Dziennik Ustaw - rok 2000 nr 10 poz. 133

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 61 ustęp 2 Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Lugano dnia 16 września 1988 r., został złożony dnia 1 listopada 1999 r. Radzie Związkowej Szwajcarii, jako depozytariuszowi, dokument ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską wymienionej konwencji.

W trakcie składania dokumentu ratyfikacyjnego dokonano na podstawie artykułu Ib Protokołu nr 1 zgłoszenia zastrzeżenia w następującym brzmieniu:

„Rzeczpospolita Polska zastrzega sobie prawo do nieuznawania i niewykonywania orzeczeń wydanych w innych Umawiających się Państwach, jeżeli jurysdykcja sądu państwa pochodzenia wynikająca z artykułu 16 punkt 1 litera b) opiera się wyłącznie na tym, że pozwany ma miejsce zamieszkania w państwie pochodzenia i nieruchomość położona jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.”

Równocześnie, na podstawie artykułu 63 konwencji, złożono oświadczenie dotyczące niżej wymienionych artykułów konwencji, w następującym brzmieniu:

„1. do artykułu 3 konwencji – w Rzeczypospolitej Polskiej nie mają zastosowania do osób określonych w artykule 3 ustęp 1 konwencji – artykuły 1103 i 1110 kodeksu postępowania cywilnego,

2. do artykułu 32 konwencji – w Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o zezwolenie na wykonanie orzeczenia sądu zagranicznego składa się do sądu okręgowego,

3. do artykułu 37 konwencji

– w Rzeczypospolitej Polskiej środek zaskarżenia od orzeczenia sądu pierwszej instancji wnosi się do sądu apelacyjnego,

– w Rzeczypospolitej Polskiej od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia dopuszczalna jest tylko kasacja,

4. do artykułu 40 konwencji – w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wniosek o zezwolenie na wykonanie orzeczenia sądu zagranicznego został oddalony, wnioskodawca może wnieść środek zaskarżenia do sądu apelacyjnego,

5. do artykułu 41 konwencji –– w Rzeczypospolitej Polskiej, od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia określonego w artykule 40 konwencji dopuszczalna jest tylko kasacja,

6. do artykułu 55 konwencji – konwencja z Lugano zastępuje następujące umowy:

– Umowę między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Austrii o wzajemnych stosunkach w sprawach z zakresu prawa cywilnego oraz o dokumentach, podpisaną w Wiedniu dnia 11 grudnia 1963 r.,

– Umowę między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Francuską o prawie właściwym, jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń w zakresie prawa osobowego i rodzinnego, sporządzoną w Warszawie dnia 5 kwietnia 1967 r.,

– Umowę między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Grecką o pomocy prawnej w sprawach cywilnych i karnych, podpisaną w Atenach dnia 24 października 1979 r.,

– Umowę między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Włoską o pomocy sądowej oraz o uznawaniu i wykonywaniu wyroków w sprawach cywilnych, podpisaną w Warszawie dnia 28 kwietnia 1989 r.”

Zgodnie z artykułem 62 ustęp 3 niniejszej konwencji wchodzi ona w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 1 lutego 2000 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z artykułem 61 ustęp 3 wymienionej konwencji weszła ona w życie dnia 1 stycznia 1992 r.

2. Następujące państwa stały się stronami wymienionej konwencji w niżej podanych datach:

3. Podczas składania dokumentów ratyfikacji i w terminach późniejszych złożone zostały przez następujące państwa podane poniżej oświadczenia i zastrzeżenia:

AUSTRIA

Oświadczenie złożone dnia 27 czerwca 1996 r., na podstawie artykułu VI Protokołu nr 1 do niniejszej konwencji:

„Na podstawie artykułu 32 ustęp 1 wniosek w Austrii wnosi się do „Landesgericht” bądź „Kreisgericht”. Na podstawie artykułu 37 ustęp 1 i artykułu 40 ustęp 1 środek zaskarżenia w Austrii wnosi się do „Landesgericht” bądż „Kreisgericht” (jako sądu właściwego do złożenia wniosku).

W związku ze zmianą § 82 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, wprowadzoną nowelizacją do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym z 1995 r., (ustawa związkowa z dnia 8 sierpnia 1995 r., BGBI nr 519) właściwy do stwierdzenia wykonalności zagranicznego tytułu egzekucyjnego, od dnia 1 października 1995 r., jest tylko „Bezirksgericht”. Środki zaskarżenia od orzeczeń wnosi się do „Bezirksgericht” (jako sądu właściwego do złożenia wniosku).

Właściwym urzędem w rozumieniu artykułu 2 ustęp 1 Protokołu nr 2 do niniejszej konwencji jest „Bundesministerium für Justiz” Postfach 63, A-1010, Wien.

Ponadto Republika Austrii ratyfikowała konwencję wraz z oświadczeniem w brzmieniu:

„Republika Austrii składa oświadczenie o złożeniu sprzeciwu przewidzianego w artykule IV drugi akapit Protokołu nr 1 o niektórych zagadnieniach jurysdykcji, postępowania i wykonania”.

DANIA

Oświadczenia złożone dnia 20 grudnia 1995 r. podczas składania dokumentu ratyfikacji:

„Konwencji nie stosuje się do Wysp Owczych i Grenlandii”

Oświadczenia do artykułów 3, 32, 37, 40, 41 i 55, złożone na podstawie artykułu 63 konwencji:

Do artykułu 3 konwencji:

Ustawa o ustroju sądów powszechnych i postępowaniach sądowych (postępowanie cywilne i karne) artykuł 246 § 2 i 3.

Do artykułu 32 konwencji:

Do sądu właściwego miejscowo.

Do artykułu 37 ustęp 1 konwencji:

Do sądu odwoławczego.

Do artykułu 37 ustęp 2 konwencji:

W przypadku odwołania do Sądu Najwyższego, za zgodą Ministra Sprawiedliwości.

Do artykułu 40 konwencji:

Do sądu odwoławczego.

Do artykułu 41 konwencji:

W przypadku odwołania do Sądu Najwyższego, za zgodą Ministra Sprawiedliwości.

Do artykułu 55 konwencji:

Konwencja między Danią, Finlandią, Islandią, Norwegią i Szwecją o wzajemnym uznaniu i wykonaniu wydanych orzeczeń, podpisana w Kopenhadze dnia 16 marca 1932 r.; oraz

Konwencja między Danią, Finlandią, Islandią, Norwegią i Szwecją o uznaniu i wykonaniu orzeczeń sądowych prawa prywatnego, podpisana w Kopenhadze dnia 11 października 1977 r.

Właściwym organem w rozumieniu artykułu 2 Protokołu nr 2 konwencji z Lugano jest w Danii Ministerstwo Sprawiedliwości.

FRANCJA

Zastrzeżenie złożone dnia 3 sierpnia 1990 r. podczas składania dokumentu ratyfikacji Radzie Związkowej Szwajcarii:

„Ratyfikując konwencję i załączone do niej protokoły, na podstawie artykułu Ib Protokołu nr 1, Francja oświadcza, że zastrzega sobie prawo do nieuznawania i niewykonywania orzeczeń sądowych wydanych w innych Umawiających się Państwach, jeżeli jurysdykcja sądu państwa pochodzenia wynikająca z artykułu 16 punkt 1 litera b) konwencji opiera się wyłącznie na tym, że pozwany ma miejsce zamieszkania w państwie pochodzenia i nieruchomość położona jest we Francji.

GRECJA

Zastrzeżenie złożone dnia 11 czerwca 1997 r. podczas składania dokumentu ratyfikacji Radzie Związkowej Szwajcarii:

„Grecja oświadcza, że stosując artykuł Ib Protokołu nr 1 załączonego do konwencji zastrzega sobie prawo do nieuznawania i niewykonywania orzeczeń sądowych wydanych w innych Umawiających się Państwach, jeżeli jurysdykcja międzynarodowa sądu państwa pochodzenia wynikająca z artykułu 16 punkt 1 litera b) konwencji opiera się wyłącznie na tym, że pozwany ma miejsce zamieszkania w państwie pochodzenia i nieruchomość położona jest w Grecji.”

Zastrzeżenie to jest integralną częścią artykułu 1 ustawy, na mocy której konwencja ta została ratyfikowana.

HISZPANIA

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożyło dnia 31 lipca 1998 r. Radzie Związkowej Szwajcarii oświadczenie o zastosowaniu na terytorium Gibraltaru Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Lugano dnia 16 września 1988 r.

Rząd Hiszpanii sprzeciwia się tej próbie jednostronnego rozszerzenia zastosowania konwencji z Lugano bez zgody innych Umawiających się Państw, co jest sprzeczne z literą niniejszej konwencji i prawem międzynarodowym.

1) Tekst niniejszej konwencji nie zawiera żadnego artykułu pozwalającego Zjednoczonemu Królestwu na stosowanie konwencji na terytoriach europejskich, które reprezentowane są w stosunkach międzynarodowych przez rząd Zjednoczonego Królestwa.

2) Takie jednostronne rozszerzenie stosowania tej międzynarodowej konwencji na terytorium Gibraltaru sugeruje ustanowienie zobowiązań sądowych dla innych Umawiających się Państw, co nie jest możliwe zgodnie z prawem międzynarodowym bez zgody wyrażonej przez wszystkie strony i każdą z osobna.

Dlatego też rząd Hiszpanii sprzeciwia się takiej jednostronnej próbie rozszerzenia stosowania konwencji z Lugano i oświadcza wyraźnie, że nie akceptuje zastosowania na terytorium Gibraltaru żadnego z wymienionych artykułów zawartych w oświadczeniu Zjednoczonego Królestwa.

ISLANDIA

Oświadczenie złożone dnia 11 września 1995 r.:

W związku z artykułem VI Protokołu nr 1 do niniejszej konwencji, Ministerstwo Spraw Zagranicznych informuje Związkowy Departament Spraw Zagranicznych, że artykuł 77 ustawy o postępowaniu cywilnym nr 85/1936, do którego odnosi się artykuł 3 konwencji, został uchylony i zmieniony artykułem 32 paragraf 4 nowej ustawy o postępowaniu cywilnym nr 91/1991.

Oświadczenie złożone dnia 22 września 1997 r, przez Republikę Islandii Radzie Związkowej Szwajcarii, na podstawie artykułu VI Protokołu nr 1 o niektórych zagadnieniach jurysdykcji, postępowania i wykonania:

„Rozdział III ustawy o zajęciu i nakazach sądowych (lög um kyrrsetningu og lögbann), do którego odnosi się artykuł 54a (7) niniejszej konwencji, został uchylony i zastąpiony rozdziałem IV ustawy o zajęciu i nakazach sądowych (lög um kyrrsetningu og lögbann) nr 31 z dnia 23 kwietnia 1990 r,, która weszła w życie dnia 1 lipca 1992 r.”

Niniejsza notyfikacja jest adresowana zgodnie z artykułem 67 konwencji do państw, które były reprezentowane na konferencji dyplomatycznej.

NIDERLANDY

Ambasador Niderlandów podczas składania dokumentu ratyfikacji w dniu 23 stycznia 1990 r. złożył oświadczenie o stosowaniu konwencji na terytorium Królestwa w Europie.

NIEMCY

Oświadczenie złożone dnia 14 grudnia 1994 r. podczas składania dokumentu ratyfikacji:

W związku ze złożeniem dokumentu ratyfikacji, Ambasada, w imieniu Republiki Federalnej Niemiec, składa oświadczenie o złożeniu sprzeciwu przewidzianego w artykule IV Protokołu nr 1.

SZWAJCARIA

Zastrzeżenia złożone dnia 18 października 1991 r. podczas składania dokumentu ratyfikacji:

„Zgodnie z artykułem la Protokołu nr 1 Konfederacja Szwajcarska zastrzega sobie prawo do nieuznawania i niewykonywania w Szwajcarii orzeczenia wydanego w innym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

a) jurysdykcja sądu, który wydał orzeczenie, opiera się wyłącznie na artykule 5 punkt 1 niniejszej konwencji;

b) pozwany miał miejsce zamieszkania w Szwajcarii w chwili wszczęcia postępowania; w rozumieniu niniejszego artykułu uważa się, że spółka lub osoba prawna ma swoją siedzibę w Szwajcarii, jeżeli ma ona swoją siedzibę statutową i faktyczne centrum działalności w Szwajcarii;

c) pozwany sprzeciwia się uznaniu lub wykonaniu orzeczenia w Szwajcarii, o ile nie zrzekł się on ochrony wynikającej z oświadczenia w niniejszym ustępie.

Zgodnie z artykułem IV drugi akapit Protokołu nr 1 Konfederacja Szwajcarska zastrzega sobie prawo nałożenia obowiązku przestrzegania innych sposobów doręczania pism, dla których Szwajcaria jest krajem wysyłającym i przyjmującym, między urzędnikami sądowymi.

SZWECJA

Oświadczenie złożone dnia 9 października 1992 r.:

Szwecja oświadcza, że sprzeciwia się sposobowi doręczenia pism opisanemu w artykule IV drugi akapit Protokołu nr 1, zgodnie z którym pisma mogą być również przesyłane przez urzędników sądowych państwa, w którym zostały sporządzone, bezpośrednio urzędnikom sądowym państwa, na którego terytorium znajduje się osoba, dla której to pismo jest przeznaczone.

WŁOCHY

Oświadczenie złożone dnia 22 czerwca 1998 r.:

W związku z artykułem VI protokołu dołączonego do konwencji z Lugano z dnia 16 września 1988 r., Ambasada informuje, że artykuł 2 i artykuł 4 ustęp 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego (wymienionego w artykule 3 konwencji z Lugano) zostały uchylone artykułem 73 ustawy z dnia 31 maja 1995 r. nr 218 o reformie systemu włoskiego prawa prywatnego międzynarodowego.

W następstwie czego artykuł 3 konwencji z Lugano powinien wymieniać, w miejsce artykułów uchylonych, artykuły 3 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1995 r. nr 218, na które nie może się powoływać osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium Umawiającego się Państwa w celu uniemożliwienia zastosowania niniejszej konwencji.

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ

Zastrzeżenie złożone dnia 15 lutego 1992 r.:

Rząd Zjednoczonego Królestwa zastrzega sobie prawo do rozszerzenia stosowania konwencji w późniejszym terminie na terytoriach, które reprezentowane są w stosunkach międzynarodowych przez rząd Zjednoczonego Królestwa.

Oświadczenie złożone dnia 31 lipca 1998 r.:

„Przypominając, że w dokumencie ratyfikacyjnym do konwencji rząd Zjednoczonego Królestwa zastrzega sobie prawo do rozszerzenia stosowania konwencji w późniejszym terminie na terytoriach, które reprezentowane są w stosunkach międzynarodowych przez rząd Zjednoczonego Królestwa, oświadczam w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa, że konwencja powinna mieć zastosowanie do terytorium Gibraltaru spełniającego ten warunek.

Ponadto oświadczam, że następujące postanowienia konwencji powinny mieć zastosowanie do terytorium Gibraltaru, w następujący sposób:

artykuł 3 – odniesienie się przez Zjednoczone Królestwo w drugim ustępie do pewnych przepisów umożliwiających ustalenie jurysdykcji stosuje się mutatis mutandis do terytorium Gibraltaru;

artykuł 30 – odniesienie się przez Zjednoczone Królestwo w drugim ustępie stosuje się do terytorium Gibraltaru;

artykuł 32 – wniosek o wykonanie orzeczenia składa się do Najwyższego Sądu Gibraltaru, a w przypadku wniosku o utrzymanie orzeczenia – do Magistrates’ Court przez Adwokata Generalnego Gibraltaru.

artykuł 37 – zgodnie z ustępem 1 artykułu, środek zaskarżenia od orzeczenia zezwalającego na wykonanie wnosi się do Najwyższego Sądu Gibraltaru, a w przypadku wniosku o utrzymanie orzeczenia – do Magistrates’ Court przez Adwokata Generalnego Gibraltaru;

zgodnie z ustępem 2 artykułu, od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia dopuszczalny jest jedyny środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych wniesiony do Sądu Odwoławczego Gibraltaru, a w przypadku wniosku o utrzymanie orzeczenia – do Najwyższego Sądu Gibraltaru w sposób już stwierdzony;

artykuł 38 – odniesienie się przez Zjednoczone Królestwo w drugim ustępie stosuje się do terytorium Gibraltaru;

artykuł 40 – jeżeli wniosek o wykonanie orzeczenia został oddalony, wnioskodawca może wnieść środek zaskarżenia do Najwyższego Sądu Gibraltaru, a w przypadku wniosku o utrzymanie orzeczenia – do Magistrates’ Court;

artykuł 41 – od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia określonego w artykule 40 dopuszczalny jest jedyny środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych wniesiony do Sądu Odwoławczego Gibraltaru, a w przypadku wniosku o utrzymanie orzeczenia – do Najwyższego Sądu Gibraltaru w sposób już stwierdzony.”

4. Informacje o państwach, które w terminie późniejszym staną się stronami powyższej konwencji, można uzyskać w Departamencie Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Minister Spraw Zagranicznych: B. Geremek