Dziennik Ustaw - rok 1992 nr 60 poz. 305

Na podstawie art. 8 ust. 4, art. 18, 24, 25 ust. 4, art. 33 ust. 2, art. 35 ust. 3, art. 39, 49 ust. 5, art. 50 ust. 2, art. 56, 74 ust. 2, art. 80 ust. 2 i art. 87 oraz w związku z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1992 r. Nr 8, poz. 31 i Nr 54, poz. 254) zarządza się, co następuje:

1) o ustawie – należy przez to rozumieć ustawę z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1992 r. Nr 8, poz. 31 i Nr 54, poz. 254);

2) o żołnierzu zawodowym bez bliższego określenia – należy przez to rozumieć oficera, chorążego i podoficera pełniącego zawodową służbę jako służbę stałą lub kontraktową;

3) o żołnierzu w służbie stałej – należy przez to rozumieć żołnierza pełniącego zawodową służbę wojskową w dniu 9 grudnia 1991 r., żołnierza powołanego do zawodowej służby wojskowej na podstawie art. 10, 11 i 17 ust. 1 ustawy, a także żołnierza powołanego do służby stałej na podstawie art. 16 ustawy;

4) o żołnierzu w służbie kontraktowej – należy przez to rozumieć żołnierza powołanego do zawodowej służby wojskowej na podstawie art. 13 i 17 ust. 2 ustawy;

5) o kontrakcie – należy przez to rozumieć pisemną umowę zawartą między osobą zgłaszającą chęć pełnienia zawodowej służby wojskowej a organem właściwym do zawierania kontraktu;

6) o wyższych szkołach wojskowych – należy przez to rozumieć wyższe szkoły oficerskie i akademie wojskowe;

7) o wojskowym komendancie uzupełnień – należy przez to rozumieć wojskowego komendanta uzupełnień właściwego ze względu na miejsce pobytu stałego (zamieszkania) żołnierza lub jego pobytu czasowego trwającego ponad dwa miesiące, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

2. Wnioski i prośby skierowane do Ministra Obrony Narodowej przesyła się drogą służbową poprzez Szefa Departamentu Kadr.

3. Dokumenty w sprawach personalnych żołnierzy zawodowych, a w szczególności wnioski o przeniesienie, zwolnienie, mianowanie i odznaczenie oraz rozkazy personalne, podpisują właściwi dowódcy (przełożeni).

1) w stosunku do absolwentów i słuchaczy szkół kształcących kandydatów na żołnierzy zawodowych – na wniosek o powołanie wniesiony przed przyjęciem do tych szkół;

2) w stosunku do słuchaczy szkół kształcących kandydatów na oficerów i chorążych zawodowych, którzy po odbyciu nauki nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych – na wniosek o powołanie do tej służby odpowiednio w korpusie chorążych lub podoficerów zawodowych;

3) w stosunku do żołnierzy skierowanych przez organy wojskowe na studia lub naukę do szkół niewojskowych – na wniosek wniesiony przed skierowaniem na te studia lub naukę;

4) w stosunku do oficerów rezerwy i absolwentów szkół wyższych, którzy odbyli przeszkolenie wojskowe lub zajęcia wojskowe i złożyli egzamin na oficera – na wniosek o powołanie do służby;

5) w stosunku do osób, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy – na wniosek lub za ich zgodą na powołanie do służby;

6) w stosunku do żołnierzy w służbie kontraktowej – na wniosek lub za ich zgodą na powołanie do służby stałej.

1) Minister Obrony Narodowej:

a) absolwentów i słuchaczy wyższych szkół wojskowych,

b) absolwentów szkół wyższych niewojskowych, skierowanych na te studia przez organy wojskowe,

c) absolwentów szkół kształcących kandydatów na chorążych zawodowych,

d) słuchaczy wyższych szkół wojskowych, którzy po odbyciu nauki nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych, a ich wnioski o powołanie do służby stałej zostały rozpatrzone pozytywnie, po mianowaniu na stopień wojskowy młodszego chorążego,

e) oficerów rezerwy i absolwentów szkół wyższych, którzy odbyli przeszkolenie wojskowe lub zajęcia wojskowe i złożyli egzamin na oficera,

f) osoby wymienione w art. 17 ust. 1 ustawy po mianowaniu na stopień wojskowy w korpusie oficerów;

2) wiceminister obrony narodowej (sekretarz i podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej), Szef Sztabu Generalnego WP, Szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej, Główny Kwatermistrz WP, Główny Inspektor Techniki WP, Szef Departamentu Wychowania WP, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, dowódcy okręgów wojskowych (rodzajów sił zbrojnych) oraz Dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON:

a) absolwentów podporządkowanych im szkół kształcących kandydatów na podoficerów zawodowych,

b) słuchaczy podporządkowanych im szkół kształcących kandydatów na chorążych zawodowych, którzy po odbyciu nauki nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych, a ich wnioski o powołanie do służby stałej zostały rozpatrzone pozytywnie – po mianowaniu na stopień wojskowy plutonowego.

2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:

1) odpis skrócony aktu urodzenia;

2) dokument stwierdzający ukończenie studiów wyższych.

3. Po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 1, wojskowy komendant uzupełnień niezwłocznie:

1) kieruje do rejestru osób prawomocnie skazanych, prowadzonego przez Ministerstwo Sprawiedliwości, zapytanie o karalność osoby, która złożyła wniosek o powołanie do służby;

2) kieruje osobę składającą wniosek do właściwej wojskowej komisji lekarskiej w celu ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do zawodowej służby wojskowej.

4. Wojskowy komendant uzupełnień opiniuje wniosek osoby występującej o powołanie do służby stałej i przesyła go wraz z posiadanymi aktami personalnymi oraz odpowiedzią z rejestru osób prawomocnie skazanych i orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej – bezpośrednio do Departamentu Kadr.

2. Szef Departamentu Kadr zleca wojskowemu komendantowi uzupełnień niezwłoczne sporządzenie dokumentów niezbędnych do powołania do zawodowej służby wojskowej oraz wniosku o mianowanie na odpowiedni stopień wojskowy.

3. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, złoży wniosek o powołanie do służby stałej bezpośrednio wojskowemu komendantowi uzupełnień, czynności określone w § 8 ust. 3 i 4 wraz z wnioskiem o mianowanie tej osoby na odpowiedni stopień wojskowy wykonuje ten komendant.

1) absolwenta i słuchacza szkoły kształcącej kandydatów na żołnierzy zawodowych – komendant szkoły;

2) absolwenta szkoły wyższej niewojskowej, skierowanego na studia przez organy wojskowe – komendant szkoły wojskowej, której ewidencją był objęty;

3) żołnierza rezerwy – wojskowy komendant uzupełnień;

4) słuchacza szkoły kształcącej kandydatów na oficerów lub chorążych zawodowych, który po odbyciu nauki nie złożył z wynikiem pomyślnym egzaminów końcowych – komendant szkoły.

2. Jednocześnie z doręczeniem karty powołania wojskowy komendant uzupełnień zawiadamia zakład pracy zatrudniający oficera rezerwy o powołaniu go do zawodowej służby wojskowej.

3. Oficer rezerwy powołany do zawodowej służby wojskowej stawia się do tej służby w terminie i miejscu określonym w karcie powołania.

4. Dowódca jednostki wojskowej w terminie czterdziestu ośmiu godzin od chwili stawienia się oficera rezerwy do służby zwraca kartę powołania wojskowemu komendantowi uzupełnień.

5. Jeżeli wojskowy komendant uzupełnień w terminie siedmiu dni od daty stawienia się oficera rezerwy w jednostce wojskowej określonej w karcie powołania nie otrzyma zwrotu tej karty, ustala przyczyny niestawiennictwa i zawiadamia o tym bezpośrednio Szefa Departamentu Kadr.

6. Dzień stawienia się oficera rezerwy do służby w jednostce wojskowej stwierdza w rozkazie dziennym dowódca tej jednostki.

1) absolwentów i słuchaczy szkół kształcących kandydatów na żołnierzy zawodowych oraz absolwentów szkół niewojskowych, do których byli skierowani przez organy wojskowe – dzień mianowania ich na pierwszy stopień wojskowy w odpowiednich korpusach;

2) żołnierzy rezerwy (z wyjątkiem odbywających okresową służbę wojskową) oraz osób, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy – dzień stawienia się do służby w jednostce wojskowej;

3) żołnierzy rezerwy odbywających okresową służbę wojskową – dzień określony w rozkazie o powołaniu do zawodowej służby wojskowej.

2. Słuchacze szkół kształcących kandydatów ha oficerów lub chorążych zawodowych, którzy po odbyciu nauki nie złożyli z wynikiem pozytywnym egzaminów końcowych i zostali powołani do służby stałej odpowiednio w korpusie chorążych lub podoficerów zawodowych, pełnią służbę obowiązkową określoną w art. 12 ust. 1 ustawy w wymiarze przewidzianym odpowiednio dla chorążych lub podoficerów.

3. Ukończenie przez żołnierza zawodowego, w czasie pełnienia przez niego służby stałej, studiów lub nauki w szkole wojskowej lub niewojskowej nie zobowiązuje go do odbywania z tego tytułu służby obowiązkowej, o której mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

2. Wojskowy komendant uzupełnień ustala, czy osoba określona w ust. 1 spełnia warunki do powołania jej do służby kontraktowej, przewidziane w art. 13 lub 17 ustawy.

3. Jeżeli osoba zainteresowana spełnia warunki do powołania jej do służby kontraktowej, wojskowy komendant uzupełnień zapoznaje ją z zasadami i trybem pełnienia tej służby.

2. Skierowanie następuje do jednostki, którą wskaże osoba zainteresowana, jeżeli w jednostce tej znajduje się nie obsadzone stanowisko, na którym osoba ta mogłaby pełnić służbę kontraktową.

3. Dowódca jednostki wojskowej informuje o wyniku rozmowy wojskowego komendanta uzupełnień. W przypadku pozytywnego rezultatu rozmowy, komendant przyjmuje od osoby zainteresowanej wniosek o powołanie do służby kontraktowej.

1) Szefa Departamentu Kadr – gdy osoba zainteresowana wnosi o powołanie do służby w korpusie oficerów zawodowych;

2) dowódcy okręgu wojskowego – jeżeli osoba zainteresowana ma pełnić służbę w jednostce wojskowej, która podlega temu dowódcy, a do Szefa Departamentu Kadr w przypadkach innej podległości – gdy osoba ta wnosi o powołanie do służby w korpusie chorążych;

3) szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego – jeżeli osoba zainteresowana ma pełnić służbę w jednostce wojskowej stacjonującej na obszarze działania tego sztabu albo w wojewódzkim sztabie wojskowym lub podległych wojskowych komendach uzupełnień, a w pozostałych przypadkach do dowódcy okręgu wojskowego – gdy osoba ta wnosi o powołanie jej do służby w korpusie podoficerów zawodowych.

2. Rozkaz personalny o powołaniu do służby kontraktowej wydaje Minister Obrony Narodowej lub organy wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3.

3. Organy określone w ust. 1 przesyłają wyciągi rozkazów personalnych o powołaniu do służby kontraktowej do wojskowego komendanta uzupełnień i do dowódcy jednostki wojskowej, w której osoba zainteresowana ma pełnić służbę kontraktową.

4. Po otrzymaniu wyciągu, o którym mowa w ust. 3, wojskowy komendant uzupełnień kieruje osobę zainteresowaną do właściwego dowódcy jednostki wojskowej w celu zawarcia kontraktu.

2. Osoba zainteresowana rozpoczyna pełnienie służby kontraktowej z dniem określonym w kontrakcie.

3. Po zawarciu kontraktu podejmuje się czynności określone w § 12.

1) oznaczenie stron kontraktu: stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe dowódcy jednostki wojskowej; stopień, imię i nazwisko, imię ojca, datę urodzenia, adres oraz numer dowodu tożsamości osoby powoływanej do służby kontraktowej;

2) datę i miejsce podpisania kontraktu;

3) określenie daty rozpoczęcia i zakończenia pełnienia służby kontraktowej;

4) określenie stanowiska służbowego, na jakim osoba zainteresowana ma pełnić służbę kontraktową, oraz grupy uposażenia, do której jest ono zaliczone;

5) oświadczenie osoby zainteresowanej, że znane są jej zasady odbywania służby kontraktowej;

6) podpisy stron kontraktu.

1) w korpusie oficerów zawodowych – na podstawie art. 76 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254) – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej;

2) w korpusie chorążych zawodowych – Minister Obrony Narodowej;

3) w korpusie podoficerów zawodowych – dowódca (szef) uprawniony do powoływania podoficerów do zawodowej służby wojskowej.

2. Szef Departamentu Kadr, w zależności od potrzeb kadrowych Sił Zbrojnych, kieruje żołnierza na egzamin na oficera do właściwej wyższej szkoły wojskowej albo zawiadamia dowódcę jednostki wojskowej o nieuwzględnieniu wniosku. Dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym żołnierza.

3. Egzaminy na oficera organizują komendanci wyższych szkół wojskowych według programów ustalonych przez Szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP w uzgodnieniu z dowódcami rodzajów sił zbrojnych albo szefami rodzajów wojsk lub służb oraz z Szefem Departamentu Kadr.

4. O terminie egzaminu na oficera komendant wyższej szkoły wojskowej zawiadamia dowódcę jednostki wojskowej. Dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym żołnierza co najmniej na dwa miesiące przed terminem egzaminu.

2. W zakresie organizacji egzaminów na chorążego stosuje się odpowiednio § 26 ust. 2–4.

1) posiada on kwalifikacje do pełnienia służby w wyższym stopniu;

2) posiada pozytywną opinię służbową;

3) zajmuje, w przypadku oficera, stanowisko służbowe o stopniu etatowym równym lub wyższym od stopnia, na który ma być mianowany, przez okres nie krótszy niż dwa lata, a w stosunku do oficerów w stopniu podporucznika – jeden rok.

2. Z wnioskiem o mianowanie żołnierza zawodowego w drodze wyróżnienia lub w związku z dokonaniem czynu świadczącego o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi może wystąpić również wyższy przełożony żołnierza, będący jednocześnie przełożonym dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ten pełni zawodową służbę wojskową.

3. Z wnioskiem o mianowanie na kolejny stopień wojskowy oficera, któremu powierzono pełnienie obowiązków (p.o.), nie występuje się, jeżeli posiada on stopień równy lub wyższy od stopnia etatowego przewidzianego dla stanowiska zajmowanego przez niego bezpośrednio przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków służbowych.

2. Na stopień porucznika mogą być także mianowani oficerowie zawodowi bezpośrednio po odbyciu aplikacji i zdaniu egzaminu sędziowskiego, prokuratorskiego, radcowskiego, adwokackiego lub notarialnego.

1) Minister Obrony Narodowej – oficerów zawodowych od stopnia porucznika do stopnia pułkownika (komandora) włącznie;

2) wiceminister obrony narodowej (sekretarz i podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej), Szef Sztabu Generalnego WP, Szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej, Główny Kwatermistrz WP, Główny Inspektor Techniki WP, Szef Departamentu Wychowania WP, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, dowódcy okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych oraz komendanci akademii wojskowych – żołnierzy zawodowych pełniących służbę w podległych im jednostkach wojskowych i jednostkach podporządkowanych pod względem kadrowym:

a) w korpusie chorążych zawodowych,

b) w korpusie podoficerów zawodowych;

3) dowódcy korpusów, dywizji, samodzielnych brygad, dowódcy flotylli, szefowie rodzajów wojsk (służb), szefowie instytucji centralnych, Dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON, komendanci wyższych szkół oficerskich, komendant Garnizonu m.st. Warszawy, szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych oraz równorzędni – podległych im podoficerów zawodowych do stopnia starszego sierżanta sztabowego (starszego bosmana sztabowego) włącznie;

4) dowódcy pułków, samodzielnych batalionów (równorzędni) – podległych im podoficerów zawodowych do stopnia starszego sierżanta (starszego bosmana) włącznie.

2. Szefowi Departamentu Kadr przysługuje w zakresie mianowań uprawnienie określone w ust. 1 pkt 2 w stosunku do żołnierzy pełniących służbę w instytucjach centralnych i innych jednostkach, których dowódcy (szefowie) nie posiadają uprawnień wyższych niż określone w ust. 1 pkt 3, oraz w stosunku do żołnierzy pełniących służbę na stanowiskach służbowych w jednostkach organizacyjnych poza Ministerstwem Obrony Narodowej.

2. Dniem mianowania żołnierza zawodowego na kolejny stopień wojskowy jest data rozkazu personalnego o mianowaniu, jeżeli w rozkazie nie został określony inny dzień mianowania.

1) oficera – Szef Departamentu Kadr;

2) chorążego – dowódca (szef) wymieniony w § 32 ust. 1 pkt 2 i ust. 2;

3) podoficera – dowódca (szef) uprawniony do mianowania na stopień, który podoficer posiada w wyniku obniżenia mu stopnia wojskowego.

2. Żołnierzowi zawodowemu, któremu obniżono stopień wojskowy, czas wysługi w posiadanym stopniu, wymaganej do mianowania na wyższy stopień wojskowy, biegnie od daty:

1) uprawomocnienia się wyroku sądu, którym został mu obniżony stopień wojskowy;

2) rozkazu personalnego uprawnionego dowódcy (szefa), którym został mu obniżony stopień wojskowy na wniosek sądu honorowego.

3. Żołnierza zawodowego, któremu został obniżony stopień wojskowy, można mianować w drodze wyróżnienia na kolejny stopień wojskowy przed upływem okresu przewidzianego w art. 30 ust. 1 ustawy. Okres ten może być skrócony nie więcej niż o połowę.

4. Fakt odzyskania stopnia wojskowego podaje w rozkazie personalnym odpowiedni organ wojskowy określony w ust. 1.

2. Żołnierz zawodowy może zajmować wyłącznie jedno stanowisko służbowe: oficer – stanowisko przewidziane w etacie dla oficera, chorąży – stanowisko przewidziane w etacie dla chorążego, podoficer – stanowisko przewidziane w etacie dla podoficera.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do chorążego w razie wniesienia przez niego wniosku o przeniesienie na stanowisko przewidziane w etacie dla podoficera z przyczyn osobistych lub ze względu na stan zdrowia.

2. Przeniesienie oficera na stanowisko służbowe zaliczone do grupy wyższej jest uwarunkowane posiadaniem określonych kwalifikacji.

3. Kwalifikacjami wymaganymi do wyznaczenia oficera na stanowisko służbowe w kolejnych grupach są:

1) w I grupie stanowisk służbowych (dowódca plutonu, dowódca kompanii, inne równorzędne stanowiska do stopnia etatowego kapitana włącznie):

a) ukończenie wyższej szkoły wojskowej lub

b) ukończenie wyższej szkoły niewojskowej oraz odbycie przeszkolenia wojskowego (zajęć wojskowych) i złożenie egzaminu na oficera;

2) w II grupie stanowisk służbowych (dowódca batalionu, starszy oficer pułku, oficer sztabu związku taktycznego, inne równorzędne stanowiska o stopniu etatowym majora):

a) ukończenie studiów wyższych w Wojskowej Akademii Technicznej lub Akademii Marynarki Wojennej albo

b) ukończenie wyższego kursu doskonalenia oficerów lub odbycie stażu, lub ukończenie kursu specjalistycznego za granicą albo

c) uzyskanie pierwszego stopnia specjalizacji przez lekarzy;

3) w III grupie stanowisk służbowych (dowódca samodzielnego batalionu, zastępca dowódcy pułku, szef wydziału związku taktycznego, starszy oficer i specjalista w dowództwach okręgów wojskowych lub rodzajów sił zbrojnych, inne równorzędne stanowiska o stopniu etatowym podpułkownika):

a) ukończenie Akademii Obrony Narodowej lub akademii wojskowej za granicą albo

b) ukończenie studiów magisterskich w akademii wojskowej lub wyższej szkole niewojskowej, albo

c) uzyskanie drugiego stopnia specjalizacji przez lekarzy;

4) w IV grupie stanowisk służbowych (dowódca pułku, zastępca dowódcy związku taktycznego, szef oddziału okręgu wojskowego lub rodzaju sił zbrojnych, szef wydziału w instytucjach centralnych Ministerstwa Obrony Narodowej, inne równorzędne stanowiska o stopniu etatowym pułkownika):

a) dla absolwentów Akademii Obrony Narodowej i akademii dowódczo-sztabowych za granicą – ukończenie kursu taktyczno-operacyjnego lub specjalistycznego,

b) dla absolwentów innych akademii wojskowych lub wyższych szkół niewojskowych – ukończenie studiów podyplomowych;

5) w V grupie stanowisk służbowych (dowódca związku taktycznego, zastępca dowódcy okręgu wojskowego lub rodzaju sił zbrojnych, szef zarządu w instytucjach centralnych Ministerstwa Obrony Narodowej, inne stanowiska o stopniu etatowym generała):

a) ukończenie podyplomowych studiów operacyjno--strategicznych w Akademii Obrony Narodowej lub innych studiów podyplomowych w akademiach wojskowych za granicą albo

b) uzyskanie stopnia naukowego doktora.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się przy wyznaczaniu oficerów na stanowiska służbowe, których zajmowanie jest uzależnione od posiadania kwalifikacji lub spełnienia wymogów określonych w odrębnych przepisach, które warunkują możliwość wykonywania niektórych zawodów. Przepisu ust. 3 nie stosuje się w szczególności do stanowisk służbowych w sądach wojskowych, w wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury, obsłudze prawnej, duszpasterstwie oraz w szkołach wojskowych.

5. Organ właściwy do wyznaczania na stanowiska służbowe może – za zgodą szefa Departamentu Kadr – w przypadkach uzasadnionych potrzebami Sił Zbrojnych odstąpić od warunków określonych w ust. 3 lub powierzyć pełnienie obowiązków na odpowiednim stanowisku służbowym. Powierzenie pełnienia obowiązków na określonym stanowisku służbowym jest równoznaczne z zajmowaniem tego stanowiska.

6. Warunkiem wyznaczenia na stanowisko służbowe przewidziane w etacie dla chorążego jest ukończenie szkoły chorążych zawodowych lub szkoły średniej.

7. Warunkiem wyznaczenia na stanowisko służbowe przewidziane w etacie dla podoficera jest ukończenie podoficerskiej szkoły zawodowej lub szkoły zasadniczej.

2. Zaszeregowanie żołnierza zawodowego do określonego stopnia wojskowego oznaczonego w etacie dla danego stanowiska służbowego jest uzależnione od dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego, posiadanego stopnia wojskowego i opinii służbowej.

3. Żołnierza zawodowego wyznaczonego na stanowisko oznaczone w etacie dwoma stopniami wojskowymi i zaszeregowanego do niższego stopnia można, w zależności od opinii służbowej, zaszeregować do wyższego stopnia, nie wcześniej jednak niż po upływie jednego roku od wyznaczenia go na to stanowisko lub po upływie okresu próbnego.

2. Absolwenci szkół, o których mowa w ust. 1, mogą również odbywać staż (praktykę) po ukończeniu szkoły na innych stanowiskach służbowych na zasadach i w trybie określonych w odrębnych przepisach.

1) w korpusie oficerów – na stanowiska służbowe przewidziane w etacie dla oficera, z wyjątkiem stanowisk dowódczych – dowódców kompanii szkolnych i samodzielnych oraz wyższych niż dowódca kompanii, jak również z wyłączeniem stanowisk kierowniczych począwszy od szefa wydziału wzwyż;

2) w korpusie chorążych – na stanowiska przewidziane w etatach dla chorążych zawodowych;

3) w korpusie podoficerów zawodowych – na stanowiska służbowe przewidziane w etatach dla podoficerów zawodowych

– z tym że konkretne stanowisko służbowe, na którym żołnierz pełni służbę, określa kontrakt.

2. Szef Departamentu Kadr może wyrazić zgodę na wyznaczenie żołnierza w służbie kontraktowej na stanowisko służbowe wyłączone na podstawie ust. 1 pkt 1.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej, po zasięgnięciu opinii lekarza jednostki, wyznacza żołnierza zawodowego na inne stanowisko albo występuje z wnioskiem o przeniesienie go na stanowisko służbowe odpowiadające stanowi jego zdrowia i kwalifikacjom w ramach tej samej lub do innej jednostki wojskowej.

1) na stanowiska o stopniu etatowym generała (admirała), z wyjątkiem stanowisk: Szefa Sztabu Generalnego WP, dowódców okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych;

2) na stanowiska o stopniu etatowym pułkownika (komandora):

a) szefa oddziału (głównego specjalisty) i wyższe w instytucjach centralnych oraz w dowództwach okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych,

b) zastępcy szefa rodzaju wojsk w dowództwach okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych oraz zastępcy dowódcy flotylli, dywizji i brygady, a także dowódcy pułku,

c) szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego,

d) zastępcy komendanta wyższej szkoły oficerskiej,

e) zastępcy komendanta wydziału, szefa katedry, szefa (komendanta) instytutu oraz profesora zwyczajnego i nadzwyczajnego w wyższych szkołach wojskowych, a także profesora i docenta w wojskowych jednostkach badawczo-rozwojowych,

f) komendanta i zastępcy komendanta do spraw naukowych wojskowej jednostki badawczo-rozwojowej,

g) komendanta wojskowego szpitala klinicznego, wojskowego szpitala uzdrowiskowego i wojskowego szpitala oraz kierownika kliniki,

h) przewodniczącego Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej,

i) dyrektora: Domu Wojska Polskiego, Muzeum Wojska Polskiego, Centralnej Biblioteki Wojskowej, Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, Orkiestry Koncertowej WP, Wydawnictwa „Czasopisma Wojskowe”, Wydawnictwa „Bellona”, Wojskowych Zakładów Graficznych oraz redaktora naczelnego Redakcji Gazety Codziennej WP;

3) na stanowiska sędziów w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego i sądach wojskowych, jak również prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury.

1) wiceminister obrony narodowej (sekretarz i podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej), Szef Sztabu Generalnego WP, Szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej, Główny Kwatermistrz WP, Główny Inspektor Techniki WP, Szef Departamentu Wychowania WP, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, Komendant Akademii Obrony Narodowej oraz dowódcy okręgów wojskowych (rodzajów sił zbrojnych) – w podległych im jednostkach wojskowych i jednostkach podporządkowanych pod względem kadrowym, z wyjątkiem wyższych szkół oficerskich – na stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego pułkownika (komandora) włącznie, nie wymienione w § 46;

2) komendanci wyższych szkół wojskowych (z wyjątkiem komendanta Akademii Obrony Narodowej) – na stanowiska służbowe do stanowiska oznaczonego w etacie dwoma stopniami wojskowymi podpułkownik-pułkownik (komandor porucznik-komandor) włącznie, z wyjątkiem zastępców dowódców pułków;

3) dowódcy korpusów, flotylli i dywizji, dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON, komendanci centralnych ośrodków szkolenia lub wojskowych jednostek badawczo-rozwojowych, szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, komendanci żandarmerii okręgów wojskowych, dowódcy 6 Brygady Desantowo-Szturmowej i 7 Brygady Obrony Wybrzeża, komendanci baz materiałowo-technicznych, komendant Garnizonu m.st. Warszawy, komendant Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej – w podległych im jednostkach wojskowych i jednostkach podporządkowanych pod względem kadrowym – na stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego podpułkownika (komandora porucznika) włącznie, z wyjątkiem zastępców dowódców pułków;

4) dowódcy brygad i pułków oraz dowódcy (szefowie) jednostek zajmujący stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego pułkownika (komandora) lub stanowiska oznaczone w etacie dwoma stopniami wojskowymi podpułkownik-pułkownik (komandor porucznik-komandor) bez względu na stopień zaszeregowania – w podległych im jednostkach wojskowych – na stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego majora (komandora podporucznika) włącznie;

5) dowódcy samodzielnych batalionów (równorzędni) – na stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego kapitana (kapitana marynarki) włącznie, z wyjątkiem swoich zastępców.

2. Szef Departamentu Kadr wyznacza oficerów na stanowiska służbowe i zwalnia ze stanowisk w jednostkach wojskowych nie podlegających i nie podporządkowanych pod względem kadrowym dowódcom (szefom) wymienionym w ust. 1 pkt 1 na stanowiska oznaczone w etacie do stopnia wojskowego pułkownika (komandora) włącznie, z wyjątkiem stanowisk, o których mowa w § 46.

2. Wyznaczanie na stanowiska kierownicze w wojskowej służbie zdrowia wymaga zasięgania opinii Rady Lekarskiej Wojskowej Izby Lekarskiej.

2. Żołnierz zawodowy zajmujący stanowisko oznaczone w etacie do stopnia wojskowego majora (komandora podporucznika) może być przeniesiony na stanowisko służbowe do jednostki organizacyjnej podległej szefowi (dowódcy) wymienionemu w § 47 ust. 1 albo Prezesowi Izby Wojskowej Sądu Najwyższego lub Naczelnemu Prokuratorowi Wojskowemu na podstawie porozumienia zainteresowanych szefów (dowódców). Szef (dowódca), który wystąpił o przeniesienie, zwalnia żołnierza zawodowego z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego i kieruje do dyspozycji szefa (dowódcy), który wyraził zgodę na jego przyjęcie w celu wyznaczenia na uzgodnione stanowisko służbowe.

3. Szef Departamentu Kadr wyznacza na stanowiska służbowe albo kieruje do dyspozycji odpowiednich dowódców (szefów) oficerów, o których mowa w ust. 1, pozostających bez przydziału służbowego.

2. Szef Departamentu Kadr zwalnia ze stanowisk służbowych żołnierzy zawodowych, którzy zostali zakwalifikowani na odbywane w trybie stacjonarnym studia lub naukę:

1) w wyższych szkołach wojskowych w kraju, oraz zalicza ich do etatowych stanów zmiennych słuchaczy tych szkół;

2) w akademiach wojskowych za granicą, z wyjątkiem wymienionych w ust. 1, przenosi do swojej dyspozycji oraz kieruje ich do tych akademii.

3. Żołnierzy zawodowych, o których mowa w ust. 2, Szef Departamentu Kadr po zakończeniu studiów lub nauki wyznacza na stanowiska służbowe albo przydziela do dyspozycji właściwych dowódców (szefów).

4. Żołnierze zawodowi zakwalifikowani na kursy w kraju lub za granicą przez okres szkolenia pozostają w ewidencji macierzystych jednostek wojskowych. Szef Departamentu Kadr kieruje żołnierzy zawodowych na kursy za granicę oraz do macierzystych jednostek po zakończeniu kursów.

5. Słuchaczy akademii, szkół i kursów, o których mowa w ust. 2–4, zwolnionych, wydalonych lub odwołanych z tych akademii lub szkół na podstawie odrębnych przepisów, Szef Departamentu Kadr wyznacza na stanowiska służbowe albo przydziela do dyspozycji właściwych dowódców (szefów).

2. Dowódcy okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych wyznaczają na stanowiska służbowe lub kierują do dyspozycji właściwych dowódców jednostek – absolwentów podległych im podoficerskich szkół zawodowych.

3. Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej wyznacza na stanowiska służbowe absolwentów Szkoły Chorążych i Podoficerów Zawodowych Ośrodka Szkolenia Żandarmerii Wojskowej.

2. W rozkazie personalnym o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe oznaczone w etacie dwoma stopniami wojskowymi określa się stopień wojskowy, do którego żołnierz został zaszeregowany.

2. Oficera zawodowego określonego w ust. 1, który nie wywiązuje się z zadań służbowych, właściwy dowódca wyznacza na inne stanowisko służbowe, nie niższe od stanowiska zajmowanego przez oficera przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków.

3. Wyznaczenia na inne stanowisko w przypadku określonym w ust. 2 nie uważa się za wyznaczenie na niższe stanowisko.

2. Chorążemu, a w wyjątkowych przypadkach podoficerowi zawodowemu, można powierzyć czasowe pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku służbowym przewidzianym w etacie dla oficera młodszego, jeżeli nie wiąże się z tym powierzeniem stosunek przełożeństwa chorążego nad oficerami, a podoficera nad chorążymi lub oficerami.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach można powierzyć chorążemu zawodowemu czasowe pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku służbowym przewidzianym w etacie dla majora (komandora podporucznika), jeżeli nie wiąże się z tym powierzeniem stosunek przełożeństwa nad oficerami.

4. Żołnierza, któremu powierzono czasowe pełnienie obowiązków na innym stanowisku służbowym, nie zwalnia się ze stanowiska dotychczas zajmowanego.

2. Wniosek żołnierza zawodowego o przeniesienie na inne stanowisko służbowe przedstawia się dowódcy (szefowi) uprawnionemu do wyznaczania na wskazane przez niego stanowisko.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien być rozpatrzony w terminie 3 miesięcy od dnia jego wniesienia. O podjętej decyzji powiadamia się żołnierza w tym terminie.

2. W razie wyznaczenia żołnierza zawodowego na inne stanowisko służbowe w tej samej jednostce wojskowej, dowódca jednostki ogłasza to w rozkazie dziennym oraz poleca żołnierzowi zdać dotychczasowe i objąć nowe obowiązki służbowe.

2. Dowódca jednostki wojskowej kieruje żołnierza do jednostki, w której został wyznaczony na nowe stanowisko służbowe.

2. W razie nieuczestniczenia żołnierza w przekazywaniu zajmowanego przez niego stanowiska służbowego, dowódca jednostki wojskowej zarządza komisyjne zdanie tego stanowiska. Dowódca określa jednocześnie skład komisji i zakres jej działania.

3. W zależności od potrzeb dowódca jednostki może zarządzić komisyjne przekazywanie stanowiska także w innych przypadkach, zwłaszcza gdy przekazanie dotyczy stanowiska związanego z odpowiedzialnością materialną.

4. Z komisyjnego przekazania stanowiska sporządza się protokół. Jeżeli przekazanie stanowiska odbywa się bez udziału komisji, zdający i obejmujący stanowisko sporządzają protokół. Protokoły przedstawia się bezpośredniemu przełożonemu.

5. Przekazanie stanowiska powinno być dokonane w terminie do piętnastu dni.

2. Dowódcy wymienieni w § 47 ust. 1 pkt 4 i 5, z wyjątkiem dowódców brygad, nie mogą pozostawiać w swojej dyspozycji żołnierzy zawodowych zwolnionych ze swoich stanowisk. Dowódcy ci niezwłocznie wyznaczają żołnierzy zawodowych na inne stanowiska służbowe.

3. Dowódca jednostki wojskowej wykonujący rozkaz o zwolnieniu żołnierza zawodowego ze służby wojskowej wskutek wypowiedzenia stosunku służbowego przez żołnierza zawodowego lub organ wojskowy, może utrzymywać tego żołnierza w swojej dyspozycji przez okres wypowiedzenia.

4. Żołnierze pozostający w dyspozycji mogą być kierowani przez dowódcę (szefa), w którego dyspozycji pozostają, do wykonywania określonych przez niego zadań służbowych.

1) Minister Obrony Narodowej – żołnierzy w służbie stałej zajmujących stanowiska, na które wyznacza i z których zwalnia Minister Obrony Narodowej;

2) Szef Departamentu Kadr – pozostałych żołnierzy w służbie stałej.

2. Żołnierza zawodowego przeniesionego w stan nieczynny zwalnia się z zajmowanego stanowiska służbowego i przenosi na wykaz żołnierzy w stanie nieczynnym prowadzony przez:

1) Szefa Departamentu Kadr – dla żołnierzy wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy;

2) dowódcę jednostki wojskowej, w której pełnią służbę – dla żołnierzy wymienionych w art. 21 ust. 2 ustawy.

1) wybór, powołanie lub mianowanie żołnierza zawodowego na kierownicze stanowisko państwowe;

2) skierowanie żołnierza zawodowego do pracy za granicą w polskim przedstawicielstwie dyplomatycznym, urzędzie konsularnym lub innym przedstawicielstwie;

3) wybranie żołnierza zawodowego na posła na Sejm lub senatora;

4) podjęcie zatrudnienia przez żołnierza zawodowego w administracji rządowej.

2. Podstawę przeniesienia w stan nieczynny żołnierza w służbie stałej w przypadkach określonych w art. 21 ust. 2 ustawy stanowi:

1) wniosek żołnierza określający niezbędny czas sprawowania osobistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny, wraz z opinią lekarską lub innym dokumentem potwierdzającym konieczność sprawowania osobiście przez żołnierza tej opieki;

2) orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej stwierdzające niezdolność żołnierza do zawodowej służby wojskowej przez określony czas wraz z opinią tej komisji uzasadniającą przypuszczenie, że żołnierz zawodowy odzyska zdolność do tej służby po upływie ustalonego w orzeczeniu okresu niezdolności, oraz pisemna zgoda żołnierza zawodowego na przeniesienie go w stan nieczynny.

1) małżonek, dziecko lub rodzice – w razie ich choroby, inwalidztwa wymagającego opieki drugiej osoby lub nieszczęśliwego wypadku;

2) dziecko do lat 8 – w razie pozbawienia go dotychczasowej opieki.

2. Przeniesienie w stan nieczynny żołnierza zawodowego w celu sprawowania osobistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny może nastąpić tylko wówczas, gdy z tym żołnierzem nie zamieszkują członkowie rodziny, którzy mogą taką opiekę zapewnić, a w przypadku konieczności zapewnienia opieki dziecku – gdy żołnierz jest samotny albo gdy małżonek z powodu choroby lub pozbawienia władzy rodzicielskiej nie może sprawować opieki nad dzieckiem i gdy nie ma innych członków rodziny wspólnie zamieszkałych, którzy mogliby zapewnić mu opiekę.

2. W czasie przebywania w stanie nieczynnym żołnierz zawodowy zawiadamia organ wojskowy, o którym mowa w § 67 ust. 2, o faktach powodujących zmianę w ewidencji prowadzonej przez ten organ.

2. Dzień powrotu żołnierza zawodowego do czynnej służby wojskowej dowódca jednostki wojskowej ogłasza w rozkazie dziennym.

2. Żołnierze zawodowi przeniesieni w stan nieczynny mogą używać posiadanych stopni wojskowych z określeniem „w stanie nieczynnym”.

2. Po powrocie ze stanu nieczynnego żołnierze zawodowi wykorzystują należne im w bieżącym roku kalendarzowym urlopy wypoczynkowe. Na poczet tych urlopów zalicza się urlopy wypoczynkowe wykorzystane za bieżący rok w czasie pozostawania w stanie nieczynnym.

2. W zezwoleniu określa się miejsce pracy, okres oraz wymiar czasu pracy, w jakim żołnierz może wykonywać pracę dodatkową.

3. Dowódca jednostki wojskowej, który udzielił zezwolenia na pracę zarobkową, może je cofnąć w każdym czasie, jeżeli ustały przyczyny uzasadniające udzielenie tego zezwolenia, określone w art. 49 ust. 3 ustawy, zapewniając żołnierzowi odpowiedni czas potrzebny do rozwiązania stosunku pracy lub innego stosunku prawnego w dodatkowym miejscu pracy.

2. Zatrudnienie może obejmować nie więcej niż połowę wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracownika cywilnego i mieć miejsce poza jednostką wojskową, w której żołnierz zawodowy pełni służbę, oraz poza jednostką bezpośrednio podległą.

3. Z wnioskiem o zatrudnienie, o którym mowa w ust. 1, występuje dowódca (szef, komendant) jednostki (instytucji, szkoły) wojskowej, w której żołnierz ma być zatrudniony, lub zainteresowany żołnierz.

2. W zezwoleniu określa się nazwę i siedzibę spółki, fundacji lub innego podmiotu gospodarczego.

2. Dowódca, który udzielił zezwolenia, może je cofnąć w każdym czasie, jeżeli ustały przyczyny uzasadniające udzielenie tego zezwolenia, zapewniając żołnierzowi zawodowemu czas niezbędny do wystąpienia z władz spółki, fundacji lub innego podmiotu gospodarczego.

2. Podawanie treści opinii służbowej o żołnierzu zawodowym do wiadomości publicznej jest niedopuszczalne.

1) do ustalania przydatności żołnierza zawodowego na zajmowanym stanowisku służbowym oraz określania dalszego przebiegu jego służby wojskowej;

2) jako podstawa doboru kandydatów na stanowiska służbowe.

2. Wyniki opiniowania okresowego służą do:

1) wyłaniania rezerwy kadrowej oraz żołnierzy szczególnie uzdolnionych;

2) uzasadniania wniosków o przeniesienie na inne stanowisko służbowe, mianowanie na kolejny stopień wojskowy oraz nadanie odznaczenia.

2. Żołnierze kończący studia (naukę) w szkołach wojskowych podlegają opiniowaniu okresowemu na zakończenie studiów (nauki).

3. Żołnierz zawodowy nie podlega opiniowaniu okresowemu:

1) w razie przebywania przez cały okres opiniodawczy w stanie nieczynnym, na urlopie bezpłatnym lub wychowawczym;

2) w roku zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.

1) stan i rozwój kwalifikacji zawodowych żołnierza;

2) ocenę cech osobowości żołnierza wpływających na wykonywanie zadań służbowych;

3) sprawność, kondycję fizyczną i stan zdrowia żołnierza;

4) ocenę realizacji zadań służbowych w minionym roku, w tym zwłaszcza osiągnięte wyniki w służbie;

5) prognozę dalszego przebiegu służby wojskowej żołnierza.

2. W skróconej opinii okresowej uwzględnia się:

1) sprawność, kondycję fizyczną i stan zdrowia;

2) ocenę realizacji zadań służbowych w minionym roku, w tym zwłaszcza osiągnięte wyniki w służbie;

3) przydatność żołnierza na zajmowanym stanowisku służbowym.

3. Przy opiniowaniu dowódców (szefów, komendantów, kierowników), na których spoczywa obowiązek opiniowania, należy dodatkowo ocenić ich umiejętność opiniowania (oceniania ludzi) oraz trafność prognozowania przebiegu służby wojskowej podwładnych żołnierzy.

1) w odniesieniu do oficerów zawodowych:

a) bezpośredni przełożony oficera – jako pierwszy opiniujący, z uwzględnieniem opinii przełożonego sprawującego nadzór specjalistyczny nad opiniowanym z bezpośrednio wyższego szczebla dowodzenia do szczebla związku taktycznego włącznie;

b) kolejny przełożony wyższego szczebla – jako drugi opiniujący, który zatwierdza opinię, uzupełnia ją lub zmienia;

2) w odniesieniu do chorążych oraz podoficerów – bezpośredni przełożony.

2. Drugi opiniujący, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b), opiera swoją opinię na znajomości opiniowanego i jego pracy albo na podstawie wyników przeprowadzonych inspekcji, kontroli itp.

3. Dowódcy okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych oraz szefowie instytucji centralnych Ministerstwa Obrony Narodowej, stosownie do posiadanych uprawnień do wyznaczania żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe, dla celów opiniowania okresowego ustalają przełożonych, którzy będą kolejnymi opiniującymi oficera – jeżeli nie wynika to z odrębnych ustaleń.

2. Skróconą opinię okresową o żołnierzu zawodowym wyznaczonym na stanowisko służbowe w jednostce organizacyjnej poza Ministerstwem Obrony Narodowej sporządza jego przełożony z tytułu pełnienia zawodowej służby wojskowej.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy komendantów podoficerskich szkół zawodowych.

2. Opinię okresową można sporządzić o żołnierzu, jeżeli zajmował stanowisko służbowe co najmniej rok; przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

2. Żołnierz potwierdza zapoznanie się z opinią okresową własnoręcznym podpisem na tej opinii. W razie odmowy złożenia podpisu, zapoznający z opinią czyni na niej adnotację o tej odmowie.

2. Odwołanie wniesione po terminie określonym w art. 25 ust. 3 ustawy nie podlega rozpoznaniu.

3. Przełożony, do którego wniesiono odwołanie, rozpatruje je osobiście lub powołuje komisję; komisja przedstawia swoje wnioski w przedmiocie odwołania.

4. W skład komisji powołuje się żołnierzy zawodowych posiadających stopień wojskowy co najmniej równy stopniowi wojskowemu posiadanemu przez żołnierza składającego odwołanie. W skład komisji powołuje się także osobę wskazaną przez żołnierza, który wniósł odwołanie, bez względu na posiadany stopień wojskowy. W skład komisji nie powołuje się przełożonych, którzy wydali opinię okresową będącą przedmiotem odwołania.

5. Przełożony rozpatrujący odwołanie:

1) zmienia lub uzupełnia opinię;

2) utrzymuje w mocy opinię.

6. Odwołanie od opinii okresowej powinno być rozpatrzone w ciągu trzydziestu dni od daty jego wniesienia.

7. O sposobie załatwienia odwołania zawiadamia się pisemnie żołnierza, który wniósł odwołanie.

1) ukończenia stacjonarnych studiów podyplomowych, wyższych kursów doskonalenia oficerów oraz zakończenia praktyki (stażu), trwających co najmniej sześć miesięcy;

2) ukończenia podoficerskiej szkoły zawodowej;

3) zakończenia praktyki w jednostce wojskowej, odbywanej w ramach studiów w wyższej szkole wojskowej;

4) uczestniczenia przez żołnierza będącego na przydziale mobilizacyjnym w ćwiczeniach lub innych przedsięwzięciach organizacyjno-szkoleniowych poza jednostką wojskową, w której pełni służbę;

5) przed mianowaniem chorążego lub podoficera na stopień oficerski w innym trybie niż w związku z zakończeniem studiów w wyższej szkole wojskowej;

6) uznania braku przydatności do zawodowej służby wojskowej, nie wcześniej niż po trzech miesiącach pełnienia służby stałej w okresie próbnym lub służby kontraktowej w trakcie pierwszego kontraktu;

7) wystąpienia o opinię przez sąd, prokuratora, Żandarmerię Wojskową lub Wojskowe Służby Informacyjne;

8) zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.

2. Opiniowanie specjalne ma na celu ocenę służby wojskowej żołnierza, wykazanych przez niego umiejętności (uzdolnień) oraz osiąganych wyników.

2. Opinię specjalną o żołnierzu zawodowym będącym na praktyce (stażu), kursie lub ćwiczeniach poza jednostką wojskową sporządza bezpośredni przełożony i w ciągu trzydziestu dni od zakończenia praktyki (stażu), kursu lub ćwiczenia przesyła do jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

3. Opinie specjalne o oficerach – słuchaczach akademii wojskowych, odbywających praktykę w jednostkach wojskowych, przesyła się w terminie określonym w ust. 2 do właściwych akademii, a o oficerach – słuchaczach akademii wojskowych za granicą, odbywających praktykę w jednostkach wojskowych w kraju – do Departamentu Kadr.

2. Do odwołań od opinii specjalnej stosuje się odpowiednio przepisy § 94.

1) dodatkowy;

2) zdrowotny;

3) okolicznościowy;

4) krótkoterminowy w drodze wyróżnienia.

2. Żołnierzowi w służbie stałej, niezależnie od urlopów określonych w ust. 1, przysługuje urlop:

1) ze względów służbowych: przeniesieniowy i szkoleniowy;

2) bezpłatny;

3) z innych ważnych przyczyn.

3. Żołnierzowi zawodowemu – kobiecie, niezależnie od urlopów określonych w ust. 1 i 2, przysługuje:

1) urlop macierzyński;

2) na jej wniosek urlop wychowawczy

– w wymiarze i na zasadach określonych w przepisach prawa pracy.

2. Żołnierzom zawodowym – absolwentom szkół kształcących kandydatów na żołnierzy zawodowych pierwszego urlopu wypoczynkowego udziela komendant szkoły po powołaniu ich do zawodowej służby wojskowej.

3. Udzielenie żołnierzowi zawodowemu urlopu ogłasza się w rozkazie dziennym dowódcy jednostki wojskowej z podaniem rodzaju urlopu i czasu jego trwania.

4. W rozkazie dziennym ogłasza się również zmiany dotyczące udzielonego urlopu (przesunięcie urlopu na inny termin, odwołanie z urlopu itp.).

2. Żołnierzowi, który przed powołaniem do zawodowej służby wojskowej wykorzystał już za dany rok kalendarzowy urlop wypoczynkowy w miejscu poprzedniej służby lub pracy albo otrzymał tam ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop, pierwszego urlopu wypoczynkowego udziela się w następnym roku kalendarzowym.

2. Urlop dodatkowy w wymiarze 12 dni przysługuje również żołnierzom zawodowym zajmującym stanowiska służbowe w centralnych ośrodkach szkolenia, jeżeli spełniają warunki określone w ust. 1.

1) pełniącym służbę w jednostkach desantowo-szturmowych lub innych jednostkach, jeżeli wykonali określoną w odrębnych przepisach liczbę skoków ze spadochronem;

2) zajmującym stanowiska instruktorów szkolenia spadochronowego;

3) wchodzącym w skład czynnych załóg okrętów podwodnych;

4) zajmującym stanowiska nurków (płetwonurków) oraz stanowiska lekarzy (instruktorów sanitarnych) zabezpieczających nurkowanie, którzy systematycznie nurkują lub przebywają w komorze dekompresyjnej, a także żołnierzom nie zajmującym stanowisk nurków i płetwonurków, którzy z przyczyn służbowych wykonują czynności nurka lub płetwonurka, jeżeli w ciągu roku przebywali pod wodą przez czas określony w odrębnych przepisach;

5) wchodzącym w skład czynnych załóg trałowców, kutrów rakietowych i torpedowych oraz żołnierzom zawodowym specjalistom i dowódcom ze sztabów nadrzędnych do stanowiska etatowego dowódcy flotylli włącznie – jeżeli brali udział w trałowaniach bojowych lub pływali na okrętach podwodnych w zanurzaniu albo na kutrach rakietowych lub torpedowych co najmniej 60 godzin w danym roku kalendarzowym.

2. Urlopu dodatkowego udziela się corocznie również żołnierzom zawodowym:

1) wykonującym zadania w komorach wysokich i niskich ciśnień, w zakładach i laboratoriach, w których stosuje się izotopy promieniotwórcze, oraz w zasięgu promieni rentgenowskich – w wymiarze godzin określonym w odrębnych przepisach;

2) wykonującym zadania w laboratoriach i pracowniach stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz w laboratoriach materiałów pędnych i smarów, a także przy obsłudze sprzętu radiolokacyjnego, jeżeli przepracowali minimum połowę obowiązującego ich czasu pracy;

3) pełniącym służbę w wojskowych zakładach opieki zdrowotnej przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych chorym na gruźlicę.

3. Żołnierzom zawodowym wymienionym w ust. 2 urlopu dodatkowego udzielają dowódcy jednostek wojskowych w zależności od ustalonego, w trybie określonym w odrębnych przepisach, stopnia szkodliwości w wymiarze:

1) 5 dni – przy pierwszym stopniu szkodliwości;

2) 7 dni – przy drugim stopniu szkodliwości;

3) 10 dni – przy trzecim stopniu szkodliwości;

4) 15 dni – przy czwartym stopniu szkodliwości.

2. Uprawnienia do urlopu, o których mowa w ust. 1, stwierdza Szef Departamentu Kadr na wniosek dowódcy okręgu wojskowego (rodzaju sił zbrojnych), szefa instytucji centralnej lub szefa rodzaju wojska (służby) zgłoszony w porozumieniu z Szefem Służby Zdrowia w wymiarze określonym w § 106 ust. 3.

1) 5 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 15 lat służby wojskowej;

2) 10 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 20 lat służby wojskowej;

3) 15 dni kalendarzowych – po osiągnięciu 25 lat służby wojskowej.

2. Żołnierzom zawodowym – kombatantom przysługuje urlop dodatkowy w wymiarze 10 dni rocznie.

2. W razie zbiegu uprawnień do urlopów dodatkowych z różnych tytułów, żołnierzowi zawodowemu przysługuje tylko jeden urlop w wymiarze najkorzystniejszym.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w razie zbiegu uprawnienia do urlopu dodatkowego z tytułu pełnienia służby w warunkach uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, przewidzianego dla żołnierzy zawodowych określonych w § 106 i 107, z uprawnieniem do urlopu dodatkowego z innego tytułu.

2. Prawo do urlopu dodatkowego żołnierz zawodowy nabywa z dniem zaistnienia przyczyn uzasadniających udzielenie tego urlopu.

3. Żołnierzowi zawodowemu, który nabył prawo do urlopu dodatkowego w danym roku kalendarzowym i nie wykorzystał go przed przeniesieniem na inne stanowisko służbowe, na którym urlop ten nie przysługuje, udziela się tego urlopu w ciągu trzech miesięcy od dnia przeniesienia.

2. Dowódca jednostki wojskowej, który odwołał żołnierza z urlopu wypoczynkowego lub wstrzymał mu udzielenie urlopu w całości lub w części, ogłasza ten fakt w rozkazie dziennym, podając w nim przyczynę odwołania lub wstrzymania urlopu.

3. Żołnierzowi, który został odwołany z urlopu wypoczynkowego w myśl art. 55 ustawy, przysługuje:

1) powtórny przejazd na koszt wojska dla wykorzystania pozostałej części przerwanego urlopu;

2) na jego wniosek zwrot innych kosztów poniesionych przez żołnierza, spowodowanych bezpośrednio odwołaniem go z urlopu.

2. Jeżeli przemawia za tym interes służby albo ważny interes żołnierza, można udzielić żołnierzowi urlopu wypoczynkowego w częściach.

2. Jeżeli żołnierz zawodowy nie może wykorzystać urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w całości lub w części w ustalonym terminie z powodu usprawiedliwionej nieobecności w służbie, a w szczególności z powodu choroby powodującej czasową niezdolność do zajęć służbowych, dowódca przesuwa urlop na termin późniejszy, nie przekraczający jednak trzech miesięcy od ustania przyczyny uzasadniającej przesunięcie.

2. Przesunięcie urlopu o czas trwania choroby następuje na podstawie przedłożonego przez żołnierza świadectwa lekarskiego, stwierdzającego chorobę i czas jej trwania.

2. W razie pełnienia służby poza miejscem stałego zamieszkania, żołnierzowi zawodowemu przysługuje raz w miesiącu urlop okolicznościowy w celu odwiedzenia rodziny. Rodzinę w rozumieniu niniejszego przepisu stanowią: żona, mąż, dzieci wymienione w ust. 1 – do czasu założenia własnej rodziny, a także pozostający na wyłącznym utrzymaniu żołnierza jego rodzice, dziadkowie lub opiekunowie.

3. Urlop, o którym mowa w ust. 2, nie przysługuje w miesiącu, w którym żołnierz wykorzystuje urlop wypoczynkowy w wymiarze co najmniej 14 dni lub urlop dodatkowy.

4. Czas trwania urlopu okolicznościowego, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 5, może wynosić od jednego do pięciu dni kalendarzowych. W urlopie okolicznościowym, o którym mowa w ust. 2, musi być co najmniej jeden dzień roboczy. Wymiar urlopu przeznaczonego na odwiedzenie rodziny jest uzależniony od odległości do miejsca stałego zamieszkania żołnierza.

5. Żołnierz zawodowy ubiegający się o wybór na posła na Sejm lub senatora otrzymuje urlop okolicznościowy na czas trwania kampanii wyborczej na podstawie zaświadczenia właściwej komisji wyborczej o zarejestrowaniu żołnierza jako kandydata.

2. Urlopu przeniesieniowego udziela się w wymiarze od 3 do 7 dni kalendarzowych w zależności od odległości miejscowości, w której żołnierz będzie pełnił służbę, oraz warunków służbowych, osobistych i przewozowych.

3. Urlopu przeniesieniowego udziela dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz został wyznaczony na stanowisko służbowe, bezpośrednio po zameldowaniu się żołnierza w tej jednostce, chyba że względy służbowe lub osobiste żołnierza wymagają udzielenia tego urlopu w terminie późniejszym.

2. Urlop szkoleniowy jest przeznaczony na udział w zajęciach obowiązkowych, przygotowanie się i złożenie egzaminów, przygotowanie pracy dyplomowej, przygotowanie się i złożenie egzaminu dyplomowego oraz na naukę własną.

1) na przygotowanie się do egzaminu wstępnego (rozmowy kwalifikacyjnej) i jego złożenie oraz załatwienie spraw związanych z przyjęciem na naukę lub studia w szkole ponadpodstawowej lub wyższej – 14 dni;

2) w szkołach ponadpodstawowych – 14 dni w każdym roku szkolnym;

3) w szkołach wyższych, w każdym roku studiów, odbywanych w systemie zaocznym – 28 dni, a w systemie wieczorowym – 21 dni;

4) w ostatnim roku studiów odbywanych w systemie zaocznym i wieczorowym (niezależnie od urlopu określonego w pkt 3) oraz eksternistycznym – 28 dni;

5) dla żołnierzy pobierających naukę w szkołach pomaturalnych i na studiach podyplomowych oraz na innych studiach lub kursach specjalnych, prowadzonych przez szkoły wyższe (jednostki badawczo-rozwojowe) – 21 dni w celu przygotowania się i złożenia egzaminu końcowego;

6) w celu przygotowania się do złożenia egzaminów doktorskich i obrony rozprawy doktorskiej lub dla przygotowania się do kolokwium oraz wykładu habilitacyjnego – 28 dni;

7) w celu przygotowania się i złożenia egzaminu na radcę prawnego lub egzaminu po zakończeniu aplikacji sądowej, prokuratorskiej, adwokackiej albo notarialnej – 30 dni.

2. Urlop szkoleniowy określony w ust. 1 pkt 3–6 może być przedłużony na wniosek żołnierza w służbie stałej przez dowódcę jednostki wojskowej, który udzielił zezwolenia na pobieranie nauki (odbywanie studiów), jeżeli zachodzi uzasadniona potrzeba, a zwłaszcza jeżeli wymaga tego realizacja programu studiów.

3. W przypadku powtarzania przez żołnierza w służbie stałej klasy lub roku (semestru) z powodu choroby albo z przyczyn uznanych przez dowódcę jednostki wojskowej za usprawiedliwione, żołnierzowi przysługuje ponownie prawo do urlopów szkoleniowych określonych w ust. 1 pkt 1–5.

4. W przypadku powtarzania przez żołnierza w służbie stałej kłasy lub roku (semestru) z przyczyn nie uznanych przez dowódcę jednostki wojskowej za usprawiedliwione, żołnierz może być zwolniony z zajęć służbowych tylko na czas niezbędny do złożenia egzaminu (kolokwium).

2. Do wymiaru urlopu szkoleniowego nie wlicza się dni ustawowo wolnych od pracy.

2. Urlopu wymienionego w ust. 1 udziela Szef Departamentu Kadr na wniosek żołnierza w służbie stałej, określając w każdym przypadku czas trwania i warunki korzystania z urlopu.

3. Szef Departamentu Kadr może w każdym czasie odwołać żołnierza w służbie stałej z urlopu, o którym mowa w ust. 1.

2. Dowódca jednostki wojskowej, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem służby, może w każdym czasie odwołać żołnierza z urlopu, o którym mowa w ust. 1.

2. Żołnierzom, o których mowa w ust. 1, urlopu bezpłatnego udziela:

1) Minister Obrony Narodowej – żołnierzom zajmującym stanowiska, na które wyznacza i z których zwalnia Minister Obrony Narodowej;

2) Szef Departamentu Kadr – pozostałym żołnierzom.

3. Żołnierza, któremu udzielono urlopu bezpłatnego na podstawie ust. 1, zwanego dalej „żołnierzem urlopowanym”, zwalnia się z zajmowanego stanowiska służbowego i przenosi do dyspozycji Szefa Departamentu Kadr.

4. Urlopu bezpłatnego, o którym mowa w ust. 1, nie udziela się, jeżeli żołnierz w służbie stałej spełnia warunki do przeniesienia w stan nieczynny.

2. Minister Obrony Narodowej lub Szef Departamentu Kadr mogą odwołać żołnierza urlopowanego z urlopu:

1) na wniosek organu, o którym mowa w § 130 ust. 1;

2) na wniosek żołnierza;

3) z urzędu – w każdym czasie.

3. W sprawie odwołania żołnierza urlopowanego z urlopu stosuje się odpowiednio § 76 ust. 3.

1) uprawnienia do umundurowania i równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie na zasadach ogólnych przysługują tylko żołnierzom, którzy za zgodą Szefa Departamentu Kadr w czasie wykonywania zadań służbowych wynikających z zajmowanego stanowiska mogą występować w umundurowaniu wojskowym; pozostałym żołnierzom zawiesza się uprawnienia do umundurowania wydawanego w naturze oraz do równoważnika pieniężnego za przedmioty mundurowe nie wydane w naturze;

2) zawiesza się prawo żołnierza i członków jego rodziny do korzystania z gratyfikacji urlopowej oraz świadczeń wczasowo-turystycznych przysługujących żołnierzom zawodowym oraz do przejazdu na koszt wojska raz w roku do obranej przez uprawnionego miejscowości w kraju i z powrotem.

2. Żołnierze urlopowani, którzy w czasie przebywania na urlopie bezpłatnym nie uzyskali zgody na noszenie umundurowania wojskowego, mogą używać stopni i tytułów wojskowych tylko w kontaktach z organami wojskowymi.

1) oficerów – Minister Obrony Narodowej, a w przypadkach określonych w § 137 ust. 3, § 138 ust. 3, § 153 ust. 5, § 154 ust. 3, § 155 ust. 4, § 157 ust. 3 i § 159 ust. 2 – Szef Departamentu Kadr;

2) chorążych – wiceminister obrony narodowej (sekretarz i podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej), Szef Sztabu Generalnego WP, Szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej, Główny Kwatermistrz WP, Główny Inspektor Techniki WP, Szef Departamentu Wychowania WP, Szef Wojskowych Służb Informacyjnych, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, Komendant Akademii Obrony Narodowej lub dowódca okręgu wojskowego (rodzaju sił zbrojnych) – w zależności od podległości lub podporządkowania kadrowego jednostki wojskowej, w której pełnią służbę, a Szef Departamentu Kadr – chorążych pełniących służbę w pozostałych jednostkach wojskowych podległych bezpośrednio Ministrowi Obrony Narodowej oraz chorążych pełniących służbę na stanowiskach służbowych w jednostkach organizacyjnych poza Ministerstwem Obrony Narodowej;

3) podoficerów – dowódca korpusu, flotylli, dywizji, brygady, komendant wyższej szkoły wojskowej, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego, w zależności od podległości lub podporządkowania kadrowego jednostki wojskowej, w której pełnią służbę, a w przypadku innej podległości – dowódca (szef) wymieniony w pkt 2.

2. Rozkaz personalny lub wyciąg z tego rozkazu sporządzony w formie zbiorowej organ zwalniający przesyła do dowódcy jednostki wojskowej, w której zwalniany żołnierz zawodowy pełni służbę.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, w przypadkach określonych w ust. 1, stanowi orzeczenie o utracie obywatelstwa polskiego lub stwierdzenie nabycia obywatelstwa innego państwa przez organ właściwy do orzekania w sprawach obywatelstwa.

3. Rozkazy personalne o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

2. Dowódca jednostki wojskowej przedstawia zatwierdzone orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej wraz z wnioskiem o zwolnienie organowi zwalniającemu.

3. Oficerów uznanych przez wojskowe komisje lekarskie za niezdolnych do zawodowej służby wojskowej zwalnia rozkazem personalnym Szef Departamentu Kadr, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy.

2. Na trzy miesiące przed:

1) osiągnięciem przez żołnierza zawodowego wieku, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy;

2) końcem roku akademickiego w przypadkach, o których mowa w art. 75 ust. 2 i 5 ustawy;

3) końcem roku kalendarzowego w przypadku, o którym mowa w art. 75 ust. 4 ustawy

– dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy zajmuje stanowisko służbowe, występuje z wnioskiem o zwolnienie go z zawodowej służby wojskowej.

2. Żołnierza zwalnia się z zawodowej służby wojskowej najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od dnia wniesienia wniosku, o którym mowa w ust. 1. Zwolnienie następuje na podstawie odpowiednio art. 75 ust. 1 pkt 3 lub ust. 2 ustawy.

2. Fakt zwolnienia żołnierza zawodowego ze służby kontraktowej stwierdza się w rozkazie dziennym dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni tę służbę. Rozkazu personalnego o zwolnieniu nie wydaje się.

2. Wypowiedzenie stosunku służbowego przez organ zwalniający uważa się za dokonane, jeżeli zostało doręczone za pokwitowaniem żołnierzowi zawodowemu.

3. Wycofanie wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, może nastąpić za zgodą strony (organu zwalniającego lub żołnierza), do której było skierowane.

2. Żołnierz zawodowy wnosi wypowiedzenie stosunku służbowego do organu zwalniającego.

3. Do wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej dołącza pisemną informację o faktach mających wpływ na realizację wypowiedzenia, a w szczególności czy żołnierz pełni służbę obowiązkową, odbywa okres próbny oraz czy otrzymał osobną kwaterę stałą.

4. Organ zwalniający wydaje rozkaz personalny o zwolnieniu żołnierza. Rozkaz ten dodatkowo określa datę zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej, wynikającą z wypowiedzenia, a w przypadku zwolnienia żołnierza w okresie pełnienia przez niego służby obowiązkowej – ponadto zastrzeżenie, że wypowiedzenie będzie skuteczne, jeżeli żołnierz przekaże do dyspozycji organów wojskowych przydzieloną mu osobną kwaterę stałą oraz zwróci równowartość kosztów zakwaterowania, wyżywienia i umundurowania otrzymanych w czasie studiów lub nauki.

5. Żołnierz zawodowy będący w okresie służby obowiązkowej po otrzymaniu wyciągu z rozkazu personalnego składa pisemne oświadczenie, iż przyjmuje do wiadomości, że w przypadku nieprzekazania w okresie wypowiedzenia do dyspozycji organów wojskowych osobnej kwatery stałej przydzielonej przez te organy i niezwrócenia równowartości kosztów, o których mowa w art. 80 ust. 1 ustawy – dokonane przez niego wypowiedzenie stosunku służbowego stanie się bezskuteczne.

6. W przypadku bezskuteczności wypowiedzenia stosunku służbowego (ust. 5), dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym fakcie organ zwalniający, który wydaje rozkaz personalny uchylający rozkaz (stwierdzając jego wygaśnięcie) o zwolnieniu tego żołnierza.

1) całkowite koszty dzieli się przez liczbę lat służby obowiązkowej, a następnie mnoży się przez liczbę lat, których żołnierz nie przesłużył;

2) każdy rozpoczęty rok służby obowiązkowej zaokrągla się w górę do pełnego roku.

1) w szczególnie uzasadnionych, nie zawinionych przez żołnierza przypadkach losowych;

2) z uwagi na bardzo trudną sytuację rodzinną żołnierza;

3) gdy zwolnienie z wojska następuje w związku z przejściem do administracji państwowej lub innej służby.

2. Decyzję w sprawie zwolnienia od obowiązku zwrotu kosztów wydaje organ, który jest uprawniony do zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej, na wniosek żołnierza zawodowego lub z urzędu.

3. Wniosek żołnierza zawodowego, o którym mowa w ust. 2, może być złożony nie później niż:

1) trzy miesiące przed upływem terminu wypowiedzenia stosunku służbowego dokonanego przez żołnierza zawodowego;

2) czternaście dni od otrzymania przez żołnierza zawodowego wyciągu z rozkazu o zwolnieniu.

2. Jeżeli organ zwalniający (w odniesieniu do oficerów – Szef Departamentu Kadr) uznał zasadność wniosku, o którym mowa w ust. 1, dokonuje wypowiedzenia stosunku służbowego; dwa egzemplarze wypowiedzenia przesyła się dowódcy jednostki wojskowej.

3. Dowódca jednostki wojskowej doręcza żołnierzowi zawodowemu wypowiedzenie, określające datę, od której biegnie okres wypowiedzenia. Na drugim egzemplarzu żołnierz zawodowy potwierdza jego doręczenie z podaniem daty tego doręczenia.

4. Egzemplarz wypowiedzenia z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 3, dowódca jednostki wojskowej przesyła do organu zwalniającego w celu wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu tego żołnierza z zawodowej służby wojskowej.

5. Rozliczenie żołnierza zawodowego następuje na podstawie wyciągu z rozkazu o zwolnieniu i powinno być dokonane przed dniem upływu okresu wypowiedzenia.

2. Z wnioskiem o skrócenie okresu wypowiedzenia może wystąpić żołnierz zawodowy lub organ zwalniający. Wniosek taki może być zgłoszony w wypowiedzeniu stosunku służbowego, o którym mowa w § 146 lub 151, albo w trakcie okresu wypowiedzenia.

3. W przypadku skrócenia okresu wypowiedzenia ustala się datę zwolnienia żołnierza. Oświadczenia woli żołnierza i organu zwalniającego w tym przedmiocie składa się na piśmie.

4. Przed upływem skróconego okresu wypowiedzenia muszą być spełnione ustawowe warunki zwolnienia oraz dokonane czynności określone w § 172 i 177.

2. Oświadczenie żołnierza zawodowego dowódca jednostki wojskowej niezwłocznie przesyła wraz z aktami personalnymi bezpośrednio do:

1) Departamentu Kadr – jeżeli złożył je oficer;

2) właściwego organu zwalniającego – jeżeli złożył je chorąży lub podoficer.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, dowódca jednostki wojskowej zwalnia żołnierza zawodowego z dniem upływu okresu próbnego, także wówczas, gdy nie otrzymał wyciągu z rozkazu o zwolnieniu żołnierza.

4. W celu zwolnienia żołnierza zawodowego z upływem okresu próbnego dowódca jednostki wojskowej występuje z wnioskiem o zwolnienie do organów wojskowych wymienionych w ust. 2 najpóźniej na trzy miesiące przed upływem okresu próbnego.

5. Rozkazy personalne o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej żołnierza skazanego na karę wymienioną w ust. 1 stanowi prawomocny wyrok sądu.

3. Rozkazy personalne o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

1) Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – w stosunku do generałów (admirałów);

2) Ministra Obrony Narodowej – w stosunku do oficerów w stopniu do pułkownika (komandora) włącznie;

3) dowódcę (szefa) uprawnionego do mianowania na ten stopień, z wyjątkiem dowódcy pułku i samodzielnego batalionu (równorzędnego) – w stosunku do chorążego lub podoficera.

2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, w stosunku do młodszego chorążego podejmuje dowódca (szef) wymieniony w § 32 ust. 1 pkt 2.

3. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej żołnierza, którego pozbawiono posiadanego stopnia wojskowego, w przypadku wymienionym w ust. 1 stanowi decyzja (rozkaz, postanowienie) o pozbawieniu tego stopnia.

4. Rozkazy personalne o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

1) zmarł lub został uznany za zmarłego albo

2) zaginął

– skreśla z ewidencji rozkazem personalnym w odniesieniu do oficerów Szef Departamentu Kadr, a w odniesieniu do chorążych i podoficerów – organ zwalniający.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o skreśleniu z ewidencji stanowi:

1) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 1 – akt zgonu lub orzeczenie o uznaniu za zmarłego;

2) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 2 – postanowienie prokuratora wojskowego o zawieszeniu postępowania karnego.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu żołnierza zawodowego stanowi prawomocny wyrok sądu.

3. Rozkazy personalne o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

2. Podstawę wydania rozkazu personalnego o zwolnieniu stanowi rozkaz o wymierzeniu kary dyscyplinarnej.

2. Rozkaz personalny o zwolnieniu oficerów w trybie określonym w ust. 1 wydaje Szef Departamentu Kadr.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, w razie pozostawienia żołnierza w służbie nie można wyznaczyć go na stanowisko służbowe niższe od dotychczas zajmowanego ani na stanowisko, na którego objęcie żołnierz nie wyraził zgody.

2. W przypadku gdy przestępstwo żołnierza nie zostało popełnione z niskich pobudek albo w razie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) lub darowania tej kary na podstawie amnestii, dowódca jednostki wojskowej może wystąpić z wnioskiem o pozostawienie żołnierza zawodowego w służbie.

2. Do wniosku dołącza się pisemną zgodę żołnierza na zwolnienie z zawodowej służby wojskowej oraz akta personalne żołnierza.

2. Do wniosku dołącza się opinię służbową lub dokumenty stwierdzające chorobę oraz akta personalne żołnierza.

1) dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy pełni służbę;

2) Szef Departamentu Kadr – w stosunku do żołnierza zawodowego pełniącego służbę na stanowisku służbowym w jednostce organizacyjnej poza Ministerstwem Obrony Narodowej;

3) komendant wojskowego zakładu opieki zdrowotnej – w stosunku do żołnierza zawodowego przebywającego na leczeniu w tym zakładzie.

1) w odniesieniu do żołnierzy zawodowych, do których zastosowano tymczasowe aresztowanie – do sądu lub prokuratora, w którego dyspozycji pozostaje żołnierz po zastosowaniu tego środka zapobiegawczego;

2) w odniesieniu do żołnierzy zawodowych odbywających karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) – do sądu wojskowego, który wydał wyrok w pierwszej instancji.

2. Dowódca jednostki wojskowej wykonujący rozkaz o zwolnieniu doręcza za pokwitowaniem tymczasowo aresztowanemu lub skazanemu żołnierzowi zawodowemu wyciąg z rozkazu personalnego o zwolnieniu go z zawodowej służby wojskowej.

2. Wykonanie rozkazu personalnego o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 7 ustawy, w przypadku gdy wypowiedzenia dokonał organ wojskowy, oraz na podstawie art. 77 ust. 1 pkt 2 ustawy powinno nastąpić po zakończeniu leczenia, nie później jednak niż po upływie 6 miesięcy od dnia zachorowania, chyba że żołnierz mimo choroby wnosi o zwolnienie.

3. Jeżeli zakończenie leczenia żołnierza, o którym mowa w ust. 2, nastąpiło przed upływem 6 miesięcy, komendant wojskowego zakładu opieki zdrowotnej kieruje żołnierza do jednostki wojskowej, której dowódca wykonuje rozkaz o zwolnieniu.

4. Jeżeli leczenie żołnierza, o którym mowa w ust. 2, nie zostało zakończone w ciągu 6 miesięcy, komendant wojskowego zakładu opieki zdrowotnej wykonuje rozkaz o zwolnieniu.

2. Żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej wydaje się przysługujące mu dokumenty zgodnie z odrębnymi przepisami.

2. Dniem zwolnienia z zawodowej służby wojskowej żołnierza, o którym mowa w ust. 1, odbywającego karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) oraz w stosunku do którego zastosowano tymczasowe aresztowanie, jest dzień doręczenia mu wyciągu z rozkazu personalnego o zwolnieniu z tej służby.

2. W przypadkach, w których wykonanie rozkazu personalnego o zwolnieniu żołnierza z zawodowej służby wojskowej należy do komendanta wojskowego zakładu opieki zdrowotnej, zawiadamia on o zwolnieniu również dowódcę jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

2. Przewidziane w rozporządzeniu w odniesieniu do żołnierzy wymienionych w ust. 1 uprawnienia:

1) Ministra Obrony Narodowej przysługują Ministrowi Spraw Wewnętrznych;

2) Szefa Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej przysługują Dyrektorowi Biura Kadr Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, z tym że uprawnienie określone w § 66 ust. 1, dotyczące możliwości pozostawiania żołnierza zawodowego w dyspozycji przez 12 miesięcy, przysługuje również Dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych;

3) dowódców okręgów wojskowych przysługują Dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW oraz Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 1004 Biura Ochrony Rządu;

4) dowódców dywizji przysługują dowódcom brygad Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW, Komendantowi Centralnego Ośrodka Szkolenia Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW oraz Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 2305;

5) dowódców pułków przysługują dowódcom pułków i samodzielnych batalionów wchodzących w skład Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW oraz Samodzielnemu Oddziałowi Żandarmerii Wojskowej przy Dowództwie Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW.

2. Do dokonywania przeniesień żołnierzy zawodowych między jednostkami wojskowymi i innymi jednostkami organizacyjnymi podległymi lub nadzorowanymi przez Ministra Obrony Narodowej a jednostkami wojskowymi podporządkowanymi Ministrowi Spraw Wewnętrznych są uprawnieni:

1) w stosunku do oficerów – Ministrowie Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych działający w porozumieniu;

2) w stosunku do chorążych i podoficerów zawodowych – Szef Departamentu Kadr MON i Dyrektor Biura Kadr MSW działający w porozumieniu.

1) wyznacza się na te stanowiska w ciągu 3 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia, jeżeli posiadają kwalifikacje wymagane do ich zajmowania, lub postępuje się w sposób określony w § 57 ust. 2 albo

2) pozostawia się jako pełniących obowiązki na tych stanowiskach, jeżeli nie posiadają kwalifikacji wymaganych do ich zajmowania, lub postępuje się w sposób określony w § 57 ust. 2.

1) zarządzenie nr 45/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 września 1970 r. w sprawie przebiegu służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. Rozk. MON z 1991 r. poz. 28);

2) zarządzenie nr 102/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 22 grudnia 1973 r. w sprawie urlopowania żołnierzy zawodowych angażowanych do pracy poza resortem obrony narodowej;

3) zarządzenie nr 32/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 maja 1975 r. w sprawie powoływania podoficerów do zawodowej służby wojskowej na czas określony (Dz. Rozk. MON Nr 6, poz. 50);

4) zarządzenie nr 50/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 lipca 1989 r. w sprawie opiniowania służbowego żołnierzy zawodowych (Dz. Rozk. MON poz. 52 i z 1990 r. poz. 74).

Minister Obrony Narodowej: J. Onyszkiewicz