Dziennik Ustaw - rok 1998 nr 4 poz. 14

Na podstawie art. 139 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269 i Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 80, poz. 499, Nr 88, poz. 554, Nr 106, poz. 680, Nr 123, poz. 779 i Nr 141, poz. 943) zarządza się, co następuje:

1) ustawie – rozumie się przez to ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269 i Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 80, poz. 499, Nr 88, poz. 554, Nr 106, poz. 680, Nr 123, poz. 779 i Nr 141, poz. 943),

2) przełożonym właściwym w sprawach osobowych – rozumie się przez to Komendanta Głównego Policji, komendantów wojewódzkich (Stołecznego) i rejonowych Policji, Komendanta Wyższej Szkoły Policji oraz komendantów szkół Policji,

3) wyższym przełożonym – rozumie się przez to Komendanta Głównego Policji w stosunku do: komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji, Komendanta Wyższej Szkoły Policji, komendantów szkół Policji oraz komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji w stosunku do komendantów rejonowych Policji,

4) bezpośrednim przełożonym – rozumie się przez to policjanta zajmującego stanowisko kierownicze bezpośrednio wyższe, poczynając od stanowiska kierownika sekcji (równorzędnego) lub dowódcy plutonu,

5) przełożonym właściwym w sprawach dyscyplinarnych – rozumie się przez to przełożonego właściwego w sprawach osobowych, z zastrzeżeniem § 7.

2. Do mianowania w drodze wyróżnienia na wyższy stopień policyjny uprawnieni są:

1) Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na wniosek Komendanta Głównego Policji, z wyjątkami przypadków określonych w art. 48 ust. 4 ustawy – na stopnie oficerskie,

2) Komendant Główny Policji – na stopnie w korpusie aspirantów,

3) komendant wojewódzki Policji – na stopień starszego posterunkowego i na stopnie w korpusie podoficerów.

3. Policjantowi można udzielić w drodze wyróżnienia krótkoterminowego urlopu w wymiarze do 7 dni.

2. Wyróżnienia wymienione w art. 87 pkt 2–8 ustawy podlegają ogłoszeniu w rozkazie. W rozkazie podaje się stopień, nazwisko i imię wyróżnionego, rodzaj wyróżnienia oraz krótki opis czynu lub osiągnięcia, za które wyróżnienie jest przyznawane.

3. Rozkaz o wyróżnieniu można podać do wiadomości policjantom oraz włącza się do akt osobowych wyróżnionego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również wobec policjantów:

1) skazanych wyrokiem sądu – w czasie warunkowego zawieszenia wykonania kary,

2) w stosunku do których postępowanie karne zostało warunkowo umorzone – w okresie próby określonej w orzeczeniu o warunkowym umorzeniu,

3) skazanych wyrokiem sądu lub ukaranych przez inny uprawniony organ karą grzywny – przez okres 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

2. Policjant, który w zastępstwie pełni obowiązki na danym stanowisku służbowym, posiada władzę dyscyplinarną przysługującą osobie zastępowanej.

2. Policjant pozostający bez przydziału służbowego podlega władzy dyscyplinarnej przełożonego, w którego dyspozycji pozostaje.

3. Policjant pozostający na urlopie bezpłatnym albo oddelegowany do pełnienia zadań służbowych poza Policją podlega władzy dyscyplinarnej przełożonego właściwego w sprawach osobowych.

4. W przypadku wątpliwości w ustaleniu właściwości przełożonego w sprawach dyscyplinarnych rozstrzyga wyższy przełożony w drodze postanowienia.

1) ustalenie, czy zachodzą okoliczności uzasadniające odpowiedzialność dyscyplinarną policjanta,

2) wszechstronne wyjaśnienie okoliczności i przyczyn popełnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej, którą stanowić może czyn policjanta popełniony w czasie służby lub podczas wykonywania zadań albo czynności służbowych, polegający na zawinionym niewykonaniu obowiązków wynikających z ustawy, przepisów wykonawczych lub rozkazów i poleceń wydawanych przez uprawnionych przełożonych na podstawie tych przepisów; wyjątkowo może również być to czyn popełniony przez policjanta poza czasem służby lub nie związany z wykonywaniem zadań albo czynności służbowych, jeżeli przepisy szczególne przewidują odpowiedzialność dyscyplinarną,

3) orzeczenie kary współmiernej do zaistniałego przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej.

2. Postępowanie dyscyplinarne jest postępowaniem dwuinstancyjnym.

1) czynu o znamionach przestępstwa lub wykroczenia,

2) czynu, za który w myśl odrębnych przepisów właściwe organy są uprawnione do nakładania kar porządkowych lub stosowania grzywny w celu przymuszenia,

3) czynu będącego naruszeniem dyscypliny służbowej,

a także w przypadku określonym w art. 59 ust. 2 ustawy.

2. Postępowanie dyscyplinarne wszczyna przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych:

1) z własnej inicjatywy,

2) na wniosek bezpośredniego przełożonego policjanta,

3) na polecenie wyższego przełożonego,

4) na wniosek sądu honorowego, sądu lub prokuratora albo organu uprawnionego do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego lub organu uprawnionego do nakładania kar porządkowych, bądź organu uprawnionego do stosowania grzywny w celu przymuszenia.

3. Jeżeli wiadomość o przewinieniu lub naruszeniu dyscypliny służbowej budzi wątpliwości co do popełnienia tego czynu lub jego kwalifikacji prawnej albo co do osoby sprawcy, przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego podejmuje się czynności wyjaśniające. Nie dotyczy to sytuacji, o której mowa w art. 59 ust. 2 ustawy.

4. Czynności, o których mowa w ust. 3, należy ukończyć w terminie 30 dni od daty ich podjęcia.

5. Postępowanie dyscyplinarne zostaje wszczęte w dniem wydania postanowienia o wszczęciu postępowania i przedstawieniu policjantowi zarzutów. Postanowienie powinno zawierać, oprócz wymagań określonych w § 11, opis zarzucanego czynu wraz z jego kwalifikacją prawną oraz wyznaczać policjanta do jego prowadzenia.

6. Postanowienie, o którym mowa w ust. 5, niezwłocznie doręcza się policjantowi.

1) oznaczenie wydającego postanowienie, z podaniem imienia, nazwiska, stopnia i stanowiska,

2) datę jego wydania,

3) oznaczenie obwinionego, z podaniem imienia, nazwiska, stopnia i stanowiska,

4) powołanie podstawy prawnej,

5) rozstrzygnięcie,

6) uzasadnienie,

7) pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie,

8) podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego wydającego postanowienie.

1) jeżeli czynności wyjaśniające nie potwierdziły zaistnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej,

2) po upływie terminów określonych w art. 135 i 137 ustawy,

3) w razie śmierci policjanta,

4) jeżeli w tej samej sprawie zapadło prawomocne orzeczenie lub toczy się postępowanie dyscyplinarne.

2. Postępowania dyscyplinarnego można nie wszczynać w przypadku:

1) złożenia przez policjanta pisemnego zgłoszenia niezwłocznego wystąpienia ze służby,

2) gdy w wyniku czynności wyjaśniających ustalono, że czyn policjanta ma charakter mniejszej wagi, albo gdy przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych uzna za wystarczające przeprowadzenie rozmowy dyscyplinującej; przypadek mniejszej wagi może mieć miejsce w szczególności, gdy policjant nie przewidywał możliwości naruszenia dyscypliny służbowej, choć mógł i powinien to przewidzieć.

3. Przepisów ust. 2 nie stosuje się w sytuacji, o której mowa w art. 59 ust. 2 ustawy.

2. Do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego wyznacza się policjanta w stopniu co najmniej młodszego aspiranta, jednak nie niższym od stopnia posiadanego przez obwinionego, albo zajmującego co najmniej równorzędne z nim stanowisko służbowe, mającego przygotowanie do prowadzenia postępowania.

3. Prowadzącego postępowanie wyłącza się od udziału w tym postępowaniu, jeżeli:

1) sprawa dotyczy go bezpośrednio,

2) jest małżonkiem obwinionego lub osoby przez niego pokrzywdzonej,

3) jest krewnym lub powinowatym obwinionego w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania karnego, dotyczących wyłączenia organów prowadzących postępowanie karne,

4) był świadkiem zdarzenia,

5) pomiędzy nim a obwinionym lub osobą pokrzywdzoną przez obwinionego zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do bezstronności prowadzącego postępowanie.

4. Prowadzącego postępowanie można wyłączyć od udziału w tym postępowaniu z innych uzasadnionych przyczyn.

5. Prowadzący postępowanie bada z urzędu, czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające jego wyłączenie od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym.

6. O zaistnieniu okoliczności wymienionych w ust. 3 i 4 prowadzący postępowanie powiadamia przełożonego, który go wyznaczył.

7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio do wykonywania czynności wyjaśniających.

8. Obwiniony ma prawo złożyć do przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych wniosek o wyłączenie prowadzącego postępowanie z przyczyn, o których mowa w ust. 3 i 4.

9. O wyłączeniu prowadzącego postępowanie i wyznaczeniu innego policjanta w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, rozstrzyga przełożony, który wszczął postępowanie dyscyplinarne, w drodze postanowienia. Do czasu wydania postanowienia prowadzący postępowanie podejmuje czynności nie cierpiące zwłoki.

2. Prowadzący postępowanie zbiera materiał dowodowy i podejmuje czynności niezbędne do wyjaśnienia sprawy. W szczególności przesłuchuje świadków, przyjmuje wyjaśnienia od obwinionego oraz zleca przeprowadzenie odpowiednich badań. Z czynności tych sporządza protokoły. Wyniki badań przedstawiane są w formie pisemnej.

3. Prowadzący postępowanie wydaje postanowienia, jeżeli ich wydanie nie jest zastrzeżone do kompetencji przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych.

4. W razie konieczności przeprowadzenia czynności poza miejscowością, w której toczy się postępowanie, przełożony, który je wszczął, może zwrócić się o ich przeprowadzenie do kierownika jednostki organizacyjnej Policji właściwego według miejsca, w którym czynność ma być dokonana.

5. Materiały przekazane przez sąd, prokuratora, organ uprawniony do stosowania grzywny w drodze mandatu karnego lub grzywny w celu przymuszenia lub nałożenia kary porządkowej albo przez sąd honorowy włącza się do akt postępowania dyscyplinarnego.

1) zgłaszania wniosków dowodowych,

2) wnoszenia zażaleń na wydane w toku postępowania postanowienia – w terminie 3 dni od dnia doręczenia, jeśli przepisy rozporządzenia przewidują prawo wniesienia zażalenia,

3) ustanowienia obrońcy; obrońcą może być wskazany przez obwinionego policjant, który uprawniony jest do reprezentowania obwinionego w granicach udzielonego na piśmie pełnomocnictwa; wyznaczony obrońca może podejmować czynności tylko na korzyść obwinionego,

4) odmowy składania wyjaśnień.

2. Prowadzący postępowanie dyscyplinarne może odmówić, w drodze postanowienia, uwzględnienia wniosku, jeżeli:

1) okoliczność, która ma zostać udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy,

2) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności lub nie da się przeprowadzić,

3) przeprowadzenie dowodu jest sprzeczne z prawem.

2. Przełożony właściwy do rozpoznania sprawy w drugiej instancji wydaje postanowienia o przedłużeniu postępowania dowodowego do 2 miesięcy.

3. Komendant Główny Policji w szczególnie uzasadnionych okolicznościach może przedłużyć termin prowadzenia postępowania dowodowego na czas oznaczony powyżej 2 miesięcy.

2. W sprawach prowadzonych przeciwko policjantowi podejrzanemu o popełnienie przestępstwa postępowanie dyscyplinarne prowadzi się niezależnie od postępowania przygotowawczego. W sprawach tych należy wyznaczyć policjanta do współdziałania z prokuratorem. W postępowaniu dyscyplinarnym można, za zgodą prokuratora, wykorzystywać dowody zabrane w postępowaniu przygotowawczym.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy popełnienie przez policjanta czynu o znamionach przestępstwa jest oczywiste i uniemożliwia pozostawienie go w służbie.

3. Przełożony, o którym mowa w ust. 1, może zawiesić postępowanie dyscyplinarne, gdy zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania.

4. Na postanowienie o zawieszeniu postępowania służy zażalenie do wyższego przełożonego.

5. Zawieszenie postępowania wstrzymuje bieg terminów określonych w rozporządzeniu.

6. Po ustaniu przyczyn zawieszenia przełożony, o którym mowa w ust. 1, wydaje postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania.

2. Wniosek o uzupełnienie postępowania rozpatruje prowadzący postępowanie.

3. Na postanowienie o odmowie uzupełnienia postępowania obwinionemu służy prawo złożenia zażalenia do przełożonego, który wszczął postępowanie dyscyplinarne.

4. Obwiniony, po zapoznaniu się z aktami postępowania, podpisuje protokół sporządzony z tej czynności.

5. Odmowa obwinionego zapoznania się z aktami postępowania lub złożenia podpisu stwierdzającego tę okoliczność nie wstrzymuje postępowania.

6. W przypadku korzystania w postępowaniu dyscyplinarnym z materiałów prowadzonego równocześnie postępowania przygotowawczego, zapoznanie obwinionego z tymi materiałami następuje po uzyskaniu zgody prokuratora nadzorującego lub prowadzącego postępowanie przygotowawcze. Obwinionego należy zapoznać z odmowną decyzją prokuratora.

7. Po zebraniu materiału dowodowego i zapoznaniu z nimi obwinionego prowadzący postępowanie wydaje postanowienie o zamknięciu postępowania dowodowego oraz sporządza sprawozdanie, które powinno zawierać:

1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe policjanta, który prowadził postępowanie,

2) stanowisko służbowe przełożonego, który wydał postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego,

3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe obwinionego,

4) określenie czynu zarzucanego obwinionemu,

5) opis ustalonego stanu faktycznego na podstawie zebranych dowodów,

6) wnioski dotyczące wymiaru kary, umorzenia postępowania dyscyplinarnego lub skierowania sprawy do właściwego sądu honorowego, z uzasadnieniem i wskazaniem okoliczności łagodzących lub obciążających.

8. W przypadku wniosku o wymierzenie kary wydalenia ze służby przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych, przed wydaniem orzeczenia o ukaraniu, wzywa obwinionego do raportu w celu zapoznania go w wnioskami prowadzącego postępowanie dyscyplinarne i wysłuchania obwinionego. W raporcie uczestniczy prowadzący postępowanie. O terminie raportu należy powiadomić organizację związkową, której przedstawiciel może uczestniczyć w raporcie. Obwinionemu doręcza się sprawozdanie w terminie umożliwiającym zapoznanie się z nim przed raportem.

9. Przepisu ust. 8 nie stosuje się w przypadku:

1) tymczasowego aresztowania obwinionego,

2) odmowy obwinionego stawienia się do raportu,

3) nieusprawiedliwionej nieobecności obwinionego w wyznaczonym terminie,

4) przeszkody uniemożliwiającej obwinionemu stawienie się do raportu w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia o zamknięciu postępowania dowodowego.

1) nastąpiło przedawnienie wszczęcia postępowania lub wymierzenia kary dyscyplinarnej,

2) zaistniały inne okoliczności wyłączające postępowanie dyscyplinarne, wymienione w § 12 ust. 1.

2. Postępowanie dyscyplinarne można umorzyć w razie długotrwałej choroby obwinionego lub złożenia przez niego pisemnego zgłoszenia niezwłocznego wystąpienia ze służby, jeżeli postępowanie dotyczy czynu, za który policjant ponosi wyłącznie odpowiedzialność dyscyplinarną.

3. Postanowienie o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego wydaje przełożony, który wszczął to postępowanie.

4. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 3, służy zażalenie do wyższego przełożonego.

1) o uniewinnieniu, jeżeli przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło zarzutów stawianych obwinionemu lub przeprowadzone postępowanie karne zostało zakończone orzeczeniem o uniewinnieniu, a czyn nie stanowił naruszenia dyscypliny służbowej,

2) o uznaniu policjanta winnym popełnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej i wymierzeniu kary dyscyplinarnej,

3) o uznaniu policjanta winnym popełnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej, odstąpieniu od wymierzenia kary i przekazaniu sprawy sądowi honorowemu,

4) o uznaniu policjanta winnym popełnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej i odstąpieniu od wymierzenia kary.

2. Orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje przełożony, który wszczął postępowanie dyscyplinarne, z zastrzeżeniem art. 54 ustawy, nie później niż w ciągu 7 dni od daty zamknięcia postępowania dowodowego.

3. Orzeczenie o ukaraniu wraz ze sprawozdaniem doręcza się niezwłocznie ukaranemu.

1) oznaczenie przełożonego, który wydaje orzeczenie, z podaniem jego stopnia, imienia, nazwiska oraz stanowiska służbowego,

2) datę wydania,

3) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego,

4) opis czynu zarzucanego obwinionemu wraz z jego kwalifikacją prawną,

5) rozstrzygnięcie w sprawie,

6) uzasadnienie faktyczne i prawne orzeczenia,

7) pouczenie o prawie wniesienia odwołania,

8) podpis przełożonego i pieczęć jednostki.

2. Rozstrzygnięcie w sprawie powinno zawierać:

1) stwierdzenie winy i rodzaj wymierzonej kary dyscyplinarnej albo

2) stwierdzenie winy, odstąpienie od wymierzenia kary i przekazanie sprawy sądowi honorowemu, albo

3) stwierdzenie winy i odstąpienie od wymierzenia kary, albo

4) uniewinnienie obwinionego.

3. Uzasadnienie faktyczne orzeczenia powinno zawierać w szczególności: wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym w szczególności należy wyjaśnić podstawy prawne orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa. W uzasadnieniu należy ponadto przytoczyć okoliczności, które przełożony miał na względzie przy wymiarze kary.

2. Przy wymierzaniu kary dyscyplinarnej uwzględnia się charakter przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej, ich skutki, pobudki działania, okoliczności popełnienia czynu, stopień nasilenia złej woli, następstwa ujemne dla służby, dotychczasowe wyniki w służbie oraz zachowanie się obwinionego poza służbą. Należy brać pod uwagę inne istotne w sprawie okoliczności, zarówno łagodzące, jak i obciążające.

3. Na zaostrzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności:

1) popełnienie przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej przez policjanta będącego w stanie po użyciu alkoholu lub innego podobnie działającego środka,

2) popełnienie przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej przez policjanta w czasie prowadzonego przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego lub w czasie wykonywania uprzednio wymierzonej kary dyscyplinarnej, jak również w okresie próby określonej w orzeczeniu o warunkowym zawieszeniu wykonania kary lub warunkowym umorzeniu postępowania karnego,

3) poważne skutki popełnienia przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej z niskich pobudek,

4) popełnienie przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej wobec podwładnego, wspólnie z nim lub na jego szkodę.

2. Karę dyscyplinarną zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i innych pojazdów wymierza się samoistnie, a w uzasadnionych przypadkach można ją łączyć z karą wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe lub z karą wydalenia ze służby.

2. Karę wydalenia ze służby policjantowi pełniącemu funkcję z wyboru w organach związku zawodowego w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu można wymierzyć tylko za zgodą Komendanta Głównego Policji po zasięgnięciu opinii związku, w którym pełni lub pełnił funkcję, oraz jego organizacji macierzystej.

2. Przełożony, który wydał zaskarżone orzeczenie, odmawia w drodze postanowienia przyjęcia odwołania wniesionego po upływie terminu.

3. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje zażalenie.

4. Orzeczenie, od którego nie wniesiono w terminie odwołania, staje się po upływie tego terminu prawomocne i podlega wykonaniu.

5. Od orzeczeń wydanych przez Komendanta Głównego Policji odwołanie nie przysługuje. Obwiniony w terminie, o którym mowa w ust. 1, może zwrócić się do Komendanta Głównego Policji z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

2. Jeżeli przełożony, który wydał orzeczenie dyscyplinarne, uzna, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, może wydać nowe orzeczenie, którym uchyli lub zmieni zaskarżone orzeczenie.

3. Od nowego orzeczenia policjantowi służy odwołanie.

2. W przypadku konieczności przeprowadzenia postępowania uzupełniającego przełożony rozpatrujący odwołanie może zlecić wykonanie określonych czynności przełożonemu, który wydał zaskarżone orzeczenie. Przepis § 22 ust. 6 stosuje się odpowiednio.

3. Z materiałami uzyskanymi w postępowaniu, o którym mowa w ust. 2, zapoznaje się ukaranego, który w terminie 3 dni ma prawo zgłoszenia uwag.

4. Przełożony uprawniony do rozpatrywania odwołania może zaskarżone orzeczenie:

1) utrzymać w mocy albo

2) uchylić w całości lub w części i w tym zakresie uniewinnić obwinionego albo wymierzyć inną karę, albo

3) uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia, albo

4) uchylić i przekazać sprawę do sądu honorowego, albo

5) umorzyć postępowanie odwoławcze.

5. W postępowaniu odwoławczym nie można wymierzyć kary surowszej niż orzeczona w zaskarżonym orzeczeniu dyscyplinarnym, chyba że wymierzona kara rażąco narusza prawo lub interes służby.

6. Orzeczenie przełożonego rozpatrującego odwołanie powinno być wydane w ciągu 14 dni od daty otrzymania odwołania. Orzeczenie takie jest ostateczne.

7. Przepis § 23 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

2. Ze względu na tajemnicę służbową lub autorytet ukaranego przełożony może podać orzeczenie o ukaraniu wyłącznie do wiadomości policjantom zajmującym stanowiska równorzędne lub wyższe od stanowiska zajmowanego przez ukaranego policjanta.

3. Orzeczenie podlega włączeniu do akt osobowych ukaranego policjanta.

1) wytknięciu niewłaściwego postępowania – w przypadku kar upomnienia, nagany, surowej nagany oraz nagany z ostrzeżeniem,

2) wytknięciu ukaranemu niewłaściwego postępowania i uprzedzeniu go, że jeżeli ponownie naruszy dyscyplinę służbową, może być wyznaczony na niższe stanowisko służbowe w trybie dyscyplinarnym lub ukarany surowszą karą dyscyplinarną – w przypadku kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku służbowym,

3) mianowaniu na niższe stanowisko służbowe – w przypadku kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, zgodnie ze wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia,

4) wydaniu decyzji w trybie art. 54 ust. 1 ustawy lub wystąpieniu z wnioskiem do właściwego organu w myśl art. 54 ust. 2 i 3 ustawy – w przypadku kary obniżenia stopnia,

5) wytknięciu ukaranemu niewłaściwego postępowania i uprzedzeniu go, że za ponowne popełnienie przewinienia lub naruszenie dyscypliny służbowej może być wydalony ze służby – w przypadku kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby,

6) zwolnieniu policjanta ze służby – w przypadku kary wydalenia ze służby,

7) zatrzymaniu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych i innych pojazdów na okres ustalony w orzeczeniu o ukaraniu – w przypadku orzeczenia kary zakazu prowadzenia tych pojazdów,

8) zabronieniu ukaranemu opuszczania miejsca zakwaterowania w czasie wolnym od zajęć przez czas trwania kary oraz obowiązku meldowania się, nie częściej niż trzykrotnie w ciągu dnia, na wezwanie dyżurnego lub innego wyznaczonego policjanta – w przypadku kary zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania,

9) osadzeniu ukaranego w celi aresztu na liczbę dni określoną w orzeczeniu o ukaraniu – w przypadku kary aresztu.

2. Przełożony, który wymierzył karę wymienioną w ust. 1 pkt 7:

1) zawiadamia organ właściwy do wydawania dokumentów uprawniających do prowadzenia pojazdów mechanicznych i innych pojazdów o zatrzymaniu wskazanemu policjantowi prawa jazdy na okres ustalony w orzeczeniu o ukaraniu,

2) przekazuje zatrzymane prawo jazdy organowi, o którym mowa w pkt 1, z podaniem przyczyn i okoliczności zatrzymania prawa jazdy – w przypadku zwolnienia policjanta ze służby albo w przypadku orzeczenia tej kary na okres dłuższy niż 12 miesięcy.

2. Kary dyscyplinarne podlegają zatarciu po upływie:

1) 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary upomnienia lub zakazu opuszczania miejsca zakwaterowania,

2) 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary nagany lub kary aresztu,

3) 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary surowej nagany,

4) 9 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary nagany z ostrzeżeniem,

5) 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku,

6) 18 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko lub obniżenia stopnia, orzeczonej w stosunku do policjantów w korpusach: szeregowych, podoficerów lub aspirantów,

7) 24 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko lub obniżenia stopnia, orzeczonej w stosunku do oficerów,

8) 30 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby,

9) terminu, na jaki została wymierzona kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i innych pojazdów.

3. W przypadku nienagannej służby stwierdzonej w opinii służbowej przez bezpośredniego przełożonego kary dyscyplinarne, z wyjątkiem kar wymienionych w ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 9, mogą być zatarte przed upływem terminów określonych w ust. 2, jednak nie wcześniej niż przed upływem:

1) 3 miesięcy od dnia orzeczenia kary nagany z ostrzeżeniem,

2) 6 miesięcy od dnia orzeczenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku,

3) 9 miesięcy od dnia orzeczenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe lub obniżenia stopnia, orzeczonej w stosunku do policjantów w korpusach: szeregowych, podoficerów lub aspirantów,

4) 12 miesięcy od dnia orzeczenia kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe lub obniżenia stopnia, orzeczonej w stosunku do oficerów,

5) 18 miesięcy od dnia orzeczenia kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby.

4. Za wykazanie męstwa lub odwagi oraz za poważne osiągnięcia w wykonywaniu zadań służbowych można skrócić terminy zatarcia kary określone w ust. 2 i 3, z wyjątkiem terminu określonego w ust. 2 pkt 9.

5. Decyzję o zatarciu kary w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podejmuje przełożony, który karę wymierzył, lub wyższy przełożony. Decyzję tę ogłasza się w rozkazie o zatarciu kary.

2. W przypadku określonym w ust. 1 i w art. 134 ust. 4 ustawy zatarcie kar następuje z upływem terminu przewidzianego dla kary surowszej.

1) dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności, okazały się fałszywe,

2) ujawnione zostały istotne dla sprawy okoliczności, które nie były znane w toku postępowania dyscyplinarnego,

3) orzeczenie wydano z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,

4) orzeczenie zostało wydane w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostały następnie uchylone lub zmienione.

2. Wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść ukaranego nie może nastąpić po ustaniu karalności czynu.

3. Nie wznawia się postępowania dyscyplinarnego po upływie 5 lat od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

2. Przełożonym właściwym do wznowienia postępowania dyscyplinarnego jest ten, który wydał orzeczenie kończące to postępowanie.

3. Jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działalność przełożonego wymienionego w ust. 2, o wznowieniu rozstrzyga wyższy przełożony.

4. Wznowienie postępowania dyscyplinarnego lub odmowa wznowienia następuje w drodze postanowienia.

5. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 4, służy zażalenie do wyższego przełożonego w terminie 7 dni od dnia doręczenia. Na postanowienie wydane przez Komendanta Głównego Policji zażalenie nie przysługuje. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy policjant może złożyć do Komendanta Głównego Policji w terminie 7 dni od dnia doręczenia.

2. Po przeprowadzeniu postępowania przełożony, o którym mowa w ust. 1, wydaje orzeczenie, w którym:

1) uchyla dotychczasowe orzeczenie i wydaje nowe orzeczenie o uniewinnieniu ukaranego lub o umorzeniu postępowania,

2) zmienia dotychczasowe orzeczenie i w tym zakresie wymierza inną karę,

3) odmawia uchylenia dotychczasowego orzeczenia.

3. Zmiana dotychczasowego orzeczenia i wymierzenie innej kary nie może nastąpić po ustaniu karalności przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej.

4. Orzeczenie kary surowszej od dotychczasowej jest możliwe tylko wtedy, gdy wznowienie następuje z urzędu i orzeczona kara jest rażąco niewspółmierna do popełnionego czynu.

5. Jeżeli w następstwie wznowienia postępowania wymierzono karę łagodniejszą, ulegają uchyleniu skutki kary wymierzonej poprzednio, a w razie wymierzenia kary surowszej – jej skutki liczą się od dnia wymierzenia tej kary, z zastrzeżeniem art. 42 ustawy.

6. Termin zatarcia kary zmienionej w następstwie wznowienia postępowania liczy się od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o wymierzeniu nowej kary. Na poczet okresu zatarcia nowej kary zalicza się okres zatarcia, który biegł od uprawomocnienia się orzeczenia o wymierzeniu pierwszej kary.

2. Komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji sprawuje nadzór nad postępowaniami dyscyplinarnymi prowadzonymi w podległych mu jednostkach w zakresie prawidłowości prowadzenia postępowań, orzekania kar i stosowania wyróżnień.

3. W ramach nadzoru przełożony określony w ust. 1 i 2 może:

1) wszcząć lub przejąć do własnego prowadzenia postępowanie dyscyplinarne przed wydaniem orzeczenia w pierwszej instancji, jeżeli w ocenie nadzorującego jest to konieczne z uwagi na charakter sprawy,

2) uchylić prawomocne orzeczenie dyscyplinarne i:

a) przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przełożonemu, który wydał to orzeczenie,

b) wydać orzeczenie o uniewinnieniu ukaranego albo

c) umorzyć postępowanie,

3) stwierdzić w drodze postanowienia, że prawomocne orzeczenie dyscyplinarne zostało wydane z naruszeniem prawa i odstąpić od jego uchylenia z uwagi na nieodwracalne skutki, jakie ono wywołało,

4) zmienić prawomocne orzeczenie dyscyplinarne,

5) uchylić postanowienie o umorzeniu lub zawieszeniu postępowania dyscyplinarnego,

6) dokonać zatarcia kary przed upływem terminów określonych w § 37 ust. 2.

1) gdy zostało wydane bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,

2) gdy zostało wydane z naruszeniem przepisów o właściwości,

3) gdy zostało wydane w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej innym orzeczeniem ostatecznym,

4) gdy zostało wydane w wyniku przestępstwa,

5) gdy orzeczenie było niewykonalne w dniu jego wydania i niewykonalność ma charakter trwały,

6) gdy narusza ważny interes społeczny.

2. Zmiana lub uchylenie prawomocnego orzeczenia w trybie nadzoru może nastąpić wobec policjanta:

1) na niekorzyść – do czasu przedawnienia karalności przewinienia lub naruszenia dyscypliny służbowej,

2) na korzyść – w terminie 10 lat od uprawomocnienia się orzeczenia.

3. Uchylenie prawomocnego orzeczenia wydanego z rażącym naruszeniem prawa i w wyniku przestępstwa może nastąpić w każdym czasie.

4. Przepisy § 41 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

5. Zmiana lub uchylenie orzeczenia lub postanowienia następują odpowiednio w formie orzeczenia lub postanowienia, z zachowaniem wymogów określonych w § 9 ust. 2 i § 26.

6. Na postanowienie i orzeczenie wydane w trybie określonym ust. 1–5 służy policjantowi zażalenie lub odwołanie do wyższego przełożonego w terminie 7 dni od dnia doręczenia.

7. Na postanowienie i orzeczenie wydane przez Komendanta Głównego Policji zażalenie lub odwołanie nie przysługuje. Policjant może w terminie 7 dni złożyć wniosek do Komendanta Głównego Policji o ponowne rozpatrzenie sprawy.

2. Do osób, o których mowa w ust. 1, przepisy rozporządzenia dotyczące uprawnień obwinionego i właściwości przełożonego w sprawach dyscyplinarnych stosuje się odpowiednio.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: J. Tomaszewski