Dziennik Ustaw - rok 2002 nr 18 poz. 168

Na podstawie art. 204 ust. 5, art. 207, art. 208 ust. 4, art. 215 i art. 219 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 43, poz. 165, z 1996 r. Nr 7, poz. 44, Nr 10, poz. 56 i Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 28, poz. 153, Nr 80, poz. 495, Nr 88, poz. 554, Nr 121, poz. 770 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr 146, poz. 961 i Nr 162, poz. 1114 i 1126, z 1999 r. Nr 50, poz. 500, z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 109, poz. 1156 oraz z 2001 r. Nr 48, poz. 506, Nr 81, poz. 877, Nr 85, poz. 925, Nr 110, poz. 1189, Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1353 i Nr 154, poz. 1800 i 1801) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe zasady i tryb planowania oraz nakładania obowiązku świadczeń osobistych i rzeczowych, a także ich wykonywania,

2) zadania i właściwość organów w sprawach, o których mowa w pkt 1,

3) kategorie osób zwolnionych od obowiązku świadczeń osobistych, jak również nieruchomości i rzeczy ruchome, które nie mogą być przedmiotami świadczeń rzeczowych,

4) tryb żądania i składania informacji o przedmiotach świadczeń rzeczowych,

5) tryb wypłacania ryczałtu i należności pieniężnych za wykonanie świadczeń osobistych oraz wysokość i tryb wypłacania ryczałtu za używanie przedmiotów świadczeń rzeczowych,

6) tryb dochodzenia roszczeń z tytułu oddania przedmiotów świadczeń rzeczowych do używania,

7) obowiązki i uprawnienia użytkowników przedmiotów świadczeń rzeczowych oraz uprawnienia osób wykonujących świadczenia osobiste,

8) zasady przyznawania bezpłatnego wyżywienia osobom wykonującym świadczenia osobiste.

1) na uzupełnienie potrzeb wynikających z wojennych struktur organizacyjnych jednostek Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej „Siłami Zbrojnymi”, oraz państwowych jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa, zwane dalej „etatowymi świadczeniami rzeczowymi”,

2) do używania przez jednostki Sił Zbrojnych oraz jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 208 ust. 2 i art. 217 ust. 1 ustawy, jako niepodlegające włączeniu w skład ich struktur organizacyjnych, zwane dalej „doraźnymi świadczeniami rzeczowymi”.

1) jednostki przewidziane do militaryzacji,

2) Policja,

3) Urząd Ochrony Państwa,

4) Biuro Ochrony Rządu,

5) Straż Graniczna,

6) Państwowa Straż Pożarna,

7) Służba Więzienna,

8) jednostki organizacyjne podporządkowane lub nadzorowane przez Ministra Obrony Narodowej, niewchodzące w skład Sił Zbrojnych, oraz przedsiębiorstwa państwowe, dla których jest on organem założycielskim,

9) przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 221 ust. 1 ustawy.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wymiany informacji między terenowymi organami obrony cywilnej o nieruchomościach i rzeczach ruchomych, które mogą być przedmiotem świadczeń rzeczowych.

3. Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności:

1) nazwę (dane) posiadacza i adres jego siedziby,

2) liczbę lub ilość, rodzaj, przeznaczenie nieruchomości albo rzeczy ruchomych,

3) dane charakteryzujące właściwości rzeczy ruchomych lub nieruchomości.

4. Przekazywanie informacji, o której mowa w ust. 1, następuje w sposób ustalony między zainteresowanymi organami.

1) w zakresie świadczeń osobistych:

a) określenie jednostki organizacyjnej, na rzecz której świadczenie ma być wykonywane,

b) liczbę osób ze wskazaniem ich kwalifikacji ogólnych i dane o potrzebie posiadania przez te osoby określonych prostych narzędzi,

c) termin i miejsce stawienia się do wykonania świadczeń,

d) rodzaj i zakres prac przewidywanych do wykonania,

e) czas trwania świadczenia,

2) w zakresie świadczeń rzeczowych:

a) określenie jednostki organizacyjnej, na rzecz której świadczenie ma być wykonywane,

b) liczbę, rodzaj nieruchomości oraz rzeczy ruchomych,

c) termin i miejsce, w którym posiadacz jest obowiązany oddać do używania przedmiot świadczenia,

d) przeznaczenie i okres, przez jaki przedmioty świadczenia będą używane.

2. Wnioski powinny również zawierać wstępne wyliczenie środków finansowych na realizację planowanych świadczeń osobistych i rzeczowych.

3. Wnioski mogą ponadto zawierać propozycje dotyczące nałożenia obowiązku świadczeń osobistych na obywateli w określonych miejscowościach oraz świadczeń rzeczowych na określonych posiadaczy.

4. Łącznie z wnioskami o przeznaczenie rzeczy ruchomych na cele świadczeń rzeczowych mogą być składane wnioski o nałożenie obowiązku świadczeń osobistych polegających na dostarczeniu i obsłudze przedmiotów świadczeń rzeczowych.

2. Plan świadczeń powinien zawierać dane, o których mowa w § 10.

2. Podstawę opracowania planu stanowią wnioski:

1) wojskowych komendantów uzupełnień – w odniesieniu do świadczeń wykonywanych na rzecz jednostek organizacyjnych Sił Zbrojnych lub jednostek organizacyjnych wchodzących w tym czasie, na podstawie odrębnych przepisów, w skład Sił Zbrojnych, a także jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 4 pkt 8,

2) szefów obrony cywilnej – w odniesieniu do świadczeń wykonywanych na rzecz obrony cywilnej,

3) właściwych kierowników państwowych jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa – w odniesieniu do świadczeń na rzecz tych jednostek,

4) starostów – w odniesieniu do świadczeń wykonywanych w związku z zorganizowaniem doręczania i doręczaniem kart powołania do pełnienia czynnej służby wojskowej oraz wezwań do wykonania świadczeń osobistych lub rzeczowych, stosownie do art. 60 ust. 4 ustawy.

3. Przepisy § 10 stosuje się odpowiednio.

4. W planie wójt lub burmistrz (prezydent miasta) ujmuje własne potrzeby świadczeń osobistych i rzeczowych związane z wykonaniem zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 4.

5. Plan, o którym mowa w ust. 1, podlega stałej aktualizacji.

6. W razie braku możliwości realizacji wniosków, o których mowa w ust. 2, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powiadamia o tym zainteresowanego wnioskodawcę.

2. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, stanowi podstawę do planowania wydatków finansowych związanych z nakładaniem obowiązku świadczeń na rzecz obrony.

2. O nałożeniu obowiązku, o którym mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) zawiadamia bezzwłocznie starostę i wojewodę.

Nakładanie obowiązku świadczeń osobistych i ich wykonywanie

1) osoby wybrane do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej lub organów samorządu terytorialnego na czas pełnienia mandatu,

2) żołnierze pełniący czynną służbę wojskową oraz osoby, którym doręczono kartę powołania do tej służby, jeżeli termin stawienia się do służby koliduje z terminem wykonania świadczenia,

3) poborowi odbywający służbę w obronie cywilnej lub służbę zastępczą,

4) osoby uznane za całkowicie niezdolne do pracy lub za niepełnosprawne w stopniu umiarkowanym albo znacznym oraz uznane za trwale niezdolne do prowadzenia gospodarstwa rolnego,

5) sędziowie, prokuratorzy, funkcjonariusze Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Ochrony Kolei oraz pracownicy specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych w jednostkach organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez ministrów, kierowników urzędów centralnych, wojewodów, Prezesa Narodowego Banku Polskiego oraz Krajową Radę Radiofonii i Telewizji,

6) kobiety w ciąży i w czasie urlopu macierzyńskiego oraz osoby sprawujące opiekę nad dziećmi do lat ośmiu,

7) osoby sprawujące opiekę nad dziećmi od lat ośmiu do szesnastu lub osobami wspólnie zamieszkałymi uznanymi za całkowicie niezdolne do pracy i do samodzielnej egzystencji lub za niepełnosprawne w stopniu znacznym albo obłożnie chorymi, jeżeli opieki tej nie można powierzyć innym osobom,

8) osoby zatrudnione na stanowiskach kierowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz na stanowiskach w opiece społecznej i placówkach opiekuńczo-wychowawczych.

2. Zwolnienie osób, o których mowa w ust. 1, od obowiązku świadczeń osobistych następuje na podstawie właściwych dokumentów przedstawionych wójtowi lub burmistrzowi (prezydentowi miasta) przez zainteresowanych.

2. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Wzór wezwania, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. W razie wzywania osób do wykonania świadczeń w związku ze sprawdzaniem gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych, doręczenie wezwań następuje przy wykorzystaniu systemu doręczania kart powołania, stosownie do art. 60 ust. 4 ustawy. W miejsce wykorzystanych wezwań wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia nowe wezwania do wykonania świadczeń osobistych na te same osoby.

3. Na wniosek wojskowego komendanta uzupełnień wójt lub burmistrz (prezydent miasta) przekazuje wystawione wezwania do wykonania świadczeń osobistych na przechowanie dowódcom jednostek wojskowych, na rzecz których świadczenia te mają być wykonane.

4. Na wniosek posiadacza przedmiotów świadczeń rzeczowych, na którego został nałożony obowiązek tych świadczeń, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) przekazuje temu posiadaczowi na przechowanie wystawione wezwania do wykonania świadczeń osobistych polegających na dostarczeniu i obsłudze przedmiotów świadczeń rzeczowych.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, obowiązek dostarczenia wezwań spoczywa odpowiednio na dowódcy jednostki wojskowej lub posiadaczu.

2. W przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powiadamia o tym, odpowiednio, wojskowego komendanta uzupełnień lub organ obrony cywilnej albo kierownika państwowej jednostki organizacyjnej, na rzecz której świadczenie miało być wykonywane.

2. W razie wykonywania świadczenia osobistego przez czas przekraczający 24 godziny, jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1, zapewnia osobom wykonującym świadczenie czas niezbędny do odpoczynku i odpowiednio do tego wyposażone pomieszczenie.

2. Jeżeli jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1, nie ma możliwości zapewnienia bezpłatnego wyżywienia osobom wykonującym świadczenia osobiste, wypłaca równoważnik pieniężny za wyżywienie.

3. Koszt wyżywienia i wysokość równoważnika pieniężnego za wyżywienie powinny odpowiadać stawkom diet przysługujących z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju, określonych przez ministra właściwego do spraw pracy.

1) zwrot kosztów przejazdu, o których mowa w art. 204 ust. 6 ustawy, według stawek cen biletów w środkach komunikacji publicznej, a w przypadkach wykorzystywania własnego środka transportowego – według stawek określonych w odrębnych przepisach przez ministra właściwego do spraw transportu, dotyczących używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy,

2) zwrot kosztów, w razie wykorzystywania przez kuriera własnego środka transportowego, według stawek, o których mowa w pkt 1.

3) równoważnik pieniężny za wyżywienie, jeżeli jednostka organizacyjna, na rzecz której świadczenie było wykonywane, nie zapewniła osobie bezpłatnego wyżywienia,

4) ryczałt, o którym mowa w art. 204 ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniem pkt 5,

5) należność pieniężną, o której mowa w art. 204 ust. 2 i 3 ustawy, wypłacaną zamiast ryczałtu, jeżeli pracownik przedstawi stosowne zaświadczenie od pracodawcy.

2. Wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

1) podlega uchyleniu w razie:

a) zaistnienia okoliczności, o których mowa w § 16 ust. 1,

b) zmiany miejsca pobytu stałego lub pobytu czasowego trwającego ponad dwa miesiące, polegającej na zameldowaniu się w miejscowości położonej poza terytorialnym zasięgiem działania gminy,

c) wniosku organu lub kierownika jednostki organizacyjnej, o której mowa w § 12 ust. 2, w przypadku ustania potrzeby korzystania ze świadczeń osobistych,

2) wygasa w razie zgonu osoby, którą przeznaczono do wykonania świadczenia osobistego.

2. Osoby, które przeznaczono do funkcji kuriera lub do wykonania świadczenia osobistego, w razie ogłoszenia mobilizacji lub wybuchu wojny, zawiadamiają niezwłocznie wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w § 16 ust. 1.

3. Uchylenia decyzji w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz stwierdzenia jej wygaśnięcia, w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 2, dokonuje wójt lub burmistrz (prezydent miasta) na ogólnych zasadach,

4. O uchyleniu decyzji w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz o jej wygaśnięciu, w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 2, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) zawiadamia osobę, której ta decyzja dotyczy, oraz właściwego wnioskodawcę, a w razie zgonu osoby – wnioskodawcę.

5. W razie uchylenia oraz wygaśnięcia decyzji, wójt lub burmistrz (prezydent miasta):

1) unieważnia wezwania, o których mowa w § 21 ust. 1, wystawione dla osób, wobec których uchylono decyzję lub decyzja wygasła,

2) w miejsce osób, o których mowa w pkt 1, przeznacza inne osoby do funkcji kuriera albo wykonywania świadczeń osobistych, w razie ogłoszenia mobilizacji lub wybuchu wojny, oraz wystawia dla nich wezwania.

6. Do przechowywania i dostarczania wezwań, o których mowa w ust. 5, stosuje się odpowiednio przepisy § 21 ust. 3–5.

Przeznaczanie nieruchomości i rzeczy ruchomych na cele świadczeń rzeczowych oraz wykonywanie tych świadczeń

1) tereny, pomieszczenia, środki transportowe, maszyny i inny sprzęt, znajdujące się w posiadaniu:

a) jednostek organizacyjnych służących bezpośrednio działalności Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, ministerstw i urzędów wojewódzkich oraz Narodowego Banku Polskiego i banków, a także Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych i Mennicy Państwowej,

b) jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Szefa Urzędu Ochrony Państwa,

c) przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych oraz innych przedstawicielstw i instytucji zrównanych z nimi w zakresie przywilejów i immunitetów na mocy ustaw, umów lub powszechnie ustalonych zwyczajów międzynarodowych, jak również członków tych przedstawicielstw, urzędów i instytucji oraz członków ich rodzin, a także innych osób zrównanych z nimi w zakresie przywilejów i immunitetów, jeżeli nie posiadają obywatelstwa polskiego,

2) biblioteki, muzea, archiwa i zabytki uznane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za pomniki historii oraz dobra kulturalne, o których mowa w art. 218 ustawy, oraz obiekty wpisane na „listę dziedzictwa światowego” na podstawie Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, przyjętej w Paryżu dnia 16 listopada 1972 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 32, poz. 190 i 191),

3) zbiory naukowe i artystyczne mające charakter publiczny,

4) świątynie, domy modlitwy oraz pomieszczenia kościołów i innych związków wyznaniowych mających osobowość prawną, wraz ze znajdującymi się w nich przedmiotami przeznaczonymi do wykonywania kultu religijnego,

5) przedmioty wyłączone spod egzekucji stosownie do przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z wyjątkiem narzędzi prostych oraz środków transportowych,

6) parki narodowe i rezerwaty przyrody,

7) przedszkola, domy dziecka, zakłady opiekuńczo-wychowawcze, szkoły specjalne i internaty tych szkół, specjalne ośrodki wychowawcze i szkolno-wychowawcze oraz poradnie psychologiczno-pedagogiczne,

8) urządzenia i sieci telekomunikacyjne:

a) ujęte w planach działania operatorów publicznych na wypadek sytuacji szczególnych zagrożeń, sporządzonych w trybie określonym w art. 64 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 oraz z 2001 r. Nr 122, poz. 1321 i Nr 154, poz.1800 i 1802), przewidziane do użycia na potrzeby jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 4,

b) niezbędne do wykonania decyzji nałożonych na operatorów telekomunikacyjnych przez ministra właściwego do spraw łączności w trybie określonym w art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne.

2. Przedmiotem świadczeń rzeczowych nie mogą być również pojazdy samochodowe niedopuszczone do ruchu po drogach publicznych, używane wyłącznie do przewozu wewnątrz zakładu, po przedstawieniu przez posiadacza odpowiednich dokumentów.

2. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta) oraz organy właściwe do zgłaszania wniosków o nałożenie obowiązku świadczeń rzeczowych mogą dokonywać również oględzin stanu utrzymania nieruchomości lub rzeczy ruchomych, które zostały przeznaczone na cele świadczeń rzeczowych.

2. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

3. Decyzje, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć poszczególnych przedmiotów świadczeń rzeczowych albo ich rodzajów.

4. Przy wydawaniu decyzji, o których mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powinien mieć na względzie, w miarę możliwości, równomierne obciążenie obowiązkiem świadczeń rzeczowych wszystkich posiadaczy zamieszkujących lub mających siedzibę na obszarze działania gminy.

5. Przepis ust. 4 nie dotyczy przeznaczenia rzeczy ruchomych na cele etatowych świadczeń rzeczowych na rzecz Sił Zbrojnych.

6. Wnioski wojskowych komendantów uzupełnień o przeznaczenie rzeczy ruchomych na cele etatowych świadczeń rzeczowych dla Sił Zbrojnych realizuje się w pierwszej kolejności, zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym, z uwzględnieniem propozycji zawartych w tych wnioskach.

2. W przypadku gdy przedmioty świadczeń rzeczowych znajdują się w oddziałach, placówkach lub filiach poza siedzibą posiadacza, decyzję wydaje wójt lub burmistrz (prezydent miasta) właściwy według miejsca stacjonowania tych oddziałów, placówek lub filii; decyzję doręcza się posiadaczowi lub upoważnionej przez niego osobie.

3. Ostateczna decyzja o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych zachowuje ważność, z zastrzeżeniem ust. 4, do czasu wezwania jej posiadacza do wykonania świadczenia.

4. Decyzja o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych przewidzianych do realizacji w razie ogłoszenia mobilizacji lub wybuchu wojny zachowuje ważność, mimo że posiadacz, któremu decyzję wydano, został w czasie pokoju wezwany do wykonania świadczenia,

5. Ostateczne decyzje o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych uchyla się w razie:

1) zaistnienia okoliczności, o których mowa w § 28,

2) wniosku organu lub kierownika jednostki organizacyjnej, o których mowa w § 12 ust. 2, jeżeli ustała potrzeba korzystania ze świadczeń rzeczowych,

3) zmiany posiadacza przedmiotu świadczenia rzeczowego,

4) utraty, zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotu świadczenia w stopniu nieodpowiadającym jego właściwościom lub przeznaczeniu.

1) w art. 209 ust. 1 ustawy, posiadacz może być wezwany, na wniosek właściwego organu, do wykonania świadczenia,

2) w § 31 ust. 4, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia, w miejsce wykorzystanych, nowe wezwania dla posiadaczy.

2. Obowiązku, o którym mowa w art. 212 ust. 1 ustawy, posiadacze powinni dopełnić w ciągu trzech dni od dnia rozporządzenia nieruchomością lub rzeczą ruchomą.

1) postawienia do dyspozycji biorącego, we wskazanym w decyzji lub wezwaniu miejscu, środków transportowych i maszyn wraz z kierowcami (operatorami, załogami) wykonującymi świadczenia osobiste, przygotowanych technicznie do wykonania określonego rodzaju przewozów lub innych prac i zaopatrzonych w pełne zbiorniki materiałów pędnych oraz materiały eksploatacyjne zgodnie z instrukcją obsługi, a także w niezbędne wyposażenie ustalone w odrębnych przepisach,

2) przekazania biorącemu narzędzi i urządzeń sprawnych technicznie oraz gotowych do natychmiastowego użycia,

3) przekazania do wykorzystania przez biorącego rzeczy ruchomych innych niż określone w pkt 1 w stanie zdatnym do użytku, zgodnie z ich przeznaczeniem,

4) oddania biorącemu nieruchomości w stanie użytkowym i z wyposażeniem, z jakim wykorzystywał je posiadacz, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 210 ust. 1 ustawy, albo w odrębnych przepisach nie określono innych wymagań.

2. W razie niemożności oddania przedmiotów świadczeń rzeczowych w określonym terminie i miejscu, posiadacz jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym wójta lub burmistrza (prezydenta miasta), a także biorącego, oraz podać przyczyny uniemożliwiające ich oddanie.

3. W razie nieoddania przedmiotów świadczeń rzeczowych w określonym terminie i miejscu oraz niezawiadomienia o niemożności ich oddania, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) występuje do starosty z wnioskiem o zastosowanie odpowiedniego środka egzekucji administracyjnej.

2. W razie wystąpienia trudności z zakupem materiałów pędnych do środków transportowych, maszyn i urządzeń, udostępnianych:

1) jednostkom organizacyjnym Sił Zbrojnych, posiadacz jest obowiązany powiadomić o tym właściwego wojskowego komendanta uzupełnień, a następnie postępować zgodnie z jego wskazówkami,

2) organom obrony cywilnej lub państwowym jednostkom organizacyjnym wykonującym zadania na potrzeby obrony państwa, posiadacz jest obowiązany powiadomić o tym odpowiednio właściwy organ obrony cywilnej lub kierownika państwowej jednostki organizacyjnej, na rzecz których świadczenie ma być wykonywane.

2. Jednostka organizacyjna przyjmująca przedmioty świadczeń rzeczowych poświadcza posiadaczowi ich oddanie, zbiorczo lub oddzielnie każdy przedmiot. W uzasadnionych przypadkach, na wniosek jednej ze stron, poświadczenie przekazania powinno określać stan techniczny, procentowy stopień zużycia danego przedmiotu oraz jego wartość szacunkową.

2. O terminie i miejscu zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych oraz o dokumentach niezbędnych do okazania przy odbiorze jednostka organizacyjna zawiadamia imiennie zainteresowanych posiadaczy.

3. Jednostka organizacyjna zwracająca środki transportowe, narzędzia, maszyny i urządzenia niesamobieżne jest obowiązana zapewnić posiadaczowi nieodpłatnie sprzęt do ich holowania lub przewozu z miejsca zwrotu do miejsca zamieszkania (siedziby) posiadacza.

2. W razie różnicy w ocenie stanu technicznego zwracanych świadczeń rzeczowych, jednostka zwracająca lub posiadacz powołuje rzeczoznawcę w celu wydania opinii. Koszty związane z wydaniem opinii pokrywa ta strona, której oceny stanu technicznego przedmiotu świadczenia rzeczowego nie potwierdza opinia rzeczoznawcy. Wynik badania oraz opinię rzeczoznawcy zamieszcza się w protokole, który w szczególności powinien zawierać bliższe oznaczenie przedmiotu świadczeń rzeczowych oraz opis uszkodzeń i uzasadnienie.

3. W razie gdy przedmioty świadczeń rzeczowych nie mogą być zwrócone posiadaczowi ze względu na utratę albo zniszczenie w całości lub w części, jednostka, we władaniu której znajdowały się te przedmioty, jest obowiązana zawiadomić o tym posiadacza.

2. Poświadczenie zwrotu wystawia się zbiorczo lub oddzielnie dla każdego przedmiotu świadczenia rzeczowego.

2. Koszty przejazdu posiadacza lub jego przedstawiciela z miejsca zamieszkania (siedziby) do miejsca zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych pokrywa jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1.

2. Wykaz wysokości stawek ryczałtu określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

3. W razie wykorzystywania przedmiotów świadczeń rzeczowych o odmiennych parametrach lub właściwościach niż określone w załączniku, o którym mowa w ust. 2, wysokość ryczałtu może być odpowiednio obniżona lub podwyższona, stosownie do uzgodnień między posiadaczem a jednostką organizacyjną, na rzecz której świadczenie było wykonywane.

4. Wysokość stawek ryczałtu, o których mowa w ust. 2, podlega corocznie waloryzacji, stosownie do wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w roku poprzedzającym, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Tryb przyznawania odszkodowania za utratę lub uszkodzenie oraz za szkody wynikłe z używania przedmiotów świadczeń rzeczowych

2. Prawo do odszkodowania powstaje z dniem zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych lub otrzymania zawiadomienia o tym, że nie zostaną one zwrócone z powodu ich utraty, zniszczenia w całości lub uszkodzenia w stopniu wykluczającym celowość przeprowadzenia naprawy albo od dnia, w którym zwrot lub powiadomienie powinno nastąpić. W razie zaistnienia przeszkód uniemożliwiających dokonanie zwrotu lub wystosowanie zawiadomienia, prawo do odszkodowania powstaje z dniem ustania tych przeszkód.

2. Zgłoszenie wniosku powinno nastąpić w ciągu dwunastu miesięcy od dnia, o którym mowa w § 43 ust. 2.

3. Ustalenie wysokości odszkodowania powinno nastąpić nie później niż w ciągu trzydziestu dni od dnia zgłoszenia wniosku.

1) poświadczenie przekazania przedmiotów świadczeń rzeczowych na potrzeby obrony państwa,

2) poświadczenie zwrotu przedmiotów świadczeń rzeczowych, zawierające ustalenie ich stanu technicznego, a w razie potrzeby protokół, o którym mowa w § 39 ust. 2, albo zawiadomienie stwierdzające, że nie zostaną one zwrócone z powodu utraty, zniszczenia lub uszkodzenia, o którym mowa w § 39 ust. 3,

3) inne dowody dotyczące przedmiotów świadczeń rzeczowych, przedstawione przez posiadacza albo znajdujące się w dyspozycji organów administracji rządowej lub samorządu terytorialnego.

1) uwzględnia się procentowy ubytek wartości przedmiotów świadczeń rzeczowych na skutek oddania ich do używania do dnia zwrotu albo otrzymania przez posiadacza zawiadomienia o niemożności zwrotu tych przedmiotów,

2) stosuje się ceny rynkowe oddanych do używania przedmiotów świadczeń rzeczowych, obowiązujące w dniu rozpatrywania wniosku o odszkodowanie.

2. Odszkodowanie przyznane za utratę, uszkodzenie oraz za szkody wynikłe z używania przedmiotów świadczeń rzeczowych podlega zmniejszeniu o kwotę wypłaconą z tytułu ubezpieczenia.

1) przedstawiciel jednostki organizacyjnej, na rzecz której przedmioty świadczeń rzeczowych zostały udostępnione,

2) posiadacz lub jego przedstawiciel,

3) rzeczoznawcy, o których mowa w § 39 ust. 2.

2. Podstawę do wypłaty odszkodowania stanowi protokół ustalający wysokość odszkodowania, sporządzony przez komisję, o której mowa w ust. 1.

2. Do wykonania świadczeń, o których mowa w ust. 1, osoby i posiadacze mogą być również wzywani przez wójta lub burmistrza (prezydenta miasta).

3. Niedoręczenie wezwania nie zwalnia osoby lub posiadacza od natychmiastowego wykonania świadczenia, zgodnie z decyzją, o której mowa w ust. 1.

2. W sprawach wniosków stosuje się odpowiednio przepisy § 10.

2. Decyzji o nałożeniu obowiązku świadczenia nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności w terminie w niej określonym.

3. Osoby, wobec których wydano decyzję o nałożeniu obowiązku świadczenia osobistego, mogą być również wzywane do wykonania tego świadczenia.

4. O nałożeniu obowiązku świadczeń osobistych i rzeczowych na podstawie wniosków dowódców jednostek wojskowych wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powiadamia właściwego wojskowego komendanta uzupełnień.

2. Do świadczeń osobistych stosuje się odpowiednio przepisy § 16 i 23–27.

2. Przedmioty świadczeń rzeczowych, znajdujące się w posiadaniu jednostek zmilitaryzowanych, mogą być wykorzystywane tylko na rzecz Sił Zbrojnych.

3. Na podstawie wniosków, o których mowa w § 50, przedmiotem świadczeń rzeczowych mogą być w szczególności: materiały budowlane, paliwa, smary, oleje, materiały energetyczne, a także produkty spożywcze i pasze.

2. Roszczenie o odszkodowanie za szkody powstałe w przedmiotach świadczeń rzeczowych oddanych do używania Siłom Zbrojnym posiadacz zgłasza wojewodzie, za pośrednictwem wójta lub burmistrza (prezydenta miasta).

3. W razie uznania roszczenia za nieuzasadnione lub niemożności uzgodnienia wysokości odszkodowania, biorący albo wojewoda zawiadamia pisemnie poszkodowanego o odmowie zaspokojenia roszczenia. Posiadacz, po zakończeniu działań wojennych, może dochodzić roszczenia w drodze sądowej.

2. Wydatki na świadczenia osobiste i rzeczowe, wykonywane przez kurierów doręczających w czasie pokoju karty powołania żołnierzom rezerwy oraz wezwania do wykonania świadczeń osobistych lub rzeczowych podczas ćwiczeń wojskowych prowadzonych w celu sprawdzenia gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych, pokrywa się z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej.

3. Wydatki na świadczenia osobiste i rzeczowe, wykonywane przez kurierów doręczających w czasie pokoju wezwania do wykonania świadczeń osobistych lub rzeczowych na rzecz innych świadczeniobiorców niż wymieniony w ust. 2, pokrywa się z budżetu świadczeniobiorcy, na rzecz którego te świadczenia były realizowane.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 5 lutego 2002 r. (poz. 168)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

WYKAZ STAWEK RYCZAŁTU ZA UŻYWANIE PRZEDMIOTÓW ŚWIADCZEŃ RZECZOWYCH