Dziennik Ustaw - rok 1995 nr 76 poz. 381

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 7 czerwca 1968 r. została sporządzona w Londynie Europejska konwencja o zniesieniu wymogu legalizacji dokumentów sporządzonych przez przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych w następującym brzmieniu:

Przekład

EUROPEJSKA KONWENCJA

o zniesieniu wymogu legalizacji dokumentów sporządzonych przez przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych

Państwa członkowskie Rady Europy, sygnatariusze niniejszej konwencji,

uznając, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności między jej członkami,

uznając, że stosunki między państwami, jak również między ich przedstawicielami dyplomatycznymi lub urzędnikami konsularnymi opierają się w coraz większym stopniu na wzajemnym zaufaniu,

uznając, że zniesienie wymogu legalizacji powinno wzmocnić więzy między państwami członkowskimi poprzez umożliwienie posługiwania się zagranicznymi dokumentami w ten sam sposób jak dokumentami pochodzącymi od władz krajowych,

przekonane o potrzebie zniesienia wymogu legalizacji dokumentów sporządzonych przez swych przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1

W rozumieniu niniejszej konwencji legalizacja oznacza wyłącznie czynność dokonywaną w celu poświadczenia autentyczności podpisu na dokumencie, charakteru, w jakim osoba podpisująca taki dokument działała, oraz w określonych przypadkach tożsamości pieczęci lub stempla, jakim dokument taki został opatrzony.

Artykuł 2

1. Niniejsza konwencja będzie miała zastosowanie do dokumentów, które sporządzone zostały przez przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych Umawiającej się Strony, działających w charakterze urzędowym i wykonujących swe czynności na terytorium jakiegokolwiek państwa, i które mają być przedłożone:

a) na terytorium innej Umawiającej się Strony lub

b) przedstawicielom dyplomatycznym albo urzędnikom konsularnym innej Umawiającej się Strony, wykonującym swe czynności na terytorium państwa nie będącego stroną niniejszej konwencji.

2. Niniejsza konwencja będzie miała również zastosowanie do urzędowych zaświadczeń, takich jak potwierdzenie rejestracji dokumentu lub faktu jego istnienia w określonej dacie oraz poświadczenie autentyczności podpisów, załączonych przez przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych do dokumentów innych niż te, o których mowa w ustępie 1.

Artykuł 3

Każda Umawiająca się Strona zwolni z wymogu legalizacji dokumenty, do których konwencja ma zastosowanie.

Artykuł 4

1. Każda Umawiająca się Strona podejmie niezbędne działania dla zapobieżenia dokonywaniu przez jej władze legalizacji w przypadkach, w których niniejsza konwencja znosi wymóg legalizacji.

2. Każda Umawiająca się Strona zapewni, gdy okaże się to niezbędne, weryfikację autentyczności dokumentów, do których niniejsza konwencja ma zastosowanie. Weryfikacja taka nie będzie za sobą pociągać obowiązku uiszczenia jakichkolwiek opłat ani poniesienia innych kosztów i będzie dokonywana możliwie jak najszybciej.

Artykuł 5

Niniejsza konwencja będzie miała między Umawiającymi się Stronami pierwszeństwo przed postanowieniami jakichkolwiek traktatów, konwencji lub umów, które przewidują lub będą przewidywać legalizację autentyczności podpisu przedstawiciela dyplomatycznego lub urzędnika konsularnego, charakteru, w jakim osoba podpisująca dany dokument działała, oraz w określonych przypadkach tożsamości pieczęci lub stempla, jakim dokument został opatrzony.

Artykuł 6

1. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisania przez państwa członkowskie Rady Europy. Podlega ona ratyfikacji lub przyjęciu. Dokumenty ratyfikacyjne lub przyjęcia składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2. Niniejsza konwencja wejdzie w życie trzy miesiące po dniu złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego lub przyjęcia.

3. W stosunku do każdego państwa-sygnatariusza ratyfikującego lub przyjmującego w terminie późniejszym konwencja wejdzie w życie trzy miesiące po dniu złożenia jego dokumentu ratyfikacyjnego lub przyjęcia.

Artykuł 7

1. Po wejściu w życie niniejszej konwencji Komitet Ministrów Rady Europy może zaprosić jakiekolwiek państwo, nie będące członkiem Rady Europy, do przystąpienia do niniejszej konwencji.

2. Przystąpienie takie zostanie dokonane poprzez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy dokumentu przystąpienia i stanie się skuteczne trzy miesiące po dniu jego złożenia.

Artykuł 8

1. Każda Umawiająca się Strona może, w czasie podpisania bądź składania swego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub przystąpienia, oznaczyć terytorium lub terytoria, do których niniejsza konwencja ma zastosowanie.

2. Każda Umawiająca się Strona może, w czasie podpisania lub składania swego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub przystąpienia albo w jakimkolwiek późniejszym terminie, poprzez oświadczenie skierowane do Sekretarza Generalnego Rady Europy, rozciągnąć stosowanie niniejszej konwencji na jakiekolwiek inne terytorium lub terytoria wymienione w oświadczeniu, za których stosunki międzynarodowe odpowiada lub w których imieniu ma prawo podejmować zobowiązania.

3. Każde oświadczenie złożone zgodnie z poprzednim ustępem może wobec jakiegokolwiek terytorium wymienionego w takim oświadczeniu zostać cofnięte w sposób przewidziany w artykule 9 niniejszej konwencji.

Artykuł 9

1. Niniejsza konwencja obowiązywać będzie przez czas nieokreślony.

2. Każda Umawiająca się Strona może, w zakresie jej dotyczącym, wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

3. Wypowiedzenie takie stanie się skuteczne sześć miesięcy po dniu otrzymania przez Sekretarza Generalnego takiej notyfikacji.

Artykuł 10

Sekretarz Generalny Rady Europy powiadomi państwa członkowskie Rady Europy oraz jakiekolwiek państwo, które przystąpi do niniejszej konwencji, o:

a) każdym podpisaniu;

b) każdym złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub przystąpienia;

c) każdej dacie wejścia w życie niniejszej konwencji;

d) każdym oświadczeniu otrzymanym zgodnie z postanowieniami artykułu 8;

e) każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z postanowieniami artykułu 9 oraz o dacie, w której takie wypowiedzenie stanie się skuteczne.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc w tym celu należycie upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Londynie dnia 7 czerwca 1968 r., w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc, w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione kopie każdemu z sygnatariuszy oraz przystępujących państw.

Wersja w języku angielskim

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 8 listopada 1994 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: A. Olechowski