Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 107 poz. 512

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 30 października 1970 r. przyjęta została w Genewie na pięćdziesiątej piątej sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja nr 133 dotycząca pomieszczenia załogi na statku (postanowienia uzupełniające) w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA Nr 133

dotycząca pomieszczenia załogi na statku (postanowienia uzupełniające)

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 14 października 1970 r. na swej pięćdziesiątej piątej sesji,

stwierdziwszy, że Konwencja dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana) z 1949 r. ustala szczegółowe normy dotyczące takich spraw, jak sypialnie, jadalnie i pomieszczenia odpoczynkowe, wentylacja, ogrzewanie, oświetlenie i urządzenia sanitarne na statkach,

zważywszy, że szybki rozwój istotnych cech konstrukcji i eksploatacji nowoczesnych statków pozwala na wprowadzenie nowych ulepszeń w pomieszczeniu załogi,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące pomieszczenia załogi, która to sprawa stanowi drugi punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę międzynarodowej konwencji uzupełniającej Konwencję dotyczącą pomieszczenia załogi na statku (zrewidowaną) z 1949 r.,

przyjmuje dnia trzydziestego października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku następującą konwencję, która otrzyma nazwę "Konwencja o pomieszczeniu załogi (postanowienia uzupełniające), 1970".

1. Niniejszą konwencję stosuje się do każdego statku morskiego, stanowiącego własność publiczną lub prywatną, używanego w celach handlowych do przewozu towarów lub pasażerów albo używanego do innych celów handlowych i zarejestrowanego na terytorium związanym postanowieniami niniejszej konwencji, oraz statku, którego stępka została położona lub który znajduje się w podobnym stadium budowy - w dniu wejścia w życie konwencji dla tego terytorium lub po dniu jej wejścia w życie.

2. Ustawodawstwo krajowe określi, kiedy statek jest uważany za statek morski w rozumieniu niniejszej konwencji.

3. Niniejszą konwencję stosuje się do holowników, jeżeli jest to słuszne i wykonalne.

4. Niniejszej konwencji niestosuje się do:

(a) statków o pojemności poniżej 1000 ton;

(b) statków poruszanych głównie za pomocą żagli, bez względu na to, czy są one wyposażone w maszyny pomocnicze;

(c) statków używanych do rybołówstwa, połowu wielorybów lub do podobnych czynności;

(d) wodolotów i poduszkowców.

5. Niniejsza konwencja będzie jednak stosowana, jeżeli będzie to słuszne i wykonalne:

(a) do statków od 200 do 1000 ton,

(b) do pomieszczenia dla osób wykonujących normalną pracę marynarzy na statkach używanych do połowu wielorybów lub do podobnych czynności.

6. Ponadto w stosunku do każdego statku będzie można odstąpić od pełnego stosowania jakiegokolwiek przepisu przewidzianego w artykule 3 niniejszej konwencji, jeżeli po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i bona fide związków zawodowych marynarzy właściwa władza uzna, że zmiany spowodowane przez to odstąpienie dadzą korzyści, które w rezultacie stworzą nie mniej dogodne warunki niż te, które wynikłyby z pełnego zastosowania konwencji. Szczegóły wszystkich wyjątków tego rodzaju powinny być zakomunikowane przez zainteresowanych członków Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy.

7. Ponadto właściwa władza określi, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i bona fide związków zawodowych marynarzy, w jakiej mierze jest wskazane, z uwzględnieniem potrzeb pomieszczeń dla personelu nie pełniącego służby, wprowadzenie wyjątków lub odstępstw od postanowień niniejszej konwencji, jeżeli chodzi o:

(a) promy morskie, statki zaopatrzeniowe i podobne statki nie dysponujące nieprzerwanie tą samą stałą załogą,

(b) statki morskie, na których, oprócz załogi statku, jest czasowo zaokrętowany personel przydzielony do prac remontowych,

(c) statki morskie przeznaczone do krótkich podróży, pozwalających członkom załogi udawać się codziennie do domu lub korzystać z innych podobnych udogodnień.

W celu stosowania niniejszej konwencji:

(a) określenie "statek" oznacza każdy statek, do którego stosuje się niniejszą konwencję;

(b) określenie "tony" oznacza tony rejestrowe brutto;

(c) określenie "statek pasażerski" oznacza każdy statek, w stosunku do którego obowiązuje: (i) świadectwo bezpieczeństwa statku pasażerskiego, wystawione zgodnie z obowiązującymi postanowieniami Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu albo (ii) certyfikat pasażerski;

(d) określenie "oficer" oznacza osobę inną niż kapitan, będącą w stopniu oficera zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub, w braku takiego ustawodawstwa, zgodnie z układem zbiorowym lub zwyczajem;

(e) określenie "marynarz" oznacza członka załogi innego niż oficer;

(f) określenie "podoficer" oznacza marynarza służącego na stanowisku nadzorczym lub na stanowisku o specjalnej odpowiedzialności i uważanego za takiego przez ustawodawstwo krajowe lub, w braku takiego ustawodawstwa, przez układy zbiorowe lub zwyczaj;

(g) określenie "dorosły" oznacza każdą osobę mającą przynajmniej osiemnaście lat;

(h) określenie "pomieszczenie załogi" obejmuje sypialnie, jadalnie, urządzenia sanitarne, pomieszczenia dla chorych oraz pomieszczenia odpoczynkowe, które są przewidziane do użytkowania przez załogę;

(i) określenie "ustalony" oznacza ustalony przez ustawodawstwo krajowe lub właściwą władzę;

(j) określenie "uznany" oznacza uznany przez właściwą władzę;

(k) określenie "ponownie rejestrowany" oznacza ponownie rejestrowany w związku z jednoczesną zmianą bandery i własności statku.

Każdy Członek związany postanowieniami niniejszej konwencji zobowiązuje się, w odniesieniu do statków, których konwencja dotyczy, stosować:

(a) postanowienia części II i III Konwencji dotyczącej pomieszczenia załogi na statku (zrewidowanej) z 1949 r.,

(b) postanowienia części II niniejszej konwencji.

1. Każdy Członek związany postanowieniami niniejszej konwencji zobowiązuje się utrzymywać w mocy ustawodawstwo zapewniające stosowanie jej postanowień.

2. Ustawodawstwo to:

(a) będzie wymagać od właściwej władzy, aby podawała powzięte postanowienia do wiadomości wszystkich zainteresowanych;

(b) określi osoby odpowiedzialne za zapewnienie stosowania tego ustawodawstwa;

(c) ustanowi odpowiednie sankcje za każde jego pogwałcenie;

(d) przewidzi ustanowienie i utrzymywanie systemu inspekcji odpowiedniego dla zapewnienia skutecznego przestrzegania powziętych postanowień;

(e) zobowiąże właściwą władzę do zasięgania opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i bona fide związków zawodowych marynarzy, w celu opracowania przepisów, i do współdziałania, jak dalece to jest wykonalne, ze stronami zainteresowanymi w stosowaniu tych przepisów.

1. Powierzchnia podłogi każdej sypialni przeznaczonej dla marynarzy nie będzie wynosiła na osobę mniej niż:

(a) 3,75 metra kwadratowego (40,36 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 1000 ton lub większej, lecz mniejszej niż 3000 ton;

(b) 4,25 metra kwadratowego (45,75 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 3000 ton lub większej, lecz mniejszej niż 10 000 ton;

(c) 4,75 metra kwadratowego (51,13 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 10 000 ton lub większej.

2. Jednakże powierzchnia każdego pomieszczenia sypialnego, przeznaczonego dla dwóch marynarzy, nie będzie wynosiła na osobę mniej niż:

(a) 2,75 metra kwadratowego (29,60 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 1000 ton i większej, lecz mniejszej niż 3000 ton;

(b) 3,25 metra kwadratowego (34,98 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 3000 ton i większej, lecz mniejszej niż 10000 ton;

(c) 3,75 metra kwadratowego (40,36 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 10 000 ton lub większej.

3. Ponadto powierzchnia sypialni przeznaczonych dla marynarzy na statkach pasażerskich nie będzie wynosiła mniej niż:

(a) 2,35 metra kwadratowego (25,30 stopy kwadratowej) na osobę na statkach o pojemności 1000 ton lub większej, lecz mniejszej niż 3000 ton;

(b) na statkach o pojemności 3000 ton lub większej;

(i) 3,75 metra kwadratowego (40,36 stopy kwadratowej) dla kabin indywidualnych;

(ii) 6,00 metrów kwadratowych (64,58 stopy kwadratowej) dla kabin dwuosobowych;

(iii) 9,00 metrów kwadratowych (96,88 stopy kwadratowej) dla kabin trzyosobowych;

(iv) 12,00 metrów kwadratowych (129,17 stopy kwadratowej) dla kabin czteroosobowych.

4. Tę samą sypialnię może zajmować najwyżej dwóch marynarzy, z wyjątkiem statków pasażerskich, na których najwyższa dopuszczalna liczba wynosi cztery.

5. Podoficerowie dysponują sypialniami jednoosobowymi bądź dwuosobowymi.

6. W sypialniach przeznaczonych dla oficerów, którzy nie dysponują prywatnym salonem, powierzchnia na osobę nie będzie wynosiła mniej niż 6,50 metra kwadratowego (69,96 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności mniejszej niż 3000 ton i nie będzie wynosiła na osobę mniej niż 7,50 metra kwadratowego (80,73 stopy kwadratowej) na statkach o pojemności 3000 ton lub większej.

7. Na statkach innych niż statki pasażerskie każdy dorosły członek załogi będzie dysponował indywidualną sypialnią, jeżeli ze względu na wymiary, przeznaczenie i urządzenia statku będzie to słuszne i wykonalne.

8. Jeżeli to jest możliwe, na statkach o pojemności 3000 ton lub większej starszy mechanik i pierwszy oficer będą dysponowali drugim pomieszczeniem, przylegającym do ich sypialni i służącym im za salon prywatny.

9. Przestrzeń zajęta przez koje, szafy, komody i sprzęty do siedzenia powinna być włączona do obliczenia powierzchni podłogi. Przestrzenie małe lub o kształcie nieregularnym, które nie powodują w sposób istotny zwiększenia miejsca dostępnego do swobodnego poruszania się lub które nie mogą być zużytkowane na ustawienie mebli, będą wyłączone z obliczenia.

10. Wewnętrzne minimalne rozmiary koi nie będą wynosiły mniej niż 1,98 metra na 0,80 metra (6 stóp i 6 cali na 2 stopy i 7,50 cala).

1. Powierzchnia jadalni oficerskich i marynarskich nie będzie wynosiła mniej niż 1 metr kwadratowy (10,76 stopy kwadratowej) na jedno przewidziane miejsce siedzące.

2. Każda jadalnia będzie zaopatrzona w stoły i zatwierdzone sprzęty do siedzenia, stałe lub ruchome, w liczbie wystarczającej dla największej przypuszczalnej liczby członków załogi, którzy będą z nich korzystali jednocześnie.

3. Dla członków załogi znajdujących się na pokładzie następujące urządzenia będą w każdej chwili dostępne do użytku:

(a) jedna lodówka łatwo dostępna i o pojemności wystarczającej dla liczby osób korzystających z jednej lub więcej jadalni;

(b) urządzenia umożliwiające korzystanie z ciepłych napojów;

(c) urządzenia doprowadzające świeżą zimną wodę.

4. Właściwa władza może zezwolić na takie odstępstwa od postanowień ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, dotyczących urządzenia jadalni, jakie mogą być niezbędne z uwagi na specjalne warunki, istniejące na statkach pasażerskich.

1. Dla oficerów i marynarzy będą przewidziane pomieszczenia odpoczynkowe odpowiednio położone i należycie umeblowane. Gdzie nie ma takich oddzielnych pomieszczeń poza jadalniami, te ostatnie będą tak rozplanowane, umeblowane i urządzone, aby mogły być użyte jako miejsca odpoczynku.

2. Pomieszczenia odpoczynkowe będą wyposażone przynajmniej w bibliotekę i urządzenia umożliwiające czytanie, pisanie oraz w miarę możliwości gry.

3. Na statkach o pojemności 8000 ton lub większej będzie urządzona palarnia lub biblioteka, w której można by wyświetlać programy filmowe lub zainstalować telewizor, oraz pomieszczenie do majsterkowania i do gier; należałoby przewidzieć urządzenie basenu kąpielowego.

4. W czasie sporządzania planów dotyczących pomieszczeń odpoczynkowych właściwa władza weźmie pod uwagę urządzenie kantyny.

1. Na każdym statku, w miejscu dogodnym dla oficerów i marynarzy, należałoby przewidzieć przynajmniej jedną ubikację spłukiwaną wodą oraz jedną wannę i natrysk lub natrysk dla każdej grupy liczącej sześć osób lub mniej, która nie dysponuje urządzeniami sanitarnymi, zgodnie z ustępami od 2 do 4 niniejszego artykułu. Jeżeli na statku zatrudnia się kobiety, należałoby przewidzieć dla nich osobne urządzenia sanitarne.

2. Na statkach o pojemności 5000 ton lub większej, lecz mniejszej niż 15 000 ton, przynajmniej pięć indywidulnych sypialni dla oficerów należałoby wyposażyć w przyległe osobiste łazienki, wyposażone w ubikację spłukiwaną wodą, wannę i natryski lub natrysk i umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną; umywalkę można zainstalować w sypialni. Poza tym na statkach o pojemności 10 000 ton lub większej, lecz mniejszej niż 15 000 ton, sypialnie wszystkich pozostałych oficerów będą posiadały podobnie wyposażone łazienki osobiste lub wspólne dla przylegających do nich pomieszczeń.

3. Na statkach o pojemności 15 000 ton lub większej indywidualne sypialnie oficerów będą posiadały przyległe osobiste łazienki, wyposażone w ubikację spłukiwaną wodą, wannę i natryski lub natrysk i umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną; umywalkę można zainstalować w sypialni.

4. Na statkach o pojemności 25 000 ton lub większej, nie będących statkami pasażerskimi, należałoby przewidzieć na dwóch marynarzy jedną łazienkę bądź łączącą dwie kabiny, bądź umieszczoną naprzeciwko wejścia do dwóch przyległych sypialni; łazienka ta powinna być wyposażona w ubikację spłukiwaną wodą, wannę i natrysk lub natrysk i umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną.

5. Na statkach o pojemności 5000 ton lub większej, nie będących statkami pasażerskimi, każda sypialnia przeznaczona dla oficerów lub dla marynarzy będzie wyposażona w umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną, z wyjątkiem wypadków, gdy znajduje się ona w łazience urządzonej zgodnie z postanowieniami ustępów 2, 3 lub 4.

6. Na każdym statku będą urządzone dla oficerów i marynarzy odpowiednie miejsca do prania, suszenia i prasowania bielizny, w stosunku odpowiadającym liczbie załogi i normalnemu trwaniu podróży. W miarę możliwości urządzenia te należałoby umieścić w miejscach łatwo dostępnych z pomieszczeń zajmowanych przez ich użytkowników.

7. Urządzenia te będą składały się z:

(a) pralek;

(b) suszarek do bielizny lub pomieszczeń do suszenia, odpowiednio ogrzewanych i wietrzonych;

(c) żelazek i desek do prasowania lub innych odpowiednich urządzeń.

1. Na statkach o pojemności 1600 ton lub większej należałoby przewidzieć:

(a) oddzielne toalety, wyposażone w ubikację spłukiwaną wodą, i umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną, łatwo dostępne z mostku nawigacyjnego, przeznaczone głównie dla pracującego tam personelu;

(b) ubikację spłukiwaną wodą i umywalkę z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną, łatwo dostępne z pomieszczenia maszynowni, jeżeli nie ma takich urządzeń w pobliżu centralnego stanowiska manewrowego w tym pomieszczeniu.

2. Na statkach o pojemności 1600 ton lub większej, z wyjątkiem tych, na których dla całej załogi maszynowni urządzone są osobiste sypialnie i osobiste lub półosobiste łazienki, należałoby przewidzieć szatnie, które:

(a) będą mieścić się na zewnątrz pomieszczenia maszynowni, lecz będą z niego łatwo dostępne;

(b) będą wyposażone w indywidualne szafki oraz wanny i natryski lub natryski i umywalki z bieżącą wodą słodką, gorącą i zimną.

We wszystkich pomieszczeniach załogi, w których będzie zapewniona swoboda poruszania się, wysokość wolnej przestrzeni nie będzie mniejsza niż 1,98 metra (6 stóp i 6 cali); właściwa władza może jednak zezwolić na pewne ograniczenie tej wysokości dla całej lub części przestrzeni w tych pomieszczeniach, jeżeli uzna to za uzasadnione i jeżeli takie ograniczenie nie będzie naruszało wygody załogi.

1. Pomieszczenia załogi będą odpowiednio oświetlone.

2. Z wyjątkiem urządzeń specjalnych, które mogą być dopuszczone na statkach pasażerskich, sypialnie i jadalnie będą miały oświetlenie naturalne oraz będą wyposażone w odpowiednie oświetlenie sztuczne.

3. Każdy statek będzie zaopatrzony w instalację do oświetlenia pomieszczenia załogi światłem elektrycznym. Jeżeli na statku nie ma dwóch niezależnych źródeł wytwarzania elektryczności, będzie przewidziany dodatkowy system pogotowia oświetleniowego za pomocą lamp lub aparatów oświetleniowych odpowiedniego typu.

4. W sypialniach u wezgłowia każdej koi będzie umieszczona lampka elektryczna.

5. Właściwa władza ustanowi odpowiednie normy oświetlenia naturalnego i sztucznego.

Na statkach, na których z uwagi na skład załogi należy w celu uniknięcia dyskryminacji uwzględnić interesy członków załogi stosujących odmienne praktyki religijne i społeczne, właściwa władza, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy i z zastrzeżeniem wyrażenia zgody przez jedne i drugie, może pozwolić na odstępstwa od postanowień ustępów od 1 do 4 i 7 artykułu 5 i ustępów 1 i 4 artykułu 8 niniejszej konwencji, pod warunkiem, że nie wyniknie z tego sytuacja nie mniej korzystna w całości od tej, jaka wynikłaby z zastosowania konwencji. Szczegóły wszystkich tego rodzaju odstępstw będą zakomunikowane przez zainteresowanego Członka Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, który zawiadomi o tym Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

1. Gdy chodzi o statek całkowicie wykończony w terminie, w którym niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do terytorium, na którym statek jest zarejestrowany, i jeśli statek ten nie będzie odpowiadał wymogom zawartym w przepisach niniejszej konwencji, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby wprowadzono takie zmiany uznane za uzasadnione i wykonalne, by statek odpowiadał przepisom konwencji, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień technicznych, ekonomicznych i innych, wynikających z zastosowania postanowień artykułów 5, 8 i 10, w chwili gdy:

(a) statek jest ponownie rejestrowany;

(b) dokonywane są znaczne przeróbki konstrukcyjne lub poważne naprawy na statku w związku z realizacją dalekosiężnych planów, a nie wskutek wypadku lub nagłej potrzeby.

2. Gdy chodzi o statek będący w budowie lub w trakcie przebudowy w terminie, w którym niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do terytorium, na którym statek jest zarejestrowany, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby wprowadzono na statku takie zmiany uznane za uzasadnione i wykonalne, by statek odpowiadał przepisom konwencji, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień technicznych, ekonomicznych i innych, wynikających z zastosowania postanowień artykułów 5, 8 i 10; zmiany te będą stanowiły ostateczne zastosowanie przepisów konwencji.

3. Gdy statek inny niż statek wymieniony w ustępach 1 i 2 lub do którego niniejsza konwencja miała zastosowanie w trakcie budowy, jest ponownie rejestrowany na terytorium po terminie, w którym konwencja weszła w życie w stosunku do niego, właściwa władza będzie mogła wymagać po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby wprowadzono na statku takie zmiany uznane za uzasadnione i wykonalne, by statek odpowiadał przepisom konwencji, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień technicznych, ekonomicznych i innych, wynikających z zastosowania postanowień artykułów 5, 8 i 10; zmiany te będą stanowiły ostateczne zastosowanie przepisów konwencji.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany o formalnych ratyfikacjach niniejszej konwencji w celu ich zarejestrowania.

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania ratyfikacji dwunastu Członków, z których każdy posiada flotę handlową o pojemności przekraczającej jeden milion ton, przy czym co najmniej czterech z nich powinno posiadać flotę handlową o pojemności przynajmniej dwóch milionów ton.

3. Następnie konwencja ta wejdzie w życie w stosunku do każdego Członka po upływie sześciu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie okresu dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu wymienionego w poprzednim ustępie nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany postanowieniami niniejszej konwencji na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł ją wypowiedzieć po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia przekazanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu ostatniej zgłoszonej mu ratyfikacji, wymaganej do wejścia konwencji w życie, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej konwencji.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, które zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym przypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej konwencji i jeśli nowa konwencja nie stanowi inaczej:

(a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 16, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji, z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie;

(b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję niniejsza konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Teksty angielski i francuski niniejszej konwencji są jednakowo autentyczne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej pięćdziesiątej piątej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą dnia trzydziestego października 1970 r.

Na dowód czego w dniu trzydziestego października 1970 r. złożyli swe podpisy:

Przewodniczący Konferencji: Nagendra Singh

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy: Wilfred Jenks

Wersja w języku angielskim

Wersja w języku francuskim

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych, oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 18 września 1975 r.

Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski