Dziennik Ustaw - rok 1995 nr 79 poz. 399

Na podstawie art. 110 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz. U. z 1994 r. Nr 49, poz. 196) zarządza się, co następuje:

2. W przypadku gdy jednostka organizacyjna przekracza równocześnie warunki określone decyzją wojewody dotyczące rodzaju lub ilości substancji dopuszczalnych do wprowadzenia do powietrza ze źródła emisji i związanego z nim emitora, wymierza się karę pieniężną za przekroczenie, które powoduje wyższy wymiar kary.

2. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska ustala się na podstawie pomiaru równoważnego poziomu dźwięku w punkcie pomiarowym, w którym osiąga on wartość najwyższą w dzień (od godz. 6.00 do godz. 22.00) lub w nocy (od godz. 22.00 do godz. 6.00).

3. Dobowa stawka kary pieniężnej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska za każdy decybel (dB) przekroczenia wynosi:

1) godzinowy – za przekroczenie co do rodzaju lub ilości substancji dopuszczalnych do wprowadzenia do powietrza – obliczony jako suma kar za każdy rodzaj emitowanej substancji, począwszy od pełnej godziny po zakończeniu pomiarów,

2) dobowy – za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska – obliczony jako suma kar za przekroczenie poziomu hałasu w dzień i w nocy, począwszy od doby, w której wykonano pomiar.

2. Naruszenie wymagań ochrony środowiska, określone w § 1 i 2, stwierdza się na podstawie pomiarów rodzaju i ilości substancji zanieczyszczających wprowadzanych do powietrza lub poziomu hałasu przenikającego do środowiska, wykonanych przez organ oraz jednostki organizacyjne zobowiązane do prowadzenia takich pomiarów.

3. W przypadku stwierdzenia przekroczenia, organ przekazuje wyniki pomiarów jednostce organizacyjnej w terminie 21 dni od dnia ich wykonania.

4. Jeżeli pomiary kontrolne wykonane przez organ lub jednostki organizacyjne zobowiązane do prowadzenia takich pomiarów wykazują, nieprzerwanie przez trzy kolejne lata, naruszenia wymagań ochrony środowiska, o których mowa w § 1 i 2, wymiar kary pieniężnej po tym okresie ustala się stosując stawki przewidziane w § 1 lub 2, pomnożone przez współczynnik 2.

2. Za jedną tonę odpadów zgromadzonych lub wylanych w miejscu lub w sposób określony w ust. 1 wymierza się karę pieniężną w wysokości 0,05 stawki jednostkowej opłaty rocznej, określonej w przepisach o opłatach za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian, za każdą dobę składowania, a za rodzaje odpadów nie wymienione w tych przepisach – w wysokości 0,05 stawki opłaty przewidzianej dla rodzajów odpadów zaliczonych do IV grupy.

3. W przypadku gdy odpady uległy zmieszaniu lub gdy określony rodzaj odpadów zaliczyć można do kilku grup uciążliwości, stawki kary ustala się zaliczając całość odpadów do tej grupy, dla której przewidziane są najwyższe stawki opłat.

4. Wysokość kary pieniężnej określonej w ust. 2 i 3 mnoży się przez współczynnik 2 w przypadku:

1) wyrzucania odpadów do śródlądowych wód powierzchniowych, morskich wód wewnętrznych lub wód morza terytorialnego,

2) gromadzenia lub wylewania odpadów na gruntach przybrzeżnych, w strefach ochronnych ujęć i źródeł wód, na terenach wypływu wód z warstw wodonośnych oraz na obszarach narażonych na niebezpieczeństwo powodzi,

3) zakopania odpadów w ziemi lub zmieszania ich z ziemią,

4) gromadzenia lub wylewania odpadów na obszarach, które podlegają szczególnej ochronie, jak: parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, na terenach leśnych albo uzdrowiskowych lub na terenach przeznaczonych na cele turystyczno-wypoczynkowe.

5. W przypadku kolejnego gromadzenia lub wylewania odpadów przez tę samą jednostkę organizacyjną w miejscu lub w sposób określony w ust. 1 wysokość kary pieniężnej, w odniesieniu do dodatkowo zgromadzonych lub wylanych odpadów, ustala się według stawek określonych w ust. 2– 4, pomnożonych przez współczynnik 2.

6. Karę pieniężną określoną w ust. 2–5 wymierza się od dnia stwierdzenia gromadzenia lub wylewania odpadów w miejscach nie przeznaczonych na ten cel albo niezgodnie z warunkami określonymi decyzjami właściwych organów.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawierający:

1) wyniki pomiarów dokonanych w miejscach i przy zachowaniu warunków pomiarów zastosowanych przez organ do stwierdzenia danego przekroczenia lub wyniki pomiarów zgodnych z warunkami prowadzenia pomiarów określonymi decyzją wojewody,

2) dane o sposobie osiągnięcia przez jednostkę organizacyjną ograniczenia przekroczenia

– jednostka organizacyjna składa organowi w terminie 30 dni od dokonania własnych pomiarów.

3. W przypadku gdy organ nie zakwestionuje w ciągu 30 dni zasadności złożonego wniosku, nowy godzinowy albo dobowy wymiar kary pieniężnej ustala organ, w drodze decyzji, począwszy od dnia wykonania pomiarów, o których mowa w ust. 2 pkt 1.

4. Ust. 2 i 3 stosuje się także do jednostek organizacyjnych zobowiązanych do dokonywania pomiarów, z wyłączeniem pomiarów, o których mowa w § 7, w przypadku gdy na podstawie przedstawionych pomiarów godzinowy wymiar kary pieniężnej ma ulec zmniejszeniu. Jednostek tych nie obowiązuje określony w ust. 2 pkt 1 wymóg zachowania warunków pomiarów dokonanych przez organ, jeżeli podstawą wymierzenia godzinowej albo dobowej kary pieniężnej były ich własne pomiary.

2. Wniosek jednostki organizacyjnej, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać dane określone w § 5 ust. 2. W przypadku gdy organ nie zakwestionuje w ciągu 30 dni zasadności złożonego wniosku, łączną karę pieniężną ustala się za okres trwania przekroczenia.

3. Łączną karę pieniężną ustala się, gdy decyzja określająca godzinowy albo dobowy wymiar kary pieniężnej stanie się ostateczna, z zastrzeżeniem § 7.

2. W przypadku gdy wyniki pomiarów nasuwają zastrzeżenia, jednostkom organizacyjnym, o których mowa w ust. 1, wymierza się godzinowe albo dobowe kary pieniężne na podstawie § 1–3 i § 6.

1) usunięcie drzewa lub krzewu bez wymaganego zezwolenia,

2) zniszczenie terenu zieleni, drzewa lub krzewu – w zależności od rodzaju i powierzchni zieleni, a w odniesieniu do drzew – od ich rodzaju, gatunku, odmiany i obwodu pnia.

2. Stawki kar pieniężnych za zniszczenie lub usunięcie drzewa lub krzewu oraz za zniszczenie terenu zieleni określa załącznik do rozporządzenia.

3. Wysokość kary pieniężnej za usunięcie lub zniszczenie drzewa nie wymienionego w załączniku ustala się jak za usunięcie lub zniszczenie drzewa o podobnej wartości przyrodniczej wymienionego w tym załączniku.

4. Karę pieniężną za usunięcie lub zniszczenie drzewa lub krzewu na obszarze ochrony uzdrowiskowej albo na terenie zieleni miejskiej, a także na nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków, wymierza się stosując stawki przewidziane w załączniku, pomnożone przez współczynnik 2.

2. Jeżeli uszkodzone drzewa lub krzewy zachowały żywotność po terminie 2 lat od dnia stwierdzenia uszkodzenia, organ gminy umarza postępowanie w sprawie ustalenia kary pieniężnej za uszkodzenie drzewa lub krzewu.

3. Organ gminy może odroczyć termin zapłaty kary pieniężnej za zniszczenie trawników lub kwietników, jeżeli jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna zobowiąże się odtworzyć je w najbliższym okresie wegetacyjnym. Po stwierdzeniu wykonania tego obowiązku organ gminy umarza postępowanie.

2. W przypadku gdy stwierdzone przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu nie ustało do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, ustala się nowy wymiar kary dobowej, stosując stawki kar określone w niniejszym rozporządzeniu.

Prezes Rady Ministrów: J. Oleksy

Załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 20 czerwca 1995 r. (poz. 399)

STAWKI KAR PIENIĘŻNYCH ZA ZNISZCZENIE LUB USUWANIE DRZEW ORAZ ZNISZCZENIE ZIELENI

* W przypadku uschnięcia drzewa w okresie zawieszenia kary lub usunięcia drzewa wraz z korzeniami, wysokość kary ustala się na podstawie pomiaru wykonanego na wysokości szyi korzeniowej (podstawy pnia).