Dziennik Ustaw - rok 1991 nr 114 poz. 492

2. Ochrona przyrody ma na celu:

1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów,

2) zachowanie różnorodności gatunkowej,

3) zachowanie dziedzictwa geologicznego,

4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków i ekosystemów,

5) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody,

6) przywracanie do stanu właściwego zasobów i składników przyrody.

3. Ochrona przyrody jest częścią polityki ekologicznej państwa.

2. Szkoły wszystkich stopni są obowiązane objąć programami nauczania zagadnienia ochrony przyrody.

1) Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa,

2) wojewoda,

3) dyrektor parku narodowego.

2. Głównego Konserwatora Przyrody powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

2. Wojewódzkiego konserwatora przyrody powołuje i odwołuje wojewoda, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej komisji ochrony przyrody.

2. Zadania i kompetencje wojewody z zakresu ochrony przyrody na terenie parku narodowego wykonuje dyrektor tego parku.

1) Państwowa Rada Ochrony Przyrody, działająca przy Ministrze Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa,

2) wojewódzka komisja ochrony przyrody, działająca przy wojewodzie,

3) rada naukowa parku narodowego.

2. Państwowa Rada Ochrony Przyrody wybiera ze swego grona przewodniczącego i dwóch jego zastępców oraz uchwala regulamin.

3. W posiedzeniach Państwowej Rady Ochrony Przyrody bierze udział Główny Konserwator Przyrody.

4. Do zadań Państwowej Rady Ochrony Przyrody należy w szczególności:

1) ocena stanu ochrony przyrody i wykorzystania obszarów chronionych do celów naukowych,

2) opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących ochrony przyrody,

3) przedstawianie wniosków i opinii w sprawach ochrony przyrody,

4) opiniowanie programów badawczych w zakresie ochrony przyrody oraz popularyzowanie ochrony przyrody.

5. Działalność Państwowej Rady Ochrony Przyrody jest finansowana z budżetu Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

1) przedstawicieli nauki i praktyki działających na rzecz ochrony przyrody,

2) przedstawicieli sejmiku samorządowego,

3) działaczy organizacji społecznych i gospodarczych.

2. Wojewódzka komisja ochrony przyrody wybiera ze swego grona przewodniczącego i zastępcę oraz uchwala regulamin.

3. W posiedzeniach wojewódzkiej komisji ochrony przyrody bierze udział wojewódzki konserwator przyrody.

4. Do zadań wojewódzkiej komisji ochrony przyrody należy w szczególności:

1) ocena stanu i potrzeb ochrony przyrody,

2) przygotowywanie opinii i wniosków z zakresu ochrony przyrody,

3) opiniowanie aktów prawa miejscowego w zakresie ochrony przyrody wydawanych przez wojewodę,

4) opiniowanie projektów inwestycji wpływających na system obszarów chronionych, w tym regulacji rzek, melioracji bagien i dolin rzecznych.

5. Działalność wojewódzkiej komisji ochrony przyrody jest finansowana z budżetu wojewody.

1) tworzenie parków narodowych,

2) uznawanie określonych obszarów za rezerwaty przyrody,

3) tworzenie parków krajobrazowych,

4) wyznaczanie obszarów chronionego krajobrazu,

5) wprowadzanie ochrony gatunkowej roślin i zwierząt,

6) wprowadzanie ochrony indywidualnej w drodze uznania za:

a) pomniki przyrody,

b) stanowiska dokumentacyjne,

c) użytki ekologiczne,

d) zespół przyrodniczo-krajobrazowy.

2. Obszary wymienione w ust. 1 pkt 1-4 tworzą krajowy system obszarów chronionych. System ten stanowi układ przestrzenny wzajemnie uzupełniających się form ochrony przyrody.

2. Wszelkie działania na terenie parku narodowego podporządkowane są ochronie przyrody i mają pierwszeństwo przed wszystkimi innymi działaniami.

3. Nadrzędnym celem parku narodowego jest poznanie, zachowanie całości systemów przyrodniczych danego terenu, wraz z warunkami ich funkcjonowania, oraz odtwarzanie zniekształconych i zanikłych ogniw rodzimej przyrody.

4. Wokół parku narodowego tworzy się strefę ochronną, zwaną otuliną, w której obowiązują zasady ochrony środowiska zabezpieczające park narodowy przed szkodliwym oddziaływaniem czynników zewnętrznych.

5. W otulinie, o której mowa w ust. 4, może być utworzona strefa ochronna zwierzyny. Obszar tej strefy nie podlega włączeniu w granice obwodów łowieckich. Strefę ochronną zwierzyny ustanawia Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, określając sposoby gospodarowania zwierzyną na jej obszarze.

6. Park narodowy jest udostępniony do zwiedzania. Za wstęp lub korzystanie z wartości przyrody parku narodowego, jego urządzeń, mogą być pobierane opłaty. Zasady udostępniania parku i stawki opłat ustala dyrektor parku narodowego.

7. Utworzenie parku narodowego następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, które określa nazwę parku, obszary wchodzące w jego skład i obszary tworzące otulinę parku oraz ograniczenia i zakazy przewidziane w art. 37 ust. 1.

8. Statut parku narodowego nadaje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

9. Dla obszaru parku narodowego wraz z otuliną sporządza się plan ochrony. Plan ten zatwierdzany jest przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Zawarte w planie ustalenia są wiążące przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego.

10. Nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa, położone w granicach parku narodowego, przechodzą w zarząd parku. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, wyjątki od tej zasady.

11. Zmiana sposobu wykorzystania gruntu lub nieruchomości położonej w granicach parku narodowego wymaga zgody dyrektora parku narodowego. Dyrektorowi parku narodowego przysługuje prawo pierwszeństwa przy przejęciu w zarząd lub zakupie tej nieruchomości na rzecz parku narodowego.

12. Plany zagospodarowania przestrzennego dotyczące obszarów, w których skład wchodzi park narodowy wraz zotuliną, wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego.

13. W parkach narodowych i rezerwatach przyrody grunty objęte ochroną, budynki oraz grunty pod budynkami służące wykonywaniu zadań statutowych są zwolnione od podatków i opłat określonych w innych ustawach.

2. Dyrektora parku narodowego powołuje i odwołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody.

3. Dyrektor parku narodowego reprezentuje Skarb Państwa w obrocie cywilnoprawnym w zakresie zarządzanego mienia i realizuje zadania określone w statucie, o którym mowa w art. 14 ust. 8.

4. Przy dyrektorze parku narodowego działa rada naukowa parku jako organ opiniodawczy i doradczy dyrektora parku narodowego. Radę naukową parku powołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, określając jej skład, zakres działania oraz czas trwania kadencji.

5. Dyrektor parku narodowego wydaje szczegółowe zarządzenia w sprawach ochrony przyrody na terenie parku, w tym również dotyczące redukcji zwierzyny.

6. Dyrektor parku narodowego ma prawo:

1) wnoszenia i popierania aktu oskarżenia w postępowaniu uproszczonym w sprawach o przestępstwa z art. 199, 213 i 215 Kodeksu karnego, jeżeli przedmiotem przestępstwa jest drewno z parku narodowego,

2) prowadzenia postępowania w sprawach o wykroczenia oraz udziału w rozprawach przed kolegiami do spraw wykroczeń w charakterze oskarżyciela publicznego i wnoszenia odwołań od postanowień i orzeczeń tych kolegiów w sprawach zwalczania wykroczeń w zakresie ochrony przyrody.

7. Do wykonywania czynności, o których mowa w ust. 6, dyrektor parku narodowego może upoważnić funkcjonariusza Straży Parku.

2. Pracownicy parków narodowych stanowiący Służbę Parków Narodowych mają prawo do:

1) bezpłatnego umundurowania,

2) bezpłatnego mieszkania, jeżeli stanowisko oraz charakter pracy związane są z koniecznością zamieszkania w miejscu jej wykonywania,

3) zniżki kolejowej 50%.

3. Służba Parków Narodowych przy wykonywaniu czynności służbowych ma obowiązek noszenia munduru i korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa karnego dla funkcjonariuszy publicznych.

2. Funkcjonariusz Straży Parku przy wykonywaniu zadań określonych w ust. 1 ma prawo do:

1) legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia, jak również świadków przestępstwa lub wykroczenia w celu ustalenia ich tożsamości,

2) nakładania i ściągania grzywny w drodze mandatów karnych za wykroczenia przeciwko przepisom z zakresu ochrony przyrody,

3) zatrzymywania i dokonywania kontroli środków transportu w celu sprawdzenia ich ładunku oraz przeglądania zawartości bagaży w razie zaistnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary,

4) przeszukiwania pomieszczeń i innych miejsc w przypadkach uzasadnionego podejrzenia o popełnienie przestępstwa,

5) odbierania za pokwitowaniem przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub wykroczenia oraz narzędzi i środków służących do ich popełnienia,

6) kontroli i zatrzymania za pokwitowaniem dokumentów w zakresie legalności posiadania tworów przyrody i obrotu nimi, pochodzących z obszaru parku narodowego, zarówno na jego terenie, jak też poza jego granicami, w tym w punktach przerobu,

7) kontroli podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na terenie parku w zakresie przestrzegania przepisów wynikających z niniejszej ustawy i przepisów wydanych na jej podstawie, a także w strefie ochronnej w zakresie działalności mającej ujemny wpływ na przyrodę parku narodowego,

8) noszenia broni palnej i gazowej oraz ręcznego miotacza gazu.

3. Funkcjonariusz Straży Parku może stosować środki przymusu bezpośredniego, polegające na użyciu siły fizycznej, broni gazowej lub ręcznego miotacza gazu wobec osób uniemożliwiających wykonywanie przez niego zadań określonych w ustawie.

4. Zastosowanie przez funkcjonariusza Straży Parku środka przymusu bezpośredniego powinno odpowiadać potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i zmierzać do podporządkowania się osoby wydanym poleceniom.

5. Jeżeli zastosowanie środków przymusu bezpośredniego wymienionych w ust. 3 okaże się niewystarczające, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo użycia broni palnej w następujących przypadkach:

1) w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie jego lub innej osoby,

2) przeciwko osobie, która wezwana do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia nie zastosuje się do tego wezwania, a jej zachowanie wskazuje na bezpośredni zamiar ich użycia przeciwko strażnikowi lub innej osobie,

3) przeciwko osobie, która usiłuje przemocą odebrać broń.

6. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.

7. Do wykonywania przez funkcjonariusza Straży Parku czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, a także do użycia przez niego środków przymusu, o których mowa w ust. 3-6, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o Policji.

8. Funkcjonariuszowi Straży Parku wykonującemu obowiązki służbowe w granicach parku narodowego przysługują uprawnienia określone odrębnymi przepisami odnoszącymi się do:

1) strażników łowieckich - w zakresie zwalczania kłusownictwa,

2) Państwowej Straży Rybackiej - w zakresie kontroli legalności dokonywania połowu.

9. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady:

1) funkcjonowania Straży Parku,

2) współpracy Policji ze Strażami Parku oraz sprawowania nadzoru przez Policję nad tymi Strażami,

3) przydziału, ewidencjonowania i przechowywania broni i amunicji oraz ręcznych miotaczy gazu w parku narodowym.

1) stanowiska i wymagania kwalifikacyjne Służby Parków Narodowych,

2) stanowiska Służby Parków Narodowych, na których zatrudnionym pracownikom przysługuje bezpłatne mieszkanie, oraz szczegółowe zasady, tryb przyznawania i zwalniania tych mieszkań.

2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może rozciągnąć na pracowników Służby Parków Narodowych w całości lub w części przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwowych.

2. Dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych powołuje i odwołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

3. Do zadań Krajowego Zarządu Parków Narodowych należy w szczególności:

1) zatwierdzanie rocznych planów ochrony, planów naukowo-badawczych, finansowych i gospodarczych oraz sporządzanie sprawozdań zbiorczych z działalności parków narodowych,

2) koordynowanie działalności naukowej i dydaktycznej parków narodowych,

3) udzielanie niezbędnej pomocy parkom narodowym w sprawach wymagających decyzji władz centralnych oraz współpracy z zagranicą,

4) kontrola parków narodowych w zakresie ich działalności,

5) wykonywanie funkcji dysponenta środków budżetowych przeznaczonych dla parków narodowych.

4. Koszty działalności Krajowego Zarządu Parków Narodowych pokrywane są z budżetu państwa, z działu dotyczącego parków narodowych.

2. Wokół rezerwatu przyrody może być utworzona otulina, zabezpieczająca jego obszar przed szkodliwym oddziaływaniem czynników zewnętrznych.

3. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa uznaje za rezerwat przyrody obszar, o którym mowa w ust. 1, określając jego nazwę, położenie, szczególne cele ochrony, ograniczenia, zakazy i nakazy przewidziane w art. 37 ust. 1 oraz organ sprawujący bezpośredni nadzór nad rezerwatem.

4. Dla rezerwatu przyrody sporządza się plan ochrony, zatwierdzany przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

2. Grunty rolne, leśne i inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.

3. Wokół parku krajobrazowego może być utworzona otulina zabezpieczająca park przed szkodliwym oddziaływaniem czynników zewnętrznych.

4. Utworzenie parku krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody.

5. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, określi nazwę parku krajobrazowego, obszar parku i otuliny, ogólne zasady zagospodarowania i wykorzystania parku oraz stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy przewidziane w art. 37 ust. 1.

6. Dyrektora parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych powołuje i odwołuje wojewoda. Dyrektora parku krajobrazowego, położonego w kilku województwach, powołuje i odwołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w uzgodnieniu z wojewodami.

7. Do zadań dyrektora parku krajobrazowego należy w szczególności:

1) ochrona przyrody zgodnie z rozporządzeniem o utworzeniu parku krajobrazowego,

2) organizacja działalności naukowej i dydaktycznej na terenie parku krajobrazowego i jego otuliny,

3) wydawanie z upoważnienia wojewody decyzji administracyjnych w zakresie ochrony przyrody na terenie parku krajobrazowego i jego otuliny,

4) współdziałanie w zakresie ochrony przyrody z jednostkami organizacyjnymi, osobami prawnymi i fizycznymi.

8. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa koordynuje działalność parków krajobrazowych.

9. Dla parku krajobrazowego wraz z otuliną sporządza się plan ochrony. Plan ten zatwierdzany jest przez wojewodę. Ustalenia zawarte w tym planie są wiążące przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego.

10. Na terenie Lasów Państwowych znajdujących się w granicach parku krajobrazowego zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z planem ochrony parku krajobrazowego, uwzględnionym w operacie urządzania lasu.

11. Przy dyrektorze parku krajobrazowego działa rada naukowo-społeczna parku jako organ opiniodawczo-doradczy. Radę naukowo-społeczną parku powołuje wojewoda, określając jej skład, zakres działania oraz czas trwania kadencji.

12. Tworzy się Służby Parków Krajobrazowych. Do pracowników parków krajobrazowych, zaliczonych do tych Służb, stosuje się przepisy art. 17 ust. 2 i 3, art. 19 oraz art. 20.

2. Obszar chronionego krajobrazu uwzględnia się w planach zagospodarowania przestrzennego.

2. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania gatunków zagrożonych wyginięciem.

3. Ochronę gatunkową roślin i zwierząt wprowadza się w drodze rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Rozporządzenia to określa listę gatunków objętych ochroną, sposoby wykonywania ochrony oraz stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy przewidziane w art. 37 ust. 1.

4. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa może zezwolić wyjątkowo na pozyskiwanie roślin i zwierząt chronionych oraz na inne czynności podlegające ograniczeniu, zakazom lub nakazom.

5. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej określi w drodze rozporządzenia zasady pozyskiwania ze stanu dzikiego roślin leczniczych lub mających znaczenie dla przemysłu farmaceutycznego oraz prowadzanie plantacji tych roślin.

6. Wojewoda może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić na obszarze województwa, na czas określony lub nieokreślony, ochronę gatunków roślin lub zwierząt nie objętych przepisem, o którym mowa w ust. 3, oraz określić stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy wprowadzone na podstawie ustawy.

7. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi sposoby ochrony w odniesieniu do gatunków zwierząt nie należących do rodzimej fauny, prowadzących wędrowny tryb życia.

8. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi wysokość odszkodowań za bezprawnie pozyskane rośliny i zwierzęta pozostające pod ochroną gatunkową.

2. Użytki ekologiczne uwzględnia się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i uwidacznia w ewidencji gruntów.

2. W drodze porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary cenne przyrodniczo, w celu ich wspólnej ochrony.

2. Wydawanie przewidzianych odrębnymi przepisami pozwoleń na budowę lub rozbudowę obiektów i urządzeń na obszarach, o których mowa w ust. 1, wymaga uzgodnienia z wojewodą.

1) polowania, wędkowania, rybołówstwa, chwytania, płoszenia i zabijania dziko żyjących zwierząt zbierania poroży zwierzyny płowej, niszczenia nor i legowisk zwierzęcych, gniazd ptasich i wybierania jaj,

2) pozyskiwania, niszczenia lub uszkadzania drzew i innych roślin,

3) wysypywania, zakopywania i wylewania odpadów lub innych nieczystości, innego zanieczyszczania wód i gleby oraz powietrza,

4) dokonywania wszelkich lub istotnych zmian przedmiotów z obszarów objętych odnową na czas określony lub nieokreślony,

5) używania, użytkowania, uszkadzania i zanieczyszczania przedmiotów i obszarów objętych ochroną,

6) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków,

7) wydobywania skał, minerałów, torfu i bursztynu,

8) niszczenia gleby lub zmiany sposobu jej użytkowania,

9) palenia ognisk,

10) stosowania środków chemicznych w gospodarce rolnej, leśnej, zadrzewieniowej i łowieckiej,

11) prowadzenia działalności przemysłowej, rolniczej, hodowlanej lub handlowej,

12) zbioru wszystkich lub niektórych dziko rosnących roślin albo ich części, w szczególności owoców i grzybów,

13) zbywania, nabywania, przewożenia lub wywożenia przedmiotów objętych ochroną albo ich części,

14) ruchu pojazdów,

15) umieszczania na określonych przedmiotach lub obszarach objętych ochroną tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków nie związanych z ochroną przedmiotu, z wyjątkiem znaków drogowych i innych znaków związanych z ochroną porządku i bezpieczeństwa,

16) sprzedaży i spożywania napojów alkoholowych i innych środków odurzających,

17) palenia tytoniu,

18) zakłócania ciszy,

19) używania łodzi motorowych, pływania, żeglowania, uprawiania sportów wodnych i motorowych, prowadzenia żeglugi pasażerskiej,

20) używania motolotni i lotni,

21) wykonywania lotów cywilnymi statkami powietrznymi poniżej 2000 metrów wysokości względnej nad obszarem chronionym, z wyjątkiem lotów patrolowych i interwencyjnych zarządów Lasów Państwowych oraz Państwowej Straży Pożarnej,

22) dostępu do określonych przedmiotów poddanych pod ochronę lub wstępu na określone tereny, z wyjątkiem ich właścicieli, posiadaczy, zarządców, jak też domowników i pracowników, z wyjątkiem sytuacji, kiedy prowadzenie akcji ratowniczej takiego dostępu lub wstępu wymaga,

23) budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych, linii komunikacyjnych, urządzeń lub instalacji.

2. Wydawanie przewidzianych odrębnymi przepisami pozwoleń na działalność, której skutki dotyczą ograniczeń lub zakazów wprowadzonych w odniesieniu do przedmiotów i obszarów objętych ochroną, wymaga uzgodnienia z wojewodą.

2. Wojewoda prowadzi dokumentację stanu przyrody, a w szczególności cennych ze względów naukowych lub rzadkość występowania tworów przyrody, obszarów przyrodniczych i innych składników przyrody.

2. Kwalifikacje oraz tryb nadawania uprawnień biegłym w zakresie ochrony przyrody określi Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, następuje w szczególności przez:

1) ochronę, utrzymanie i racjonalne zagospodarowanie naturalnych zbiorowisk roślinnych, a przede wszystkim lasów, torfowisk, bagien, muraw, solnisk, wydm i brzegów wód oraz naturalnych stanowisk roślin i zwierząt,

2) rozmnażanie i rozprzestrzenianie ginących gatunków roślin i zwierząt, ochronę i odtwarzanie stanowisk zwierząt rzadkich oraz ochronę tras migracyjnych zwierząt.

3. W parkach narodowych i rezerwatach przyrody oraz w odniesieniu do gatunków chronionych roślin i zwierząt stosuje się ochronę ścisłą lub częściową, która polegać może na całkowitym zaniechaniu ingerencji człowieka albo wyrażać się w czynnym oddziaływaniu na stan ekosystemów i ich składników przez stosowanie zabiegów ochronnych, hodowlanych i pielęgnacyjnych.

2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi zasady ochrony i hodowli w ogrodach botanicznych i zoologicznych gatunków, o których mowa w ust. 1.

2. Członkiem Straży Ochrony Przyrody może być każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, który wyraził zgodę na pełnienie tej funkcji, posiada pełną zdolność do czynność prawnych, nie był karany za przestępstwa oraz posiada znajomość przepisów prawnych.

3. Działalność Straży Ochrony Przyrody na terenie parki narodowego tub krajobrazowego wymaga uzgodnienia z dyrektorem parku, a na terenie nadleśnictwa - z nadleśniczym

4. Członek Straży Ochrony Przyrody przy wykonywań» swoich obowiązków jest uprawniony do:

1) pouczania i legitymowania osób naruszających przepis o ochronie przyrody,

2) nakładania i ściągania grzywny w drodze mandatów karnych za wykroczenia przeciwko przepisom z zakresie ochrony przyrody,

3) odbierania za pokwitowaniem przedmiotów uzyskanych z naruszeniem przepisów o ochronie przyrody ora narzędzi służących do uzyskania tych przedmiotów,

4) występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia przeciwko przepisom o ochronie przyrody.

5. Członek Straży Ochrony Przyrody przy wykonywani swoich obowiązków korzysta z ochrony prawnej oraz podlega odpowiedzialności na zasadach określonych dla funkcjonariuszy publicznych.

6. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi organizację Straży Ochrony Przyrody, zasady i tryb przyjmowania jej członków oraz nadaje statut.

2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje wojewoda.

3. Społecznym opiekunem przyrody może być każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, który wyraził zgodę na objęcie tej funkcji, posiada pełną zdolność do czynności prawnych, nie był karany za przestępstwa oraz posiada znajomość przepisów prawnych.

4. Społeczni opiekunowie przyrody mogą działać indywidualnie lub w zespole, zwanym kołem opiekunów przyrody.

5. Społeczny opiekun przyrody przy wykonywaniu swoich obowiązków jest uprawniony do pouczania osób naruszających przepisy o ochronie przyrody.

2. Na obrzeżach chronionych kompleksów przyrodniczych i otulin oraz w pobliżu chronionych tworów przyrody należy umieszczać tablice obwieszczające o ograniczeniach i zakazach, wprowadzonych w myśl przepisów rozdziału 4, lub inne oznakowania informujące o poddaniu pod ochronę. Wzory tablic urzędowych ustali Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

3. W przypadku przebiegu trasy komunikacyjnej przez park narodowy zasady ruchu oraz wyznaczenie miejsc parkingowych wymaga uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego.

2. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia zasady i tryb ustalania poniesionych szkód w mieniu oraz zasady, wysokość i tryb przyznawania odszkodowań, o których mowa w ust. 1.

3. Rada Ministrów może określić w drodze rozporządzenia inne gatunki zwierząt chronionych wyrządzających szkody, za które odpowiada Skarb Państwa.

4. Szkody spowodowane przez gatunki zaliczone do zwierząt łownych, występujące w parkach narodowych, szacuje się oraz dokonuje wypłaty według zasad ustalonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (Dz. U. z 1973 r. Nr 33, poz. 197, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i z 1991 r. Nr 101, poz. 444).

2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

3. Przy wymierzaniu kary za przestępstwa, o których mowa w ust. 1, orzeka się nawiązkę w wysokości od 1.000.000 do 10.000.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

2. Tej samej karze podlega, kto pozyskuje, uszkadza lub niszczy rośliny, zabija zwierzęta pozostające pod ochroną gatunkową i powoduje przez to poważną szkodę przyrodniczą.

3. Przy wymierzaniu kary za przestępstwa, o których mowa w ust. 1 lub 2, orzeka się nawiązkę w wysokości od 1.000.000 do 10.000.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

3. Przy wymierzaniu kary za przestępstwa, o których mowa w ust. 1, orzeka się nawiązkę w wysokości od 5.000.000 do 50.000.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

2. Przy wymierzaniu kary za przestępstwa, o których mowa w ust. 1, orzeka się nawiązkę w wysokości od 1.000.000 do 50.000.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1, orzeka się:

1) przepadek narzędzi i przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia oraz przedmiotów uzyskanych za pomocą wykroczenia,

2) obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego, a jeśli obowiązek taki byłby niewykonalny, nawiązkę do wysokości 5.000.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

1) nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa, a znajdujące się w granicach parków narodowych, przejmą w zarząd dyrektorzy parków,

2) obsługę ruchu turystycznego na obszarze parków narodowych przejmą dyrektorzy parków.

2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa może określić odstępstwa od spraw, o których mowa w ust. 1.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa