Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 63 poz. 302

Na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143, z 1985 r. Nr 4, poz. 15, z 1986 r. Nr 42, poz. 202, z 1989 r. Nr 4, poz. 21 i Nr 35, poz. 192, z 1991 r. Nr 104, poz. 450, Nr 106, poz. 457 i Nr 110, poz. 474 oraz z 1995 r. Nr 16, poz. 77) zarządza się, co następuje:

1) lekarza lub lekarza dentystę:

a) zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej,

b) prywatnie praktykującego, z zastrzeżeniem § 2,

2) starszego felczera lub felczera zatrudnionego w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej.

1) odbyli przeszkolenia we właściwym terenowo ze względu na miejsce wykonywania prywatnej praktyki oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie przepisów dotyczących orzekania o czasowej niezdolności do pracy oraz zasad wypłat zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz

2) złożą oświadczenie w oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, o którym mowa w pkt 1, że zobowiązują się do przestrzegania przepisów rozporządzenia, w szczególności w zakresie prowadzenia wymaganej dokumentacji wydawanych orzeczeń i jej udostępniania lekarzom kontroli nad orzecznictwem lekarskim, o których mowa w § 17 ust. 1 pkt 2, oraz postępowania związanego z wyczerpaniem okresu zasiłkowego.

2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składane jest na formularzu według wzoru stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Przy wydawaniu orzeczenia lekarskiego należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności istotne dla oceny stanu zdrowia pracownika, ze szczególnym uwzględnieniem rodzaju i warunków pracy.

1) okres ustalony w odpowiednim orzeczeniu lekarskim wydanym pracownikowi,

2) udokumentowany okres pobytu pracownika w szpitalu.

2. Zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy jest poufne.

3. Publiczny zakład opieki zdrowotnej wyznaczony przez wojewodę udostępnia formularze zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy publicznym zakładom opieki zdrowotnej – nieodpłatnie, a odpłatnie – niepublicznym zakładom opieki zdrowotnej oraz prywatnie praktykującym lekarzom i lekarzom dentystom.

4. Karta statystyczna zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy powinna być przekazana do publicznego zakładu opieki zdrowotnej, wyznaczonego przez wojewodę w myśl ust. 3, w terminie do dnia 10 każdego miesiąca za miesiąc poprzedzający.

5. Kopia zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy powinna być przechowywana przez okres 3 lat.

2. W razie potrzeby przeprowadzenia badań diagnostycznych lub specjalistycznych, orzeczenie lekarskie wydaje się na okres odpowiadający terminom tych badań. Pracownika należy poinformować o niezbędności prowadzenia dalszych badań i w razie potrzeby wystawić mu odpowiednie skierowanie.

1) datę badania, jeżeli badanie jest przeprowadzone w warunkach ambulatoryjnych lub domowych,

2) wywiad chorobowy, dane o dotychczasowym leczeniu oraz o przerwach w pracy spowodowanych chorobą,

3) wyniki badania przedmiotowego oraz wyniki badań dodatkowych,

4) rozpoznanie choroby oraz jej numer statystyczny,

5) zastosowane leczenie,

6) okres niezdolności do pracy w razie jej stwierdzenia,

7) wskazania lekarskie, w tym o potrzebie rehabilitacji leczniczej,

8) podpis i pieczątkę osoby wydającej orzeczenie.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wpisów w dokumentacji medycznej, w razie odmowy wydania orzeczenia lekarskiego.

1) lekarz lub lekarz dentysta prowadzący leczenie – na okres, w którym pracownik ze względu na stan zdrowia powinien powstrzymać się od pracy, jednak nie dłuższy niż do dnia, w którym – według oceny lekarza prowadzącego leczenie – niezbędne jest ponowne badanie stanu zdrowia pracownika,

2) lekarz lub lekarz dentysta stacji pogotowia ratunkowego (działu pomocy doraźnej) i izby przyjęć – na okres do 3 dni, a w razie ogłoszenia na danym terenie epidemii lub klęski żywiołowej – do 6 dni,

3) ordynator właściwego oddziału i jego zastępca lub lekarz tego oddziału upoważniony przez ordynatora – na okres po wypisaniu pracownika ze szpitala, z zastrzeżeniem wymagań określonych w pkt 1,

4) starszy felczer lub felczer – jednorazowo na okres do 7 dni. z tym ze łącznie orzeczony okres niezdolności nie może być dłuższy niż 14 dni.

2. Orzeczeniem lekarskim może być objęty okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że pracownik w tym okresie niewątpliwie byt niezdolny do pracy, a orzeczenie lekarskie nie zostało wydane we właściwym czasie.

3. Orzeczenie lekarskie może być wydane ponadto na okres wcześniejszy niż określony w ust. 2 przez:

1) lekarza psychiatrę – w razie stwierdzenia lub podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność pracownika do oceny własnego postępowania,

2) prowadzącego leczenie w zakładzie opieki zdrowotnej lekarza, lekarza dentystę, starszego felczera i felczera, gdy stan zdrowia pracownika nie budził wątpliwości co do niezdolności do pracy, a orzeczenie lekarskie nie zostało wydane we właściwym czasie, z tym że okres, za który może być wydane to orzeczenie, nie może przekroczyć 10 dni.

4. Wydanie orzeczenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, może nastąpić wyłącznie po analizie ustalonych przyczyn niewydania orzeczenia we właściwym czasie, przeprowadzonej przez kierownika zakładu opieki zdrowotnej, i dokonaniu przez niego odpowiedniego wpisu do dokumentacji lekarskiej.

5. W przypadku gdy kierownik zakładu opieki zdrowotnej nie jest lekarzem, czynności określone w ust. 4 wykonywane są przez upoważnionego przez niego lekarza.

2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w razie potrzeby z udziałem odpowiednich specjalistów również wymienionych w § 19 ust. 3, w terminie do 3 dni od daty wniosku.

3. Kierownik zakładu opieki zdrowotnej stosownie do oceny stanu zdrowia pracownika, który wystąpił z wnioskiem określonym w ust. 1, wydaje orzeczenie lekarskie lub odmawia wydania takiego orzeczenia, dokonując odpowiedniego wpisu do dokumentacji medycznej i powiadamiając lekarza, lekarza dentystę, starszego felczera i felczera prowadzących leczenie.

4. Orzeczenie lekarskie wydane przez kierownika zakładu opieki zdrowotnej obejmuje okres od dnia odmowy wydania orzeczenia przez lekarza, lekarza dentystę, starszego felczera i felczera, prowadzących leczenie, do dnia, w którym przeprowadził badanie.

5. W przypadku gdy kierownik zakładu opieki zdrowotnej nie jest lekarzem, czynności określone w ust. 2-4 wykonywane są przez upoważnionego przez niego lekarza.

6. Przepisów ust. 1-5 nie stosuje się do orzeczeń lekarskich wydawanych przez prywatnie praktykujących lekarzy i lekarzy dentystów.

2. O przyjęciu pracownika szpital zawiadamia bezzwłocznie jego zakład pracy telefonicznie, pocztą lub w inny sposób, nie podając rozpoznania lekarskiego.

3. Zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy za okres pobytu pracownika w szpitalu, z zastrzeżeniem § 25, wystawia na formularzu określonym w § 5 ordynator, jego zastępca lub lekarz tego oddziału, upoważniony przez ordynatora. Zaświadczenie wystawia się w dniu wypisania pracownika ze szpitala. W razie pobytu pracownika w szpitalu, dłuższego niż 14 dni, zaświadczenie to należy wystawiać co 14 dni w celu umożliwienia wypłaty zasiłku chorobowego lub wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy.

4. W razie gdy zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy za okres pobytu pracownika w szpitalu nie zostało wydane do dnia wypisania pracownika ze szpitala, zaświadczenie to, w każdym czasie, na wniosek pracownika, powinno zostać wydane przez ordynatora lub jego zastępcę.

5. Przepisy ust. 1-4 stosuje się również do szpitali uzdrowiskowych.

1) lekarz lub lekarz dentysta prowadzący leczenie dziecka do lat 14 lub innego chorego członka rodziny,

2) starszy felczer lub felczer prowadzący leczenie chorego członka rodziny innego niż dziecko do lat 14; przepis § 8 pkt 4 stosuje się odpowiednio,

3) właściwy ordynator oddziału, jego zastępca lub lekarz tego oddziału, upoważniony przez ordynatora – w odniesieniu do:

a) członków rodziny pracownika wypisywanych ze szpitala,

b) matek przebywających w szpitalu wyłącznie z powodu karmienia dziecka piersią,

c) osoby uprawnionej do otrzymania zasiłku opiekuńczego na podstawie odrębnych przepisów – w razie konieczności pełnienia osobistej opieki nad chorym dzieckiem, ze względu na rodzaj leczonego schorzenia.

2. Orzeczeniami, o których mowa w ust. 1 pkt 1, może być objęty okres, nie dłuższy niż 3 dni, poprzedzający badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że stan zdrowia chorego dziecka do lat 14 lub innego chorego członka rodziny wymagał konieczności sprawowania nad nim opieki przez pracownika.

3. Orzeczeniami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, może być objęty okres, nie dłuższy niż 3 dni, poprzedzający badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że stan zdrowia chorego członka rodziny, z wyjątkiem dziecka do lat 14, wymagał konieczności sprawowania nad nim opieki przez pracownika.

4. Orzeczeniami, o których mowa w ust. 1, może być ponadto objęty okres do 10 dni poprzedzających badanie, w razie gdy stan zdrowia chorego członka rodziny nie budził wątpliwości co do konieczności sprawowania nad nim opieki przez pracownika, a orzeczenie lekarskie nie zostało wydane we właściwym czasie.

5. Do orzeczeń, o których mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio § 7 i § 9 ust. 4 oraz § 11 ust. 4, z zastrzeżeniem ust. 6.

6. Do zaświadczeń o konieczności osobistego sprawowania opieki przez pracownika nad zdrowym dzieckiem w wieku do lat 8, w razie choroby, porodu lub pobytu w szpitalu małżonka pracownika, stale opiekującego się tym dzieckiem, nie stosuje się przepisów § 5.

2. Datę odbytego porodu stwierdza pisemnie:

1) ordynator oddziału, jego zastępca lub lekarz tego oddziału, upoważniony przez ordynatora – w razie odbycia porodu w szpitalu, lub

2) lekarz albo położna zatrudniona w zakładzie opieki zdrowotnej – w pozostałych przypadkach.

3. W orzeczeniu stwierdzającym datę odbytego porodu podaje się ponadto liczbę dzieci urodzonych w czasie tego porodu.

2. Nie później niż na 60 dni przed zakończeniem okresu zasiłkowego lekarz prowadzący leczenie w warunkach ambulatoryjnych, domowych oraz w szpitalu przeprowadza badanie i ocenę, czy stan zdrowia pracownika:

1) rokuje odzyskanie zdolności do pracy przed zakończeniem okresu zasiłkowego,

2) uzasadnia wystąpienie z wnioskiem o przedłużenie wypłaty zasiłku chorobowego na okres nie dłuższy niż 3 miesiące,

3) uzasadnia złożenie wniosku o ustalenie prawa do renty inwalidzkiej.

3. Nie później niż na 60 dni przed zakończeniem przedłużonego okresu zasiłkowego lekarz, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza badanie i ocenia, czy stan zdrowia pracownika uzasadnia odpowiednie zastosowanie przepisu ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 albo uzasadnia złożenie wniosku o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

4. Lekarz prowadzący leczenie powinien poinformować pracownika o terminie badań określonych w ust. 2 i 3, w toku prowadzonego leczenia.

5. Badanie, o którym mowa w ust. 2 i 3, przeprowadza się w domu pracownika, jeśli jest obłożnie chory.

1) w razie zasadności wszczęcia postępowania o przedłużenie prawa do zasiłku chorobowego – informuje pracownika o celowości niezwłocznego wystąpienia przez niego z odpowiednim wnioskiem o to przedłużenie, a następnie w przedłożonym wniosku dokonuje odpowiedniego wpisu lub w razie zasadności wszczęcia postępowania o ustalenie prawa do renty inwalidzkiej – wystawia zaświadczenie o stanie zdrowia na potrzeby komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, informując pracownika o potrzebie niezwłocznego zgłoszenia wniosku o ustalenie prawa do renty,

2) w razie zasadności wszczęcia postępowania o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego – wystawia zaświadczenie o stanie zdrowia na potrzeby komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, informując pracownika o potrzebie niezwłocznego zgłoszenia wniosku o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

1) orzeczeń, o których mowa w § 1,

2) stosowania zasad określonych w § 6 ust. 1 i § 8,

3) prowadzenia dokumentacji medycznej,

4) wpisu numeru statystycznego choroby lub urazu na orzeczeniu o czasowej niezdolności do pracy.

1) kierownicy zakładów opieki zdrowotnej,

2) wojewódzcy lekarze kontroli nad orzecznictwem lekarskim oraz lekarze kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

2. Lekarze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, przeprowadzają kontrole wspólnie lub oddzielnie.

1) sprawowania kontroli nad orzecznictwem lekarskim lekarzy, lekarzy dentystów, starszych felczerów, felczerów, prowadzących leczenie w zakładach opieki zdrowotnej – w zakresie określonym w § 14-16 – z wykorzystaniem w razie potrzeby konsultacji specjalistycznych,

2) wyjaśniania spraw:

a) w których wydane orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy budzą wątpliwości zgłaszane przez kierowników zakładów pracy, oddziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i oddziały regionalne Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, z wykorzystaniem w razie potrzeby konsultacji specjalistycznych,

b) określonych w § 9 ust. 3 pkt 2 oraz w § 12 ust. 4.

2. W przypadku gdy kierownik zakładu opieki zdrowotnej nie jest lekarzem, czynności określone w ust. 1 wykonywane są przez upoważnionego przez niego lekarza.

3. W razie gdy orzeczenie lekarskie jest wydane przez lekarza będącego jednocześnie kierownikiem zakładu opieki zdrowotnej lub przez lekarza udzielającego świadczeń zdrowotnych w ramach umowy określonej w przepisach odrębnych, uprawnienia kierownika zakładu opieki zdrowotnej, o których mowa w § 9 ust. 4, § 10 i § 18 ust. 1, wykonują lekarze wyznaczeni przez wojewodę.

2. Lekarzy kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powołuje Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na wniosek dyrektorów oddziałów, po zasięgnięciu opinii okręgowej rady lekarskiej.

3. Lekarzy konsultantów dla lekarzy określonych w ust. 1 i ust. 2 powołują wojewodowie spośród ordynatorów publicznych szpitali wojewódzkich lub innych specjalistów z poszczególnych dziedzin medycyny, po zasięgnięciu opinii okręgowych rad lekarskich.

4. Lekarze określeni w ust. 1 i 3 otrzymują od wojewody imienne upoważnienie do przeprowadzania kontroli według wzoru stanowiącego załącznik nr 3 do rozporządzenia.

5. Lekarze określeni w ust. 2 otrzymują imienne upoważnienie do przeprowadzania kontroli według wzoru stanowiącego załącznik nr 4 do rozporządzenia.

6. Obsługę organizacyjną i finansową wojewódzkich lekarzy kontroli nad orzecznictwem lekarskim wykonuje publiczny zakład opieki zdrowotnej wyznaczony przez wojewodę.

1) przeprowadzania na terenie województwa kontroli nad orzecznictwem lekarskim lekarzy, lekarzy dentystów, starszych felczerów i felczerów, prowadzących leczenie w zakładach opieki zdrowotnej, oraz lekarzy, o których mowa w § 2 – w zakresie określonym w § 16, z wykorzystaniem w razie potrzeby konsultacji specjalistycznych,

2) sprawowania kontroli nad prawidłowością działania kierowników zakładów opieki zdrowotnej w zakresie określonym w § 10 i 18,

3) sporządzania sprawozdań lub protokołów kontroli wraz z wnioskami dla kierownika zakładu opieki zdrowotnej i dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w przypadku kontroli lekarzy i lekarzy dentystów, praktykujących prywatnie – dla okręgowej rady lekarskiej i dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,

4) przekazywania wojewodom, dyrektorom oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Ministerstwu Zdrowia i Opieki Społecznej, na ujednoliconych arkuszach, rocznych analiz i wniosków wynikających z kontroli nad orzecznictwem lekarskim, przeprowadzonych na terenie województwa.

1) przez lekarzy zakładów opieki zdrowotnej – lekarze kontroli określeni w § 19 występują z wnioskiem do kierownika zakładu opieki zdrowotnej o dodatkowe przeszkolenie lekarza,

2) przez lekarzy, o których mowa w § 2 – lekarze kontroli określeni w § 19 zobowiązują tych lekarzy do odbycia przeszkolenia.

2. W razie odmowy odbycia przeszkolenia:

1) przez lekarzy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, kierownik zakładu opieki zdrowotnej występuje do właściwej terytorialnie okręgowej rady lekarskiej z wnioskiem o wszczęcie odpowiedniego postępowania.

2) przez lekarzy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, lekarze kontroli, o których mowa w § 19, występują do właściwej terytorialnie okręgowej rady lekarskiej z wnioskiem o wszczęcie odpowiedniego postępowania.

3. Kierowników oddziałów szpitali (ordynatorów) zobowiązanych do przeprowadzenia szkoleń, o których mowa w ust. 1, wyznacza wojewoda po zasięgnięciu opinii właściwej terytorialnie okręgowej rady lekarskiej.

4. Kierowników szpitali klinicznych wyższych uczelni medycznych i medycznych jednostek badawczo-rozwojowych, zobowiązanych do przeprowadzenia szkoleń, o których mowa w ust. 1, wyznacza odpowiednio rektor lub dyrektor medycznej jednostki badawczo-rozwojowej.

2. Jeżeli okres leczenia w sanatorium uzdrowiskowym jest dłuższy od przysługującego pracownikowi urlopu, wojewódzka komisja lecznictwa uzdrowiskowego lub inny dysponent skierowań może w części uzupełniającej uznać takie leczenie za okres pobytu w szpitalu.

3. W przypadkach określonych w ust. 1 i 2 orzeczenie o czasowej niezdolności do pracy wystawia na formularzu określonym w § 5, po zakończeniu leczenia, kierownik sanatorium uzdrowiskowego, na podstawie odpowiedniego stwierdzenia dokonanego przez wojewódzką komisję lecznictwa uzdrowiskowego lub innego dysponenta skierowań.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej: R.J. Żochowski

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia
i Opieki Społecznej z dnia 17 maja 1996 r. (poz. 302)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4