REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 72 poz. 454

Tekst pierwotny

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 29 października 1976 r. w Genewie została przyjęta przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja nr 147 dotycząca minimalnych norm na statkach handlowych w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA Nr 147

dotycząca minimalnych norm na statkach handlowych

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 13 października 1976 r. na sześćdziesiątej drugiej sesji;

przypominając postanowienia Zalecenia dotyczącego zatrudnienia marynarzy (statki obce), z 1958 r., i Zalecenia dotyczącego warunków życia, pracy i bezpieczeństwa marynarzy, z 1958 r.;

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące statków, na których przeważają warunki poniżej normy, a zwłaszcza statków zarejestrowanych pod tzw. „tanimi banderami”, która to sprawa stanowi piąty punkt porządku dziennego sesji;

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia dwudziestego dziewiątego października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego szóstego roku następującą konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca statków handlowych (normy minimalne), z 1976 r.:

Artykuł 1

1. Jeżeli niniejszy artykuł nie stanowi inaczej, konwencja ma zastosowanie do każdego statku morskiego będącego własnością publiczną lub prywatną, używanego w celach handlowych do przewozu towarów lub pasażerów albo do innych celów handlowych,

2. Ustawodawstwo krajowe określi, kiedy statki mają być uważane za statki morskie w rozumieniu niniejszej konwencji.

3. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do holowników morskich.

4. Niniejsza konwencja nie ma zastosowania do:

(a) statków poruszanych głównie za pomocą żagli, bez względu na to, czy statki są wyposażone w maszyny pomocnicze;

(b) statków używanych do rybołówstwa, połowu wielorybów lub do podobnych czynności;

(c) statków o małym tonażu i do statków takich, jak platformy wiertnicze i eksploatacyjne, gdy nie są używane do żeglugi; decyzję co do tego, które statki są objęte niniejszym punktem, podejmie właściwa władza każdego kraju, po konsultacji z najbardziej reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy.

5. Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie będzie uważane za rozszerzające zakres stosowania konwencji wymienionych w załączniku do tej konwencji lub postanowień w nich zawartych.

Artykuł 2

Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się:

(a) do wydania ustawodawstwa ustalającego w odniesieniu do statków zarejestrowanych na jego terytorium:

(i) normy bezpieczeństwa, w tym normy dotyczące kwalifikacji, czasu pracy i stanu załogi, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia na statkach;

(ii) właściwe środki zabezpieczenia społecznego;

(iii) warunki pracy i urządzenia bytowe na statkach w zakresie, w jakim według opinii Członka nie zostały objęte przez układy zbiorowe lub określone przez właściwe sądy w sposób jednakowo obowiązujący dla zainteresowanych armatorów i marynarzy przepisy;

oraz do upewnienia się, że postanowienia tego ustawodawstwa są rzeczywiście równoważne z konwencjami lub z artykułami konwencji, które są wymienione w załączniku do niniejszej konwencji, o ile Członek nie jest w inny sposób obowiązany do wprowadzenia w życie tych konwencji;

(b) do sprawowania nad statkami zarejestrowanymi na jego terytorium skutecznej jurysdykcji lub kontroli w zakresie:

(i) norm bezpieczeństwa, w tym norm dotyczących kwalifikacji, czasu pracy i stanu załogi, ustalonych w ustawodawstwie krajowym;

(ii) środków zabezpieczenia społecznego, ustalonych w ustawodawstwie krajowym;

(iii) warunków pracy i urządzeń bytowych na statku, ustalonych w ustawodawstwie krajowym lub określonych przez właściwe sądy w sposób jednakowo obowiązujący dla zainteresowanych armatorów i marynarzy,

(c) do upewniania się, że środki podjęte w celu zapewnienia skutecznej kontroli pozostałych warunków pracy i urządzeń bytowych na statku są, jeżeli Członek nie wykonuje skutecznej jurysdykcji, uzgodnione między armatorami lub ich organizacjami a organizacjami marynarzy, utworzonymi zgodnie z podstawowymi postanowieniami Konwencji dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych, z 1948 r., oraz Konwencji dotyczącej prawa organizowania się i rokowań zbiorowych, z 1949 r.;

(d) do zapewniania:

(i) stosownych procedur postępowania podlegających ogólnemu nadzorowi właściwej władzy i ustalonych, jeżeli zachodzi taka potrzeba, po trójstronnej konsultacji między tą władzą a reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy, dotyczących zatrudniania marynarzy na statkach zarejestrowanych na jego terytorium oraz rozpatrywania składanych w związku z tym skarg;

(ii) stosownych procedur postępowania podlegających ogólnemu nadzorowi właściwej władzy i ustalonych, jeżeli zachodzi taka potrzeba, po trójstronnej konsultacji między tą władzą a reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy, dotyczących rozpatrywania jakiejkolwiek skargi związanej z zatrudnieniem i złożonej, jeżeli to jest możliwe, w chwili przyjmowania na jego terytorium marynarzy będących jego obywatelami do pracy na statkach zarejestrowanych w obcym kraju oraz zapewnienia, aby takie skargi, jak również jakakolwiek skarga związana z zatrudnieniem i złożona, jeżeli to jest możliwe, w chwili przyjmowania na jego terytorium marynarzy obcokrajowców do pracy na statkach zarejestrowanych w obcym kraju, zostały szybko przekazane przez właściwą władzę właściwej władzy kraju, w którym statek jest zarejestrowany, a kopia skargi – Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy;

(e) do zapewniania, aby marynarze przyjmowani do pracy na statkach zarejestrowanych na jego terytorium byli odpowiednio wykwalifikowani lub wyszkoleni w zakresie obowiązków, do których pełnienia zostali zatrudnieni, biorąc pod uwagę postanowienia Zalecenia dotyczącego szkolenia zawodowego marynarzy, z 1970 r.;

(f) do sprawdzania za pomocą inspekcji lub innych właściwych środków, czy statki zarejestrowane na jego terytorium odpowiadają obowiązującym międzynarodowym konwencjom pracy, które ratyfikował, przepisom ustawodawstwa wymaganym zgodnie z punktem (a) niniejszego artykułu oraz w takim zakresie, w jakim jest to właściwe w myśl prawa krajowego – odpowiednim układom zbiorowym;

(g) do przeprowadzania urzędowego dochodzenia w sprawie każdego poważnego wypadku morskiego, obejmującego statki zarejestrowane na jego terytorium, zwłaszcza gdy wypadek spowodował uszkodzenie ciała lub utratę życia; sprawozdanie końcowe z takiego dochodzenia powinno być normalnie opublikowane.

Artykuł 3

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, będzie, w miarę możliwości, informował swoich obywateli o problemach, jakie mogą wyniknąć z zaciągnięcia się na statek zarejestrowany w państwie, które nie ratyfikowało tej konwencji, chyba że dojdzie do przekonania, iż stosowane normy są równoważne z ustalonymi przez tę konwencję. Środki podjęte w tym zakresie przez państwo, które ratyfikowało niniejszą konwencję, nie mogą być sprzeczne z zasadą swobodnego przemieszczania się pracowników, ustanowioną w umowach, których stronami byłyby oba państwa.

Artykuł 4

1. Jeżeli Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję i do portu którego zawija statek w normalnym toku swej działalności lub z powodów związanych z eksploatacją statku, otrzyma skargę lub uzyska dowód, że statek nie wypełnia norm, przewidzianych w niniejszej konwencji, po jej wejściu w życie, może skierować do rządu kraju, w którym statek jest zarejestrowany, raport o tym z kopią do Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy oraz może podjąć środki niezbędne do poprawienia jakichkolwiek warunków na statku, wyraźnie zagrażających bezpieczeństwu lub zdrowiu.

2. O podjęciu takich środków Członek powinien bezzwłocznie poinformować najbliższego przedstawiciela morskiego, konsularnego lub dyplomatycznego państwa bandery i zapewnić obecność takiego przedstawiciela, jeżeli jest to możliwe. Nie powinien on powodować bezzasadnego zatrzymania lub opóźnienia statku.

3. Dla celów niniejszego artykułu „skarga” oznacza jakąkolwiek informację przedstawioną przez członka załogi, organ zawodowy, zrzeszenie, związek zawodowy lub w ogóle przez każdą osobę zainteresowaną bezpieczeństwem statku, w tym również ryzykiem w zakresie bezpieczeństwa lub zdrowia załogi.

Artykuł 5

1. Niniejsza konwencja jest otwarta do ratyfikacji dla Członków, którzy:

(a) są stronami Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, z 1960 r., lub Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, z 1974 r., albo jakiejkolwiek konwencji rewidującej następnie te konwencje, i

(b) są stronami Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, z 1966 r., lub jakiejkolwiek konwencji rewidującej następnie tę konwencję; i

(c) są stronami lub realizują postanowienia Przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu, z 1960 r., lub Konwencji w sprawie międzynarodowych przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu, z 1972 r., albo jakiejkolwiek konwencji rewidującej następnie te umowy międzynarodowe.

2. Niniejsza konwencja jest ponadto otwarta do ratyfikacji dla każdego Członka, który w czasie ratyfikacji zobowiązuje się spełnić wymogi określone w ustępie 1 niniejszego artykułu, a które nie zostały jeszcze spełnione.

3. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej konwencji w celu ich zarejestrowania.

Artykuł 6

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tytko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania ratyfikacji co najmniej przez dziesięciu Członków, posiadających łącznie 25% pojemności brutto światowej floty handlowej.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

Artykuł 7

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie okresu dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu jednego roku po upływie okresu dziesięciu lat, wymienionego w poprzednim ustępie, nie skorzysta z prawa do wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami niniejszej konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł wypowiedzieć konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat, z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł 8

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia przekazanych mu przez Członków Organizacji.

2. Gdy warunki przewidziane w artykule 6 ustęp 2 zostaną spełnione, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej konwencji.

Artykuł 9

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu zarejestrowania, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, jakie zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł 10

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy, w każdym przypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie ze stosowania niniejszej konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać do porządku dziennego Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej rewizji tej konwencji.

Artykuł 11

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej konwencji i jeżeli nowa konwencja nie stanowi inaczej:

(a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 7, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji, z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie;

(b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję, niniejsza konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji dla członków.

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Artykuł 12

Teksty angielski i francuski niniejszej konwencji są jednakowo wiarygodne.

ZAŁĄCZNIK

Konwencja nr 138 dotycząca najniższego wieku, z 1973 r., lub

Konwencja nr 58 dotycząca najniższego wieku (morze) (zrewidowana), z 1936 r., albo

Konwencja nr 7 dotycząca najniższego wieku (praca na morzu), z 1920 r.;

Konwencja nr 55 dotycząca obowiązków armatora (choroba i wypadki marynarzy), z 1936 r., lub

Konwencja nr 56 dotycząca ubezpieczenia marynarzy na wypadek choroby (morze), z 1936 r., albo

Konwencja nr 130 dotycząca opieki lekarskiej i zasiłków chorobowych, z 1969 r.;

Konwencja nr 73 dotycząca badania lekarskiego (marynarze), z 1946 r.;

Konwencja nr 134 dotycząca zapobiegania wypadkom (marynarze), z 1970 r., artykuły 4 i 7;

Konwencja nr 92 dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana), z 1949 r.;

Konwencja nr 68 dotycząca zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia (załogi statków), z 1946 r., artykuł 5;

Konwencja nr 53 dotycząca świadectw kwalifikacji zawodowych oficerów, z 1936 r., artykuły 3 i 4¹;

Konwencja nr 22 dotycząca umowy najmu marynarzy, z 1926 r.,

Konwencja nr 23 dotycząca repatriacji marynarzy, z 1926 r.,

Konwencja nr 87 dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych, z 1948 r.;

Konwencja nr 98 dotycząca prawa organizowania się i rokowań zbiorowych, z 1949 r.

¹⁾ W przypadku gdy ścisłe przestrzeganie odpowiednich postanowień Konwencji dotyczącej świadectw kwalifikacji zawodowych oficerów, z 1936 r., naruszałoby systemy lub procedury wydawania świadectw kwalifikacyjnych, ustanowione przez państwo, będzie stosowana zasada rzeczywistej równoważności w celu uniknięcia konfliktu z układami ustanowionymi przez to państwo w tym zakresie.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną międzynarodowej Organizacji Pracy na jej sześćdziesiątej drugiej sesji, która odbyta się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą dnia dwudziestego dziewiątego października 1976 r.

Na dowód czego dnia jedenastego listopada 1976 r. złożyli swe podpisy:

Przewodniczący Konferencji: M. Hareide

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy: F. Blanchard

Wersja w języku angielskim

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 29 marca 1995 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.