Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 7 poz. 38

Na podstawie art. 8 ust. 4, art. 18 i 20 ust. 4, art. 24, 25 ust. 5, art. 29 ust. 5, art. 34 ust. 2, art. 39 i 49 ust. 5, art. 50 ust. 2, art. 56 i 74 ust. 2, art. 80 ust. 2 i art. 87 oraz w związku z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1992 r. Nr 8, poz. 31 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 10, poz. 36 oraz z 1996 r. Nr 7, poz. 44) zarządza się, co następuje:

2. Szczegółowe zasady i tryb pełnienia służby wojskowej przez żołnierzy zawodowych po ogłoszeniu mobilizacji i wojny, w tym przenoszenia żołnierzy zawodowych do dyspozycji oraz pełnienia służby wojskowej w okresie przebywania w dyspozycji, postępowania przy wyznaczaniu żołnierzy zawodowych do pełnienia służby poza resortem obrony narodowej, opiniowania żołnierzy zawodowych, zapoznawania ich z opinią służbową oraz wnoszenia i rozpatrywania odwołań, mianowania żołnierzy zawodowych na kolejne stopnie wojskowe do stopnia pułkownika (komandora) włącznie, wyznaczania żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe i zwalniania z tych stanowisk, powoływania w przypadkach szczególnych do zawodowej służby wojskowej, udzielania urlopów żołnierzom zawodowym oraz odwoływania z tych urlopów, a także zwalniania z zawodowej służby wojskowej, regulują odrębne przepisy.

1) o ustawie – należy przez to rozumieć ustawę z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1992 r. Nr 8, poz. 31 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 10, poz. 36 oraz z 1996 r. Nr 7, poz. 44);

2) o stanie zmiennym w wyższych szkołach wojskowych – należy przez to rozumieć żołnierzy zawodowych będących słuchaczami w wyższej szkole wojskowej;

3) o żołnierzu w służbie stałej – należy przez to rozumieć żołnierza pełniącego zawodową służbę wojskową w dniu 9 grudnia 1991 r. oraz żołnierza powołanego do zawodowej służby wojskowej jako służby stałej;

4) o żołnierzu w służbie kontraktowej – należy przez to rozumieć żołnierza powołanego do zawodowej służby wojskowej jako służby kontraktowej;

5) o kontrakcie – należy przez to rozumieć pisemną umowę zawartą między osobą zgłaszającą chęć pełnienia zawodowej służby wojskowej a organem właściwym do zawarcia kontraktu;

6) o wyższych szkołach wojskowych – należy przez to rozumieć wyższe szkoły oficerskie i akademie wojskowe;

7) o wojskowym komendancie uzupełnień – należy przez to rozumieć wojskowego komendanta uzupełnień właściwego ze względu na miejsce pobytu stałego (zamieszkania) żołnierza lub jego pobytu czasowego trwającego ponad dwa miesiące, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej;

8) o organie wojskowym – należy przez to rozumieć dowódcę (szefa, dyrektora, komendanta) jednostki wojskowej (jednostki organizacyjnej w resorcie obrony narodowej).

2. Wnioski skierowane do Ministra Obrony Narodowej przesyła się drogą służbową przez Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego.

3. Dokumenty w sprawach personalnych żołnierzy zawodowych, a w szczególności wnioski o zwolnienie, mianowanie i odznaczenie oraz rozkazy personalne, podpisują właściwi dowódcy (przełożeni).

4. W razie wniesienia pisemnego wniosku, o którym mowa w ust. 1, osobiście przez żołnierza, otrzymujący wniosek jest obowiązany potwierdzić jego przyjęcie, umieszczając na oryginale i na kopii datę przyjęcia wniosku oraz swój czytelny podpis.

1) w stosunku do absolwentów i słuchaczy szkół kształcących kandydatów na żołnierzy zawodowych – na wniosek złożony przed przyjęciem do tych szkół;

2) w stosunku do słuchaczy szkół kształcących kandydatów na oficerów lub chorążych zawodowych, którzy nie ukończyli nauki oraz nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych – na wniosek o powołanie do tej służby, odpowiednie w korpusie chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych;

3) w stosunku do żołnierzy skierowanych przez organy wojskowe na studia lub naukę do szkół niewojskowych – na wniosek złożony przed skierowaniem na te studia lub naukę;

4) w stosunku do żołnierzy w służbie kontraktowej – na wniosek lub za ich zgodą na powołanie do służby stałej.

1) Minister Obrony Narodowej:

a) absolwentów i słuchaczy wyższej szkoły wojskowej,

b) absolwentów szkoły wyższej niewojskowej, skierowanych na te studia przez organ wojskowy,

c) absolwentów szkoły kształcącej kandydatów na chorążych zawodowych,

d) słuchaczy wyższej szkoły wojskowej, którzy nie ukończyli nauki oraz nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych, a ich wniosek o powołanie do służby stałej został rozpatrzony pozytywnie, po mianowaniu na stopień wojskowy młodszego chorążego (młodszego chorążego marynarki),

e) oficerów ze służby kontraktowej;

2) dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych lub dowódcy okręgów wojskowych – słuchaczy podporządkowanych im szkół kształcących kandydatów na chorążych zawodowych, którzy nie ukończyli nauki oraz nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych, a ich wniosek o powołanie do służby stałej został rozpatrzony pozytywnie, oraz absolwentów podporządkowanych im szkół kształcących kandydatów na podoficerów zawodowych – po mianowaniu na stopień wojskowy plutonowego (bosmanmata), a także chorążych i podoficerów ze służby kontraktowej, gdy służba ta ma być pełniona w jednostce wojskowej podległej tym dowódcom;

3) Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – słuchaczy szkoły wojskowej w pozostałych przypadkach, w których do powołania ich do służby stałej nie są właściwi dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych lub dowódcy okręgów wojskowych.

1) absolwenta i słuchacza szkoły kształcącej kandydatów na żołnierzy zawodowych – komendant szkoły;

2) absolwenta szkoły wyższej niewojskowej, skierowanego na studia przez organ wojskowy – komendant szkoły wojskowej, której ewidencją był objęty;

3) słuchacza szkoły kształcącej kandydatów na oficerów lub chorążych zawodowych, który nie ukończył nauki oraz nie złożył z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych – komendant szkoły.

1) absolwenta i słuchacza szkoły kształcącej kandydatów na żołnierzy zawodowych oraz absolwenta szkoły niewojskowej, do której byli skierowani przez organ wojskowy, a także żołnierza, o którym mowa w art. 11 ustawy – dzień mianowania go na pierwszy stopień wojskowy w odpowiednim korpusie żołnierzy zawodowych;

2) żołnierza rezerwy (z wyjątkiem odbywającego okresową służbę wojskową) – dzień stawienia się do służby w jednostce wojskowej;

3) żołnierza rezerwy odbywającego okresową służbę wojskową – dzień określony w rozkazie personalnym o powołaniu do zawodowej służby wojskowej.

2. Słuchacz szkoły kształcącej kandydatów na oficerów zawodowych lub chorążych zawodowych, który nie ukończył nauki oraz nie złożył z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych i został na swój wniosek powołany do służby stałej odpowiednio w korpusie chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych, pełni służbę obowiązkową w wymiarze przewidzianym odpowiednio dla chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych.

3. Ukończenie przez żołnierza zawodowego, w czasie pełnienia przez niego służby stałej, studiów lub nauki w szkole wojskowej lub niewojskowej nie zobowiązuje go do odbywania z tego tytułu służby obowiązkowej, z wyjątkiem słuchaczy, o których mowa w ust. 1.

2. Wojskowy komendant uzupełnień ustala, czy osoba określona w ust. 1 spełnia warunki do powołania jej do służby kontraktowej, przewidziane w art. 13 lub 17 ustawy.

3. Jeżeli osoba zainteresowana spełnia warunki do powołania jej do służby kontraktowej, wojskowy komendant uzupełnień zapoznaje ją z zasadami i trybem pełnienia tej służby.

2. Skierowanie następuje do jednostki, którą wskaże osoba zainteresowana, jeżeli w jednostce tej znajduje się nie obsadzone stanowisko, na którym osoba ta mogłaby pełnić służbę kontraktową.

3. Skierowanie, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do osoby zainteresowanej pełnieniem służby na stanowisku służbowym związanym z pełnieniem posług religijnych, następuje zgodnie ze wskazaniem właściwego ordynariusza (równorzędnego), jeżeli w jednostce tej znajduje się nie obsadzone stanowisko, na którym osoba taka mogłaby pełnić służbę kontraktową.

4. Dowódca jednostki wojskowej powiadamia w formie pisemnej o wyniku rozmowy wojskowego komendanta uzupełnień, a ponadto w odniesieniu do osób, o których mowa w ust. 3, także właściwego ordynariusza (równorzędnego). W przypadku pozytywnego wyniku rozmowy komendant przyjmuje od osoby zainteresowanej pisemny wniosek o powołanie do służby kontraktowej.

5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się:

1) odpis skrócony aktu urodzenia;

2) dokument stwierdzający uzyskanie wymaganego wykształcenia.

6. Po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 4, wojskowy komendant uzupełnień niezwłocznie:

1) kieruje do Centralnego Rejestru Skazanych zapytanie o karalność osoby, która złożyła wniosek o powołanie do służby;

2) kieruje osobę składającą wniosek do właściwej wojskowej komisji lekarskiej w celu ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do zawodowej służby wojskowej.

1) Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – gdy osoba zainteresowana wnosi o powołanie do służby w korpusie oficerów zawodowych, z zastrzeżeniem, że jeżeli wniosek o powołanie do służby kontraktowej złożyła osoba, o której mowa w § 13 ust. 3 – za pośrednictwem właściwego ordynariusza (równorzędnego);

2) dowódcy okręgu wojskowego – jeżeli osoba zainteresowana ma pełnić służbę w jednostce wojskowej, która podlega temu dowódcy, a do Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego w przypadkach innej podległości – gdy osoba ta wnosi o powołanie do służby w korpusie chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych.

2. Rozkaz personalny o powołaniu do służby kontraktowej wydają:

1) Minister Obrony Narodowej – w przypadku oficera;

2) organ wojskowy wymieniony w ust. 1 pkt 2 – odpowiednio w przypadku chorążego zawodowego lub podoficera zawodowego.

3. Organem wojskowym właściwym do zawarcia kontraktu z osobą zainteresowaną pełnieniem służby kontraktowej jest dowódca jednostki wojskowej.

4. Organy wojskowe określone w ust. 1 przesyłają rozkazy lub wyciągi z rozkazów personalnych o powołaniu do służby kontraktowej do wojskowego komendanta uzupełnień i do dowódcy jednostki wojskowej, w której osoba zainteresowana ma pełnić służbę, a także odpowiednio do dowódcy rodzaju Sił Zbrojnych, dowódcy okręgu wojskowego lub właściwego ordynariusza (równorzędnego).

5. Po otrzymaniu wyciągu z rozkazu personalnego o powołaniu do służby kontraktowej wojskowy komendant uzupełnień kieruje osobę zainteresowaną do organu wojskowego, o którym mowa w ust. 3, w celu zawarcia kontraktu.

1) dowódcy rodzaju Sił Zbrojnych lub dowódcy okręgu wojskowego, w przypadku gdy służba ta ma byt pełniona w jednostce wojskowej, podległej temu dowódcy;

2) Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – w pozostałych przypadkach.

2. Przepisy § 13 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio do żołnierza, o którym mowa w ust. 1.

3. Rozkaz personalny o powołaniu żołnierza nadterminowej zasadniczej służby wojskowej wydaje organ, o którym mowa w ust. 1.

2. Osoba zainteresowana rozpoczyna pełnienie służby kontraktowej z dniem określonym w kontrakcie.

2. Jednocześnie z doręczeniem karty powołania wojskowy komendant uzupełnień zawiadamia zakład pracy zatrudniający żołnierza rezerwy o powołaniu go do służby kontraktowej.

3. Żołnierz rezerwy lub osoba, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy, powołany do służby kontraktowej, stawia się do tej służby w terminie i miejscu określonych w karcie powołania.

4. Dowódca jednostki wojskowej w terminie czterdziestu ośmiu godzin od chwili stawienia się do służby żołnierza rezerwy lub osoby, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy, zwraca kartę powołania wojskowemu komendantowi uzupełnień.

5. Jeżeli wojskowy komendant uzupełnień w terminie siedmiu dni od daty stawienia się żołnierza rezerwy lub osoby, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy, w jednostce wojskowej określonej w karcie powołania nie otrzyma zwrotu tej karty, ustala przyczyny niestawiennictwa i zawiadamia o tym bezpośrednio organ powołujący go do tej służby, a w odniesieniu do oficera – Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego.

6. Dzień stawienia się żołnierza rezerwy lub osoby, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy, do służby w jednostce wojskowej, stwierdza w rozkazie dowódca tej jednostki,

1) oznaczenie stron kontraktu: stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe dowódcy jednostki wojskowej; stopień, imię i nazwisko, imię ojca, datę urodzenia, adres oraz numer dowodu tożsamości osoby powoływanej do służby kontraktowej;

2) datę i miejsce podpisania kontraktu;

3) określenie daty rozpoczęcia i zakończenia pełnienia służby kontraktowej, w tym daty rozpoczęcia i zakończenia okresu próbnego;

4) określenie stanowisk służbowych, na jakich osoba zainteresowana może pełnić służbę kontraktową, oraz wskazanie stanowiska, którego kontrakt dotyczy;

5) oświadczenie osoby zainteresowanej, że znane są jej zasady odbywania służby kontraktowej;

6) ustalenie, że w okresie służby kontraktowej żołnierz pełniący tę służbę może być skierowany na specjalistyczne przeszkolenie;

7) podpisy stron kontraktu.

1) Ministra Obrony Narodowej – w przypadku oficerów zawodowych;

2) dowódcy rodzaju Sił Zbrojnych lub dowódcy okręgu wojskowego – w przypadku chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych, gdy służba ta ma być pełniona w jednostce wojskowej podległej temu dowódcy, a w pozostałych przypadkach – do Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego.

2. Organy wojskowe, o których mowa w ust. 1, odpowiednio ustalają, czy żołnierz zawodowy, określony w ust. 1, spełnia warunki powołania go do służby stałej, przewidziane w art. 16 ustawy.

3. Organem uprawnionym do wystąpienia z inicjatywą powołania żołnierza zawodowego ze służby kontraktowej do służby stałej, z zastrzeżeniem § 163 ust. 3, jest organ, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku kapelana wojskowego – także właściwy ordynariusz (równorzędny).

4. Rozkaz personalny o powołaniu do służby stałej żołnierza w służbie kontraktowej wydaje organ, o którym mowa w ust. 1.

2. Według zasad określonych w ust. 1 zalicza się do korpusu osobowego:

1) absolwenta szkoły wojskowej kształcącej kandydatów na żołnierzy zawodowych, odpowiednio do kwalifikacji uzyskanych w tej szkole w chwili powoływania go do zawodowej służby wojskowej, a ponadto do grupy i specjalności wojskowej – z chwilą wyznaczania na stanowisko służbowe;

2) żołnierza nie wymienionego w pkt 1, odpowiednio do posiadanych kwalifikacji, a także do grupy i specjalności wojskowej – w chwili powoływania do zawodowej służby wojskowej.

1) zniesienia korpusu osobowego lub grupy albo specjalności wojskowej w tym korpusie, do których żołnierz był zaliczony, bądź zmniejszenia stanu etatowego w obrębie korpusu osobowego;

2) utworzenia nowego korpusu osobowego lub grupy albo specjalności wojskowej w istniejącym korpusie osobowym bądź z uwagi na konieczność dokonania uzupełnienia w istniejących korpusach osobowych lub grupach albo specjalnościach wojskowych.

1) w korpusie oficerów zawodowych – na podstawie art. 76 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 43, poz. 165 oraz z 1996 r. Nr 7, poz. 44, Nr 10, poz. 56 i Nr 106, poz. 496) – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej;

2) w korpusie chorążych zawodowych – Minister Obrony Narodowej;

3) w korpusie podoficerów zawodowych – dowódca (szef) uprawniony do powoływania podoficerów do zawodowej służby wojskowej.

2. Na stopień młodszego chorążego (młodszego chorążego marynarki) lub plutonowego (bosmanmata) mianuje się, w związku z powołaniem do służby kontraktowej, żołnierzy spełniających warunki określone odpowiednio w art. 13 ust. 1 pkt 2 lit. b) i c) lub pkt 3 ustawy.

2. Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego, w zależności od potrzeb Sił Zbrojnych, kwalifikuje żołnierza do egzaminu na oficera we właściwej wyższej szkole wojskowej, a w razie nieuwzględnienia wniosku – odmawia zakwalifikowania żołnierza do takiego egzaminu.

3. Egzamin na oficera organizuje komendant wyższej szkoły wojskowej według obowiązujących programów szkolenia.

4. O terminie egzaminu na oficera komendant wyższej szkoły wojskowej zawiadamia dowódcę jednostki wojskowej co najmniej na trzy miesiące przed terminem egzaminu. Dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym żołnierza co najmniej na dwa miesiące przed terminem egzaminu i kieruje na egzamin.

2. Mianowanie żołnierza zawodowego w drodze wyróżnienia może nastąpić w innym terminie niż określony w ust. 1.

1) Minister Obrony Narodowej – oficera zawodowego od stopnia porucznika (porucznika marynarki) do stopnia pułkownika (komandora) włącznie;

2) Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego – żołnierza zawodowego pełniącego służbę w podległej jednostce wojskowej w korpusie chorążych zawodowych lub podoficerów zawodowych, z wyłączeniem pełniącego służbę w Ministerstwie Obrony Narodowej;

3) dowódca rodzaju Sił Zbrojnych, dowódca okręgu wojskowego, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych i Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej – żołnierza zawodowego pełniącego służbę w podległej im jednostce wojskowej, a Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – pozostałych żołnierzy w korpusach chorążych zawodowych i podoficerów zawodowych, z wyjątkiem, o którym mowa w pkt 4;

4) dowódca korpusu, dywizji, flotylli, brygady nie wchodzącej w skład dywizji, i komendant wyższej szkoły wojskowej oraz dowódca Garnizonu Warszawa – żołnierza zawodowego w podległej im jednostce wojskowej w korpusie podoficerów zawodowych.

2. Dniem mianowania żołnierza zawodowego na kolejny stopień wojskowy jest data rozkazu personalnego o mianowaniu, jeżeli w rozkazie nie został określony inny dzień mianowania.

3. Żołnierza, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 lit. c) oraz pkt 3 lit. c) ustawy, powołanego do służby kontraktowej, mianuje się na pierwszy stopień wojskowy w odpowiednim korpusie z dniem rozpoczęcia pełnienia służby kontraktowej.

1) oficera – Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego;

2) chorążego zawodowego – dowódca (szef) wymieniony w § 35 pkt 2 i 3;

3) podoficera zawodowego – dowódca (szef) wymieniony w § 35 pkt 3 i 4.

2. Żołnierzowi zawodowemu, któremu obniżono stopień wojskowy, okres służby w posiadanym stopniu, wymagany do mianowania na wyższy stopień wojskowy, o którym mowa w art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy, biegnie od daty uprawomocnienia się:

1) wyroku sądu, którym został mu obniżony stopień wojskowy;

2) rozkazu o ukaraniu przez uprawnionego dowódcę (szefa) karą dyscyplinarną obniżenia stopnia wojskowego.

3. Fakt odzyskania lub przywrócenia stopnia wojskowego podaje w rozkazie personalnym odpowiedni organ wojskowy określony w ust. 1.

2. Zasady i tryb postępowania przy wyznaczaniu żołnierzy zawodowych do pełnienia służby poza resortem obrony narodowej albo poza granicami państwa oraz organy właściwe w tych sprawach określają odrębne przepisy.

2. Żołnierz zawodowy może zajmować wyłącznie jedno stanowisko służbowe: oficer zawodowy – stanowisko przewidziane w etacie dla oficera, chorąży zawodowy – stanowisko przewidziane w etacie dla chorążego zawodowego, podoficer zawodowy – stanowisko przewidziane dla podoficera zawodowego.

2. Powołanych do służby stałej żołnierzy zawodowych, którzy odbywali studia lub naukę w szkole kształcącej kandydatów na oficerów zawodowych lub chorążych zawodowych, lecz jej nie ukończyli, uznaje się za spełniających wymagania kwalifikacyjne do wyznaczania ich na stanowiska odpowiednio w korpusie chorążych lub podoficerów, określone w art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.

3. Niezależnie od wymagań kwalifikacyjnych, o których mowa w art. 35 ust. 2 pkt 3 ustawy, wyznaczenie oficera na stanowisko służbowe może nastąpić, jeżeli oficer uzyskał ocenę ogólną w opinii służbowej co najmniej:

1) dostateczną – w przypadku stanowisk służbowych do stopnia etatowego kapitana (kapitana marynarki);

2) dobrą – w przypadku stanowisk służbowych o stopniu etatowym majora (komandora podporucznika) lub podpułkownika (komandora porucznika);

3) bardzo dobrą – w przypadku stanowisk służbowych o stopniu etatowym pułkownika (komandora) lub wyższym.

4. W przypadku stanowisk chorążych zawodowych i podoficerów zawodowych wyznaczenie na wyższe stanowisko służbowe może nastąpić, jeżeli chorąży zawodowy lub podoficer zawodowy uzyskał ocenę ogólną w opinii służbowej co najmniej dostateczną.

5. Stanowiskami służbowymi, na które może nastąpić wyznaczenie oficera służby stałej na okres 5 lat (art. 35 ust. 7 ustawy), są stanowiska komendanta wyższej szkoły wojskowej, komendanta wojskowej jednostki badawczo-rozwojowej, komendanta szpitala wojskowego oraz komendanta szpitala uzdrowiskowego.

2. Przeprowadzenie konkursu zarządza organ wojskowy właściwy do wyznaczenia oficera na stanowisko służbowe.

3. Organ wojskowy, o którym mowa w ust. 2, w celu przeprowadzania konkursów poprzedzających wyznaczenie na stanowisko służbowe, może powołać na okres dwu lat, spośród podwładnych żołnierzy zawodowych, stałą komisję składającą się z 10 do 15 członków, w tym przewodniczącego. W skład komisji powinien wchodzić co najmniej jeden przedstawiciel organu kadrowego podległego zarządzającemu konkurs.

4. Organ wojskowy, o którym mowa w ust. 2, w celu przeprowadzania konkursu poprzedzającego wyznaczenie oficera na stanowisko służbowe wymagające od niego specjalistycznych kwalifikacji lub umiejętności, może powoływać doraźnie, spośród podwładnych żołnierzy zawodowych, komisję niestałą. W takich przypadkach przepis ust. 8 stosuje się odpowiednio.

5. Komisja, o której mowa w ust. 3, odbywa posiedzenia w celu rekomendowania wyłonionych kandydatów na stanowiska służbowe objęte konkursem nie mniej niż dwa razy w roku, a komisja, o której mowa w ust. 4, w miarę potrzeby – według regulaminu nadanego przez organ, który je powołał.

6. Warunkiem przystąpienia do konkursu przez oficera jest pełnienie przez niego zawodowej służby wojskowej jako służby stałej, zgłoszenie komisji swego uczestnictwa w konkursie na piśmie lub złożenie pisemnego oświadczenia o wyrażeniu zgody na wzięcie udziału w konkursie, posiadanie przynajmniej minimalnych kwalifikacji niezbędnych, w myśl art. 35 ust. 2–4 ustawy, do wyznaczenia go na objęte konkursem stanowisko służbowe oraz odpowiedniego stażu służby wojskowej i praktyki wskazujących, że oficer podoła obowiązkom na stanowisku służbowym objętym konkursem.

7. Komisja, o której mowa w ust. 3 lub ust. 4, ustala listę oficerów przystępujących do konkursu, sprawdzając, czy zgłoszeni do konkursu oficerowie spełniają warunki określone w ust. 6. Listę oficerów przystępujących do konkursu ogłasza się w rozkazie organu wojskowego zarządzającego konkurs i podaje do wiadomości zainteresowanych.

8. Fakt zarządzenia przeprowadzenia konkursu poprzedzającego wyznaczenie na określone stanowisko służbowe oraz wymagania preferowane do objęcia tego stanowiska organ zarządzający konkurs powinien ogłosić w sposób zapewniający dotarcie tych informacji do wiadomości ogółu oficerów i w czasie nie krótszym niż na trzy miesiące przed ustaleniem listy, o której mowa w ust. 7.

2. Wyznaczenie żołnierza zawodowego na niektóre stanowiska służbowe może być uzależnione od znajomości przez niego języka obcego.

3. Oficer może być kierowany na praktykę krótkotrwałą, trwającą od trzech do sześciu miesięcy, lub praktykę podstawową, trwającą od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy, albo na staż naukowy lub zawodowy, trwający do osiemnastu miesięcy.

4. Na praktykę podstawową kieruje organ wojskowy uprawniony do wyznaczenia żołnierza na stanowisko służbowe, wydając rozkaz personalny.

5. Na praktykę krótkotrwałą albo staż naukowy lub zawodowy kieruje organ wojskowy, o którym mowa w § 48 oraz § 49 ust. 1 i 2. Rozkazu personalnego o skierowaniu na praktykę krótkotrwałą nie wydaje się.

2. Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego, uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych, może wyrazić zgodę na zawarcie kontraktu również na stanowisko służbowe, którego dotyczy zastrzeżenie ust. 1.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do żołnierzy zawodowych przeniesionych do dyspozycji, rezerwy kadrowej lub w stan nieczynny.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej, po zasięgnięciu opinii lekarza jednostki, wyznacza żołnierza zawodowego na inne stanowisko służbowe albo występuje z wnioskiem o przeniesienie go na stanowisko odpowiadające stanowi jego zdrowia i kwalifikacjom w ramach tej samej lub innej jednostki wojskowej.

3. W przypadkach niewyrażenia przez żołnierza zawodowego, o którym mowa w art. 36 ust. 2 ustawy, zgody na wyznaczenie go na niższe stanowisko służbowe, w razie pozostawienia żołnierza w służbie, nie można wyznaczyć go na stanowisko służbowe niższe od dotychczas zajmowanego ani na stanowisko, na którego objęcie żołnierz nie wyraził zgody.

2. Dowódca rodzaju Sił Zbrojnych, dowódca okręgu wojskowego, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych i Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej wyznaczają żołnierza zawodowego służby stałej na stanowisko służbowe, do stopnia etatowego kapitana (kapitana marynarki) włącznie, i zwalniają z tego stanowiska w podległych jednostkach wojskowych, a Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 – w jednostkach organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej i w jednostkach podległych szefom (dyrektorom) tych instytucji, a także, z zastrzeżeniem § 48 – w jednostkach bezpośrednio podległych Ministrowi Obrony Narodowej oraz w sądach wojskowych i w wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury, z wyjątkiem asesorów i aplikantów wyznaczanych i zwalnianych ze stanowisk służbowych na podstawie odrębnych przepisów przez inny organ.

3. Dowódca korpusu, dywizji, flotylli, brygady nie wchodzącej w skład dywizji i komendant wyższej szkoły wojskowej oraz dowódca Garnizonu Warszawa wyznacza chorążego zawodowego służby stałej i podoficera zawodowego służby stałej na stanowisko służbowe i zwalnia z tego stanowiska w podległych jednostkach wojskowych.

2. Wyznaczanie na stanowisko kierownicze w wojskowej służbie zdrowia wymaga zasięgania opinii Rady Lekarskiej Wojskowej Izby Lekarskiej.

2. Oficera zakwalifikowanego na podyplomowe studia w akademii wojskowej za granicą Minister Obrony Narodowej zwalnia z zajmowanego stanowiska służbowego i przenosi do dyspozycji Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego oraz kieruje do tej akademii.

3. Oficera zakwalifikowanego na podyplomowe studia w akademii wojskowej lub wyższej szkole niewojskowej w kraju pozostawia się na zajmowanym stanowisku służbowym.

4. Minister Obrony Narodowej zwalnia ze stanowiska służbowego żołnierza zawodowego, który został zakwalifikowany na odbywane w trybie stacjonarnym studia lub naukę:

1) w wyższej szkole wojskowej w kraju, oraz zalicza go do etatowego stanu zmiennego słuchaczy tych szkół;

2) w akademii wojskowej za granicą, przenosi do dyspozycji Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego oraz kieruje go do tej akademii.

5. Minister Obrony Narodowej, po zakończeniu studiów lub nauki przez żołnierza zawodowego, o którym mowa w ust. 2, wyznacza go na stanowisko służbowe albo przydziela do dyspozycji właściwego organu wojskowego.

6. Żołnierz zawodowy zakwalifikowany na kurs w kraju lub za granicą przez okres szkolenia pozostaje w ewidencji macierzystej jednostki wojskowej. Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego kieruje żołnierza zawodowego na kurs za granicę oraz do macierzystej jednostki wojskowej po zakończeniu kursu.

7. Słuchacza akademii lub szkoły, o którym mowa w ust. 1–4, zwolnionego, wydalonego lub odwołanego z tej akademii lub szkoły na podstawie odrębnych przepisów, Minister Obrony Narodowej wyznacza na stanowisko służbowe albo przydziela do dyspozycji właściwego organu wojskowego.

2. Dowódca rodzaju Sił Zbrojnych, dowódca okręgu wojskowego i Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej wyznaczają na stanowisko służbowe lub kierują do dyspozycji właściwego organu wojskowego absolwenta podległej podoficerskiej szkoły zawodowej.

2. W rozkazie personalnym o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe oznaczone w etacie dwoma stopniami wojskowymi określa się stopień wojskowy, do którego żołnierz został zaszeregowany.

2. Wniosek żołnierza zawodowego o przeniesienie na inne stanowisko służbowe przedstawia się organowi wojskowemu uprawnionemu do wyznaczania na wskazane przez niego stanowisko.

2. W razie wyznaczenia żołnierza zawodowego na inne stanowisko służbowe w tej samej jednostce wojskowej, dowódca jednostki ogłasza to w rozkazie oraz poleca żołnierzowi zdać dotychczasowe i objąć nowe obowiązki służbowe.

2. Dowódca jednostki wojskowej kieruje żołnierza do jednostki, w której został wyznaczony na nowe stanowisko służbowe.

2. Pozostawienie w dyspozycji żołnierza zawodowego nie dotyczy oficera pełniącego zawodową służbę wojskową jako służbę stałą, przeniesionego do rezerwy kadrowej w trybie art. 20 ust. 2 ustawy.

3. Organem wojskowym właściwym do przeniesienia oficera do rezerwy kadrowej jest Minister Obrony Narodowej.

4. W decyzji o przeniesieniu oficera do rezerwy kadrowej ustala się datę tego przeniesienia.

5. Oficerowi pozostającemu w rezerwie kadrowej zachowuje się stopień etatowy, korpus osobowy i grupę oraz specjalność wojskową, a także grupę uposażenia z ostatnio zajmowanego stanowiska służbowego, na które był wyznaczony.

6. Dowódca jednostki wojskowej, wykonujący rozkaz o zwolnieniu żołnierza zawodowego ze służby wojskowej wskutek wypowiedzenia stosunku służbowego przez żołnierza zawodowego lub organ wojskowy, może utrzymywać tego żołnierza w swojej dyspozycji przez okres wypowiedzenia.

7. Żołnierz zawodowy pozostający w dyspozycji lub w rezerwie kadrowej może być kierowany przez organ wojskowy, w którego dyspozycji pozostaje, do wykonywania określonych przez niego zadań służbowych.

1) Minister Obrony Narodowej – żołnierza zawodowego w służbie stałej zajmującego stanowisko, na które wyznacza i z którego zwalnia Minister Obrony Narodowej;

2) Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – pozostałych żołnierzy w służbie stałej.

2. Żołnierza zawodowego przeniesionego w stan nieczynny zwalnia się z zajmowanego stanowiska służbowego. Wykazy żołnierzy przeniesionych w stan nieczynny prowadzą:

1) Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – dla żołnierzy wymienionych w art. 21 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy;

2) dowódca jednostki wojskowej, w której pełnią służbę – dla żołnierzy wymienionych w art. 21 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.

1) na posła lub senatora;

2) na stanowisko pracownika samorządowego.

2. Podstawę przeniesienia w stan nieczynny żołnierza w służbie stałej, w przypadkach określonych w art. 21 ust. 2 ustawy, stanowi:

1) wniosek żołnierza określający niezbędny czas sprawowania osobistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny, wraz z opinią lekarską lub innym dokumentem potwierdzającym konieczność sprawowania osobiście przez żołnierza tej opieki;

2) orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej stwierdzające niezdolność żołnierza do zawodowej służby wojskowej przez określony czas, wraz z opinią tej komisji uzasadniającą przypuszczenie, że żołnierz zawodowy odzyska zdolność do tej służby po upływie ustalonego w orzeczeniu okresu niezdolności, oraz pisemna zgoda żołnierza zawodowego na przeniesienie go w stan nieczynny;

3) wniosek organu administracji państwowej, organu państwowej jednostki organizacyjnej, organu samorządu terytorialnego, podmiotu gospodarczego lub organizacji społecznej oraz pisemna zgoda żołnierza na przeniesienie go w stan nieczynny w celu podjęcia zatrudnienia w tych organach, podmiotach lub organizacjach.

1) małżonek, dziecko, rodzice lub rodzeństwo – w razie ich choroby, inwalidztwa wymagającego opieki drugiej osoby lub nieszczęśliwego wypadku;

2) dziecko do lat 8 – w razie pozbawienia go dotychczasowej opieki.

2. Przeniesienie w stan nieczynny żołnierza zawodowego w celu sprawowania osobistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny może nastąpić tylko wówczas, gdy z tym żołnierzem nie zamieszkują członkowie rodziny, którzy mogą taką opiekę zapewnić, a w razie konieczności zapewnienia opieki dziecku – gdy żołnierz jest samotny albo gdy małżonek z powodu choroby lub pozbawienia władzy rodzicielskiej nie może sprawować opieki nad dzieckiem i gdy nie ma innych członków rodziny wspólnie zamieszkałych, którzy mogliby zapewnić mu opiekę.

2. W czasie pozostawania w stanie nieczynnym żołnierz zawodowy zawiadamia organ wojskowy, o którym mowa w § 65 ust. 2, o faktach powodujących zmianę w ewidencji prowadzonej przez ten organ.

2. Dzień powrotu żołnierza zawodowego w stan czynny Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego ogłasza w rozkazie dziennym.

2. Żołnierz zawodowy przeniesiony w stan nieczynny może używać posiadanego stopnia wojskowego z określeniem „w stanie nieczynnym”.

2. Po powrocie ze stanu nieczynnego żołnierz zawodowy wykorzystuje należny mu w bieżącym roku kalendarzowym urlop wypoczynkowy. Na poczet tego urlopu zalicza się urlopy wypoczynkowe wykorzystane za bieżący rok w czasie pozostawania w stanie nieczynnym.

2. W zezwoleniu określa się miejsce pracy, okres oraz wymiar czasu pracy, w jakim żołnierz może wykonywać pracę zarobkową.

3. Dowódca jednostki wojskowej, który udzielił zezwolenia na pracę zarobkową, może je cofnąć w każdym czasie, jeżeli ustały przyczyny uzasadniające udzielenie tego zezwolenia, określone w art. 49 ust. 3 ustawy, zapewniając żołnierzowi odpowiedni czas potrzebny do rozwiązania stosunku pracy lub innego stosunku prawnego w dodatkowym miejscu pracy.

2. Zatrudnienie może obejmować nie więcej niż połowę wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracownika cywilnego i mieć miejsce poza jednostką wojskową, w której żołnierz zawodowy pełni służbę, oraz poza jednostką bezpośrednio podległą.

3. Z wnioskiem o zatrudnienie, o którym mowa w ust. 1, występuje dowódca (szef, komendant) jednostki (instytucji, szkoły) wojskowej, w której żołnierz ma być zatrudniony, lub zainteresowany żołnierz.

2. W zezwoleniu określa się nazwę i siedzibę spółki, fundacji lub innego podmiotu gospodarczego.

2. Zezwolenie, o którym mowa w § 76, może być cofnięte w każdym czasie, jeżeli ustały przyczyny uzasadniające udzielenie tego zezwolenia. Żołnierzowi zawodowemu zapewnia się wówczas czas niezbędny do wystąpienia z władz spółki, fundacji lub innego podmiotu gospodarczego.

2. W przypadku wydania opinii służbowej z naruszeniem zasad, o których mowa w ust. 1, przełożony ponosi odpowiedzialność przewidzianą w przepisach o dyscyplinie wojskowej.

2. Podawanie treści opinii służbowej o żołnierzu zawodowym do wiadomości publicznej jest niedopuszczalne.

2. Nie sporządza się opinii okresowej o żołnierzu zawodowym, który:

1) pozostaje w stanie nieczynnym, na urlopie bezpłatnym lub wychowawczym, pozostaje w rezerwie kadrowej lub dyspozycji;

2) w danym roku jest zwalniany z zawodowej służby wojskowej.

1) stan i rozwój kwalifikacji zawodowych żołnierza;

2) ocenę cech osobowości żołnierza wpływających na wykonywanie zadań służbowych;

3) sprawność, kondycje fizyczną i stan zdrowia żołnierza;

4) ocenę realizacji zadań służbowych w minionym roku, w tym zwłaszcza wyniki osiągnięte w służbie;

5) prognozę dalszego przebiegu służby wojskowej żołnierza;

6) przydatność żołnierza na zajmowanym stanowisku służbowym.

2. Przy opiniowaniu dowódców (szefów, komendantów, kierowników), na których spoczywa obowiązek opiniowania, należy dodatkowo ocenić ich umiejętność opiniowania (oceniania podwładnych) oraz trafność prognozowania przebiegu służby wojskowej podwładnych żołnierzy.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy komendantów podoficerskich szkół zawodowych.

2. Opinię okresową można sporządzić o żołnierzu, jeżeli zajmował stanowisko służbowe co najmniej jeden rok.

2. Żołnierz potwierdza zapoznanie się z opinią okresową własnoręcznym podpisem na tej opinii. W razie odmowy złożenia podpisu, zapoznający z opinią czyni na niej adnotację o tej odmowie.

2. Odwołanie wniesione po terminie określonym w art. 25 ust. 4 ustawy nie podlega rozpoznaniu.

3. Przełożony, do którego wniesiono odwołanie, powołuje komisję; komisja przedstawia swoje wnioski w przedmiocie odwołania.

4. W skład komisji powołuje się żołnierzy zawodowych posiadających stopień wojskowy co najmniej równy stopniowi wojskowemu posiadanemu przez żołnierza składającego odwołanie. W skład komisji powołuje się także osobę wskazaną przez żołnierza, który wniósł odwołanie, bez względu na posiadany stopień wojskowy. W skład komisji nie powołuje się przełożonych, którzy wydali opinię okresową będącą przedmiotem odwołania.

5. Przełożony rozpatrujący odwołanie rozstrzyga ostatecznie sprawę przez:

1) utrzymanie w mocy opinii;

2) zmianę lub jej uzupełnienie;

3) uchylenie i wydanie nowej opinii.

6. Odwołanie od opinii okresowej powinno być rozpatrzone w ciągu trzydziestu dni od daty jego wniesienia, nie później jednak niż w ciągu sześćdziesięciu dni.

7. O sposobie załatwienia odwołania zawiadamia się pisemnie żołnierza, który wniósł odwołanie, oraz przełożonego, który sporządził kwestionowaną opinię.

8. Uchyloną opinię uważa się za niebyłą.

1) ukończenia w trybie stacjonarnym studiów podyplomowych, kursów lub praktyki (stażu) – trwających co najmniej trzy miesiące;

2) ukończenia podoficerskiej szkoły zawodowej;

3) po zakończeniu krótkotrwałej praktyki;

4) uznania braku przydatności do zawodowej służby wojskowej, nie wcześniej niż po trzech miesiącach pełnienia służby stałej w okresie próbnym lub służby kontraktowej w trakcie pierwszego kontraktu;

5) wystąpienia o opinię przez sąd, prokuratora, Żandarmerię Wojskową lub Wojskowe Służby informacyjne;

6) zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.

2. Opinię specjalną, o której mowa w § 88 pkt 1, sporządza bezpośredni przełożony i w ciągu trzydziestu dni od daty zakończenia studiów podyplomowych, praktyki (stażu) lub kursu przesyła do jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

3. Opinie specjalne o oficerach-słuchaczach akademii wojskowych, odbywających praktykę w jednostkach wojskowych, przesyła się w terminie określonym w ust. 2 do właściwych akademii, a o oficerach-słuchaczach akademii wojskowych za granicą, odbywających praktykę w jednostkach wojskowych w kraju – do Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego.

2. Do odwołania od opinii specjalnej stosuje się odpowiednio przepisy § 87.

2. Żołnierzowi, o którym mowa w ust. 1, który przed powołaniem do zawodowej służby wojskowej wykorzystał już za dany rok kalendarzowy urlop wypoczynkowy w miejscu poprzedniej służby lub pracy albo otrzymał tam ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop, pierwszego urlopu wypoczynkowego udziela się w następnym roku kalendarzowym.

2. Jeżeli przemawia za tym interes służby albo ważny interes żołnierza, można udzielić żołnierzowi urlopu wypoczynkowego w częściach.

2. Jeżeli żołnierz zawodowy nie może wykorzystać urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego urlopu wypoczynkowego w całości lub w części w ustalonym terminie z powodu usprawiedliwionej nieobecności w służbie, a w szczególności z powodu choroby powodującej czasową niezdolność do zajęć służbowych, dowódca przesuwa urlop na termin późniejszy, nie przekraczający jednak trzech miesięcy od ustania przyczyny uzasadniającej przesunięcie.

2. Przesunięcie urlopu o czas trwania choroby następuje na podstawie przedłożonego przez żołnierza świadectwa lekarskiego, stwierdzającego chorobę i czas jej trwania.

2. Żołnierzom zawodowym – absolwentom szkół kształcących kandydatów na żołnierzy zawodowych oraz absolwentom szkół niewojskowych, skierowanym przez organ wojskowy na studia lub naukę w szkole niewojskowej, pierwszego urlopu wypoczynkowego udziela właściwy komendant szkoły po powołaniu ich do zawodowej służby wojskowej.

3. Udzielenie żołnierzowi zawodowemu urlopu oraz dokonywanie zmian dotyczących udzielenia tego urlopu ogłasza się w rozkazie dowódcy jednostki wojskowej, z podaniem rodzaju urlopu i czasu jego trwania.

1) dodatkowy urlop wypoczynkowy;

2) urlop zdrowotny;

3) urlop okolicznościowy;

4) krótkoterminowy urlop w drodze wyróżnienia.

2. Żołnierzowi w służbie stałej, niezależnie od urlopów określonych w ust. 1, przysługuje urlop:

1) ze względów służbowych: przeniesieniowy i szkoleniowy;

2) bezpłatny;

3) z innych ważnych przyczyn.

2. Dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze dwunastu dni przysługuje również żołnierzom zawodowym zajmującym stanowiska dydaktyczne w centralnych ośrodkach szkolenia.

1) pełniącym służbę w jednostkach desantowo-szturmowych lub innych jednostkach, jeżeli wykonali określoną w odrębnych przepisach liczbę skoków ze spadochronem;

2) zajmującym stanowiska instruktorów szkolenia spadochronowego;

3) wchodzącym w skład czynnych załóg okrętów podwodnych;

4) zajmującym stanowiska nurków (płetwonurków) oraz stanowiska lekarzy (instruktorów sanitarnych) zabezpieczających nurkowanie, którzy systematycznie nurkują lub przebywają w komorze dekompresyjnej, a także żołnierzom nie zajmującym stanowisk nurków i płetwonurków, którzy z przyczyn służbowych wykonują czynności nurka lub płetwonurka, jeżeli w ciągu roku przebywali pod wodą przez czas określony w odrębnych przepisach;

5) wchodzącym w skład czynnych załóg trałowców, kutrów rakietowych i torpedowych oraz żołnierzom zawodowym specjalistom i dowódcom ze sztabów nadrzędnych do stanowiska etatowego dowódcy flotylli włącznie, jeżeli brali udział w trałowaniach bojowych lub pływali na okrętach podwodnych w zanurzeniu albo na kutrach rakietowych lub torpedowych co najmniej 60 godzin w danym roku kalendarzowym;

6) pełniącym służbę w jednostce przeznaczonej do zwalczania terroryzmu na stanowiskach, których zajmowanie uprawnia do podwyższenia podstawy wymiaru emerytury wojskowej.

2. Dodatkowego urlopu wypoczynkowego udziela się corocznie również żołnierzom zawodowym:

1) wykonującym zadania w komorach wysokich i niskich ciśnień, w zakładach i laboratoriach, w których stosuje się izotopy promieniotwórcze, oraz w zasięgu promieni rentgenowskich – w wymiarze godzin określonym w odrębnych przepisach;

2) wykonującym zadania w laboratoriach i pracowniach stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz w laboratoriach materiałów pędnych i smarów, a także przy obsłudze sprzętu radiolokacyjnego, jeżeli przepracowali minimum połowę obowiązującego czasu pracy;

3) pełniącym służbę w wojskowych zakładach opieki zdrowotnej przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych chorym na gruźlicę.

3. Żołnierzom zawodowym wymienionym w ust. 2 dodatkowego urlopu wypoczynkowego udzielają dowódcy jednostek wojskowych w zależności od ustalonego, w trybie określonym w odrębnych przepisach, stopnia szkodliwości, w wymiarze:

1) 5 dni – przy pierwszym stopniu szkodliwości;

2) 7 dni – przy drugim stopniu szkodliwości;

3) 10 dni – przy trzecim stopniu szkodliwości;

4) 15 dni – przy czwartym stopniu szkodliwości.

4. Żołnierzom zawodowym udziela się również dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymiarze równym liczbie dni ustawowo wolnych od służby i dodatkowo wolnych od służby, podczas których żołnierz zawodowy przebywał na urlopie wypoczynkowym.

2. Uprawnienia do urlopu, o których mowa w ust. 1, stwierdza Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego na wniosek odpowiednio dowódcy rodzaju Sił Zbrojnych, dowódcy okręgu wojskowego lub szefa instytucji, zgłoszony w porozumieniu z Szefem Zarządu Wojskowej Służby Zdrowia, w wymiarze określonym w § 105 ust. 3.

1) 5 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 15 lat służby wojskowej;

2) 10 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 20 lat służby wojskowej;

3) 15 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 25 lat służby wojskowej.

2. Żołnierzom zawodowym – kombatantom przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni rocznie.

2. W razie zbiegu uprawnień do urlopów dodatkowych z różnych tytułów, żołnierzowi zawodowemu przysługuje tylko jeden urlop w wymiarze najkorzystniejszym.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w razie zbiegu uprawnienia do dodatkowego urlopu wypoczynkowego z tytułów, o których mowa w § 105 i 106, z uprawnieniem do urlopu dodatkowego z innego tytułu.

2. Prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego żołnierz zawodowy nabywa z dniem zaistnienia przyczyn uzasadniających udzielenie tego urlopu.

3. Żołnierzowi zawodowemu, który nabył prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego w danym roku kalendarzowym i nie wykorzystał go przed przeniesieniem na inne stanowisko służbowe, na którym urlop ten nie przysługuje, udziela się tego urlopu w ciągu trzech miesięcy od dnia przeniesienia.

2. W razie pełnienia służby poza miejscem stałego zamieszkania, żołnierzowi zawodowemu przysługuje raz w miesiącu urlop okolicznościowy w celu odwiedzenia rodziny. Rodzinę w rozumieniu niniejszego przepisu stanowią: żona, mąż oraz dzieci wymienione w ust. 1 pozostające z żołnierzem we wspólnym gospodarstwie domowym, a także pozostający na wyłącznym utrzymaniu żołnierza jego rodzice, dziadkowie lub opiekunowie,

3. Urlop, o którym mowa w ust. 2, nie przysługuje w miesiącu, w którym żołnierz wykorzystuje urlop wypoczynkowy w wymiarze co najmniej czternastu dni lub dodatkowy urlop wypoczynkowy.

4. Czas trwania urlopu okolicznościowego, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 5, może wynosić od jednego do pięciu dni kalendarzowych. W urlopie okolicznościowym, o którym mowa w ust. 2, musi być co najmniej jeden dzień roboczy. Wymiar urlopu przeznaczonego na odwiedzenie rodziny jest uzależniony od odległości do miejsca stałego zamieszkania żołnierza.

5. Żołnierz zawodowy ubiegający się o wybór na posła lub senatora otrzymuje urlop okolicznościowy na czas trwania kampanii wyborczej na podstawie zaświadczenia właściwej komisji wyborczej o zarejestrowaniu żołnierza jako kandydata.

2. Urlopu przeniesieniowego udziela się w wymiarze od trzech do siedmiu dni kalendarzowych w zależności od odległości miejscowości, w której żołnierz został wyznaczony na stanowisko służbowe, oraz warunków służbowych, osobistych i przewozowych.

3. Urlopu przeniesieniowego udziela dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz został wyznaczony na stanowisko służbowe, bezpośrednio po stawieniu się żołnierza w tej jednostce, chyba że względy służbowe lub osobiste żołnierza wymagają udzielenia tego urlopu w terminie późniejszym.

2. Urlopu szkoleniowego udziela się również żołnierzowi zawodowemu służby stałej, który przeprowadza przewód doktorski lub habilitacyjny w wyższej szkole wojskowej lub wojskowej jednostce badawczo-rozwojowej.

3. Urlop szkoleniowy jest przeznaczony na udział w zajęciach obowiązkowych, przygotowanie się i złożenie egzaminów, przygotowanie pracy dyplomowej, przygotowanie i złożenie egzaminu dyplomowego oraz na naukę własną.

1) na przygotowanie się do egzaminu wstępnego (rozmowy kwalifikacyjnej) i jego złożenie oraz załatwienie spraw związanych z przyjęciem na naukę lub studia w szkole ponadpodstawowej lub wyższej – 14 dni;

2) w szkołach ponadpodstawowych – 14 dni w każdym roku szkolnym;

3) w szkołach wyższych, w każdym roku studiów, odbywanych w systemie zaocznym – 28 dni, a w systemie wieczorowym – 21 dni;

4) w ostatnim roku studiów odbywanych w systemie zaocznym i wieczorowym (niezależnie od urlopu określonego w pkt 3) oraz eksternistycznym – 28 dni;

5) dla żołnierzy pobierających naukę w szkołach pomaturalnych i na studiach podyplomowych oraz na innych studiach lub kursach specjalnych prowadzonych przez szkoły wyższe (jednostki badawczo-rozwojowe) – 21 dni w celu przygotowania się i złożenia egzaminu końcowego;

6) w celu przygotowania się do złożenia egzaminów doktorskich i obrony rozprawy doktorskiej lub dla przygotowania się do kolokwium oraz wykładu habilitacyjnego – 28 dni;

7) w celu przygotowania się i złożenia egzaminu na radcę prawnego lub egzaminu po zakończeniu aplikacji sądowej, prokuratorskiej, adwokackiej albo notarialnej – 30 dni.

2. Urlop szkoleniowy określony w ust. 1 pkt 3–6 może być przedłużony na wniosek żołnierza w służbie stałej przez dowódcę jednostki wojskowej, który udzielił zezwolenia na pobieranie nauki (odbywanie studiów), jeżeli zachodzi uzasadniona potrzeba, a zwłaszcza jeżeli wymaga tego realizacja programu studiów.

3. W przypadku powtarzania przez żołnierza w służbie stałej klasy lub roku (semestru) z powodu choroby albo z przyczyn uznanych przez dowódcę jednostki wojskowej za usprawiedliwione, żołnierzowi przysługuje ponownie prawo do urlopów szkoleniowych określonych w ust. 1 pkt 1–5.

4. W przypadku powtarzania przez żołnierza w służbie stałej klasy lub roku (semestru) z przyczyn nie uznanych przez dowódcę jednostki wojskowej za usprawiedliwione, żołnierz może być zwolniony z zajęć służbowych tylko na czas niezbędny do złożenia egzaminu (kolokwium).

2. Do wymiaru urlopu szkoleniowego nie wlicza się dni ustawowo wolnych od pracy.

2. Urlopu wymienionego w ust. 1 udziela Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego na wniosek żołnierza w służbie stałej, określając w każdym przypadku czas trwania i warunki korzystania z urlopu.

3. Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego może w każdym czasie odwołać żołnierza w służbie stałej z urlopu, o którym mowa w ust. 1.

2. Dowódca jednostki wojskowej, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem służby lub na wniosek żołnierza, może w każdym czasie odwołać żołnierza z urlopu, o którym mowa w ust. 1.

3. W sprawie odwołania żołnierza z urlopu bezpłatnego stosuje się odpowiednio § 74 ust. 3.

4. Urlopu bezpłatnego, o którym mowa w ust. 1, nie udziela się, jeżeli żołnierz w służbie stałej spełnia warunki do przeniesienia w stan nieczynny.

1) urlop macierzyński;

2) na jej wniosek urlop wychowawczy

– w wymiarze i na zasadach określonych w przepisach prawa pracy.

2. Urlopu zdrowotnego udziela się żołnierzowi zawodowemu na zasadach i w trybie przewidzianych w odrębnych przepisach.

3. Zasady udzielania i wykorzystania krótkoterminowego urlopu w drodze wyróżnienia określają odrębne przepisy.

2. Dowódca jednostki wojskowej, który odwołał żołnierza z urlopu wypoczynkowego lub wstrzymał mu udzielenie urlopu w całości lub w części, ogłasza ten fakt w rozkazie, podając w nim przyczynę odwołania lub wstrzymania urlopu.

3. Żołnierzowi, który został odwołany z urlopu wypoczynkowego w myśl art. 55 ustawy, przysługuje:

1) powtórny przejazd na koszt wojska dla wykorzystania pozostałej części przerwanego urlopu;

2) na jego wniosek zwrot innych udokumentowanych kosztów poniesionych przez żołnierza, spowodowanych bezpośrednio odwołaniem go z urlopu.

1) nad małżonkiem, dzieckiem lub rodzicami, własnymi lub współmałżonka, w razie ich choroby bądź nieszczęśliwego wypadku, albo

2) nad dzieckiem w wieku do ośmiu lat w razie pozbawienia go dotychczasowej opieki

– na czas niezbędny do zapewnienia tej opieki, nie przekraczający jednak sześćdziesięciu dni w ciągu roku.

2. Zwolnienie od zajęć służbowych, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić tylko wówczas, gdy z żołnierzem nie zamieszkują członkowie rodziny, którzy mogą taką opiekę zapewnić, a w razie konieczności zapewnienia opieki dziecku – gdy żołnierz jest samotny albo gdy małżonek z powodu choroby lub matka z powodu połogu nie może zaopiekować się dzieckiem i gdy nie ma innych członków rodziny wspólnie zamieszkałych, którzy mogliby zapewnić opiekę dziecku.

1) Minister Obrony Narodowej – oficerów;

2) dowódca rodzaju Sił Zbrojnych, dowódca okręgu wojskowego, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych i Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej – chorążych zawodowych w przypadkach, gdy pełnią służbę w podległych tym dowódcom jednostkach wojskowych, a także podoficerów zawodowych w jednostkach bezpośrednio podległych, a Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – pozostałych chorążych zawodowych, gdy pełnią służbę w jednostkach organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej lub jednostkach podległych szefom (dyrektorom) tych instytucji albo na stanowiskach służbowych w jednostkach organizacyjnych poza Ministerstwem Obrony Narodowej;

3) dowódca korpusu, dywizji, flotylli, brygady nie wchodzącej w skład dywizji i komendant wyższej szkoły wojskowej oraz dowódca Garnizonu Warszawa – podoficerów zawodowych, z zastrzeżeniem pkt 2 w przypadkach gdy pełnią służbę w podległych tym dowódcom jednostkach wojskowych, a Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – gdy pełnią służbę w instytucjach Ministerstwa Obrony Narodowej lub jednostkach podległych szefom (dyrektorom) tych instytucji.

2. Rozkaz personalny lub wyciąg z tego rozkazu, sporządzonego w formie zbiorowej, organ zwalniający przysyła do dowódcy jednostki wojskowej, w której zwalniany żołnierz zawodowy pełni służbę.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, w przypadkach określonych w ust. 1, stanowi orzeczenie o utracie obywatelstwa polskiego lub stwierdzenie nabycia obywatelstwa innego państwa przez organ właściwy do orzekania w sprawach obywatelstwa.

2. Dowódca jednostki wojskowej przedstawia zatwierdzone orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej, stwierdzające trwałą niezdolność żołnierza do zawodowej służby wojskowej, organowi zwalniającemu, a w przypadku, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy, wraz z wnioskiem o przeniesienie żołnierza zawodowego w stan nieczynny lub o zwolnienie z zawodowej służby wojskowej – organowi wojskowemu określonemu odpowiednio w § 65 lub § 122.

3. Organ zwalniający żołnierza z przyczyn, o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 2–4, 5a i 8 oraz ust. 2 ustawy, wydaje rozkaz personalny o zwolnieniu żołnierza z zawodowej służby wojskowej z urzędu, gdy dowódca jednostki wojskowej nie wystąpi z wnioskiem wymienionym w ust. 2, § 127 ust. 2, § 128, 130, 139 ust. 4 i § 147 ust. 1.

2. Na sześć miesięcy przed osiągnięciem przez żołnierza zawodowego wieku, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 ustawy, dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy zajmuje stanowisko służbowe, występuje z wnioskiem o zwolnienie żołnierza z zawodowej służby wojskowej.

2. Fakt zwolnienia żołnierza zawodowego ze służby kontraktowej stwierdza się w rozkazie dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni tę służbę. Rozkazu personalnego o zwolnieniu nie wydaje się.

2. Wypowiedzenie stosunku służbowego przez organ zwalniający uważa się za dokonane, jeżeli zostało doręczone za pokwitowaniem żołnierzowi zawodowemu.

3. Wycofanie wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, może nastąpić na pisemny wniosek strony, za zgodą drugiej strony (organu zwalniającego lub żołnierza), do której było skierowane.

2. Żołnierz zawodowy wnosi wypowiedzenie stosunku służbowego do organu zwalniającego.

3. Do wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej dołącza pisemną informację o faktach mających wpływ na realizację wypowiedzenia, a w szczególności, czy żołnierz pełni służbę obowiązkową, odbywa okres próbny oraz czy otrzymał osobną kwaterę stałą.

4. W przypadku wniesienia przez żołnierza zawodowego wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, organ zwalniający wydaje dla celów ewidencyjnych rozkaz personalny o zwolnieniu żołnierza. Rozkaz ten dodatkowo określa datę zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej, wynikającą z wypowiedzenia, a w przypadku zwolnienia żołnierza w okresie pełnienia przez niego służby obowiązkowej – ponadto zastrzeżenie, że wypowiedzenie będzie skuteczne, jeżeli żołnierz przekaże do dyspozycji organów wojskowych przydzieloną mu osobną kwaterę stałą oraz zwróci równowartość kosztów zakwaterowania, wyżywienia i umundurowania otrzymanych w czasie studiów lub nauki.

5. W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w art. 80 ust. 1 ustawy, dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym fakcie organ zwalniający, który wydaje – dla celów ewidencyjnych – rozkaz personalny stwierdzający wygaśnięcie rozkazu o zwolnieniu tego żołnierza.

1) całkowite koszty, o których mowa w art. 80 ust. 1 ustawy, dzieli się przez liczbę lat służby obowiązkowej, a następnie mnoży się przez liczbę lat, których żołnierz nie przesłużył;

2) każdy rozpoczęty rok służby obowiązkowej zaokrągla się w górę do pełnego roku.

1) w szczególnie uzasadnionych, nie zawinionych przez żołnierza przypadkach losowych;

2) z uwagi na bardzo trudną sytuację rodzinną żołnierza;

3) gdy zwolnienie z wojska następuje w związku z przejściem do administracji państwowej lub innej służby.

2. Decyzję w sprawie zwolnienia od obowiązku zwrotu kosztów wydaje organ, który jest uprawniony do zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej, na wniosek żołnierza zawodowego lub z urzędu.

3. Wniosek żołnierza zawodowego, o którym mowa w ust. 2, może być złożony nie później niż:

1) trzy miesiące przed upływem terminu wypowiedzenia stosunku służbowego dokonanego przez żołnierza zawodowego;

2) czternaście dni od otrzymania przez żołnierza zawodowego wyciągu z rozkazu o zwolnieniu.

2. Jeżeli organ zwalniający (w odniesieniu do oficerów – Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego) uznał zasadność wniosku, o którym mowa w ust. 1, dokonuje wypowiedzenia stosunku służbowego; uznanie zasadności wypowiedzenia z przyczyn określonych w art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy nie może nastąpić, jeżeli żołnierzowi zawodowemu właściwy organ wojskowy nie zaproponował dwukrotnie (w odrębnych terminach) objęcia równorzędnego lub wyższego stanowiska służbowego, a żołnierz na piśmie odmówił ich przyjęcia; dwa egzemplarze wypowiedzenia przesyła się dowódcy jednostki wojskowej.

3. Dowódca jednostki wojskowej doręcza żołnierzowi zawodowemu za pokwitowaniem odbioru wypowiedzenie określające datę, od której biegnie okres wypowiedzenia.

4. Egzemplarz wypowiedzenia z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 3, dowódca jednostki wojskowej przesyła do organu zwalniającego w celu wydania – dla celów ewidencyjnych – rozkazu personalnego o zwolnieniu tego żołnierza z zawodowej służby wojskowej.

5. Rozliczenie, o którym mowa w § 159, następuje na podstawie wyciągu z rozkazu o zwolnieniu przed dniem upływu okresu wypowiedzenia.

2. W przypadku skrócenia okresu wypowiedzenia ustala się datę zwolnienia żołnierza. Oświadczenia woli żołnierza i organu zwalniającego w tym przedmiocie składa się na piśmie.

3. Przed upływem skróconego okresu wypowiedzenia muszą być spełnione ustawowe warunki zwolnienia oraz dokonane czynności określone w § 155 i 160.

2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej niezwłocznie przesyła wraz z aktami personalnymi bezpośrednio do:

1) Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – jeżeli złożył je oficer;

2) właściwego organu zwalniającego – jeżeli złożył je chorąży lub podoficer.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, dowódca jednostki wojskowej zwalnia żołnierza zawodowego z dniem upływu okresu próbnego także wówczas, gdy nie otrzymał wyciągu z rozkazu o zwolnieniu żołnierza.

4. W celu zwolnienia żołnierza zawodowego z upływem okresu próbnego dowódca jednostki wojskowej występuje z wnioskiem o zwolnienie do organów wojskowych wymienionych w ust. 2, najpóźniej na trzy miesiące przed upływem okresu próbnego.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej żołnierza skazanego na karę wymienioną w ust. 1 stanowi prawomocny wyrok sądu.

1) Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – w stosunku do generałów (admirałów);

2) Ministra Obrony Narodowej – w stosunku do oficerów w stopniu do pułkownika (komandora) włącznie;

3) dowódcę (szefa) uprawnionego do mianowania na ten stopień – w stosunku do chorążego zawodowego lub podoficera zawodowego.

2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, w stosunku do młodszego chorążego podejmuje dowódca (szef) wymieniony w § 35 pkt 2 i 3.

3. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej żołnierza, którego pozbawiono posiadanego stopnia wojskowego, w przypadku wymienionym w ust. 1, stanowi decyzja (rozkaz, postanowienie) o pozbawieniu tego stopnia.

1) zmarł lub został uznany za zmarłego albo

2) zaginął

– skreśla z ewidencji rozkazem personalnym w odniesieniu do oficerów Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego, a w odniesieniu do chorążych zawodowych i podoficerów zawodowych – organ zwalniający.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o skreśleniu z ewidencji stanowi:

1) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 1 – akt zgonu lub orzeczenie sądu o uznaniu za zmarłego;

2) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 2, gdy nie może być jeszcze wydane orzeczenie sądu o uznaniu za zmarłego – postanowienie prokuratora wojskowego o zawieszeniu postępowania karnego, prowadzonego w sprawie zaginięcia żołnierza zawodowego w okolicznościach, które wskazują, że żołnierz nie żyje.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu żołnierza zawodowego stanowi prawomocny wyrok sądu.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu stanowi rozkaz o wymierzeniu kary dyscyplinarnej.

2. W przypadku gdy przestępstwo żołnierza nie zostało popełnione z niskich pobudek albo w razie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) lub darowania tej kary na podstawie amnestii, dowódca jednostki wojskowej może wystąpić z wnioskiem o pozostawienie żołnierza zawodowego w służbie.

1) dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy pełni służbę;

2) Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego – w stosunku do żołnierza zawodowego pełniącego służbę na stanowisku służbowym w jednostce organizacyjnej poza Ministerstwem Obrony Narodowej.

1) w odniesieniu do żołnierzy zawodowych, do których zastosowano tymczasowe aresztowanie – do sądu lub prokuratora, w którego dyspozycji pozostaje żołnierz po zastosowaniu tego środka zapobiegawczego;

2) w odniesieniu do żołnierzy zawodowych odbywających karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) – do sądu wojskowego, który wydał wyrok w pierwszej instancji.

2. Dowódca jednostki wojskowej, wykonujący rozkaz o zwolnieniu, doręcza za pokwitowaniem tymczasowo aresztowanemu lub skazanemu żołnierzowi zawodowemu wyciąg z rozkazu personalnego o zwolnieniu go z zawodowej służby wojskowej.

2. W razie gdy z ważnych powodów dowódca jednostki wojskowej nie może wykonać rozkazu o zwolnieniu w terminie określonym w ust. 1, informuje niezwłocznie o tym organ zwalniający, podając faktyczne przyczyny.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, decyzję ostateczną określającą termin zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej podejmuje organ zwalniający.

2. Żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej wydaje się przysługujące mu dokumenty zgodnie z odrębnymi przepisami.

2. Dniem zwolnienia z zawodowej służby wojskowej żołnierza, o którym mowa w ust. 1, odbywającego karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) oraz w stosunku do którego zastosowano tymczasowe aresztowanie, jest dzień doręczenia mu wyciągu z rozkazu personalnego o zwolnieniu z tej służby.

2. Przewidziane w rozporządzeniu w odniesieniu do żołnierzy wymienionych w ust. 1 uprawnienia:

1) Ministra Obrony Narodowej przysługują. Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji;

2) dowódców rodzajów Sił Zbrojnych lub dowódców okręgów wojskowych przysługują Dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 1004 – Biuro Ochrony Rządu i Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 2305;

3) Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej przysługują Dyrektorowi Biura Kadr i Szkolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, z tym że uprawnienie określone w § 64 ust. 1, dotyczące możliwości pozostawiania żołnierza zawodowego w dyspozycji przez 12 miesięcy, przysługuje również Dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 1004 – Biuro Ochrony Rządu i Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 2305;

4) dowódców dywizji przysługują dowódcom brygad Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Komendantowi Centralnego Ośrodka Szkolenia Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

3. Organem uprawnionym do występowania z inicjatywą powołania do służby stałej żołnierzy zawodowych pełniących służbę kontraktową w jednostkach wojskowych podporządkowanych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz do występowania z wnioskiem o wyznaczenie żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe w tych jednostkach są organy, o których mowa w ust. 2 pkt 2.

2. Do dokonywania przeniesień żołnierzy zawodowych między jednostkami wojskowymi i innymi jednostkami organizacyjnymi podległymi lub nadzorowanymi przez Ministra Obrony Narodowej a jednostkami wojskowymi podporządkowanymi Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji są uprawnieni:

1) w stosunku do oficerów – Ministrowie Obrony Narodowej oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji, działający w porozumieniu,

2) w stosunku do chorążych i podoficerów zawodowych – Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej i Dyrektor Biura Kadr i Szkolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, działający w porozumieniu.

1) wyznacza się na te stanowiska w ciągu 3 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia, jeżeli posiadają kwalifikacje wymagane do ich zajmowania, albo

2) można pozostawić na tych stanowiskach jako pełniących obowiązki, jeżeli nie posiadają kwalifikacji wymaganych do ich zajmowania – do czasu ich uzupełnienia lub powstania możliwości wyznaczenia na stanowiska odpowiadające ich aktualnym kwalifikacjom, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 1998 r.

Minister Obrony Narodowej: S. Dobrzański