Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 121 poz. 1304

Na podstawie art. 250 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy zarządza się, co następuje:

1) osobie pozbawionej wolności – rozumie się przez to tymczasowo aresztowanego, skazanego lub ukaranego.

2) lekarzu więziennym – rozumie się przez to lekarza pełniącego służbę lub zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności,

3) zakładzie karnym – rozumie się przez to także areszt śledczy lub oddział zewnętrzny zakładu karnego albo aresztu śledczego,

4) organie dysponującym – rozumie się przez to organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.

1) badaniem i poradą lekarską,

2) leczeniem,

3) badaniem i terapią psychologiczną,

4) rehabilitacją leczniczą,

5) opieką nad kobietą w okresie ciąży, porodu i połogu oraz nad noworodkiem,

6) badaniem diagnostycznym, w tym analityką medyczną,

7) pielęgnacją chorych,

8) działaniami profilaktycznymi oraz obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi mającymi na celu zapobieganie powstawaniu urazów i chorób,

9) badaniem i leczeniem stomatologicznym oraz świadczeniami z zakresu protetyki,

10) zaopatrzeniem w niezbędne przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze,

11) orzekaniem i opiniowaniem o stanie zdrowia.

2. W terminie 14 dni od dnia przyjęcia wykonuje się: radiologiczne badanie klatki piersiowej, analizę serologiczną w kierunku zakażenia kiłowego, badanie ginekologiczne kobiet, badanie stanu uzębienia.

3. Lekarz więzienny może zlecić przeprowadzenie innych badań niż wymienione w ust. 2, jeżeli jest to uzasadnione stanem zdrowia osoby pozbawionej wolności.

2. O zakresie i częstotliwości badań kontrolnych związanych z leczeniem lub rehabilitacją oraz po powrocie z przepustki decyduje lekarz więzienny.

3. W ramach badania kontrolnego osoby pozbawionej wolności zwalnianej z zakładu karnego lekarz więzienny:

1) przeprowadza badania podmiotowe i przedmiotowe,

2) informuje osobę pozbawioną wolności o potrzebie i możliwości dalszego leczenia lub rehabilitacji,

3) określa zdolność osoby pozbawionej wolności do samodzielnego powrotu do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania,

4) określa zalecenia w sprawie pomocy, jakiej wymaga osoba pozbawiona wolności, niezdolna ze względu na stan zdrowia do samodzielnego powrotu do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania.

2. Lekarz więzienny przyjmuje osoby pozbawione wolności poza ustalonym w porządku wewnętrznym czasem i miejscem przyjęć w razie nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia tych osób.

2. O konieczności umieszczenia osoby pozbawionej wolności w szpitalu zakładu karnego decyduje dyrektor szpitala lub upoważniony przez niego lekarz więzienny.

3. Osobę pozbawioną wolności umieszcza się w szpitalu innego zakładu karnego na umotywowany wniosek lekarza więziennego.

4. Przeniesienie osoby pozbawionej wolności do szpitala następuje po uprzednim uzgodnieniu terminu z dyrektorem szpitala lub upoważnionym przez niego lekarzem więziennym.

5. Transportowanie chorej osoby pozbawionej wolności organizuje się z uwzględnieniem zaleceń lekarskich. Sposób sprawowania opieki zdrowotnej nad chorym podczas transportu określa lekarz więzienny.

2. Leki podaje się w czasie i dawkach wyznaczonych przez lekarza więziennego. W dawce dziennej nie mogą być podawane leki zaliczone do silnie działających, środków odurzających lub substancji psychotropowych.

3. W uzasadnionych wypadkach leki niezaliczone do silnie działających, środków odurzających lub substancji psychotropowych mogą być wydane osobie pozbawionej wolności w ilości równej dawce dziennej lub odpowiadającej całej kuracji, z jednoczesnym pouczeniem o sposobie ich stosowania.

2. Kobieta w okresie połogu przebywa wraz z dzieckiem w oddziale zakładu karnego, o którym mowa w ust. 1, do czasu, gdy stan jej zdrowia oraz noworodka pozwolą na ich wypisanie z tego oddziału.

1) określa wskazania dotyczące miejsca umieszczenia tej osoby w zakładzie karnym, sposobu prowadzenia obserwacji jej zachowania i metod dalszego postępowania,

2) kieruję tę osobę na badania do lekarza psychiatry.

2. W razie stwierdzenia przez lekarza psychiatrę niebędącego lekarzem więziennym zaburzeń stanu zdrowia, o których mowa w art. 31 § 1 Kodeksu karnego, lekarz więzienny informuje dyrektora zakładu karnego o konieczności powiadomienia o tym organu dysponującego.

1) jeżeli sąd zarządził jej badanie psychiatryczne połączone z obserwacją,

2) skierowaną – z zachowaniem zasad określonych w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) – przez lekarza psychiatrę z powodu rozpoznania u niej zaburzeń psychicznych wymagających szpitalnego badania lub leczenia.

2. Termin przyjęcia osoby pozbawionej wolności do oddziału psychiatrycznego szpitala więziennego wyznacza dyrektor szpitala lub ordynator tego oddziału, zawiadamiając o tym odpowiednio sąd lub dyrektora zakładu karnego, w którym osoba pozbawiona wolności przebywa.

2. Jeżeli u osoby, o której mowa w § 15 ust. 1 pkt 2, stwierdzono chorobę uniemożliwiającą dalsze wykonywanie tymczasowego aresztowania lub kary pozbawienia wolności, dyrektor zakładu karnego sporządza wniosek o uchylenie tymczasowego aresztowania lub udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności.

3. Jeżeli u osoby, o której mowa w § 15 ust. 1 pkt 2, stwierdzono konieczność oddziaływania specjalistycznego w terapeutycznym systemie odbywania kary, lekarz więzienny lub psycholog oddziału psychiatrycznego szpitala więziennego sporządza odpowiedni wniosek do komisji penitencjarnej.

2. Jeżeli osoba pozbawiona wolności odmawia przyjmowania posiłków, dokonuje się pomiaru masy jej ciała, ciśnienia tętniczego krwi i tętna.

3. O zakresie i częstotliwości świadczeń zdrowotnych, potrzebie przeprowadzenia specjalistycznych badań diagnostycznych osób, o których mowa w ust. 1 i 2, decyduje lekarz więzienny.

4. Wobec osoby pozbawionej wolności, która po dokonaniu samouszkodzenia ciała i po przetransportowaniu do szpitala więziennego nie wyraża zgody na podjęcie lub kontynuowanie leczenia, lekarz więzienny wydaje zalecenie w sprawie jej osadzenia, wskazując, czy powinna przebywać:

1) w zakładzie karnym, w którym znajduje się szpital więzienny,

2) we właściwym zakładzie karnym, położonym możliwie najbliżej szpitala więziennego,

3) w zakładzie karnym, z którego została skierowana na leczenie szpitalne.

2. Osobę pozbawioną wolności, u której stwierdzono chorobę zakaźną, niezwłocznie izoluje się i kieruje do:

1) wyodrębnionej sali izby chorych, jeżeli nie wymaga leczenia szpitalnego,

2) szpitala więziennego, jeżeli podlega obowiązkowej hospitalizacji.

1) na żądanie organu dysponującego, sądu penitencjarnego albo sędziego penitencjarnego,

2) na polecenie dyrektora zakładu karnego albo naczelnego lekarza okręgowego inspektoratu Służby Więziennej lub naczelnego lekarza więziennictwa,

3) w razie skierowania osoby pozbawionej wolności na badanie w celu ustalenia zdolności do świadczenia pracy lub wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,

4) w związku z ubieganiem się osoby pozbawionej wolności o zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne.

2. Świadectwo lekarskie o stanie zdrowia osoby pozbawionej wolności sporządza lekarz więzienny na podstawie badania lekarskiego, z uwzględnieniem danych zawartych w dokumentacji medycznej.

3. Wzór świadectwa lekarskiego o stanie zdrowia stanowi załącznik do rozporządzenia.

4. W świadectwie lekarskim, sporządzonym na polecenie ustalenia zdolności osoby pozbawionej wolności do udziału w czynnościach procesowych, zawiera się stwierdzenie: „zdolny do udziału w czynnościach procesowych" albo „niezdolny do udziału w czynnościach procesowych od dnia ... do dnia ...".

5. W świadectwie lekarskim, sporządzonym w postępowaniu o uchylenie tymczasowego aresztowania lub udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności z powodu złego stanu zdrowia, zawiera się stwierdzenie:

1) „nie wymaga leczenia" albo

2) „może być leczony w zakładzie karnym", albo

3) „wymaga badań w celu ustalenia wskazań zdrowotnych do ewentualnego uchylenia tymczasowego aresztowania lub udzielenia przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności".

1) stosowania niezbędnych odstępstw od regulaminu wobec: osoby pozbawionej wolności przebywającej w szpitalu więziennym, izbie chorych i leczonej poza nimi, osoby przewlekle chorej, rekonwalescenta, kobiety ciężarnej i karmiącej, osoby skierowanej z terapeutycznego do zwykłego systemu wykonywania kary pozbawienia wolności,

2) zdolności osoby pozbawionej wolności do nauki zawodu,

3) zezwolenia na otrzymanie paczki z lekami i środkami medycznymi oraz na otrzymywanie, ze względu na stan zdrowia, paczek o większym ciężarze, oraz na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych, a także w wypadkach budzących wątpliwości co do przydatności do spożycia artykułów żywnościowych przesyłanych w paczkach,

4) dopuszczalności wymierzenia i wykonywania kary dyscyplinarnej umieszczenia w celi izolacyjnej,

5) wymierzenia kar dyscyplinarnych: pozbawienia możliwości otrzymania paczek żywnościowych, pozbawienia lub ograniczenia możliwości dokonywania zakupów artykułów żywnościowych lub wyrobów tytoniowych – osobie pozbawionej wolności, której wcześniej ze względów zdrowotnych przyznano dietę albo zezwolono na dodatkowe zakupy lub otrzymywanie paczek o większym ciężarze,

6) zasadności – ze względu na stan zdrowia – odroczenia, przerwania lub zmiany na inne wymierzonych lub wykonywanych kar dyscyplinarnych,

7) oceny stanu zdrowia osoby pozbawionej wolności, wobec której zastosowano środek przymusu bezpośredniego,

8) zdolności osoby pozbawionej wolności do transportowania.

2. Opinie dołącza się do dokumentacji medycznej osoby pozbawionej wolności lub do innej dokumentacji dotyczącej spraw, o których mowa w ust. 1.

Minister Sprawiedliwości: S. Iwanicki

Załącznik do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 27 września 2001 r. (poz. 1304)