Dziennik Ustaw - rok 1999 nr 42 poz. 421

Na podstawie art. 175, art. 176, art. 177 i art. 178 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014 i z 1999 r. Nr 38, poz. 360) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe zasady powoływania i odwoływania oraz ustalania właściwości rzeczników dyscypliny finansów publicznych, ich prawa i obowiązki oraz tryb działania,

2) szczegółowe zasady powoływania i odwoływania osób wchodzących w skład komisji orzekających oraz ich prawa i obowiązki,

3) szczegółowe zasady i tryb udzielania osobom wchodzącym w skład komisji orzekających i rzecznikom dyscypliny finansów publicznych pierwszej i drugiej instancji zwolnień od obowiązków służbowych oraz warunki, zasady wypłacania i tryb zwrotu zarobków utraconych przez te osoby, a także zwracania im kosztów odbywanych podróży służbowych,

4) szczegółowe zasady ustalania właściwości i postępowania przed komisjami orzekającymi w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w pierwszej i drugiej instancji oraz stwierdzania nieważności z mocy prawa i uchylania prawomocnych rozstrzygnięć.

1) Ministrze Finansów – należy przez to rozumieć ministra, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014 i z 1999 r. Nr 38, poz. 360), zwanej dalej „ustawą”,

2) ministrze – należy przez to rozumieć także przewodniczącego komitetu wchodzącego w skład Rady Ministrów oraz Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,

3) komisji orzekającej – należy przez to rozumieć komisje orzekające w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych pierwszej instancji, o których mowa w art. 160 ust. 1 oraz art. 161 ust. 1 ustawy,

4) Głównej Komisji Orzekającej – należy przez to rozumieć Główną Komisję Orzekającą w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów, o której mowa w art. 160 ust. 2 ustawy,

5) rzeczniku dyscypliny – należy przez to rozumieć rzecznika dyscypliny finansów publicznych właściwego w pierwszej instancji, o którym mowa w art. 159 ust. 3 oraz art. 161 ust. 2 ustawy,

6) Głównym Rzeczniku – należy przez to rozumieć Głównego Rzecznika dyscypliny finansów publicznych, o którym mowa w art. 159 ust. 1 ustawy,

7) organie powołującym – należy przez to rozumieć ministra lub wojewodę wymienionych w art. 162 ust. 2 ustawy.

1) realizacji budżetów działów administracji rządowej kierowanych przez ministra oraz budżetów jednostek podległych lub nadzorowanych przez ministra zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 162, poz. 1122 i z 1999 r. Nr 41, poz. 412), z zastrzeżeniem ust. 2–4,

2) pobierania dochodów i dysponowania środkami państwowego funduszu celowego nadzorowanego przez ministra,

3) wykorzystania środków finansowych (dotacji) otrzymanych z budżetu ministra lub państwowego funduszu celowego nadzorowanego przez ministra, z wyłączeniem środków finansowych otrzymanych przez jednostki realizujące budżet jednostki samorządu terytorialnego.

2. Komisja orzekająca przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów orzeka w sprawach dotyczących budżetu Kancelarii, jednostek bezpośrednio nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów, a także w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przez osoby pełniące funkcję: sekretarza stanu, podsekretarza stanu, dyrektora generalnego w urzędzie organu administracji rządowej oraz głównego księgowego budżetu państwa lub głównego księgowego części budżetowej, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1.

3. Komisja orzekająca przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jest również właściwa w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w jednostkach nadzorowanych przez jednostki, o których mowa w ust. 2.

4. Resortowa komisja orzekająca przy ministrze właściwym do spraw administracji publicznej orzeka także w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przez:

1) wojewodę, wicewojewodę, dyrektora generalnego urzędu wojewódzkiego oraz głównego księgowego części budżetowej, której dysponentem jest wojewoda,

2) marszałka województwa, członka zarządu województwa oraz głównego księgowego budżetu województwa.

1) realizacji budżetu wojewody,

2) pobierania dochodów i dysponowania środkami finansowymi państwowego funduszu celowego nadzorowanego przez wojewodę,

3) wykorzystania środków finansowych (dotacji) otrzymanych z budżetu wojewody lub z funduszu celowego nadzorowanego przez wojewodę, z wyłączeniem środków finansowych otrzymanych przez jednostki sektora finansów publicznych objęte nadzorem regionalnych izb obrachunkowych.

1) realizacji budżetu gminy, budżetu powiatu, budżetu województwa, ich związków oraz innych jednostek organizacyjnych lub osób prawnych tych podmiotów,

2) pobierania dochodów i dysponowania środkami finansowymi funduszu celowego jednostki samorządu terytorialnego,

3) wykorzystania środków finansowych (dotacji) otrzymanych z budżetu jednostki samorządu terytorialnego lub funduszu celowego jednostki samorządu terytorialnego,

4) działania jednostek objętych nadzorem regionalnych izb obrachunkowych.

2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej, przed wszczęciem postępowania, wyznacza, w drodze postanowienia, komisję orzekającą do rozpoznania sprawy:

1) dla której właściwa była komisja orzekająca przy zlikwidowanym organie administracji rządowej, lub

2) dotyczącej czynu, dla którego właściwość komisji orzekającej nie była uregulowana przed jego popełnieniem ani w dniu jego ujawnienia.

2. Jeżeli zawiadomienie dotyczy, określonego w art. 138 ust. 1 pkt 16 ustawy, zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych przez członka komisji orzekającej, rzecznik dyscypliny przekazuje je przewodniczącemu Głównej Komisji Orzekającej, który wyznacza komisję orzekającą właściwą do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji.

3. Zarzut popełnienia czynu, o którym mowa w ust. 2, przez członka Głównej Komisji Orzekającej rozpoznaje w pierwszej instancji resortowa komisja orzekająca przy Ministrze Sprawiedliwości.

2. W sprawach przekazanych do rozpoznania w trybie określonym w ust. 1 oraz w § 7 ust. 2 i § 8 ust. 2 i 3 oskarżycielem jest rzecznik dyscypliny właściwy dla komisji orzekającej, której sprawę przekazano.

3. Na postanowienia, o których mowa w ust. 1 oraz w § 7 i 8, zażalenie nie przysługuje.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Główny Rzecznik określa zakres właściwości takiego rzecznika dyscypliny i jego siedzibę. Ryczałtowe wynagrodzenie należne takiemu rzecznikowi dyscypliny wypłaca się z budżetu Ministra Finansów.

3. O ustanowieniu rzecznika dyscypliny, o którym mowa w ust. 1, Główny Rzecznik zawiadamia właściwych ministrów, wojewodów i prezesów regionalnych izb obrachunkowych oraz właściwe komisje orzekające.

2. Główny Rzecznik powołuje rzecznika dyscypliny i jego zastępcę (lub zastępców), po przeprowadzeniu bezpośredniej rozmowy z przedstawionymi kandydatami.

3. Rzecznika dyscypliny, o którym mowa w § 11 ust. 1, Główny Rzecznik powołuje z własnej inicjatywy.

4. Główny Rzecznik może w każdym czasie odwołać rzecznika dyscypliny lub jego zastępcę, jeżeli uzna, że nie daje on rękojmi należytego wykonywania pełnionej funkcji. Powołanie nowego rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy następuje z zachowaniem przepisów ust. 1–3.

5. O powołaniu lub odwołaniu rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy Główny Rzecznik zawiadamia Główną Komisję Orzekającą, komisję orzekającą i właściwego ministra, wojewodę, prezesa regionalnej izby obrachunkowej oraz pracodawcę rzecznika dyscypliny.

1) kierownik i zastępca kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonywanie budżetu w zakresie części, której dysponentem jest minister, lub planu finansowego jednostki budżetowej – urzędu ministra,

2) kierownik i zastępca kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonywanie budżetu w zakresie części, której dysponentem jest wojewoda, lub planu finansowego jednostki budżetowej – urzędu wojewódzkiego,

3) główny księgowy i zastępca głównego księgowego budżetu w zakresie części, której dysponentem jest minister, lub planu finansowego jednostki budżetowej – urzędu ministra,

4) główny księgowy i zastępca głównego księgowego budżetu w zakresie części, której dysponentem jest wojewoda, lub planu finansowego jednostki budżetowej – urzędu wojewódzkiego

– jeżeli właściwość rzecznika dyscypliny obejmowałaby sprawy rozpoznawane w pierwszej instancji przez komisję orzekającą przy tym ministrze lub wojewodzie.

2. W sprawie wyłączenia rzecznika dyscypliny rozstrzyga poza rozprawą przewodniczący komisji orzekającej, a na rozprawie – przewodniczący składu orzekającego.

3. W razie wyłączenia rzecznika dyscypliny, przewodniczący komisji orzekającej dopuszcza do udziału w sprawie zastępcę rzecznika dyscypliny lub występuje niezwłocznie do Głównego Rzecznika o wyznaczenie, jako właściwego w tej sprawie, innego rzecznika dyscypliny.

1) wnosić do komisji orzekającej wnioski o ukaranie,

2) popierać w toku postępowania wnioski o ukaranie, złożone przez organy wymienione w art. 166 ustawy,

3) składać w toku postępowania wnioski dowodowe, przedstawiać propozycje co do wymiaru kary,

4) wnosić środki zaskarżenia, jeżeli uzna, że rozstrzygnięcie jest sprzeczne z prawem lub oczywiście niesłuszne albo zostało wydane z naruszeniem prawa lub wymierzona kara jest niewspółmierna do popełnionego czynu,

5) zawiadomić Główną Komisję Orzekającą o ujawnieniu uchybienia powodującego nieważność z mocy prawa prawomocnego rozstrzygnięcia,

6) zawiadomić Głównego Rzecznika o zaistnieniu przyczyn uzasadniających wyłączenie rzecznika dyscypliny od udziału w rozpatrzeniu sprawy.

2. Główny Rzecznik uczestniczy w rozprawach przed Główną Komisją Orzekającą i popiera bądź wycofuje środki zaskarżenia składane przez rzeczników dyscypliny.

3. Główny Rzecznik, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o zatarcie kary w trybie art. 155 ust. 2 ustawy, popiera lub odmawia poparcia tego wniosku.

4. Główny Rzecznik wyjaśnia przyczyny dopuszczenia do przedawnienia orzekania w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, składa przewidziane prawem wnioski i informuje o nich organ powołujący komisję orzekającą.

1) udziela rzecznikom dyscypliny, na ich wniosek, niezbędnej pomocy w prowadzeniu czynności, o których mowa w art. 165 ust. 2 ustawy,

2) przedłuża na czas oznaczony, na wniosek rzecznika dyscypliny, termin na złożenie wniosku o ukaranie, jeżeli zakończenie tych czynności nie jest możliwe przed upływem 60 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych.

1) koordynuje działalność rzeczników dyscypliny i sprawuje kontrolę prawidłowości ich działania,

2) zapewnia rzecznikom dyscypliny niezbędną pomoc fachową,

3) udziela rzecznikom dyscypliny wskazówek i wytycznych w celu realizacji wykonywanych przez nich zadań,

4) upowszechnia wydawane rozstrzygnięcia, organizuje wymianę informacji celem ujednolicenia praktyki działania rzeczników dyscypliny.

2. Minister Finansów zapewnia Głównemu Rzecznikowi i jego zastępcom materialno-techniczne warunki pracy i pokrywa koszty ich działalności.

1) mają obywatelstwo polskie i korzystają z pełni praw publicznych,

2) ukończyły 24 lata,

3) posiadają odpowiednią wiedzę z zakresu problematyki finansów publicznych i prawa oraz niezbędne doświadczenie zawodowe,

4) wyraziły zgodę na pracę w komisji.

2. Liczbę zastępców przewodniczącego i członków komisji orzekającej ustala organ powołujący komisję orzekającą.

2. Minister Finansów, przed powołaniem członków Głównej Komisji Orzekającej, może zwrócić się do innych ministrów, wybranych jednostek sektora finansów publicznych, uczelni, instytutów naukowych, organizacji związkowych i stowarzyszeń o przedstawienie kandydatów do składu Głównej Komisji Orzekającej.

2. Przed upływem kadencji członkostwo w komisji orzekającej wygasa w razie:

1) śmierci członka,

2) utraty przez członka obywatelstwa polskiego lub utraty praw publicznych,

3) prawomocnego skazania za przestępstwo,

4) zrzeczenia się członkostwa w komisji.

3. Członka komisji orzekającej odwołuje się w razie:

1) nie usprawiedliwionego niewykonywania przez niego obowiązków lub rażąco niedbałego ich wykonywania,

2) zachowania rażąco uchybiającego godności członka komisji orzekającej,

3) trwałej niemożności wykonywania obowiązków członka komisji.

4. O wygaśnięciu członkostwa lub odwołaniu członka komisji orzekającej przed upływem kadencji zawiadamia się również jego pracodawcę.

5. Organ powołujący może, w czasie trwania kadencji, uzupełnić skład komisji orzekającej. Przepisy ust. 1 oraz § 21–23 stosuje się odpowiednio.

2. O wyłączeniu członka komisji orzekającej z przyczyn, o których mowa w ust. 1, rozstrzyga przewodniczący składu orzekającego, a w sprawie wyłączenia przewodniczącego składu – przewodniczący komisji.

2. Członkom komisji orzekających i rzecznikom dyscypliny, a także ich zastępcom, zamieszkałym poza miejscowością, w której mieści się siedziba komisji orzekającej, przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu, zgodnie z przepisami o zasadach ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.

3. Pracodawca rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy może udzielić mu urlopu bezpłatnego na czas określony. W czasie urlopu bezpłatnego rzecznik dyscypliny lub jego zastępca otrzymuje wynagrodzenie z budżetu organu, przy którym powołano komisję orzekającą objętą właściwością rzecznika dyscypliny, w wysokości nie niższej, niż określono w ust. 1. W przypadku, o którym mowa w § 11 ust. 1, rzecznik dyscypliny otrzymuje wynagrodzenie z budżetu Ministra Finansów.

4. Na wniosek Głównego Rzecznika organ, przy którym powołano komisję orzekającą, może zwolnić częściowo lub całkowicie na czas pełnienia tej funkcji pracownika, któremu powierzono funkcję rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy, od innych obowiązków zawodowych, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

1) przewodniczącemu – 50% najniższego wynagrodzenia za pracę,

2) zastępcy przewodniczącego – 37,5% najniższego wynagrodzenia za pracę,

3) członkowi – 25% najniższego wynagrodzenia za pracę

– ogłoszonego na podstawie art. 77⁴ pkt 1 Kodeksu pracy.

2. Rzecznikowi dyscypliny i jego zastępcy przysługuje ryczałtowe wynagrodzenie miesięczne w wysokości, odpowiednio, jak przewodniczącemu i zastępcy przewodniczącego komisji orzekającej.

3. Przewodniczącemu, zastępcy przewodniczącego i członkowi Głównej Komisji Orzekającej oraz Głównemu Rzecznikowi i jego zastępcy przysługuje, odpowiednio, ryczałtowe wynagrodzenie miesięczne w wysokości podwojonej stawki, należnej zgodnie z ust. 1 i 2.

1) przewodniczącemu składu orzekającego – w wysokości 4%,

2) członkowi składu orzekającego – w wysokości 3,5%,

3) rzecznikowi dyscypliny budżetowej – w wysokości 3,5%,

4) protokolantowi – w wysokości 3%

– przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w art. 140 ustawy.

2. Za udział w rozprawie lub posiedzeniu Głównej Komisji Orzekającej stawki wynagrodzenia, należne zgodnie z ust. 1, podwyższa się o 50%.

3. Jeżeli przewodniczący komisji orzekającej wyznaczył w tym samym dniu termin rozpoznania kilku spraw przez ten sam skład orzekający – przysługuje wynagrodzenie jak za jedną rozprawę lub posiedzenie.

1) określenie zarzucanego czynu, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia, oraz wskazanie naruszonego przepisu prawa,

2) jeżeli wystąpił uszczerbek dochodów jednostki sektora finansów publicznych (lub szkoda) – szacunkowe określenie ich wysokości,

3) w miarę możliwości imię i nazwisko, adres zamieszkania osoby, której zarzuca się naruszenie dyscypliny finansów publicznych, oraz inne dane niezbędne do ustalenia jej tożsamości,

4) wskazanie miejsca wykonywania pracy, adresu pracodawcy i stanowiska zajmowanego przez osobę wymienioną w pkt 3,

5) imię i nazwisko, stanowisko służbowe, adres miejsca wykonywania pracy, datę i podpis składającego zawiadomienie.

2. Nadzór nad czynnościami, o których mowa w art. 165 ust. 2 ustawy, sprawuje Główny Rzecznik.

3. Ustalenia dokonane w toku czynności, o których mowa w art. 165 ust. 2 ustawy, mogą być przedmiotem wystąpienia rzecznika dyscypliny sygnalizującego kierownikowi jednostki sektora finansów publicznych lub kierownikowi jednostki nadrzędnej przyczyny i okoliczności sprzyjające naruszaniu dyscypliny finansów publicznych.

2. W przypadku otrzymania zawiadomienia o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych, rzecznik dyscypliny, w ciągu 60 dni od dnia jego otrzymania, składa wniosek o ukaranie albo wydaje postanowienie o odmowie wniesienia wniosku o ukaranie.

3. Główny Rzecznik może, w uzasadnionych przypadkach, a zwłaszcza w sytuacji, o której mowa w § 18 pkt 2, na wniosek rzecznika dyscypliny, przedłużyć na czas oznaczony termin na złożenie wniosku o ukaranie.

4. Postanowienie o odmowie wniesienia wniosku o ukaranie doręcza się składającemu zawiadomienie o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych.

5. Składającemu zawiadomienie o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych służy zażalenie na postanowienie o odmowie wniesienia wniosku o ukaranie.

2. Przepisy § 35 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

1) imię i nazwisko, adres zamieszkania osoby, której zarzuca się naruszenie dyscypliny finansów publicznych, oraz inne dane niezbędne do ustalenia jej tożsamości,

2) wskazanie miejsca wykonywania pracy, adresu pracodawcy i stanowiska zajmowanego przez osobę wymienioną w pkt 1,

3) określenie zarzucanego czynu, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia, oraz wskazanie naruszonego przepisu prawa,

4) jeżeli wystąpił uszczerbek dochodów jednostki sektora finansów publicznych (lub szkoda) – szacunkowe określenie ich wysokości,

5) wskazanie dowodów, w tym świadków, z podaniem imion i nazwisk oraz adresów ich zamieszkania,

6) informację, czy zarzut dotyczy czynu popełnionego umyślnie czy nieumyślnie,

7) informację, czy obwiniony był przed popełnieniem zarzucanego czynu karany za naruszenie dyscypliny finansów publicznych lub dyscypliny budżetowej (kiedy, za jakiego rodzaju czyn, jaką karą),

8) określenie, jakiej kary będzie domagał się rzecznik dyscypliny za zarzucony obwinionemu czyn,

9) jeżeli wniosek dotyczy kierownika jednostki – nazwę i adres jednostki nadrzędnej,

10) jeżeli zarzucany czyn stanowi równocześnie przestępstwo – informację, czy przedstawione zarzuty są przedmiotem postępowania karnego lub karnego skarbowego.

2. Do wniosku o ukaranie należy dołączyć:

1) zebrany materiał dowodowy, w tym dowody przedstawione przez obwinionego na swoją obronę,

2) zaświadczenie o wysokości zarobków obwinionego, obliczonych zgodnie z art. 147 ust. 3 ustawy,

3) opinię przełożonego o sposobie wywiązywania się obwinionego z obowiązków służbowych.

3. Na żądanie rzecznika dyscypliny kierownik jednostki sektora finansów publicznych przekazuje mu, w ciągu 7 dni od dnia otrzymania żądania, dokumenty, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3.

2. Rzecznik dyscypliny może odmówić złożenia wniosku o ukaranie, jeżeli uzna, że szkodliwość zarzucanego czynu dla finansów publicznych jest znikoma. Postanowienie takie doręcza się Głównemu Rzecznikowi.

2. Jeżeli wniesiono kilka wniosków o ukaranie tego samego obwinionego za kilka czynów stanowiących naruszenie dyscypliny finansów publicznych, przewodniczący komisji orzekającej może zarządzić łączne ich rozpoznanie.

2. Zawieszenie postępowania, na wniosek, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż 30 dni.

2. Do rozpoznania sprawy przewodniczący komisji orzekającej wyznacza, spośród osób wchodzących w skład komisji orzekającej – przewodniczącego składu orzekającego i dwóch członków.

2. O terminie i miejscu rozprawy zawiadamia się rzecznika dyscypliny.

3. Zawiadomienie przeznaczone dla obwinionego powinno zawierać oznaczenie zarzucanego czynu, a ponadto pouczenie, że w razie niestawiennictwa można przeprowadzić rozprawę zaocznie.

2. Obrońca może podejmować wszelkie czynności procesowe przewidziane dla obwinionego. Udział obrońcy w postępowaniu nie wyklucza osobistego w nim udziału obwinionego.

3. Obwiniony może korzystać w postępowaniu z pomocy tylko jednego obrońcy. Jeden obrońca może bronić kilku obwinionych, jeżeli ich interesy nie są sprzeczne.

4. Obwiniony może w każdym czasie odwołać upoważnienie do obrony.

2. Na zarządzenie o wyłączeniu jawności rozprawy zażalenie nie przysługuje.

2. Skład orzekający może, jeżeli uprzednie ostrzeżenie nie odniosło skutku, zarządzić wydalenie z sali rozpraw osoby zakłócającej porządek rozprawy lub naruszającej powagę komisji; nie dotyczy to stron i obrońcy.

3. Zarządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, odnotowuje się w protokole rozprawy; na zarządzenia te zażalenie nie przysługuje.

2. Po ogłoszeniu rozstrzygnięcia przewodniczący składu orzekającego przedstawia ustnie motywy wydanego rozstrzygnięcia i poucza strony o przysługujących im środkach zaskarżenia.

2. Rozstrzygnięcie wydane w pierwszej instancji doręcza się stronom na piśmie wraz z uzasadnieniem w terminie 14 dni od dnia ich wydania. Rozstrzygnięcia wydane w wyniku rozpoznania środka zaskarżenia doręcza się za pośrednictwem komisji orzekającej.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia wydanego przez skład orzekający sporządza i podpisuje przewodniczący składu. Może on powierzyć przygotowanie projektu uzasadnienia członkowi składu orzekającego, który referował sprawę na rozprawie lub posiedzeniu.

4. Jeżeli szczególne przeszkody uniemożliwiają sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięcia w terminie, o którym mowa w ust. 2, przewodniczący komisji orzekającej może przedłużyć ten termin na czas oznaczony. O przedłużeniu terminu zawiadamia się strony.

2. Na postanowienie kończące postępowanie, wydane w pierwszej instancji, stronom służy zażalenie, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

2. Rzecznik dyscypliny może składać środki zaskarżenia na korzyść obwinionego.

3. W treści środka zaskarżenia należy podać, czego domaga się skarżący. Jeżeli środek zaskarżenia pochodzi od rzecznika dyscypliny lub obrońcy będącego adwokatem, powinien zawierać także zarzuty stawiane rozstrzygnięciu. Z treści środka zaskarżenia powinno wynikać, czy jest on wnoszony na korzyść, czy na niekorzyść obwinionego.

2. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia lub czynności, chyba że organ, który je wydał, lub organ odwoławczy postanowi inaczej.

2. Jeżeli środek zaskarżenia wniesiono na niekorzyść obwinionego – obwinionemu i jego obrońcy, wraz z zawiadomieniem o przekazaniu akt, przekazuje się kopię wniesionego odwołania lub zażalenia.

2. Skład orzekający Głównej Komisji Orzekającej przeprowadza jednak dowód z dokumentu dołączonego do odwołania lub przedstawionego na rozprawie, a w uzasadnionych przypadkach może również przeprowadzić postępowanie dowodowe za pomocą innych środków dowodowych, zwłaszcza gdy ma się to przyczynić do przyspieszenia lub uproszczenia postępowania.

3. Wyznaczony członek składu orzekającego Głównej Komisji Orzekającej przedstawia na rozprawie pisemny referat obejmujący: sprawozdanie z akt sprawy, omówienie zaskarżonego rozstrzygnięcia, przedstawienie wniesionego środka odwoławczego i umotywowane wnioski co do rozstrzygnięcia; referat włącza się do protokołu rozprawy.

1) utrzymuje w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie albo

2) uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie, przy czym:

a) wydaje nowe rozstrzygnięcie, zmieniając zaskarżone rozstrzygnięcie w całości lub części, albo

b) przekazuje sprawę komisji orzekającej do ponownego rozpoznania, jeżeli zachodzi potrzeba ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego lub jego uzupełnienia, a okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania § 61 ust. 2.

2. O utrzymaniu w mocy lub uchyleniu rozstrzygnięcia skład orzekający Głównej Komisji Orzekającej rozstrzyga w drodze orzeczenia.

2. Główna Komisja Orzekająca, uchylając rozstrzygnięcie wydane w pierwszej instancji – jeżeli zaistniała okoliczność, o której mowa w art. 18 lub art. 18c Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia lub w § 9 ust. 1 albo w § 15 ust. 1 oraz w § 26 ust. 1 – może postanowić o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez komisję orzekającą odpowiednio przy innym, niż wynikałoby to z § 3–6, ministrze, wojewodzie lub regionalnej izbie obrachunkowej.

2. W wyniku rozpoznania zażalenia Główny Rzecznik utrzymuje postanowienie w mocy albo uchyla je i składa wniosek o ukaranie.

3. Głównemu Rzecznikowi przysługują w tym zakresie odpowiednio uprawnienia drugiej instancji, o których mowa w § 67 i 68.

2. W wyniku rozpoznania zażalenia przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej utrzymuje postanowienie w mocy albo uchyla je i przekazuje sprawę przewodniczącemu komisji orzekającej w celu wszczęcia postępowania.

2. W wyniku rozpoznania zażalenia skład orzekający Głównej Komisji Orzekającej utrzymuje postanowienie w mocy albo uchyla je i przekazuje sprawę komisji orzekającej do ponownego rozpoznania; przepis § 63 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

2. W wyniku rozpoznania zażalenia przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej utrzymuje postanowienie w mocy albo uchyla je i przywraca uchybiony termin.

2. W wyniku rozpoznania zażalenia przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej utrzymuje postanowienie w mocy albo uchyla je i nadaje sprawie właściwy bieg.

2. Pracodawca ukaranego, do którego w prawomocnym orzeczeniu zwrócono się o rozważenie celowości dalszego zatrudniania ukaranego na zajmowanym stanowisku, w ciągu 30 dni od dnia otrzymania orzeczenia zawiadamia Ministra Finansów i komisję orzekającą o sposobie załatwienia sprawy.

2. Jeżeli po dokonaniu czynu ukarany zmienił miejsce zatrudnienia, odpis orzeczenia o ukaraniu doręcza się – w miarę możliwości – kierownikowi jednostki, w której ukarany jest zatrudniony.

3. Zatarcie kary w wyniku postanowienia wydanego w trybie określonym w art. 155 ust. 2 lub art. 156 ust. 1 ustawy następuje z dniem wydania takiego postanowienia.

2. Przewodniczący komisji orzekającej może, na wniosek ukaranego, odroczyć termin płatności kary pieniężnej lub rozłożyć zapłatę kary pieniężnej na raty, na czas nie przekraczający jednego roku, jeżeli natychmiastowa jej egzekucja spowoduje istotne pogorszenie sytuacji materialnej ukaranego lub jego rodziny.

3. Rozłożenie należności na raty można uchylić, jeżeli ukarany nie dotrzymał terminu płatności chociażby jednej raty.

4. Na postanowienia, o których mowa w ust. 2 i 3, zażalenie nie przysługuje.

2. Kary pieniężne i koszty postępowania umarza się także w razie śmierci ukaranego oraz w razie przedawnienia wykonania kary lub egzekwowania kosztów postępowania określonych w art. 154 ustawy.

2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej może postanowieniem wstrzymać wykonanie prawomocnego rozstrzygnięcia będącego przedmiotem wniosku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli jego wykonanie może być przyczyną znacznej lub nieodwracalnej szkody.

3. Na żądanie przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej komisja orzekająca niezwłocznie przekazuje mu do wglądu akta sprawy.

4. Na odmowę złożenia przez przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej wniosku o stwierdzenie nieważności prawomocnego rozstrzygnięcia zażalenie nie przysługuje.

2. Główna Komisja Orzekająca, w wyniku rozpoznania wniosku, wydaje orzeczenie o:

1) stwierdzeniu nieważności rozstrzygnięcia z mocy prawa albo

2) oddaleniu wniosku.

3. Jeżeli stwierdzenie nieważności dotyczy tylko części prawomocnego rozstrzygnięcia, w orzeczeniu określa się, w jakim zakresie rozstrzygnięcie jest nadal prawomocne.

4. Stwierdzając nieważność prawomocnego rozstrzygnięcia, Główna Komisja Orzekająca umarza postępowanie lub przekazuje sprawę właściwej komisji orzekającej do ponownego rozpoznania; przepis § 63 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

5. Orzeczenie doręcza się temu, kto przedstawił uchybienie stanowiące podstawę stwierdzenia nieważności prawomocnego rozstrzygnięcia, oraz stronom.

2. Wystąpienie, o którym mowa w ust. 1, nie wstrzymuje wykonania prawomocnego rozstrzygnięcia.

3. Na żądanie Ministra Finansów komisja orzekająca niezwłocznie przekazuje mu do wglądu akta sprawy.

4. Minister Finansów składa do Głównej Komisji Orzekającej wniosek o uchylenie prawomocnego rozstrzygnięcia, jeżeli uzna, że jest ono sprzeczne z prawem lub oczywiście niesłuszne.

5. Na odmowę złożenia wniosku o uchylenie prawomocnego rozstrzygnięcia zażalenie nie przysługuje.

1) uchyleniu prawomocnego rozstrzygnięcia, jeżeli jest ono sprzeczne z prawem lub oczywiście niesłuszne, albo

2) oddaleniu wniosku.

2. Przepisy § 61–63, 66 i 82 stosuje się odpowiednio.

3. Uchylając prawomocne rozstrzygnięcie, Główna Komisja Orzekająca przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania komisji orzekającej, która orzekała w pierwszej instancji. Jeżeli uchylone zostało wyłącznie rozstrzygnięcie wydane przez Główną Komisję Orzekającą, przekazuje się sprawę do ponownego rozpoznania tej komisji.

1) stwierdzenie nieważności z mocy prawa prawomocnego rozstrzygnięcia wydanego przez Główną Komisję Orzekającą,

2) uchylenie sprzecznego z prawem lub oczywiście niesłusznego rozstrzygnięcia wydanego przez Główną Komisję Orzekającą.

2. Pięcioosobowemu składowi orzekającemu Głównej Komisji Orzekającej przewodniczy przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej lub jego zastępca.

2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej składa Ministrowi Finansów sprawozdanie z działalności Głównej Komisji Orzekającej oraz zbiorcze sprawozdanie z działalności komisji orzekających – do końca lutego każdego roku.

1) otrzymanych zawiadomień o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych,

2) wniesionych wniosków o ukaranie, w tym liczbie wniosków o ukaranie wniesionych po upływie 60 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o naruszeniu dyscypliny,

3) wniosków o ukaranie w sprawach, w których wszczęto postępowanie, oraz liczbie spraw rozstrzygniętych w pierwszej instancji,

4) wniosków o ukaranie rozstrzygniętych w pierwszej instancji odmiennie od wniosku rzecznika dyscypliny,

5) rozstrzygnięć zaskarżonych przez rzecznika dyscypliny.

2. Główny Rzecznik może żądać od rzeczników dyscypliny informacji dodatkowych.

2. Główny Rzecznik przekazuje Głównej Komisji Orzekającej do wiadomości decyzje o powołaniu i odwołaniu rzeczników dyscypliny i ich zastępców.

2. Czynności dokonane w trakcie postępowania, o którym mowa w ust. 1, dokonane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

2. Sprawozdania kwartalne, o których mowa w § 85, składa się po raz pierwszy za drugi kwartał 1999 r.

Prezes Rady Ministrów: J. Buzek

Załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 27 kwietnia 1999 r. (poz.421)

Sprawozdanie o sposobie załatwiania wniosków o ukaranie wniesionych do Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych