Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 112 poz. 536

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 7 ustęp 2 Porozumienia europejskiego w sprawie osób uczestniczących w postępowaniu przed Europejską Komisją oraz Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, sporządzonego w Londynie dnia 6 maja 1969 r., został złożony dnia 12 kwietnia 1996 r. Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy, jako depozytariuszowi tego porozumienia, dokument ratyfikacji wymienionego porozumienia przez Rzeczpospolitą Polską.

W trakcie składania dokumentu ratyfikacyjnego zostały złożone zastrzeżenia następującej treści:

„1. Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż w jej interpretacji artykuł 4 ustęp 1a nie będzie miał zastosowania do osób zatrzymanych, tymczasowo aresztowanych, skazanych pozbawionych wolności oraz wobec których sąd orzekł umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym.

2. Postanowienia artykułu 4 ustęp 2a nie mają zastosowania do obywateli polskich.”

Zgodnie z artykułem 8 ustęp 2 porozumienie weszło w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 13 maja 1996 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z artykułem 8 ustęp 1 wymienionego porozumienia weszło ono w życie dnia 17 kwietnia 1971 r.

Następujące państwa stały się jego stronami, składając dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia w niżej podanych datach:

2. Oświadczenia i zastrzeżenia złożone podczas składania dokumentów ratyfikacyjnych, przystąpienia lub składania podpisu

BUŁGARIA

Oświadczenie z dnia 29 września 1994 r., złożone przez Stałego Przedstawiciela Sekretarzowi Generalnemu podczas składania podpisu dnia 3 października 1994 r. (tekst oryginalny w języku angielskim)

Republika Bułgarii oświadcza, że postanowienia artykułu 4 ustęp 2a nie będą miały zastosowania do jej obywateli.

FRANCJA

Oświadczenie zawarte w dokumencie ratyfikacyjnym złożonym 27 lutego 1984 r. (tekst oryginalny w języku francuskim)

1. Rząd Republiki Francuskiej oświadcza, iż w jego interpretacji artykuł 4 ustęp 1a nie ma zastosowania do osób zatrzymanych.

2. Stosując artykuł 4 ustęp 1 cudzoziemcy, o których mowa w artykule 1 ustęp 1 porozumienia, będą musieli posiadać dokumenty wymagane przy wjeździe do Francji i w razie konieczności uzyskać niezbędną wizę. Ponadto cudzoziemcy wydaleni z terytorium francuskiego będą zobowiązani uzyskać tzw. „wizę specjalną”. Wizy takie będą wydawane w najkrótszym czasie przez właściwe francuskie urzędy konsularne, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 4 ustęp 1b) porozumienia.

3. Rząd Republiki Francuskiej oświadcza, iż ze względu na postanowienia artykułu 4 ustęp 4 w jego interpretacji ustęp 2a) tego artykułu nie ma zastosowania na terytorium francuskim do osób mających stałe miejsce zamieszkania we Francji.

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC

Zastrzeżenia i oświadczenie z dnia 3 kwietnia 1978 r., przekazane przez Stałego Przedstawiciela tego samego dnia Sekretarzowi Generalnemu podczas składania dokumentu ratyfikacyjnego (tekst oryginalny w języku angielskim)

Zastrzeżenia:

Podczas składania dokumentu ratyfikacyjnego Stały Przedstawiciel oświadcza, iż rząd RFN składa następujące zastrzeżenia do porozumienia:

1. Stosując artykuł 3 ustępy 1 i 2 porozumienia, ingerencja władz publicznych, wykraczająca poza zakres artykułu 3 ustęp 3, może mieć miejsce pod warunkiem, że jest ona przewidziana przez prawo i niezbędna w demokratycznym społeczeństwie do zapobieżenia przestępstwom.

2. Postanowienia artykułu 4 ustęp 2a porozumienie nie będą miały zastosowania do Niemców w znaczeniu Ustawy Zasadniczej RFN.

Oświadczenie

Niniejsze porozumienie będzie również miało zastosowanie do terytorium Berlina, wywołując skutki od dnia wejścia w życie dla RFN.

WŁOCHY

Oświadczenie z dnia 17 grudnia 1980 r., złożone przez Stałego Przedstawiciela Włoch Sekretarzowi Generalnemu podczas składania dokumentu ratyfikacyjnego dnia 6 stycznia 1981 r. (tekst oryginalny w języku francuskim)

Postanowienie artykułu 4 ustęp 2a porozumienia nie ma zastosowania do obywateli włoskich.

HOLANDIA

Oświadczenie zawarte w dokumencie przyjęcia, złożonym 28 stycznia 1972 r. (tekst oryginalny w języku francuskim)

Rząd Królestwa Holandii przyjmuje w całości postanowienia wyżej wymienionego porozumienia w odniesieniu do Królestwa w Europie oraz Surinamu i Antyli Holenderskich.

Oświadczenie z dnia 24 grudnia 1985 r. złożone przez Stałego Przedstawiciela Holandii, zarejestrowane w Sekretariacie Generalnym dnia 3 stycznia 1986 r. (tekst oryginalny w języku angielskim)

Wyspa Aruba, która w chwili obecnej nadal stanowi część Antyli Holenderskich, uzyska autonomię wewnętrzną jako kraj wchodzący w skład Królestwa Holandii z dniem 1 stycznia 1986 r. W związku z tym począwszy od tej daty w skład Królestwa nie będą wchodzić dwa kraje, tj. Holandia (Królestwo w Europie) i Antyle Holenderskie (położone w regionie Karaibów), lecz trzy, tj. dwa wyżej wymienione i Aruba.

W związku z tym, że zmiany, jakie zajdą w dniu 1 stycznia 1986 r., dotyczą jedynie wewnętrznych stosunków konstytucyjnych w Królestwie Holandii i Królestwo jako takie pozostaje podmiotem prawa międzynarodowego, z którym są zawierane umowy, wspomniane zmiany nie będą wywierały skutków w zakresie prawa międzynarodowego w stosunku do umów zawartych przez Królestwo i które mają już zastosowanie wobec Antyli Holenderskich, w tym Aruby. Umowy te pozostaną w mocy w stosunku do Aruby w jej nowym charakterze jako kraju wchodzącego w skład Królestwa. Dlatego też w stosunku do Królestwa Holandii umowy te od dnia 1 stycznia 1986 r. będą miały zastosowanie do Antyli Holenderskich (bez Aruby) i do Aruby.

W rezultacie, odnośnie do Królestwa Holandii wymienione w załączniku umowy, których stroną jest Królestwo Holandii i które mają zastosowanie do Antyli Holenderskich, począwszy od dnia 1 stycznia 1986 r. będą miały zastosowanie do Antyli Holenderskich i Aruby.

Lista umów, których dotyczy oświadczenie

67. Porozumienie europejskie w sprawie osób uczestniczących w postępowaniu przed Europejską Komisją oraz Europejskim Trybunałem Praw Człowieka.

HISZPANIA

Oświadczenie z dnia 26 czerwca 1987 r., złożone przez Stałego Przedstawiciela Hiszpanii, zarejestrowane w Sekretariacie Generalnym dnia 30 czerwca 1987 r. i odnowione podczas składania dokumentu ratyfikacyjnego dnia 23 czerwca 1989 r. (tekst oryginalny w językach francuskim i hiszpańskim)

Królestwo Hiszpanii oświadcza, iż postanowienia artykułu 4 ustęp 2 nie mają zastosowania do jej obywateli.

SZWAJCARIA

Oświadczenie zawarte w dokumencie ratyfikacyjnym złożonym 28 listopada 1974 r. (tekst oryginalny w języku francuskim)

Szwajcarska Rada Federalna oświadcza, iż postanowienia artykułu 4 ustęp 2a porozumienia nie będą miały zastosowania do obywateli szwajcarskich oskarżonych lub skazanych w Szwajcarii za ciężkie przestępstwa przeciwko państwu, obronie narodowej lub potencjałowi obronnemu państwa.

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ

Oświadczenie z dnia 19 października 1971 r., złożone przez Stałego Przedstawiciela Zjednoczonego Królestwa, zarejestrowane w Sekretariacie Generalnym dnia 20 października 1971 r. (tekst oryginalny w języku angielskim)

Zgodnie z artykułem 9 ustęp 2 Porozumienia europejskiego w sprawie osób uczestniczących w postępowaniu przed Europejską Komisją oraz Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, mam zaszczyt oświadczyć w imieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, że na podstawie niniejszej notyfikacji postanowienia tego porozumienia będą miały zastosowanie do następujących terytoriów: Jersey, Guernsey i Wyspy Man.

REPUBLIKA CZESKA

Oświadczenie zawarte w dokumencie ratyfikacyjnym złożonym 27 marca 1996 r. (tekst oryginalny w języku angielskim)

Postanowienia artykułu 4 ustęp 2a nie mają zastosowania do obywateli Republiki Czeskiej.

3. Informacje o państwach, które w terminie późniejszym staną się stronami powyższego porozumienia, można uzyskać w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Minister Spraw Zagranicznych: D. Rosati

*⁾ Zastrzeżenia:

„1. Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż w jej interpretacji artykuł 4 ustęp 1a nie będzie miał zastosowania do osób zatrzymanych, tymczasowo aresztowanych, skazanych pozbawionych wolności oraz wobec których sąd orzekł umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym.

2. Postanowienia artykułu 4 ustęp 2a nie mają zastosowania do obywateli polskich.”,