Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 34 poz. 128

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 17 maja 1992 r. została sporządzona w Kairze Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Arabską Republiką Egiptu o pomocy prawnej w sprawach karnych, przekazywaniu osób skazanych i ekstradycji w następującym brzmieniu:

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Arabską Republiką Egiptu o pomocy prawnej w sprawach karnych, przekazywaniu osób skazanych i ekstradycji

Rzeczpospolita Polska i Arabska Republika Egiptu,

pragnąc rozszerzać współpracę między obydwoma Państwami w dziedzinie prawnej,

postanowiły zawrzeć Umowę o pomocy prawnej w sprawach karnych, przekazywaniu osób skazanych i ekstradycji i w tym celu wyznaczyły jako swoich pełnomocników:

Rzeczpospolita Polska
Son Excellence Monsieur
Krzysztof Skubiszewski,
Ministre des Affaires Etrangères
de la Republique de Pologne

Arabska Republika Egiptu
Son Excellence Monsieur le Conseiller
Farouk Seif El Nasr,
Ministre de la Justice
de la Republique Arabe d'Egypte.

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, uzgodnili, co następuje:

1. Obydwa Państwa zobowiązują się do udzielania sobie wzajemnie, zgodnie z postanowieniami niniejszej części umowy, możliwie najszerszej pomocy prawnej w sprawach o przestępstwa, które w chwili wystąpienia z wnioskiem o udzielenie pomocy prawnej podlegają właściwości sądów według prawa Państwa wzywającego.

2. Pomoc prawna obejmuje w szczególności przeprowadzanie wstępnych czynności dochodzeniowych, przesłuchiwanie podejrzanych, oskarżonych, świadków i biegłych, przeszukiwanie, zajmowanie przedmiotów, przekazywanie dokumentów i innych przedmiotów mających związek z postępowaniem karnym, jak również doręczanie dokumentów.

3. Postanowień niniejszej części umowy nie stosuje się do przestępstw polegających wyłącznie na naruszeniu obowiązków wynikających ze służby wojskowej.

Można odmówić udzielenia pomocy prawnej:

a) jeżeli wniosek dotyczy przestępstw uważanych przez Państwo wezwane za przestępstwa o charakterze politycznym lub za przestępstwa pozostające w związku z takimi przestępstwami, jak również za przestępstwa skarbowe, podatkowe, celne lub dewizowe,

b) jeżeli Państwo wezwane uzna, że wykonanie wniosku mogłoby naruszyć jego suwerenność, bezpieczeństwo lub porządek publiczny.

1. Państwo wezwane wykonuje zgodnie ze swoim prawem wnioski o udzielenie pomocy prawnej, przekazywane przez organy sądowe Państwa wzywającego i dotyczące przeprowadzenia czynności określonych w artykule 1 ustęp 2.

2. Jeżeli Państwo wzywające wnosi, aby świadkowie lub biegli zeznawali pod przysięgą, wniosek taki jest uwzględniony przez Państwo wezwane, jeżeli nie sprzeciwia się temu jego prawo.

3. Państwo wezwane przekazuje jedynie uwierzytelnione odpisy lub fotokopie żądanych akt lub dokumentów. Jeżeli jednak Państwo wzywające wnosi o przekazanie oryginałów, wniosek ten będzie w miarę możliwości uwzględniany.

4. Informacje przekazane Państwu wzywającemu mogą być wykorzystane przez organy sądowe jedynie w postępowaniu, w związku z którym wnoszono o ich przekazanie.

Na wyraźny wniosek Państwa wzywającego. Państwo wezwane zawiadamia je o terminie i miejscu wykonania wniosku. Za zgodą Państwa wezwanego przy wykonaniu wniosku mogą być obecni przedstawiciele organu oraz zainteresowane osoby.

1. Państwo wezwane może odroczyć przekazanie przedmiotów, akt lub dokumentów, o których przekazanie się wnosi, jeżeli są one niezbędne w związku z toczącym się postępowaniem karnym.

2. Przedmioty, jak również oryginały akt lub dokumentów, przekazane w wyniku wykonania wniosku o udzielenie pomocy prawnej, są zwracane możliwie najszybciej przez Państwo wzywające Państwu wezwanemu, chyba że Państwo to w sposób wyraźny z tego zrezygnuje.

1. Państwo wezwane dokonuje, zgodnie z własnym prawem, doręczeń pism procesowych i orzeczeń sądowych przekazanych w tym celu przez Państwo wzywające. Doręczenie może być dokonane przez zwykłe oddanie pisma lub orzeczenia adresatowi albo, na wniosek Państwa wzywającego, w szczególnej formie, jeżeli nie jest ona sprzeczna z prawem Państwa wezwanego.

2. Doręczenie jest potwierdzane dowodem doręczenia opatrzonym datą i podpisem adresata lub zaświadczeniem wydanym przez organ Państwa wezwanego, stwierdzającym fakt doręczenia, jego formę i datę. Jeden z tych dokumentów jest niezwłocznie przekazywany Państwu wzywającemu. Jeżeli doręczenie nie mogło być dokonane. Państwo wezwane zawiadamia o tym niezwłocznie Państwo wzywające informując o przyczynach.

3. Wezwania do stawiennictwa powinny być przekazywane do Państwa wezwanego co najmniej na dwa miesiące przed wymaganym terminem stawiennictwa tych osób.

4. Obydwa Państwa zastrzegają sobie prawo dobrowolnego doręczania pism własnym obywatelom za pośrednictwem swego przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego.

1. Jeżeli Państwo wzywające uzna, że osobiste stawiennictwo świadka lub biegłego przed jego organami sądowymi jest konieczne, zaznacza to w swoim wniosku o doręczenie wezwania, a Państwo wezwane wzywa tego świadka lub biegłego do stawiennictwa.

2. Państwo wezwane zawiadamia Państwo wzywające o decyzji świadka lub biegłego. W wypadku określonym w ustępie 1 wniosek lub wezwanie powinno określać przybliżoną wysokość należności, jak również wysokość kosztów podróży i pobytu podlegających zwrotowi.

1. Osoba pozbawiona wolności, o której osobiste stawiennictwo w charakterze świadka lub w celu przeprowadzenia konfrontacji wnosi Państwo wzywające, jest przekazywana czasowo na terytorium, gdzie przesłuchanie ma mieć miejsce, pod warunkiem jej odesłania w terminie określonym przez Państwo wezwane. Można odmówić przekazania, jeżeli:

a) osoba pozbawiona wolności nie wyraża na to zgody;

b) obecność tej osoby jest konieczna w związku z postępowaniem karnym toczącym się na terytorium Państwa wezwanego;

c) przekazanie mogłoby spowodować przedłużenie okresu pozbawienia wolności lub

d) inne ważne względy sprzeciwiają się przekazaniu.

2. Osoba przekazana powinna być nadal pozbawiona wolności na terytorium Państwa wzywającego, chyba że Państwo wezwane zażąda jej zwolnienia.

Świadek lub biegły, który nie stawi się na wezwanie, o którego doręczenie wnoszono, nie może podlegać, również w wypadku gdy wezwanie zawierało takie zagrożenie, żadnym karom lub środkom przymusu, chyba że uda się on następnie dobrowolnie na terytorium Państwa wzywającego i zostanie tam ponownie wezwany do stawiennictwa.

Należności, jak również koszty podróży i pobytu podlegające zwrotowi świadkowi lub biegłemu przez Państwo wzywające są obliczane przy uwzględnieniu ich miejsca zamieszkania i są im zwracane według stawek co najmniej równych stawkom przewidzianym przez przepisy prawne obowiązujące w Państwie, w którym przesłuchanie ma mieć miejsce.

1. Świadek lub biegły, niezależnie od jego obywatelstwa, który w wyniku wezwania stawi się przed organami sądowymi Państwa wzywającego, nie może być ścigany) pozbawiony wolności ani poddany żadnym innym ograniczeniom wolności osobistej na terytorium tego Państwa w związku z czynami popełnionymi lub wyrokami skazującymi, wydanymi przed jego wjazdem na terytorium Państwa wzywającego.

2. Każda osoba, niezależnie od jej obywatelstwa, wezwana do stawiennictwa przed organami sądowymi Państwa wzywającego w celu odpowiadania za czyny, za które jest ścigana, nie może być w tym Państwie ścigana, pozbawiona wolności ani poddana żądnym innym ograniczeniom wolności osobistej w związku z czynami popełnionymi lub wyrokami skazującymi, wydanymi przed jej wjazdem na terytorium Państwa wzywającego i nie określonymi w wezwaniu.

3. Immunitet określony w ustępach 1 i 2 wygasa, gdy świadek, biegły lub osoba ścigana, mając możliwość opuszczenia terytorium Państwa wzywającego w ciągu piętnastu dni od dnia, w którym ich obecność nie była już niezbędna, pozostali na tym terytorium lub po jego opuszczeniu tam powrócili.

1. Państwo wezwane przekazuje, na takich samych warunkach jak własnym organom sądowym w podobnych sprawach, wyciągi z rejestru skazanych oraz wszelkie związane z tym informacje, o których przekazanie występują organy sądowe Państwa wzywającego na potrzeby toczącej się sprawy karnej.

2. W wypadkach innych niż określone w ustępie 1 wnioski wykonuje się na warunkach określonych przez prawo, regulaminy i praktykę Państwa wezwanego.

3. Każde z Państw zawiadamia drugie Państwo o wyrokach wydanych przeciwko obywatelom drugiego Państwa, które podlegają wpisowi do rejestru skazanych. Ministerstwa Sprawiedliwości przekazują sobie takie zawiadomienia co dwa lata.

1. Wnioski o udzielenie pomocy prawnej powinny zawierać:

a) określenie organu wzywającego;

b) określenie przedmiotu i podstawy wniosku;

c) w miarę możliwości - określenie tożsamości i obywatelstwa osoby, której dotyczy wniosek;

d) w wypadku wniosku o doręczenie pism procesowych - nazwisko i miejsce .zamieszkania adresata lub możliwie największą ilość informacji pozwalających na ustalenie jego tożsamości i odnalezienie oraz określenie rodzaju pisma, które ma być doręczone.

2. Wnioski p udzielenie pomocy prawnej powinny ponadto zawierać określenie zarzucanych czynów i zwięzły opis stanu faktycznego.

Organy sądowe, obydwu Państw porozumiewają się wzajemnie między sobą za pośrednictwem ich Ministerstw Sprawiedliwości. Jeżeli wymagają tego okoliczności, porozumiewanie się może następować w drodze dyplomatycznej.

Wnioski o udzielenie pomocy prawnej sporządza się w języku Państwa wzywającego. Do wniosków dołącza się ich tłumaczenie na język Państwa wezwanego lub na język francuski albo angielski.

Wnioski o udzielenie pomocy prawnej oraz załączane do nich dokumenty powinny być opatrzone pieczęcią właściwego organu lub być przez niego poświadczone. Dokumenty te są zwolnione od wymogu legalizacji.

1. Jeżeli Państwo wezwane nie może wykonać wniosku o udzielenie pomocy prawnej lub odmawia jego wykonania, zawiadamia o tym niezwłocznie Państwo wzywające określając przyczyny niewykonania.

2. Jeżeli organ wezwany nie jest właściwy do wykonania wniosku o udzielenie pomocy prawnej, przekazuje go właściwemu organowi, zawiadamiając o tym organ wzywający.

Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 10 wykonanie wniosków o udzielenie pomocy prawnej nie powoduje obowiązku zwrotu żadnych kosztów, z wyjątkiem kosztów powstałych w wyniku działania biegłych na terytorium Państwa wezwanego oraz kosztów przekazania na podstawie artykułu 8 osób pozbawionych wolności.

1. Obydwa Państwa zobowiązują się, na wniosek drugiego Państwa, do wszczęcia postępowania karnego zgodnie ze swoim prawem przeciwko własnym obywatelom, którzy popełnili przestępstwo na terytorium Państwa wzywającego.

2. Do wniosku o przejęcie ścigania karnego dołącza się wszelkie istniejące dowody oraz inne istotne informacje.

3. Państwo wezwane zawiadamia Państwo wzywające o wyniku postępowania karnego; w wypadku wydania prawomocnego orzeczenia przekazuje się jego odpis.

1. Właściwe organy jednego Państwa zawiadamiają możliwie najszybciej, ale nie później niż w ciągu trzech dni, przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny drugiego Państwa o zatrzymaniu lub poddaniu jakiejkolwiek innej formie ograniczenia wolności obywatela tego Państwa.

2. Urzędnicy konsularni posiadają prawo widzenia się z tym obywatelem, rozmowy i korespondencji z nim i zapewnienia mu przedstawicielstwa w postępowaniu, chyba że sprzeciwi się on temu wyraźnie w obecności urzędnika konsularnego.

Obydwa Państwa zobowiązują się do przekazywania sobie wzajemnie, na wniosek, na zasadach i warunkach określonych w postanowieniach niniejszej części umowy, osób skazanych pozbawionych wolności - w celu wykonania orzeczeń wydanych w sprawach karnych, na mocy których sądy jednego Państwa orzekły prawomocnie wobec obywatela drugiego Państwa karę pozbawienia wolności.

W rozumieniu niniejszej części umowy następujące wyrażenia oznaczają:

a) "Państwo skazania" - państwo, w którym przestępca został skazany i z którego terytorium jest przekazywany,

b) "Państwo wykonania" - państwo, do którego skazany jest przekazywany w celu odbycia kary;

c) "osoba skazana pozbawiona wolności" - wszelką osobę, wobec której zostało wydane na terytorium jednego z Państw orzeczenie sądowe stwierdzające jej winę, która powinna odbyć karę pozbawienia wolności i która znajduje się w zakładzie karnym.

1. Z wnioskiem, o którym mowa w artykule 21, mogą wystąpić:

a) Państwo skazania;

b) Państwo wykonania.

2. Osoba skazana lub jej przedstawiciel prawny mogą występować w tym celu do każdego z Państw.

Postanowienia niniejszej części umowy stosuje się na następujących warunkach:

a) przestępstwo, którego dotyczy wniosek, jest zagrożone według prawa obu Państw karą pozbawienia wolności;

b) wyrok skazujący jest prawomocny i wykonalny;

c) osoba skazana pozbawiona wolności jest obywatelem Państwa wykonania;

d) osoba skazana wyraża zgodę na przekazanie;

e) w chwili otrzymania wniosku przez Państwo wezwane osoba skazana ma jeszcze do odbycia co najmniej 9 miesięcy kary pozbawienia wolności. W wyjątkowych wypadkach obydwa Państwa mogą uzgodnić przekazanie, gdy długość kary pozostałej do odbycia jest mniejsza niż 9 miesięcy.

1. Każda osoba skazana pozbawiona wolności, do której mogą być zastosowane postanowienia niniejszej części umowy, powinna być o nich powiadomiona przez Państwo skazania.

2. Osoba skazana powinna być zawiadomiona na piśmie o wszelkich decyzjach podjętych przez każde z Państw w przedmiocie wniosku o przekazanie.

Przekazanie osoby skazanej nie nastąpi, jeżeli:

a) jedno z Państw uzna, że przekazanie mogłoby naruszyć jego suwerenność, bezpieczeństwo lub porządek publiczny;

b) wniosek o przekazanie dotyczy kary orzeczonej za czyny prawomocnie osądzone w Państwie wykonania, w odniesieniu do których kara została wykonana lub uległa przedawnieniu;

c) według prawa Państwa wykonania nastąpiło przedawnienie ścigania karnego;

d) wyrok skazujący zapadł za przestępstwo uważane przez Państwo wykonania za przestępstwo polegające wyłącznie na naruszeniu obowiązków wynikających ze służby wojskowej;

e) wyrok skazujący zapadł za przestępstwo pozostające w związku z narkotykami lub środkami psychotropowymi.

Przekazanie osoby skazanej może nie nastąpić, jeżeli:

a) właściwe organy Państwa wykonania zastosowały za te same czyny prawo łaski w odniesieniu do osoby skazanej pozbawionej wolności lub prawomocnie odstąpiły od ścigania, lub umorzyły postępowanie;

b) przestępstwo jest uważane przez Państwo wykonania za przestępstwo o charakterze politycznym lub pozostające w związku z takim przestępstwem, jak również za przestępstwo skarbowe, podatkowe, celne lub dewizowe;

c) przestępstwo będące podstawą skazania jest przedmiotem ścigania w Państwie wykonania;

d) osoba skazana nie wywiązała się z obowiązku uiszczenia sum pieniężnych, grzywien, odszkodowania lub innych zobowiązań pieniężnych wszelkiego rodzaju na nią nałożonych;

e) osoba skazana jest również obywatelem Państwa skazania bądź nie ma miejsca zwyczajnego pobytu na terytorium Państwa wykonania;

f) maksymalny wymiar kary pozbawienia wolności przewidziany przez prawo Państwa wykonania jest nieproporcjonalnie niższy od kary pozbawienia wolności orzeczonej w Państwie skazania.

Każda odmowa przekazania skazanego wymaga uzasadnienia.

Osoba skazana powinna wyrazić swoją zgodę na przekazanie, będąc w pełni świadoma skutków prawnych, które z tego wynikają. Jeżeli osoba skazana nie jest w stanie w sposób ważny wyrazić swojej zgody, zgodę wyraża jej przedstawiciel prawny.

1. Kara orzeczona w Państwie skazania podlega wykonaniu w Państwie wykonania w takiej części, w jakiej nie została wykonana w Państwie skazania.

2. W wypadku gdy kara wymierzona w Państwie skazania jest, ze względu na charakter lub wymiar, surowsza od kary przewidzianej za te same czyny przez prawo Państwa wykonania, właściwy organ Państwa wykonania zastępuje ją najbardziej zbliżoną karą pozbawienia wolności, przewidzianą we własnym ustawodawstwie, albo zmniejsza orzeczoną karę w największym stopniu przewidzianym przez to ustawodawstwo.

3. Kara zamienna nie może być, tak pod względem jej charakteru, jak i wymiaru, surowsza od kary pozbawienia wolności orzeczonej w Państwie skazania, jak również nie może przekraczać maksymalnego zagrożenia przewidzianego przez prawo Państwa wykonania.

Państwo wykonania zawiadamia na stosowny wniosek Państwo skazania o przebiegu wykonania wyroku skazującego.

Sposób wykonania kary jest regulowany przez prawo Państwa wykonania; Państwo to jest wyłącznie właściwe do podejmowania wszelkich odnośnych decyzji.

Państwo skazania jest wyłącznie właściwe do rozpatrywania odwołań od wyroku skazującego.

1. Przekazane osoby skazane korzystają z amnestii i ułaskawienia, zastosowanych w każdym z Państw.

2. Państwo skazania zawiadamia niezwłocznie Państwo wykonania o wszelkiej decyzji lub środku, który powoduje całkowite lub częściowe zakończenie wykonania orzeczonej kary.

3. Właściwe organy Państwa wykonania powodują zaprzestanie wykonywania kary niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o wszelkiej decyzji lub środku powodującym zniesienie wykonalności kary.

Osoba skazana, przekazana w wyniku zastosowania postanowień niniejszej części umowy, nie może być ponownie ścigana, aresztowana lub zatrzymana w Państwie wykonania za przestępstwo, za które orzeczono karę w Państwie skazania, stanowiące podstawę przekazania.

Niniejszą część umowy stosuje się do wykonywania wyroków skazujących, wydanych przed lub po jej wejściu w życie.

Wniosek o przekazanie sporządza się w formie pisemnej. Powinien on zawierać informacje dotyczące tożsamości osoby skazanej, miejscu jej zatrzymania w Państwie skazania i miejscu zamieszkania w Państwie wykonania. Do wniosku powinno być dołączone oświadczenie stwierdzające zgodę osoby skazanej lub jej przedstawiciela prawnego na przekazanie.

Państwo skazania przekazuje Państwu wykonania oryginał lub poświadczony odpis wyroku skazującego. Państwo to potwierdza prawomocność i wykonalność orzeczenia i określa, o ile jest to możliwe, okoliczności oraz czas i miejsce popełnienia przestępstwa, jak również kwalifikację prawną. Ponadto powinno ono przekazać wszystkie niezbędne informacje dotyczące długości pozostałej do odbycia kary, okresu dotychczasowego pozbawienia wolności i złagodzeń kary już zastosowanych, jak również informacje na temat osobowości osoby skazanej i jej zachowania w Państwie skazania przed i po wydaniu wyroku skazującego.

Państwo wykonania zawiadamia Państwo skazania, przed rozstrzygnięciem wniosku o przekazanie, o maksymalnym wymiarze kary przewidzianym przez jego ustawodawstwo za takie same czyny.

Jeżeli Państwo wezwane uzna, że informacje przekazane przez drugie Państwo są niewystarczające, może ono zwrócić się o dostarczenie dodatkowych informacji.

Do tych dokumentów dołącza się ich tłumaczenie na język drugiego Państwa lub na język francuski albo angielski.

Wnioski o przekazanie przekazuje Ministerstwo Sprawiedliwości jednego Państwa do Ministerstwa Sprawiedliwości drugiego Państwa.

Pisma i inne dokumenty przekazywane w wyniku stosowania postanowień niniejszej części umowy są zwolnione od wymogu legalizacji; są one opatrzone podpisem i pieczęcią właściwego organu.

Koszty przekazywania osób skazanych ponosi Państwo wykonania, z wyjątkiem kosztów powstałych wyłącznie na terytorium drugiego Państwa.

Państwo ponoszące koszty zapewnia osobom przekazywanym eskortę.

Obydwa Państwa zobowiązują się do wzajemnego wydawania sobie, na zasadach i warunkach określonych w następnych artykułach, osób, które przebywają na terytorium jednego z Państw i są ścigane za popełnienie przestępstwa lub zostały skazane przez sądy drugiego Państwa.

Wydanie następuje:

a) za czyn lub czyny, które według ustawodawstwa obu Państw stanowią przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej jednego roku lub karą surowszą;

b) w odniesieniu do wyroków skazujących wydanych w Państwie wzywającym za czyny, które według ustawodawstwa obu Państw stanowią przestępstwo, i gdy orzeczona kara pozbawienia wolności wynosi co najmniej sześć miesięcy.

Odmawia się wydania, jeżeli:

a) osoba, której wydania się żąda, jest obywatelem Państwa wezwanego. Jeżeli Państwo wezwane odmawia wydania swego obywatela. Państwo to, na wniosek Państwa wzywającego, przekazuje sprawę swoim właściwym organom w celu wszczęcia ścigania karnego. W tym celu może posłużyć się wynikami postępowania prowadzonego w Państwie wzywającym;

b) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, jest uważane przez Państwo wezwane za przestępstwo polityczne lub przestępstwo pozostające w związku z takim przestępstwem. Zamach na życie Szefa Państwa jednego z Państw lub członka jego rodziny nie jest uważany za przestępstwo polityczne;

c) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, polega wyłącznie na naruszeniu obowiązków wynikających ze służby wojskowej;

d) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania; zostało popełnione, w całości lub w części, na 'terytorium Państwa wezwanego lub w miejscu podlegającym jurysdykcji tego Państwa;

e) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, zostało w Państwie wezwanym prawomocnie osądzone, odstąpiono od ścigania lub umorzono postępowanie;

f) w chwili wpłynięcia wniosku według prawa jednego z Państw nastąpiło przedawnienie ścigania lub wykonania kary za przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania;

g) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, zostało bądź w Państwie wzywającym, bądź w Państwie wezwanym objęte amnestią.

Można odmówić wydania, jeżeli:

a) dane przestępstwo jest zagrożone karą śmierci przez ustawodawstwo tylko jednego z Państw;

b) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, jest przedmiotem ścigania w Państwie wezwanym lub zostało prawomocnie osądzone w państwie trzecim.

Wydanie nie nastąpi, gdy Państwo wezwane ma poważne podstawy, by przyjąć, że wniosek o wydanie, którego podstawę stanowi przestępstwo pospolite, został sporządzony w celu ścigania lub ukarania danej osoby ze względu na jej rasę, wyznanie, narodowość lub poglądy polityczne i że z tego powodu sytuacja tej osoby może ulec pogorszeniu.

1. Wniosek o wydanie sporządza się na piśmie i przekazuje w drodze dyplomatycznej.

2. Do wniosku dołącza się:

a) oryginał lub poświadczony odpis wyroku skazującego lub nakazu aresztowania wydanego w formie przewidzianej przez prawo Państwa wzywającego;

b) opis czynów, w związku z którymi żąda się wydania, zawierający czas i miejsce ich popełnienia, ich kwalifikację prawną i przepisy mające zastosowanie do nich, jak również tekst tych przepisów;

c) możliwie dokładny rysopis osoby, której wydania się żąda, oraz wszelkie inne informacje pozwalające na stwierdzenie jej tożsamości i obywatelstwa.

1. W pilnych wypadkach organy sądowe Państwa wzywającego mogą dla celów ekstradycji wystąpić z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie osoby, której wydania będą żądać.

2. Wniosek o tymczasowe aresztowanie powinien stwierdzać istnienie jednego z dokumentów określonych w artykule 47 ustęp 2 litera a). Powinien on ponadto określać przestępstwo, w związku z którym wnosi się o wydanie, wysokość kary przewidzianej lub orzeczonej, miejsce i czas popełnienia przestępstwa oraz możliwie największą ilość informacji umożliwiających ustalenie tożsamości i odnalezienie osoby, której wydania będzie się żądać.

3. Wniosek, o którym mowa ustępie 2, jest przekazywany organom sądowym Państwa wezwanego bądź bezpośrednio drogą pocztową lub telegraficzną, bądź we wszelki inny sposób pozostawiający ślad na piśmie.

4. Jeżeli wymogi wniosku zostały dochowane, organy sądowe Państwa wezwanego nadają mu bieg zgodnie ze swoim prawem. Zawiadamia się o tym niezwłocznie organ wzywający.

1. Areszt tymczasowy może być uchylony, jeżeli w ciągu 20 dni od dnia aresztowania Państwo wezwane nie otrzymało wniosku o wydanie oraz dokumentów określonych w artykule 47 ustęp 2.

2. Okres aresztu tymczasowego nie może w żadnym wypadku przekroczyć 40 dni, licząc od daty aresztowania.

3. Uchylenie aresztu tymczasowego jest dopuszczalne W każdej chwili, jednakże Państwo wezwane jest obowiązane przedsięwziąć wszelkie niezbędne środki w celu zapobieżenia ucieczce osoby, której dotyczy wniosek.

4. Zwolnienie nie stoi na przeszkodzie ponownemu aresztowaniu i wydaniu, jeżeli wniosek o wydanie wpłynie w terminie późniejszym.

W wypadku gdy niezbędne są dodatkowe informacje w celu ustalenia, czy wszystkie warunki określone w postanowieniach niniejszej części umowy zostały spełnione, Państwo wezwane zawiadamia o tym Państwo wzywające w drodze dyplomatycznej. Dla uzyskania tych informacji może ono wyznaczyć Państwu wzywającemu stosowny termin.

Jeżeli z wnioskiem o wydanie wystąpiło jednocześnie kilka Państw bądź w odniesieniu do tych samych, bądź różnych czynów, Państwo wezwane rozstrzyga, który wniosek uwzględnić, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, a w szczególności możliwość dalszego wydania w stosunkach między państwami wzywającymi, daty wpłynięcia wniosków, wagę i miejsce popełnienia przestępstw oraz obywatelstwo osoby, o której wydanie się wnosi.

1. Z zastrzeżeniem praw Państwa wezwanego lub praw osób trzecich, na wniosek Państwa wzywającego Państwo wezwane zabezpiecza i wydaje w sposób określony przez swoje ustawodawstwo przedmioty:

a) które mogą służyć jako dowody rzeczowe;

b) które pochodzą z przestępstwa i zostały odnalezione przed lub po wydaniu żądanej osoby.

2. Wydanie przedmiotów następuje również w wypadku, gdy ekstradycja nie może nastąpić z powodu śmierci lub ucieczki osoby, o której wydanie się wnosi.

3. Jeżeli Państwo wezwane lub osoby trzecie nabyły prawa do tych przedmiotów, przedmioty te podlegają zwrotowi możliwie najszybciej i bezpłatnie Państwu wezwanemu po zakończeniu postępowania na terytorium Państwa wzywającego.

1. Państwo wezwane zawiadamia Państwo wzywające w drodze dyplomatycznej o swojej decyzji w przedmiocie wydania.

2. Każda całkowita lub częściowa odmowa wydania podlega uzasadnieniu.

3. W wypadku uwzględnienia wniosku Państwo wezwane wyznacza, w możliwie dogodny sposób, miejsce i datę przekazania osoby wydanej i zawiadamia o tym z dostatecznym wyprzedzeniem Państwo wzywające.

4. Z zastrzeżeniem wypadku określonego w ustępie 5, jeżeli osoba, o której wydanie się wnosi, nie została odebrana w wyznaczonym czasie, może być ona zwolniona po upływie 15 dni licząc od tej daty, a podlega zwolnieniu w każdym wypadku po upływie 30 dni od tej daty. W takim wypadku Państwo wezwane może odmówić wydania za to samo przestępstwo.

5. W wypadku nadzwyczajnych okoliczności umożliwiających przekazanie lub odbiór osoby podlegającej wydaniu, zainteresowane Państwo zawiadamia ó tym drugie Państwo przed upływem stosownego terminu. Oba Państwa porozumiewają się co do innego terminu i ewentualnie co do innego miejsca przekazania. W takim wypadku stosuje się postanowienia ustępu poprzedzającego.

1. Jeżeli osoba, o której wydanie się wnosi, jest w Państwie wezwanym ścigana lub została tam skazana za przestępstwo inne niż to, które stanowi podstawę wniosku o wydanie, Państwo to powinno jednakże podjąć decyzję w przedmiocie wniosku i zawiadomić Państwo wzywające o swojej decyzji w przedmiocie wydania na warunkach określonych w artykule 53 ustępy 1 i 2. Jednakże w wypadku uwzględnienia wniosku, przekazanie osoby, o której wydanie się wnosi, ulega odroczeniu do czasu zakończenia postępowania lub wykonania kary w Państwie wezwanym. Przekazanie ma następnie miejsce w czasie, który jest określany zgodnie z artykułem 53 ustęp 3; ustępy 4 i 5 tego artykułu stosuje się odpowiednio.

2. Postanowienia ustępu 1 nie stoją na przeszkodzie czasowemu przekazaniu osoby, o której wydanie się wnosi, w celu jej stawiennictwa przed organami sądowymi Państwa wzywającego, pod warunkiem że będzie ona pozbawiona wolności i przekazana z powrotem po wydaniu decyzji przez te organy.

Osoba wydana nie może być ścigana, sądzona lub pozbawiona wolności w celu wykonania kary ani poddana jakiemukolwiek innemu ograniczeniu jej wolności osobistej za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem, inne niż to, które stanowiło podstawę wydania, z wyjątkiem następujących wypadków:

a) gdy Państwo, które ją wydało, wyrazi na to zgodę. W takich wypadkach przekazywany jest stosowny wniosek, do którego dołącza się dokumenty określone w artykule 47 oraz protokół sądowy zawierający stanowisko osoby wydanej co do zakresu wydania oraz stwierdzający, że osoba wydana ma możliwość obrony przed organami Państwa wzywającego;

b) gdy, mając taką możliwość, osoba wydana nie opuściła w ciągu 30 dni od daty jej ostatecznego zwolnienia terytorium Państwa, któremu została wydana, lub, po jego opuszczeniu, na nie powróciła.

Jeżeli w toku postępowania kwalifikacja prawna czynu ulega zmianie, osoba wydana może być ścigana lub sądzona jedynie w zakresie, w którym; elementy konstytutywne nowo kwalifikowanego przestępstwa dopuszczałyby jej wydanie.

Z wyjątkiem wypadku określonego w artykule 55 litera b), zgoda Państwa wezwanego jest niezbędna dla wydania przez Państwo wzywające osoby, która została mu przekazana, .państwu trzeciemu. W tym celu Państwo wzywające kieruje do Państwa wezwanego stosowny wniosek, do którego dołącza kopie dokumentów przekazanych przez państwo trzecie.

1. Tranzyt przez terytorium jednego z Państw osoby wydanej drugiemu Państwu przez państwo trzecie jest udzielany na wniosek skierowany w drodze dyplomatycznej. Do wniosku dołącza się dokumenty pozwalające stwierdzić, że chodzi o przestępstwo uzasadniające wydanie. Można odmówić udzielenia tranzytu w wypadku, gdy chodzi o własnego obywatela.

2. W wypadku korzystania z drogi lotniczej stosuje się następujące postanowienia:

a) jeżeli nie jest przewidziane żadne międzylądowanie. Państwo wzywające uprzedza Państwo, nad którego terytorium następuje przelot, i zawiadamia o istnieniu jednego z dokumentów określonych w artykule 47 ustęp 2 litera a). W wypadku lądowania awaryjnego zawiadomienie to wywiera takie same skutki jak wniosek o tymczasowe aresztowanie określony w artykule 48 i Państwo wzywające kieruje w normalnym trybie wniosek o udzielenie tranzytu;

b) w wypadku gdy jest przewidziane międzylądowanie. Państwo wzywające kieruje do Państwa wezwanego wniosek o udzielenie tranzytu zgodnie z postanowieniami ustępu 1.

3. W wypadku gdy Państwo wezwane o udzielenie tranzytu wnosiło również o wydanie, udzielenie tranzytu może zostać odroczone aż do zadośćuczynienia wymogom wymiaru sprawiedliwości tego Państwa.

1. Wszystkie koszty powstałe w wyniku wydania na terytorium Państwa wezwanego ponosi to Państwo.

2. Wszystkie koszty wynikłe z tranzytu na terytorium Państwa wezwanego ponosi Państwo wzywające.

Wnioski o wydanie oraz dokumenty przedkładane w związku z postanowieniami niniejszej części umowy są sporządzane w języku Państwa wzywającego i dołącza się do nich ich urzędowe tłumaczenie na język Państwa wezwanego lub na język angielski, lub francuski.

W rozumieniu niniejszej umowy wyrażenie "organ sądowy" oznacza sądy i prokuratury.

Rozbieżności dotyczące interpretacji i stosowania niniejszej umowy będą rozstrzygane między Ministerstwami Sprawiedliwości obu Państw lub w drodze dyplomatycznej.

Każde z Państw notyfikuje drugiemu Państwu zakończenie procedury przewidzianej przez jego Konstytucję lub inne przepisy prawne dla nabrania mocy obowiązującej przez niniejszą umowę, która wejdzie w życie sześćdziesiątego dnia następującego po dacie otrzymania ostatniej notyfikacji.

Każde z Państw może w każdej chwili wypowiedzieć niniejszą umowę, przekazując drugiemu Państwu w drodze dyplomatycznej notyfikację o wypowiedzeniu umowy; w takim wypadku wypowiedzenie będzie skuteczne po upływie roku od daty otrzymania takiej notyfikacji.

Sporządzono w Kairze dnia 17 maja 1992 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, arabskim i francuskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne. W razie rozbieżności tekst w języku francuskim będzie rozstrzygający.

Na dowód czego pełnomocnicy obu Państw, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą umowę i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą umową, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

- będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 4 listopada 1992 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L. S.

Minister Spraw Zagranicznych: K. Skubiszewski