Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 103 poz. 501

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje się do powszechnej wiadomości:

W dniu 13 maja 1958 r. w Genewie została przyjęta Konwencja nr 108 Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca krajowych dowodów tożsamości marynarzy, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA NR 108

dotycząca krajowych dowodów tożsamości marynarzy

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 29 kwietnia 1958 r. na swej czterdziestej pierwszej sesji,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące wzajemnego lub międzynarodowego uznawania krajowych dowodów tożsamości marynarzy, która to sprawa stanowi siódmy punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia trzynastego maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego ósmego roku niniejszą konwencję, która otrzyma nazwę „Konwencja o dowodach tożsamości marynarzy, 1958."

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do każdego marynarza zatrudnionego w jakimkolwiek charakterze na każdym statku, innym niż okręt wojenny, zarejestrowanym na terytorium, na którym niniejsza konwencja obowiązuje, i który przeznaczony jest normalnie do żeglugi morskiej.

2. W przypadku wątpliwości, czy pewne kategorie osób powinny być uznane za marynarzy w rozumieniu niniejszej konwencji, właściwa władza każdego kraju będzie rozstrzygała ten problem po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami armatorów i marynarzy.

1. Każdy Członek, którego obowiązuje niniejsza konwencja, wyda każdemu ze swoich obywateli wykonujących zawód marynarza, na jego prośbę, dowód tożsamości marynarza, zgodnie z postanowieniami artykułu 4 niniejszej konwencji. Jednakże w przypadku, gdy nie będzie możliwe wydanie takiego dokumentu pewnym kategoriom marynarzy, wspomniany Członek będzie mógł wydać, zamiast takiego dokumentu, paszport stwierdzający, że jego posiadacz jest marynarzem, i mający dla celów niniejszej konwencji takie same skutki jak dowód tożsamości marynarza.

2. Każdy Członek, którego obowiązuje niniejsza konwencja, będzie mógł wydać dowód tożsamości marynarza każdemu innemu marynarzowi, który tego zażąda i który jest zatrudniony na statku zarejestrowanym na jego terytorium lub który jest zarejestrowany w urzędzie zatrudnienia na jego terytorium.

Dowód tożsamości marynarza powinien być zawsze przechowywany przez marynarza.

1. Dowód tożsamości marynarza będzie wydany w prostej formie, wykonany z materiału trwałego i sporządzony w taki sposób, aby każda zmiana była łatwo rozpoznawalna.

2. Dowód tożsamości marynarza będzie wskazywał nazwę i tytuł władzy wystawiającej oraz datę i miejsce wystawienia i będzie zawierał oświadczenie, że dokument ten jest dowodem tożsamości marynarza w rozumieniu niniejszej konwencji.

3. Dowód tożsamości marynarza będzie zawierał następujące dane dotyczące właściciela:

(a) pełne nazwisko (imiona i nazwisko rodowe, jeśli ma to zastosowanie),

(b) datę i miejsce urodzenia,

(c) obywatelstwo,

(d) rysopis,

(e) fotografię,

(f) podpis właściciela lub, gdy jest on niepiśmienny, odcisk kciuka.

4. Jeżeli któryś z Członków wydaje dowód tożsamości marynarza obcemu marynarzowi, nie będzie on zobowiązany do wprowadzenia do niego żadnego oświadczenia dotyczącego obywatelstwa tego marynarza. Ponadto oświadczenie takie nie będzie stanowiło rozstrzygającego dowodu stwierdzającego jego obywatelstwo.

5. Każde ograniczenie terminu ważności dowodu tożsamości marynarza będzie wyraźnie wskazane w tym dokumencie.

6. Z zastrzeżeniem postanowień zawartych w ustępach poprzednich, ścisła forma i treść dowodu tożsamości marynarza będą ustalone przez Członka, który go wydaje, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami armatorów i marynarzy.

7. Ustawodawstwo krajowe może ustalić wpisywanie dodatkowych danych do dowodu tożsamości marynarza.

1. Każdy marynarz posiadający ważny dokument tożsamości, wystawiony przez właściwą władzę danego terytorium, na którym niniejsza konwencja obowiązuje, może wrócić z powrotem na to terytorium.

2. Marynarz może również wrócić z powrotem na terytorium wskazane w poprzednim ustępie co najmniej w ciągu jednego roku po dacie ewentualnego wygaśnięcia ważności dowodu tożsamości marynarza, którego jest on właścicielem.

1. Każdy Członek zezwoli na wstęp na terytorium, na którym obowiązuje niniejsza konwencja, każdemu marynarzowi posiadającemu ważny dowód tożsamości marynarza, jeżeli starania o taki wstęp czynione są dla czasowego pobytu na lądzie podczas postoju statku.

2. Jeżeli dowód tożsamości marynarza zawiera wolne rubryki dla odpowiednich wpisów, każdy Członek, którego obowiązuje niniejsza konwencja, zezwoli również na wstęp na swoje terytorium każdemu marynarzowi posiadającemu ważny dowód tożsamości marynarza, jeżeli sam zainteresowany czyni starania o wstęp:

(a) w celu zaokrętowania się na swój statek lub dla przeniesienia na inny statek;

(b) w celu przejazdu tranzytowego dla zaokrętowania się na swój statek w innym kraju lub w celu repatriacji;

(c) w każdym innym celu, uznanym przez władze danego Członka.

3. Przed wydaniem zezwolenia na wstęp na swoje terytorium w jednym z celów wymienionych w poprzednim ustępie każdy Członek będzie mógł zażądać przekonującego dowodu, w tym dowodu pisemnego, od zainteresowanego marynarza, armatora lub agenta albo od zainteresowanego konsula, o zamiarze marynarza i o faktycznej możliwości wykonania tego zamiaru. Członek może również ograniczyć czas pobytu marynarza do okresu uznanego za rozsądny, uwzględniając cel pobytu.

4. Niniejszy artykuł nie powinien być w żadnym przypadku interpretowany jako ograniczający prawo Członka do niedopuszczania do wstępu na swoje terytorium lub do przebywania na nim jakiejkolwiek określonej osoby.

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji będą przekazane Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy w celu ich zarejestrowania.

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji niniejszej konwencji przez dwóch Członków.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do każdego Członka po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie dziesięciu lat od daty początkowego wejścia jej w życie wypowiedzieć konwencję aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy w celu zarejestrowania. Wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję i który w ciągu jednego roku po upływie dziesięcioletniego okresu, wymienionego w poprzednim ustępie, nie skorzysta z możliwości wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany niniejszą konwencją na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy notyfikuje wszystkim Członkom Międzynarodowej Organizacji Pracy zarejestrowanie wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia, o których został poinformowany przez Członków Organizacji.

2. Notyfikując Członkom Organizacji zarejestrowanie drugiej zgłoszonej mu ratyfikacji. Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie niniejszej konwencji.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy przekaże Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu zarejestrowania, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujące informacje o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, które zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy, w każdym przypadku, gdy uzna to za potrzebne, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji, wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej konwencji, i jeżeli nowa konwencja nie stanowi inaczej:

(a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję spowoduje, z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 9, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji, z zastrzeżeniem, że nowa konwencja wprowadzająca rewizję wejdzie w życie;

(b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję niniejsza konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym przypadku w mocy w swej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Teksty angielski i francuski niniejszej konwencji są jednakowo autentyczne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej czterdziestej pierwszej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu czternastym maja 1958 r.

Na dowód czego w dniu dwudziestym ósmym maja 1958 r. złożyli swe podpisy:

Przewodniczący Konferencji
Ichiro Kawasaki

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy
David A. Morse

Wersja w języku angielskim

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

- jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

- będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 21 stycznia 1993 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: K. Skubiszewski