Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 118 poz. 1267

Na podstawie art. 3a oraz art. 5a ust. 4 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o ochronie roślin uprawnych (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 751 i Nr 101, poz. 1178 oraz z 2001 r. Nr 22, poz. 248 i Nr 76, poz. 811) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe sposoby zwalczania oraz zapobiegania rozprzestrzenianiu się czynnika chorobotwórczego Synchytrium endobioticum – wywołującego chorobę rak ziemniaka, czynnika chorobotwórczego Clavibacter michiganensis spp. Sepedonicus – wywołującego chorobę bakterioza pierścieniowa ziemniaka oraz szkodników: mątwika ziemniaczanego (Globodera rostochiensis) i mątwika agresywnego (Globodera pallida),

2) szczegółowe zasady wyznaczania stref porażenia oraz stref bezpieczeństwa w związku z wystąpieniem organizmów szkodliwych, wymienionych w pkt 1.

2. W przypadku stwierdzenia porażenia co najmniej jednej bulwy ziemniaka w partii składowanych ziemniaków strefa porażenia obejmuje grunty, z których te ziemniaki pochodzą.

3. Strefa bezpieczeństwa obejmuje grunty położone wokół strefy porażenia, na których istnieje prawdopodobieństwo występowania organizmów szkodliwych, o których mowa w § 1 pkt 1.

2. W strefie porażenia zwalcza się samosiewy ziemniaków oraz inne rośliny z rodziny psiankowatych.

2. Po wyznaczeniu strefy porażenia określa się patotyp raka ziemniaka.

3. Strefę bezpieczeństwa wyznacza się na odległość 300 m od zewnętrznej granicy strefy porażenia, z wyłączeniem obszarów, na których nie istnieje prawdopodobieństwo rozprzestrzenienia się raka ziemniaka.

1) nie są wprowadzane do obrotu, z wyjątkiem sprzedaży zakładowi przemysłowemu przerabiającemu ziemniaki, jeżeli technologia przerobu gwarantuje zniszczenie czynnika chorobotwórczego,

2) mogą być wykorzystane na własne potrzeby, po uprzednim ugotowaniu,

3) nie mogą być użyte do sadzenia.

2. Inne płody rolne można wywozić ze strefy porażenia po uprzednim ich oczyszczeniu z przylegającej do nich gleby.

3. W strefie bezpieczeństwa uprawia się wyłącznie odmiany ziemniaka nieprzeznaczone do sadzenia, charakteryzujące się wysokim stopniem odporności na występujący patotyp raka ziemniaka.

4. Sadzeniaki ziemniaka mogą być uprawiane w strefie porażenia i w strefie bezpieczeństwa po upływie 5 lat od dnia zniesienia tych stref.

1) nie są wprowadzane do obrotu, z wyjątkiem sprzedaży zakładowi przemysłowemu przerabiającemu ziemniaki, jeżeli technologia przerobu gwarantuje zniszczenie czynnika chorobotwórczego,

2) mogą być wykorzystane na własne potrzeby, po uprzednim ugotowaniu,

3) nie mogą być użyte do sadzenia.

2. Łęty ziemniaków pochodzące z gruntów zarażonych bakteriozą pierścieniową ziemniaka zbiera się i spala na tym gruncie.

1) nie są wprowadzane do obrotu, z wyjątkiem sprzedaży zakładowi przemysłowemu przerabiającemu ziemniaki, jeżeli technologia przerobu gwarantuje zniszczenie szkodnika,

2) mogą być wykorzystane na własne potrzeby.

1) nie uprawia się ziemniaków, pomidorów, papryki, oberżyny oraz innych roślin z rodziny psiankowatych, przez okres 5 lat od dnia, w którym stwierdzono występowanie mątwika ziemniaczanego lub mątwika agresywnego, z zastrzeżeniem ust. 2,

2) nie uprawia się, nie przechowuje w glebie i nie składuje innych roślin przeznaczonych do sadzenia na gruntach niezarażonych.

2. W strefie porażenia dopuszcza się uprawianie odmian ziemniaka odpornych na występujący patotyp szkodników, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli:

1) odmiany te przeznaczone są do konsumpcji lub przerobu przemysłowego,

2) uprzednio przeprowadzono odkażanie gleby.

2. Grunty, na których uprawiane są ziemniaki sadzeniaki, powinny być wolne od cyst zawierających żywe jaja i larwy mątwika ziemniaczanego lub mątwika agresywnego, co stwierdza wojewódzki inspektor ochrony roślin w świadectwie zdrowotności.

3. Świadectwo zdrowotności, o którym mowa w ust. 2, wojewódzki inspektor ochrony roślin wydaje od dnia 15 września roku poprzedzającego sadzenie ziemniaków do dnia 30 marca roku, w którym ziemniaki będą sadzone.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi: A. Balazs