Dziennik Ustaw - rok 1998 nr 37 poz. 215

Na podstawie art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110 oraz z 1997 r. Nr 104, poz. 661 i Nr 121, poz. 769) zarządza się, co następuje:

1) anestezji, tj. wykonywania znieczulenia ogólnego lub przewodowego do zabiegów operacyjnych oraz dla celów diagnostycznych lub leczniczych,

2) intensywnej terapii, tj. postępowania mającego na celu podtrzymywanie funkcji życiowych oraz leczenie chorych w stanach zagrożenia życia, spowodowanych potencjalnie odwracalną niewydolnością jednego lub kilku podstawowych układów organizmu (oddychania, krążenia, ośrodkowego układu nerwowego itd.),

3) reanimacji, tj. działania mającego na celu przerwanie i odwrócenie procesu umierania,

4) leczenia bólu, niezależnie od jego przyczyny.

2. Jeżeli reanimację podejmuje inny lekarz, to lekarz anestezjolog przejmuje jej prowadzenie i podejmuje decyzję o jej zakończeniu.

1) sprawdzenia wyposażenia stanowiska znieczulenia,

2) skontrolowania sprawności działania sprzętu i aparatury do znieczulenia i monitorowania,

3) skontrolowania właściwego oznakowania płynów infuzyjnych, strzykawek ze środkami anestetycznymi, testów zgodności preparatów krwi,

4) dokonania identyfikacji pacjenta poddawanego zabiegowi.

2. Jeżeli odpowiedzialność za znieczulenie przechodzi na innego lekarza anestezjologa, musi on zapoznać się ze wszystkimi informacjami odnośnie do znieczulanego, przebiegu znieczulenia oraz aparatury. Monitorowane parametry funkcji życiowych pacjenta odnotowywane są w protokole znieczulenia w momencie przekazania.

3. Lekarz anestezjolog dokonujący znieczulenia może opuścić znieczulanego pacjenta w celu przeprowadzenia reanimacji innego pacjenta, jeśli uzna, że opuszczenie znieczulanego pacjenta nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla jego życia.

1) prowadzi się ciągłe monitorowanie podstawowych funkcji życiowych i stosuje się wszelkie dostępne metody i techniki terapeutyczne, ze szczególnym uwzględnieniem inwazyjnych i wspomagających czynności podstawowych układów organizmu,

2) udzielanie świadczeń zdrowotnych wymaga stałej obecności lekarza anestezjologa w oddziale,

3) intensywną terapię prowadzi lekarz posiadający specjalizację II stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, a świadczeń zdrowotnych z zakresu intensywnej terapii może udzielać lekarz posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii lub lekarz będący w trakcie specjalizacji, jeżeli jego praca jest nadzorowana przez lekarza posiadającego specjalizację II stopnia,

4) należy zapewnić możliwość izolacji pacjentów oraz dostępność aparatury i sprzętu monitorującego i terapeutycznego, niezbędnego do wykonywania specjalistycznych interwencji w stanach zagrożenia życia.

2. W razie gdy stan zagrożenia pacjenta nie wymaga dalszego postępowania w zakresie intensywnej terapii, leczenie przejmują inne oddziały szpitala lub szpital właściwy.

1) podstawowe - wymienione w części A załącznika do rozporządzenia,

2) inne, których wykonywanie jest uwarunkowane wyposażeniem oddziału w odpowiednią aparaturę i sprzęt medyczny - wymienione w części B załącznika do rozporządzenia.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej: W. Maksymowicz

Załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 27 lutego 1998 r. (poz. 215)

RODZAJE CZYNNOŚCI MEDYCZNYCH WYKONYWANYCH W ODDZIAŁACH INTENSYWNEJ TERAPII

Część A

1. Ciągłe przyłóżkowe monitorowanie EKG.

2. Stały pomiar ciśnienia tętniczego krwi metodą nieinwazyjną.

3. Pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego krwi.

4. Intubacja dotchawicza i wentylacja workiem samorozprężalnym.

5. Przedłużona sztuczna wentylacja płuc z użyciem respiratora.

6. Regulacja stężenia tlenu w respiratorze w zakresie 21-100%.

7. Terapia płynami infuzyjnymi za pomocą pomp infuzyjnych, worków ciśnieniowych, filtrów, strzykawek automatycznych.

8. Toaleta dróg oddechowych za pomocą urządzeń ssących.

9. Hemofiltracja.

10. Przyłóżkowa diagnostyka rtg i usg.

11. Monitorowanie temperatury ciała.

12. Stymulacja zewnętrzna pracy serca.

13. Pulsoksymetria.

14. Kapnografia.

Część B

1. Ciągły pomiar ciśnienia tętniczego krwi metodą inwazyjną.

2. Wziernikowanie dróg oddechowych za pomocą bronchofiberoskopu.

3. Przyłóżkowa diagnostyka rtg z torem wizyjnym.

4. Monitorowanie ciśnienia wewnątrzczaszkowego.

5. Kontrpulsacja wewnątrzaortalna.

6. Leczenie w komorze hiperbarycznej.

7. Monitorowanie ciśnienia w tętnicy płucnej.

8. Pomiar rzutu serca.

9. Hemodializa.