Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 64 poz. 272

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 7 czerwca 1968 r. w Londynie została sporządzona Konwencja europejska o informacji o prawie obcym w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA EUROPEJSKA O INFORMACJI O PRAWIE OBCYM

Wstęp

Państwa członkowskie Rady Europy, sygnatariusze niniejszej konwencji,

zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie ściślejszego powiązania pomiędzy jej członkami;

przekonane, że stworzenie systemu wzajemnej pomocy międzynarodowej dla ułatwienia uzyskiwania przez organy sądowe informacji o prawie obcym byłoby pomocne w realizacji tego celu,

uzgodniły, co następuje:

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do dostarczania sobie wzajemnie, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, informacji o swoim prawie w dziedzinie cywilnej i handlowej, jak również o przepisach proceduralnych w sprawach cywilnych i handlowych oraz przepisach dotyczących organizacji wymiaru sprawiedliwości.

2. Jednakże dwie lub więcej Umawiających się Stron może uzgodnić, że zakres stosowania niniejszej konwencji będzie między nimi obejmował również inne dziedziny obok tych, które zostały wymienione w ustępie poprzedzającym. Tekst uzgodnionego porozumienia będzie przekazany Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

1. Dla stosowania niniejszej konwencji każda z Umawiających się Stron utworzy lub wyznaczy organ o właściwości wyłącznej (określany dalej jako organ przyjmujący) uprawniony do:

a) przyjmowania wniosków o dostarczenie informacji określonych w artykule 1 ustęp 1, pochodzących od innej Umawiającej się Strony;

b) nadawania biegu tym wnioskom, zgodnie z artykułem 6.

Organem tym powinien być urząd na szczeblu ministerstwa lub inny urząd państwowy.

2. Każda Umawiająca się Strona ma prawo do utworzenia lub wyznaczenia jednego lub więcej organów (określanych dalej jako organy wysyłające) uprawnionych do przyjmowania wniosków o informacje, pochodzących od własnych organów sądowych, i do przekazywania ich do właściwego zagranicznego organu przyjmującego. Zadania organu wysyłającego mogą być powierzone organowi przyjmującemu.

3. Każda Umawiająca się Strona notyfikuje Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy oznaczenie i adres swojego organu przyjmującego oraz, w stosownych wypadkach, swojego lub swoich organów wysyłających.

1. Z wnioskiem o dostarczenie informacji powinien zawsze wystąpić organ sądowy, nawet jeżeli wniosek ten nie został przez niego sporządzony. W wnioskiem takim można wystąpić tylko dla celów wszczętego już postępowania.

2. Jakakolwiek Umawiająca się Strona, która nie utworzyła lub nie wyznaczyła organów wysyłających, może, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, wskazać, który z jej organów będzie uważała za organ sądowy w rozumieniu ustępu poprzedzającego.

3. Dwie lub więcej Umawiających się Stron może uzgodnić, że zakres stosowania konwencji w stosunkach między nimi będzie obejmował również wnioski pochodzące od organów innych niż organy sądowe. Tekst uzgodnionego porozumienia będzie przekazany Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

1. Wniosek o dostarczenie informacji powinien wskazywać organ sądowy, który z nim występuje, oraz przedmiot sprawy. Powinien on również możliwie jak najbardziej dokładnie określać zakres żądanej informacji o prawie Państwa wezwanego, a w wypadku gdyby w tym Państwie obowiązywał więcej niż jeden system prawny - system prawny, w ramach którego wnioskuje się o dostarczenie informacji.

2. Do wniosku dołącza się opis stanu faktycznego sprawy w zakresie niezbędnym do jej właściwego zrozumienia i sporządzenia dokładnej i precyzyjnej odpowiedzi; do wniosku można także dołączyć odpisy dokumentów, w zakresie niezbędnym do sprecyzowania jego treści.

3. Wniosek może dotyczyć dodatkowo zagadnień z dziedzin innych niż te, które zostały określone w artykule 1 ustęp 1, jeżeli pozostają one w związku z zasadniczą treścią wniosku.

4. Jeżeli wniosek nie został sporządzony przez organ sądowy, dołącza się do niego decyzję tego organu, zezwalającą na wystąpienie z wnioskiem.

Wniosek o dostarczenie informacji jest przekazywany bezpośrednio organowi przyjmującemu Państwa wezwanego przez organ wysyłający lub, z braku takiego organu, przez organ sądowy, od którego wniosek ten pochodzi.

1. Organ przyjmujący, do którego wpłynął wniosek o dostarczenie informacji, może bądź sam sporządzić odpowiedź, bądź przekazać wniosek innemu organowi państwowemu lub o charakterze urzędowym, który sporządza odpowiedź.

2. Organ przyjmujący może, w stosownych wypadkach lub z przyczyn natury administracyjnej, przekazać wniosek instytucji prywatnej lub wyspecjalizowanemu prawnikowi, którzy sporządzają odpowiedź.

3. W wypadku gdy zastosowanie postanowień ustępu poprzedzającego może pociągnąć za sobą koszty, organ przyjmujący, przed dokonaniem przekazania określonego w tamtym ustępie, zawiadamia organ, od którego pochodzi wniosek, o instytucji prywatnej lub prawniku, którym został przekazany wniosek; w takich wypadkach organ przyjmujący informuje również, w miarę możliwości, organ, od którego pochodzi wniosek, o wysokości tych kosztów i wnosi o wyrażenie zgody na takie przekazanie.

Odpowiedź powinna mieć na celu obiektywne i bezstronne poinformowanie organu, od którego pochodzi wniosek, o prawie Państwa wezwanego. Odpowiedź powinna w stosownych wypadkach zawierać przytoczenie treści aktów ustawodawczych i wykonawczych oraz orzeczeń sądowych. Należy do niej dołączyć, w zakresie uznanym za niezbędny do właściwego poinformowania wnioskodawcy, dodatkowe dokumenty, takie jak wyciągi z tekstów doktrynalnych i dokumentów z prac przygotowawczych nad aktami prawnymi. Do odpowiedzi można także załączyć komentarz wyjaśniający.

Informacje zawarte w odpowiedzi nie wiążą organu, od którego pochodzi wniosek.

Odpowiedź jest przekazywana przez organ przyjmujący organowi wysyłającemu, jeżeli wniosek został przekazany przez ten ostatni, lub organowi sądowemu, jeżeli wniosek został bezpośrednio przekazany przez ten organ.

1. Organ przyjmujący, do którego wpłynął wniosek o dostarczenie informacji, jest zobowiązany, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 11, do nadania mu biegu zgodnie z postanowieniami artykułu 6.

2. Jeżeli odpowiedź nie jest sporządzona przez organ przyjmujący, organ ten jest mimo wszystko zobowiązany do czuwania, aby odpowiedź została sporządzona na warunkach określonych w artykule 12.

Państwo wezwane może odmówić nadania biegu wnioskowi o dostarczenie informacji, jeżeli jego interesy są zagrożone w wyniku postępowania, w związku z którym został sporządzony wniosek, lub jeżeli uzna, że udzielenie odpowiedzi mogłoby zagrozić jego suwerenności lub bezpieczeństwu.

Odpowiedź na wniosek o dostarczenie informacji powinna być sporządzona możliwie najszybciej. Jeżeli jednak przygotowanie odpowiedzi wymaga długiego terminu, organ przyjmujący informuje o tym organ zagraniczny, który wystąpił z wnioskiem, wskazując, jeśli to możliwe, termin, w którym odpowiedź! zostanie prawdopodobnie przekazana.

1. Organ przyjmujący lub organ albo osoba, wyznaczone zgodnie z artykułem 6 do udzielenia odpowiedzi, mogą żądać od organu, od którego pochodzi wniosek o przekazanie, informacji uzupełniających, które uznają za niezbędne do przygotowania odpowiedzi.

2. Wniosek o nadesłanie informacji uzupełniających jest przekazywany przez organ przyjmujący w trybie określonym w artykule 9 dla przekazywania odpowiedzi.

1. Wniosek o dostarczenie informacji i załączniki do niego będą sporządzane w języku lub w jednym z języków urzędowych Państwa wezwanego lub będzie do nich dołączane tłumaczenie na taki język. Odpowiedź ma być sporządzona w języku Państwa wezwanego.

2. Jednakże dwie lub więcej Umawiających się Stron mogą uzgodnić uchylenie w stosunkach między nimi obowiązywania postanowień ustępu poprzedzającego.

1. Udzielenie odpowiedzi nie może powodować zwrotu jakichkolwiek opłat lub kosztów, z wyjątkiem tych, które zostały określone w artykule 6 ustęp 3, ponoszonych przez Państwo, z którego pochodzi wniosek.

2. Jednakże dwie lub więcej Umawiających się Stron mogą uzgodnić uchylenie w stosunkach między nimi obowiązywania postanowień ustępu poprzedzającego.

W Państwie federalnym funkcje wykonywane przez organ przyjmujący, inne niż te, które zostały określone w artykule 2 ustęp 1a, mogą być, z przyczyn natury konstytucyjnej. powierzone innym organom państwowym.

1. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu przez Państwa członkowskie Rady Europy. Podlega ona ratyfikacji lub akceptacji. Dokumenty ratyfikacyjne lub akceptacji będą składane Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2. Konwencja wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od daty złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego lub akceptacji.

3. Konwencja wejdzie w życie dla każdego Państwa sygnatariusza, które ją ratyfikuje lub zaakceptuje w terminie późniejszym, po upływie trzech miesięcy od daty złożenia przez nie dokumentu ratyfikacyjnego lub akceptacji.

1. Po wejściu w życie niniejszej konwencji Komitet Rady Ministrów Rady Europy może zaprosić każde Państwo nie będące członkiem Rady do przystąpienia do niniejszej konwencji.

2. Przystąpienie nastąpi przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy dokumentu przystąpienia i nabiera mocy po upływie trzech miesięcy od daty jego złożenia.

1. Każda Umawiająca się Strona może, w chwili podpisania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, akceptacji lub przystąpienia, określić terytorium lub terytoria, do których będzie miała zastosowanie niniejsza konwencja.

2. Każda Umawiająca się Strona może, w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego, akceptacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie, rozciągnąć stosowanie niniejszej konwencji, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, na wszelkie inne terytorium lub terytoria określone w oświadczeniu, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych lub w imieniu których jest uprawniona występować.

3. Jakiekolwiek oświadczenie złożone w trybie ustępu poprzedzającego może zostać cofnięte, w odniesieniu do terytorium wymienionego w oświadczeniu, na warunkach określonych w artykule 20 niniejszej konwencji.

1. Niniejsza konwencja obowiązuje na czas nieokreślony.

2. Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą konwencję w zakresie jej dotyczącym w drodze zawiadomienia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

3. Wypowiedzenie nabiera mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania zawiadomienia przez Sekretarza Generalnego.

Sekretarz Generalny Rady Europy zawiadamia Państwa członkowskie Rady oraz Państwa, które przystąpiły do niniejszej konwencji, o:

a) wszelkich podpisaniach;

b) złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego, akceptacji lub przystąpienia;

c) każdej dacie wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z jej artykułem 17;

d) wszelkich notyfikacjach przekazanych w trybie postanowień artykułu 1 ustęp 2, artykułu 2 ustęp 3, artykułu 3 ustęp 2 i artykułu 19 ustępy 2 i 3.

e) wszelkich zawiadomieniach przekazanych w trybie postanowień artykułu 20 i dacie, w której wypowiedzenie nabierze mocy.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upełnomocnieni, podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Londynie dnia 7 czerwca 1968 r. w języku angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo wiarygodne, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione kopie konwencji każdemu z Państw, które ją podpisało i do niej przystąpiło.

Wersja w języku angielskim

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

- została ona uznana za słuszną w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

- jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

- będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 3 marca 1992 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: K. Skubiszewski