Dziennik Ustaw - rok 1995 nr 19 poz. 89

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 22 ust. 1 Konwencji bazylejskiej o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, sporządzonej w Bazylei dnia 22 marca 1989 r., został złożony dnia 20 marca 1992 r. Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, jako depozytariuszowi powyższej konwencji, dokument ratyfikacyjny Rzeczypospolitej Polskiej do wymienionej konwencji.

Zgodnie z artykułem 25 ust. 2 konwencji weszła ona w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 18 czerwca 1992 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z art. 25 ust. 1 wymienionej konwencji weszła ona w życie dnia 5 maja 1992 r.

Następujące państwa stały się jej stronami, składając dokumenty ratyfikacyjne, przystąpienia, przyjęcia lub zatwierdzenia w niżej podanych datach:

Ponadto do konwencji przystąpiła Wspólnota Europejska, składając w dniu 7 lutego 1994 r. dokument zatwierdzenia.

2. Oświadczenia i zastrzeżenia złożone podczas podpisywania i składania dokumentów ratyfikacyjnych, przystąpienia, przyjęcia lub zatwierdzenia oraz w terminach późniejszych:

CHILE

Rząd Chile uważa, że postanowienia konwencji są w pełni zgodne z zasadami stanowiącymi podstawę zbioru zaleceń przyjętych przez Chile w ramach konsultacji zgodnie z art. IX Traktatu antarktycznego. Przyczyniają się one również do utrwalenia i rozszerzenia porządku prawnego, ustanowionego przez Chile za pomocą różnych mechanizmów międzynarodowych dotyczących kontroli przemieszczania transgranicznego odpadów niebezpiecznych i ich usuwania, którego zasięg pokrywa się z terytorium lądowym Republiki Chile oraz z obszarem jej jurysdykcji na południe od 60° szerokości geograficznej południowej, zgodnie z przepisami art. 4 ust. 6 niniejszej konwencji.

DANIA

Podpisanie przez Danię światowej Konwencji o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych nie dotyczy Grenlandii i Wysp Owczych.

EKWADOR

Przepisy zawarte w podpisanej konwencji nie powinny w żadnym przypadku być interpretowane w sposób niezgodny z normami prawa wewnętrznego Państwa Ekwadorskiego ani też szkodzić suwerenności narodowej.

HISZPANIA

W związku z art. 26 ust. 2 konwencji Rząd Hiszpanii oświadcza, że kwalifikacja karna nielegalnego przewozu odpadów niebezpiecznych oraz innych odpadów, uznana za obowiązującą państwa-strony zgodnie z art. 4 ust. 3, określana będzie na podstawie ogólnych norm obowiązującego systemu prawa karnego.

INDONEZJA

Z uwagi na potrzebę przystosowania istniejącego prawa wewnętrznego, przepisy art. 3 ust. 1 niniejszej konwencji stosowane będą przez Indonezję jedynie po ustanowieniu i wejściu w życie nowych zmienionych przepisów.

KOLUMBIA

Według Kolumbii niniejsza konwencja w żadnym przypadku nie powinna ograniczać, lecz raczej umacniać, stosowanie reguł prawnych i politycznych, które – zgodnie ze stanowiskiem delegacji kolumbijskiej wyrażonym w dniu 21 marca 1989 r. na Konferencji Bazylejskiej – legły u podstaw działań podejmowanych przez Państwo Kolumbijskie w sprawach, których dotyczy konwencja, czyli inter alia konwencja nie może w żadnym przypadku być interpretowana ani stosowana w sposób niezgodny z kompetencjami Państwa Kolumbijskiego w zakresie przepisów i innych norm prawa wewnętrznego, dotyczących spraw gleby (w tym podglebia), przestrzeni powietrznej, morza terytorialnego, podmorskiego szelfu kontynentalnego i wyłącznej morskiej strefy ekonomicznej, zgodnie z prawem międzynarodowym.

LIBAN

Liban oświadcza, że zdecydowanie nie wyraża zgody na zakopywanie odpadów toksycznych oraz wszystkich innych na obszarze podlegającym jego jurysdykcji, o ile znalazły się tam nielegalnie. W tym celu w roku 1988 Liban wprowadził całkowity zakaz wwozu takich odpadów, co znalazło wyraz w ustawie nr 64/88 z 12 sierpnia 1988 r. W podobnych sytuacjach Liban będzie dążyć do współpracy z zainteresowanymi państwami, a także innymi państwami-stronami, zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy.

MEKSYK

Meksyk podpisuje ad referendum Konwencję bazylejską o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, gdyż odpowiednio zabezpiecza ona jego prawa jako państwa nadmorskiego w odniesieniu do obszarów podległych jego jurysdykcji wewnętrznej, w tym na morzu terytorialnym, w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym, a także – w razie potrzeby – w strefie powietrznej, jak również umożliwia sprawowanie przez Meksyk na tych obszarach władzy legislacyjnej i administracyjnej, związanej z ochroną i utrzymaniem środowiska naturalnego, zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym zwłaszcza prawem morza.

Meksyk uważa, że konwencja ta przyczyniła się do znacznej poprawy ochrony środowiska, poprzez prawne uregulowanie przemieszczania transgranicznego niebezpiecznych odpadów. Ustalono w niej zakres ogólnych zobowiązań państw-stron, głównie w celu zredukowania do minimum tworzenia i ruchu transgranicznego niebezpiecznych odpadów oraz zagwarantowania ich zagospodarowania w sposób racjonalny dla środowiska, promocji związanej z tym współpracy międzynarodowej, ustanowienia koordynacji oraz mechanizmów współpracy, a także wdrażania sposobów pokojowego regulowania sporów.

Meksyk ma również nadzieję, że istotnym uzupełnieniem konwencji, mającej charakter normatywny, byłoby przyjęcie w jak najkrótszym czasie protokołu, który sprecyzowałby – zgodnie z przepisami i postanowieniami prawa międzynarodowego – odpowiednie procedury dotyczące odpowiedzialności i rekompensat za straty wynikające z ruchu transgranicznego oraz zagospodarowania niebezpiecznych odpadów.

NIEMCY

(Niemiecka Republika Demokratyczna podpisała konwencję w dniu 19 marca 1990 r.)

Rząd Republiki Federalnej Niemiec rozumie postanowienia art. 4 ust. 12 niniejszej konwencji w ten sposób, że w żadnym przypadku nie powinny one naruszać wykonywania praw i wolności żeglugowej, ustanowionych zgodnie z prawem międzynarodowym. W związku z tym Rząd Republiki Federalnej Niemiec uważa, że konwencja nie rodzi obowiązku zgłaszania lub uzyskiwania zezwolenia jakiegokolwiek państwa na transport niebezpiecznych odpadów statkiem płynącym pod banderą państwa-strony, które korzysta ze swego prawa do swobodnego przepływu przez morze terytorialne lub z wolności żeglugi, znajdując się w swojej wyłącznej strefie ekonomicznej, zgodnie z prawem międzynarodowym.

NORWEGIA

Norwegia akceptuje obowiązujące sposoby regulowania sporów, wyszczególnione w art. 20 ust. 3 (a) i (b) konwencji, poprzez:

(a) przedkładanie sporów Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości i/lub

(b) poddawanie się arbitrażowi na warunkach określonych w aneksie VI.

POLSKA

W związku z art. 20 ust. 2 konwencji Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż uznaje poddanie się arbitrażowi – zgodnie z procedurą i na warunkach określonych w załączniku VI konwencji – za obowiązujące ipso facto.

RUMUNIA

Zgodnie z art. 26 ust. 2 konwencji Rumunia oświadcza, że wwóz i usuwanie na terytorium tego kraju odpadów niebezpiecznych oraz wszelkich innych może następować jedynie po uzyskaniu uprzedniej zgody kompetentnych władz rumuńskich.

URUGWAJ

Urugwaj podpisuje ad referendum Konwencję o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, gdyż właściwie zabezpiecza ona jego prawa jako państwa nadbrzeżnego na terytoriach podlegających jego wewnętrznej jurysdykcji, w tym na morzu terytorialnym, w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym oraz – w razie potrzeby – w odnośnej strefie powietrznej, jak również umożliwia sprawowanie na tych terenach władzy wykonawczej i administracyjnej, związanej z ochroną i utrzymaniem środowiska naturalnego, zgodnie z prawem międzynarodowym, a zwłaszcza prawem morskim.

WENEZUELA

Wenezuela uważa, że niniejsza konwencja właściwie chroni jej suwerenne prawa jako państwa nadbrzeżnego wobec terytoriów podległych jej jurysdykcji wewnętrznej, w tym wobec morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego, a także – w razie potrzeby – strefy powietrznej kraju. Konwencja ta gwarantuje również sprawowanie na tych terytoriach władzy ustawodawczej i sądownictwa administracyjnego, związanych z ochroną i zachowaniem środowiska naturalnego i zasobów naturalnych, zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym zwłaszcza prawem morskim.

WŁOCHY

Rząd Włoski oświadcza, że opowiada się za ustanowieniem globalnego systemu kontroli nieszkodliwego dla środowiska kierowania przemieszczaniem transgranicznym odpadów niebezpiecznych.

Wyrażając swe zastrzeżenia w związku z oświadczeniami złożonymi podczas podpisywania konwencji przez Rządy Ekwadoru, Kolumbii, Meksyku, Urugwaju i Wenezueli, jak również co do podobnych w treści oświadczeń, które mogą być składane w przyszłości. Rząd Włoski uważa, że postanowienia konwencji nie powinny być traktowane jako ograniczenie praw żeglugowych uznawanych przez prawo międzynarodowe. W związku z tym państwo-strona nie powinno być zobowiązane do powiadamiania innego państwa ani też do uzyskiwania jego zezwolenia przy zwykłym przewozie przez morze terytorialne lub też w związku z wykonywaniem wolności żeglugi w wyłącznej strefie ekonomicznej przez statek, który – przy widocznej banderze – wiezie ładunek odpadów niebezpiecznych.

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ

Rząd Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oświadcza, w związku z art. 4 ust. 12, że przepisy konwencji w żadnym wypadku nie powinny wpływać na wykonywanie praw i wolności żeglugi, przewidzianych przez prawo międzynarodowe. W związku z tym konwencja niniejsza nie wymaga powiadamiania czy uzyskiwania zezwolenia innego państwa na transport niebezpiecznych odpadów statkiem płynącym pod banderą państwa-strony, które wykonuje swoje prawo przepływu przez morze terytorialne lub korzysta ze swobody żeglugi w wyłącznej strefie ekonomicznej zgodnie z prawem międzynarodowym.

ZWIĄZEK SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RADZIECKICH

Według ZSRR, definicja „terytorium” używana w Kairskich wytycznych i zasadach dotyczących nieszkodliwego dla środowiska zagospodarowania odpadów niebezpiecznych (rozporządzenie nr 14/30 z 17 czerwca 1987 r. Rady Zarządzającej UNEP), do której nawiązuje preambuła konwencji, jest sformułowaniem szczególnym, które nie może być stosowane w celu interpretowania niniejszej konwencji ani żadnego z jej przepisów, na podstawie art. 31 ust. 2 lub art. 32 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. ani na podstawie żadnych innych przepisów.

3. Informacje o państwach, które w terminie późniejszym staną się stronami powyższej konwencji, można uzyskać w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Minister Spraw Zagranicznych: A. Olechowski