Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 4 poz. 36

Na podstawie art. 228 § 3 Kodeksu pracy zarządza się, co następuje:

1) w § 2 w pkt 1 i w § 3 wyrazy „42-godzinnego tygodniowego" zastępuje się wyrazami: „tygodniowego, określonego w Kodeksie pracy,";

2) w załączniku nr 1:

a) w tytule po wyrazie „stężeń" dodaje się wyrazy „chemicznych i pyłowych",

b) w części A. Substancje chemiczne:

c) część B. Pyły otrzymuje brzmienie:

„B. Pyły

¹ Pył respirabilny – zbiór cząstek przechodzących przez selektor wstępny o charakterystyce przepuszczalności według wymiarów cząstek opisanej logarytmiczno-normalną funkcją prawdopodobieństwa ze średnią wartością średnicy aerodynamicznej 3,5 ą 0,3 μrn i z geometrycznym odchyleniem standardowym 1,5 ą0,1.

² Włókna respirabilne – włókna o długości powyżej 5 μm o maksymalnej średnicy poniżej 3 μm i o stosunku długości do średnicy > 3.

³ Dotyczy sadzy technicznej nie zawierającej więcej benzo(a)pirenu niż 35 mg w 1 kg sadzy.

⁴ Poddana obróbce termicznej powyżej 800°C.

Uwaga: Definicje pyłów są określone w Polskiej Normie.";

3) w załączniku nr 2:

a) w tytule po wyrazie „natężeń" dodaje się wyraz „fizycznych",

b) w części A. pkt 2 Hałas infradźwiękowy i pkt 3 Hałas ultradźwiękowy otrzymują brzmienie:

„2. Hałas infradźwiękowy

2. 1. Hałas infradźwiękowy na stanowiskach pracy jest charakteryzowany przez:

– równoważny poziom ciśnienia akustycznego skorygowany charakterystyką częstotliwościową G odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy lub równoważny poziom ciśnienia akustycznego skorygowany charakterystyką częstotliwościową G odniesiony do tygodnia pracy (wyjątkowo w przypadku oddziaływania hałasu infradźwiękowego na organizm człowieka w sposób nierównomierny w poszczególnych dniach w tygodniu),

– szczytowy nieskorygowany poziom ciśnienia akustycznego.

2. 2. Równoważny poziom ciśnienia akustycznego skorygowany charakterystyką częstotliwościową G odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy lub tygodnia pracy nie powinien przekraczać wartości 102 dB.

2. 3. Szczytowy nieskorygowany poziom ciśnienia akustycznego nie powinien przekraczać wartości 145 dB.

2. 4. Podane wyżej wartości normatywne obowiązują jednocześnie.

2. 5. Podane wyżej wartości normatywne obowiązują, jeżeli inne szczegółowe przepisy nie określają wartości niższych.

2. 6. Definicje pojęć i metody pomiaru określają odpowiednie Polskie Normy.

3. Hałas ultradźwiękowy

3. 1. Hałas ultradźwiękowy na stanowiskach pracy jest charakteryzowany przez:

– równoważne poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach tercjowych o częstotliwościach środkowych od 10 do 40 kHz odniesione do 8-godzinnego dnia pracy lub równoważne poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach tercjowych o częstotliwościach środkowych od 10 do 40 kHz odniesione do tygodnia pracy (wyjątkowo w przypadku oddziaływania hałasu ultradźwiękowego na organizm człowieka w sposób nierównomierny w poszczególnych dniach w tygodniu),

– maksymalne poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach tercjowych o częstotliwościach środkowych od 10 do 40 kHz.

3. 2. Równoważne poziomy ciśnienia akustycznego na stanowiskach pracy, odniesione do 8-godzinnego dnia pracy lub tygodnia pracy, oraz maksymalne poziomy ciśnienia akustycznego nie mogą przekraczać wartości podanych w tabeli:

3.3. Podane wyżej wartości normatywne obowiązują jednocześnie.

3.4. Podane wyżej wartości normatywne obowiązują, jeżeli inne szczegółowe przepisy nie określają wartości niższych.

3.5. Definicje pojęć i metody pomiaru określają Polskie Normy.”,

c) część B otrzymuje brzmienie:

„B. Drgania działające na organizm człowieka przez kończyny górne i drgania o ogólnym działaniu na organizm człowieka

1. Drgania działające na organizm człowieka przez kończyny górne

1.1. Drgania działające na organizm człowieka przez kończyny górne są charakteryzowane przez sumę wektorową skutecznych, ważonych częstotliwościowo przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y, Z.

1.2. Wartość sumy wektorowej skutecznych, ważonych przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y i Z nie powinna przekraczać 2,8 m/s², przy 8-godzinnym działaniu drgań na organizm człowieka.

1.3. Dla ekspozycji trwających 30 minut i krócej maksymalna dopuszczalna wartość sumy wektorowej skutecznych, ważonych częstotliwościowo przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y i Z nie powinna przekraczać 11,2 m/s².

1.4. Podane wyżej wartości dopuszczalne obowiązują, jeżeli inne szczegółowe przepisy nie określają wartości niższych.

1.5. Definicje pojęć i metody pomiaru określają odpowiednie Polskie Normy.

2. Drgania o ogólnym działaniu na organizm człowieka

2.1. Drgania o ogólnym działaniu na organizm człowieka są charakteryzowane przez sumę wektorową skutecznych, ważonych częstotliwościowo przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y i Z.

2.2. Wartość sumy wektorowej skutecznych, ważonych przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y i Z nie powinna przekraczać 0,8 m/s², przy 8-godzinnym działaniu drgań na organizm człowieka.

2.3. Dla ekspozycji trwających 30 minut i krócej maksymalna dopuszczalna wartość sumy wektorowej skutecznych, ważonych częstotliwościowo przyspieszeń drgań wyznaczonych dla trzech składowych kierunkowych X, Y i Z nie powinna przekraczać 3,2 m/s².

2.4. Podane wyżej wartości dopuszczalne obowiązują, jeżeli inne szczegółowe przepisy nie określają wartości niższych.

2.5. Definicje pojęć i metody pomiaru określają odpowiednie Polskie Normy.”,

d) skreśla się dotychczasowe części E i F i dodaje się część E w brzmieniu:

„E. Pola i promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu częstotliwości 0 Hz – 300 GHz

1. Pola i promieniowanie elektromagnetyczne na stanowiskach pracy charakteryzowane są jednocześnie przez następujące wielkości normatywne:

– widmo częstotliwości [f, w Hz],

– natężenie pola magnetycznego o ogólnym działaniu na organizm człowieka (w zakresie częstotliwości od 0 Hz do 3 GHz) [H, w A/m],

– natężenie pola elektrycznego o ogólnym działaniu na organizm człowieka (w zakresie częstotliwości od 0 Hz do 300 GHz) [E, w V/m],

– natężenie pola magnetycznego o działaniu miejscowym na kończyny pracownika – ręce do łokci i nogi do kolan (w zakresie częstotliwości od 0 Hz do 800 kHz) [H, w A/m],

– doza rzeczywista pola magnetycznego strefy zagrożenia, o ogólnym działaniu na organizm człowieka [D_H' w (A/m)²h lub T²h],

– doza rzeczywista pola elektrycznego strefy zagrożenia, o ogólnym działaniu na organizm człowieka [D_E w (V/m)²h],

– wskaźnik ekspozycji dla dozy rzeczywistej pola elektrycznego i dozy rzeczywistej pola magnetycznego w strefie zagrożenia (W).

2.1. W otoczeniu źródeł pól elektromagnetycznych powinny być wyznaczone i oznakowane, zgodnie z Polską Normą, obszary występowania silnych pól elektromagnetycznych jako zasięg trzech stref ochronnych:

– niebezpiecznej – rozumianej jako obszar, w którym przebywanie pracowników jest zabronione,

– zagrożenia – rozumianej jako obszar, w którym dopuszczone jest przebywanie pracowników zatrudnionych przy źródłach przez czas ograniczony zgodnie z zasadami podanymi w pkt 4,

– pośredniej – rozumianej jako obszar, w którym dopuszczone jest przebywanie pracowników zatrudnionych przy źródłach w ciągu całej zmiany roboczej.

2.2. Obszar, poza zasięgiem stref ochronnych, jest obszarem strefy bezpiecznej.

3.1. Wyróżnia się trzy graniczne wartości natężenia pola elektrycznego E₀(f), E₁(f), E₂(f) i magnetycznego H₀(f), H₁(f), H₂(f) o ogólnym działaniu na organizm człowieka, określone w poszczególnych zakresach częstotliwości (tabele 1 i 2):

– E₀(f) i H₀(f) – natężenia pól o częstotliwości f, rozgraniczające strefę pośrednią od strefy bezpiecznej,

– E₁(f) i H₁(f) – natężenia pól o częstotliwości f, rozgraniczające strefę zagrożenia od strefy pośredniej,

– E₂(f) i H₂(f) – natężenia pól o częstotliwości f, rozgraniczające strefę niebezpieczną od strefy zagrożenia.

3.2. Pomiędzy wartościami granicznymi obowiązują następujące zależności:

E₂(f) = 10 E₁(f), E₀(f) = E₁(f)/3;

H₂(f) = 10 H₁(f); H₀(f) = H₁(f)/3;

4. W strefie zagrożenia ekspozycja powinna spełniać jednocześnie następujące warunki:

– D_E(f) ≤ Dd_E(f),

– D_H(f) ≤ Dd_H(f),

– W ≤ 1.

gdzie:

5.1. Gdy ekspozycja o działaniu miejscowym dotyczy wyłącznie kończyn, dopuszcza się zwiększone ich narażenie na pola magnetyczne o natężeniach 5 razy większych od dopuszczalnych dla całego ciała, z równoczesnym dopuszczeniem dozy dla kończyn 25 razy większej od dozy dla całego ciała.

5.2. Przebywanie pracowników w strefie niebezpiecznej dopuszczalne jest pod warunkiem stosowania odpowiednich środków ochrony indywidualnej.

5.3. Dopuszczalne wartości natężenia pola elektrycznego E₁(f) na granicy strefy zagrożenia i pośredniej oraz doza dopuszczalna pola elektrycznego Dd_E(f) są określone w tabeli 1.

Tabela 1

– f – częstotliwość w jednostkach podanych w kolumnie „zakres częstotliwości"; h– czas ekspozycji w godzinach,

– wartości E₁(f) oznaczają natężenia pól elektrycznych charakteryzowane wielkościami:

– wartością skuteczną natężenia pola – dla częstotliwości do 1 kHz oraz powyżej 3 MHz,

– wartością równoważną natężenia pola – w zakresie częstotliwości od 1 kHz do 3 MHz,

– wartością uśrednioną w okresie repetycji impulsów i kącie, w którym emitowane jest promieniowanie, w przypadku promieniowania elektromagnetycznego o zmiennym okresowo rozkładzie przestrzennym natężenia pola,

– wielkości określone w tabeli powinny być wyznaczone z dopuszczalnym błędem (niepewnością) nie przekraczającym ą20%,

– wartości E₀(f) oraz E₂(f) wyznacza się zgodnie z zależnościami przedstawionymi w punkcie 3.2, z wyjątkiem zakresów:

– dla zakresu częstotliwości 0 Hz ≤ f ≤ 0,5 Hz: E₀(f) = 10 kV/m, E₂(f) = 40 kV/m,

– dla zakresu częstotliwości 0,5 Hz < f ≤ 300 Hz: E₀(f) = 5 kV/m, E₂(f) = 20 kV/m,

– dla pól impulsowych dodatkowo powinien być spełniony warunek: E_{max imp} < 4,5 kV/m w zakresie częstotliwości 0,1 GHz < f ≤ 3 GHz; E_{max imp} < 0,43 f + 3,2 kV/m w zakresie częstotliwości 3 GHz < f ≤ 10 GHz oraz E_{max imp} < 7,5 kV/m w zakresie częstotliwości 10 GHz < f ≤ 300 GHz, gdzie E_{max imp} – maksymalna wartość natężenia pola w impulsie; f w GHz,

– Dd_E(f) – doza dopuszczalna pola elektrycznego o częstotliwości f, określona zależnością: Dd_E(f) = E₁²(f) * t, gdzie t = 8 godzin.

5.4. Dopuszczalne wartości natężenia pola magnetycznego H₁(f) na granicy strefy zagrożenia i pośredniej oraz doza dopuszczalna pola magnetycznego Dd_H(f) są określone w tabeli 2.

Tabela 2

– f – częstotliwość w jednostkach podanych w kolumnie «zakres częstotliwości»; h – czas ekspozycji w godzinach,

– wartości H₀(f) oraz H₂f) wyznacza się zgodnie z zależnościami przedstawionymi w punkcie 3.2,

– wartości H₁(f) oznaczają natężenia pól magnetycznych charakteryzowane wielkościami:

– wartością skuteczną natężenia pola – dla częstotliwości do 1 kHz oraz powyżej 800 kHz,

– wartością równoważną natężenia pola – w zakresie częstotliwości od 1 kHz do 800 kHz,

– wartością uśrednioną w okresie repetycji impulsów i kącie bryłowym, w którym emitowane jest promieniowanie, w przypadku promieniowania elektromagnetycznego o zmiennym okresowo rozkładzie przestrzennym natężenia pola,

– wielkości określone w tabeli powinny być wyznaczone z dopuszczalnym błędem (niepewnością) nie przekraczającym ą20%,

– Dd_H(f)–doza dopuszczalna pola magnetycznego o częstotliwości f, określona zależnością: Dd_H(f) = H₁²(f) * t, gdzie t = 8 godzin, w zakresie częstotliwości do 3 GHz.

6. Definicje pojęć i metody pomiaru są określone w Polskich Normach.”

1) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 maja 1972 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy stosowaniu urządzeń wytwarzających pola elektromagnetyczne w zakresie mikrofalowym (Dz. U. Nr 21, poz. 153), utrzymane w mocy na podstawie art. XXIV ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 142 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198),

2) rozporządzenie Ministrów Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 19 lutego 1977 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy stosowaniu urządzeń wytwarzających pola elektromagnetyczne w zakresie od 0,1 MHz do 300 MHz (Dz. U. Nr 8, poz. 33 i z 1988 r. Nr 30, poz. 212).

Minister Pracy i Polityki Społecznej: L. Komołowski