Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 133 poz. 1495

Na podstawie art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. z 1999 r. Nr 51, poz. 526, Nr 53, poz. 548 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 73, poz. 852 oraz z 2001 r. Nr 81, poz. 877 i Nr 106, poz. 1149) zarządza się, co następuje:

1) zakresu władzy dyscyplinarnej,

2) przełożonych, którzy posiadają władzę dyscyplinarną,

3) przypadków naruszania dyscypliny i przypadków, w których postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się,

4) formy i treści rozstrzygnięcia o wszczęciu oraz o zakończeniu postępowania dyscyplinarnego, a także o wymierzeniu kary dyscyplinarnej,

5) czasu trwania postępowania dyscyplinarnego oraz praw obwinionego w toku tego postępowania,

6) sposobu wykonywania oraz warunków i terminów zatarcia poszczególnych kar dyscyplinarnych, a także przesłanek darowania kary dyscyplinarnej,

7) przesłanek wznowienia postępowania dyscyplinarnego i trybu postępowania przy wznowieniu tego postępowania,

8) okoliczności i trybu udzielania wyróżnień przez przełożonych posiadających władzę dyscyplinarną.

2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) ustawa – ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa,

2) jednostka organizacyjna – jednostkę wymienioną w art. 3 ust. 1 ustawy oraz Centralny Ośrodek Szkolenia Urzędu Ochrony Państwa,

3) przewinienie – czyn podlegający odpowiedzialności dyscyplinarnej.

2. W Urzędzie Ochrony Państwa władzę dyscyplinarną posiadają:

1) Szef Urzędu Ochrony Państwa,

2) kierownicy jednostek organizacyjnych – zwani dalej „przełożonymi”.

3. Szef Urzędu Ochrony Państwa posiada władzę dyscyplinarną wobec wszystkich funkcjonariuszy.

4. Kierownicy jednostek organizacyjnych posiadają władzę dyscyplinarną wobec funkcjonariuszy pełniących służbę w podległych jednostkach organizacyjnych, z wyłączeniem funkcjonariuszy zajmujących stanowiska: zastępców kierowników jednostek organizacyjnych lub doradców Szefa Urzędu Ochrony Państwa.

2. Funkcjonariusz pozostający bez przydziału służbowego podlega władzy dyscyplinarnej przełożonego, w którego dyspozycji pozostaje.

3. Funkcjonariusz przebywający na urlopie lub oddelegowany do pracy poza Urzędem Ochrony Państwa podlega władzy dyscyplinarnej kierownika jednostki organizacyjnej, w którego dyspozycji pozostaje.

2. Wyróżnienia w formie krótkoterminowego urlopu udziela się w wymiarze do 10 dni kalendarzowych jednorazowo, nie więcej niż 15 dni w roku.

3. Właściwość przełożonych oraz postępowanie w sprawach udzielania wyróżnień wymienionych w art. 74 pkt 5–8 ustawy regulują odrębne przepisy.

4. Jeżeli przełożony uzna, że funkcjonariusz zasługuje na wyższe wyróżnienie niż to, którego może udzielić, występuje z wnioskiem do uprawnionego przełożonego o udzielenie takiego wyróżnienia.

2. O udzielonym funkcjonariuszowi wyróżnieniu, z zastrzeżeniem ust. 4, informuje się funkcjonariuszy jednostki organizacyjnej, w której pełni on służbę, a na polecenie Szefa Urzędu Ochrony Państwa – wszystkich funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa.

3. Informację o udzielonym wyróżnieniu włącza się do akt osobowych wyróżnionego.

4. Przepis ust. 2 nie dotyczy wyróżnienia, o którym mowa w art. 74 pkt 1 ustawy.

1) przeciwko któremu jest prowadzone postępowanie karne lub dyscyplinarne,

2) ukaranemu karą dyscyplinarną – do czasu jej zatarcia,

3) skazanemu prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo lub wykroczenie – do czasu zatarcia skazania,

4) wobec którego warunkowo umorzono postępowanie karne – przez okres, w którym postępowanie to może być podjęte.

1) za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia – niezależnie od odpowiedzialności karnej,

2) za naruszenie dyscypliny służbowej,

3) w innych przypadkach określonych w ustawie.

2. Naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności:

1) niedopełnienie obowiązków funkcjonariusza wynikających z roty złożonego ślubowania, przepisów ustawy oraz przepisów wydanych na jej podstawie,

2) odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia służbowego, z wyjątkiem przypadku określonego w art. 46 ust. 2 ustawy oraz gdy odmowa dotyczy wykonania polecenia służbowego, które nie pozostaje w związku z pełnieniem służby,

3) zaniechanie czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób niedbały lub sprzeczny z obowiązującymi zasadami,

4) świadome wprowadzenie w błąd przełożonego lub innego funkcjonariusza, jeżeli spowodowało to lub mogło spowodować szkodę dla służby, funkcjonariusza bądź innej osoby,

5) nadużycie zajmowanego stanowiska do osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,

6) wprowadzenie się w stan ograniczający zdolność wykonywania zadania służbowego lub uniemożliwiający jego wykonanie,

7) zawiniona przez funkcjonariusza utrata broni służbowej lub dokumentów związanych ze służbą,

8) utrata broni służbowej z winy funkcjonariusza.

2. Kary dyscyplinarne wymienione w art. 119 ust. 1 pkt 1–5 ustawy wymierzają przełożeni.

3. Przełożony, który uzna, że funkcjonariuszowi należy wymierzyć karę dyscyplinarną inną niż wymienione w ust. 2, występuje do Szefa Urzędu Ochrony Państwa z wnioskiem o wymierzenie takiej kary.

4. Kary dyscyplinarne wymienione w art. 119 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy są wymierzane w trybie określonym w art. 42 ustawy.

5. Kary dyscyplinarne wymienione w art. 119 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 ustawy wymierza Szef Urzędu Ochrony Państwa.

2. Celem postępowania dyscyplinarnego jest w szczególności:

1) ustalenie, czy przewinienie zostało popełnione oraz w jakim czasie i przez kogo,

2) wszechstronne wyjaśnienie przyczyn i okoliczności popełnienia przewinienia.

2. Przełożony może wszcząć postępowanie dyscyplinarne także na wniosek sądu, prokuratora albo innego zainteresowanego organu, instytucji lub innej osoby.

2. Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być ukończone w terminie 14 dni od dnia ich podjęcia.

1) czynu nie popełniono albo czyn nie zawiera znamion przewinienia,

2) postępowanie karne zakończyło się orzeczeniem uniewinniającym, a czyn nie stanowił naruszenia dyscypliny służbowej,

3) sprawca przewinienia nie podlega orzecznictwu dyscyplinarnemu,

4) sprawca przewinienia zmarł,

5) nastąpiło przedawnienie, o którym mowa w art. 120 ustawy,

6) postępowanie co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie ukończone lub wszczęte wcześniej toczy się.

2. Postępowania dyscyplinarnego można nie wszczynać, a wszczęte można umorzyć, gdy okoliczności popełnionego przewinienia nie budzą wątpliwości, a naruszenie dyscypliny służbowej jest znikome.

3. Przełożony może odstąpić od prowadzenia postępowania dyscyplinarnego, jeżeli wina funkcjonariusza nie budzi wątpliwości i nie zachodzi potrzeba wymierzenia kary surowszej niż nagana z ostrzeżeniem, po uprzednim uzyskaniu zgody tego funkcjonariusza na poddanie się karze dyscyplinarnej bez prowadzenia postępowania dyscyplinarnego.

2. Postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego powinno zawierać:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe funkcjonariusza wydającego postanowienie,

2) datę i miejsce wydania,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) powołanie podstawy prawnej,

5) określenie zarzucanego przewinienia,

6) podanie przepisu, który został naruszony,

7) stopień, imię i nazwisko rzecznika dyscyplinarnego wyznaczonego do przeprowadzenia postępowania,

8) uzasadnienie.

3. Jeżeli w toku postępowania dyscyplinarnego okaże się, że obwinionemu należy zarzucić ponadto czyn nieobjęty postanowieniem o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego albo czyn w zmienionej w istotny sposób postaci, wydaje się nowe stosowne postanowienie. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

2. Postępowanie dyscyplinarne wobec zastępcy Szefa Urzędu Ochrony Państwa, kierownika jednostki organizacyjnej, zastępcy kierownika jednostki organizacyjnej, doradcy Szefa Urzędu Ochrony Państwa oraz rzecznika dyscyplinarnego w okresie sprawowania przez niego tej funkcji prowadzi rzecznik wyznaczony przez Szefa Urzędu Ochrony Państwa.

2. W jednostce organizacyjnej powołuje się co najmniej jednego i nie więcej niż trzech rzeczników dyscyplinarnych.

3. Powołanie rzecznika dyscyplinarnego następuje za jego pisemną zgodą na okres 2 lat.

4. Rzecznikiem dyscyplinarnym może być funkcjonariusz:

1) niekarany sądownie lub dyscyplinarnie,

2) niezajmujący stanowiska zastępcy Szefa Urzędu Ochrony Państwa, kierownika jednostki organizacyjnej oraz zastępcy kierownika jednostki organizacyjnej,

3) posiadający co najmniej:

a) trzyletni staż służby w Urzędzie Ochrony Państwa,

b) dobrą opinię służbową,

4) posiadający wiedzę umożliwiającą przeprowadzenie postępowania dyscyplinarnego.

1) zaistnienia okoliczności, które stanowią podstawę jego zwolnienia ze służby w Urzędzie Ochrony Państwa,

2) prawomocnego ukarania rzecznika dyscyplinarnego karą dyscyplinarną,

3) przeniesienia rzecznika dyscyplinarnego do innej jednostki organizacyjnej.

2. Szef Urzędu Ochrony Państwa, w uzasadnionych przypadkach, może odwołać rzecznika dyscyplinarnego na jego własny wniosek lub kierownika jednostki organizacyjnej przed upływem okresu, o którym mowa w § 15 ust. 3.

1) sprawa dotyczy go bezpośrednio,

2) jest małżonkiem obwinionego lub pokrzywdzonego albo pozostaje we wspólnym pożyciu z jedną z tych osób,

3) jest krewnym lub powinowatym obwinionego w linii prostej albo w linii bocznej aż do stopnia między dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2, albo jest związany z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki lub kurateli,

4) w sprawie będącej przedmiotem tego postępowania dyscyplinarnego został przesłuchany w charakterze świadka,

5) między nim a obwinionym lub pokrzywdzonym zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do bezstronności prowadzącego postępowanie.

2. Rzecznik dyscyplinarny bada z urzędu, czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające jego wyłączenie od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym.

3. Rzecznik dyscyplinarny zawiadamia pisemnie o zaistnieniu okoliczności wymienionych w ust. 1 przełożonego, który wszczął postępowanie.

4. Obwiniony i pokrzywdzony mogą złożyć do przełożonego, który wszczął postępowanie dyscyplinarne, wniosek o wyłączenie rzecznika dyscyplinarnego.

5. O wyłączeniu rzecznika dyscyplinarnego stwierdza się postanowieniem.

6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio do czynności, o których mowa w § 11.

2. O przeprowadzenie czynności poza miejscowością, w której toczy się postępowanie dyscyplinarne, można zwrócić się do kierownika jednostki organizacyjnej Urzędu Ochrony Państwa, właściwego dla miejsca, w którym czynność ta ma być dokonana.

3. Z przesłuchania obwinionego, świadków i biegłych w sprawie sporządza się protokół.

4. Przed przesłuchaniem rzecznik dyscyplinarny uprzedza świadka, biegłego i pokrzywdzonego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

5. Materiały przekazane przez organy, instytucje lub osoby określone w § 10 ust. 2 włącza się do akt postępowania dyscyplinarnego.

2. Na postanowienie przysługuje zażalenie, o ile rozporządzenie tak stanowi.

3. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem wydającego postanowienie, w terminie 3 dni od dnia doręczenia postanowienia, do przełożonego, a jeżeli postanowienie wydał ten przełożony – do Szefa Urzędu Ochrony Państwa.

1) odmowy składania wyjaśnień,

2) zgłaszania wniosków dowodowych,

3) ustanowienia obrońcy spośród funkcjonariuszy, jeżeli funkcjonariusz ten wyrazi na to zgodę.

2. Rzecznik dyscyplinarny nie może odmówić przeprowadzenia dowodów mających istotne znaczenie dla wyjaśnienia sprawy.

3. Wniosku o przeprowadzenie dowodu nie uwzględnia się, gdy:

1) przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne,

2) okoliczność, która ma zostać udowodniona, jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy,

3) okoliczności nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy lub dowodu nie da się przeprowadzić.

4. Oddalenie wniosku wymaga wydania postanowienia.

2. Obrońcy, z zastrzeżeniem ust. 3, przysługują uprawnienia obwinionego, chyba że ten ograniczy je w sposób wyraźny.

3. Obrońca ma prawo uczestniczyć w czynnościach, w których udział obwinionego jest obowiązkowy.

4. Obrońca nie może ustanowić dla obwinionego innych obrońców.

2. W uzasadnionych przypadkach przełożony może postanowić o przedłużeniu postępowania dyscyplinarnego na czas oznaczony.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy popełnienie przestępstwa przez funkcjonariusza jest oczywiste i pozostawienie go w służbie godzi w jej interes.

3. Przełożony może zawiesić postępowanie dyscyplinarne, gdy zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania.

4. Na postanowienie o zawieszeniu postępowania dyscyplinarnego obwinionemu i pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie.

5. Po ustaniu przyczyn uzasadniających zawieszenie postępowania dyscyplinarnego przełożony wydaje postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania.

2. Obwiniony ma prawo, w terminie 3 dni od daty zakończenia czynności wymienionych w ust. 1, złożyć wniosek o uzupełnienie postępowania; o prawie tym należy obwinionego pouczyć.

3. Wniosek o uzupełnienie postępowania dyscyplinarnego rozpatruje rzecznik dyscyplinarny. Na postanowienie o odmowie uwzględnienia wniosku o uzupełnienie postępowania obwinionemu przysługuje zażalenie.

4. Z czynności zaznajomienia obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego sporządza się protokół.

2. Sprawozdanie kończące postępowanie dyscyplinarne powinno zawierać:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe funkcjonariusza, rzecznika dyscyplinarnego,

2) stanowisko służbowe przełożonego, który wydał postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) dokładne określenie zarzucanego obwinionemu czynu, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności popełnienia zarzucanego czynu oraz jego skutków,

5) opis ustalonego stanu faktycznego na podstawie zebranych dowodów,

6) wnioski dotyczące umorzenia postępowania dyscyplinarnego bądź wymiaru kary, z uzasadnieniem i wskazaniem okoliczności łagodzących i obciążających.

1) umorzeniu postępowania dyscyplinarnego albo

2) uniewinnieniu lub uznaniu obwinionego za winnego popełnienia przewinienia i wymierzeniu kary.

2. Orzeczenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się nie później niż w ciągu 7 dni od dnia sporządzenia sprawozdania kończącego postępowanie dyscyplinarne.

3. Umorzenie postępowania dyscyplinarnego wymaga wydania postanowienia. Na postanowienie obwinionemu i pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie. Przepisy § 31-33 i 35 stosuje się odpowiednio.

2. Przy wymiarze kary dyscyplinarnej bierze się pod uwagę w szczególności: rodzaj i wagę przewinienia, okoliczności, w jakich zostało popełnione, pobudki popełnienia czynu, stopień winy, zachowanie się obwinionego przed i po popełnieniu przewinienia, okres pozostawania w służbie i opinię służbową.

3. Wymiar kary dyscyplinarnej powinien ponadto uwzględniać, czy przewinienie było popełnione pod wpływem alkoholu, środka odurzającego oraz czy w stosunku do funkcjonariusza jest już orzeczona kara dyscyplinarna.

4. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, za jedno przewinienie wymierza się tylko jedną karę dyscyplinarną.

1) imię i nazwisko przełożonego, który wydał orzeczenie, z podaniem jego stopnia oraz stanowiska służbowego,

2) datę i miejsce wydania orzeczenia,

3) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego,

4) opis zarzucanego obwinionemu czynu, wraz z podaniem przepisu, który został naruszony,

5) rozstrzygnięcie w sprawie,

6) uzasadnienie faktyczne i prawne orzeczenia,

7) pouczenie o prawie wniesienia odwołania,

8) podpis przełożonego i pieczęć jednostki.

2. Rozstrzygnięcie zawiera stwierdzenie rodzaju winy i rodzaju wymierzonej kary dyscyplinarnej.

3. Decyzję o ukaraniu doręcza się niezwłocznie obwinionemu oraz przesyła Szefowi Urzędu Ochrony Państwa.

4. W wypadku gdy w uzasadnieniu decyzji zostały zawarte wiadomości stanowiące tajemnicę państwową lub służbową, obwinionemu doręcza się decyzję bez uzasadnienia, z zawiadomieniem, że uzasadnienie zostało sporządzone.

5. Obwiniony i jego obrońca mają prawo zapoznać się z uzasadnieniem, o którym mowa w ust. 4. Przed udostępnieniem uzasadnienia przełożony lub rzecznik dyscyplinarny poucza o obowiązku zachowania w tajemnicy informacji niejawnych zawartych w uzasadnieniu i uprzedza o skutkach niedopełnienia tego obowiązku.

6. Fakt przeprowadzenia czynności, o których mowa w ust. 5, obwiniony i obrońca potwierdzają własnoręcznym podpisem.

2. Wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji o ukaraniu.

3. Decyzja, od której nie wniesiono w terminie odwołania, staje się po upływie tego terminu prawomocna i podlega wykonaniu.

4. Jeżeli decyzja o ukaraniu została wydana przez Szefa Urzędu Ochrony Państwa, odwołanie nie przysługuje, jednakże obwiniony, w terminie 7 dni, może zwrócić się do Szefa Urzędu Ochrony Państwa z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

2. W postępowaniu odwoławczym, w wyjątkowych przypadkach, uznając potrzebę uzupełnienia materiałów postępowania dyscyplinarnego, można dopuścić dowód, jeżeli przyczyni się to do przyspieszenia postępowania.

3. Przeprowadzenie dowodu, o którym mowa w ust. 2, Szef Urzędu Ochrony Państwa powierza wskazanemu funkcjonariuszowi.

1) utrzymaniu orzeczenia w mocy,

2) zmianie orzeczenia albo

3) uchyleniu orzeczenia i skierowaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez przełożonego, z jednoczesnym wskazaniem uchybień.

2. Jeżeli pozwalają na to zebrane dowody, Szef Urzędu Ochrony Państwa zmienia zaskarżone orzeczenie, wydając decyzję odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych przypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania przez przełożonego.

1) oznaczenie organu wydającego decyzję,

2) datę i miejsce wydania orzeczenia,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) wskazanie decyzji, od której złożone zostało odwołanie,

5) treść decyzji wydanej po rozpoznaniu odwołania,

6) uzasadnienie faktyczne i prawne,

7) pouczenie o prawie wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

2. Wykonanie kary zarządza przełożony.

2. Przełożony, który wydał decyzję o ukaraniu, może taką decyzję podać do wiadomości wszystkim lub niektórym funkcjonariuszom jednostki organizacyjnej Urzędu Ochrony Państwa, w której ukarany pełni służbę, mając na uwadze względy wychowawcze lub prewencyjne wydanego orzeczenia.

1) przeprowadzeniu rozmowy i wytknięciu niewłaściwego postępowania - w razie wymierzenia kar upomnienia, nagany i surowej nagany,

2) przeprowadzeniu rozmowy, wytknięciu niewłaściwego postępowania i uprzedzeniu ukaranego o możliwości wymierzenia kary przeniesienia na niższe stanowisko służbowe lub kary surowszej, jeżeli ponownie popełni przewinienie - w razie wymierzenia kary nagany z ostrzeżeniem lub kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku służbowym,

3) wydaniu rozkazu personalnego o mianowaniu na niższe stanowisko służbowe - w razie wymierzenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko,

4) wydaniu rozkazu (zarządzenia) o utracie posiadanego stopnia i powrocie do stopnia bezpośrednio niższego - w razie wymierzenia kary obniżenia stopnia,

5) wydaniu rozkazu (zarządzenia) o utracie przez ukaranego posiadanego stopnia oficerskiego i nadaniu stopnia szeregowego - w razie wymierzenia kary pozbawienia stopnia oficerskiego,

6) przeprowadzeniu rozmowy, wytknięciu niewłaściwego postępowania i ostrzeżeniu, że za ponowne popełnienie przewinienia ukarany może być wydalony ze służby - w razie wymierzenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby,

7) wydaniu rozkazu personalnego o zwolnieniu ze służby - w razie wymierzenia kary wydalenia ze służby,

8) zatrzymaniu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów na okres ustalony w orzeczeniu o ukaraniu - w razie wymierzenia kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów.

2. W razie zwolnienia funkcjonariusza ze służby, Szef Urzędu Ochrony Państwa lub upoważniony przez niego funkcjonariusz przekazuje zatrzymane dokumenty, uprawniające do prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów, organowi właściwemu do wydawania tych dokumentów, z podaniem podstawy prawnej, przyczyn i okoliczności ich zatrzymania.

2. Zatarcie kary dyscyplinarnej nie usuwa skutków wykonania kary.

3. Jeżeli funkcjonariusz popełnił przewinienie dyscyplinarne, za które została mu wymierzona kara dyscyplinarna przed upływem okresu wymaganego do zatarcia uprzedniego ukarania, jest dopuszczalne tylko jednoczesne zatarcie wszystkich ukarań.

1) 3 miesięcy od dnia wykonania kary upomnienia,

2) 6 miesięcy od dnia wykonania kary nagany,

3) 9 miesięcy od dnia wykonania kary surowej nagany i nagany z ostrzeżeniem,

4) 12 miesięcy od dnia wykonania kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku,

5) 15 miesięcy od dnia wykonania kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe oraz obniżenia stopnia,

6) 18 miesięcy od dnia wykonania kary pozbawienia stopnia oficerskiego,

7) 24 miesięcy od dnia wykonania kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby,

8) terminu, na jaki wymierzona została kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów.

2. Przepisów o zatarciu ukarania nie stosuje się w razie wymierzenia kary wydalenia ze służby lub kary pozbawienia stopnia połączonej z karą wydalenia ze służby.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli kara została już wykonana, następuje zatarcie ukarania dyscyplinarnego.

2. Decyzję o zatarciu kary dyscyplinarnej doręcza się funkcjonariuszowi.

1) dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności, okazały się fałszywe,

2) zostały ujawnione istotne dla sprawy nowe fakty lub dowody, które nie były znane w toku postępowania dyscyplinarnego,

3) orzeczenie wydano z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,

4) orzeczenie zostało wydane na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.

2. Wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść ukaranego nie może nastąpić po ustaniu karalności przewinienia.

2. Wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego na korzyść może złożyć, w razie śmierci ukaranego, jego krewny w linii prostej, przysposabiający lub przysposobiony, rodzeństwo oraz małżonek.

2. Wznowienie lub odmowa wznowienia postępowania dyscyplinarnego następuje w drodze postanowienia.

3. Na postanowienie o odmowie wznowienia postępowania zażalenie nie przysługuje.

2. Uchylając zaskarżone orzeczenie, właściwy przełożony może postępowanie umorzyć.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller