Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 38 poz. 454

Na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 i Nr 120, poz. 1268) zarządza się, co następuje:

1) sposób zakładania ewidencji gruntów i budynków, zwanej dalej „ewidencją",

2) sposób prowadzenia ewidencji oraz szczegółowe zasady wymiany danych ewidencyjnych,

3) szczegółowy zakres informacji objętych ewidencją oraz zakres informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości,

4) sposób i terminy sporządzania powiatowych, wojewódzkich i krajowych zestawień zbiorczych danych objętych ewidencją,

5) rodzaje budynków i lokali, których nie wykazuje się w ewidencji.

1) ustawa – ustawę z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne,

2) jednostka organizacyjna – państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej,

3) osoba – osoby fizyczne i osoby prawne,

4) budynek – obiekt budowlany, który jest budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury, wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z 1996 r. Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 769 oraz z 1998 r. Nr 99, poz. 632 i Nr 106, poz. 668),

5) lokal – samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903),

6) wartość gruntu, wartość budynku i wartość lokalu – wartość katastralną nieruchomości lub jej części składowej ustaloną na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543).

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) właścicielu, użytkowniku wieczystym, użytkowniku, władającym – należy przez to rozumieć również odpowiednio współwłaściciela, współużytkownika wieczystego, współużytkownika, współwładającego,

2) staroście – należy przez to rozumieć również prezydenta miasta na prawach powiatu.

1) potrzeb związanych z wykonywaniem zadań wymienionych w art. 21 ustawy,

2) istniejącego podziału kraju dla celów ewidencji, opartego na zasadniczym trójstopniowym podziale terytorialnym państwa.

2. Komputerowe bazy danych ewidencyjnych stanowią integralną część państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

1) jednostka ewidencyjna,

2) obręb ewidencyjny,

3) działka ewidencyjna.

2. W miastach, w których utworzone zostały dzielnice, jako jednostki pomocnicze gminy, jednostką ewidencyjną może być obszar dzielnicy lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic.

3. Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz identyfikator krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju, prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

2. Przy projektowaniu przebiegu granic obrębów uwzględnia się podział na rejony statystyczne i obwody spisowe.

3. Granice obrębów wiejskich powinny być zgodne z granicami wsi i sołectw.

4. Granice obrębów na obszarach miast powinny być zgodne z granicami dzielnic i w miarę możliwości pokrywać się z granicami osiedli i zespołów urbanistycznych oraz naturalnymi granicami wyznaczonymi w szczególności przez cieki, ulice, linie kolejowe i inne obiekty fizjograficzne.

5. Na odcinkach wybrzeża morskiego granice obrębów powinny być zgodne z linią podstawową morza terytorialnego.

6. Teren zamknięty, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy, może stanowić odrębny obręb ewidencyjny zastrzeżony ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa.

7. Obręb w jednostce ewidencyjnej jest określony przez jego nazwę i numer lub wyłącznie przez numer.

2. Wyniki ustaleń, o których mowa w ust. 1, wykazuje się na mapie przeglądowej sporządzonej, w zależności od wielkości obszaru, w skali 1:10 000 lub 1:25 000.

2. Sąsiadujące ze sobą działki ewidencyjne, będące przedmiotem tych samych praw oraz władania tych samych osób lub jednostek organizacyjnych, wykazuje się w ewidencji jako odrębne działki ewidencyjne, jeżeli:

1) wyodrębnione zostały w wyniku podziału nieruchomości, a materiały powstałe w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych związanych z tym podziałem przyjęte zostały do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,

2) są wyszczególnione w istniejących dokumentach określających stan prawny nieruchomości, a w szczególności w księgach wieczystych, zbiorach dokumentów, aktach notarialnych, prawomocnych orzeczeniach sądowych i ostatecznych decyzjach administracyjnych, a jednocześnie są działkami gruntu lub działkami budowlanymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami,

3) obejmują grunty zajęte pod drogi publiczne, linie kolejowe, wody śródlądowe, rowy, a ich wyróżnienie w postaci odrębnych działek jest celowe ze względu na odrębne oznaczenia tych gruntów w innych ewidencjach i rejestrach publicznych bądź ze względu na ich różne nazwy urzędowe.

3. W razie wzajemnego przecinania się linii kolejowych, dróg publicznych, morskich wód wewnętrznych oraz wód śródlądowych, przy ustalaniu granic działek ewidencyjnych stosuje się następujące zasady:

1) morskie wody wewnętrzne oraz wody śródlądowe, z wyjątkiem wód płynących rurociągami lub krytymi kanałami, dzielą linie kolejowe i drogi publiczne na odrębne działki ewidencyjne,

2) linie kolejowe dzielą drogi publiczne na odrębne działki ewidencyjne,

3) drogi wyższej kategorii dzielą drogi niższej kategorii na odrębne działki ewidencyjne.

4. W obszarze obrębu działka ewidencyjna jest wyróżniana przez jej numer, który ma postać liczby naturalnej.

5. W razie podziału nieruchomości, nowo powstałe działki ewidencyjne oznacza się numerami w postaci ułamka q/p, w którym q jest liczbą naturalną oznaczającą numer działki ewidencyjnej pierwotnej podlegającej podziałowi, zaś p jest najmniejszą liczbą naturalną umożliwiającą wyróżnienie każdej nowej działki ewidencyjnej.

6. W przypadku połączenia działek ewidencyjnych nowo powstałą działkę ewidencyjną oznacza się kolejną, niewykorzystaną w danym obrębie, liczbą naturalną.

1) dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków oraz lokali,

2) dane dotyczące właścicieli nieruchomości.

2. W przypadkach braku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, w ewidencji wykazuje się dane osób i jednostek organizacyjnych, które tymi nieruchomościami władają.

1) dane dotyczące:

a) użytkowników wieczystych gruntów,

b) jednostek organizacyjnych sprawujących zarząd lub trwały zarząd nieruchomościami,

c) państwowych osób prawnych, którym Skarb Państwa powierzył w stosunku do jego nieruchomości wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych,

d) organów administracji publicznej, które gospodarują nieruchomościami wchodzącymi w skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa oraz gminnych, powiatowych i wojewódzkich zasobów nieruchomości,

e) użytkowników gruntów państwowych i samorządowych,

2) dane dotyczące osób i jednostek organizacyjnych, które władają gruntami na podstawie umów dzierżawy, zwanych dalej „dzierżawcami", zgłoszonych do ewidencji stosownie do art. 28 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25, Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 756, z 1999 r. Nr 60, poz. 636 i z 2000 r. Nr 45, poz. 531),

3) opis praw: osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w pkt 1 i 2 oraz w § 10 ust. 1 pkt 2, do gruntów, budynków i lokali,

4) informacje o dokumentach, które stanowiły podstawę do sporządzenia opisu, o którym mowa w pkt 3,

5) datę i zegarowy czas wpisania danych do bazy danych,

6) datę ostatniej weryfikacji danych.

2. Dane ewidencyjne o gruntach będących przedmiotem dzierżawy oraz o dzierżawcach ujawnia się w ewidencji wyłącznie na wspólny wniosek podmiotów, które zawarty umowę dzierżawy.

1) wpisów dokonanych w księgach wieczystych,

2) prawomocnych orzeczeń sądowych,

3) umów zawartych w formie aktów notarialnych, dotyczących ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości, z wyłączeniem umów dotyczących użytkowania wieczystego gruntów i własności lokali,

4) ostatecznych decyzji administracyjnych,

5) dyspozycji zawartych w aktach normatywnych,

6) umów dzierżawy, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 2.

2. O wykazaniu w ewidencji osób i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 ust. 2, orzeka starosta w drodze decyzji.

2. Odrębną jednostkę rejestrową gruntów tworzą również położone w granicach jednego obrębu:

1) działki stanowiące część nieruchomości, jeżeli:

a) związane jest z nimi inne niż własność prawo rzeczowe,

b) zostały przekazane w zarząd lub trwały zarząd,

c) wchodzą w skład gospodarstwa rolnego, w rozumieniu przepisów o podatku rolnym,

2) działki o nieuregulowanym stanie prawnym, stanowiące przedmiot odrębnego władania,

3) działki stanowiące część nieruchomości, będące przedmiotem umowy dzierżawy.

3. Jednostki rejestrowe gruntów skupiające działki ewidencyjne wchodzące w skład gospodarstw rolnych wyróżnia się w ewidencji przy pomocy odpowiedniego numeru identyfikacyjnego REGON, o którym mowa w przepisach o statystyce publicznej, zwanego dalej „numerem REGON".

2. Odrębną jednostkę rejestrową budynków tworzą również budynki, o których mowa w ust. 1, z którymi związane jest inne prawo rzeczowe niż własność.

2. Odrębną jednostkę rejestrową lokali tworzą również lokale, o których mowa w ust. 1, z którymi związane jest inne prawo rzeczowe niż własność i inny władający oprócz właściciela.

2. Identyfikatory obiektów bazy danych ewidencyjnych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

1) grupa 1 – Skarb Państwa, jeżeli nie występuje w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

2) grupa 2 – Skarb Państwa, jeżeli występuje w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

3) grupa 3 – jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe osoby prawne,

4) grupa 4 – gminy i związki międzygminne, jeżeli nie występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

5) grupa 5 – gminy i związki międzygminne, jeżeli występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

6) grupa 6 – jednoosobowe spółki jednostek samorządu terytorialnego i inne osoby prawne, których organami założycielskimi są organy samorządu terytorialnego,

7) grupa 7 – osoby fizyczne,

8) grupa 8 – spółdzielnie,

9) grupa 9 – kościoły i związki wyznaniowe,

10) grupa 10 – wspólnoty gruntowe,

11) grupa 11 – powiaty i związki powiatów, jeżeli nie występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

12) grupa 12 – powiaty i związki powiatów, jeżeli występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

13) grupa 13 – województwa, jeżeli nie występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

14) grupa 14 – województwa, jeżeli występują w zbiegu z użytkownikami wieczystymi,

15) grupa 15 – spółki prawa handlowego i inne podmioty ewidencyjne niewymienione w pkt 1–14.

1) podgrupa 1.1 – Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa,

2) podgrupa 1.2 – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe,

3) podgrupa 1.3 – państwowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, z wyłączeniem Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe,

4) podgrupa 1.4 – organy administracji publicznej gospodarujące zasobem nieruchomości Skarbu Państwa,

5) podgrupa 1.5 – Agencja Mienia Wojskowego,

6) podgrupa 1.6 – Wojskowa Agencja Mieszkaniowa,

7) podgrupa 1.7 – osoby i jednostki organizacyjne niewymienione w pkt 1–6.

2. Użytkowników wieczystych gruntów należących do Skarbu Państwa, jako podmiotu ewidencyjnego zaliczonego do 2 grupy rejestrowej, dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 2.1 – osoby fizyczne,

2) podgrupa 2.2 – państwowe osoby prawne,

3) podgrupa 2.3 – spółdzielnie mieszkaniowe,

4) podgrupa 2.4 – inne osoby, niewymienione w pkt 1–3.

3. Osoby, organy i jednostki organizacyjne, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1, posiadające prawa do nieruchomości należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 4 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 4.1 – organy gmin gospodarujące gminnymi zasobami nieruchomości,

2) podgrupa 4.2 – jednostki organizacyjne gmin i związków międzygminnych,

3) podgrupa 4.3 – osoby i jednostki organizacyjne niewymienione w pkt 1 i 2.

4. Użytkowników wieczystych gruntów należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 5 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 5.1 – osoby fizyczne,

2) podgrupa 5.2 – gminne osoby prawne,

3) podgrupa 5.3 – spółdzielnie mieszkaniowe,

4) podgrupa 5.4 – inne osoby, niewymienione w pkt 1–3.

5. Podmioty ewidencyjne zaliczone do 6 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 6.1 – jednoosobowe spółki gmin i inne gminne osoby prawne,

2) podgrupa 6.2 – jednoosobowe spółki powiatów i inne powiatowe osoby prawne,

3) podgrupa 6.3 – jednoosobowe spółki województw i inne wojewódzkie osoby prawne.

6. Podmioty ewidencyjne zaliczone do 7 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 7.1 – osoby fizyczne – właściciele i władający gruntami wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych,

2) podgrupa 7.2 – osoby fizyczne – właściciele i władający gruntami niewchodzącymi w skład gospodarstw rolnych.

7. Podmioty ewidencyjne zaliczone do 8 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 8.1 – rolnicze spółdzielnie produkcyjne,

2) podgrupa 8.2 – spółdzielnie mieszkaniowe,

3) podgrupa 8.3 – inne spółdzielnie, niewymienione w pkt 1 i 2.

8. Osoby, organy i jednostki organizacyjne, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1, posiadające prawa do nieruchomości należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 11 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 11.1 – organy powiatów gospodarujące powiatowymi zasobami nieruchomości,

2) podgrupa 11.2 – jednostki organizacyjne powiatów i związków powiatów,

3) podgrupa 11.3 – osoby i jednostki organizacyjne niewymienione w pkt 1 i 2.

9. Użytkowników wieczystych gruntów należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 12 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 12.1 – osoby fizyczne,

2) podgrupa 12.2 – powiatowe osoby prawne,

3) podgrupa 12.3 – spółdzielnie mieszkaniowe,

4) podgrupa 12.4 – inne osoby, niewymienione w pkt 1–3.

10. Osoby, organy i jednostki organizacyjne, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1, posiadające prawa do nieruchomości należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 13 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 13.1 – organy województw gospodarujące wojewódzkimi zasobami nieruchomości,

2) podgrupa 13.2 – jednostki organizacyjne województw,

3) podgrupa 13.3 – osoby i jednostki organizacyjne niewymienione w pkt 1 i 2.

11. Użytkowników wieczystych gruntów należących do podmiotów ewidencyjnych zaliczonych do 14 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 14.1 – osoby fizyczne,

2) podgrupa 14.2 – wojewódzkie osoby prawne,

3) podgrupa 14.3 – spółdzielnie mieszkaniowe,

4) podgrupa 14.4 – inne osoby, niewymienione w pkt 1–3.

12. Podmioty ewidencyjne zaliczone do 15 grupy rejestrowej dzieli się na następujące podgrupy:

1) podgrupa 15.1 – spółki handlowe,

2) podgrupa 15.2 – partie polityczne i stowarzyszenia,

3) podgrupa 15.3 – inne osoby, niewymienione w pkt 1 i 2.

1) utworzenie komputerowych baz danych ewidencyjnych oraz operatu ewidencyjnego, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy,

2) uruchomienie systemu komputerowego umożliwiającego:

a) aktualizację baz danych ewidencyjnych,

b) tworzenie raportów obrazujących dane ewidencyjne,

c) udostępnianie danych ewidencyjnych.

1) operat geodezyjno-prawny,

2) operat opisowo-kartograficzny.

2. Operat opisowo-kartograficzny składa się z:

1) komputerowych wydruków raportów, które obrazują dane ewidencyjne w momencie zakładania ewidencji,

2) kopii odpowiedniego fragmentu mapy, o której mowa w § 8 ust. 2.

1) rejestr gruntów,

2) rejestr budynków,

3) rejestr lokali,

4) kartotekę budynków,

5) kartotekę lokali,

6) mapę ewidencyjną.

2. Rejestr gruntów zawiera ponadto:

1) dane określające:

a) podmioty ewidencyjne,

b) osoby, jednostki organizacyjne i organy, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1,

c) dzierżawców gruntów,

2) oznaczenia odpowiednich jednostek rejestrowych budynków oraz odpowiednich pozycji kartoteki budynków, o których mowa w § 26 ust. 3, związanych z poszczególnymi działkami zabudowanymi.

2. Rejestr budynków zawiera ponadto:

1) dane określające właścicieli budynków,

2) dane określające osoby, jednostki organizacyjne i organy, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1,

3) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, pozycji kartoteki budynków i jednostek rejestrowych lokali, związanych z poszczególnymi budynkami.

2. Rejestr lokali zawiera ponadto:

1) dane określające właścicieli lokali,

2) dane określające osoby, jednostki organizacyjne i organy, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1,

3) oznaczenia jednostek rejestrowych budynków i pozycji kartoteki budynków związanych z poszczególnymi lokalami.

2. Kartoteka budynków zawiera ponadto:

1) dane określające podmioty ewidencyjne oraz innych władających budynkami w całości lub w części,

2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów lub jednostek rejestrowych budynków związanych z poszczególnymi budynkami.

3. Pozycję kartoteki budynków tworzą dane o budynkach wybudowanych na gruntach wchodzących w skład jednej jednostki rejestrowej gruntów.

2. Kartoteka lokali zawiera ponadto:

1) dane określające właścicieli lokali oraz innych władających lokalami,

2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, jednostek rejestrowych budynków oraz w przypadku lokali stanowiących odrębne nieruchomości – oznaczenia jednostek rejestrowych lokali związanych z poszczególnymi lokalami.

3. Pozycję kartoteki lokali stanowią dane o lokalach znajdujących się w jednym budynku.

1) granice: państwa, jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, jednostek ewidencyjnych, obrębów, działek,

2) oznaczenia punktów granicznych, z wyróżnieniem punktów, których położenie określone zostało w odpowiednim trybie i z wymaganą dokładnością, a spośród nich – punktów trwale stabilizowanych w terenie,

3) kontury użytków gruntowych i ich oznaczenia,

4) kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,

5) kontury budynków,

6) numery działek ewidencyjnych,

7) granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,

8) dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:

a) nazwy jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa,

b) oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,

c) nazwy ulic, placów, uroczysk, cieków, zbiorników wodnych i innych obiektów fizjograficznych,

d) numery dróg publicznych nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych,

e) numery porządkowe i ewidencyjne budynków.

2. Treścią mapy ewidencyjnej mogą być również nazwy zespołów urbanistycznych, przysiółków i niw.

3. Mapę ewidencyjną, w zależności od stopnia zurbanizowania terenu i struktury władania gruntów, sporządza się w skalach: 1:500, 1:1000, 1:2000 lub 1:5000. Jej edycję stanowią mapy obrębowe.

4. Do opracowania mapy ewidencyjnej stosuje się odpowiednie standardy techniczne dla mapy zasadniczej, ustalone odrębnymi przepisami.

5. Przy edycji mapy, szczególnie w skali 1:2000 lub 1:5000, jej dane opisowo-informacyjne dotyczące budynków oraz numery punktów granicznych nie muszą być wykazywane.

1) zestawienie gruntów,

2) wykaz gruntów,

3) wykaz budynków,

4) wykaz lokali,

5) skorowidz działek,

6) wykazy:

a) podmiotów ewidencyjnych,

b) osób, jednostek organizacyjnych i organów, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1,

c) dzierżawców gruntów.

2. Zestawienie gruntów sporządza się dla obrębu lub jednostki ewidencyjnej.

2. Wykaz budynków jest spisem danych o liczbie i wartości budynków, wybudowanych na gruntach położonych w granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych według przynależności budynków do poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na rodzaje budynków wymienionych w § 65 ust. 1 oraz wyróżnieniem budynków, które stanowią części składowe gruntów, oraz budynków, które stanowią odrębne od gruntu nieruchomości.

3. Wykaz lokali jest spisem danych o liczbie i wartości lokali, stanowiących odrębne nieruchomości, znajdujących się w granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych według przynależności lokali do poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na kategorie wymienione w § 70 ust. 3.

4. Zaliczanie gruntów, budynków i lokali do grup i podgrup rejestrowych określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Wykazy, o których mowa w § 29 pkt 6, są alfabetycznymi spisami osób, jednostek organizacyjnych i organów, zawierającymi, oprócz danych określających te osoby, jednostki i organy, oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, jednostek rejestrowych budynków, jednostek rejestrowych lokali oraz pozycji kartoteki budynków i kartoteki lokali, związanych z poszczególnymi osobami, jednostkami organizacyjnymi i organami.

2. Projekt założenia ewidencji gruntów i budynków określa w szczególności:

1) charakterystykę obiektu,

2) zakres przewidywanych prac do wykonania,

3) źródła danych ewidencyjnych i metody ich pozyskania,

4) system, w którym prowadzona będzie ewidencja,

5) przewidywany sposób wyłonienia wykonawcy prac,

6) przewidywane terminy wykonania poszczególnych etapów prac,

7) przewidywany koszt przedsięwzięcia oraz sposób jego finansowania.

3. Niezajęcie przez wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego stanowiska w sprawie projektu założenia ewidencji w terminie jednego miesiąca od dnia jego otrzymania jest równoznaczne z jego uzgodnieniem.

4. Spory między starostą a wojewódzkim inspektorem nadzoru geodezyjnego i kartograficznego dotyczące projektu założenia ewidencji rozstrzyga Główny Geodeta Kraju.

5. Uzgodniony projekt założenia ewidencji gruntów i budynków stanowi dla starosty podstawę przystąpienia do czynności związanych z ustaleniem wykonawcy prac przewidzianych w tym projekcie, zwanego dalej „wykonawcą".

1) materiały i informacje zgromadzone w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym,

2) wyniki pomiarów fotogrametrycznych,

3) wyniki terenowych pomiarów geodezyjnych,

4) dane zawarte w innych ewidencjach i rejestrach, prowadzonych na podstawie odrębnych przepisów przez: sądy, organy administracji publicznej oraz państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne,

5) dane zawarte w dokumentach udostępnionych przez zainteresowane osoby, organy i jednostki organizacyjne,

6) dane zawarte w dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez organy administracji publicznej,

7) wyniki oględzin.

1) w postępowaniu rozgraniczeniowym,

2) w celu podziału nieruchomości,

3) w postępowaniu scaleniowym i wymiany gruntów,

4) w postępowaniu dotyczącym scalenia i podziału nieruchomości,

5) na potrzeby postępowania sądowego lub administracyjnego, a następnie wykorzystanej do wydania prawomocnego orzeczenia sądowego lub ostatecznej decyzji administracyjnej,

6) przy zakładaniu, na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów, katastru nieruchomości i ewidencji gruntów i budynków.

2. Ustalenia przebiegu granic na gruncie dokonuje wykonawca w oparciu o złożone do protokołu granicznego zgodne oświadczenia woli osób, które stawiły się w określonym w zawiadomieniu miejscu i terminie.

3. Ustalane punkty graniczne wykonawca oznacza na gruncie w sposób umożliwiający ich pomiar. Trwała ich stabilizacja może nastąpić wyłącznie z inicjatywy i na koszt zainteresowanych.

4. Wzór protokołu ustalenia przebiegu granic działek do celów ewidencji gruntów i budynków określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. Starosta zawiadamia osoby, organy i jednostki organizacyjne, o których mowa w § 10 i 11, o wyłożeniu projektu operatu opisowo-kartograficznego. Zawiadomienie to podaje również do wiadomości poprzez jego wywieszenie na okres 14 dni na tablicach ogłoszeń właściwego starostwa powiatowego i urzędu gminy oraz ogłoszenie w prasie lokalnej.

3. Zawiadomienie powinno w szczególności zawierać informacje o:

1) założeniu ewidencji,

2) miejscu i terminie wyłożenia projektu operatu opisowo-kartograficznego,

3) możliwości zapoznania się z odpowiednimi danymi ewidencyjnymi ujawnionymi w opracowanym projekcie operatu opisowo-kartograficznego i zgłoszenia do nich uwag i zastrzeżeń,

4) dokumentowaniu czynności wyłożenia projektu operatu w formie protokołu

oraz pouczenie, że niestawienie się w terminie i miejscu określonym w zawiadomieniu nie stanowi przeszkody do kontynuowania postępowania w sprawie założenia ewidencji gruntów i budynków.

1) datę i miejsce jego sporządzenia oraz oznaczenie obrębu i jednostki ewidencyjnej,

2) wyszczególnienie zainteresowanych osób, które zapoznały się z odpowiednimi danymi ewidencyjnymi projektu operatu opisowo-kartograficznego, numery jednostek rejestrowych i pozycji kartotek, w których te dane były zawarte, oraz stosowne oświadczenia zainteresowanych w sprawie okazanych danych ewidencyjnych, w tym szczegółowy opis zgłoszonych uwag i zastrzeżeń,

3) imiona, nazwiska oraz stanowiska osób, które w imieniu wykonawcy i organu brały udział w okazaniu projektu, oraz ich podpisy.

2. Postępowanie administracyjne w sprawie założenia ewidencji gruntów i budynków kończy decyzja starosty w sprawie zatwierdzenia operatu opisowo-kartograficznego, która poza wymogami określonymi w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego powinna zawierać:

1) określenie sposobu i zakresu uwzględnionych uwag i zastrzeżeń zgłoszonych w trakcie wyłożenia projektu operatu opisowo-kartograficznego,

2) uzasadnienie stanowiska organu w sprawie uwag i zastrzeżeń nieuwzględnionych.

3. Przed podjęciem decyzji, o której mowa w ust. 2, starosta zapewnia przeprowadzenie technicznej kontroli całości dokumentacji tworzącej operat ewidencji gruntów i budynków oraz umożliwia wszystkim zainteresowanym zapoznanie się ze sposobem rozpatrzenia zgłoszonych przez nich uwag i zastrzeżeń.

1) umieszczenia na dokumentach tego operatu adnotacji o ich zatwierdzeniu,

2) przyjęcia operatu ewidencyjnego oraz baz danych ewidencyjnych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,

3) uruchomienia informatycznego systemu obsługującego bazy danych ewidencyjnych.

1) utrzymywanie systemu informatycznego obsługującego bazy danych ewidencyjnych w ciągłej gotowości operacyjnej,

2) utrzymanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi,

3) archiwizacja wycofanych danych ewidencyjnych,

4) udostępnianie danych ewidencyjnych,

5) ochrona danych ewidencyjnych przed ich utratą, zniszczeniem, niepożądaną modyfikacją, nieuprawnionym do nich dostępem i ujawnieniem,

6) okresowa weryfikacja danych ewidencyjnych,

7) sporządzanie powiatowych zestawień zbiorczych danych objętych ewidencją,

8) modernizacja ewidencji.

2. Do aktualizacji operatu ewidencyjnego przepisy § 35 stosuje się odpowiednio.

2. Z urzędu wprowadza się zmiany wynikające z:

1) prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych,

2) opracowań geodezyjnych i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierających wykazy zmian danych ewidencyjnych,

3) dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez organy administracji publicznej,

4) ewidencji publicznych prowadzonych na podstawie innych przepisów.

3. Wykaz zmian danych ewidencyjnych, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, powinien określać:

1) identyfikatory jednostki ewidencyjnej i obrębu,

2) numer odpowiedniej jednostki rejestrowej gruntów, budynków lub lokali,

3) numer odpowiedniej pozycji kartoteki budynków lub lokali,

4) numer księgi wieczystej,

5) oznaczenie obiektu bazy danych ewidencyjnych, którego dane ewidencyjne uległy zmianie,

6) dane ewidencyjne, które uległy zmianie, z wyszczególnieniem danych dotychczasowych oraz danych aktualnych,

7) datę sporządzenia wykazu,

8) nazwisko, imię oraz podpis osoby, która sporządziła wykaz.

2. W celu zapewnienia wewnętrznej spójności operatu ewidencyjnego jednocześnie dokonuje się aktualizacji rzeczowych praw związanych, a w szczególności:

1) prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz własności wzniesionych na tym gruncie budynków,

2) własności lokalu oraz udziału we współwłasności gruntu,

3) własności lokalu oraz udziału w użytkowaniu wieczystym gruntu,

4) własności lokalu oraz udziału we współwłasności budynku.

3. W przypadku gdy aktualizacja operatu ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta przeprowadza w sprawie tej aktualizacji postępowanie administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 ustawy.

2. Dziennik zgłoszeń zmian jest częścią składową systemu informatycznego ewidencji i zawiera następujące informacje:

1) liczbę porządkową określającą kolejny wpis do dziennika zgłoszeń zmian,

2) datę wpływu zgłoszenia lub dokumentu,

3) nazwę dokumentu i jego sygnaturę,

4) podmiot zgłaszający zmianę,

5) nazwy obiektów bazy danych ewidencyjnych, których dotyczy dokument lub zgłoszenie, oraz ewidencyjne oznaczenia tych obiektów,

6) datę wprowadzenia zmiany w bazie danych lub datę podjęcia decyzji o odmowie wprowadzenia zmian,

7) kolejny numer zmiany w obrębie ewidencyjnym w danym roku kalendarzowym,

8) dane osoby, która wprowadziła zmianę,

9) dane osoby, która zatwierdziła zmianę,

10) datę sporządzenia zawiadomienia o zmianach.

3. Zgłoszenia i dokumenty, o których mowa w ust. 1, wraz z kopiami zawiadomień o dokonanych zmianach w operacie ewidencji, przechowuje się wieczkach aktowych prowadzonych dla każdego obrębu, zgodnie z obowiązującą instrukcją kancelaryjną.

4. Zgłoszenia, dokumenty oraz kopie zawiadomień, a także inne akta i dokumenty ewidencyjne, które utraciły przydatność użytkową, podlegają przekazaniu do archiwum zakładowego na zasadach określonych przepisami o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach.

1) organy podatkowe – w wypadku zmian danych mających znaczenie dla wymiaru podatków: od nieruchomości, rolnego i leśnego,

2) wydział ksiąg wieczystych właściwego miejscowo sądu rejonowego – w wypadku zmian danych objętych działem l ksiąg wieczystych,

3) właściwe miejscowo jednostki statystyki publicznej – w wypadku zmian w cechach adresowych nieruchomości oraz dopisywania i wykreślania budynków,

4) osoby i jednostki organizacyjne, na których wniosek lub zgłoszenie zmiana została wprowadzona.

2. Zawiadomienia, o których mowa w ust. 1, zawierają w szczególności:

1) oznaczenie dokumentu, który stanowił podstawę do zmiany, oraz datę wprowadzenia zmiany,

2) oznaczenia odpowiednich jednostek rejestrowych gruntów, budynków i lokali oraz pozycji kartotek budynków i lokali, w których nastąpiły zmiany,

3) zestawienie odpowiednich danych ewidencyjnych przed zmianą i po zmianie,

4) wyszczególnienie organów i jednostek organizacyjnych, do których przekazane zostało zawiadomienie,

5) podpis organu lub upoważnionej przez niego osoby.

1) komputerowych wydruków mapy ewidencyjnej, rejestrów, kartotek, zestawień, wykazów i skorowidzów, o których mowa w § 22–32,

2) wypisów z rejestrów i kartotek,

3) wyrysów z mapy ewidencyjnej,

4) plików komputerowych,

5) informacji przekazywanych ustnie i wizualnie.

2. Wymiana danych ewidencyjnych pomiędzy ewidencją a innymi ewidencjami i rejestrami publicznymi, a także udostępnianie danych ewidencyjnych w postaci plików komputerowych odbywa się według szczegółowych zasad określonych w załączniku nr 4 do rozporządzenia.

2. Treść i formę wypisów oraz wyrysów, a także treść zamieszczanych na nich klauzul określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

2. Starosta oprócz wykonania czynności wynikających z przepisów wymienionych w ust. 1 przekazuje systematycznie właściwemu wojewódzkiemu inspektorowi nadzoru geodezyjnego i kartograficznego, nie rzadziej niż raz na pół roku, kopie baz danych ewidencyjnych przetworzonych do formatu określonego w załączniku nr 4 do rozporządzenia.

3. Wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego przechowuje kopie, o których mowa w ust. 2, i przetwarza zawarte w nich dane na zasadach określonych w przepisach wymienionych w ust. 1.

1) zgodności tych danych z treścią dokumentów źródłowych stanowiących podstawę wpisu do ewidencji,

2) zgodności treści mapy ewidencyjnej ze stanem faktycznym w terenie.

2. Weryfikację, o której mowa w ust. 1 pkt 1, przeprowadza się w każdym obrębie co najmniej raz na 10 lat, obejmując nią co najmniej 10% dokumentów źródłowych, które stanowiły podstawę dokonanych zmian w operacie ewidencyjnym.

3. Starosta zarządza sprawdzenie wszystkich danych ewidencyjnych obrębu, jeżeli w wyniku weryfikacji, o której mowa w ust. 2, wyjdą na jaw istotne nieprawidłowości w prowadzeniu ewidencji.

4. Weryfikację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, przeprowadza się w każdym obrębie co najmniej raz na 15 lat, obejmując nią cały obszar obrębu.

5. Właściwy miejscowo wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego w razie stwierdzenia nieodpowiedniego stanu operatu ewidencyjnego może zarządzić przeprowadzenie okresowych weryfikacji w krótszych odstępach czasowych.

6. Niezgodności stwierdzone w wyniku weryfikacji, o której mowa w ust. 1, podlegają usunięciu w trybie przewidzianym dla aktualizacji operatu ewidencyjnego.

1) uzupełnienia bazy danych ewidencyjnych i utworzenia pełnego zakresu zbiorów danych ewidencyjnych zgodnie z wymogami rozporządzenia,

2) modyfikacji istniejących danych ewidencyjnych do wymagań określonych w rozporządzeniu,

3) poprawy funkcjonowania informatycznego systemu obsługującego bazę danych ewidencyjnych.

1) w sposób ciągły, w ramach bieżącej aktualizacji operatu ewidencyjnego na zasadach i w trybie, o których mowa w § 45–49,

2) kompleksowo, na zasadach i w trybie określonych przepisami rozdziału 2, z zastrzeżeniem § 82.

2. Etapy modernizacji, o której mowa w ust. 1, określa się w projekcie modernizacji ewidencji.

3. Projekt modernizacji ewidencji sporządza starosta dla całej jednostki ewidencyjnej lub jej części.

4. Częścią składową projektu modernizacji ewidencji jest mapa przeglądowa, o której mowa w § 8 ust. 2.

1) nazwa obrębu i jego numer stanowiący część składową identyfikatora obrębu,

2) numeryczny opis granic obrębu, uwzględniający granice jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa,

3) dane dotyczące działek ewidencyjnych wchodzących w skład obrębu,

4) dane dotyczące budynków stanowiących część składową gruntu,

5) dane o usytuowaniu budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności,

6) dane dotyczące użytków gruntowych i klas gleboznawczych,

7) dane dotyczące rejonów statystycznych.

1) numer działki stanowiący część składową identyfikatora działki ewidencyjnej,

2) numeryczny opis granic działki ewidencyjnej,

3) pole powierzchni działki ewidencyjnej,

4) informacje określające pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej,

5) wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia tej wartości,

6) numer jednostki rejestrowej gruntów, do której przyporządkowana została działka ewidencyjna, stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki rejestrowej,

7) oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy księga wieczysta nie jest założona – oznaczenie dokumentów określających własność,

8) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do działki ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania wieczystego,

9) numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury,

10) numer rejonu statystycznego stanowiący część składową identyfikatora tego rejonu.

2. Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki ewidencyjnej oprócz danych, o których mowa w ust. 1, są:

1) dla działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę – numer porządkowy, którym oznaczona została nieruchomość w trybie przepisów o numeracji nieruchomości, i nazwa ulicy, przy której leży działka ewidencyjna,

2) dla działek ewidencyjnych stanowiących drogi publiczne – numery tych dróg nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych i dodatkowo nazwa ulicy, jeżeli droga publiczna pełni tę funkcję,

3) dla działek ewidencyjnych stanowiących obiekty fizjograficzne, takie jak: cieki, zbiorniki wodne, parki, uroczyska leśne – nazwy tych obiektów.

3. W przypadku gdy w granicach obrębu wyróżniane są zwyczajowo zespoły urbanistyczne, przysiółki, niwy, uroczyska – dane ewidencyjne działek ewidencyjnych mogą być uzupełniane nazwami tych obszarów.

1) numer ewidencyjny budynku stanowiący część składową identyfikatora budynku,

2) numer porządkowy, którym oznaczony został budynek w trybie przepisów o numeracji nieruchomości,

3) numeryczny opis konturu wyznaczonego przez prostokątny rzut na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn ścian zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a w budynkach posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na tych filarach – zwanego dalej konturem budynku,

4) numery działek ewidencyjnych, na których usytuowany jest budynek,

5) oznaczenie funkcji podstawowej budynku,

6) wartość budynku oraz data określenia tej wartości,

7) rok zakończenia budowy,

8) pole powierzchni zabudowy w m²,

9) liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba kondygnacji podziemnych,

10) informacja o materiale, z którego zbudowane są zewnętrzne ściany budynku,

11) liczba i numery lokali stanowiących odrębne nieruchomości lokalowe,

12) liczba i numery lokali innych niż wymienione w pkt 11,

13) łączne, wyrażone w m², pole powierzchni użytkowej:

a) wszystkich lokali w budynku,

b) pomieszczeń przynależnych do lokali,

14) numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury.

2. Przez powierzchnię zabudowy rozumie się pole powierzchni figury geometrycznej określonej przez kontur, o którym mowa w ust. 1 pkt 3.

3. Powierzchnię użytkową lokalu ustala się zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 i Nr 162, poz. 1119, z 1999 r. Nr 111, poz. 1281, z 2000 r. Nr 3, poz. 46, Nr 5, poz. 67, Nr 83, poz. 946, Nr 88, poz. 988, Nr 95, poz. 1041 i Nr 122, poz. 1317 oraz z 2001 r. Nr 4, poz. 27).

4. W ewidencji wykazuje się następujące materiały budowlane, o których mowa w ust. 1 pkt 10:

1) mur,

2) drewno,

3) inne materiały.

5. Dane ewidencyjne określające rok zakończenia budowy poszczególnych budynków przyjmuje się z ewidencji rozpoczynanych i oddawanych do użytkowania obiektów budowlanych, prowadzonej przez organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego na podstawie przepisów prawa budowlanego lub, jeżeli ewidencja ta nie zawiera odpowiednich danych, przyjmuje się przybliżoną datę zakończenia budowy ustaloną na podstawie innych miarodajnych informacji.

1) oznaczenie księgi wieczystej lub innych dokumentów określających własność budynku,

2) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do budynku niż własność,

3) numer jednostki rejestrowej budynków, do której przyporządkowany został budynek stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki.

1) budynki mieszkalne,

2) budynki przemysłowe,

3) budynki transportu i łączności,

4) budynki handlowo-usługowe,

5) zbiorniki, silosy i budynki magazynowe,

6) budynki biurowe,

7) budynki szpitali i zakładów opieki medycznej,

8) budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe,

9) budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa,

10) inne budynki niemieszkalne.

2. Przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

1) numeryczne opisy konturów tych użytków i klas,

2) oznaczenia użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach poszczególnych konturów oraz numery tych konturów.

2. Klasy gleboznawcze poszczególnych użytków, ich kontury i oznaczenia przyjmuje się z operatu gleboznawczej klasyfikacji gruntów.

1) użytki rolne,

2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,

3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

4) użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery „E” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,

5) nieużytki, oznaczone symbolem – N,

6) grunty pod wodami,

7) tereny różne oznaczone symbolem – Tr.

1) grunty orne, oznaczone symbolem – R,

2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery „S” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S–R, S–Ł, S–Ps,

3) łąki trwałe, oznaczone symbolem – Ł,

4) pastwiska trwałe, oznaczone symbolem – Ps,

5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery „B” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B–R, B–Ł, B–Ps,

6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem – Wsr,

7) rowy, oznaczone symbolem – W.

2. Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na:

1) lasy, oznaczone symbolem – Ls,

2) grunty zadrzewione i zakrzewione, oznaczone symbolem – Lz, lub, w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą – symbolem złożonym z liter „Lz” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz–R, Lz–Ł, Lz–Ps.

3. Grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na:

1) tereny mieszkaniowe, oznaczone symbolem – B,

2) tereny przemysłowe, oznaczone symbolem – Ba,

3) inne tereny zabudowane, oznaczone symbolem – Bi,

4) zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone symbolem – Bp,

5) tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, oznaczone symbolem – Bz,

6) użytki kopalne, oznaczone symbolem – K,

7) tereny komunikacyjne, w tym:

a) drogi, oznaczone symbolem – dr,

b) tereny kolejowe, oznaczone symbolem – Tk,

c) inne tereny komunikacyjne, oznaczone symbolem – Ti.

4. Grunty pod wodami dzielą się na:

1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, oznaczone symbolem – Wm,

2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi, oznaczone symbolem – Wp,

3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi, oznaczone symbolem – Ws.

5. Sadów o powierzchni mniejszej od 0,1000 ha oraz innych użytków gruntowych o powierzchni mniejszej od 0,0100 ha nie wykazuje się w ewidencji.

6. Zaliczanie gruntów do poszczególnych użytków gruntowych określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.

1) numer lokalu, stanowiący część składową identyfikatora lokalu,

2) numer ewidencyjny budynku, w którym znajduje się lokal,

3) oznaczenie funkcji użytkowej lokalu,

4) liczba izb wchodzących w skład lokalu oraz liczba i rodzaj pomieszczeń przynależnych do lokalu,

5) wyrażone w m² pole powierzchni użytkowej lokalu oraz pole powierzchni pomieszczeń przynależnych do lokalu.

2. Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość, oprócz danych wymienionych w ust. 1, są:

1) oznaczenie księgi wieczystej,

2) oznaczenie dokumentów określających inne niż własność prawa do lokalu,

3) numer ewidencyjny jednostki rejestrowej lokali, do której przyporządkowany został lokal,

4) wartość lokalu i data ustalenia tej wartości.

3. Ze względu na funkcję użytkową w ewidencji wyróżnia się:

1) lokale mieszkalne,

2) lokale niemieszkalne.

2. Numeryczne opisy konturów budynków położonych w bezpośrednim sąsiedztwie granic nieruchomości, sporządzone w wyniku digitalizacji zdjęć lotniczych, o których mowa w ust. 1, podlegają korekcie w oparciu o dodatkowe obserwacje terenowe.

1) dla osób fizycznych:

a) nazwisko i imiona oraz imiona rodziców,

b) adres miejsca pobytu stałego,

c) informacja, czy osoba fizyczna jest cudzoziemcem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 1996 r. Nr 54, poz. 245, z 1997 r. Nr 140, poz. 939, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i z 2001 r. Nr 16, poz. 166),

2) dla Skarbu Państwa – nazwa „Skarb Państwa”,

3) dla jednostek samorządu terytorialnego i ich związków:

a) nazwa jednostki lub związku,

b) siedziba ich organów,

4) dla organów administracji publicznej oraz jednostek organizacyjnych:

a) nazwa organu lub jednostki organizacyjnej,

b) siedziba organu lub jednostki organizacyjnej,

5) dla osób prawnych niewymienionych w pkt 2 i 3:

a) nazwa osoby prawnej – pełna i skrócona,

b) siedziba,

c) informacja, czy osoba prawna jest cudzoziemcem w rozumieniu przepisów ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców.

2. Rejestracji podlegają ceny oraz wartości, o których mowa w ust. 1, a także:

1) adres położenia nieruchomości,

2) numery działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości,

3) rodzaj nieruchomości, z wyróżnieniem:

a) niezabudowanych nieruchomości rolnych,

b) zabudowanych nieruchomości rolnych,

c) niezabudowanych nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę inną niż zagrodowa,

d) nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi,

e) nieruchomości zabudowanych budynkami pełniącymi inne funkcje niż zagrodowa i mieszkaniowa,

f) nieruchomości budynkowej,

g) nieruchomości lokalowej,

4) pole powierzchni nieruchomości gruntowej,

5) data zawarcia aktu notarialnego lub określenia wartości,

6) inne dostępne dane o nieruchomościach i ich częściach składowych.

3. Starosta udziela informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości na zasadach określonych w art. 24 ust. 3 ustawy.

2. W zbiorczych zestawieniach gruntów oprócz pól powierzchni wynikających z ewidencji, zwanych dalej „powierzchniami ewidencyjnymi”, wykazuje się również pola powierzchni jednostek podziału terytorialnego państwa według państwowego rejestru granic i powierzchni jednostek podziału terytorialnego państwa, zwane dalej „powierzchniami geodezyjnymi”, oraz różnice między tymi powierzchniami.

3. Powierzchnie ewidencyjne użytków gruntowych wyrównuje się na zasadach proporcjonalności do powierzchni geodezyjnej.

4. Pole powierzchni w zestawieniach zbiorczych gruntów określa się z dokładnością do 1 hektara.

2. Wojewódzkie zestawienia zbiorcze sporządza marszałek województwa i w terminie do dnia 15 marca każdego roku przekazuje Głównemu Geodecie Kraju.

3. Krajowe zestawienia zbiorcze Główny Geodeta Kraju sporządza w terminie do dnia 15 kwietnia każdego roku i udostępnia zainteresowanym naczelnym i centralnym organom na ich wniosek.

4. Powiatowe i wojewódzkie zestawienia zbiorcze przekazuje się w postaci plików komputerowych oraz dodatkowo w formie wydruków komputerowych.

1) zastąpienie rejestrów gruntów prowadzonych na papierze w technice ręcznej odpowiednimi zbiorami komputerowymi – w terminie do 31 grudnia 2001 r.,

2) uruchomienie informatycznego systemu umożliwiającego prowadzenie ewidencji obejmującej pełny zakres danych ewidencyjnych – w terminie do 31 grudnia 2003 r.,

3) założenie komputerowych baz danych ewidencyjnych, umożliwiających tworzenie raportów, o których mowa w § 22:

a) dla obszarów miast w terminie do 31 grudnia 2005 r.,

b) dla terenów wiejskich w terminie do 31 grudnia 2010 r.

2. Główny Geodeta Kraju dokonuje corocznie oceny realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, i wyniki tej oceny przedkłada w terminie do dnia 30 kwietnia ministrowi właściwemu do spraw architektury i budownictwa.

1) zorganizowanie systemu szkoleń i wymiany doświadczeń dla pracowników służby geodezyjnej i kartograficznej oraz wykonawców prac geodezyjnych i kartograficznych,

2) opracowanie i wdrożenie efektywnych rozwiązań technologicznych wykorzystujących w szczególności metody informatyczne i fotogrametryczne.

2. Ustalenia granic i pomiaru punktów załamania linii granicznych działek ewidencyjnych dokonuje się w trakcie kompleksowej modernizacji ewidencji, jeżeli:

1) brak jest danych określających przebieg granic działek ewidencyjnych,

2) na podstawie istniejących materiałów, uzupełnionych pomiarem ograniczonej liczby punktów granicznych zidentyfikowanych w terenie i na mapie, nie można określić położenia tych punktów z dokładnością większą niż:

a) 3,0 m względem najbliższych elementów szczegółowej poziomej osnowy geodezyjnej – w obrębach wiejskich,

b) 0,60 m względem najbliższych elementów szczegółowej poziomej osnowy geodezyjnej – w obrębach miejskich.

3. W uzasadnionych technicznie przypadkach, na wniosek właściwego wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego. Główny Geodeta Kraju może wyrazić zgodę na zmniejszenie dokładności, o których mowa w ust. 2 pkt 2.

4. W przypadku gdy dane ewidencyjne, określające położenie punktów załamania linii granicznych działek ewidencyjnych, przyjęte w trakcie kompleksowej modernizacji ewidencji, nie spełniają wymagań obowiązujących standardów technicznych, w zmodernizowanej ewidencji pola powierzchni działek ewidencyjnych przyjmuje się na podstawie ewidencji dotychczasowej.

5. Na odcinkach wybrzeża morskiego, dla których nie ustalono linii podstawowej morza terytorialnego, tymczasowo jako granicę obrębów i działek ewidencyjnych przyjmuje się linię brzegową morza według stanu przedstawionego na mapach wielkoskalowych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

2. Dokumentacja geodezyjna i kartograficzna, określająca dane ewidencyjne, przyjmowana do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, powinna spełniać wymagania rozporządzenia w zakresie formatu danych i standardów technicznych tych danych oraz zawierać wykaz zmian danych ewidencyjnych, o którym mowa w § 46 ust. 2 pkt 2 i ust. 3.

2. Modyfikacja danych ewidencyjnych mająca na celu doprowadzenie tych danych do zgodności z wymaganiami rozporządzenia i obowiązującymi standardami technicznymi może nastąpić na wniosek i koszt zainteresowanych.

2. Zbiorcze zestawienia danych ewidencyjnych o budynkach i lokalach, obejmujące obszar całego kraju, sporządzi się po raz pierwszy na dzień 1 stycznia 2011 r.

Minister Rozwoju Regionalnego i Budownictwa: J. Kropiwnicki

Załączniki do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa
z dnia 29 marca 2001 r. (poz. 454)

Załącznik nr 1

IDENTYFIKATORY OBIEKTÓW BAZY DANYCH EWIDENCYJNYCH

1. Identyfikator jednostki ewidencyjnej przyjmuje postać: WWPPGG R.

2. Poszczególne sekwencje liter we wzorze identyfikatora określonego w ust. 1 oznaczają:

1) „WW” – kod województwa, według krajowego rejestru podziału terytorialnego kraju, zwanego dalej „rejestrem terytorialnym”, prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej,

2) „PP” – kod powiatu w województwie według rejestru terytorialnego,

3) „GG” – kod gminy w powiecie według rejestru terytorialnego.

3. Litera „R” w identyfikatorze określonym w ust. 1 jest jedną z cyfr: 1, 2, 3, 4, 5, 8, 9 określającą typ gminy, przy czym:

1) gminę miejską oznacza się cyfrą 1,

2) gminę wiejską – cyfrą 2,

3) gminę miejsko-wiejską – cyfrą 3,

4) miasto w gminie miejsko-wiejskiej – cyfrą 4,

5) obszar wiejski w gminie miejsko-wiejskiej – cyfrą 5,

6) dzielnice gminy Warszawa-Centrum – cyfrą 8,

7) delegatury i dzielnice innych gmin miejskich – cyfrą 9.

4. Identyfikator obrębu ewidencyjnego przyjmuje postać: WWPPGG R.XXXX.

5. Sekwencja liter „XXXX” we wzorze identyfikatora, o którym mowa w ust. 4, oznacza numer ewidencyjny obrębu w jednostce ewidencyjnej, określony za pomocą liczb całkowitych w przedziale od 0001 do 9999.

6. Identyfikator działki ewidencyjnej przyjmuje postać: WWPPGG R.XXXX.NDZ.

7. W przypadkach szczególnych, gdy dotychczasowa numeracja działek prowadzona jest w ramach arkuszy mapy ewidencyjnej, identyfikator działki ewidencyjnej przyjmuje postać:

WWPPGG R.XXXX.AR NR.NDZ.

8. W identyfikatorach, o których mowa w ust. 6 i 7 , następujące sekwencje liter oznaczają:

1) „AR NR” – oznaczenie arkusza mapy ewidencyjnej, w którym NR jest numerem porządkowym arkusza tej mapy,

2) „NDZ” –numer ewidencyjny działki ewidencyjnej, ustalony zgodnie z przepisami § 9 ust. 4–6 rozporządzenia.

9. Identyfikatory jednostek rejestrowych przyjmują postać:

1) WWPPGG R.XXXX.GNr – dla jednostek rejestrowych gruntów,

2) WWPPGG R.XXXX.BNr – dla jednostek rejestrowych budynków,

3) WWPPGG R.XXXX.LNr – dla jednostek rejestrowych lokali.

10. Sekwencje liter: „GNr”, „BNr”, „LNr” użyte we wzorach identyfikatorów, o których mowa w ust. 8 i 9, oznaczają odpowiednio numery ewidencyjne jednostek rejestrowych gruntów, budynków, lokali, przy czym „Nr” jest liczbą naturalną, unikalną w ramach obrębu ewidencyjnego.

11. Identyfikator konturu klasy gleboznawczej przyjmuje postać:

WWPPGG R.XXXX.KL.Nr

12. Sekwencja liter „KL.Nr”, we wzorze identyfikatora określonego w ust. 11, jest oznaczeniem konturu klasy gleboznawczej, w którym „Nr” oznacza numer porządkowy tego konturu.

13. Identyfikator konturu użytku gruntowego przyjmuje postać: WWPPGG R.XXXX.UG.Nr

14. Sekwencja liter „UG.Nr”, we wzorze identyfikatora określonego w ust. 13, jest oznaczeniem konturu użytku gruntowego, w którym „Nr” oznacza numer porządkowy tego konturu.

15. Konturom użytków gruntowych, których symbole są częścią składową oznaczeń konturów klasyfikacyjnych, nadaje się identyfikatory według zasad podanych w ust. 11 i 12.

16. Identyfikator budynku ewidencyjnego może przyjmować jedną z postaci:

1) WWPPGG R.XXXX.NDZ.Nr BUD

2) WWPPGG R.XXXX.AR NR.NDZ .Nr BUD

3) WWPPGG R.XXXX.Nr BUD

17. W identyfikatorach, o których mowa w ust. 16, następujące sekwencje liter oznaczają:

1) „Nr BUD” – oznaczenie budynku, w którym „Nr” jest numerem ewidencyjnym budynku, ustalonym w postaci liczby naturalnej,

2) „NDZ” – numer działki ewidencyjnej, na której położony jest budynek.

18. W przypadku gdy budynek położony jest na kilku sąsiadujących ze sobą działkach ewidencyjnych, „NDZ” jest numerem działki ewidencyjnej, na której położona jest przeważająca część budynku, a w przypadku gdy zajęte pod budynek części poszczególnych działek ewidencyjnych są powierzchniowo równe, „NDZ” oznacza działkę ewidencyjną o najniższym numerze ewidencyjnym.

19. „NDZ” nie ulega zmianie w wyniku podziału działki ewidencyjnej lub połączenia sąsiadujących ze sobą działek ewidencyjnych w jedną działkę ewidencyjną.

20. Identyfikator w postaci „WWPPGG R.XXXX.NDZ.N BUD” stosuje się w przypadkach, gdy numery ewidencyjne budynku zachowują unikalność tylko w granicach jednej działki ewidencyjnej lub grupy sąsiadujących ze sobą działek ewidencyjnych wchodzących w skład jednej nieruchomości.

21. Identyfikator w postaci „WWPPGG R.XXXX.AR NR.NDZ.N BUD” stosuje się w przypadkach, gdy numery ewidencyjne budynku zachowują unikalność tylko w granicach działki ewidencyjnej lub grupy sąsiadujących ze sobą działek ewidencyjnych, wchodzących w skład jednej nieruchomości, a numery działek ewidencyjnych zachowują unikalność tylko w granicach l arkusza mapy ewidencyjnej.

22. Identyfikator w postaci „WWPPGG R.XXXX.N BUD” stosuje się w przypadkach, gdy numery działek ewidencyjnych i numery ewidencyjne budynków zachowują unikalność w granicach obrębu ewidencyjnego.

23. Identyfikator lokalu przyjmuje postać: [identyfikator budynku] .NR LOK.

24. Sekwencja liter „NR LOK”, we wzorze identyfikatora określonego w ust. 23, jest oznaczeniem lokalu w budynku, w którym „NR” oznacza numer ewidencyjny lokalu w budynku, określony w postaci liczby naturalnej.

25. Numery adresowe lokali są numerami ewidencyjnymi, jeżeli wyrażone zostały w postaci liczb naturalnych unikalnych w ramach budynku.

26. Identyfikator rejonu statystycznego przyjmuje postać: WWPPGG R.RS.Nr

27. Sekwencja liter „RS.Nr”, we wzorze identyfikatora określonego w ust. 26, jest oznaczeniem rejonu statystycznego, w którym „Nr” jest numerem rejonu statystycznego przyjętym z rejestru terytorialnego prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

28. Identyfikatorem osoby prawnej „Skarb Państwa” jest nazwa „Skarb Państwa”.

29. Identyfikatorami organów administracji publicznej są nazwy tych organów zgodne z przepisami, na mocy których te organy zostały powołane.

30. Identyfikatorami osób prawnych innych niż Skarb Państwa oraz jednostek organizacyjnych są numery REGON i ewentualnie dodatkowo identyfikatory NIP.

31. Podstawowymi identyfikatorami osób fizycznych są numery PESEL.

32. W przypadku gdy numer PESEL nie jest znany lub nie został nadany, identyfikacji osoby fizycznej w ewidencji można dokonywać przy pomocy:

1) identyfikatora NIP,

2) numeru dowodu osobistego,

3) numeru paszportu,

4) danych wymienionych w § 73 pkt 1 rozporządzenia.

Załącznik nr 2

ZALICZANIE GRUNTÓW, BUDYNKÓW l LOKALI DO GRUP l PODGRUP REJESTROWYCH

1. Do 1 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością Skarbu Państwa, z wyłączeniem gruntów przekazanych w użytkowanie wieczyste, a także grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, państwowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

2. Do podgrupy 1.1 zalicza się grunty wchodzące w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, przejęte przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w trybie ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 1995 r. Nr 57, poz. 299 i Nr 101, poz. 504, z 1996 r. Nr 59, poz. 268, Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 54, poz. 349 i Nr 79, poz. 484, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 49, poz. 484, z 2000 r. Nr 6, poz. 70, Nr 12, poz. 136, Nr 48, poz. 550 i Nr 122, poz. 1323 oraz z 2001 r. Nr 4, poz. 24) oraz grunty nabyte przez tę Agencję w drodze umów prawa cywilnego.

3. Do podgrupy 1.2 zalicza się grunty Skarbu Państwa znajdujące się w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tej jednostki organizacyjnej.

4. Do podgrupy 1.3 zalicza się grunty Skarbu Państwa znajdujące się w trwałym zarządzie państwowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, z wyłączeniem Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych jednostek organizacyjnych.

5. Do podgrupy 1.4 zalicza się grunty wchodzące w skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa.

6. Do podgrupy 1.5 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane do zagospodarowania Agencji Mienia Wojskowego.

7. Do podgrupy 1.6 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane do zagospodarowania Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

8. Do podgrupy 1.7 zalicza się pozostałe, niezaliczone do podgrup 1.1–1.6, grunty Skarbu Państwa spośród gruntów zaliczonych do 1 grupy rejestrowej.

9. Do 2 grupy rejestrowej zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane w użytkowanie wieczyste.

10. Do podgrupy 2.1 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym.

11. Do podgrupy 2.2 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane w użytkowanie wieczyste państwowym osobom prawnym.

12. Do podgrupy 2.3 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane w użytkowanie wieczyste spółdzielniom mieszkaniowym.

13. Do podgrupy 2.4 zalicza się grunty Skarbu Państwa przekazane w użytkowanie wieczyste innym osobom, niewymienionym w ust. 10–12.

14. Do 3 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych oraz innych państwowych osób prawnych, z wyłączeniem Agencji wymienionych w ust. 2, 6 i 7, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych oraz innych państwowych osób prawnych.

15. Do 4 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością gmin i związków międzygminnych, z wyłączeniem gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, gminnych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

16. Do podgrupy 4.1 zalicza się grunty wchodzące w skład gminnego zasobu nieruchomości.

17. Do podgrupy 4.2 zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w trwały zarząd gminnym jednostkom organizacyjnym oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, gminnych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

18. Do podgrupy 4. 3 zalicza się pozostałe grunty spośród zaliczonych do 4 grupy rejestrowej, niezaliczone do podgrup 4.1 i 4.2.

19. Do 5 grupy rejestrowej zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w użytkowanie wieczyste.

20. Do podgrupy 5.1 zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym.

21. Do podgrupy 5.2 zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w użytkowanie wieczyste gminnym osobom prawnym.

22. Do podgrupy 5.3 zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w użytkowanie wieczyste spółdzielniom mieszkaniowym.

23. Do podgrupy 5.4 zalicza się grunty gmin i związków międzygminnych przekazane w użytkowanie wieczyste innym osobom niż wymienione w ust. 20–22.

24. Do 6 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością samorządowych osób prawnych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób.

25. Do podgrupy 6.1 zalicza się grunty, które są własnością gminnych osób prawnych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób.

26. Do podgrupy 6.2 zalicza się grunty, które są własnością powiatowych osób prawnych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób.

27. Do podgrupy 6.3 zalicza się grunty, które są własnością wojewódzkich osób prawnych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób.

28. Do 7 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością osób fizycznych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób.

29. Do podgrupy 7.1 zalicza się te grunty spośród zaliczonych do grupy 7, które w rozumieniu przepisów podatkowych wchodzą w skład gospodarstw rolnych.

30. Do podgrupy 7.2 zalicza się te grunty spośród zaliczonych do grupy 7, które w rozumieniu przepisów podatkowych nie wchodzą w skład gospodarstw rolnych.

31. Do 8 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością spółdzielni i ich związków, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób prawnych.

32. Do podgrupy 8.1 zalicza się grunty, które są własnością rolniczych spółdzielni produkcyjnych i ich związków, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób prawnych.

33. Do podgrupy 8.2 zalicza się grunty, które są własnością spółdzielni mieszkaniowych i ich związków, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych osób prawnych.

34. Do podgrupy 8.3 zalicza się te grunty, spośród zaliczonych do 8 grupy rejestrowej, które są własnością innych niż wymienione w ust. 32 i 33 spółdzielni i ich związków.

35. Do 9 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością kościołów i związków wyznaniowych, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, kościołów i związków wyznaniowych.

36. Do 10 grupy rejestrowej zalicza się grunty uznane w trybie ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169, z 1982 r. Nr 11, poz. 80, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) za wspólnoty gruntowe oraz grunty stanowiące użytki rolne i leśne, których właściciele nie są znani, znajdujące się we wspólnym władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, mieszkańców wsi.

37. Do 11 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością powiatów, z wyłączeniem gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, powiatowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

38. Do podgrupy 11.1 zalicza się grunty wchodzące w skład powiatowego zasobu nieruchomości.

39. Do podgrupy 11.2 zalicza się grunty powiatów przekazane w trwały zarząd oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, powiatowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

40. Do podgrupy 11.3 zalicza się pozostałe grunty spośród zaliczonych do 11 grupy rejestrowej, niezaliczone do podgrup 11.1 i 11.2.

41. Do 12 grupy rejestrowej zalicza się grunty powiatów przekazane w użytkowanie wieczyste.

42. Do podgrupy 12.1 zalicza się grunty powiatów przekazane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym.

43. Do podgrupy 12.2 zalicza się grunty powiatów przekazane w użytkowanie wieczyste powiatowym osobom prawnym.

44. Do podgrupy 12.3 zalicza się grunty powiatów przekazane w użytkowanie wieczyste spółdzielniom mieszkaniowym.

45. Do podgrupy 12.4 zalicza się grunty powiatów przekazane w użytkowanie wieczyste innym osobom niż wymienione w ust. 42–44.

46. Do 13 grupy rejestrowej zalicza się grunty, które są własnością województw, z wyłączeniem gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, wojewódzkich jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

47. Do podgrupy 13.1 zalicza się grunty wchodzące w skład wojewódzkiego zasobu nieruchomości.

48. Do podgrupy 13.2 zalicza się grunty województw przekazane w trwały zarząd oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, wojewódzkich jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

49. Do podgrupy 13.3 zalicza się pozostałe grunty spośród zaliczonych do 13 grupy rejestrowej, niezaliczone do podgrup 13.1 i 13.2.

50. Do 14 grupy rejestrowej zalicza się grunty województw przekazane w użytkowanie wieczyste.

51. Do podgrupy 14.1 zalicza się grunty województw przekazane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym.

52. Do podgrupy 14.2 zalicza się grunty województw przekazane w użytkowanie wieczyste wojewódzkim osobom prawnym.

53. Do podgrupy 14.3 zalicza się grunty województw przekazane w użytkowanie wieczyste spółdzielniom mieszkaniowym.

54. Do podgrupy 14.4 zalicza się grunty województw przekazane w użytkowanie wieczyste innym osobom niż wymienione w ust. 51–53.

55. Do 15 grupy rejestrowej zalicza się grunty będące przedmiotem własności i władania, na zasadach samoistnego posiadania, osób niewymienionych w ust. 1, 9, 14, 15, 19, 24, 28, 31, 35, 36, 37, 41, 46, 50. Do grupy tej zalicza się również grunty, których nieznani są ani właściciele, ani władający.

56. Do podgrupy 15.1 zalicza się grunty, które są własnością spółek handlowych, innych niż jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych spółek.

57. Do podgrupy 15.2 zalicza się grunty, które są własnością partii politycznych i stowarzyszeń, oraz grunty, których właściciele nie są znani, znajdujące się we władaniu, na zasadach samoistnego posiadania, tych partii i stowarzyszeń.

58. Do podgrupy 15.3 zalicza się pozostałe grunty spośród zaliczonych do 15 grupy rejestrowej, niezaliczone do podgrup 15.1 i 15.2.

59. Grunty, które są przedmiotem wspólnych praw osób lub jednostek organizacyjnych należących do różnych grup i podgrup rejestrowych, zalicza się do właściwych grup i podgrup rejestrowych według wielkości udziałów.

60. Budynki stanowiące części składowe gruntu zalicza się, na zasadach określonych w ust. 1–59, do tych samych grup i podgrup rejestrowych, do których zaliczone zostały związane z tymi budynkami grunty.

61. Budynki i lokale, które stanowią odrębne od gruntu przedmioty własności, zalicza się:

1) do tej grupy rejestrowej, do której należą ich właściciele,

2) do tej podgrupy rejestrowej, do której należą osoby, organy i jednostki organizacyjne wymienione w § 11 ust. 1 pkt 1 lit. b)–e) rozporządzenia, posiadające do tych budynków i lokali stosowne prawa inne niż własność.

62. W wykazach budynków i lokali zbiory informacji dotyczące grup rejestrowych: 2, 5, 12 i 14 są zbiorami pustymi.

63. Przy sporządzaniu wykazów budynków i lokali ust. 59 stosuje się odpowiednio.

Załącznik nr 3

PROTOKÓŁ USTALENIA PRZEBIEGU GRANIC DZIAŁEK DO CELÓW EWIDENCJI GRUNTÓW l BUDYNKÓW

Powiat....................................... ...............

Jedn. ewidencyjna.................................. .

Obręb ewidencyjny................................. .

Załącznikiem do protokołu ustalenia przebiegu granic działek jest skorowidz działek sporządzony według następującego wzoru:

Skorowidz działek ewidencyjnych

(Załącznik do protokołu ustalenia przebiegu granic działek)

Powiat....................................... .............

Jedn. ewidencyjna................................. .

Obręb ewidencyjny ................................

Załącznik nr 4

WYMIANA I UDOSTĘPNIANIE DANYCH BAZY DANYCH EWIDENCYJNYCH

Część III – schemat podstawowych relacji pomiędzy obiektami w ewidencji

Część IV– standard wymiany danych ewidencyjnych

37. Wstęp

Standard wymiany danych ewidencyjnych – format SWDE służy do wymiany danych pomiędzy bazami ewidencyjnymi. Pozwala na reprezentację w pliku tekstowym obiektów przestrzennych i opisowych ewidencji.

Umożliwia przekazanie opisu modelu danych użytego do transferu oraz informacji o utworzeniu i przeznaczeniu danych zawartych w pliku transferu.

38. Pojęcia podstawowe

1) Obiekt jest to byt materialny lub abstrakcyjny, który istnieje w świecie rzeczywistym. Obiekt posiada tożsamość, czyli jest odróżniamy od innych obiektów. Obiekty posiadają cechy (atrybuty) i pozostają w określonych powiązaniach (relacjach) z innymi obiektami.

2) Stanem obiektu określamy zbiór jego cech oraz listę obiektów, z którymi pozostaje w relacjach w danym momencie czasowym. Stan obiektu może ulegać zmianie, np. działka w wyniku sprzedaży zmienia właściciela. Zmiana stanu obiektu nie pociąga za sobą zmiany jego tożsamości.

3) Klasa to umowny wzorzec grupy obiektów traktowanych w ramach ewidencji w sposób identyczny. Przykłady klas to: działki i budynki. W formacie SWDE przynależność obiektu do klasy określa kod obiektu.

4) Klasa obiektów wyróżnia się od innych tym, że:

a) wszystkie obiekty klasy mają wspólne cechy (np. działki posiadają powierzchnię),

b) wszystkie obiekty klasy pozostają z obiektami innych klas w takich samych relacjach (np. każda działka jest własnością podmiotu).

5) Wiązanie (relacja) jest zależnością łączącą klasy obiektów (np. przedmiot jest własnością podmiotu). Klasy związane relacją pełnią w niej określone role. Relacja posiada krotność.

6) Typ aplikacyjny rekordu – to sposób reprezentacji obiektów danej klasy lub grupy klas w bazie danych. Typ aplikacyjny rekordu należy odróżnić od obiektu rzeczywistego i jego klasy.

7) Sposób reprezentacji atrybutu określony jest typem atrybutu.

8) Wartości atrybutów zapisywane są w polach rekordu. W ramach typu rekordu pole atrybutu ma nadaną nazwę i krotność. Format SWDE umożliwia reprezentację pól wielowartościowych.

9) Stan obiektu reprezentuje rekord. Do jednego obiektu może odnosić się wiele rekordów, reprezentujących różne stany obiektu. Określamy je wtedy mianem wersji obiektu. W bazie danych może znajdować się tylko jeden rekord odnoszący się do aktualnego stanu obiektu. Format SWDE posiada mechanizm jego wyróżnienia. Rekordy odnoszące się do jednego obiektu mają w pliku SWDE ten sam identyfikator obiektu.

10) Identyfikator obiektu jest to nazwa używana przez system dostawcy danych do powiązania zapisów w jego bazie danych z opisywanymi obiektami.

11) Tabela – to zbiór wszystkich rekordów danego typu aplikacyjnego.

39. Zasady modelowania danych w formacie SWDE

1) Plik w formacie SWDE może być traktowany jak georelacyjna baza danych. Rekordy pogrupowane są w nim w tabele. Typy aplikacyjne rekordów określają sposób reprezentacji obiektów ewidencji w pliku SWDE. Powstają w oparciu o typ bazowy, poprzez dodanie pól atrybutów i wiązań (atrybuty zawierające wskazania na inne obiekty reprezentujące relacje).

2) Typ bazowy określa składnię rekordu użytego do opisu obiektów, w szczególności sposób wyrażania danych przestrzennych. W formacie SWDE wyróżniamy następujące typy bazowe rekordów:

a) opisowy (RD) – rekord nie posiada odniesienia przestrzennego (osoba fizyczna, udział władania),

b) punktowy (RP) – opis przestrzenny rekordu jest punktem (punkt graniczny stabilizowany trwale, punkt osnowy poziomej podstawowej),

c) liniowy (RL) – opis przestrzenny rekordu jest zbiorem polilinii, w szczególności jedną łamaną (granica działki),

d) obszarowy (RO) – opis przestrzenny rekordu jest zbiorem obszarów z enklawami, w szczególności poligonem (budynek, obręb, działka),

e) złożony (RC) – rekord, który przedstawia obiekt złożony z innych obiektów (elementów), np. jednostka rejestrowa. Rekord nie posiada własnego opisu przestrzennego.

3) W przypadku typów złożonych w definicji typu aplikacyjnego występuje dodatkowo lista elementów składowych. Określa ona, jakiego rodzaju elementy posiada typ złożony. Lista elementów nie jest deklaracją pól. W formacie SWDE to rekord składowy (element) wskazuje na rekord obiektu złożonego. Typ rekordu składowego zawiera wiązanie o nazwie wymienionej w liście elementów typu złożonego. Konwencja ta pozwala na odróżnienie innych relacji od relacji typu "jestem elementem obiektu złożonego i pełnią w nim role X” (gdzie X to nazwa z listy rekordu złożonego). Przy deklaracji pola typ rekordu zawiera:

a) atrybut lub wiązanie, które reprezentuje,

b) deklarację, czy jest wielowartościowe,

c) nazwę pola.

Jeżeli jest to możliwe, to nazwa pola powinna być zgodna z nazwą atrybutu lub wiązania, które reprezentuje.

4) W pliku SWDE może być zapisany pełny model danych określony przez deklarację: atrybutów, wiązań i typów rekordów. Ułatwia to interpretację danych w systemie docelowym.

40. Klasa obiektu a typ rekordu

1) Klasa obiektu określa, do jakiej kategorii w ramach ewidencji należy obiekt. Typ aplikacyjny rekordu określa sposób prezentacji danych o obiekcie w pliku SWDE. Rozróżnienie pomiędzy typem aplikacyjnym a klasą obiektu pozwala na:

a) wykorzystanie jednego typu do reprezentacji obiektów różnych klas,

b) reprezentację obiektów tej samej klasy za pomocą kilku typów zdefiniowanych w oparciu o różne typy bazowe, jeżeli jest taka potrzeba.

2) W formacie SWDE klasa obiektu i typ aplikacyjny są atrybutami rekordu.

3) Klasę obiektu określa pole KOD. Typ aplikacyjny, do którego należy rekord, określa pole TYP w linii głównej rekordu. Gdy klasa obiektu nie jest określona, to uznajemy, że rekord reprezentuje obiekt należący do klasy zgodnej z typem aplikacyjnym rekordu. Gdy pole typ rekordu jest puste, to uznajemy, że typem rekordu jest jego typ bazowy.

41. Identyfikacja rekordów SWDE i wersje obiektów

W formacie SWDE każdy rekord posiada dwa identyfikatory: identyfikator obiektu (ID) i identyfikator rekordu (IDR). Pełnią one rolę kluczy głównych. Służą, do reprezentacji wiązań (relacji) pomiędzy rekordami. Rekord nieposiadający żadnego z identyfikatorów nie może być przedmiotem wskazania z innego rekordu.

Identyfikator obiektu ma sens w bazie danych dostawcy. Rekordy odnoszące się do jednego obiektu mają ten sam identyfikator obiektu. Jest on określony w ramach typu.

W formacie SWDE każdy rekord odnosi się do jednego stanu (wersji) obiektu. Wśród rekordów o tym samym identyfikatorze obiektu tylko jeden rekord może być określony jako ważny (odnoszący się do stanu aktualnego).

Fakt ten określa status rekordu (ST OBJ). Uznajemy, że rekordy z pustym identyfikatorem obiektu odnoszą się do różnych obiektów.

Identyfikator rekordu jest niepowtarzalną nazwą rekordu w ramach pliku SWDE. Identyfikator rekordu może być pusty.

42. Identyfikacja elementów rekordów SWDE

Elementy opisu przestrzennego rekordu: obszary składowe, linie składowe, punkty oparcia linii (wierzchołki) mogą posiadać własne identyfikatory złożone z kodu i nazwy (nazwa może być pusta). Jeżeli nazwa nie jest pusta, to wraz z kodem powinna być niepowtarzalna w ramach rekordu. Identyfikacja elementów umożliwia określenie roli, jaką pełnią w opisie reprezentowanego obiektu, np. pozwala na reprezentację przyziemia i obrysu budynku w ramach jednego rekordu obszaru.

Elementy redakcyjne: etykiety i sygnatury mogą posiadać identyfikatory.

43. Jakość danych w formacie SWDE

Format SWDE pozwala przekazać kontekst danych, czyli informacje, które wiążą dane zawarte w pliku ze źródłem pochodzenia oraz określają przeznaczenie danych. Kontekst danych jest elementem jakości danych.

44. Układ współrzędnych w formacie SWDE

1) Układ współrzędnych formatu SWDE to układ kartezjański o kolejnych współrzędnych:

2) Współrzędne w formacie SWDE są zapisywane jako liczby zmiennoprzecinkowe.

3) Wszystkie wartości współrzędnych wyrażone są w metrach.

4) Określenie geodezyjnego układu odniesienia, w którym zostały podane współrzędne, znajduje się w sekcji nagłówkowej – część geodezyjna.

45. ISO 8859-2 – alfabetem SWDE

1) Format SWDE jest formatem znakowym.

2) Każdemu znakowi odpowiada jeden bajt pliku w formacie SWDE.

3) Znaki są interpretowane zgodnie ze standardem ISO 8859-2.

4) Znaki podzielone są na:

a) znaki zbioru podstawowego: o wartościach z zakresu 32 do 127,

b) znaki zbioru rozszerzonego: o wartościach z zakresu 128 do 255,

c) znaki sterujące: o wartościach z zakresu 0 do 31.

5) Wśród znaków sterujących znajdują się:

a) znak tabulacji (HT – 09) – traktowany przez SWDE jak spacja lub ciąg spacji,

b) znaki końca linii (LF – 10) – oznaczają koniec linii tekstu pliku SWDE,

c) znak powrotu karetki (CR – 13) – jest pomijany przy czytaniu pliku.

6) Pozostałe znaki sterujące nie występują w pliku SWDE.

46. Kody, nazwy, identyfikatory

1) Kody, nazwy i identyfikatory w formacie SWDE to ciągi znaków złożone z: dużych i małych liter alfabetu polskiego, cyfr, podkreśleń, znaków minus, ukośnika, dzielenia oraz kropki. (A..Ż a..ż 0..9 - / \ .) Zaleca się tak dobierać kody i nazwy, aby były rozróżnialne nawet dla systemów nierozróżniających małych i dużych liter. Nazwy nie powinny przekraczać 32 znaków.

2) W formacie SWDE występują następujące nazwy:

a) nazwa atrybutu,

b) nazwa wiązania,

c) nazwa typu,

d) nazwa pola,

e) nazwa elementu,

f) kod obiektu,

g) identyfikator obiektu,

h) identyfikator rekordu w pliku,

i) kod elementu atrybutu geometrycznego,

j) nazwa elementu atrybutu geometrycznego.

47. Opis struktury syntaktycznej formatu SWDE

1) Plik SWDE jest komputerowym plikiem tekstowym. Podzielony jest na:

a) sekcje,

b) rekordy,

c) linie,

d) pola.

2) Sekcja jest to ciąg kolejnych rekordów SWDE. Pierwszą linią sekcji jest linia określająca jej rodzaj, ostatnią zaś linia SX lub SXC. Kolejność sekcji w pliku jest ściśle określona.

3) Rekord jest podstawowym elementem struktury pliku SWDE. Wyróżniamy rekordy jednoliniowe i wieloliniowe. Rekordy wieloliniowe zakończone są linią końca rekordu X lub XC. Kolejność linii w rekordzie jest ściśle określona. Kontekstem rekordu w analizie leksykalnej jest sekcja, w której się znajduje. Kolejność rekordów w sekcji jest dowolna.

4) Linia formatu SWDE jest jedną linią tekstu. Podzielona jest na pola rozdzielone przecinkami. Jeżeli ostatnie pole nie jest polem danych lub etykiety, to linia SWDE kończy się średnikiem. W liniach za średnikiem można umieszczać dowolny tekst, który traktowany jest jako komentarz. Pierwszym polem linii jest jej wyróżnik całkowicie określający składnię linii. Znakiem końca linii jest znak sterujący CRLF lub LF – w zależności od systemu operacyjnego komputera, na którym plik był generowany. Kontekstem analizy leksykalnej linii jest rekord ją zawierający oraz linie ją poprzedzające w rekordzie.

5) Pole jest najmniejszą leksykalną jednostką w formacie SWDE. Pola w linii zakończone są przecinkiem, poza ostatnim polem, które zakończone jest średnikiem lub znakiem końca linii. Interpretacja zawartości pola zależy od „lewego kontekstu" (ciągu pól je poprzedzających w linii). Lewy kontekst pierwszego pola linii (wyróżnika) jest pusty.

48. Notacja zapisu formatu SWDE

49. Definicje podstawowe

13) Z definicji podanych w pkt 1–12 wynika, że linie puste lub zawierające tylko białe znaki są traktowane jako komentarze i nie wpływają na tok interpretacji pliku. Ponadto za komentarz uznaje się napisy umieszczone po znaku średnika, oznaczającym koniec ostatniego pola w linii, np.:

50. Plik SWDE

1) Plik SWDE podzielony jest na cztery sekcje. Pierwsze trzy sekcje to metadane.

2) Dane dotyczące obiektów zapisane są w sekcji obiektów.

Pierwsza linia pliku pozwala na identyfikację, że dany plik zapisany jest w formacie SWDE.

Plik SWDE ::=SWDE.w.2.00.(C) GUGiK 2000;

Kontekst danych

Sekcja deklaracji atrybutów i wiązań

Sekcja definicji typów rekordów

Sekcja obiektów

Linia końca pliku danych

Linia końca pliku danych ::=

SWDEX; |

SWDEXC, CRC;

Przykład poprawnego pliku SWDE zawarty jest w ust. 58 – „Struktura danych ewidencyjnych w formacie SWDE".

51. Metadane

1) Kontekst danych – dane organizacyjne

Kontekst danych pozwala na określenie:

a) geodezyjnego układu odniesienia, w którym wyrażone są współrzędne w pliku,

b) dostawcy danych,

c) przeznaczenia danych zawartych w pliku.

2) Znaczenie predefiniowanych rekordów kontekstu określa tabela 1.

Dodatkowe informacje o kontekście danych dostawca informacji może przekazać w rekordach nagłówkowych użytkownika.

kontekst danych ::=

SN;

[{rekord nagłówkowy systemu}]

[{rekord nagłówkowy użytkownika}]

linia końca sekcji

rekord nagłówkowy systemu ::=

NS, DN, WARTOŚĆ |

NS, TR, WARTOŚĆ |

NS, TN, WARTOŚĆ |

NS, TA, WARTOŚĆ |

NS, TO, WARTOŚĆ |

NS, ZN, WARTOŚĆ |

NS, ZR, WARTOŚĆ |

NS, ZD, WARTOŚĆ |

NS, OP, WARTOŚĆ |

NS, OR, WARTOŚĆ |

NS, ON, WARTOŚĆ |

NS, OA, WARTOŚĆ |

NS, OO, WARTOŚĆ |

NS, UX, WARTOŚĆ |

NS, OS, WARTOŚĆ |

NS, NX, WARTOŚĆ |

NS, NY, WARTOŚĆ |

NS, NZ, WARTOŚĆ |

NS, UH, WARTOŚĆ |

NS, HZ, WARTOŚĆ

rekord nagłówkowy użytkownika ::=

NU, NAZWA, WARTOŚĆ

Tabela 1

3) Sekcja deklaracji atrybutów i wiązań

SWDE posługuje się jednym słownikiem typów atrybutów i wiązań. Sposób reprezentacji danych elementarnych w formacie SWDE określa tabela 2. Wiązania reprezentowane są za pomocą linii SWDE WG lub WL.

Przykład prezentuje fragment deklaracji typów atrybutów.

C; Deklaracje typów relacji występujących w ramach ewidencji

Sekcja deklaracji atrybutów i wiązań ::=

SP;

[{deklaracja atrybutu}]

[{deklaracja wiązania}]

linia końca sekcji

deklaracja wiązania ::=

W, RELACJA;

deklaracja atrybutu ::=

B, ATRYBUT, ZN, [DL]; |

B, ATRYBUT, FL, [DL], [po przecinku]; |

B, ATRYBUT, NO, [DL]; |

B, ATRYBUT, UL, [DL]; |

B, ATRYBUT, LN, [1]; |

B, ATRYBUT, DN, [DL]; |

B, ATRYBUT, HR, [DL]; |

B, ATRYBUT, DH, [DL];

RELACJA : := nazwa wiązania, niepowtarzalna w sekcji

ATRYBUT : := nazwa atrybutu, niepowtarzalna w sekcji

Tabela 2

4) Sekcja definicji typów

Sekcja definicji typów może wystąpić w pliku SWDE pod warunkiem poprzedzenia jej sekcją deklaracji atrybutów. Pozwala na podanie definicji typów aplikacyjnych. Definicja typu określa:

a) typ bazowy,

b) listę pól reprezentujących atrybuty,

c) listę pól reprezentujących wiązania do innych rekordów,

d) listę elementów składowych (tylko dla typu złożonego).

5) Deklaracja wiązania jest równoważna deklaracji atrybutu zawierającego wskazania na inny obiekt (klucz obcy). Jeżeli w deklaracji pola nie nadano mu nazwy, to jest nią nazwa atrybutu lub wiązania.

sekcja definicji typów ::=

ST;

{definicja typu}

linia końca sekcji

definicja typu ::=

definicja typu prostego |

definicja typu złożonego

definicja typu prostego ::=

TD, TYP, TYP BAZOWY;

[{deklaracja atrybutu}]

[{deklaracja wiązania}]

linia końca rekordu

TYP BAZOWY ::= RD | RL | RO | RP | RM

TYP nazwa typu i jednocześnie nazwa tabeli rekordów danego typu, niepowtarzalna w sekcji.

definicja typu złożonego ::= TD, TYP, RC;

[{deklaracja pola atrybutu}]

[{deklaracja pola wiązania}]

[{deklaracja elementu}]

linia końca rekordu

deklaracja pola atrybutu ::=

TP, ATRYBUT;

[TPW;] – atrybut wielokrotny; brak linii – atrybut pojedynczy (wartość domyślna)

[TPN, POLE; ] – nazwa pola w tabeli; brak linii – wartość domyślna odpowiadająca nazwie atrybutu

deklaracja elementu ::=

WE, RELACJA;

[WP;] – element pojedynczy; brak linii – element wielokrotny (wartość domyślna)

deklaracja pola wiązania ::=

WR, RELACJA;

[WW;] – relacja wielokrotna; brak linii – relacja pojedyncza (wartość domyślna)

[WN, POLE; ] – nazwa pola w tabeli; brak linii – wartość domyślna odpowiadająca nazwie wiązania

gdzie:

Przykład deklaracji typu złożonego:

52. Sekcja obiektów – dane

1) Sekcja obiektów jest podstawowym elementem formatu SWDE. Znajdują się w niej rekordy zawierające dane, podlegające wymianie. Rekordy zawarte w tej sekcji tworzą georelacyjną bazę danych, o strukturze określonej w sekcjach ją poprzedzających.

sekcja obiektów ::=

SO;

[{rekord nieprzestrzenny}]

[{rekord przestrzenny}]

linia końca sekcji

rekord nieprzestrzenny ::=

rekord opisowy RD |

rekord obiektu złożonego RC

rekord przestrzenny ::=

rekord punktu RP |

rekord linii RL |

rekord obszaru RO |

rekord modelu terenu RM

2) Atrybuty rekordu

Poniższe atrybuty określają sposób interpretacji rekordu danych oraz zawierają jego identyfikatory. Brak identyfikatorów oznacza, że do danego rekordu nie można się odwołać za pomocą wskazania.

3) Status rekordu określa następujące cechy rekordu:

4) Atrybuty i relacje aplikacyjne

Atrybuty aplikacyjne są reprezentowane przez linie pola atrybutu.

atrybut ::= D, POLE, D, napis

gdzie:

POLE – jest nazwą pola atrybutu, określoną w definicji typu rekordu. Nazwa pola w deklaracji atrybutu może być identyczna z nazwą atrybutu, który pole reprezentuje.

Jeżeli nazwa POLE nie występuje w sekcji deklaracji atrybutów i wiązań oraz wytycznych technicznych stosowania formatu SWDE.to uznajemy, że dane pole atrybutu jest typu znakowego. Pola takie określamy mianem atrybutów wolnych.

W przypadku dokonywania transferu danych na poziomie podstawowym zaleca się stosowanie nazw atrybutów zgodnych z wytycznymi technicznymi stosowania formatu SWDE.

Napis – reprezentuje wartość atrybutu. Postać napisu musi odpowiadać typowi atrybutu.

Wiązania aplikacyjne są reprezentowane przez linie wiązań o składni opisanej poniżej.

wiązanie ::= WG, POLE, TYP, ID; |

WL, POLE, IDR;

gdzie:

POLE – jest nazwą pola wiązania określoną w definicji typu rekordu. Jeżeli nazwa POLE nie jest nazwą pola, nie występuje w sekcji deklaracji atrybutów i wiązań oraz w wytycznych technicznych, to uznajemy, że dana linia wiązania generuje związek o nazwie POLE pomiędzy obiektami (automatyczna deklaracja wiązania). Rekord wskazywany może znajdować się w dowolnym miejscu pliku względem rekordu wskazującego. Wszystkie wiązania reprezentowane identyfikatorem obiektu (linie WG) odnoszą się do rekordu reprezentującego ważną (aktualną) wersję obiektu.

Wiązanie posługujące się identyfikatorem rekordu może wskazywać na dowolną wersję obiektu.

53. Rekordy nieprzestrzenne

1) Rekord opisowy

Służy do reprezentowania danych o obiektach nieposiadąjących odniesienia przestrzennego.

rekord opisowy ::=

RD, [KOD], [TYP], [ID], [IDR], [ST OBJ];

[{atrybut}]

[{wiązanie}]

linia końca rekordu

2) Rekord złożony

Służy do reprezentowania danych o obiektach składających się z innych obiektów (struktur typu całość – część). Zarówno obiekt nadrzędny, jak i obiekty podrzędne (składowe) posiadają własną tożsamość i atrybuty. Przykładem obiektu złożonego z innych obiektów jest jednostka rejestrowa składająca się z działek i / lub budynków. Rekord złożony nie zawiera listy swoich elementów; to elementy mają wskazania na rekord złożony.

rekord złożony ::=

RC, [KOD], [TYP], [ID], [IDR], [ST OBJ];

[{atrybut}]

[{wiązanie}]

linia końca rekordu

54. Rekordy przestrzenne

1) Punkt

Służy do reprezentacji obiektów o punktowej charakterystyce przestrzennej.

Rekord punktu RP ::=

RP, [KOD], [TYP], [ID], [IDR], [ST OBJ]; |

pozycja

[{atrybut}]

[{wiązanie}]

linia końca rekordu

pozycja ::= P, P, TYP, ID; | – relacja topologiczna, wskazanie na rekord punktu

P, K, IDR; | – relacja topologiczna, wskazanie na rekord punktu

P, G, X, Y. [Z];

X – liczba zmiennoprzecinkowa

Y – liczba zmiennoprzecinkowa

Z – liczba zmiennoprzecinkowa

2) Linia

Służy do reprezentowania obiektów, których opis przestrzenny można wyrazić za pomocą zbioru linii.

Rysunek 1. Przykłady obiektów liniowych

Rekord linii RL ::=

RL, [KOD], [TYP], [ID], [IDR], [ST OBJ]; |

{linia}

[{atrybut}]

[{wiązanie}]

linia końca rekordu

linia ::= GL;

[Id. linii]

{segment}

węzeł końcowy

GX;

Id. linii ::= IL, KOD ELEM, [NAZ ELEM];

węzeł końcowy ::=

pozycja

[Id. wierzchołka]|

linia domknięcia

linia domknięcia ::=

PZ; oznacza zamknięcie linii na pierwszym wierzchołku

Id. elementu geometrii ::=

IP, KOD ELEM, [NAZ ELEM];

Rysunek 2. Łuki linii – geometria segmentu

Wierzchołki 1 i 2 oraz 2 i 3 połączone są odcinkami linii prostej.

Wierzchołki A i B połączone są jednym z czterech możliwych łuków koła, o tym samym promieniu:

– duży łuk wprawo (promień dodatni),

– mały łuk w prawo (promień dodatni),

– mały łuk w lewo (promień ujemny),

– duży łuk w lewo (promień ujemny).

3) Obszar

Służy do reprezentowania obiektów, których opis przestrzenny można wyrazić za pomocą zbioru obszarów.

Obszar może zawierać wyspy i enklawy (dziury).

Rysunek 3. Przykłady obiektów obszarowych

Konturem zewnętrznym jest granica zewnętrzna wyspy.

Konturem wewnętrznym jest granica enklawy.

Granica obszaru może zawierać wszystkie rodzaje segmentów

Rekord obszaru RO ::=

RO, [KOD], [TYP], [ID], [IDR], [ST OBJ];

{obszar}

[{atrybut}]

[{wiązanie}]

linia końca rekordu

lista obszarów ::= {obszar}

[kontur]

[Id. linii]

{segment}

PZ;

GX;

Pozostałe elementy mają identyczną postać i znaczenie jak w opisie linii.

Atrybut kontur opisu linii (GL) występuje tylko w rekordach obszaru.

55. Relacje topologiczne w formacie SWDE

W formacie SWDE można reprezentować relacje topologiczne typu krawędź grafu – węzeł. Relacje topologiczne są reprezentowane poprzez określenie pozycji wierzchołka linii lub obszaru jako wskazanie na rekord punktu.

56. Model obiektowy formatu SWDE

Rysunek 4. Struktura pliku danych SWDE

Rysunek 5. Struktura obiektu w formacie SWDE

Rysunek 6. Atrybuty geometryczne obiektów przestrzennych w SWDE

57. Ochrona i autoryzacja danych zawartych w pliku SWDE

1) Zasady liczenia sum kontrolnych

Do ochrony danych przed przypadkowym uszkodzeniem SWDE używa pól sumy kontrolnej – CRC, zgodnej ze standardem CCITT-32. Suma kontrolna CRC w SWDE może być obliczona dla:

a) Pliku:

od linii SWDE.w.2.00.(C) GUGiK 2000;

do linii SWDEXC, CRC;

Pierwszym znakiem branym do obliczenia sumy kontrolnej jest znak "S" w linii początku pliku SWDE.

Ostatnim znakiem używanym do wyznaczania sumy kontrolnej jest znak "," przed sumą kontrolną w linii końca pliku danych SWDEXC, CRC;

b) Obszaru sekcji:

od pierwszej linii sekcji S@;

do linii SXC, CRC;

Pierwszym znakiem branym do obliczenia sumy kontrolnej jest znak "S" w linii początku sekcji: S@. Ostatnim znakiem używanym do wyznaczania sumy kontrolnej jest znak "," przed sumą kontrolną w linii końca sekcji SXC, CRC;

c) Obszaru rekordu złożonego:

czyli rekordów mogących zawierać więcej niż jedną linię, które kończą się linią XC, CRC;

Pierwszym znakiem branym do obliczenia sumy kontrolnej jest pierwszy znak linii zaczynającej rekord. Ostatnim znakiem używanym do wyznaczania sumy kontrolnej jest znak "," przed sumą kontrolną w linii końca rekordu XC, CRC;

Znaki komentarzy wchodzą w skład znaków branych pod uwagę w procesie obliczeń sumy kontrolnej. Znak lub ciąg znaków reprezentujących koniec linii jest pomijany w procesie obliczeń sumy kontrolnej. Zapewnia to jednoznaczność obliczeń w dowolnym systemie operacyjnym.

Wyznaczenie sum kontrolnych dla elementów pliku SWDE pozwala na sprawdzenie poprawności transferowanych danych oraz sporządzenie dokumentu autoryzującego dane ewidencyjne. Poniżej określony jest algorytm w języku C niezbędny do obliczania sumy kontrolnej.

/*

Stałe definiujące rodzaj sumy kontrolnej:

*/

/*

Tablica wartości używanych do wyznaczenia 32-bitowej sumy kontrolnej:

*/

unsigned long Ccitt32Table[ 256 ];

/*

Procedura BuildCRCTable wypełnia tablicę współczynników wykorzystywaną w procesie obliczania sumy kontrolnej. Tablica ta musi być zainicjowana jednokrotnie w programie

*/

void BuiIdCRCTable()

{

int i;

int j;

unsigned long value;

for (i = 0; i <= 255; i++) {

value = i;

for ( j = 8 ; j > 0; j--) {

if ( value & 1 )

value = ( value > > 1 ) CRC32 POLYNOMIAL;

else

value > > = 1;

}

Ccitt32Table[ i ] = value;

}

}

/*

Procedura obliczania sumy kontrolnej dla ciągu bajtów czytanych po kolei na podstawie znajomości CRC dotychczas przeczytanego ciągu bajtów i wartości bajta bieżącego. Funkcja zwraca nową wartość CRC

*/

unsigned long CRC32( unsigned long crc, int c)

{

unsigned long temp1;

unsigned long, temp2;

temp1 = ( crc > > 8 ) & 0x00FFFFFFL;

temp2 = Ccitt32Table[ ( (int) crc c ) & Oxff ];

crc = temp1 temp2;

return( crc );

}

Uwaga:

Wartością startową dla procesu obliczeń CRC jest wartość

CRC = CRC MASK; w pliku zapisuje się wartość

CRC = crc CRC MASK;

2) Autoryzacja pliku danych

Do autoryzacji danych zawartych w pliku komputerowym, zapisanym zgodnie z formatem SWDE, z obliczonymi sumami kontrolnymi wystarcza dokument zawierający:

a) nazwę pliku komputerowego,

b) rozmiar pliku komputerowego w bajtach,

c) ilość linii komentarza i ilość znaków w komentarzach,

d) ilość znaków w poszczególnych sekcjach,

e) ilość rekordów w poszczególnych sekcjach,

f) zbiór obliczonych dla pliku i poszczególnych sekcji sum kontrolnych.

58. Struktura danych ewidencyjnych w formacie SWDE

Dalsza część załącznika zawiera definicje struktury pliku SWDE z danymi ewidencyjnymi. Jest to plik SWDE zawierający reprezentację modelu danych ewidencyjnych wyrażonych według zasad standardu wymiany danych ewidencyjnych. Przeznaczony jest on do bezpośredniego wykorzystania przez dostawców danych ewidencyjnych.

SWDE.w.2.00.(C) GUGiK 2000;

SN;

C; To jest przykładowa sekcja kontekstu danych

NS, ZD, Zapis modelu danych ewidencyjnych w formacie SWDE

SX;

SP;

C; Sekcja deklaracji atrybutów i wiązań

Załącznik nr 5

TREŚĆ l FORMA WYPISU ORAZ WYRYSU Z OPERATU EWIDENCYJNEGO ORAZ KLAUZUL ZWIĄZANYCH Z ICH UWIERZYTELNIENIEM

1. Treść wypisu z rejestru gruntów stanowią:

1) nazwa właściwego organu i oznaczenie sprawy według obowiązującego systemu kancelaryjnego,

2) nazwa dokumentu i data jego sporządzenia,

3) nazwa województwa, powiatu i jednostki ewidencyjnej oraz nazwa i numer lub tylko numer obrębu,

4) numer jednostki rejestrowej gruntów,

5) dane dotyczące podmiotów ewidencyjnych oraz identyfikatory tych podmiotów,

6) numer księgi wieczystej lub nazwa i numer dokumentu określającego prawa podmiotów ewidencyjnych,

7) dane i identyfikatory osób, jednostek organizacyjnych i organów posiadających inne niż własność prawa do nieruchomości oraz wyszczególnienie tych praw,

8) oznaczenia dokumentów stanowiących prawa, o których mowa w pkt 7,

9) oznaczenia działek w księdze wieczystej lub dokumencie, o którym mowa w pkt 6, jeżeli są one różne od oznaczeń ewidencyjnych,

10) numery działek i inne informacje, o których mowa w § 60 ust. 2 i 3 rozporządzenia,

11) nr rejestru zabytków,

12) opisy położenia działek ewidencyjnych,

13) numery arkuszy map ewidencyjnych, na których poszczególne działki ewidencyjne są przedstawione,

14) pola powierzchni działek ewidencyjnych,

15) wartości działek ewidencyjnych,

16) powierzchnie użytków gruntowych i klas gleboznawczych w poszczególnych działkach ewidencyjnych,

17) informacje o danych ewidencyjnych, które nie spełniają wymagań rozporządzenia oraz obowiązujących standardów technicznych,

18) nazwisko i imię osoby, która wykonała dokument, oraz jej podpis,

19) pieczęć urzędowa organu,

20) podpis osoby reprezentującej organ lub osoby upoważnionej przez ten organ oraz data złożenia podpisu.

2. Treść wyrysu z mapy ewidencyjnej stanowią:

1) kopia odpowiedniego fragmentu mapy ewidencyjnej lub komputerowy wydruk fragmentu tej mapy,

2) nazwa właściwego organu i oznaczenie sprawy według obowiązującego systemu kancelaryjnego,

3) nazwa województwa, powiatu i jednostki ewidencyjnej oraz nazwa i numer lub tylko numer obrębu ewidencyjnego,

4) informacja o skali mapy,

5) oznaczenie kierunku północy,

6) informacje o danych ewidencyjnych, które nie spełniają wymagań rozporządzenia oraz obowiązujących standardów technicznych,

7) pieczęć urzędowa organu,

8) data sporządzenia dokumentu,

9) nazwisko i imię osoby, która wykonała dokument, oraz jej podpis,

10) podpis osoby reprezentującej organ lub osoby upoważnionej przez ten organ oraz data złożenia podpisu.

3. Wypisy z kartoteki budynków, kartoteki lokali oraz rejestru budynków i rejestru lokali zawierają informacje i oznaczenia wymienione w ust. 1 pkt 1–3 i pkt 17–20 oraz dane zawarte w odpowiednich raportach danych ewidencyjnych.

4. Treścią wypisów i wyrysów wydawanych do celów prawnych oprócz informacji i oznaczeń wymienionych w ust. 1 i 2 jest również klauzula o treści:

„Dokument niniejszy jest przeznaczony do dokonywania wpisu w księdze wieczystej."

5. Na wypisach i wyrysach wydawanych wykonawcom prac geodezyjnych i kartograficznych na skutek zgłoszenia tych prac do właściwego organu umieszcza się klauzulę o treści:

„Dokument niniejszy wydano wykonawcy prac geodezyjnych i kartograficznych zgłoszonych
do ..................................................... ............ – nr KERG................ "

(nazwa organu)

6. Wypisy, o których mowa w ust. 1 i 3, sporządza się w miarę możliwości w formie odpowiednich tabulogramów.

7. Do czasu uzupełnienia bazy danych ewidencyjnych o dane dotyczące budynków, wyrys z mapy ewidencyjnej uzupełnia się w formie załącznika kopią odpowiedniego fragmentu mapy zasadniczej, a w przypadku braku takiej mapy – na wyrysie zamieszcza się informację o braku danych dotyczących budynków.

Załącznik nr 6

ZALICZANIE GRUNTÓW DO POSZCZEGÓLNYCH UŻYTKÓW GRUNTOWYCH

1. Użytki rolne

1) Grunty orne

Do gruntów ornych zalicza się grunty:

a) poddane stałej uprawie mechanicznej mającej na celu produkcję ziemiopłodów rolniczych lub ogrodniczych, w tym grunty, na których urządzone zostały ogrody działkowe oraz szklarnie i inspekty,

b) nadające się do uprawy, o której mowa pod lit. a), ale zajęte pod plantacje chmielu, wikliny, drzew (np. choinek) oraz szkółki drzew ozdobnych i krzewów,

c) ugory, odłogi.

2) Sady

Do sadów zalicza się grunty o powierzchni co najmniej 0,1000 ha zasadzone drzewami i krzewami owocowymi o zwartym nasadzeniu (minimum 600 drzew lub 2000 krzewów na 1 ha), szkółki drzew i krzewów owocowych oraz winnice.

3) Łąki trwałe

Do łąk trwałych zalicza się grunty pokryte zwartą wieloletnią roślinnością, złożoną z licznych gatunków traw, roślin motylkowych i ziół, tworzących ruń łąkową, systematycznie koszoną, a w rejonach górskich – hale i połoniny z zasady koszone.

4) Pastwiska trwałe

Do pastwisk trwałych zalicza się grunty pokryte podobną jak na łąkach roślinnością, z reguły wypasane, a w rejonach górskich – hale i połoniny, które z zasady nie są koszone, lecz wypasane.

5) Grunty rolne zabudowane

Do gruntów rolnych zabudowanych zalicza się grunty zajęte pod budynki mieszkalne oraz inne budynki i urządzenia budowlane służące produkcji rolniczej, nie wyłączając produkcji rybnej, oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu (kotłownie, komórki, garaże, szopy, stodoły, wiaty, spichlerze, budynki inwentarskie, place składowe i manewrowe w obrębie zabudowy itp.), a także zajęte pod ogródki przydomowe w gospodarstwach rolnych.

6) Grunty pod stawami

Do gruntów pod stawami zalicza się grunty pod zbiornikami wodnymi (z wyjątkiem jezior i zbiorników zaporowych z urządzeniami do regulacji poziomu wód), wyposażonymi w urządzenia hydrotechniczne, nadającymi się do chowu, hodowli i przetrzymywania ryb, obejmujące powierzchnię ogroblowaną wraz z systemem rowów oraz tereny przyległe do stawów i z nimi związane, a należące do obiektu stawowego.

7) Grunty pod rowami

Do gruntów pod rowami zalicza się grunty zajęte pod otwarte rowy pełniące funkcje urządzeń melioracji wodnych dla gruntów wykorzystywanych do produkcji rolniczej.

2. Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione

1) Lasy

Do lasów zalicza się grunty określone jako „las" w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679, Nr 86, poz. 958 i Nr 120, poz. 1268).

2) Grunty zadrzewione i zakrzewione

Gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi są grunty porośnięte roślinnością leśną, których pole powierzchni jest mniejsze od 0,1000 ha, a także:

a) śródpolne skupiska drzew i krzewów niezaliczone do lasów,

b) tereny torfowisk, pokrytych częściowo kępami krzewów i drzew karłowatych,

c) grunty porośnięte wikliną w stanie naturalnym oraz krzewiastymi formami wierzb w dolinach rzek i obniżeniach terenu,

d) przylegające do wód powierzchniowych grunty porośnięte drzewami lub krzewami, stanowiące biologiczną strefę ochronną cieków i zbiorników wodnych,

e) jary i wąwozy pokryte drzewami i krzewami w sposób naturalny lub sztuczny w celu zabezpieczenia przed erozją, niezaliczone do lasów,

f) wysypiska kamieni i gruzowiska porośnięte drzewami i krzewami,

g) zadrzewione i zakrzewione tereny nieczynnych cmentarzy, poza zwartymi kompleksami lasów,

h) skupiska drzew i krzewów mające charakter parku, ale niewyposażone w urządzenia i budowle służące rekreacji i wypoczynkowi.

3. Grunty zabudowane i zurbanizowane

1) Tereny mieszkaniowe

Do terenów mieszkaniowych zalicza się grunty, niewykorzystywane do produkcji rolniczej i leśnej, zajęte pod budynki mieszkalne, urządzenia funkcjonalnie związane z budynkami mieszkalnymi (podwórza, dojazdy, przejścia, przydomowe place gier i zabaw itp.), a także ogródki przydomowe.

2) Tereny przemysłowe

Do terenów przemysłowych zalicza się grunty zajęte pod budynki i urządzenia służące produkcji przemysłowej, a także ujęcia wody, oczyszczalnie ścieków, stacje transformatorowe, czynne hałdy i wysypiska, urządzenia magazynowo-składowe, bazy transportowe i remontowe itp.

3) Inne tereny zabudowane

Do innych terenów zabudowanych zalicza się grunty zajęte pod budynki i urządzenia związane z administracją, służbą zdrowia, handlem, kultem religijnym, rzemiosłem, usługami, nauką, oświatą, kulturą i sztuką, wypoczynkiem, łącznością itp., czynne cmentarze, grzebowiska zwierząt oraz inne grunty zabudowane, niewymienione w pkt 1 i 2.

4) Zurbanizowane tereny niezabudowane

Do zurbanizowanych terenów niezabudowanych zalicza się grunty niezabudowane, przeznaczone w planach zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej.

5) Tereny rekreacyjno-wypoczynkowe

Do terenów rekreacyjno-wypoczynkowych zalicza się niezajęte pod budynki:

a) tereny ośrodków wypoczynkowych, tereny zabaw dziecięcych, plaże, urządzone parki, skwery, zieleńce (poza pasami ulic),

b) tereny o charakterze zabytkowym: ruiny zamków, grodziska, kurhany, pomniki przyrody itp.,

c) tereny sportowe: stadiony, boiska sportowe, skocznie narciarskie, tory saneczkowe, strzelnice sportowe, kąpieliska itp.,

d) tereny spełniające funkcje rozrywkowe: lunaparki, wesołe miasteczka itp.,

e) ogrody zoologiczne i botaniczne,

f) tereny zieleni nieurządzonej niezaliczone do lasów oraz gruntów zadrzewionych i zakrzewionych.

6) Użytki kopalne

Do użytków kopalnych zalicza się grunty zajęte przez czynne odkrywkowe kopalnie, w których odbywa się wydobycie kopalin.

7) Tereny komunikacyjne, w tym:

a) Drogi

Do użytku gruntowego o nazwie „drogi" zalicza się grunty w granicach pasów drogowych dróg publicznych i dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 i Nr 86, poz. 958).

W szczególności do dróg zalicza się grunty zajęte pod:

– drogi krajowe,

– drogi wojewódzkie,

– drogi powiatowe,

– drogi gminne,

– drogi w osiedlach mieszkaniowych,

– drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych oraz do obiektów użyteczności publicznej,

– place postojowe i manewrowe przy dworcach kolejowych, autobusowych i lotniczych, portach morskich i rzecznych i innych oraz ogólnodostępne dojazdy do ramp wyładowczych i placów składowych.

Grunty zajęte pod wewnętrzną komunikację gospodarstw rolnych, leśnych oraz poszczególnych nieruchomości nie są drogą w rozumieniu rozporządzenia. Grunty te wlicza się do przyległego do nich użytku gruntowego;

b) Tereny kolejowe

Do terenów kolejowych zalicza się grunty zajęte pod obiekty, budowle i inne urządzenia przeznaczone do wykonywania i obsługi ruchu kolejowego (torowiska kolejowe, stacje, rampy, magazyny, bocznice kolejowe itp.);

c) Inne tereny komunikacyjne

Do innych terenów komunikacyjnych zalicza się grunty zajęte pod:

– porty lotnicze i inne budowle oraz urządzenia służące komunikacji lotniczej,

– urządzenia portowe, przystanie, obiekty i budowle służące komunikacji wodnej,

– naziemne obiekty, budowle i urządzenia górskich kolei linowych,

– torowiska tramwajowe poza pasami ulic i dróg, a także obiekty i urządzenia związane z komunikacją miejską,

– urządzone parkingi poza lasami państwowymi, dworce autobusowe,

– wały ochronne wód przystosowane do ruchu kołowego.

4. Użytki ekologiczne

Do użytków ekologicznych zalicza się prawnie chronione pozostałości ekosystemów, takich jak: naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne „oczka wodne", kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce itp. Użytki ekologiczne określa się na podstawie rozporządzenia właściwego wojewody lub uchwały właściwej rady gminy, podjętych na podstawie przepisów o ochronie przyrody.

5. Nieużytki

Do nieużytków zalicza się:

1) niezakwalifikowane do użytków ekologicznych:

a) bagna (błota, topieliska, trzęsawiska, moczary, rojsty),

b) piaski (piaski ruchome, plaże nieurządzone, piaski nadbrzeżne, wydmy),

c) naturalne utwory fizjograficzne, takie jak: urwiska, strome stoki, uskoki, skały, rumowiska,

2) nieprzeznaczone do rekultywacji wyrobiska po wydobywaniu kopalin.

6. Grunty pod wodami

1) Grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi

Gruntami pod morskimi wodami wewnętrznymi są grunty pokryte morskimi wodami wewnętrznymi, do których zalicza się:

a) część Jeziora Nowowarpieńskiego i część Zalewu Szczecińskiego, wraz ze Świną i Dziwną oraz Zalewem Kamieńskim, znajdujące się na wschód od granicy państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, oraz rzekę Odrę pomiędzy Zalewem Szczecińskim a wodami portu Szczecin,

b) część Zatoki Gdańskiej zamkniętą linią podstawową biegnącą od punktu o współrzędnych 54°37'36" szerokości geograficznej północnej i 18°49'18" długości geograficznej wschodniej (na Mierzei Helskiej) do punktu o współrzędnych 54°22'12" szerokości geograficznej północnej i 19°21'00" długości geograficznej wschodniej (na Mierzei Wiślanej),

c) część Zalewu Wiślanego znajdującą się na południowy zachód od granicy państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Federacją Rosyjską na tym Zalewie,

d) wody portów określone od strony morza linią łączącą najdalej wysunięte w morze stałe urządzenia portowe, stanowiące integralną część systemu portowego.

2) Grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi

Do gruntów pod wodami powierzchniowymi płynącymi zalicza się grunty pod wodami płynącymi w rzekach, potokach górskich, kanałach i innych ciekach, o przepływach stałych lub okresowych, oraz źródła, z których cieki biorą początek, a także grunty pod wodami znajdującymi się w jeziorach i zbiornikach sztucznych, z których cieki wypływają lub do których wpływają.

3) Grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi

Do gruntów pod wodami powierzchniowymi stojącymi zalicza się grunty pod wodami w jeziorach i zbiornikach innych niż określone w pkt 1 i 2.

7. Tereny różne

Do terenów różnych zalicza się wszystkie pozostałe grunty, których nie można zaliczyć do innych użytków, takie jak:

1) grunty przeznaczone do rekultywacji oraz niezagospodarowane grunty zrekultywowane,

2) wały ochronne nieprzystosowane do ruchu kołowego.

Do terenów przeznaczonych do rekultywacji zalicza się zdegradowane lub zdewastowane grunty, takie jak: nieczynne hałdy, wysypiska, zapadliska, tereny po działalności przemysłowej i górniczej oraz po poligonach wojskowych, dla których właściwe organy zatwierdziły projekty rekultywacji.