Dziennik Ustaw - rok 1998 nr 8 poz. 28

Na podstawie art. 34 ust. 3, art. 45, art. 68 ust. 1 i art. 89 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269, Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 70, poz. 443, Nr 88, poz. 554 i Nr 141, poz. 943) zarządza się, co następuje:

2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) ustawa – ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269, Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 70, poz. 443, Nr 88, poz. 554 i Nr 141, poz. 943),

2) służba – wykonywanie obowiązków wynikających ze stosunku służbowego funkcjonariuszy,

3) sprawy osobowe – sprawy związane z powstaniem, zmianą i rozwiązaniem stosunku służbowego oraz wynikającymi z jego treści uprawnieniami i obowiązkami funkcjonariuszy,

4) droga służbowa – zwracanie się w sprawach osobowych funkcjonariuszy do przełożonego właściwego w sprawach osobowych za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego,

5) jednostka organizacyjna – jednostkę organizacyjną wymienioną w § 3 ust. 1 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 1996 r. w sprawie nadania statutu Urzędowi Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 145, poz. 675), delegaturę Urzędu Ochrony Państwa oraz ośrodek szkolenia utworzony przez Szefa Urzędu Ochrony Państwa,

6) komisja lekarska – komisję lekarską podległą Szefowi Urzędu Ochrony Państwa,

7) numer identyfikacyjny – numer identyfikacyjny, który otrzymuje funkcjonariusz z dniem określonym w rozkazie o mianowaniu.

2. Do postępowania w sprawach osobowych stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

2. Rozkaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności następujące dane:

1) oznaczenie organu wydającego rozkaz,

2) datę wydania,

3) stopień, imię i nazwisko funkcjonariusza, imię jego ojca oraz numer identyfikacyjny funkcjonariusza,

4) datę, od której liczy się początek służby,

5) charakter służby (przygotowawcza, stała),

6) stanowisko oraz nazwę jednostki organizacyjnej,

7) grupę zaszeregowania i wysokość dodatków do uposażenia,

8) podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby uprawnionej do wydania rozkazu personalnego,

9) pouczenie o przysługujących funkcjonariuszowi środkach odwoławczych.

3. Z rozkazem personalnym, o którym mowa w ust. 1, zapoznaje się zainteresowanego funkcjonariusza. Rozkaz ten włącza się do akt osobowych funkcjonariusza.

2. Funkcjonariusz jest obowiązany pisemnie potwierdzić fakt zapoznania się z przepisami, o których mowa w ust. 1. Potwierdzenie włącza się do akt osobowych funkcjonariusza.

2. Przepis § 3 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy raportów funkcjonariuszy, kierowanych do Szefa Urzędu Ochrony Państwa, informujących o odmowie wykonania rozkazu lub polecenia, o którym mowa w art. 46 ust. 2 ustawy.

2. O zamiarze rozwiązania stosunku służbowego informuje się funkcjonariusza, o którym mowa w ust. 1, podczas rozmowy poświęconej tej sprawie. Rozmowę w obecności bezpośredniego przełożonego funkcjonariusza przeprowadza Szef Urzędu Ochrony Państwa lub wyznaczona przez niego osoba.

3. W rozmowie należy wskazać powody rozwiązania stosunku służbowego, ustalić datę zwolnienia, poinformować funkcjonariusza, o którym mowa w ust. 1, o uprawnieniach przysługujących mu po zwolnieniu ze służby. Z rozmowy należy sporządzić notatkę służbową, którą włącza się do akt osobowych funkcjonariusza. Notatka służbowa powinna być podpisana przez funkcjonariusza.

2. Rozkaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności następujące dane:

1) oznaczenie organu wydającego rozkaz,

2) datę wydania,

3) podstawę prawną i datę zwolnienia,

4) stopień, imię i nazwisko funkcjonariusza, jego ojca oraz numer identyfikacyjny funkcjonariusza,

5) charakter pełnionej służby (przygotowawcza, stała),

6) ostatnie miejsce służby, stanowisko,

7) grupę zaszeregowania i wysokość uposażenia zasadniczego oraz dodatków do uposażenia przyznanego na ostatnio zajmowanym stanowisku,

8) inne świadczenia pieniężne przyznane funkcjonariuszowi,

9) uzasadnienie faktyczne i prawne zwolnienia ze służby,

10) pouczenie o przysługujących funkcjonariuszowi środkach odwoławczych,

11) określenie terminu rozliczenia się z obowiązków służbowych,

12) podpis, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania rozkazu personalnego.

3. Do rozkazu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis § 3 ust. 3.

2. Jeżeli wydanie świadectwa służby funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby albo osobie przez niego upoważnionej nie jest możliwe, należy, nie później niż w ciągu siedmiu dni od dnia rozwiązania stosunku służbowego, przesłać świadectwo służby zwolnionemu funkcjonariuszowi lub tej osobie za pośrednictwem poczty albo doręczyć je w inny sposób.

3. W świadectwie służby należy podać informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku służbowego i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące:

1) okresu służby,

2) zajmowanego ostatnio stanowiska,

3) okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia,

4) wykorzystanego urlopu wychowawczego w czasie trwania stosunku służbowego oraz okresu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, po ustaniu tego stosunku z przyczyn dotyczących Urzędu Ochrony Państwa,

5) wykorzystania w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek służbowy, zwolnienia od zajęć służbowych przewidzianego w odrębnych przepisach,

6) podstawy prawnej rozwiązania stosunku służbowego lub wzmiankę o jego ustaniu w przypadku śmierci funkcjonariusza,

7) potrąceń z uposażenia, na zasadach określonych w art. 114 ustawy,

8) liczby dni urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego wykorzystanego przez funkcjonariusza w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek służbowy,

9) liczby dni, za które zwolniony funkcjonariusz otrzymał świadczenie pieniężne, na zasadach określonych w art. 104 ust. 3 ustawy.

4. Na żądanie funkcjonariusza w świadectwie służby należy podać także informacje o wysokości i składnikach uposażenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

5. Świadectwo, o którym mowa w ust. 1, wydaje Szef Urzędu Ochrony Państwa lub funkcjonariusz przez niego upoważniony.

6. Kopię świadectwa służby przechowuje się w aktach osobowych funkcjonariusza. W uzasadnionych przypadkach Szef Urzędu Ochrony Państwa lub funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 5, wydaje odpis tego świadectwa.

7. W świadectwie, o którym mowa w ust. 1, nie zamieszcza się wiadomości stanowiących tajemnicę państwową lub służbową.

8. Wzór świadectwa służby stanowi załącznik do rozporządzenia.

2. W razie uwzględnienia wniosku o sprostowanie świadectwa służby, przełożony, o którym mowa w ust. 1, wydaje zwolnionemu funkcjonariuszowi, w terminie siedmiu dni, nowe świadectwo służby lub zawiadamia go pisemnie o uznaniu wniosku za bezzasadny.

2. W razie uchylenia rozkazu personalnego o zwolnieniu i przywrócenia funkcjonariusza do służby, w przypadku kolejnego zwolnienia ze służby wydaje się nowe świadectwo służby uwzględniające również okres służby przed tym zwolnieniem.

2. Opinię o służbie sporządza właściwy przełożony posiadający uprawnienia w sprawach osobowych lub osoba przez niego upoważniona.

3. Opinia o służbie zawiera w szczególności:

1) imię, nazwisko, imię ojca, datę i miejsce urodzenia funkcjonariusza,

2) informację o okresie służby,

3) charakterystykę kwalifikacji zawodowych zwolnionego,

4) ogólne określenie zakresu powierzonych obowiązków i sposobu wywiązywania się z obowiązków służbowych, nie naruszające przepisów o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej,

5) informację o szczególnych osiągnięciach zawodowych oraz o nagrodach i wyróżnieniach,

6) informację o naruszeniach dyscypliny służbowej i karach, które nie zostały zatarte,

7) informację o podstawie prawnej rozwiązania stosunku służbowego,

8) pouczenie o przysługującym zwolnionemu funkcjonariuszowi prawie do złożenia odwołania od opinii.

2. Przełożony wydający opinię może uznać odwołanie i zmienić treść opinii. W przypadku uznania odwołania za nieuzasadnione, wydający opinię przesyła ją Szefowi Urzędu Ochrony Państwa wraz z odwołaniem i własnym stanowiskiem w sprawie.

3. Szef Urzędu Ochrony Państwa w terminie miesiąca od dnia wniesienia odwołania:

1) zmienia, uzupełnia lub uchyla opinię i nakazuje wydanie innej opinii albo

2) nie uwzględnia odwołania.

4. Stanowisko Szefa Urzędu Ochrony Państwa zajęte w sprawie odwołania jest ostateczne. Odmowa zmiany lub uchylenia opinii wymaga pisemnego uzasadnienia.

5. W razie zmiany treści opinii stosuje się odpowiednio przepis § 16.

2. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1, regulują odrębne przepisy.

1) dodatkowy urlop wypoczynkowy,

2) urlop zdrowotny,

3) urlop okolicznościowy (w związku z przeniesieniem, szkoleniowy, na sprawowanie opieki, oddanie krwi, z innych ważnych przyczyn),

4) krótkoterminowy urlop w drodze wyróżnienia,

5) urlop bezpłatny.

2. Funkcjonariuszowi-kobiecie, niezależnie od urlopów, o których mowa w ust. 1, przysługuje urlop na warunkach urlopu macierzyńskiego oraz urlop wychowawczy.

3. Wymiar, zasady i tryb udzielania urlopów regulują odrębne przepisy.

2. Jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej, wypłata świadczeń, o których mowa w ust. 1, następuje w pierwszym dniu po powrocie funkcjonariusza z urlopu bezpłatnego.

1) zmianie nazwiska,

2) zmianie stanu cywilnego,

3) urodzeniu się dziecka, przysposobieniu, wzięciu na utrzymanie lub wychowanie,

4) zmianie miejsca zamieszkania,

5) wszczęciu i zakończeniu postępowania karnego lub postępowania karnego skarbowego przeciwko niemu, małżonkowi lub dzieciom pozostającym na jego utrzymaniu,

6) innych przypadkach, jeżeli przepisy odrębne tak stanowią.

2. Obowiązek określony w ust. 1 funkcjonariusz wykonuje, składając pisemny raport drogą służbową.

2. Funkcjonariusz jest obowiązany uprzedzić o niemożności stawienia się do służby lub spóźnieniu, z przyczyny z góry wiadomej lub możliwej do przewidzenia, oraz poinformować o przewidywanym czasie trwania nieobecności.

3. W razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do służby, funkcjonariusz jest obowiązany tego samego dnia poinformować o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, chyba że zachodzą szczególne okoliczności uniemożliwiające terminowe dopełnienie tego obowiązku. Zawiadomienia funkcjonariusz dokonuje osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie albo za pośrednictwem innego środka łączności lub drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego.

4. Usprawiedliwienia, o których mowa w ust. 1–3, funkcjonariusz przedstawia bezpośredniemu przełożonemu.

2. W przypadku orzeczeń o czasowej niezdolności do służby, wydanych przez inny zakład służby zdrowia, obejmujących nieprzerwany okres co najmniej trzech miesięcy, funkcjonariusza można skierować do komisji lekarskiej w celu określenia jego stanu zdolności do służby.

2. Do wysługi lat, o której mowa w ust. 1, zalicza się również:

1) służbę w Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i w Służbie Więziennej,

2) okresy traktowane jako równorzędne ze służbą w Policji, Urzędzie Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i w Służbie Więziennej, wymienione w art. 13 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153),

3) zakończone okresy zatrudnienia wykonywanego w pełnym wymiarze czasu pracy; okresy pracy wykonywanej równocześnie w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa obowiązującego w danym zawodzie lub na danym stanowisku sumuje się,

4) inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku korzystania przez funkcjonariusza, także przed podjęciem służby, z urlopu udzielonego w celu sprawowania opieki nad małym dzieckiem, przewidzianego w przepisach prawa pracy, oraz urlopu bezpłatnego udzielonego w związku z wyjazdem za granicę wspólnie z małżonkiem przeniesionym tam w celu pełnienia służby albo pracy w przedstawicielstwie dyplomatycznym, stałym przedstawicielstwie przy Organizacji Narodów Zjednoczonych lub innej misji państwowej.

2. Funkcjonariusz jest obowiązany przedstawić dokumenty potwierdzające okresy zaliczane do wysługi lat.

3. Zwiększenie wysługi lat z tytułu stażu służby następuje z urzędu i nie wymaga odrębnej decyzji.

2. Wnioski w sprawie mianowania funkcjonariusza na stopień oficerski i generalski Szef Urzędu Ochrony Państwa przedstawia Prezesowi Rady Ministrów.

2. Mianowanie na stopień, które jest uzależnione od uprzedniego zdania egzaminu, może nastąpić bezpośrednio po zdaniu tego egzaminu.

3. Przedterminowe mianowanie funkcjonariusza na wyższy stopień w drodze wyróżnienia następuje z dniem udzielenia tego wyróżnienia.

2. Funkcjonariusza posiadającego stopień młodszego chorążego (plutonowego) lub wyższy stopień mianuje się na kolejny stopień w korpusie chorążych (podoficerów).

1) wyroku sądu, którym został obniżony stopień,

2) decyzji o ukaraniu karą dyscyplinarną obniżenia stopnia.

2. Funkcjonariusza, któremu został obniżony stopień, można mianować w drodze wyróżnienia na kolejny stopień przed upływem okresu przewidzianego w art. 39 ustawy. Okres ten może być skrócony nie więcej niż o połowę.

1) dokonania przez funkcjonariusza czynu świadczącego o wybitnym męstwie,

2) wyjątkowych osiągnięć funkcjonariusza w czasie pełnienia służby,

3) zamiaru zwolnienia funkcjonariusza ze służby na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 lub art. 29 ust. 2 pkt 4 ustawy, jeżeli funkcjonariusz wyróżnił się nienagannym pełnieniem służby.

2. Jeżeli wskutek czynu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, funkcjonariusz poniósł śmierć, mianowanie następuje pośmiertnie.

Prezes Rady Ministrów: J. Buzek

Załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów
z dnia 10 stycznia 1998 r. (poz. 28)