,

8) szkody wyrządzonej przemysłowi krajowemu,

9) związku przyczynowego między przywozem towarów subsydiowanych a szkodą

– w stopniu, w jakim uzyskanie takich informacji i danych było możliwe dla wnioskodawcy.

5. W przypadku gdy wniosek nie spełnia wymogów określonych w ust. 2 lub w ust. 3 i 4, lub przedstawione dane okażą się niewystarczające do wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, nie później niż w terminie 45 dni od dnia wpłynięcia wniosku, zawiadomi o tym wnioskodawcę i wezwie go do usunięcia braków w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni od dnia wezwania.

6. W przypadku nieusunięcia braków w terminie, o którym mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw gospodarki może, gdy uzasadniają to okoliczności sprawy, wyznaczyć dodatkowy termin do usunięcia braków.

7. W przypadku nieusunięcia braków w terminach określonych w ust. 5 i 6 minister właściwy do spraw gospodarki pozostawia wniosek bez rozpoznania.

8. Za dzień wpłynięcia wniosku uznaje się dzień wpłynięcia uzupełnionego wniosku.

2. Jeżeli wnioskodawca wycofa wniosek po wszczęciu postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze postanowienia, umorzy postępowanie, chyba że ze względu na interes publiczny powinno być kontynuowane. W takim przypadku minister właściwy do spraw gospodarki wydaje postanowienie o kontynuacji postępowania.

2. Jeżeli z umów międzynarodowych wynika obowiązek zawiadomienia organów kraju pochodzenia lub kraju eksportu o zamiarze wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki powiadomi o tym właściwe organy tych krajów.

1) dane oraz inne informacje przedstawione przez wnioskodawcę:

a) nie uprawdopodobniają w sposób wystarczający, że miał miejsce przywóz na polski obszar celny towaru subsydiowanego oraz że przywóz ten wyrządził szkodę przemysłowi krajowemu, lub

b) świadczą, że przywóz na polski obszar celny towaru subsydiowanego jest nieznaczny, lub

2) wymaga tego interes publiczny.

2. Przywóz towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym uważa się za nieznaczny, jeżeli wielkość przywozu towaru objętego postępowaniem z jednego kraju stanowi mniej niż 1% konsumpcji krajowej tego towaru, chyba że wielkość przywozu z krajów, z których przywóz wynosi mniej niż 1% konsumpcji, łącznie przekracza 3% konsumpcji.

3. Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania antysubsydyjnego doręcza się wyłącznie wnioskodawcy tego postępowania.

2. W przypadku gdy postępowanie jest wszczynane na wniosek, postanowienie o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego wydaje się w terminie 60 dni od dnia wpłynięcia kompletnego wniosku.

3. Datą wszczęcia postępowania antysubsydyjnego jest data publikacji postanowienia o jego wszczęciu.

4. Postanowienie o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego zawiera informacje, które uzasadniają wszczęcie tego postępowania, a w szczególności określa:

1) wnioskodawcę,

2) nazwę towaru, którego dotyczy postępowanie, jego opis i sposoby wykorzystania oraz kod taryfy celnej,

3) kraj pochodzenia lub kraj eksportu towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

4) nazwy ustalonych producentów oraz eksporterów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

5) opis subsydium będącego przedmiotem postępowania,

6) okres badany dla potrzeb ustalenia subsydiowania oraz okres badany dla ustalenia szkody,

7) czynniki, które stanowią podstawę ustaleń dotyczących szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy subsydiowanym przywozem a szkodą,

8) harmonogram postępowania, a w szczególności:

a) termin, w którym strony mogą zgłosić swój udział w postępowaniu antysubsydyjnym, z uwzględnieniem ust. 7,

b) przewidywane terminy, do których powinno nastąpić dokonanie wstępnych i ostatecznych ustaleń dotyczących stanu faktycznego oraz prawnego,

c) termin, w którym strony mogą wnioskować o przeprowadzenie dodatkowego posiedzenia wyjaśniającego przed dokonaniem wstępnych ustaleń.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje znanym mu zagranicznym producentom i eksporterom oraz organom kraju pochodzenia lub kraju eksportu wniosek, na podstawie którego wszczęto postępowanie antysubsydyjne, z wyjątkiem danych stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa lub inną tajemnicę prawnie chronioną. W przypadku gdy liczba zagranicznych eksporterów jest szczególnie duża, wniosek przekazuje się wyłącznie organom kraju pochodzenia lub kraju eksportu bądź właściwej organizacji lub zrzeszeniu eksporterów, a innym stronom – na ich wniosek.

6. Strony mające siedzibę za granicą, nieposiadające adresu do doręczeń w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli nie ustanowiły pełnomocnika w Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązane wskazać adres lub pełnomocnika w Rzeczypospolitej Polskiej do doręczeń dla celów postępowania antysubsydyjnego. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw gospodarki może zwolnić stronę z tego obowiązku, jeżeli nie przedłuży to postępowania.

7. Minister właściwy do spraw gospodarki dopuszcza do udziału w postępowaniu antysubsydyjnym stronę, która uprawdopodobni, że niedotrzymanie terminu określonego w ust. 4 pkt 8 lit. a) nastąpiło z przyczyn od niej niezależnych.

2. Stronie przysługuje, na pisemny wniosek, prawo przeglądania akt sprawy, z wyłączeniem dokumentów zawierających informacje niejawne lub chronione w rozumieniu art. 72 ust. 1.

3. Wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów, o których mowa w ust. 1, może nastąpić także w formie ustnej, o ile zostanie potwierdzone przez stronę w formie pisemnej, pod rygorem ich pominięcia przy dokonywaniu ustaleń.

2. Jeżeli strona nie udzieli informacji lub w inny sposób będzie utrudniać prowadzenie postępowania antysubsydyjnego, ustaleń dokonuje się na podstawie danych i informacji dostępnych ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.

3. Jeżeli strona przedstawi wprowadzające w błąd lub nieprawdziwe informacje, minister właściwy do spraw gospodarki pomija je przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

4. Stronę informuje się o skutkach działań określonych w ust. 2 i 3.

2. Udzielenie przez strony odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu postępowania antysubsydyjnego powinno nastąpić w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni. Dla zagranicznych producentów oraz eksporterów termin ten rozpoczyna bieg po upływie 7 dni od dnia wysłania im kwestionariusza lub od dnia przekazania tego kwestionariusza przedstawicielstwu dyplomatycznemu kraju pochodzenia lub kraju eksportu.

3. Termin, o którym mowa w ust. 2, może być przedłużony, nie więcej jednak niż o 30 dni, o ile strona przedstawi argumenty mające dla niej istotne znaczenie, uzasadniające przedłużenie terminu.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki informuje stronę, że niezachowanie przez nią terminów określonych w ust. 2 lub 3, jak również przedstawienie wprowadzających w błąd lub nieprawdziwych informacji spowoduje skutki określone w art. 23 ust. 2 lub ust. 3.

5. Kwestionariusz postępowania antysubsydyjnego wysyłany stronom tego postępowania powinien zawierać dane niezbędne dla ustalenia istnienia i charakteru subsydium oraz w szczególności:

1) dane o przedsiębiorstwie i jego działalności,

2) opis towaru,

3) dane dotyczące sprzedaży w celu przywozu na polski obszar celny towaru będącego przedmiotem postępowania antysubsydyjnego,

4) dane dotyczące kosztów produkcji.

6. W przypadku gdy ustalenia, zwłaszcza dotyczące wielkości subsydium, zostały dokonane na podstawie danych i informacji zawartych w kwestionariuszu postępowania antysubsydyjnego, podlegają one łącznemu sprawdzeniu z innymi danymi i informacjami dostarczonymi przez wnioskodawcę lub inne strony postępowania antysubsydyjnego, lub pochodzącymi z innych niezależnych źródeł, takich jak publikowane cenniki czy urzędowe statystyki dotyczące przywozu towarów na polski obszar celny.

2. W przypadku zagranicznych producentów i eksporterów kontrola, o której mowa w ust. 1, może zostać przeprowadzona, o ile zainteresowane zagraniczne strony wyrażą zgodę, a władze danego kraju zostaną o tym oficjalnie powiadomione i nie zgłoszą sprzeciwu.

3. W przypadku dużej liczby wnioskodawców, zagranicznych producentów, eksporterów, krajowych importerów, transakcji lub typów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym minister właściwy do spraw gospodarki może wydać postanowienie o ograniczeniu badania do reprezentantów wybranych w ramach próby statystycznej lub do reprezentanta mającego największy udział w produkcji, sprzedaży lub eksporcie (kontrola wyrywkowa).

4. W przypadku gdy po wydaniu postanowienia o kontroli wyrywkowej wybrane podmioty nie dostarczą niezbędnych danych i informacji, wybiera się nowych reprezentantów, chyba że nie miałoby to istotnego wpływu na wynik kontroli.

5. W przypadku zastosowania kontroli wyrywkowej, dla każdego zagranicznego eksportera lub producenta, który w terminie udzielił odpowiedzi na pytania kwestionariusza postępowania antysubsydyjnego, lecz nie został wybrany na reprezentanta, ustala się indywidualnie kwotę subsydium, chyba że liczba zagranicznych eksporterów lub producentów jest tak duża, że uniemożliwiłoby to terminowe zakończenie postępowania.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera wstępne ustalenia dotyczące stanu faktycznego oraz prawnego, istotne dla prowadzonego postępowania antysubsydyjnego, a w szczególności określa:

1) towar objęty postępowaniem antysubsydyjnym, w sposób wystarczający dla potrzeb tego postępowania przed organami celnymi, w tym nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) kraj pochodzenia lub kraj eksportu towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

3) nazwy ustalonych producentów oraz eksporterów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

4) kwotę subsydium, o ile jego istnienie ustalono,

5) w przypadku odmowy ustalenia indywidualnych kwot subsydium w sytuacji, o której mowa w art. 25 ust. 5 – przyczyny odmowy,

6) okoliczności, na których oparto ustalenia co do występowania szkody spowodowanej przywozem towarów subsydiowanych oraz innych okoliczności, które wzięto pod uwagę w toku postępowania antysubsydyjnego,

7) przewidywaną wysokość tymczasowego cła wyrównawczego, jeśli jego ustanowienie jest konieczne, oraz przesłanki uzasadniające jego ustanowienie.

3. Przed wydaniem postanowienia o dokonaniu wstępnych ustaleń minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii ministra właściwego ze względu na rodzaj towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym.

4. Postanowienie o dokonaniu wstępnych ustaleń doręcza się stronom biorącym udział w postępowaniu.

5. Stronom, które zgłosiły swój udział w postępowaniu antysubsydyjnym, przysługuje prawo do wniesienia zastrzeżeń co do wstępnych ustaleń w terminie 15 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zastrzeżenia powinny zawierać uzasadnienie wraz z danymi i informacjami na ich poparcie.

2. Strona nie ma obowiązku uczestniczenia w posiedzeniu, o którym mowa w ust. 1, a nieobecność w trakcie posiedzenia nie może powodować dla niej niekorzystnych skutków z tego powodu.

3. Termin posiedzenia powinien być tak wyznaczony, aby informacja o jego zwołaniu umożliwiła stronom przygotowanie się do udziału w posiedzeniu, o którym mowa w ust. 1.

4. Posiedzeniu, o którym mowa w ust. 1, przewodniczy wyznaczony przez ministra właściwego do spraw gospodarki pracownik ministerstwa obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki. Ustala on porządek posiedzenia, kieruje Jego przebiegiem oraz utrwala na piśmie przebieg posiedzenia, a w szczególności przedmiot posiedzenia, wykaz osób, które brały w nim udział, i treść zgłoszonych przez nie uwag.

2. Termin, o którym mowa w ust. 1, może zostać przedłużony, nie więcej jednak niż o 90 dni, o ile strona przedstawi argumenty uzasadniające przedłużenie terminu mające dla niej istotne znaczenie włóczącym się postępowaniu.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera ostateczne ustalenia dotyczące stanu faktycznego oraz prawnego, istotne dla prowadzonego postępowania, oraz powody dla ich przyjęcia, a w szczególności:

1) informacje, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 1–6,

2) powody, dla których odrzucono lub zaakceptowano argumenty, wnioski lub żądania stron biorących udział w postępowaniu antysubsydyjnym,

3) wysokość proponowanego cła wyrównawczego oraz uzasadnienie ustalenia cła w takiej wysokości.

3. Przed wydaniem postanowienia o dokonaniu ostatecznych ustaleń minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii właściwego ministra ze względu na rodzaj towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym.

4. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, doręcza się stronom biorącym udział w postępowaniu antysubsydyjnym.

5. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku jego niezgodności z ustawą. Przepisu art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 i Nr 104, poz. 515, z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114, poz. 739 i Nr 144, poz. 971, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z 2000 r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704 i Nr 91, poz. 1008, z 2001 r. Nr 49, poz. 508 i 509, Nr 98, poz. 1070 i Nr 101, poz. 1113 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) nie stosuje się. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia.

2. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się przez okres nie dłuższy niż 9 miesięcy, a dla towarów rolnych – przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób prowadzenia przez organy celne ewidencji na potrzeby postępowania antysubsydyjnego,

2) dane, które umieszcza się w ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antysubsydyjnego,

3) sposób powiadamiania przez organy celne zgłaszającego o dokonaniu wpisu do ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antysubsydyjnego,

4) rodzaje dokumentów, na podstawie których dokonuje się wpisów do ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antysubsydyjnego

– mając na względzie potrzeby postępowania antysubsydyjnego.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, tymczasowe cło wyrównawcze, określając w szczególności jego wysokość, jak również towar, na który nakłada się cło, a także sposób, warunki i okres jego stosowania, z uwzględnieniem przesłanek określonych w ust. 1.

2. Tymczasowe cło wyrównawcze ustanawia się na możliwie najkrótszy okres, nie dłuższy niż 4 miesiące.

2. Do postępowania dotyczącego zabezpieczeń stosuje się przepisy prawa celnego.

1) zagraniczny eksporter może wystąpić do ministra właściwego do spraw gospodarki z inicjatywą złożenia zobowiązania do zmiany cen lub do zaprzestania przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego,

2) organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu mogą zobowiązać się do wyeliminowania lub ograniczenia subsydium, lub do podjęcia innych środków dotyczących jego skutków.

2. W przypadku gdy w kraju pochodzenia lub kraju eksportu sektor państwowy ma dominujący udział w handlu albo w ustalaniu ceny towaru, którego postępowanie antysubsydyjne dotyczy, organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu mogą złożyć zobowiązanie w imieniu wszystkich zagranicznych eksporterów z tego kraju.

3. Niezależnie od wystąpienia zagranicznego eksportera z inicjatywą złożenia zobowiązania do zmiany ceny lub zaprzestania przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, minister właściwy do spraw gospodarki może również zaproponować zagranicznemu eksporterowi złożenie zobowiązania do zmiany ceny, a zagraniczny eksporter może propozycję przyjąć albo odrzucić.

4. W zobowiązaniu do zmiany ceny wzrost ceny powinien być ustalony w wysokości wystarczającej do usunięcia szkody wyrządzonej przez przywóz towaru subsydiowanego, ale nie wyższej niż ustalona kwota subsydium.

5. Strona składająca zobowiązanie sporządza także wersję zobowiązania zawierającą wyłącznie informacje jawne, która może być udostępniona innym stronom biorącym udział w postępowaniu, na ich żądanie.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, określa w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznego eksportera lub kraj pochodzenia lub kraj eksportu, których zobowiązanie wiąże,

3) sposób, warunki, zakres i okres stosowania zobowiązania, w tym terminy składania informacji niezbędnych do oceny wywiązywania się przez stronę z przyjętego zobowiązania.

3. Postanowienie o przyjęciu zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, która złożyła to zobowiązanie.

4. Strona, która złożyła zobowiązanie, ma obowiązek przekazywania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, w terminach określonych w postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji do oceny wywiązywania się przez tę stronę z przyjętego zobowiązania. Niedopełnienie tego obowiązku stanowi naruszenie zobowiązania.

2. Ustalenia ostateczne zostaną dokonane nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wydania postanowienia w sprawie przyjęcia zobowiązania.

3. Jednocześnie z przyjęciem zobowiązania minister właściwy do spraw gospodarki występuje z wnioskiem do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o zobowiązanie organów celnych do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych tym postępowaniem.

4. Ewidencję, o której mowa w ust. 3, prowadzi się przez czas określony w art. 31 ust. 2 i zgodnie z zasadami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 31 ust. 3.

2. Zagranicznego eksportera lub organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu, których inicjatywa zobowiązania nie została przyjęta, powiadamia się na piśmie o powodach odmowy oraz o możliwości wyrażenia opinii w tej sprawie.

2. Postanowienie stwierdzające naruszenie zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, której ono dotyczy.

3. W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązania ustanawia się:

1) tymczasowe cło wyrównawcze – zgodnie z dokonanymi ustaleniami wstępnymi, albo

2) ostateczne cło wyrównawcze – zgodnie z dokonanymi ustaleniami ostatecznymi, o ile zostały one dokonane w momencie stwierdzenia naruszenia zobowiązania.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, tymczasowe cło wyrównawcze, określając w szczególności jego wysokość, jak również towar, na który nakłada się cło, a także sposób, warunki i okres jego stosowania, z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 3 pkt 1, oraz zasad określonych w rozdziale 3.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznych producentów lub eksporterów oraz kraje pochodzenia lub kraje eksportu, dla których ustalono indywidualne ostateczne cło wyrównawcze,

3) kwoty subsydiów ustalone dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju oraz podstawę, na jakiej stwierdzono istnienie subsydium,

4) wysokość ostatecznych ceł wyrównawczych dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju, a także sposób, warunki, zakres i okres stosowania tych ceł

– z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz zasad określonych w rozdziale 5.

6. W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązania minister właściwy do spraw gospodarki może ustanowić ostateczne cło wyrównawcze z mocą wsteczną na towary, które dopuszczono do obrotu na polskim obszarze celnym nie wcześniej niż w okresie 90 dni przed datą ustanowienia tymczasowego cła wyrównawczego.

7. Ostateczne cło wyrównawcze, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, nie może zostać ustanowione na towary dopuszczone do obrotu przed naruszeniem zobowiązania.

2. Okres stosowania ustanowionych ostatecznych ceł wyrównawczych może być przedłużony, jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki, po przeprowadzeniu postępowania przeglądowego, stwierdzi, że zaprzestanie stosowania ustanowionych ceł wyrównawczych doprowadzi do utrzymania bądź ponownego powstania szkody.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dla ustalenia średniej ważonej kwoty subsydium pomija się minimalne i zerowe kwoty subsydium oraz kwoty subsydium ustalone dla przedsiębiorców, którzy nie udzielili informacji, przedstawili informacje wprowadzające w błąd lub nieprawdziwe lub w inny sposób utrudniali prowadzenie postępowania antysubsydyjnego, zwanych dalej „przedsiębiorcami niewspółpracującymi”.

3. Ostateczne cło wyrównawcze dla przedsiębiorców niewspółpracujących albo niebiorących udziału w postępowaniu antysubsydyjnym ustala się na poziomie najwyższego cła ustalonego dla producenta lub eksportera w tym samym kraju.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin zakończenia postępowania antysubsydyjnego może być, w drodze postanowienia, przedłużony do 18 miesięcy.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki w rozporządzeniu ustanawiającym ostateczne cło wyrównawcze określa w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznych producentów lub eksporterów oraz kraje pochodzenia lub kraje eksportu, dla których ustalono indywidualne ostateczne cło wyrównawcze,

3) kwoty subsydiów ustalone dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju oraz podstawę, na jakiej stwierdzono istnienie subsydium,

4) wysokość ostatecznych ceł wyrównawczych dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju, a także sposób, warunki, zakres i okres stosowania tych ceł,

5) zagranicznych eksporterów bądź organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu, które złożyły zobowiązania

– z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 1, oraz zasad określonych w rozdziale 5.

1) w stosunku do kraju, z którego przywóz na polski obszar celny towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym uznano, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, za nieznaczny w rozumieniu art. 19 ust. 2, lub

2) w stosunku do kraju rozwijającego się, jeśli stwierdzono, że przywóz towaru subsydiowanego z tego kraju stanowi mniej niż 4% całego przywozu towaru podobnego na polski obszar celny, chyba że łączny przywóz towaru subsydiowanego z krajów rozwijających się objętych postępowaniem, z których każdy reprezentuje mniej niż 4% całego przywozu, stanowi więcej niż 9% całego przywozu towaru podobnego, lub

3) jeśli stwierdzono, że towar objęty postępowaniem antysubsydyjnym nie korzystał z subsydium lub przywóz tego towaru nie wyrządził szkody przemysłowi krajowemu lub szkoda jest nieznaczna, lub

4) w stosunku do eksportera, w odniesieniu do którego stwierdzono, że kwota subsydium jest minimalna w rozumieniu ust. 2 i ust. 3, lub

5) jeżeli wymaga tego interes publiczny.

2. Kwota subsydium jest uznawana za minimalną, jeżeli jest mniejsza niż 1% jednostkowej wartości towaru.

3. W przypadku towarów przywożonych z krajów rozwijających się kwota subsydium jest uznawana za minimalną, jeżeli nie przekracza 2% jednostkowej wartości towaru, z zastrzeżeniem art. 77.

2. Od kwoty zwracanego zabezpieczenia organ celny nie płaci odsetek.

2. W przypadku odrzucenia przez zagranicznego eksportera propozycji nowego zobowiązania, ustanawia się ostateczne cło wyrównawcze. Z chwilą ustanowienia ostatecznego cła wyrównawczego postanowienie, o którym mowa w art. 36 ust. 1, wygasa.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznych producentów lub eksporterów oraz kraje pochodzenia lub kraje eksportu, dla których ustalono indywidualne ostateczne cło wyrównawcze,

3) kwoty subsydiów ustalone dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju oraz podstawę, na jakiej stwierdzono istnienie subsydium,

4) wysokość ostatecznych ceł wyrównawczych dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju, a także sposób, warunki, zakres i okres stosowania tych ceł

– z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 2, oraz zasad określonych w rozdziale 5.

4. W przypadku gdy ostateczne ustalenia wykażą, że przyjęte zobowiązanie przewyższa ustaloną kwotę subsydium, minister właściwy do spraw gospodarki zmienia postanowienie, o którym mowa w art. 36 ust. 1, w zakresie sposobu, warunków, zakresu lub okresu stosowania zobowiązania.

5. Postanowienie o zmianie zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, której ono dotyczy.

6. W przypadku gdy ostateczne ustalenia wykażą, że towar przywożony na polski obszar celny nie był subsydiowany lub że przywóz taki nie wyrządza szkody, minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza w postanowieniu, w którym dokonuje ostatecznych ustaleń, wygaśnięcie zobowiązania.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek strony lub z urzędu, w drodze rozporządzenia, zawiesza stosowanie ceł wyrównawczych, biorąc pod uwagę przesłanki określone w ust. 1.

3. Przed wydaniem rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw gospodarki umożliwi wypowiedzenie się wnioskodawcy, przemysłowi krajowemu oraz przedstawicielom krajowych organizacji konsumenckich co do zamierzonego zawieszenia stosowania ceł wyrównawczych.

4. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, może zostać uchylone, jeżeli ustała przyczyna zawieszenia.

2. W przypadku gdy po pobraniu cła wyrównawczego zostanie przedstawiony dowód pochodzenia towaru, a organ celny stwierdzi, że towar nie podlega cłu wyrównawczemu, cło pobrane zgodnie z ust. 1 zostanie zwrócone na zasadach określonych w przepisach prawa celnego.

3. Od zwracanego cła organ celny nie płaci odsetek.

2. Tymczasowe cło wyrównawcze nie może zostać pobrane, jeżeli ostateczne ustalenia stwierdzają tylko groźbę wyrządzenia istotnej szkody lub opóźnienia w powstaniu przemysłu krajowego, chyba że ta szkoda powstałaby, gdyby nie ustanowiono tymczasowego cła wyrównawczego.

3. W przypadku gdy nie ustanowiono ostatecznego cła wyrównawczego i nie pobrano tymczasowego cła wyrównawczego, organy celne zwracają zabezpieczenie pobrane zgodnie z art. 34 ust. 1.

4. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki ustanowi ostateczne cło wyrównawcze, a jego wysokość jest wyższa niż wysokość tymczasowego cła wyrównawczego, organ celny pobiera tymczasowe cło w wysokości, jaka została ustalona w przepisach wydanych na podstawie art. 32 ust. 2. W przypadku gdy ostateczne cło wyrównawcze jest niższe niż tymczasowe cło wyrównawcze, organ celny pobiera cło tymczasowe w wysokości ostatecznego cła wyrównawczego.

5. Od kwoty zabezpieczenia zwracanego zgodnie z ust. 3 organ celny nie płaci odsetek.

1) po uiszczeniu kwoty wynikającej z ustalenia ostatecznego cła wyrównawczego albo

2) jeżeli ostateczne ustalenia nie stwierdzają istnienia subsydium lub będącej jego wynikiem szkody.

2. Od kwoty zabezpieczenia zwracanego zgodnie z ust. 1 organ celny nie płaci odsetek.

1) przywóz tych towarów podlegał ewidencjonowaniu, o którym mowa w art. 31 ust. 1,

2) w toku postępowania antysubsydyjnego stwierdzono, że nastąpił przywóz towaru subsydiowanego na polski obszar celny w znacznych ilościach i w stosunkowo krótkim okresie czasu, wyrządzający szkodę trudną do naprawienia,

3) w toku postępowania antysubsydyjnego stwierdzono, że ustanowienie cła z mocą wsteczną jest konieczne w celu zapobieżenia ponownemu wystąpieniu trudnej do naprawienia szkody.

2. Do postępowania w sprawie obejścia ceł wyrównawczych stosuje się odpowiednio art. 16–31 oraz art. 41–52, z zastrzeżeniem ust. 3.

3. Postępowanie w sprawie obejścia ceł wyrównawczych powinno być zakończone w terminie 9 miesięcy od daty jego wszczęcia.

1) osłabienie skutków nałożonego cła wyrównawczego lub

2) rekompensowanie w jakikolwiek sposób przez zagranicznego eksportera nałożonego cła wyrównawczego.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznych producentów lub eksporterów oraz kraje pochodzenia lub kraje eksportu, dla których ustalono indywidualne ostateczne cło wyrównawcze,

3) kwoty subsydiów ustalone dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju oraz podstawę, na jakiej stwierdzono istnienie subsydium,

4) wysokość ostatecznych ceł wyrównawczych dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju, a także sposób, warunki, zakres i okres stosowania tych ceł

– z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 1, oraz zasad określonych w rozdziale 5.

1) na pisemny wniosek złożony w imieniu lub na rzecz przemysłu krajowego, lub

2) z urzędu.

2. Przemysł krajowy może wystąpić, nie później niż na 90 dni przed końcem okresu, na który ustanowiono cło, z wnioskiem o wszczęcie postępowania przeglądowego w celu poddania przeglądowi dotychczasowych rezultatów stosowania ustanowionego cła wyrównawczego i w celu ustalenia, czy zaprzestanie jego stosowania jest zasadne.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinien zawierać dowody, że zaprzestanie stosowania ceł wyrównawczych doprowadzi do kontynuowania lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody.

4. Nałożone cło wyrównawcze stosuje się do czasu zakończenia postępowania przeglądowego.

2. Postępowanie weryfikacyjne może być w każdym czasie wszczęte z urzędu.

3. Postępowanie weryfikacyjne wszczyna się nie częściej niż raz na 12 miesięcy.

4. W trakcie postępowania weryfikacyjnego należy w szczególności ustalić, czy:

1) nałożone cło wyrównawcze jest nadal niezbędne dla przeciwdziałania efektom subsydium,

2) prawdopodobne jest dalsze lub ponowne wystąpienie szkody w przypadku zaprzestania lub zmiany wysokości cła wyrównawczego,

3) stosowane cło wyrównawcze przynosi zamierzone efekty w przeciwdziałaniu subsydium, które wyrządza szkodę.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, uchyli cło wyrównawcze, jeżeli w wyniku postępowania weryfikacyjnego stwierdzi, że dalsze stosowanie cła wyrównawczego nie jest konieczne dla przeciwdziałania wyrządzającemu szkodę subsydium lub że nie jest prawdopodobne dalsze istnienie szkody lub jej powtórne powstanie w przypadku uchylenia cła wyrównawczego.

6. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, zmniejszy lub zwiększy wysokość cła wyrównawczego, jeżeli w wyniku postępowania weryfikacyjnego stwierdzi, że jego zmiana jest uzasadniona w świetle poczynionych ustaleń, dotyczących wysokości subsydium oraz szkody.

7. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze postanowienia, umarza postępowanie weryfikacyjne, jeżeli stwierdzi, że nie ma podstaw do wydania rozporządzeń, o których mowa w ust. 5 i 6.

1) nie są oni powiązani z zagranicznymi eksporterami ani producentami z kraju, z którego towar jest objęty środkami wyrównawczymi,

2) nowy zagraniczny eksporter lub producent dokonał przywozu na polski obszar celny po zakończeniu postępowania antysubsydyjnego lub wykaże, że zaciągnął wymagalne zobowiązania kontraktowe dotyczące przywozu znacznej ilości towaru na polski obszar celny.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki wszczyna postępowanie rewizyjne po umożliwieniu producentom krajowym wyrażenia opinii w sprawie wniosku.

3. Po wszczęciu postępowania rewizyjnego minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, uchyla cło wyrównawcze ustanowione w wyniku postępowania antysubsydyjnego, wobec nowych zagranicznych producentów lub eksporterów, o których mowa w ust. 1.

4. Po wszczęciu postępowania rewizyjnego minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, zobowiąże organy celne do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych tym postępowaniem.

5. Cło wyrównawcze ustanowione w wyniku postępowania rewizyjnego może być nałożone z mocą wsteczną, poczynając od daty rozpoczęcia ewidencjonowania, jeśli w toku postępowania rewizyjnego stwierdzone zostanie, że towary przywożone przez przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1, są subsydiowane, a przywóz ten wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu.

2. Postępowania przeglądowe, weryfikacyjne i rewizyjne powinny być zakończone w terminie 12 miesięcy.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, podwyższy ustanowione cło wyrównawcze, w przypadku stwierdzenia, że spełnione są przesłanki wymienione w ust. 1, przy uwzględnieniu zasady określonej w art. 4 ust. 3.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze postanowienia, umarza postępowanie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli stwierdzi, że nie są spełnione przesłanki wymienione w ust. 1.

4. Do prowadzenia postępowania, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 16–31 i art. 35–51, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, powinno być zakończone bez nieuzasadnionej zwłoki, nie później niż w terminie 6 miesięcy od daty jego wszczęcia.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje decyzję o zasadności zwrotu cła wyrównawczego na pisemny wniosek krajowego importera, zawierający dokładne informacje na temat wnioskowanej kwoty zwrotu cła wyrównawczego, złożony wraz z pełną dokumentacją dotyczącą jego obliczenia i uiszczenia. Wniosek powinien ponadto wykazać zasadność zwrotu cła wyrównawczego, a w szczególności to, że subsydium w chwili poboru cła wyrównawczego nie istniało lub jego wysokość była mniejsza niż stawka cła wyrównawczego.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, składa się przed upływem 6 miesięcy od dnia powiadomienia osoby zobowiązanej do zapłacenia ostatecznego cła wyrównawczego.

4. Decyzja o zasadności zwrotu cła wyrównawczego w szczególności określa dane dotyczące zgłoszeń celnych towarów, w odniesieniu do których cło wyrównawcze ma być zwrócone, oraz wysokość kwot podlegających zwrotowi. Decyzję wydaje się w terminie 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin ten może zostać przedłużony do 18 miesięcy.

5. Na pisemny wniosek krajowego importera, złożony wraz z decyzją ministra właściwego do spraw gospodarki o zasadności zwrotu cła wyrównawczego, oryginałem dowodu uiszczenia cła wyrównawczego i dokumentami, których przedstawienie było niezbędne do nadania towarowi przeznaczenia celnego, organ celny, który pobrał cło wyrównawcze, wydaje decyzję o zwrocie cła wyrównawczego w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku przez krajowego importera.

6. Kwota cła wyrównawczego podlegającego zwrotowi jest zaliczana z urzędu na zaległe lub bieżące zadłużenie z tytułu innych należności celnych.

7. W razie braku zadłużenia, o którym mowa w ust. 6, cło wyrównawcze zwraca się w terminie 30 dni, licząc od dnia wydania decyzji orzekającej jego zwrot.

8. Od zwracanego cła wyrównawczego nie płaci się odsetek.

2. Zainteresowane strony, które przekazały informacje, o których mowa w ust. 1, są obowiązane dostarczyć jawne streszczenie tych informacji. Streszczenie powinno umożliwić zrozumienie istoty informacji. W uzasadnionych przypadkach zainteresowane strony mogą zawiadomić ministra właściwego do spraw gospodarki, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takim przypadku są one obowiązane umotywować swoje stanowisko.

3. W przypadku gdy osoba przekazująca informacje odmawia dostarczenia ich streszczenia i ujawnienia ich w formie uogólnionej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne wiarygodne źródła potwierdzają te informacje.

2. Informacje dotyczące konsultacji urzędowych związanych z postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów ustawy i inne dokumenty opracowane przez organy w związku z tymi postępowaniami mogą być ujawnione jedynie za zgodą tych organów.

3. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których zostały zgromadzone.

1) w art. 1 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Do postępowania ochronnego, z wyjątkiem postępowania dotyczącego złożenia i zwrotu zabezpieczenia, nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.”;

2) art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Art. 2. 1. Postanowienia i rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne środki ochronne określone w ustawie, przed ich wydaniem, są opiniowane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

2. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia, o którym mowa w art. 12 ust. 1, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski».

3. Postanowienia ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski» oraz rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne środki ochronne wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki doręcza niezwłocznie ogłoszone rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne środki ochronne organom kraju eksportu.

5. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia stwierdzającego fakt nadmiernego przywozu towaru objętego postępowaniem, nie podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.”;

3) w art. 11 skreśla się ust. 8;

4) w art. 12 skreśla się ust. 2;

5) w art. 14 skreśla się ust. 5;

6) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:

„Art. 17a. 1. Jeżeli zachodzi potrzeba ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych w postępowaniach prowadzonych na podstawie przepisów ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki ujawni je w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć, z zastrzeżeniem ust. 2–4.

2. Wszystkie informacje, które mają charakter prawnie chroniony, a w szczególności te, których ujawnienie stanowiłoby znaczną korzyść dla konkurencyjnych przedsiębiorców lub miałoby zdecydowanie negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje te otrzymała, nie podlegają ujawnieniu innym stronom postępowania, pod warunkiem że osoba przekazująca informacje wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o takie traktowanie tych informacji.

3. Zainteresowane strony, które przekazały informacje, o których mowa w ust. 2, są obowiązane dostarczyć jawne streszczenie tych informacji. Streszczenie powinno umożliwić zrozumienie istoty informacji. W uzasadnionych przypadkach zainteresowane strony mogą zawiadomić ministra właściwego do spraw gospodarki, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takim przypadku są one obowiązane umotywować swoje stanowisko.

4. W przypadku gdy osoba przekazująca informacje odmawia dostarczenia ich streszczenia i ujawnienia ich w formie uogólnionej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne wiarygodne źródła potwierdzają te informacje.

5. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy jako informacje chronione, w rozumieniu ust. 2, nie mogą być ujawnione bez pisemnego zezwolenia osoby, która je dostarczyła.

6. Informacje dotyczące konsultacji urzędowych związanych z postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów ustawy i inne dokumenty opracowane przez organy w związku z tymi postępowaniami mogą być ujawnione jedynie za zgodą tych organów.

7. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których zostały zgromadzone.”;

7) w art. 18 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Posiedzeniu wyjaśniającemu przewodniczy wyznaczony przez ministra właściwego do spraw gospodarki pracownik ministerstwa obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki. Ustala on porządek posiedzenia, kieruje jego przebiegiem oraz utrwala na piśmie przebieg posiedzenia, a w szczególności przedmiot posiedzenia, wykaz osób, które brały w nim udział, i treść zgłoszonych przez nie uwag.”;

8) skreśla się art. 19;

9) w art. 25 wyraz „decyzję” zastępuje się wyrazem „postanowienie”;

10) w art. 27 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku jego niezgodności z ustawą. Przepisu art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 i Nr 104, poz. 515, z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114, poz. 739 i Nr 144, poz. 971, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z 2000 r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704 i Nr 91, poz. 1008, z 2001 r. Nr 49, poz. 508 i 509, Nr 98, poz. 1070 i Nr 101, poz. 1113 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) nie stosuje się. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia.”;

11) po art. 35 dodaje się art. 35a w brzmieniu:

„Art. 35a. Jeżeli z zobowiązań międzynarodowych wynika konieczność zmiany lub uchylenia ustanowionego środka ochronnego, minister właściwy do spraw gospodarki może uchylić lub zmienić, w drodze rozporządzenia, ustanowiony środek ochronny.”;

12) skreśla się rozdział 5;

13) w art. 37:

a) dotychczasowa treść otrzymuje oznaczenie ust. 1,

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. W przypadku środka ochronnego ustanowionego decyzją wydaną na podstawie ustawy z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz. U. Nr 157, poz. 1027) minister właściwy do spraw gospodarki, po przeprowadzeniu zgodnie z przepisami niniejszej ustawy postępowania weryfikacyjnego lub przeglądowego, może, w drodze rozporządzenia, zmienić tę decyzję.”

1) w art. 1 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Do postępowania ochronnego nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.”;

2) art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Art. 2. 1. Postanowienia i rozporządzenia wprowadzające środki ochronne określone w ustawie, przed ich wydaniem, są opiniowane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

2. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia, o którym mowa w art. 9 ust. 1, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski».

3. Postanowienia ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski» oraz rozporządzenia wprowadzające środki ochronne wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki doręcza niezwłocznie ogłoszone rozporządzenia wprowadzające środki ochronne organom kraju eksportu.

5. Postanowienia określone w ustawie nie podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.”;

3) w art. 8 skreśla się ust. 8;

4) w art. 9 skreśla się ust. 2;

5) w art. 11 skreśla się ust. 5;

6) po art. 14 dodaje się art. 14a w brzmieniu:

„Art. 14a. 1. Jeżeli zachodzi potrzeba ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych w postępowaniach prowadzonych na podstawie przepisów ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki ujawni je w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć, z zastrzeżeniem ust. 2–4.

2. Wszystkie informacje, które mają charakter prawnie chroniony, a w szczególności te, których ujawnienie stanowiłoby znaczną korzyść dla konkurencyjnych przedsiębiorców lub miałoby zdecydowanie negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje te otrzymała, nie podlegają ujawnieniu innym stronom postępowania, pod warunkiem że osoba przekazująca informacje wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o takie traktowanie tych informacji.

3. Zainteresowane strony, które przekazały informacje, o których mowa w ust. 2, są obowiązane dostarczyć jawne streszczenie tych informacji. Streszczenie powinno umożliwić zrozumienie istoty informacji. W uzasadnionych przypadkach zainteresowane strony mogą zawiadomić ministra właściwego do spraw gospodarki, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takim przypadku są one obowiązane umotywować swoje stanowisko.

4. W przypadku gdy osoba przekazująca informacje odmawia dostarczenia ich streszczenia i ujawnienia ich w formie uogólnionej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne wiarygodne źródła potwierdzają te informacje.

5. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy jako informacje chronione, w rozumieniu ust. 2, nie mogą być ujawnione bez pisemnego zezwolenia osoby, która je dostarczyła.

6. Informacje dotyczące konsultacji urzędowych związanych z postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów ustawy i inne dokumenty opracowane przez organy w związku z tymi postępowaniami mogą być ujawnione jedynie za zgodą tych organów.

7. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których zostały zgromadzone.”;

7) w art. 17 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Posiedzeniu wyjaśniającemu przewodniczy wyznaczony przez ministra właściwego do spraw gospodarki pracownik ministerstwa obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki. Ustala on porządek posiedzenia, kieruje jego przebiegiem oraz utrwala na piśmie przebieg posiedzenia, a w szczególności przedmiot posiedzenia, wykaz osób, które brały w nim udział, i treść zgłoszonych przez nie uwag.”;

8) skreśla się art. 18;

9) w art. 21 wyraz „decyzję” zastępuje się wyrazem „postanowienie”;

10) po art. 22 dodaje się art. 22a w brzmieniu:

„Art. 22a. Jeżeli z zobowiązań międzynarodowych wynika konieczność zmiany lub uchylenia ustanowionego środka ochronnego, minister właściwy do spraw gospodarki może uchylić lub zmienić, w drodze rozporządzenia, ustanowiony środek ochronny.”;

11) skreśla się rozdział 5;

12) w art. 27:

a) dotychczasowa treść otrzymuje oznaczenie ust. 1,

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. W przypadku środka ochronnego ustanowionego decyzją wydaną na podstawie ustawy z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem na polski obszar celny niektórych towarów tekstylnych i odzieżowych (Dz. U. Nr 157, poz.1029) minister właściwy do spraw gospodarki może, w drodze rozporządzenia, zmienić tę decyzję.”

1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Do postępowania antydumpingowego, z wyjątkiem postępowania dotyczącego złożenia i zwrotu zabezpieczenia oraz zwrotu cła antydumpingowego, nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.”;

2) art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Art. 2. 1. Postanowienia i rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła antydumpingowe określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia, o którym mowa w art. 30 ust. 3, i postanowienia o przedłużeniu terminu zakończenia postępowania, przed ich wydaniem są opiniowane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

2. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 25 ust. 1, art. 30 ust. 3, art. 42 ust. 1, art. 44 ust. 1 i art. 46 ust. 1, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski».

3. Postanowienia ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski» oraz rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła antydumpingowe wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki doręcza niezwłocznie ogłoszone rozporządzenia organom kraju eksportu, natomiast postanowienia doręcza stronom uczestniczącym w postępowaniu, których one dotyczą.

5. W przypadku gdy liczba stron uczestniczących w postępowaniu jest większa niż 50, minister właściwy do spraw gospodarki nie doręcza postanowień stronom postępowania, a obwieszcza je w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim.

6. Postanowienia określone w ustawie, z wyjątkiem postanowienia o dokonaniu ostatecznych ustaleń, nie podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.”;

3) w art. 24:

a) skreśla się ust, 9,

b) ust. 10 otrzymuje brzmienie:

„10. Minister właściwy do spraw gospodarki, uwzględniając zakres danych niezbędnych do wszczęcia i prowadzenia postępowania antydumpingowego oraz przepisy dotyczące danych prawnie chronionych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe dane, jakie powinien zawierać wniosek o wszczęcie postępowania antydumpingowego, minimalny okres, z jakiego powinny pochodzić dane zawarte we wniosku, a także sposób przekazywania przez wnioskodawcę danych prawnie chronionych.”;

4) w art. 25 skreśla się ust. 2;

5) w art. 27 skreśla się ust. 5;

6) w art. 32 skreśla się ust. 6;

7) w art. 33:

a) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Posiedzeniu wyjaśniającemu przewodniczy wyznaczony przez ministra właściwego do spraw gospodarki pracownik ministerstwa obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki. Ustala on porządek posiedzenia, kieruje jego przebiegiem oraz utrwala na piśmie przebieg posiedzenia, a w szczególności przedmiot posiedzenia, wykaz osób, które brały w nim udział, i treść zgłoszonych przez nie uwag.”,

b) skreśla się ust. 5–7;

8) w art. 36 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku jego niezgodności z ustawą. Przepisu art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 i Nr 104, poz. 515, z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114, poz. 739 i Nr 144, poz. 971, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z 2000 r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704 i Nr 91, poz. 1008 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 508 i 509, Nr 98, poz. 1070 i Nr 101, poz. 1113 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) nie stosuje się. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia.”;

9) art. 37 otrzymuje brzmienie:

„Art. 37. 1. Po wszczęciu postępowania antydumpingowego minister właściwy do spraw gospodarki może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o zobowiązanie organów celnych do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych postępowaniem antydumpingowym.

2. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się przez okres nie dłuższy niż 9 miesięcy, a dla towarów rolnych – przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób prowadzenia przez organy celne ewidencji na potrzeby postępowania antydumpingowego,

2) dane, które umieszcza się w ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antydumpingowego,

3) sposób powiadamiania przez organy celne zgłaszającego o dokonaniu wpisu do ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antydumpingowego,

4) rodzaje dokumentów, na podstawie których dokonuje się wpisów do ewidencji prowadzonej na potrzeby postępowania antydumpingowego

– mając na względzie potrzeby postępowania antydumpingowego.”;

10) art. 40 otrzymuje brzmienie:

„Art. 40. 1. Warunkiem dopuszczenia do obrotu towaru, wobec którego ustanowiono tymczasowe cło antydumpingowe lub uchylono cło antydumpingowe zgodnie z art. 70 ust. 3, jest złożenie zabezpieczenia w wysokości równej wysokości należności z tytułu tego cła.

2. Do postępowania dotyczącego zabezpieczeń stosuje się przepisy prawa celnego.”;

11) w art. 41 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Strona składająca zobowiązanie cenowe sporządza także wersję zobowiązania zawierającą wyłącznie informacje jawne, która może być udostępniona innym stronom biorącym udział w postępowaniu, na ich żądanie.”;

12) w art. 42:

a) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Postanowienie o przyjęciu zobowiązania cenowego doręcza się wyłącznie stronie, która złożyła to zobowiązanie.”,

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Strona, która złożyła zobowiązanie cenowe, ma obowiązek przekazywania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, w terminach określonych w postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, wszystkich informacji niezbędnych do oceny wywiązywania się przez tę stronę z przyjętego zobowiązania. Niedopełnienie tego obowiązku stanowi naruszenie zobowiązania cenowego.”;

13) w art. 43 dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:

„3. Jednocześnie z przyjęciem zobowiązania minister właściwy do spraw gospodarki występuje z wnioskiem do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o zobowiązanie organów celnych do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych tym postępowaniem.

4. Ewidencję, o której mowa w ust. 3, prowadzi się przez czas określony w art. 37 ust. 2 i zgodnie z zasadami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 3.”;

14) w art. 44 w ust. 1 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy „jeżeli wymaga tego interes publiczny lub jeżeli uzna, że nie może zapewnić kontroli przestrzegania zobowiązania.”;

15) art. 46 otrzymuje brzmienie:

„Art. 46. 1. W przypadku gdy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdzi naruszenie zobowiązania, wydaje w tym zakresie postanowienie.

2. Postanowienie stwierdzające naruszenie zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, której ono dotyczy.

3. W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązania cenowego ustanawia się:

1) tymczasowe cło antydumpingowe – zgodnie z dokonanymi ustaleniami wstępnymi, albo

2) ostateczne cło antydumpingowe – zgodnie z dokonanymi ustaleniami ostatecznymi, o ile zostały one dokonane w momencie stwierdzenia naruszenia zobowiązania cenowego.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, tymczasowe cło antydumpingowe, określając w szczególności jego wysokość, jak również towar, na który nakłada się cło, a także sposób, warunki i okres jego stosowania, z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 3 pkt 1, oraz zasad określonych w rozdziale 2.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, ostateczne cło antydumpingowe, określając w szczególności:

1) nazwę towaru i kod taryfy celnej,

2) zagranicznych producentów lub eksporterów oraz kraje pochodzenia lub kraje eksportu, dla których ustalono indywidualne ostateczne cło antydumpingowe,

3) marginesy dumpingu ustalone dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju oraz podstawę, na jakiej stwierdzono istnienie dumpingu,

4) wysokość ostatecznych ceł antydumpingowych dla poszczególnych lub wszystkich producentów lub eksporterów z danego kraju, a także sposób, warunki, zakres i okres stosowania tych ceł

– z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 3 pkt 2, oraz zasad określonych w art. 53 i art. 54.

6. W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązania cenowego minister właściwy do spraw gospodarki może ustanowić ostateczne cło antydumpingowe z mocą wsteczną na towary, które dopuszczono do obrotu na polskim obszarze celnym nie wcześniej niż w okresie 90 dni przed datą ustanowienia tymczasowego cła antydumpingowego.

7. Ostateczne cło antydumpingowe, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, nie może zostać ustanowione na towary dopuszczone do obrotu przed naruszeniem zobowiązania.”;

16) w art. 50:

a) w zdaniu wstępnym:

– wyraz „decyzji” zastępuje się wyrazem „postanowienia”,

– po wyrazie „gospodarki” dodaje się wyraz „niezwłocznie”,

b) w pkt 2 na końcu dodaje się wyrazy „lub wyrządzona szkoda jest nieznaczna,”;

17) w art. 51 wyraz „decyzji” zastępuje się wyrazem „postanowienia”;

18) w tytule działu V skreśla się wyrazy „oraz podatków”;

19) art. 67 otrzymuje brzmienie:

„Art. 67. 1. Cła antydumpingowe stosuje się tak długo i w takim zakresie, jak to jest niezbędne dla przeciwdziałania wyrządzającemu szkodę przywozowi na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych, nie dłużej jednak niż przez 5 lat od dnia ich ustanowienia, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Okres stosowania ceł antydumpingowych może być przedłużony, jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki, po przeprowadzeniu postępowania przeglądowego, stwierdzi, że zaprzestanie stosowania ustanowionych środków doprowadzi do utrzymania bądź ponownego powstania szkody.”;

20) w art. 68:

a) w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) z urzędu.”,

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Przemysł krajowy może wystąpić, nie później niż na 90 dni przed końcem okresu, na który ustanowiono środek antydumpingowy, z wnioskiem o wszczęcie postępowania przeglądowego w celu poddania przeglądowi dotychczasowych rezultatów stosowania ustanowionego środka antydumpingowego i w celu ustalenia, czy zaprzestanie jego stosowania jest zasadne.”;

21) w art. 69:

a) w ust. 8 wyraz „decyzji” zastępuje się wyrazem „postanowienia”,

b) dodaje się ust. 9 w brzmieniu:

„9. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, zmniejszy albo zwiększy wysokość środka antydumpingowego, jeżeli w wyniku postępowania weryfikacyjnego stwierdzi, że jego zmiana jest uzasadniona w świetle poczynionych ustaleń dotyczących marginesu dumpingu oraz szkody.”;

22) po art. 74 dodaje się art. 74a w brzmieniu:

„Art. 74a. Jeżeli z zobowiązań międzynarodowych wynika konieczność zmiany lub uchylenia ustanowionego środka antydumpingowego, minister właściwy do spraw gospodarki może uchylić albo zmienić, w drodze rozporządzenia, ustanowiony środek antydumpingowy.”;

23) w art. 75:

a) w ust. 1 wyrazy „i podatki są” zastępuje się wyrazem „jest”,

b) w ust. 2 skreśla się wyrazy „i podatku” oraz wyraz „ich” zastępuje się wyrazem „jego”,

c) w ust. 4 skreśla się wyrazy „i podatków”,

d) w ust. 5 wyrazy „organ podatkowy i organ celny, który pobrał cło antydumpingowe, wydaje decyzje o zwrocie podatków i cła” zastępuje się wyrazami „organ celny, który pobrał cło antydumpingowe, wydaje decyzję o zwrocie cła”,

e) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Kwota cła antydumpingowego podlegającego zwrotowi zaliczana jest z urzędu na zaległe lub bieżące zadłużenie z tytułu innych należności celnych.”,

f) w ust. 7 skreśla się wyrazy „ i podatki” oraz wyraz „ich” zastępuje się wyrazem „jego”,

g) w ust. 8 skreśla się wyrazy „i podatku”;

24) art. 77–79 otrzymują brzmienie:

„Art. 77. Jeżeli zachodzi potrzeba ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych w postępowaniach prowadzonych na podstawie przepisów ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki ujawni je w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć, z zastrzeżeniem art. 78.

Art. 78. 1. Wszystkie informacje, które mają charakter prawnie chroniony, a w szczególności te, których ujawnienie stanowiłoby znaczną korzyść dla konkurencyjnych przedsiębiorców lub miałoby zdecydowanie negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje te otrzymała, nie podlegają ujawnieniu innym stronom postępowania, pod warunkiem że osoba przekazująca informacje wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o takie traktowanie tych informacji.

2. Zainteresowane strony, które przekazały informacje, o których mowa w ust. 1, są obowiązane dostarczyć jawne streszczenie tych informacji. Streszczenie powinno umożliwić zrozumienie istoty informacji. W uzasadnionych przypadkach zainteresowane strony mogą zawiadomić ministra właściwego do spraw gospodarki, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takim przypadku są one obowiązane umotywować swoje stanowisko.

3. W przypadku gdy osoba przekazująca informacje odmawia dostarczenia ich streszczenia i ujawnienia ich w formie uogólnionej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne wiarygodne źródła potwierdzają te informacje.

Art. 79. 1. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy jako informacje chronione, w rozumieniu art. 78 ust. 1, nie mogą być ujawnione bez pisemnego zezwolenia osoby, która je dostarczyła.

2. Informacje dotyczące konsultacji urzędowych związanych z postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów ustawy i inne dokumenty, opracowane przez organy w związku z tymi postępowaniami, mogą być ujawnione jedynie za zgodą tych organów.

3. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których zostały zgromadzone.”;

25) skreśla się dział VI;

26) w art. 81:

a) dotychczasowa treść otrzymuje oznaczenie ust. 1,

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. W przypadku środka antydumpingowego ustanowionego decyzją wydaną na podstawie ustawy z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych (Dz. U. Nr 157, poz. 1028), minister właściwy do spraw gospodarki, po przeprowadzeniu zgodnie z przepisami niniejszej ustawy postępowania przeglądowego, weryfikacyjnego lub rewizyjnego, może, w drodze rozporządzenia, zmienić tę decyzję.”

1) rozwijającego się, wymienionego w Załączniku VII Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, lub

2) rozwijającego się, który całkowicie zniósł subsydia, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1; zasadę tę stosuje się od dnia powiadomienia przez dany kraj Komitetu subsydiów i środków wyrównawczych o zniesieniu tych subsydiów, przez okres, w jakim nie są one udzielane.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski