Dziennik Ustaw - rok 1995 nr 64 poz. 328

Na podstawie art. 384 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78 oraz z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509) zarządza się, co następuje:

1) sprzedawca – każdego, kto zawodowo prowadzi sprzedaż towarów,

2) konsument – każdego, kto nabywa towar dla celów nie związanych z działalnością gospodarczą,

3) towar niepełnowartościowy – towar nadający się do użytkowania w ograniczonym zakresie, oznakowany w sposób widoczny jako niepełnowartościowy (poza wyborem),

4) reklamacja – dokonane przez konsumenta zawiadomienie sprzedawcy – również za pośrednictwem reprezentującej sprzedawcę osoby czynnej w sklepie, zakładzie usługowym lub w innej właściwej jednostce – o wadzie fizycznej towaru w celu realizacji przysługujących z tego tytułu uprawnień.

2. W przypadku sprzedaży towaru o cenie powyżej dwóch tysięcy złotych, sprzedawca jest obowiązany wydać konsumentowi dokument stwierdzający zawarcie umowy, opatrzony nazwą i adresem punktu sprzedaży, datą sprzedaży oraz nazwą i ceną towaru.

3. Dokument, o którym mowa w ust. 2, sprzedawca jest obowiązany wydać zawsze, na żądanie konsumenta, niezależnie od ceny towaru.

2. Sprzedawca jest obowiązany podać do publicznej wiadomości ogólne warunki umów, o których mowa w ust. 1.

2. Towar niepełnowartościowy, poza oznaczeniami, o których mowa w ust. 1, powinien być zaopatrzony w dodatkową informację wymieniającą cechy decydujące o obniżeniu jego jakości (wartości użytkowej), które stanowią podstawę obniżenia ceny. Ponadto, obok ceny obniżonej, na towarze niepełnowartościowym powinna być uwidoczniona wyraźnie przekreślona znakiem „x” cena dotycząca takiego samego towaru pełnowartościowego.

1) dołączyć do towaru wszelkie konieczne informacje w języku polskim, w szczególności umożliwiające konsumentowi dokonanie wyboru; na towarze lub wywieszce bezpośrednio związanej z towarem w miejscu ekspozycji i w miejscu sprzedaży powinna być czytelnie podana cena, a gdy to nie wynika wyraźnie z wyglądu towaru lub oznaczeń na opakowaniu – również: nazwa towaru, główna cecha użytkowa (funkcja) oraz nazwa wytwórcy, importera lub kraju pochodzenia towaru,

2) zapewnić odpowiednie do rodzaju towaru i miejsca sprzedaży warunki techniczno-organizacyjne niezbędne do umożliwienia konsumentowi dobrania właściwego dla niego towaru oraz zademonstrowania jakości i kompletności, jak też funkcjonowania towaru (w tym sposobu uruchomienia jego mechanizmów i podstawowych zespołów),

3) jeżeli towar jest objęty gwarancją – okazać konsumentowi zgodność zapisów znajdujących się w dokumencie gwarancyjnym z odpowiednimi oznaczeniami i danymi na towarze, a także urządzeniach pomiarowo-rejestracyjnych, oraz nie naruszone plomby (inne zabezpieczenia towaru) w miejscach przewidzianych w dokumencie gwarancyjnym.

2. Towar dostarczony przez wytwórcę lub inną jednostkę gospodarczą w jednostkowym oryginalnym zamkniętym opakowaniu fabrycznym, który ze względu na swój charakter nie wymaga sprawdzenia funkcjonowania, powinien być sprzedawany konsumentowi bez naruszenia tego opakowania.

3. Przy sprzedaży samoobsługowej należy nieodpłatnie udostępnić konsumentowi materiały odpowiednie do zapakowania zakupionego towaru.

2. W szczególności sprzedawca jest odpowiedzialny względem konsumenta wówczas, gdy w towarze wystąpiła wada zmniejszająca jego wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia towaru, gdy towar nie ma właściwości, o których istnieniu zapewniono, w tym przez deklarowanie jakości tego towaru (gatunek, certyfikat, energochłonność, znak bezpieczeństwa itp.), albo gdy towar został wydany konsumentowi w stanie niezupełnym (niekompletnym, bez wymaganej charakterem i przeznaczeniem towaru instrukcji obsługi lub innej informacji niezbędnej do prawidłowego korzystania z towaru itp.).

2. Sprzedawca jest obowiązany przyjąć i rozpatrzyć reklamację dotyczącą wady artykułu nieżywnościowego, jeżeli została mu zgłoszona nie później niż w terminie jednego miesiąca od dnia wykrycia wady przez konsumenta i nie później niż w terminie jednego roku od daty wydania tego towaru, a w razie gdy dla danego towaru był ustalony krótszy okres trwałości (odpowiedzialności) – nie później niż przed upływem tego okresu, chyba że chodzi o wadę powstałą nie w związku z upływem czasu.

3. Termin zobowiązania sprzedawcy do przyjęcia i rozpatrzenia reklamacji dotyczącej wady artykułu nieżywnościowego ulega odpowiedniemu przedłużeniu w przypadku, gdy towar ten objęty był gwarancją.

2. Konsument nie ma obowiązku dostarczenia reklamowanego towaru: o wadze powyżej 10 kg, o dużych rozmiarach (np. dywanu o powierzchni ponad 3 m², mebli), urządzeń oraz innych towarów wbudowanych lub zainstalowanych na stałe. W takim przypadku konsument powinien wskazać miejsce, w którym towar się znajduje, a przyjmujący reklamację powinien ustalić z konsumentem termin oględzin lub odbioru towaru przez sprzedawcę, nie dłuższy niż 7 dni.

2. W przypadku gdy sprzedawca nie załatwia reklamacji natychmiast, jest obowiązany potwierdzić jej przyjęcie na piśmie i poinformować konsumenta o sposobie jej załatwienia.

1) zwrotu ceny za zwrotem wadliwego towaru, oświadczając że odstępuje od umowy, z zastrzeżeniem art. 560 § 1 Kodeksu cywilnego,

2) obniżenia ceny towaru,

3) wymiany towaru wadliwego na wolny od wad, jeżeli towar jest oznaczony gatunkowo,

4) usunięcia wady, jeżeli towar jest oznaczony co do tożsamości, a sprzedawca jest wytwórcą tego towaru lub na podstawie pisemnego upoważnienia wytwórcy prowadzi naprawy i serwis tego towaru.

2. Przy wymianie towaru wadliwego na wolny od wad lub w razie odstąpienia przez konsumenta od umowy z powodu wad w towarze nie stosuje się potrącenia z ceny za skutki normalnego zużycia towaru, stanowiącego przedmiot uznanej reklamacji (amortyzacja).

2. Jeżeli jest wymagane dodatkowe sprawdzenie zasadności reklamacji (np. opinia rzeczoznawcy, badanie w miejscu używania wyrobu) lub sprowadzenie nowego towaru na wymianę albo reklamacja jest załatwiana przez usunięcie wady, sprzedawca załatwi reklamację najpóźniej w ciągu 14 dni od dnia jej zgłoszenia, chyba że konsument wyraził na piśmie zgodę na przedłużenie tego terminu.

3. Jeżeli konsument nie dostarczył towaru wraz z reklamacją, ustalone wyżej terminy załatwienia reklamacji liczy się od dnia dostarczenia towaru lub od dnia dokonania oględzin towaru wadliwego u konsumenta przez sprzedawcę. W tym ostatnim wypadku termin załatwienia reklamacji nie może przekroczyć 21 dni od dnia jej zgłoszenia.

2. Niedokonanie zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia zgłoszenia reklamacji uważa się za uznanie tej reklamacji z obowiązkiem załatwienia jej zgodnie z żądaniem konsumenta.

2. Ponadto w punktach prowadzących sprzedaż towarów żywnościowych powinny być w taki sam sposób podane do wiadomości konsumentów terminy zgłaszania reklamacji tych towarów.

3. W punkcie sprzedaży należy umieścić na widocznym dla konsumenta miejscu ogłoszenie zawierające adres i telefon Państwowej Inspekcji Handlowej.

4. Przepisy ust. 1 i 3 nie dotyczą sprzedaży obnośnej.

2. Uprawnienia konsumentów z tytułu umów zawartych na podstawie przepisów wskazanych w ust. 1 pozostają w mocy do czasu wygaśnięcia tych uprawnień.

Prezes Rady Ministrów: J. Oleksy