Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 35 poz. 149

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 25 marca 1972 r. został sporządzony w Genewie Protokół zmieniający Jednolitą konwencję o środkach odurzających z 1961 r., w następującym brzmieniu:

PROTOKÓŁ

zmieniający Jednolitą konwencję o środkach odurzających z 1961 r.

PREAMBUŁA

Strony niniejszego protokołu,

mając na uwadze postanowienia zawarte w Jednolitej konwencji o środkach odurzających z 1961 r., sporządzonej w Nowym Jorku dnia 30 marca 1961 r. (zwanej dalej Jednolitą konwencją),

pragnąc poprawić Jednolitą konwencję,

uzgodniły, co następuje:

W artykule 2 ustępy 4, 6 i 7 Jednolitej konwencji otrzymują następujące brzmienie:

„4. Przetwory objęte wykazem III podlegają tym samym przepisom o kontroli, co przetwory zawierające środki odurzające objęte wykazem II, z tym wyjątkiem, że postanowienia litery (b) ustępu 1 i ustępów 3 do 15 artykułu 31 i ustępu (b) artykułu 34 w zakresie ich nabywania i sprzedaży detalicznej nie muszą być do nich stosowane i że przy podawaniu oszacowań (artykuł 19) i danych statystycznych (artykuł 20) wymagane informacje będą ograniczone do ilości środków odurzających zużytych przy wyrobie danych przetworów.”

„6. Poza przepisami o kontroli, stosowanymi do wszystkich środków odurzających objętych wykazem I, opium podlega ponadto postanowieniom ustępu 1 litera (f) artykułu 19 oraz artykułów 21 bis, 23 i 24, liście koka – postanowieniom artykułów 26 i 27, a konopie indyjskie – postanowieniom artykułu 28.

7. Mak lekarski, krzew koka, roślina konopi, słoma makowa oraz liście konopi podlegają przepisom o kontroli przewidzianym odpowiednio w ustępie 1 litera (e) artykułu 19, ustępie 1 litera (g) artykułu 20, w artykule 21 bis oraz w artykułach 22 do 24; 22, 26 i 27; 22 i 28; 25 i 28.”

Tytuł artykułu 9 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„Skład i zadania Organu”

Artykuł 9 ustęp 1 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„1. Organ składa się z trzynastu członków, których Rada wybiera, jak następuje:

(a) trzech członków mających doświadczenie lekarskie, farmakologiczne bądź farmaceutyczne z listy co najmniej pięciu osób mianowanych przez Światową Organizację Zdrowia; oraz

(b) dziesięciu członków z listy osób mianowanych przez członków Organizacji Narodów Zjednoczonych i przez Strony nie będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych.”

Po artykule 9 ustęp 3 Jednolitej konwencji dodaje się następujące ustępy:

„4. Organ we współpracy z Rządami i zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji będzie dążył do ograniczenia uprawy, zbioru, wyrobu i zużycia środków odurzających do rozmiarów niezbędnych na potrzeby lecznicze i naukowe, do zapewnienia w tym celu dostępności tych środków oraz do zapobiegania nielegalnym uprawom, zbiorowi, wyrobowi, obrotowi i używaniu środków odurzających.

5. Wszelkie kroki podejmowane przez Organ na mocy tej konwencji mają być jak najściślej zgodne z duchem pogłębiania współpracy Rządów z Organem i stworzenia mechanizmu stałego dialogu między Rządami a Organem, co zapewni pomoc i ułatwi skuteczne działanie na szczeblu krajowym, zmierzające do osiągnięcia celów niniejszej konwencji.”

W artykule 10 ustępy 1 i 4 Jednolitej konwencji otrzymują następujące brzmienie:

„1. Członkowie Organu sprawują mandaty przez okres pięciu lat i mogą być wybrani ponownie.”

„4. Rada na wniosek Organu może odwołać członka Organu, który przestał odpowiadać warunkom członkostwa, przewidzianym w ustępie 2 artykułu 9. Wniosek taki będzie powzięty, jeżeli padnie za nim dziewięć głosów członków Organu.”

Artykuł 11 ustęp 3 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„3. Kworum konieczne na posiedzeniach Organu wynosi ośmiu członków.”

Artykuł 12 ustęp 5 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„5. Organ, mając na uwadze ograniczenie zużycia środków odurzających i obrotu nimi do poziomu zapewniającego pokrycie niezbędnych potrzeb leczniczych i naukowych oraz dostępność tych środków dla tych celów, zatwierdzi w możliwie najkrótszym czasie oszacowania, w tym oszacowania uzupełniające, lub może je poprawić za zgodą zainteresowanego Rządu. W wypadku niezgodności między Rządem a Organem, ten ostatni będzie uprawniony do określenia, przekazania i ogłoszenia swych własnych oszacowań, w tym oszacowań uzupełniających.”

W artykule 14 ustępy 1 i 2 Jednolitej konwencji otrzymują następujące brzmienie:

„1. (a) Jeśli po zbadaniu danych dostarczonych Organowi przez Rządy w wykonaniu postanowień niniejszej konwencji lub informacji przekazanych przez organy Narodów Zjednoczonych albo przez wyspecjalizowane agencje bądź też zakładając, że są one zatwierdzone przez Komisję na podstawie zalecenia Organu, przez jakiekolwiek inne organizacje międzyrządowe lub międzynarodowe organizacje pozarządowe, w których bezpośredniej kompetencji znajduje się ta tematyka i które mają status konsultacyjny przy Radzie Ekonomiczno-Społecznej, zgodnie z artykułem 71 Karty Narodów Zjednoczonych, lub które mają podobny status w wyniku specjalnego porozumienia z Radą, Organ ma obiektywne powody do przypuszczenia, że cele niniejszej konwencji są poważnie zagrożone z powodu niewykonywania przez którąkolwiek Stronę, kraj lub terytorium postanowień niniejszej konwencji, ma on prawo do proponowania zainteresowanemu Rządowi rozpoczęcia konsultacji lub do proszenia o złożenie wyjaśnień. Jeżeli jakaś Strona, kraj lub terytorium, mimo braku zaniedbań w realizacji konwencji, stały się lub jeśli są dowody na to, że mogą się stać ważnymi ośrodkami nielegalnych upraw, zbioru lub wyrobu albo obrotu lub używania środków odurzających, Organ ma prawo do proponowania zainteresowanemu Rządowi rozpoczęcia konsultacji. Zachowując prawo do zwracania uwagi Stronom, Radzie i Komisji na zagadnienia omawiane poniżej w literze (d). Organ będzie traktował jako poufną prośbę do Rządów o podanie informacji i wyjaśnień lub propozycję konsultacji i same konsultacje prowadzone z danym Rządem w myśl niniejszego ustępu;

(b) Po podjęciu kroków zgodnie z literą (a) niniejszego ustępu Organ, jeśli uzna to za konieczne, może wezwać zainteresowany Rząd, aby zastosował takie środki zaradcze, jakie ze względu na okoliczności wydają się niezbędne do zapewnienia wykonania postanowień niniejszej konwencji;

(c) Organ może, jeśli jest przekonany, że takie działanie jest niezbędne do oceny sprawy, o której mowa w literze (a) niniejszego ustępu, zaproponować zainteresowanemu Rządowi przeprowadzenie na jego terytorium badań w tej sprawie takimi środkami, jakie ten Rząd uzna za właściwe. Jeżeli zainteresowany Rząd zdecyduje się na podjęcie badań, może on zwrócić się do Organu o dostarczenie ekspertyzy i o doradztwo jednej lub więcej osób posiadających wymagane kompetencje, aby pomóc funkcjonariuszom Rządu w zaproponowanych badaniach. Osoba lub osoby, które Organ zamierza w tym celu zatrudnić, powinny uzyskać aprobatę właściwego Rządu. Szczegóły przeprowadzenia badań i okres, w jakim badania powinny być zakończone, będą uzgadniane w drodze konsultacji między Rządem a Organem. Rząd przekaże Organowi wyniki badań i wskaże, podjęcie jakich środków zaradczych uważa za konieczne;

(d) Jeżeli Organ stwierdzi, że zainteresowany Rząd nie udzielił zadowalających wyjaśnień, mimo że został do tego wezwany zgodnie z literą (a) niniejszego ustępu, lub nie podjął żadnych środków zaradczych, do których zastosowania został wezwany zgodnie z literą (b) powyżej, bądź też gdy powstała poważna sytuacja wymagająca współdziałania w skali międzynarodowej w celu jej poprawienia. Organ może zwrócić uwagę na powyższe Stronom, Radzie i Komisji. Organ postąpi tak wówczas, gdy cele konwencji zostały poważnie zagrożone, a nie było możliwości pomyślnego rozwiązania sprawy w żaden inny sposób. Organ postąpi tak również wówczas, gdy stwierdzi, że sytuacja jest na tyle poważna, iż wymaga współdziałania w skali międzynarodowej w celu jej poprawienia oraz iż zawiadomienie o tej sprawie Stron, Rady i Komisji jest najwłaściwszym sposobem dla ułatwienia takiego współdziałania; po rozważeniu sprawozdań Organu oraz Komisji, jeśli są dostępne w tej sprawie, Rada może zwrócić uwagę Zgromadzeniu Ogólnemu na tę sprawę.

2. Organ, zwracając uwagę Stronom, Radzie i Komisji na jakąś sprawę, zgodnie z ustępem 1 (d) powyżej, może, jeśli uzna to za konieczne, zalecić Stronom, aby wstrzymały przywóz środków odurzających z tego kraju lub terytorium bądź wywóz środków odurzających do tego kraju lub terytorium, bądź zarówno przywóz, jak i wywóz tych środków na okres ustalony lub do czasu, gdy sytuacja w tym kraju lub na tym terytorium będzie uznana przez Organ za zadowalającą. Zainteresowane Państwo może przedłożyć tę sprawę Radzie.”

Poniższy artykuł dodaje się po artykule 14 Jednolitej konwencji:

„Artykuł 14 bis

Pomoc techniczna i finansowa

W przypadkach, w których Organ uzna to za właściwe lub jako uzupełnienie bądź alternatywę do działań wymienionych w artykule 14 ustępy 1 i 2, Organ może, za zgodą zainteresowanego Rządu, zwrócić się do właściwych organów Narodów Zjednoczonych i agencji wyspecjalizowanych o pomoc techniczną lub finansową albo o oba rodzaje pomocy dla danego Rządu w celu wsparcia jego wysiłków na rzecz wypełnienia zobowiązań wynikających z konwencji, włączając w to zobowiązania wyliczone lub wspomniane w artykułach 2, 35, 38 i 38 bis.”

Artykuł 16 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„Sekretarz Generalny zapewni obsługę biurową Komisji i Organu. W szczególności Sekretarz Organu będzie wyznaczony przez Sekretarza Generalnego w porozumieniu z Organem.”

W artykule 19 ustępy 1, 2 i 5 Jednolitej konwencji otrzymują następujące brzmienie:

„1. Strony przekażą Organowi corocznie w odniesieniu do każdego ze swych terytoriów, w sposób i w formie przepisanej przez Organ i na formularzach dostarczonych przez Organ, oszacowania dotyczące następujących spraw:

(a) ilości środków odurzających, które mają być zużyte do celów leczniczych i naukowych;

(b) ilości środków odurzających, które mają być zużyte do wyrobu innych środków odurzających, przetworów wymienionych w wykazie III i substancji nie objętych niniejszą konwencją;

(c) ilości środków odurzających, które mają znajdować się w zapasach na dzień 31 grudnia tego roku, do którego odnosi się oszacowanie;

(d) ilości środków odurzających koniecznych do zwiększenia zapasów specjalnych;

(e) obszaru (w hektarach) i położenia geograficznego terenu przewidzianego pod uprawę maku lekarskiego;

(f) przybliżonej wielkości zbioru opium;

(g) liczby zakładów przemysłowych wytwarzających syntetyczne środki odurzające;

(h) ilości syntetycznych środków odurzających, które mają być wytworzone przez każdy z zakładów przemysłowych, o których mowa w poprzedniej literze.

2. (a) Z wyjątkiem potrąceń przewidzianych w artykule 21 ustęp 3 oszacowanie całkowite dla każdego terytorium i dla każdego środka odurzającego, z wyjątkiem opium i syntetycznych środków odurzających, będzie sumą ilości podanych w literach (a), (b) i (d) ustępu 1 niniejszego artykułu, powiększoną o ilość niezbędną do doprowadzenia zapasów faktycznych w dniu 31 grudnia poprzedniego roku do poziomu oszacowanego zgodnie z literą (c) ustępu 1 powyżej;

(b) Z wyjątkiem potrąceń przewidzianych w artykule 21 ustęp 3 odnoszących się do przywozu i w ustępie 2 artykułu 21 bis, oszacowanie całkowite opium dla każdego terytorium będzie albo sumą ilości podanych w ustępie 1 litery (a), (b) i (d) niniejszego artykułu, powiększoną o ilości niezbędne do doprowadzenia zapasów faktycznych w dniu 31 grudnia poprzedniego roku do poziomu oszacowanego zgodnie z literą (c) ustępu 1, bądź też ilością określoną w ustępie 1 litera (f) niniejszego artykułu, w zależności od tego, która z nich jest większa;

(c) Z wyjątkiem potrąceń przewidzianych w ustępie 3 artykułu 21, oszacowanie całkowite dla każdego terytorium i dla każdego syntetycznego środka odurzającego będzie albo sumą ilości podanych w ustępie 1 litery (a), (b) i (d) niniejszego artykułu, powiększoną o ilości niezbędne do doprowadzenia zapasów faktycznych w dniu 31 grudnia poprzedniego roku do poziomu oszacowanego zgodnie z ustępem 1 litera (c), bądź też sumą ilości podanych w ustępie 1 litera (h) niniejszego artykułu, w zależności od tego, która z nich jest większa;

(d) Oszacowania sporządzone zgodnie z poprzednimi literami niniejszego ustępu będą odpowiednio zmodyfikowane, w celu uwzględnienia wszelkich ilości skonfiskowanych i następnie dopuszczonych do legalnego użytku, jak również wszelkich ilości pobranych z zapasów specjalnych na potrzeby ludności cywilnej.”

„5. Z wyjątkiem potrąceń przewidzianych w ustępie 3 artykułu 21 i uwzględniając postanowienia zawarte w artykule 21 bis, tam, gdzie mają one zastosowanie, oszacowania nie mogą być przekroczone.”

Artykuł 20 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„1. Strony dostarczą Organowi w odniesieniu do każdego ze swych terytoriów w sposób i w formie przepisanej przez Organ i na formularzach dostarczonych przez Organ dane statystyczne dotyczące następujących spraw:

(a) zbioru lub wyrobu środków odurzających;

(b) zużycia środków odurzających do wyrobu innych środków odurzających, przetworów zawartych w wykazie III i substancji nie objętych niniejszą konwencją oraz zużycia słomy makowej do wyrobu środków odurzających;

(c) spożycia środków odurzających;

(d) przywozu i wywozu środków odurzających i słomy makowej;

(e) konfiskat środków odurzających oraz przeznaczenia środków skonfiskowanych;

(f) zapasów środków odurzających na dzień 31 grudnia tego roku, do którego odnoszą się dane statystyczne; oraz

(g) dającej się stwierdzić wielkości obszaru upraw maku lekarskiego.

2. (a) Dane statystyczne odnoszące się do spraw wymienionych w ustępie 1, z wyjątkiem litery (d), będą sporządzane corocznie i dostarczane Organowi nie później niż 30 czerwca roku następnego po roku, którego dotyczą.

(b) Dane statystyczne odnoszące się do spraw wymienionych w literze (d) ustępu 1 będą sporządzane kwartalnie i dostarczane Organowi w ciągu jednego miesiąca po zakończeniu kwartału, do którego się odnoszą.

3. Strony nie mają obowiązku dostarczania danych statystycznych odnoszących się do zapasów specjalnych, jednak dostarczą oddzielnie dane statystyczne dotyczące środków odurzających przywiezionych z zagranicy lub nabytych w kraju lub na terytorium na potrzeby specjalne, jak również ilości środków odurzających pobranych z zapasów specjalnych na pokrycie potrzeb ludności cywilnej.”

Poniższy nowy artykuł dodaje się po artykule 21 Jednolitej konwencji:

„Artykuł 21 bis

Ograniczenie produkcji

1. Produkcja opium przez jakiekolwiek państwo lub terytorium będzie zorganizowana i kontrolowana w taki sposób, aby zapewnić, tak dalece, jak to jest możliwe, żeby ilość zebrana w jednym roku nie przekraczała oszacowań dla produkcji opium, ustalonych zgodnie z ustępem 1 (f) artykułu 19.

2. Jeżeli Organ stwierdzi na podstawie posiadanych informacji i zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, że Strona, która przekazała oszacowania w myśl ustępu 1 (f) artykułu 19, nie ograniczyła zbioru opium wewnątrz jej granic do celów legalnych do ilości przewidzianej zgodnie z odpowiednimi oszacowaniami i że znacząca ilość opium zebranego legalnie bądź nielegalnie wewnątrz granic takiej Strony została wprowadzona do nielegalnego obrotu, może on po zbadaniu wyjaśnień danej Strony, które powinny być przedłożone mu w ciągu jednego miesiąca po zawiadomieniu o zaistniałych faktach, powziąć decyzję o potrąceniu całej ilości lub jej części z przewidywanej wielkości zbioru i z całości oszacowań zdefiniowanych w ustępie 2 (b) artykułu 19 na najbliższy rok, w którym potrącenie będzie technicznie wykonalne, biorąc pod uwagę porę roku i kontraktowe zobowiązania dotyczące wywozu opium. Taka decyzja nabiera mocy w dziewięćdziesiąt dni po zawiadomieniu o niej zainteresowanej Strony.

3. Po zawiadomieniu zainteresowanej Strony o decyzji podjętej zgodnie z ustępem 2 powyżej, dotyczącej zmniejszenia limitu, Organ podejmuje z tą Stroną konsultacje w celu zadowalającego rozwiązania problemu.

4. W razie nieosiągnięcia zadowalającego rozwiązania, Organ może zastosować postanowienia artykułu 14, jeśli to jest właściwe.

5. Podejmując swoją decyzję dotyczącą zmniejszenia limitu zgodnie z ustępem 2 powyżej, Organ weźmie pod uwagę nie tylko wszystkie istotne okoliczności, łącznie z tymi, które spowodowały problem nielegalnego obrotu, o którym mowa w ustępie 2 powyżej, lecz również jakiekolwiek odpowiednie nowe środki kontroli, które mogłyby być podjęte przez Stronę.”

Artykuł 22 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„1. W przypadku gdy panujące warunki w kraju lub na terytorium jakiejkolwiek Strony wymagają, według jej zdania, zakazu uprawy maku lekarskiego, krzewu koka lub rośliny konopi jako najodpowiedniejszego sposobu dla ochrony zdrowia i dobrobytu społecznego oraz dla zapobieżenia przenikaniu środków odurzających do nielegalnego obrotu, zainteresowana Strona wprowadzi zakaz uprawy.

2. Strona, która wprowadzi zakaz uprawy maku lekarskiego lub rośliny konopi, podejmie odpowiednie środki, aby skonfiskować jakiekolwiek rośliny uprawiane nielegalnie i zniszczyć je, z wyjątkiem niewielkich ilości potrzebnych Stronie do celów naukowych i badawczych.”

Artykuł 35 Jednolitej konwencji otrzymuje następujące brzmienie:

„Biorąc pod uwagę własne systemy konstytucyjne, prawne i administracyjne, Strony:

(a) podejmą kroki na szczeblu krajowym w celu uzgodnienia akcji zapobiegawczej i represyjnej skierowanej przeciwko nielegalnemu obrotowi; w tym celu mogą one wyznaczyć odpowiedni urząd, odpowiedzialny za takie współdziałanie;

(b) będą sobie wzajemnie pomagały w walce z nielegalnym obrotem środkami odurzającymi;

(c) będą ściśle współdziałały ze sobą i z właściwymi międzynarodowymi organizacjami, których są członkami, w celu prowadzenia w sposób uzgodniony walki przeciwko nielegalnemu obrotowi;

(d) zapewnią, aby międzynarodowe współdziałanie właściwych urzędów przebiegało bez zahamowań;

(e) zapewnią, aby w przypadku przekazywania między krajami dokumentów prawnych w celu prowadzenia akcji sądowej, przekazanie następowało bez zahamowań organom wyznaczonym przez Strony; wymóg ten nie narusza prawa Strony do żądania, aby dokumenty prawne były jej przesłane na drodze dyplomatycznej;

(f) dostarczą, jeżeli uznają to za właściwe, Organowi i Komisji za pośrednictwem Sekretarza Generalnego, w uzupełnieniu informacji wymaganej zgodnie z artykułem 18, informacji na temat nielegalnej działalności związanej ze środkami odurzającymi wewnątrz swych granic, włączając w to informację o nielegalnych uprawach, zbiorach, wyrobie, użyciu i obrocie środkami odurzającymi; oraz

(g) dostarczą informacji, o których mowa w poprzednim ustępie, jeśli to jest możliwe, w taki sposób i w tych terminach, jakie Organ zażąda; na prośbę Strony Organ może zaproponować swoją pomoc w dostarczeniu informacji i w działaniach zmierzających do ograniczenia nielegalnej działalności, związanej ze środkami odurzającymi wewnątrz granic tej Strony.”

W artykule 36 ustępy 1 i 2 Jednolitej konwencji otrzymują następujące brzmienie:

„1. (a) Z zastrzeżeniem swych ograniczeń konstytucyjnych, każda Strona podejmie takie kroki, które zapewnią, aby uprawa, zbiór, wyrób, sporządzanie wyciągów, przetwarzanie, posiadanie, oferowanie, oferowanie do sprzedaży, rozpowszechnianie, kupno, sprzedaż, dostarczanie na jakichkolwiek warunkach, pośredniczenie, wysyłanie, przesyłanie w tranzycie, przewóz, przywóz i wywóz środków odurzających, sprzeczne z postanowieniami niniejszej konwencji, i wszelkie inne czynności, które w przekonaniu danej Strony mogą być w sprzeczności z postanowieniami niniejszej konwencji, były uznane za przestępstwa karalne, gdy popełniane są umyślnie, i aby poważne przestępstwa podlegały odpowiedniej karze, a w szczególności karze więzienia lub innej karze pozbawienia wolności;

(b) Niezależnie od postanowień zawartych w poprzedniej literze, gdy przestępstwa te popełnią osoby nadużywające środków odurzających, Strony mogą postanowić – albo jako alternatywę do skazania lub orzeczenia kary, albo w uzupełnieniu do skazania lub orzeczenia kary – aby zastosowano wobec tych osób środki lecznicze, kształcenie, opiekę po leczeniu, rehabilitację i resocjalizację, zgodnie z ustępem 1 artykułu 38.

2. Z zastrzeżeniem ograniczeń konstytucyjnych Strony, jej systemu prawnego i prawa wewnętrznego:

(a) (i) każde z przestępstw wyszczególnionych w ustępie 1 będzie uważane za przestępstwo odrębne, jeśli zostało popełnione w różnych krajach;

(ii) umyślny udział w którymkolwiek z wymienionych przestępstw, zmowa w celu ich popełnienia i usiłowanie ich popełnienia oraz czynności przygotowawcze i operacje finansowe związane z przestępstwami wymienionymi w niniejszym artykule będą stanowiły przestępstwa karalne, przewidziane w ustępie 1;

(iii) wyroki skazujące, wydane za granicą za popełnienie takich przestępstw, będą brane pod uwagę dla ustalenia przypadków recydywy; oraz

(iv) wyżej wymienione poważne przestępstwa, niezależnie od tego, czy zostały popełnione przez obywateli własnego kraju czy przez cudzoziemców, będą ścigane przez Stronę, na której terytorium przestępstwo zostało dokonane, lub przez Stronę, na której terytorium przestępca zostanie zatrzymany, jeżeli wydanie nie może być dokonane ze względu na ustawodawstwo Strony, do której wniosek o wydanie został skierowany, i jeśli taki przestępca nie był już uprzednio sądzony i wyrok nie został wydany;

(b) (i) każde z przestępstw wymienionych w ustępach 1 i 2 (a) (ii) tego artykułu będzie uważane za przestępstwo powodujące wydanie w każdej umowie o ekstradycji obowiązującej między Stronami. Strony postarają się włączyć te przestępstwa, jako przestępstwa powodujące wydanie, do każdej umowy o ekstradycji, która ma być między nimi zawarta.

(ii) jeżeli Strona, która uzależnia wydanie od istnienia odpowiedniej umowy o ekstradycji, otrzymała wniosek o wydanie od innej Strony, z którą nie ma umowy o ekstradycji, może według własnego uznania uznać niniejszą konwencję za prawną podstawę do dokonania wydania w odniesieniu do przestępstw wymienionych w ustępach 1 i 2 (a) (ii) niniejszego artykułu. Do wydania stosuje się pozostałe warunki przewidziane przez ustawodawstwo Strony, do której wpłynął wniosek;

(iii) Strony, które nie uzależniają wydania od istnienia odpowiedniej umowy, uzgodnią między sobą traktowanie przestępstw wymienionych w ustępach 1 i 2(a) (ii) niniejszego artykułu jako powodujących wydanie, z uwzględnieniem warunków przewidzianych przez ustawodawstwo Strony, do której wpłynął wniosek;

(iv) wydanie będzie przyznane zgodnie z ustawodawstwem Strony, do której skierowany został wniosek o wydanie i, niezależnie od punktów (b) (i), (ii) i (iii) niniejszego ustępu, Strona będzie miała prawo odmówić zgody na wydanie, jeżeli właściwe władze uznają, że przestępstwo nie jest dostatecznie poważne.”

Artykuł 38 Jednolitej konwencji i jego tytuł otrzymują następujące brzmienie:

„Środki przeciwko narkomanii

1. Strony zwrócą szczególną uwagę i zastosują wszelkie praktycznie możliwe kroki w celu zapobieżenia nadużywaniu środków odurzających oraz dla wczesnego wykrywania, leczenia, kształcenia, opieki po leczeniu, rehabilitacji i resocjalizacji zagrożonych osób i będą koordynować swoje wysiłki podejmowane w tych celach.

2. Strony będą popierać, w miarę możliwości, kształcenie personelu w zakresie leczenia, opieki po leczeniu, rehabilitacji i resocjalizacji osób nadużywających środków odurzających.

3. Strony podejmą wszelkie praktycznie możliwe kroki w celu udzielenia pomocy osobom, których praca wymaga zdobycia zrozumienia dla problemów nadużywania środków odurzających i zapobiegania ich nadużywaniu, i będą takie zrozumienie rozpowszechniać wśród szerokich kręgów społeczeństwa, jeżeli istnieje obawa, że nadużywanie tych środków może przybrać wielkie rozmiary.”

Poniższy nowy artykuł dodaje się po artykule 38 Jednolitej konwencji:

„Artykuł 38 bis

Porozumienia w sprawie ośrodków regionalnych

Jeżeli Strona uzna to za pożądane w ramach swoich działań przeciwko nielegalnemu obrotowi środkami odurzającymi, biorąc należycie pod uwagę własny system konstytucyjny, prawny i administracyjny, na jej życzenie, z pomocą techniczną Organu lub agencji wyspecjalizowanych, będzie popierać, w konsultacji z innymi zainteresowanymi Stronami regionu, ustanowienie porozumień mających na celu rozwój regionalnych ośrodków badawczych i szkoleniowych dla zwalczania problemów wynikających z nielegalnego używania środków odurzających i ich obrotu.”

1. Niniejszy protokół, którego teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, będzie otwarty do podpisania do dnia 31 grudnia 1972 r. w imieniu którejkolwiek Strony lub sygnatariusza Jednolitej konwencji.

2. Niniejszy protokół podlega ratyfikacji przez Państwa, które go podpisały i które ratyfikowały Jednolitą konwencję lub do niej przystąpiły. Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu.

3. Niniejszy protokół będzie po dniu 31 grudnia 1972 r. otwarty do przystąpienia dla jakiejkolwiek Strony Jednolitej konwencji, która nie podpisała niniejszego protokołu. Dokumenty przystąpienia będą złożone Sekretarzowi Generalnemu.

1. Niniejszy protokół, łącznie z zawartymi w nim poprawkami, wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu czterdziestego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, zgodnie z artykułem 17.

2. W odniesieniu do każdego innego państwa, które złoży dokument ratyfikacyjny lub dokument przystąpienia po dacie złożenia wspomnianego czterdziestego dokumentu, niniejszy protokół wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Każcie państwo, które stało się Stroną Jednolitej konwencji po wejściu w życie niniejszego protokołu, zgodnie z ustępem 1 artykułu 18 powyżej, jeżeli nie wyrazi innego zamiaru:

(a) będzie uważane za Stronę poprawionej Jednolitej konwencji; oraz

(b) będzie uważane za Stronę nie poprawionej Jednolitej konwencji w stosunku do którejkolwiek Strony tej konwencji, nie związanej niniejszym protokołem.

1. Czynności Międzynarodowego Organu Kontroli Środków Odurzających, przewidziane w poprawkach zawartych w niniejszym protokole, będą wykonywane przez Organ, jak postanowiono w nie poprawionej Jednolitej konwencji, od dnia wejścia w życie niniejszego protokołu, zgodnie z ustępem 1 artykułu 18 powyżej.

2. Rada Ekonomiczno-Społeczna ustali datę, od której Organ utworzony zgodnie z poprawkami zawartymi w niniejszym protokole podejmie swoje obowiązki. Począwszy od tej daty tak utworzony Organ podejmie funkcje Organu ustanowionego w nie poprawionej Jednolitej konwencji w stosunku do Stron nie poprawionej Jednolitej konwencji i w stosunku do tych Stron umów wyliczonych w artykule 44 tamże, które nie są Stronami niniejszego protokołu.

3. Spośród członków wybranych w pierwszych wyborach po zwiększeniu liczby członków Organu z jedenastu do trzynastu kadencja sześciu członków wygasa po upływie trzech lat, a kadencja pozostałych siedmiu członków po upływie pięciu lat.

4. Członkowie Organu, których kadencja nie wygaśnie po upływie wspomnianego wyżej początkowego okresu trzech lat, zostaną wybrani przez losowanie przeprowadzone przez Sekretarza Generalnego bezpośrednio po zakończeniu pierwszych wyborów.

1. Każde państwo może, w chwili podpisania lub ratyfikacji niniejszego protokołu lub przystąpienia do niego, złożyć zastrzeżenie do jakiejkolwiek zawartej w nim poprawki, z wyjątkiem poprawek do artykułu 2 ustępy 6 i 7 (artykuł 1 niniejszego protokołu), artykułu 9 ustępy 1, 4 i 5 (artykuł 2 niniejszego protokołu), artykułu 10 ustępy 1 i 4 (artykuł 3 niniejszego protokołu), artykułu 11 (artykuł 4 niniejszego protokołu), artykułu 14 bis (artykuł 7 niniejszego protokołu), artykułu 16 (artykuł 8 niniejszego protokołu), artykułu 22 (artykuł 12 niniejszego protokołu), artykułu 35 (artykuł 13 niniejszego protokołu), artykułu 36 ustęp 1 (b) (artykuł 14 niniejszego protokołu), artykułu 38 (artykuł 15 niniejszego protokołu) i artykułu 38 bis (artykuł 16 niniejszego protokołu).

2. Państwo, które złożyło zastrzeżenia, może je w dowolnym czasie wycofać w całości lub w części na podstawie zawiadomienia na piśmie.

Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelnione kopie niniejszego protokołu wszystkim Stronom i sygnatariuszom Jednolitej konwencji. Po wejściu w życie niniejszego protokołu, zgodnie z ustępem 1 artykułu 18 powyżej, Sekretarz Generalny sporządzi tekst Jednolitej konwencji poprawionej zgodnie z niniejszym protokołem i przekaże jej wierne, uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom-Stronom lub uprawnionym do stania się Stronami poprawionej konwencji.

Sporządzono w Genewie dnia dwudziestego piątego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego drugiego roku, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy protokół w imieniu swych odnośnych Rządów.

Wersja angielska

Po zaznajomieniu się z powyższym protokołem, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– został on uznany za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych;

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do powyższego protokołu;

– przyrzeka, że będzie on niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 15 kwietnia 1993 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: K. Skubiszewski