Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 118 poz. 1264

Na podstawie art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388) zarządza się, co następuje:

2. Niedopuszczalne jest łączenie mandatu członka komisji i funkcji rzecznika dyscyplinarnego.

1) obwiniony zmarł,

2) nastąpiło przedawnienie, o którym mowa w art. 39a ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, zwanej dalej „ustawą”,

3) postępowanie dyscyplinarne co do tego samego czynu tej samej osoby jest w toku lub zostało prawomocnie zakończone,

4) szkodliwość społeczna czynu jest znikoma.

2. Jeżeli podstawą umorzenia postępowania dyscyplinarnego była śmierć obwinionego, na żądanie jego małżonka, krewnego w linii prostej, brata lub siostry, zgłoszone w terminie roku od dnia śmierci obwinionego, komisja dyscyplinarna wydaje na posiedzeniu niejawnym postanowienie o podjęciu postępowania; w takim przypadku postępowanie dyscyplinarne prowadzi się nadal z udziałem ustanowionego przez jedną z tych osób obrońcy z wyboru albo ustanowionego przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej obrońcy z urzędu.

2. Dyrektor jednostki badawczo-rozwojowej przedstawia organowi sprawującemu nadzór nad jednostką kandydatów na członków komisji dyscyplinarnej spośród mianowanych pracowników naukowych zatrudnionych w tej jednostce.

3. Komisję dyscyplinarną w liczbie siedmiu osób, w tym przewodniczącego i jego zastępców, powołuje się na okres czterech lat.

4. Komisja dyscyplinarna obraduje na posiedzeniach.

5. Z posiedzeń komisji dyscyplinarnej sporządza się protokół. Protokół podpisują wszyscy członkowie komisji obecni na posiedzeniu.

6. Komisja dyscyplinarna podejmuje rozstrzygnięcia w głosowaniu tajnym, większością głosów.

2. Członków wspólnej komisji dyscyplinarnej, w tym przewodniczącego i jego zastępców, powołuje, spośród mianowanych pracowników naukowych zatrudnionych w jednostkach badawczo-rozwojowych, dla których tworzy się komisję, organ sprawujący nadzór nad tymi jednostkami.

3. Liczba członków wchodzących w skład wspólnej komisji dyscyplinarnej z poszczególnych jednostek badawczo-rozwojowych jest proporcjonalna do liczby zatrudnionych w nich mianowanych pracowników naukowych, z tym że każda jednostka badawczo-rozwojowa jest reprezentowana w składzie komisji przez co najmniej jednego członka komisji.

4. Do składu orzekającego we wspólnych komisjach dyscyplinarnych wchodzi co najmniej jeden pracownik jednostki badawczo-rozwojowej lub członek rady naukowej jednostki zatrudniającej pracownika, przeciwko któremu toczy się postępowanie dyscyplinarne.

2. Wyższą komisję dyscyplinarną w liczbie dwunastu członków powołuje się na okres czterech lat.

3. Minister właściwy do spraw nauki wyznacza spośród członków wyższej komisji dyscyplinarnej przewodniczącego komisji oraz jego zastępcę.

4. Do trybu pracy wyższej komisji dyscyplinarnej stosuje się § 5 ust. 4–6.

5. Obsługę prac wyższej komisji dyscyplinarnej zapewnia minister właściwy do spraw nauki.

2. Mandat członka komisji dyscyplinarnej wygasa:

1) w razie śmierci,

2) jeżeli członek komisji przestał spełniać warunki określone w § 5 ust. 2 lub § 8 ust. 1,

3) jeżeli toczące się przeciwko członkowi komisji postępowanie karne lub dyscyplinarne zakończy się prawomocnym orzeczeniem skazującym.

1) niewykonywania obowiązków,

2) choroby uniemożliwiającej mu sprawowanie funkcji członka komisji,

3) złożenia rezygnacji.

2. W przypadku wygaśnięcia mandatu członka lub odwołania członka komisji przed upływem kadencji, właściwy organ powołuje nowego członka komisji na okres do końca kadencji.

2. Wydatki związane z działalnością wyższej komisji dyscyplinarnej są pokrywane ze środków ujętych w budżecie państwa w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw nauki.

2. Minister właściwy do spraw nauki wyznacza rzecznika dyscyplinarnego do udziału w postępowaniu przed wyższą komisją dyscyplinarną.

3. W przypadku powołania wspólnej komisji dyscyplinarnej, o której mowa w § 6 ust. 1, rzecznika dyscyplinarnego wyznacza organ sprawujący nadzór nad jednostkami badawczo-rozwojowymi spośród kandydatów wskazanych przez dyrektorów zainteresowanych jednostek.

1) wszczynanie i prowadzenie postępowania wyjaśniającego na polecenie dyrektora jednostki badawczo-rozwojowej oraz informowanie go o dokonanych ustaleniach,

2) zawiadamianie osoby, przeciwko której toczy się postępowanie, o jego wszczęciu,

3) składanie komisji dyscyplinarnej wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego,

4) wydawanie postanowień o umorzeniu postępowania wyjaśniającego za zgodą dyrektora jednostki badawczo-rozwojowej,

5) uczestniczenie w posiedzeniach i w rozprawach komisji dyscyplinarnej,

6) składanie wniosków o umorzenie postępowania dyscyplinarnego,

7) popieranie wniosku o ukaranie przed komisją dyscyplinarną oraz występowanie z wnioskami dotyczącymi wymiaru kar dyscyplinarnych,

8) wnoszenie zażaleń i odwołań od postanowień i orzeczeń komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji oraz od postanowień przewodniczącego komisji.

2. W sprawach wymienionych w ust. 1 pkt 3 i 6–8 rzecznik dyscyplinarny działa zgodnie z poleceniami organu, który go wyznaczył.

2. Niedających się usunąć wątpliwości nie wolno rozstrzygać na niekorzyść obwinionego.

3. Obwinionemu przysługuje prawo do obrony i do wyznaczenia obrońcy.

2. W razie otrzymania wiadomości o przewinieniu zarzucanym przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej lub rzecznikowi dyscyplinarnemu, dyrektor jednostki badawczo-rozwojowej zawiadamia o tym organ sprawujący nadzór nad jednostką oraz ministra właściwego do spraw nauki.

3. W toku postępowania wyjaśniającego rzecznik dyscyplinarny może przesłuchiwać osobę, której postępowanie dotyczy, świadków i biegłych, jak również przeprowadzać wszelkie inne dowody, konieczne do wyjaśnienia sprawy.

4. Do wzywania i przesłuchiwania obwinionego, świadków i biegłych oraz przeprowadzania innych dowodów w postępowaniu wyjaśniającym stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego.

5. W sprawach przeciwko przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej lub rzecznikowi dyscyplinarnemu uprawnienia dyrektora określone w ust. 1 przysługują organowi sprawującemu nadzór nad tą jednostką. Czynności rzecznika dyscyplinarnego wykonuje w stosunku do tych osób rzecznik dyscyplinarny przy wyższej komisji dyscyplinarnej, a w stosunku do rzecznika przy wyższej komisji dyscyplinarnej – rzecznik dyscyplinarny wyznaczony przez organ sprawujący nadzór nad jednostką.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:

1) dane osoby, której postępowanie dotyczy:

a) imię i nazwisko,

b) tytuł i stopień naukowy,

c) stanowisko służbowe,

d) miejsce pracy,

2) dokładne określenie zarzucanego czynu ze wskazaniem czasu i miejsca jego popełnienia,

3) wykaz zawierający imiona i nazwiska oraz adresy świadków, którzy mają być wezwani na rozprawę, jak również wskazanie innych dowodów; do wykazu może być dołączony wniosek o zaniechanie wezwania na rozprawę świadków przesłuchanych w toku postępowania wyjaśniającego i o odczytanie ich zeznań na rozprawie,

4) proponowany rodzaj i wymiar kary dyscyplinarnej,

5) uzasadnienie oparte na wynikach postępowania wyjaśniającego.

2. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej wyznacza skład orzekający.

3. Skład orzekający na posiedzeniu niejawnym wydaje postanowienie o:

1) wyznaczeniu terminu rozprawy albo

2) zwrocie wniosku w celu uzupełnienia przez rzecznika dyscyplinarnego postępowania wyjaśniającego, wskazując kierunek uzupełnienia i termin zakończenia tego postępowania, nie dłuższy niż 30 dni, albo

3) umorzeniu postępowania w przypadkach wymienionych w § 4 ust. 1.

4. Odpisy postanowień wydanych na posiedzeniu niejawnym doręcza się rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu.

5. Obwinionemu doręcza się, wraz z odpisem postanowienia komisji o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego, odpis wniosku rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i o ukaranie.

2. Skład orzekający może z urzędu dopuścić dowód z zeznań świadków i opinii biegłych oraz przeprowadzić inne dowody.

1) obwinionego,

2) świadków i biegłych.

2. Obwinionemu doręcza się wraz z wezwaniem:

1) listę członków składu orzekającego,

2) pouczenie o przysługujących mu uprawnieniach i skutkach niestawiennictwa na rozprawę określonych w § 31 ust. 3.

3. Termin rozprawy powinien być tak wyznaczony, aby między doręczeniem obwinionemu wezwania na rozprawę a dniem rozprawy upłynęło co najmniej 14 dni. W razie niezachowania tego terminu, rozprawa na wniosek obwinionego lub jego obrońcy może być odroczona.

4. Po wydaniu postanowienia o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego obwiniony i jego obrońca mogą w obecności osoby upoważnionej lub przewodniczącego składu orzekającego przeglądać akta sprawy oraz sporządzać wypisy i notatki.

2. Wniosek o wyłączenie od rozpoznania sprawy może również złożyć, z przyczyn określonych w ust. 1, członek składu orzekającego.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinien być zgłoszony nie później niż przed rozpoczęciem rozprawy.

2. W uzasadnionych przypadkach skład orzekający może wyłączyć jawność rozprawy. Ogłoszenie orzeczenia jest jawne.

2. Rozprawa rozpoczyna się od sprawdzenia obecności wezwanych osób. Przewodniczący zarządza opuszczenie sali przez świadków, odczytuje wniosek o wszczęcie postępowania i o ukaranie, zarządza wysłuchanie obwinionego, przesłuchanie świadków i biegłych oraz zarządza przeprowadzenie innych dowodów. Świadka przesłuchuje się podczas nieobecności tych świadków, którzy nie złożyli jeszcze zeznań.

3. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawę obwinionego, któremu wezwanie doręczono we właściwym terminie, lub jego obrońcy nie wstrzymuje rozpoznania sprawy.

4. W razie uznania niestawiennictwa obwinionego za usprawiedliwione skład orzekający odracza rozprawę i wyznacza nowy termin.

5. W razie niemożności stawienia się świadków lub złożenia przez nich zeznań odmiennej treści niż w postępowaniu wyjaśniającym, na rozprawie odczytuje się ich zeznania w części lub w całości z akt postępowania wyjaśniającego.

6. Przed przystąpieniem do przesłuchania świadka lub biegłego przewodniczący uprzedza go o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

7. Obwiniony, jego obrońca i rzecznik dyscyplinarny mają prawo zadawać pytania świadkom i biegłym oraz wypowiadać się co do każdego zeznania świadka, opinii biegłego lub innego dowodu.

8. Po zakończeniu postępowania dowodowego przewodniczący składu orzekającego udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu oraz obrońcy i obwinionemu, przy czym obwinionemu przysługuje zawsze głos ostatni.

2. Na postanowienie o uzupełnieniu postępowania, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje stronom zażalenie.

3. Po uzupełnieniu postępowania rzecznik dyscyplinarny przedstawia komisji wyniki postępowania uzupełniającego.

2. Protokół podpisują przewodniczący składu orzekającego i protokolant.

3. Protokół może być sprostowany lub uzupełniony na wniosek rzecznika dyscyplinarnego, obwinionego lub obrońcy.

2. Narada i głosowanie są tajne. Oprócz członków składu orzekającego może być przy nich obecny tylko protokolant.

3. Narada i głosowanie odbywają się osobno co do winy i osobno co do kary. Przewodniczący składu orzekającego głosuje ostatni.

2. Przegłosowany członek składu orzekającego ma prawo zaznaczyć na orzeczeniu swoje zdanie odrębne i złożyć na piśmie jego uzasadnienie w ciągu 7 dni od dnia ogłoszenia orzeczenia.

2. Skład orzekający wydaje orzeczenie o:

1) ukaraniu, w którym uznaje obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierza jedną z kar dyscyplinarnych, albo

2) uniewinnieniu obwinionego od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, albo

3) umorzeniu postępowania dyscyplinarnego, gdy okaże się, że:

a) czyn popełniony przez obwinionego nie jest przewinieniem dyscyplinarnym,

b) powstały okoliczności, o których mowa w § 4 ust. 1.

3. Przy wymiarze kary bierze się pod uwagę stopień winy, szkodliwość społeczną i skutki czynu oraz postawę etyczną obwinionego, a także jego zachowanie się przed i po popełnieniu przewinienia.

4. Jeżeli obwiniony dopuścił się kilku przewinień, wymierza się jedną karę za wszystkie czyny łącznie.

1) nazwę komisji dyscyplinarnej, datę i miejsce rozpoznania, numer sprawy oraz datę wydania orzeczenia,

2) tytuły i stopnie naukowe oraz imiona i nazwiska członków składu orzekającego, rzecznika dyscyplinarnego i protokolanta,

3) tytuł i stopień naukowy, imię i nazwisko, stanowisko służbowe, miejsce i datę urodzenia obwinionego,

4) dokładne określenie czynu popełnionego przez obwinionego,

5) rozstrzygnięcie komisji dyscyplinarnej,

6) pouczenie o prawie wniesienia odwołania do wyższej komisji dyscyplinarnej.

2. Uzasadnienie orzeczenia sporządza się na piśmie w terminie 7 dni od dnia jego ogłoszenia.

3. Uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać ustalenia faktyczne przez wskazanie, jakie fakty skład orzekający uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym, a także przytoczenie okoliczności, jakie skład orzekający wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Uzasadnienie powinno także wskazać podstawę prawną.

4. Orzeczenie i uzasadnienie podpisują wszyscy członkowie składu orzekającego.

2. W uzasadnionych przypadkach ogłoszenie orzeczenia może być odroczone, nie dłużej niż na 7 dni, przy czym dzień i godzina ogłoszenia powinny być podane na rozprawie.

3. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego poucza obwinionego o trybie i terminie wniesienia odwołania.

4. Orzeczenie komisji dyscyplinarnej wraz z uzasadnieniem doręcza się obwinionemu oraz jego obrońcy, rzecznikowi dyscyplinarnemu, organowi sprawującemu nadzór nad jednostką badawczo-rozwojową, dyrektorowi jednostki badawczo-rozwojowej, w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia orzeczenia.

2. Odwołanie w dwóch egzemplarzach wnosi się do wyższej komisji dyscyplinarnej za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała orzeczenie, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem. Po przyjęciu odwołania przewodniczący komisji przesyła je niezwłocznie wraz z aktami sprawy do wyższej komisji dyscyplinarnej.

3. Odwołanie może być cofnięte najpóźniej przed rozpoczęciem rozprawy odwoławczej. Cofnięcie odwołania wniesionego na korzyść obwinionego, jeżeli on sam nie złożył odwołania, może nastąpić tylko za jego zgodą.

4. Orzeczenie komisji, od którego nie zostało w przewidzianym terminie wniesione odwołanie, staje się prawomocne i podlega wykonaniu.

2. Skład orzekający wyższej komisji dyscyplinarnej, na posiedzeniu niejawnym, wyznacza termin rozprawy, rozstrzyga o konieczności wezwania świadków lub dopuszczenia innych dowodów wskazanych w odwołaniu. Przepisy § 26 stosuje się odpowiednio.

2. Przewodniczący wyższej komisji dyscyplinarnej na wniosek obwinionego lub rzecznika dyscyplinarnego może przywrócić uchybiony termin, jeżeli uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło wskutek niezawinionej przez niego przeszkody.

3. Wniosek o przywrócenie terminu składa się do wyższej komisji dyscyplinarnej wraz z odwołaniem, za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała zaskarżone orzeczenie, w terminie 14 dni od dnia ustania przeszkody.

4. Na postanowienie odmawiające przywrócenia terminu przysługuje zażalenie do wyższej komisji dyscyplinarnej. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

2. Rzecznik dyscyplinarny, obwiniony i jego obrońca mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie lub na piśmie.

3. Przed zakończeniem rozprawy odwoławczej przewodniczący składu orzekającego udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu, obwinionemu i obrońcy, przy czym pierwszy głos przysługuje stronie, która wniosła odwołanie.

1) utrzymuje w mocy orzeczenie, od którego wniesiono odwołanie, albo

2) uchyla orzeczenie w całości lub w części i wydaje nowe orzeczenie w tym zakresie, albo

3) uchyla orzeczenie w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, albo

4) umarza postępowanie, jeżeli okaże się, że zachodzą okoliczności przewidziane w § 4 ust. 1.

2. Wyższa komisja dyscyplinarna może orzec karę surowszą od orzeczonej przez komisję dyscyplinarną tylko wówczas, gdy orzeczenie zostało zaskarżone przez rzecznika dyscyplinarnego.

2. Wykonywanie orzeczeń, o których mowa w ust. 1, zarządza organ sprawujący nadzór nad jednostką, w której jest zatrudniony pracownik naukowy. Karę wykonuje dyrektor jednostki.

2. Kary dyscyplinarne określone w art. 39b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy ulegają zatarciu, a odpis orzeczenia dołączony do akt osobowych podlega zniszczeniu po upływie 3 lat od dnia doręczenia prawomocnego orzeczenia o ukaraniu. Na wniosek ukaranego zatarcie może nastąpić po upływie 2 lat.

3. Jeżeli w okresie przed zatarciem kary dyscyplinarnej pracownik naukowy będzie ponownie ukarany dyscyplinarnie, termin 3 lat, o którym mowa w ust. 2, liczy się od dnia doręczenia prawomocnego orzeczenia o ponownym ukaraniu.

4. W przypadku kary dyscyplinarnej określonej w art. 39b ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy zatarcie oraz zniszczenie odpisu orzeczenia następuje po upływie 3 lat od dnia upływu okresu, na który kara została orzeczona, albo okresu, o którym mowa w art. 39b ust. 2 ustawy.

5. O zatarciu kary, o której mowa w art. 39b ust. 1 pkt 4 ustawy, orzeka na posiedzeniu niejawnym wyższa komisja dyscyplinarna.

Minister Nauki: A. Wiszniewski