REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1998 nr 8 poz. 26

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269, Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 70, poz. 443, Nr 88, poz. 554 i Nr 141, poz. 943) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Komisje lekarskie podległe Szefowi Urzędu Ochrony Państwa, zwane dalej „komisjami lekarskimi”, orzekają o zdolności fizycznej i psychicznej do pełnienia służby kandydatów do służby w Urzędzie Ochrony Państwa i funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa, zwanych dalej „funkcjonariuszami”.

§ 2.

1. Komisje lekarskie orzekają w trzyosobowych składach w dwóch instancjach:

1) regionalne komisje lekarskie, orzekające jako pierwsza instancja,

2) Centralna Komisja Lekarska, orzekająca jako druga instancja.

2. Orzeczenia, o których mowa w ust. 1, zapadają większością głosów i są podpisywane przez wszystkich członków komisji.

3. Członek komisji lekarskiej, mający odmienny pogląd w kwestii orzeczenia, może wnieść do niego zdanie odrębne.

§ 3.

Regionalne komisje lekarskie są właściwe w zakresie:

1) przeprowadzania badań i wydawania orzeczeń w sprawach, o których mowa w § 1, w stosunku do osób pełniących służbę lub zamieszkałych w miejscowości objętej zasięgiem działania tych komisji,

2) współpracy z zakładami opieki zdrowotnej w sprawach orzecznictwa lekarskiego,

3) współpracy z instytucjami naukowo-badawczymi w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu badań lekarskich.

§ 4.

Centralna Komisja Lekarska jest właściwa w zakresie:

1) rozpatrywania odwołań od orzeczeń regionalnych komisji lekarskich,

2) sprawowania nadzoru nad działalnością regionalnych komisji lekarskich,

3) współpracy z zakładami opieki zdrowotnej w sprawach orzecznictwa lekarskiego,

4) współpracy z instytucjami naukowo-badawczymi w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu badań lekarskich.

§ 5.

1. Do regionalnej komisji lekarskiej kieruje się funkcjonariusza na jego prośbę.

2. Do regionalnej komisji lekarskiej kieruje się z urzędu:

1) kandydatów do służby w Urzędzie Ochrony Państwa,

2) funkcjonariuszy – kandydatów do służby za granicą na okres służby przekraczający 3 miesiące, do służby kurierskiej oraz do odbycia nauki lub przeszkolenia,

3) funkcjonariuszy, których stan zdrowia daje podstawę do przypuszczeń, że kategoria ich zdolności do służby uległa zmianie i dalsze pełnienie przez nich służby na zajmowanym stanowisku jest niemożliwe.

3. Do regionalnej komisji lekarskiej kierują, z zastrzeżeniem ust. 4, Dyrektor Biura Kadr i Szkolenia Urzędu Ochrony Państwa, szef delegatury Urzędu Ochrony Państwa oraz Komendant Centralnego Ośrodka Szkolenia Urzędu Ochrony Państwa, na prośbę funkcjonariusza, na wniosek lekarza zakładu opieki zdrowotnej Urzędu Ochrony Państwa lub z własnej inicjatywy.

4. Kandydatów do służby w Urzędzie Ochrony Państwa do regionalnej komisji lekarskiej kierują kierownicy komórek właściwych w sprawach kadrowych.

5. Dyrektor Biura Kadr i Szkolenia Urzędu Ochrony Państwa, w uzasadnionych przypadkach, może skierować kandydata do służby lub funkcjonariusza do innej niż miejscowo właściwa regionalnej komisji lekarskiej.

§ 6.

1. Skierowanie do regionalnej komisji lekarskiej sporządza się na formularzu, którego wzór stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Do skierowania dotyczącego kandydata do służby dołącza się wyniki jego badań psychologicznych oraz, w razie potrzeby, ocenę sprawności fizycznej do służby.

3. Do skierowania dotyczącego funkcjonariusza dołącza się zaświadczenie o przebiegu służby.

§ 7.

1. Zdolność do służby w Urzędzie Ochrony Państwa ustala się przez zaliczenie osoby badanej do jednej z następujących kategorii:

1) kategoria „Z” – zdolny, co oznacza, że stan zdrowia badanego nie budzi zastrzeżeń albo że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne albo psychiczne nie stanowią przeszkody do pełnienia służby,

2) kategoria „N” – niezdolny, co oznacza, że stwierdzone u badanego schorzenia lub ułomności fizyczne albo psychiczne uniemożliwiają pełnienie służby.

2. W stosunku do kandydatów do grup antyterrorystycznych Urzędu Ochrony Państwa oraz funkcjonariuszy pełniących służbę w tych grupach, oprócz określenia zdolności do służby w Urzędzie Ochrony Państwa według kategorii wymienionych w ust. 1, orzeczenie powinno zawierać jedno z następujących określeń:

1) zdolny lub niezdolny do służby w grupach antyterrorystycznych Urzędu Ochrony Państwa,

2) czasowo niezdolny do służby w grupach antyterrorystycznych Urzędu Ochrony Państwa.

3. W stosunku do kandydatów do służby na stanowiska kierownicze i specjalistyczne oraz funkcjonariuszy orzeczenie, oprócz określenia kategorii wymienionych w ust. 1, powinno zawierać jedno z następujących określeń:

1) zdolny lub niezdolny do służby na stanowisku kierowniczym lub specjalistycznym,

2) zdolny lub niezdolny do odbycia nauki lub przeszkolenia,

3) zdolny lub niezdolny do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku,

4) zdolny lub niezdolny do służby kurierskiej,

5) zdolny lub niezdolny do służby za granicą.

§ 8.

Zdolność do służby, z zastrzeżeniem § 7, ustala się przez zaliczenie osoby badanej do jednej z następujących kategorii:

1) kategoria A – zdolny do służby, co oznacza, że stan zdrowia nie budzi zastrzeżeń albo że stwierdzone schorzenia lub ułomności nie są przeszkodą do pełnienia służby,

2) kategoria C – zdolny do służby z ograniczeniem, co oznacza, że stwierdzono przewlekłe schorzenia lub ułomności fizyczne albo psychiczne, które trwale lub czasowo zmniejszają zdolność fizyczną lub psychiczną do służby, ale nie stanowią przeszkody do pełnienia służby na określonym stanowisku,

3) kategoria D – całkowicie niezdolny do służby, co oznacza, że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne albo psychiczne uniemożliwiają pełnienie służby.

§ 9.

1. Orzeczenie o zdolności do służby komisje lekarskie wydają z zastosowaniem wykazu chorób i ułomności oraz kategorii zdolności do służby, stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia, po przeprowadzeniu badań przez członków komisji, z uwzględnieniem wyników badań specjalistycznych, w tym badań psychiatrycznych, psychologicznych i dodatkowych, a gdy zachodzi potrzeba – po przeprowadzeniu obserwacji szpitalnej w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej. Wzór orzeczenia stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. Badania, o których mowa w ust. 1, powinny pochodzić ze wskazanego przez komisję lekarską publicznego zakładu opieki zdrowotnej.

3. W razie stwierdzenia dwóch lub więcej schorzeń albo ułomności fizycznych lub psychicznych w różnym stopniu ograniczających zdolność osoby badanej do służby, należy rozpatrywać wszystkie te schorzenia lub ułomności łącznie, mając na uwadze ogólną zdolność tej osoby do służby.

4. W przypadku ostrego schorzenia w rozumieniu klinicznym lub ciąży nie wydaje się orzeczenia o zdolności do służby, aż do czasu ustąpienia ostrych objawów lub zakończenia urlopu macierzyńskiego.

§ 10.

1. Orzeczenie komisji lekarskiej dotyczące funkcjonariusza powinno zawierać jedno z następujących określeń:

1) „zdolny do służby” – jeżeli po przeprowadzeniu podstawowego badania lekarskiego oraz ewentualnych badań specjalistycznych i dodatkowych nie stwierdzono żadnych schorzeń,

2) „trwale niezdolny do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku” – jeżeli w stanie zdrowia badanego stwierdzono schorzenia, które zmniejszają jego sprawność fizyczną lub psychiczną i nie pozwalają na pełnienie służby na zajmowanym stanowisku, jednak schorzenia te nie stanowią przeszkody do dalszego pełnienia służby na innym stanowisku; w takim przypadku komisja lekarska określa, jakie warunki służby są przeciwwskazane dla badanego,

3) „czasowo niezdolny do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku” – jeżeli w stanie zdrowia badanego stwierdzono schorzenia, które czasowo zmniejszają jego sprawność fizyczną lub psychiczną, ale które mogą rokować poprawę jego stanu zdrowia i odzyskanie pełnej sprawności oraz zdolności do służby na zajmowanym stanowisku; w takim przypadku komisja wyznacza termin powtórnego badania i wydania ostatecznego orzeczenia o zdolności badanego do służby na zajmowanym stanowisku,

4) „zdolny do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku” – jeżeli w stanie zdrowia badanego stwierdzono pewne schorzenia, które zmniejszają wprawdzie zdolność fizyczną lub psychiczną, ale nie są przeszkodą do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku,

5) „całkowicie niezdolny do służby” – jeżeli w stanie zdrowia badanego stwierdzono schorzenia, które nie pozwalają na pełnienie służby.

2. Orzeczenie komisji lekarskiej powinno również zawierać wyszczególnienie wszystkich schorzeń i ułomności fizycznych lub psychicznych, w tym również tych, które nie obniżają zdolności do służby, oraz rozpoznanie (w języku polskim) według terminologii klinicznej, z uwzględnieniem lokalizacji i stopnia nasilenia.

§ 11.

Podstawowe ustalenia zawarte w orzeczeniach komisji lekarskich wpisuje się do księgi orzeczeń, prowadzonej według wzoru stanowiącego załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 12.

1. Odpis orzeczenia regionalnej komisji lekarskiej wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o prawie wniesienia odwołania doręcza się zainteresowanemu.

2. Od orzeczenia regionalnej komisji lekarskiej przysługuje odwołanie do Centralnej Komisji Lekarskiej.

3. Przedmiotem odwołania może być orzeczenie w całości lub w części.

§ 13.

1. Odwołanie wnosi się do Centralnej Komisji Lekarskiej za pośrednictwem regionalnej komisji lekarskiej, która wydała orzeczenie, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.

2. Odwołanie wniesione po terminie określonym w ust. 1 nie podlega rozpatrzeniu.

3. Po otrzymaniu odwołania regionalna komisja lekarska niezwłocznie przesyła dokumenty sprawy Centralnej Komisji Lekarskiej.

4. Wraz z upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, orzeczenie, od którego nie wniesiono odwołania, staje się ostateczne, a jego odpis opatrzony klauzulą „orzeczenie ostateczne” przesyła się do Centralnej Komisji Lekarskiej oraz do właściwej komórki kadrowej.

§ 14.

1. Centralna Komisja Lekarska rozpatruje odwołanie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od jego otrzymania.

2. Po zapoznaniu się z dokumentacją sprawy, a w razie potrzeby po przeprowadzeniu dodatkowych badań, Centralna Komisja Lekarska wydaje orzeczenie, w którym zaskarżone orzeczenie:

1) utrzymuje w mocy,

2) uchyla w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy,

3) uchyla i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia przez regionalną komisję lekarską.

3. Orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej jest ostateczne. Odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem doręcza się zainteresowanemu oraz przesyła do właściwej komórki kadrowej.

§ 15.

1. Centralna Komisja Lekarska, działając w trybie nadzoru, może uchylić każde ostateczne orzeczenie komisji lekarskiej rażąco naruszające prawo. Przepis § 14 ust. 2 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

2. Nie uchyla się orzeczenia z przyczyn określonych w ust. 1, jeżeli od dnia jego wydania upłynęły 3 miesiące.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Centralna Komisja Lekarska może wyznaczyć do rozpatrzenia sprawy inną niż miejscowo właściwa regionalną komisję lekarską.

4. O uchyleniu orzeczenia i zarządzeniu ponownego rozpatrzenia sprawy Centralna Komisja Lekarska powiadamia zainteresowaną osobę oraz właściwą komórkę kadrową.

§ 16.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Prezes Rady Ministrów: J. Buzek

Załącznik 1. [SKIEROWANIE DO REGIONALNEJ KOMISJI LEKARSKIEJ URZĘDU OCHRONY PAŃSTWA]

Załączniki do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów
z dnia 7 stycznia 1998 r. (poz. 26)

Załącznik nr 1

SKIEROWANIE DO REGIONALNEJ KOMISJI LEKARSKIEJ URZĘDU OCHRONY PAŃSTWA

infoRgrafika