Dziennik Ustaw - rok 1999 nr 31 poz. 302

Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i Nr 88, poz. 554 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1115) zarządza się, co następuje:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

 2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

2. Ustala się wykaz specjalności lekarsko-stomatologicznych:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

1) zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych, które powinny być zrealizowane w ramach określonej specjalności, z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin pokrewnych,

2) formy zdobywania wiedzy teoretycznej i nabywania umiejętności praktycznych, w tym:

a) kurs wprowadzający z zakresu określonej dziedziny medycyny – w pierwszym roku odbywania specjalizacji,

b) kursy szkoleniowe,

c) samokształcenie, w tym przygotowywanie opracowań teoretycznych i napisanie pracy poglądowej,

d) staże kierunkowe,

e) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie określonych zabiegów lub procedur medycznych w ustalonej liczbie,

f) pełnienie dyżurów lekarskich w określonych specjalnościach, w ustalonej liczbie,

3) okres trwania specjalizacji, który powinien być:

a) w zakresie medycyny rodzinnej i stomatologii ogólnej – nie krótszy niż 4 lata,

b) w zakresie: chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, chirurgii szczękowo-twarzowej, neurochirurgii, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, położnictwa i ginekologii, urologii – nie krótszy niż 6 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia – nie krótszy niż 4 lata,

c) w zakresie pozostałych specjalności – nie krótszy niż 5 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia – nie krótszy niż 3 lata,

d) w przypadku lekarzy posiadających specjalizację II stopnia w pokrewnej spośród podstawowych dziedzin medycyny lub tytuł specjalisty w pokrewnej spośród podstawowych dziedzin medycyny – nie krótszy niż 2 lata,

4) sposób sprawdzania wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności praktycznych, w tym:

a) złożenie kolokwiów cząstkowych z zakresu wiedzy teoretycznej i zaliczanie sprawdzianów z zakresu umiejętności praktycznych,

b) złożenie kolokwiów z aktualnego prawa medycznego i promocji zdrowia,

c) ocenę złożonych opracowań teoretycznych i prac poglądowych,

5) wykazanie się praktyczną znajomością przynajmniej jednego z języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego.

2. Ustala się ramowy program specjalizacji w szczegółowych dziedzinach medycyny, który zawiera:

1) elementy programu, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4, z zastrzeżeniem pkt 2,

2) okres trwania specjalizacji – nie krótszy niż 2 lata.

2. Centrum podaje do wiadomości programy specjalizacji, w formie publikacji.

2. Lekarz, który posiada specjalizację I stopnia, odbywa specjalizację w podstawowych dziedzinach medycyny, zgodnie z programem danej specjalizacji, który powinien uwzględniać zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji.

3. Lekarz, który posiada specjalizację II stopnia, odbywa specjalizację w szczegółowych dziedzinach medycyny, zgodnie z programem danej specjalizacji.

4. Specjalności, w których lekarz posiadający specjalizację I stopnia może uzyskać tytuł specjalisty w określonej podstawowej dziedzinie medycyny, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

5. Specjalności, w których lekarz posiadający specjalizację II stopnia w odpowiedniej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny albo lekarz posiadający tytuł specjalisty w odpowiedniej podstawowej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

1) mają w swojej strukturze organizacyjnej oddziały szpitalne lub inne komórki organizacyjne o profilu odpowiadającym prowadzonej specjalizacji, a w przypadku prowadzenia specjalizacji w dziedzinie medycyny rodzinnej – ośrodki kształcenia lekarza rodzinnego,

2) zatrudniają w oddziałach szpitalnych lub w komórkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 1, co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny,

3) posiadają sprzęt i aparaturę medyczną niezbędną do realizacji zadań określonych programem specjalizacji,

4) udzielają świadczeń zdrowotnych umożliwiających zrealizowanie programu specjalizacji,

5) posiadają odpowiedni sprzęt i bazę dydaktyczną.

2. Informację zawierającą dane określone w ust. 1 pkt 1–5 oraz dane o podmiotach organizacyjnych, w których będą odbywane staże kierunkowe, jednostka organizacyjna przedstawia Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, który na tej podstawie określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych dla poszczególnych specjalizacji w tej jednostce, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Specjalizacji Lekarskich.

3. Staże kierunkowe mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne wpisane na listę, o której mowa w ust. 1, lub przez osoby fizyczne posiadające zezwolenie na prowadzenie kształcenia podyplomowego lekarzy, wydane przez właściwą okręgową izbę lekarską, w trybie określonym w odrębnych przepisach.

1) na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas określony z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację, w ramach szkoleniowego etatu rezydenckiego, zwanego dalej „rezydenturą”,

2) na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nie określony z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację,

3) w ramach urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas trwania określonej specjalizacji,

4) na podstawie umowy o szkolenie specjalizacyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację,

5) w ramach studiów doktoranckich prowadzonych przez uprawniony podmiot, w którego skład wchodzi jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację.

2. Lekarz może również odbywać specjalizację na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony z jednostką organizacyjną inną niż wymienione w § 6 ust. 1, zapewniającą realizację programu specjalizacji w zakresie form, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. c), e) i f), i urlopu szkoleniowego udzielonego pracownikowi na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację.

3. Lekarz cudzoziemiec, za zgodą Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, może również odbywać specjalizację na zasadach określonych w przepisach o odbywaniu studiów i uczestniczeniu w badaniach naukowych i szkoleniach przez osoby nie będące obywatelami polskimi.

2. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury ulega przedłużeniu o czas:

1) niezdolności do pracy, dłuższej niż 30 dni w ciągu roku, w przypadkach przewidzianych w art. 92 § 1 Kodeksu pracy,

2) urlopu macierzyńskiego,

3) urlopu wychowawczego, nie dłuższy niż 1 rok,

4) urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy niż 3 miesiące.

3. W przypadku przedłużenia okresu trwania specjalizacji w ramach rezydentury uprawniona jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony, równy czasowi przedłużenia okresu trwania specjalizacji.

2. W celu przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego lekarz składa wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w danej specjalności do wojewódzkiego ośrodka metodyczno-organizacyjnego, zwanego dalej „wojewódzkim ośrodkiem”, na którego obszarze działania ma zamiar odbywać specjalizację.

3. W celu uzyskania zgody na odbywanie specjalizacji w danej specjalności w określonej jednostce organizacyjnej lekarz, o którym mowa w § 7 ust. 3, składa wniosek do Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2 i 3, lekarz może złożyć do 15 maja lub 15 grudnia każdego roku.

5. Lekarz pozostający w stosunku pracy może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, po uzyskaniu zgody pracodawcy na odbywanie specjalizacji.

6. Jeżeli lekarz jest uczestnikiem studiów doktoranckich, może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, po uzyskaniu zgody kierownika studiów doktoranckich.

7. We wniosku, o którym mowa w ust. 2, lekarz może wskazać jednostkę organizacyjną, która prowadziłaby jego specjalizację.

8. Wzór wniosków, o których mowa w ust. 2 i 3, określają załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.

1) ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie specjalizacji,

2) postępowanie konkursowe, jeżeli specjalizacja ma być odbywana w ramach rezydentury albo gdy liczba wnioskodawców o przystąpienie do specjalizacji w inny sposób niż rezydentura przekracza liczbę ustalonych miejsc szkoleniowych.

2. Postępowanie konkursowe:

1) obejmuje test i rozmowę kwalifikacyjną,

2) uwzględnia wynik egzaminu państwowego kończącego staż podyplomowy.

3. Szczegółowy sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego określa program danej specjalizacji.

4. Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza wojewódzki ośrodek dwa razy w roku, w terminach 15 maja – 30 czerwca i 15 grudnia – 31 stycznia.

2. Wskazując jednostkę organizacyjną, o której mowa w ust. 2, wojewódzki ośrodek uwzględnia:

a) w miarę możliwości propozycję wyrażoną przez lekarza we wniosku o rozpoczęcie specjalizacji,

b) wyniki postępowania kwalifikacyjnego.

3. Lekarzowi, który uzyskał pozytywny wynik postępowania kwalifikacyjnego, lub lekarzowi, o którym mowa w § 7 ust. 3, po uzyskaniu zgody Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na odbycie specjalizacji, wojewódzki ośrodek wydaje kartę szkolenia specjalizacyjnego według wzoru określonego w załączniku nr 5 do rozporządzenia.

2. Kierownikiem specjalizacji powinien być lekarz specjalista w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem specjalizacji, a w uzasadnionych przypadkach – w pokrewnej dziedzinie medycyny.

3. Lekarz odbywa staż kierunkowy:

1) pod kierunkiem lekarza specjalisty w danej dziedzinie medycyny, wyznaczonego przez kierownika jednostki organizacyjnej, w której odbywa staż kierunkowy, w porozumieniu z kierownikiem specjalizacji, lub

2) pod kierunkiem osoby fizycznej, o której mowa w§ 6 ust. 3.

4. Kierownik specjalizacji oraz lekarz specjalista kierujący stażem kierunkowym mogą prowadzić jednocześnie specjalizację nie więcej niż 3 lekarzy.

2. Do obowiązków kierownika specjalizacji należy w szczególności:

1) sprawowanie nadzoru nad realizacją planu odbywania specjalizacji,

2) wyznaczenie lekarzowi pacjentów do prowadzenia, konsultowanie i ocenianie proponowanych przez niego badań diagnostycznych i ich interpretacji, rozpoznania choroby, sposobu leczenia, rokowania i zaleceń dla pacjenta,

3) bezpośredni nadzór nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych, objętych programem specjalizacji, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania,

4) bezpośredni udział w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania lub stosowania,

5) uczestniczenie w ustalaniu harmonogramu dyżurów, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. f), w tym podejmowanie decyzji o dopuszczeniu lekarza do samodzielnego pełnienia dyżuru na oddziałach zabiegowych,

6) ocenianie przygotowanych przez lekarza opracowań teoretycznych objętych programem specjalizacji i pracy poglądowej,

7) występowanie do pracodawcy lekarza odbywającego specjalizację z wnioskiem o zwolnienie go z obowiązku wykonywania pracy w celu odbycia staży kierunkowych i kursów określonych w programie specjalizacji,

8) kierowanie do odbycia staży kierunkowych w innych jednostkach organizacyjnych albo prowadzonych przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy,

9) kierowanie lekarza na kursy szkoleniowe,

10) przeprowadzanie sprawdzianów z nabytych przez lekarza umiejętności praktycznych,

11) przeprowadzanie kolokwiów i sprawdzianów przewidzianych w programie specjalizacji,

12) potwierdzanie wykonywania określonych zabiegów, w liczbie ustalonej w programie specjalizacji,

13) wystawianie opinii zawodowej, w tym dotyczącej uzdolnień i predyspozycji zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów i współpracowników, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole,

14) wnioskowanie do kierownika jednostki organizacyjnej prowadzącej specjalizację o niekontynuowanie specjalizacji przez lekarza, który nie realizuje programu specjalizacji,

15) potwierdzanie odbycia szkolenia zgodnie z programem specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego.

3. Kierownik specjalizacji może wystąpić do Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, za pośrednictwem Krajowej Rady Specjalizacji Lekarskich, o uznanie odbytych za granicą przez specjalizującego się lekarza staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych za równoważne ze zrealizowaniem elementów określonych w programie danej specjalizacji.

2. Lekarz przed przystąpieniem do egzaminu państwowego składa do właściwego wojewódzkiego ośrodka następujące dokumenty:

1) wniosek o przystąpienie do egzaminu państwowego,

2) kartę szkolenia specjalizacyjnego,

3) opinię, o której mowa w § 16 ust. 2 pkt 13.

3. Dokumenty, o których mowa w ust. 2, lekarz może złożyć do dnia 31 lipca lub 31 grudnia.

4. Wojewódzki ośrodek po stwierdzeniu, że dokumenty, o których mowa w ust. 2, spełniają warunki formalne, przekazuje je do Centrum i zawiadamia o tym lekarza.

2. Egzamin państwowy przeprowadzany jest przez komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „Komisją”.

3. Członków Komisji i jej przewodniczącego powołuje i odwołuje Minister Zdrowia i Opieki Społecznej spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich.

4. W skład Komisji wchodzą lekarze specjaliści w dziedzinie medycyny objętej egzaminem państwowym lub – w uzasadnionych przypadkach – w pokrewnej dziedzinie medycyny, a w szczególności przedstawiciele:

1) Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich,

2) rektorów wyższych uczelni medycznych lub wyższych uczelni z wydziałem medycznym,

3) Naczelnej Rady Lekarskiej,

4) konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny,

5) towarzystwa lekarskiego właściwego dla dziedziny medycyny objętej egzaminem państwowym.

5. W skład Komisji prowadzącej egzamin państwowy w dziedzinie medycyny rodzinnej wchodzą ponadto, wskazani przez Naczelną Radę Lekarską, lekarze specjaliści z następujących dziedzin medycyny: chorób wewnętrznych, chirurgii, pediatrii, położnictwa i ginekologii, psychiatrii.

6. Obsługę organizacyjno-techniczną związaną z przeprowadzeniem egzaminu państwowego oraz czynnościami Komisji zapewnia Centrum.

1) podejmowanie decyzji o dopuszczeniu lekarza do egzaminu państwowego,

2) ustalenie listy lekarzy dopuszczonych do egzaminu państwowego w danym terminie,

3) przeprowadzanie egzaminów: praktycznego, testowego i ustnego,

4) dokonywanie oceny egzaminów praktycznego i ustnego,

5) przekazanie Krajowej Radzie Egzaminów Lekarskich kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego, z zachowaniem tajności procedury,

6) przekazanie Krajowej Radzie Egzaminów Lekarskich ocen z egzaminów praktycznego i ustnego oraz innej dokumentacji związanej z przeprowadzonym egzaminem państwowym.

2. Egzamin praktyczny przeprowadzany jest przed egzaminem testowym i jego złożenie stanowi warunek dopuszczenia lekarza do egzaminu testowego.

3. Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju dwa razy w roku, w terminie ustalonym przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na wniosek Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

4. Egzamin ustny przeprowadzany jest po zdaniu egzaminu testowego w ciągu dwóch miesięcy od daty tego egzaminu.

5. Egzamin praktyczny i ustny przeprowadza zespół egzaminacyjny powołany każdorazowo przez Komisję spośród jej członków.

6. W czasie składania przez lekarza egzaminu praktycznego lub ustnego może uczestniczyć kierownik specjalizacji jako obserwator.

7. Lekarz powinien być powiadomiony przez Centrum o miejscach i terminach egzaminu państwowego, nie później niż 30 dni przed datą jego rozpoczęcia.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy lekarz nie przystąpił do egzaminu praktycznego i ustnego.

2. W razie ponownego negatywnego wyniku egzaminu testowego lekarz może wystąpić do Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich o wyrażenie zgody na przystąpienie do egzaminu państwowego w trzecim terminie, który jest terminem ostatnim.

2. Dokumentacja dotycząca szkolenia specjalistycznego lekarzy oraz egzaminu państwowego przechowywana jest przez właściwy wojewódzki ośrodek.

1) lekarz, lekarz stomatolog posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej,

2) okres szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą nie odbiega od okresu określonego w programie danej specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej,

3) program szkolenia specjalizacyjnego w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności odpowiada w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Do wniosku należy dołączyć:

1) odpis prawa wykonywania zawodu,

2) potwierdzenie uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa w kraju, w którym uzyskał tytuł specjalisty,

3) oryginał dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty,

4) dokument zawierający dane o miejscu odbycia szkolenia specjalizacyjnego, okresie jego trwania i programie,

5) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

6) zaświadczenia o miejscu, okresie trwania i rodzaju czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.

3. Równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą uznaje Minister Zdrowia i Opieki Społecznej na wniosek Krajowej Rady Specjalizacji Lekarskich.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, Krajowa Rada Specjalizacji Lekarskich przygotowuje na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu ekspertów, w którego skład wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny:

1) krajowy konsultant,

2) dwaj pracownicy nauki posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego,

3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej,

4) przedstawiciel właściwego lekarskiego towarzystwa naukowego.

5. Na wniosek zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 4, Krajowa Rada Specjalizacji Lekarskich może skierować lekarza ubiegającego się o uznanie równoważności tytułu specjalisty na szkolenie, trwające nie dłużej niż 3 miesiące, do jednostki organizacyjnej prowadzącej specjalizację w danej dziedzinie medycyny; koszty szkolenia ponosi lekarz.

2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej ustala corocznie liczbę miejsc i przydziela środki finansowe na specjalizacje odbywane w określonych specjalnościach w ramach rezydentury, dla poszczególnych jednostek organizacyjnych, wymienionych w § 6 ust. 1.

3. Środki finansowe przydzielone na rezydentury jednostkom organizacyjnym, o których mowa w § 6 ust. 1, powinny być wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, a w przypadku ich niewykorzystania niezwłocznie zwrócone Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej.

1) specjalizację I stopnia w dziedzinach: chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, medycyny ogólnej, pediatrii lub położnictwa i ginekologii,

2) specjalizację II stopnia w dziedzinach: chorób wewnętrznych, medycyny ogólnej lub pediatrii,

3) może odbyć specjalizację w dziedzinie medycyny rodzinnej w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. a), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r.

2. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, zobowiązany jest odbyć staż kierunkowy w jednostce organizacyjnej udzielającej świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny rodzinnej, określonej w § 6.

3. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie medycyny rodzinnej dla lekarzy, o których mowa w ust. 1, określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.

2. Specjalizację, o której mowa w ust. 1, lekarz może rozpocząć w terminie do dnia 31 grudnia 2005 r.

2. Postępowanie kwalifikacyjne, o którym mowa w § 11 ust. 4, w roku 1999 przeprowadza się w terminach 1 czerwca – 15 lipca oraz 15 grudnia 1999 r. – 31 stycznia 2000 r.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej: W. Maksymowicz

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia
25 marca 1999 r. (poz. 302)

Załącznik nr 1

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY SPECJALIZACJĘ I STOPNIA MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY

Załącznik nr 2

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY SPECJALIZACJĘ II STOPNIA W ODPOWIEDNIEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY LUB POSIADAJĄCY TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ SZCZEGÓŁOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY

Załącznik nr 3

WNIOSEK O ROZPOCZĘCIE SPECJALIZACJI

Załącznik nr 4

WNIOSEK DO MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ O WYRAŻENIE ZGODY NA ROZPOCZĘCIE SPECJALIZACJI

Załącznik nr 5

KARTA SZKOLENIA SPECJALIZACYJNEGO

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

Załącznik nr 6

DYPLOM

Załącznik nr 7

OKRES TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNY RODZINNEJ DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2003 R.