Dziennik Ustaw - rok 2002 nr 78 poz. 711

Na podstawie art. 123 ust. 6 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. Nr 27, poz. 298 i Nr 106, poz. 1149) zarządza się, co następuje:

1) ustawa – ustawę z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu,

2) przełożeni właściwi w sprawach dyscyplinarnych – Szefa Biura Ochrony Rządu i jego zastępców oraz szefów komórek organizacyjnych Biura Ochrony Rządu,

3) funkcjonariusz – funkcjonariusza Biura Ochrony Rządu,

4) bezpośredni przełożony – funkcjonariusza zajmującego wyższe stanowisko służbowe, któremu funkcjonariusz bezpośrednio podlega, poczynając od stanowiska dowódcy grupy lub zmiany,

5) zakończenie postępowania dyscyplinarnego – wydanie prawomocnego orzeczenia o ukaraniu, o uniewinnieniu, o uznaniu winnym i odstąpieniu od wymierzenia kary dyscyplinarnej bądź postanowienia o umorzeniu postępowania,

6) obwiniony – funkcjonariusza, w stosunku do którego wszczęto postępowanie dyscyplinarne.

2. Funkcjonariusz, któremu wyższy przełożony posiadający władzę dyscyplinarną przekazał prowadzenie postępowania dyscyplinarnego, posiada władzę dyscyplinarną w stosunku do funkcjonariusza, przeciwko któremu prowadzone jest postępowanie dyscyplinarne, wyłącznie w zakresie przekazanej sprawy.

2. Funkcjonariusz, który w zastępstwie pełni obowiązki na danym stanowisku służbowym, posiada władzę dyscyplinarną przysługującą osobie zastępowanej.

2. Funkcjonariusz urlopowany lub oddelegowany do pracy poza Biuro Ochrony Rządu podlega władzy dyscyplinarnej Szefa Biura Ochrony Rządu.

1) odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia służbowego, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 53 ust. 2 ustawy,

2) zaniechanie czynności służbowej lub wykonanie jej w sposób niedbały lub niezgodny z treścią polecenia,

3) świadome wprowadzenie w błąd przełożonego lub innego funkcjonariusza, jeżeli spowodowało to szkodę dla służby, funkcjonariusza lub innych osób,

4) niedopełnienie obowiązków służbowych lub przekroczenie uprawnień określonych w ustawie,

5) stawienie się do służby pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej oraz spożywanie alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej w czasie pełnienia służby lub w pomieszczeniach służbowych,

6) świadome wprowadzenie się w stan ograniczający zdolność wykonywania obowiązków służbowych lub uniemożliwiający ich wykonanie,

7) porzucenie służby,

8) samowolne oddalenie się z rejonu zakwaterowania bądź nieusprawiedliwione opuszczenie lub niestawienie się do miejsca pełnienia służby,

9) zagubienie lub utrata dokumentów zawierających wiadomości stanowiące tajemnicę państwową lub służbową,

10) znieważenie przełożonego,

11) zawiniona utrata broni służbowej,

12) zawiniona utrata legitymacji służbowej lub identyfikatora służbowego,

13) umyślne naruszenie dóbr osobistych innego funkcjonariusza w czasie pełnienia służby.

2. Postępowanie dyscyplinarne ma na celu w szczególności:

1) ustalenie, czy czyn, za który funkcjonariusz ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną, faktycznie został popełniony i czy obwiniony jest jego sprawcą,

2) wszechstronne wyjaśnienie przyczyn i okoliczności czynu, o którym mowa w pkt 1,

3) zebranie i utrwalenie dowodów w sprawie,

4) orzeczenie kary dyscyplinarnej współmiernej do zaistniałego przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej.

1) z własnej inicjatywy,

2) na wniosek bezpośredniego przełożonego funkcjonariusza,

3) na polecenie wyższego przełożonego,

4) na wniosek sądu lub prokuratora albo organu uprawnionego do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego lub organu uprawnionego do nakładania kar porządkowych.

2. Czynności, o których mowa w ust. 1, należy ukończyć w terminie dwóch tygodni od dnia ich podjęcia.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, po wysłuchaniu obwinionego i złożeniu przez niego wyjaśnienia na piśmie sporządza się notatkę służbową, na podstawie której wydaje się orzeczenie o wymierzeniu kary dyscyplinarnej.

3. Notatka służbowa zawiera:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe przełożonego, który sporządził notatkę służbową,

2) dokładne określenie zarzucanego obwinionemu czynu, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia,

3) wyjaśnienia obwinionego.

1) czynności wyjaśniające nie potwierdziły zaistnienia czynu, za który funkcjonariusz ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną,

2) upłynął termin określony w art. 119 ust. 1 i 3 ustawy.

2. Postępowania dyscyplinarnego można nie wszczynać, jeżeli:

1) funkcjonariusz wystąpi pisemnie o niezwłoczne zwolnienie ze służby,

2) wina funkcjonariusza i okoliczności czynu nie budzą wątpliwości oraz nie zachodzi potrzeba wymierzenia kary surowszej niż upomnienie; przepis § 10 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe przełożonego, który wydaje postanowienie,

2) datę i miejsce wydania,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) datę zawiadomienia przełożonego, który wydaje postanowienie, o czynie przypisywanym obwinionemu,

5) określenie czynu zarzucanego obwinionemu, wraz z podaniem podstawy prawnej,

6) uzasadnienie,

7) wyznaczenie funkcjonariusza albo członków komisji do prowadzenia postępowania, z podaniem jej przewodniczącego,

8) pouczenie o prawie do obrony, w tym o możliwości korzystania przez obwinionego z pomocy obrońcy, przeglądania przez obwinionego i jego obrońcę akt sprawy dyscyplinarnej oraz sporządzania z nich odpisów, a także zgłaszania wniosków dowodowych,

9) podpis przełożonego wydającego postanowienie i pieczęć jednostki.

3. Jeżeli w toku postępowania dyscyplinarnego okaże się, że obwinionemu należy zarzucić czyn nieobjęty postanowieniem o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego albo czyn w zmienionej w istotny sposób postaci, wydaje się nowe postanowienie. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

2. Do prowadzenia postępowania wyznacza się funkcjonariusza w stopniu nie niższym od stopnia posiadanego przez obwinionego lub zajmującego co najmniej równorzędne stanowisko służbowe.

1) sprawa dotyczy go bezpośrednio,

2) jest małżonkiem obwinionego lub osoby przez niego pokrzywdzonej,

3) jest krewnym lub powinowatym obwinionego w myśl art. 40 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania karnego,

4) był świadkiem zdarzenia,

5) pomiędzy nim a obwinionym zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do bezstronności prowadzącego postępowanie.

2. Prowadzący postępowanie bada z urzędu, czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające jego wyłączenie od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym.

3. O zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 1, prowadzący postępowanie powiadamia przełożonego, który go wyznaczył. Do czasu wyznaczenia innego funkcjonariusza do prowadzenia postępowania prowadzący postępowanie dyscyplinarne podejmuje czynności niecierpiące zwłoki.

4. Obwiniony ma prawo złożyć do przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych wniosek o wyłączenie prowadzącego postępowanie z przyczyn, o których mowa w ust. 1. Do czasu rozpatrzenia wniosku przez przełożonego prowadzący postępowanie podejmuje czynności niecierpiące zwłoki.

5. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne prowadzi przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych, wniosek, o którym mowa w ust. 4, obwiniony kieruje do wyższego przełożonego.

6. O wyłączeniu prowadzącego postępowanie dyscyplinarne i wyznaczeniu innego funkcjonariusza w przypadkach, o których mowa w ust. 3, rozstrzyga przełożony prowadzący postępowanie postanowieniem.

2. Do prowadzenia postępowania przez komisję, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące prowadzenia postępowania dyscyplinarnego przez wyznaczonego funkcjonariusza. Postanowienia wydawane w toku postępowania przez prowadzącego postępowanie wydaje wyłącznie przewodniczący komisji.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przy prowadzeniu czynności wyjaśniających.

2. Z przesłuchania obwinionego, świadków i biegłych sporządza się protokoły. Obwiniony może złożyć wyjaśnienia na piśmie.

3. Przed przesłuchaniem prowadzący postępowanie dyscyplinarne uprzedza świadka, biegłego i pokrzywdzonego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

4. Materiały przekazane przez prokuratora organ uprawniony do nałożenia kary grzywny w drodze mandatu karnego lub kary porządkowej, organ uprawniony do stosowania grzywny w celu przymuszenia włącza do akt postępowania dyscyplinarnego.

1) odmowy składania wyjaśnień,

2) zgłaszania wniosków dowodowych,

3) wnoszenia zażaleń na postanowienia, z wyjątkiem postanowień o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego i o jego zakończeniu oraz o zamknięciu postępowania dowodowego,

4) ustanowienia obrońcy spośród funkcjonariuszy, jeżeli funkcjonariusz ten wyrazi na to zgodę, oraz jego odwołania,

5) przeglądania akt postępowania dyscyplinarnego i sporządzania z nich odpisów.

2. Zażalenia wnosi się za pośrednictwem wydającego postanowienie do przełożonego, który wszczął postępowanie dyscyplinarne, a jeżeli postanowienie wydał ten przełożony – do Szefa Biura Ochrony Rządu w terminie 3 dni od dnia doręczenia postanowienia.

2. Obrońca ma prawo uczestniczyć w czynnościach, w których udział obwinionego jest obowiązkowy, oraz przysługują mu uprawnienia obwinionego, chyba że ten ograniczy je w sposób wyraźny na piśmie. Obrońca nie może ustanawiać dla obwinionego innych obrońców.

2. Wniosku o przeprowadzenie dowodu nie uwzględnia się, gdy:

1) przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne,

2) okoliczność, która ma zostać udowodniona, jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy,

3) okoliczności nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy lub dowodu nie da się przeprowadzić.

3. Oddalenie wniosku następuje w drodze postanowienia.

4. W zakresie przeprowadzania dowodów stosuje się odpowiednio przepisy działu V Kodeksu postępowania karnego.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy w świetle zebranych w toku postępowania dyscyplinarnego dowodów czyn zabroniony popełniony przez funkcjonariusza jest oczywisty i uniemożliwia dalsze pozostawanie funkcjonariusza w służbie.

3. Przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych może zawiesić postępowanie dyscyplinarne na okres do 9 miesięcy, jeżeli zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca jego prowadzenie.

2. Obwiniony po zapoznaniu się z aktami postępowania podpisuje protokół sporządzony z tej czynności.

3. Odmowa obwinionego zapoznania się z aktami postępowania lub złożenia podpisu stwierdzającego tę okoliczność nie wstrzymuje dalszych czynności. Prowadzący postępowanie dokonuje wzmianki o odmowie w aktach postępowania.

4. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania dyscyplinarnego, prowadzący postępowanie wydaje postanowienie o zamknięciu postępowania i sporządza sprawozdanie, które zawiera:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe prowadzącego postępowanie,

2) stanowisko służbowe przełożonego, który wydał postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) określenie czynu zarzucanego obwinionemu,

5) opis ustalonego stanu faktycznego,

6) wnioski dotyczące wymiaru kary, umorzenia postępowania dyscyplinarnego, z uzasadnieniem i wskazaniem okoliczności łagodzących lub obciążających.

1) nastąpiło przedawnienie wymierzenia kary dyscyplinarnej,

2) w toku postępowania dyscyplinarnego ustalono, że czyn przypisany obwinionemu nie wypełnia znamion czynu, za który funkcjonariusz ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną,

3) obwiniony zmarł,

4) obwiniony przestał podlegać orzecznictwu dyscyplinarnemu,

5) postępowanie co do tego samego czynu tego samego obwinionego zostało prawomocnie ukończone lub wszczęte wcześniej toczy się,

6) zaistniały inne okoliczności wyłączające postępowanie dyscyplinarne, wymienione w § 11 ust. 1.

2. Postępowanie dyscyplinarne można umorzyć w razie długotrwałej choroby obwinionego lub złożenia przez niego pisemnego wniosku o niezwłoczne zwolnienie go ze służby, jeżeli postępowanie dotyczy czynu, za który funkcjonariusz ponosi wyłącznie odpowiedzialność dyscyplinarną.

3. Postanowienie o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego zawiera:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe przełożonego, który wydaje postanowienie,

2) datę i miejsce wydania,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) określenie czynu zarzucanego obwinionemu,

5) uzasadnienie postanowienia,

6) pouczenie o prawie wniesienia zażalenia,

7) podpis przełożonego prowadzącego postępowanie i pieczęć jednostki.

1) o uniewinnieniu, jeżeli przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło zarzutów stawianych obwinionemu lub przeprowadzone postępowanie karne zostało zakończone orzeczeniem o uniewinnieniu, a czyn nie stanowi naruszenia dyscypliny służbowej, albo

2) o uznaniu funkcjonariusza winnym popełnienia czynu, za który ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną, i wymierzeniu kary dyscyplinarnej, albo

3) o uznaniu funkcjonariusza winnym popełnienia czynu, za który ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną, i odstąpieniu od wymierzenia kary,

4) o umorzeniu postępowania.

2. Orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się w ciągu 7 dni od dnia zamknięcia postępowania dowodowego.

2. Jeżeli akta sprawy przekazanej w trybie określonym w ust. 1 zawierają istotne uchybienia prawne lub braki w zakresie dowodowym, zwraca się je wnioskującemu o ukaranie w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania, w celu usunięcia uchybień formalnoprawnych bądź uzupełnienia braków w zakresie dowodowym.

3. Zwrot, o którym mowa w ust. 2, następuje w formie postanowienia. Postanowienie powinno wskazywać, w jakim kierunku ma nastąpić uzupełnienie postępowania.

4. Usunięcie uchybień prawnych bądź braków w zakresie dowodowym powinno nastąpić w terminie dwóch tygodni od daty otrzymania postanowienia o zwrocie akt sprawy.

5. W przypadku określonym w ust. 1 orzeczenie, o którym mowa w § 25, wydaje się w ciągu 7 dni od daty doręczenia akt.

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko przełożonego, który wydaje orzeczenie,

2) datę wydania,

3) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego,

4) określenie czynu przypisanego obwinionemu,

5) rozstrzygnięcie w sprawie zawierające:

a) stwierdzenie winy i rodzaj wymierzonej kary dyscyplinarnej albo

b) stwierdzenie winy i odstąpienie od wymierzenia kary, albo

c) uniewinnienie obwinionego, albo

d) umorzenie postępowania,

6) uzasadnienie faktyczne i prawne,

7) pouczenie o prawie do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego,

8) podpis przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych i pieczęć jednostki organizacyjnej Biura Ochrony Rządu.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku:

1) tymczasowego aresztowania obwinionego,

2) długotrwałej, obłożnej choroby obwinionego,

3) odmowy stawienia się obwinionego u przełożonego w celu zapoznania z treścią orzeczenia lub nieusprawiedliwionej nieobecności w wyznaczonym terminie,

4) udokumentowanego porzucenia służby przez obwinionego.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, orzeczenie dyscyplinarne doręcza obwinionemu szef komórki organizacyjnej właściwej w sprawach osobowych.

1) Szef Biura Ochrony Rządu – kary dyscyplinarne wymienione w art. 118 ust. 1 pkt 1–8 ustawy, w stosunku do funkcjonariuszy służby kandydackiej dodatkowo karę zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania do 21 dni,

2) zastępcy Szefa Biura Ochrony Rządu i szefowie oddziałów (równorzędni) – kary dyscyplinarne wymienione w art. 118 ust. 1 pkt 1–4 ustawy, a w stosunku do funkcjonariuszy służby kandydackiej dodatkowo karę zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania do 14 dni,

3) szefowie wydziałów – kary dyscyplinarne upomnienia, nagany i nagany z ostrzeżeniem, a w stosunku do funkcjonariuszy służby kandydackiej dodatkowo karę zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania do 10 dni,

4) dowódcy grup – kary dyscyplinarne upomnienia i nagany, a w stosunku do funkcjonariuszy służby kandydackiej dodatkowo karę zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania do 5 dni,

5) dowódcy zmian – karę dyscyplinarną upomnienia.

1) nie orzeka się w razie skazania funkcjonariusza prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego,

2) można nie orzekać w razie skazania prawomocnym wyrokiem sądu za inne przestępstwo.

2. Przy wymierzaniu kary dyscyplinarnej należy w szczególności uwzględnić charakter czynu, jego skutki, pobudki działania i okoliczności popełnienia, stopień zawinienia, następstwa ujemne dla służby, dotychczasowe wyniki w służbie, okres pozostawania w służbie oraz zachowanie się obwinionego przed i po popełnieniu zarzucanego mu czynu, w tym również zachowanie obwinionego poza służbą, jeżeli czyn stanowi przestępstwo lub wykroczenie niestanowiące naruszenia dyscypliny służbowej.

3. Na zaostrzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności:

1) popełnienie czynu przez funkcjonariusza będącego pod wpływem alkoholu,

2) popełnienie czynu przez funkcjonariusza w czasie prowadzonego przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego za inny czyn lub w czasie odbywania uprzednio wymierzonej kary dyscyplinarnej, jak również w czasie próby określonej w orzeczeniu o warunkowym zawieszeniu wykonania kary lub warunkowym umorzeniu postępowania karnego,

3) popełnienie czynu w obecności podwładnego, wspólnie z nim lub na jego szkodę.

2. Oryginał orzeczenia dyscyplinarnego podlega włączeniu do akt osobowych funkcjonariusza.

1) przeprowadzeniu rozmowy i wytknięciu niewłaściwego postępowania – w przypadku wymierzenia kar: upomnienia, nagany i nagany z ostrzeżeniem,

2) przeprowadzeniu rozmowy, wskazaniu niewłaściwego postępowania i uprzedzeniu ukaranego o możliwości wymierzenia kary przeniesienia na niższe stanowisko służbowe lub kary surowszej, jeżeli ponownie dopuści się czynu rodzącego odpowiedzialność dyscyplinarną – w przypadku wymierzenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku,

3) wydaniu rozkazu personalnego o zwolnieniu z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego i mianowaniu na niższe stanowisko służbowe – w przypadku wymierzenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe,

4) wydaniu decyzji administracyjnej – w przypadku wymierzenia kary obniżenia stopnia,

5) przeprowadzeniu rozmowy, wytknięciu ukaranemu niewłaściwego postępowania i ostrzeżeniu, że za ponowne popełnienie czynu rodzącego odpowiedzialność dyscyplinarną ukarany może być wydalony ze służby – w przypadku wymierzenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby,

6) wydaniu rozkazu o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby – w przypadku wymierzenia kary wydalenia ze służby,

7) wydaniu zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania w czasie wolnym od zajęć przez czas trwania kary oraz nałożeniu obowiązku meldowania się, nie częściej niż trzykrotnie w ciągu dnia, na wezwanie dyżurnego lub innego wyznaczonego funkcjonariusza – w przypadku wymierzenia kary zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania.

1) 3 miesięcy od dnia orzeczenia kary upomnienia lub kary zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania,

2) 6 miesięcy od dnia orzeczenia kar nagany, nagany z ostrzeżeniem, ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, obniżenia stopnia, ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby.

2. W przypadku nienagannej służby, stwierdzonej w opinii służbowej przez bezpośredniego przełożonego, kary dyscyplinarne mogą być zatarte po upływie:

1) 1 miesiąca od dnia orzeczenia kary upomnienia lub kary zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania,

2) 3 miesięcy od dnia orzeczenia kar nagany, nagany z ostrzeżeniem, ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, obniżenia stopnia, ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby oraz zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania.

3. Za wykazanie męstwa lub odwagi oraz za poważne osiągnięcia w wykonywaniu zadań służbowych karę można zatrzeć przed upływem terminów określonych w ust. 1 lub ust. 2.

4. Zatarcie kar dyscyplinarnych wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe lub obniżenia stopnia nie likwiduje skutków prawnych powstałych w związku z wykonaniem tych kar.

5. Decyzję o zatarciu kary w przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, podejmuje przełożony, który karę wymierzył, lub wyższy przełożony. Decyzję tę doręcza się funkcjonariuszowi, któremu kara została zatarta, oraz zamieszcza się w rozkazie personalnym.

1) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności, okazały się fałszywe,

2) ujawnione zostały istotne dla sprawy okoliczności nieznane włoku postępowania dyscyplinarnego,

3) orzeczenie wydano z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,

4) orzeczenie zostało wydane na podstawie innej decyzji lub na podstawie orzeczenia sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.

2. Wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść funkcjonariusza nie może nastąpić po upływie terminów określonych w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy.

2. Wniosek o wznowienie postępowania funkcjonariusz składa do przełożonego, który wydał orzeczenie kończące postępowanie.

3. Decyzję o wznowieniu postępowania dyscyplinarnego podejmuje przełożony, który wydał orzeczenie dyscyplinarne kończące postępowanie.

2. W ramach nadzoru Szef Biura Ochrony Rządu może:

1) uchylić postanowienie o umorzeniu lub zawieszeniu postępowania dyscyplinarnego,

2) dokonać zatarcia kary dyscyplinarnej,

3) wydawać postanowienia oraz zmieniać postanowienia wydane przez prowadzącego postępowanie dyscyplinarne.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: K. Janik